Σήμερα, είναι η εποχή των απαλών αγγιγμάτων ,την επιδερμικής και ανώδυνης κριτικής ,μια συζήτηση χωρίς ενοχλητικά σχόλια ,μια συζήτηση με τις συνήθως λίγες λέξεις που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ,όταν μιλούν με το στόμα ,αλλά έχουν πάρει διαζύγιο με το μυαλό τους ..
Οι περισσότεροι θέλουν να μην χαλάνε την ζαχαρένια τους ,να μην χαλάνε τις ούτως η άλλως επιφανειακές σχέσεις τους ,αφού αυτές στηρίζονται στην αμοιβαία ανοχή ,στα όποια συμφέροντα ,στις κοινωνικές επαφές τους ,στα τηλέφωνα που δύο κουφοί και γκαβοί ,αραδιάζουν πέντε -έξ ίδιες κάθε φορά λέξεις και νομίζουν οτι επικοινώνησαν ..
Ολα αυτά μου θυμίζουν τους τεθλιμένους συγγενείς στο κοινωνικό γεγονός της κηδείας ενος συγγενούς ,λίγα ζορισμένα δάκρυα ,η την μάσκα της θλίψης και όλα αυτα όχι για τον νεκρό -αυτός πάει σχόλασε - αλλά για τους ίδιους για το δικό τους φόβο ,για την δική τους ζωή που περνάει σαν τον αέρα μέσα απο τα ανοιχτά δάκτυλα τους ..
Μην ενοχλείτε ,μην σκέφτεσθε ,να είσθε ευγενείς ,να λέτε χαριτωμένα πράγματα ,να μην θίγεται τίποτε ,έτσι να σπρωξουμε την ζωή μας ,να την ξαναπουλήσουμε ,να την εκχωρήσουμε σαν το οικόπεδο που το δώσαμε αντιπαροχή και πήραμε διαμερίσματα τρία ..
Αισιοδοξία και ελπίδα δεν είναι να σας γράφω, και εγώ μεταξύ άλλων, για τις όμορφες μέρες ,για τα πουλιά, και τα φύλλα των δένδρων, και την θάλασσα που μας γαληνεύει ,αλλά να σας σκουντήσω , να σας τσαλακώσω την φορεσιά της απάθειας ,να σας βάλω μια μικρή φωτιά στα ξερόκλαδα της παρατημένης και ξεραμένης σκέψης σας ..
Αισιοδοξία είναι να μπορούμε να ανοίξουμε λίγο την ψυχή μας ,να καθαρίσουμε το σκουριασμένο μυαλό μας για να μπεί φρέσκος αέρας, να δούμε το κόσμο απ'αλλιώς και τότε, και μόνο η έγνοια να τον καθαρίσουμε θα μας φέρει καινούργια ,θα μας φέρει την ανάγκη, και την ελπίδα ..
Ελπίδα δεν είναι να είμαστε υγιείς ,η να έχουμε περισσότερα χρήματα για να είμαστε πάλι καλά ,ελπίδα είναι υπάρχει χώρος για νέα πράγματα με το απρόοπτο και την αναμονή ..Ακόμη και η επίκληση της υγείας είναι βαθιά υποκριτική, αφού δεν στηρίζεται σε κάτι ενεργτικό, αλλά είναι μια ευχή και μια προσπάθεια να ξεγελάσουμε το φόβο ..
Τι σημαίνουν όλα αυτά; πρώτα απο όλα ,την ανάγκη για κατάθεση της πλήρους σκέψης χωρίς σκέρτσα και υπολογισμούς ,με στόχο να προκύψει αντίδραση ,να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά του είδους, και να σταματήσει ο πιθηκισμός και η μίμηση ..
Η κοινωνία μας σήμερα βαθιά παρακμασμένη ,και σε τέλμα, με ευθύνη ημών των ιδίων ,αντιδρά σαν μια αγέλη ,άλλοτε σαν πρόβαρα ,άλλοτε σαν λύκοι ,άγεται και φέρεται απο τους καιρούς και τους ταγούς της ,και την δική μας βλακεία
Χρειάζεται λίγο δηλητήριο στην άνυδρη σκέψη μας ,να μας πονέσει ,να κάνει να αντιδράσουμε σαν το το τσίμπημα και το δάγκωμα ,για να μας καθαρίσει τη θολούρα που μας έχει σκεπάσει ..
Οι δικαιολογίες ,οι άλλοι ,οι βάρβαροι ,μας έχουν βολέψει ,να μην αναγνωρίζουμε την δική μας ευθύνη και να μην κάνουμε τίποτε σοβαρό για να ξεριζώσουμε τις σάπιες απο καιρο ρίζες ...
Αλλιώς ,ας μπούμε σε ένα τεραστιο ζωολογικό κήπο ,και να αφήσουμε ελεύθερα τα ζώα να προσπαθήσουν αυτά τουλάχιστον ..
Τότε να σε βλέπω κα Μαριάννα ,που θα παρακαλάς να σου πετάνε ενα κομμάτι ψωμί και θα κάνεις και κωλοτούμπες για να τα εντυπωσιάσεις..............
Λοιπόν ζαχαρίτσα ,η δηλητήριο ;
Υπάρχουν δύο πράγματα που στοχεύουμε στην ζωή μας :πρώτον ν'αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε και δεύτερον να τ'απολαύσουμε .Μόνο οι σοφότεροι του ανθρώπινου είδους, επιτυγχάνουν το δεύτερο ..
ΙΑΝΟΣ
Οι περισσότεροι θέλουν να μην χαλάνε την ζαχαρένια τους ,να μην χαλάνε τις ούτως η άλλως επιφανειακές σχέσεις τους ,αφού αυτές στηρίζονται στην αμοιβαία ανοχή ,στα όποια συμφέροντα ,στις κοινωνικές επαφές τους ,στα τηλέφωνα που δύο κουφοί και γκαβοί ,αραδιάζουν πέντε -έξ ίδιες κάθε φορά λέξεις και νομίζουν οτι επικοινώνησαν ..
Ολα αυτά μου θυμίζουν τους τεθλιμένους συγγενείς στο κοινωνικό γεγονός της κηδείας ενος συγγενούς ,λίγα ζορισμένα δάκρυα ,η την μάσκα της θλίψης και όλα αυτα όχι για τον νεκρό -αυτός πάει σχόλασε - αλλά για τους ίδιους για το δικό τους φόβο ,για την δική τους ζωή που περνάει σαν τον αέρα μέσα απο τα ανοιχτά δάκτυλα τους ..
Μην ενοχλείτε ,μην σκέφτεσθε ,να είσθε ευγενείς ,να λέτε χαριτωμένα πράγματα ,να μην θίγεται τίποτε ,έτσι να σπρωξουμε την ζωή μας ,να την ξαναπουλήσουμε ,να την εκχωρήσουμε σαν το οικόπεδο που το δώσαμε αντιπαροχή και πήραμε διαμερίσματα τρία ..
Αισιοδοξία και ελπίδα δεν είναι να σας γράφω, και εγώ μεταξύ άλλων, για τις όμορφες μέρες ,για τα πουλιά, και τα φύλλα των δένδρων, και την θάλασσα που μας γαληνεύει ,αλλά να σας σκουντήσω , να σας τσαλακώσω την φορεσιά της απάθειας ,να σας βάλω μια μικρή φωτιά στα ξερόκλαδα της παρατημένης και ξεραμένης σκέψης σας ..
Αισιοδοξία είναι να μπορούμε να ανοίξουμε λίγο την ψυχή μας ,να καθαρίσουμε το σκουριασμένο μυαλό μας για να μπεί φρέσκος αέρας, να δούμε το κόσμο απ'αλλιώς και τότε, και μόνο η έγνοια να τον καθαρίσουμε θα μας φέρει καινούργια ,θα μας φέρει την ανάγκη, και την ελπίδα ..
Ελπίδα δεν είναι να είμαστε υγιείς ,η να έχουμε περισσότερα χρήματα για να είμαστε πάλι καλά ,ελπίδα είναι υπάρχει χώρος για νέα πράγματα με το απρόοπτο και την αναμονή ..Ακόμη και η επίκληση της υγείας είναι βαθιά υποκριτική, αφού δεν στηρίζεται σε κάτι ενεργτικό, αλλά είναι μια ευχή και μια προσπάθεια να ξεγελάσουμε το φόβο ..
Τι σημαίνουν όλα αυτά; πρώτα απο όλα ,την ανάγκη για κατάθεση της πλήρους σκέψης χωρίς σκέρτσα και υπολογισμούς ,με στόχο να προκύψει αντίδραση ,να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά του είδους, και να σταματήσει ο πιθηκισμός και η μίμηση ..
Η κοινωνία μας σήμερα βαθιά παρακμασμένη ,και σε τέλμα, με ευθύνη ημών των ιδίων ,αντιδρά σαν μια αγέλη ,άλλοτε σαν πρόβαρα ,άλλοτε σαν λύκοι ,άγεται και φέρεται απο τους καιρούς και τους ταγούς της ,και την δική μας βλακεία
Χρειάζεται λίγο δηλητήριο στην άνυδρη σκέψη μας ,να μας πονέσει ,να κάνει να αντιδράσουμε σαν το το τσίμπημα και το δάγκωμα ,για να μας καθαρίσει τη θολούρα που μας έχει σκεπάσει ..
Οι δικαιολογίες ,οι άλλοι ,οι βάρβαροι ,μας έχουν βολέψει ,να μην αναγνωρίζουμε την δική μας ευθύνη και να μην κάνουμε τίποτε σοβαρό για να ξεριζώσουμε τις σάπιες απο καιρο ρίζες ...
Αλλιώς ,ας μπούμε σε ένα τεραστιο ζωολογικό κήπο ,και να αφήσουμε ελεύθερα τα ζώα να προσπαθήσουν αυτά τουλάχιστον ..
Τότε να σε βλέπω κα Μαριάννα ,που θα παρακαλάς να σου πετάνε ενα κομμάτι ψωμί και θα κάνεις και κωλοτούμπες για να τα εντυπωσιάσεις..............
Λοιπόν ζαχαρίτσα ,η δηλητήριο ;
Υπάρχουν δύο πράγματα που στοχεύουμε στην ζωή μας :πρώτον ν'αποκτήσουμε αυτά που θέλουμε και δεύτερον να τ'απολαύσουμε .Μόνο οι σοφότεροι του ανθρώπινου είδους, επιτυγχάνουν το δεύτερο ..
ΙΑΝΟΣ
4 σχόλια:
Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Πολλά χρόνια τώρα οι σχέσεις ήταν επιδερμικές, η επικοινωνία με τα πράγματα και τους άλλους επιφανειακή, κι ακόμη περισσότερο επικριτική. Κρυφά επικριτική. Χωρίς οι άνθρωποι αλλά ακόμα κι οι λεγόμενοι φίλοι να έχουν το θάρρος να εκφράσουν όσα σκέφτονται με ειλικρίνεια.
Πιστεύω πως τώρα πια- λόγω της κρίσης- γίνεται ένα ξεκαθάρισμα.
Ήρθε η περίοδος της αλλαγής- μην το συνδέσεις με το ΠΑΣΟΚ-
Υπήρχαν βέβαια και οι περιπτώσεις που κάποιος έλεγε ότι ήθελε, όχι γιατί ήταν τόσο ειλικρινής όσο ήθελε να δείξει, αλλά από υπεροψία, βασισμένος στη δύναμη της θέσης ή των φουσκωμένων λογαριασμών του, αισθανόμενος πως ακόμη κι αν εκφράσει την άποψή του – γιατί πάντα για άποψη πρόκειται- ακόμη κι αν θιγεί ο απέναντι, αυτός θα παρέμενε ασφαλής κι ανέγγιχτος.
Όμως ποιοι είμαστε εμείς και ποιος ο απέναντι. Πως εμείς μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα τον άλλο; Τι μας δίνει αυτή την ικανότητα; Δεν ξέρουμε πως έζησε, ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, οι γνώσεις του, οι ανάγκες του, ποιες είναι οι κρυφές του επιθυμίες, που ίσως ντρέπεται να εκφράσει, με το φόβο μήπως θεωρηθούν παιδιάστικες, μήπως θεωρηθεί ο ίδιος παράλογος, μικρός και ατελής για να τις πραγματοποιήσει, μήπως θεωρήσουν οι γύρω του πως δεν αξίζει να τις έχει.
Το μόνο στοιχείο στο οποίο υπερέχουμε του απέναντι, είναι η συνολική εικόνα του, που ο ίδιος δεν μπορεί να δει. Είμαστε δηλαδή ο καθρέπτης του.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΔΗ
Τώρα, οι συμπεριφορές μας την ώρα του τέλους κάποιου φίλου, γνωστού ή δικού μας ανθρώπου, είναι τελείως διαφορετικές.
Πόνος, απουσία, απορία, αδιαφορία και σχεδόν πάντα φόβος. Αδιαφορία για το θάνατο αυτού που μένει λίγο πιο μακριά, που έκανε λάθος επιλογές, που δε μας μοιάζει!
Αν κάποιος αναλογιστεί, πως είναι το μόνο δεδομένο στη ζωή μας κι ακόμη σχεδόν όλοι, δεν το έχουμε αποδεχτεί, καταλαβαίνει πόσο κουτοί είμαστε που αφήνουμε το χρόνο να κυλάει κενός, χαζεύοντας μπροστά στην τηλεόραση, αφελείς, αδιάφοροι, ματαιόδοξοι, χωρίς να έχουμε καν σκεφτεί ότι πιθανόν να υπάρχει μια αιτία για την ύπαρξή μας σ΄ αυτό τον κόσμο, και ΙΣΩΣ; κάτι ν΄ αφήνουμε μισό, έτσι, ταξιδεύοντας στο πουθενά.
Κι είναι αυτός ό θάνατος, αν το καλοσκεφτείς, που δίνει αξία στη ζωή.
Αυτός, ο κοινός για όλους, φόβος της ανυπαρξίας, που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται αδύναμος, και κάνει φτωχούς και πλούσιους, έξυπνους και κουτούς να εξισώνονται.
Βέβαια εγώ πιστεύω ότι είναι καλό να είμαστε ευγενείς και να μην χώνουμε τη μύτη μας στα προσωπικά των άλλων- άλλωστε τι δουλειά έχουμε; Ποιοι είμαστε εμείς που κρίνουμε; Ούτε καν συμβουλές δεν πρέπει να δίνουμε αν δε μας ζητηθούν. Πως θεωρούμε ότι αυτό που νομίζουμε για μας καλό, είναι καλό κι ορθό και για τους άλλους; Η διαφορετικότητα και το στάδιο ωριμότητας του καθενός είναι που διαφοροποιούν τα πράγματα, έτσι καλό είναι να εστιάζουμε στα κοινά σημεία που σίγουρα έχουμε- αλλιώς δεν θα ανταλλάσσαμε καμία επικοινωνία-
και βήμα, βήμα νάρθουμε πιο κοντά.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΔΗ
Πως γίνεται αυτό;
Με τη δική μας γνήσια έκφραση. Όχι τις κοινότυπες λέξεις, αλλά αυτές που βγαίνουν από μέσα μας βαθιά, κι έχουν άλλη ποιότητα και υψηλότερες δονήσεις. Εκφράζοντας οι ίδιοι τις επιθυμίες μας, ανοίγοντας τα όνειρά μας σα βιβλίο, προσπαθώντας να ακούσουμε και του απέναντι τα όνειρα, και τότε όλοι μαζί,
να βαδίσουμε μπροστά. Στου καθενός το «μπροστά» που είναι βέβαιο πως είναι διαφορετικό.
Απλές λέξεις, απλοί ήχοι, απλά πράγματα, στην απλότητα βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων.
Είμαστε όμως εμείς οι ίδιοι έτοιμοι να νοιώσουμε απλοί, καθημερινοί, κοινοί, ίσοι με τους άλλους;
Είμαστε έτοιμοι να ρωτήσουμε με πραγματικό ενδιαφέρον «πως είσαι;», «τι κάνεις;», «χρειάζεσαι κάτι;», είμαστε έτοιμοι να δείξουμε αυτό που είμαστε εμείς οι ίδιοι κατά βάθος;
Αυτό είναι το κλειδί.
Εμείς πρέπει πρώτοι να εκτεθούμε, εμείς πρέπει πρώτοι να δράσουμε. Ο καθένας μόνος. Αυτή είναι η αρχή.
Αν έχουμε επιφανειακές σχέσεις, εμείς τις επιδιώξαμε. Αν έχουμε αδιάφορους φίλους η δική μας αδιαφορία, η δική μας απομόνωση τους έκανε έτσι. Αν οι φίλοι μας δε σκέφτονται ή δείχνουν να μη σκέφτονται, είναι γιατί κι εμείς μόλις αρχίσαμε να νοιώθουμε, ν΄ ακούμε, να σκεφτόμαστε ή το λιγότερο να εκφράζουμε αυτή την ανάγκη επικοινωνίας, κι αν πάλι δεν καταφέρουμε τίποτε, τότε εμείς φταίμε που επιλέξαμε τους λάθος φίλους. Είμαστε ο εικόνα τους, ο καθρέπτης τους, όπως έλεγα παραπάνω, κι αυτοί είναι επίσης ο δικός μας καθρέπτης.
Ο άνθρωπος εισπράττει πάντα, ΠΑΝΤΑ! αυτό που ο ίδιος δεν δίνει στον εαυτό του. Κι αν θέλουμε δράση και αλλαγή, εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε, ο καθένας Μόνος! Έτσι ξεκινάνε τα πράγματα. Σκέψου, αν πεις σε κάποιον,
- Γειά σου, ΠΑΜΕ σινεμά;, θα σου αρχίσει τις ερωτήσεις, σε ποιο; Τι παίζει; Δεν πάμε για καφέ; Και πιθανότατα θα μείνετε στο σπίτι. Αν όμως πεις στον ίδιο
- Γεια σου, ΠΑΩ σινεμά. Θα σου απαντήσει πιθανότατα, «περίμενε λίγο, έρχομαι κι εγώ», παρατήρησέ το και θα δεις πως είναι έτσι. Πάντα ΕΝΑΣ κάνει την αρχή, κι αν θέλεις γνήσιες σχέσεις, πρέπει ο ίδιος να είναι ειλικρινής κι άσε τους άλλους. Οι σχέσεις είναι γνήσιες κι από τις δυο πλευρές, αλλά αρκεί η δική σου γνησιότητα για να νοιώσεις πως υπάρχει ειλικρίνεια, ευθύτητα κι ενδιαφέρον σε μια σχέση.
Όσο για το να αποκτήσεις και να απολαύσεις νομίζω πως είναι δυο διαφορετικά πράγματα τις περισσότερες φορές.
Φαντάσου έναν πλούσιο που έχτισε ένα σπίτι με μια εξαιρετική, μια πανέμορφη πρόσοψη. Από τη μια γιατί του άρεσε κι από την άλλη για να μπει στα μάτια του γείτονα επίσης πλούσιου όσο κι αυτός. Οι δυο γείτονες είχανε μόνιμα εργάτες, κι έβαφαν το σπίτι τους, το στόλιζαν, το φύτευαν για να γίνει πιο όμορφο κι αυτοί να νοιώσουν πιο σπουδαίοι από το γείτονά τους.
Όμως δεν ένοιωθαν γιατί κάθε απόγευμα που γύριζαν απ΄τη δουλειά δεν κοίταζαν το σπίτι τους αλλά του γείτονα κι έβλεπαν κάθε του αλλαγή. Οπότε μίζεροι, μουρμούρηδες και στριφνοί, έμπαιναν πάντα γεμάτοι νεύρα μες΄στο σπίτι τους. Απέναντι μέσα στο δάσος, κάτω από μια ξύλινη μικρή παράγκα, ζούσε ένας φτωχός συνταξιούχος. Το σπίτι του ήταν μικρό κι είχε μόλις τα απαραίτητα, όμως, μόλις ο ήλιος φώτιζε από την μπροστινή βεράντα, έξω
απ΄ το μεγάλο παράθυρο της φτωχικής του κουζίνας έβλεπε τα δυο απέναντι πανέμορφα σπίτια, κι ένοιωθε τόσο τυχερός. Έβλεπε τα λουλούδια τους
ν΄ ανθίζουν, μύριζε τα γιασεμιά του φράχτη τους, και τα πουλιά που πέταγαν τριγύρω, του χάριζαν το τραγούδι τους απλόχερα, κι εκείνος, αισθανόταν τόσο τυχερός που οι γείτονές του είχαν τόσα χρήματα, γιατί η θέα των σπιτιών τους από απέναντι τον έκανε να νοιώθει τόσο πολύ πλούσιος!
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΔΗ
θεωρώ την προσέγγιση και την ανάλυση εξαιρετική και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου .Τέρμα λοιπόν στις επιδερμικές σχέσεις που γίνονται για να γίνονται ,και πάνω απο όλα ας ξαναδούμε τον ευατό μας στο καθρέπτη της ζωής μας.
Γιατί πάνω απο όλα δεν μπορούμε να κάνουμε τον έξυπνο για κανένα λόγο και καμμιά δικαιολογία ,ειδικά στους ανθρώπους που ενδεχομένως δεν έχουν την δυνατότητα να αντιδράσουν ..
Το πρόβλημα είναι κατ'εξοχήν ατομικής ευθύνης και ατομικού αυτοπροσδιορισμού ..
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απο αυτό ,κάνοντας λίγα και μικρά στην αρχή για να μπορούμε να ελπίζουμε οτι θα προσπαθήσουεμ για περισσότερα στην συνέχεια ..
Θεωρώ οτι η τοποθετησή σου συνολικά, και με εκφράζει και οδηγεί την ζωή μας σε καλλίτερα μονοπάτια ,όπου το έδαφος δεν θα είναι καθόλου ομαλό ,αλλά πιστεψέ με αξιζει το κόπο ..
Και πάλι ,συνεχισέ το ,προχωρησέ το ,΄΄εστω και εαν είσαι μόνη στο κόσμο ..
ΙΑΝΟΣ
Δημοσίευση σχολίου