Το καλοκαίρι πέρασε,πάντα βιαστικά,πάντα γρήγορα,απο την ζωή μας,αν και,τα καλοκαίρια τα θυμόμαστε πιο εύκολα και αυτά αναπολούμε συνήθως με νοσταλγία.Ασε που,έχω την εντύπωση οτι,κάθε καλοκαίρι που φεύγει,μας αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό,κυρίως γιατί ''μετράει'' στην ζωή μας διπλά και τριπλά.
Χωρίς τα καλοκαίρια λέμε,μετρώντας τα χρόνια μας.
Πάντα αναρωτιόμουν αν,ο χρόνος όπως διαπερνά την ζωή μας οριζόντια και κάθετα,προέρχεται απο κάποιο σύστημα,σε επίπεδο ατόμου-ατομικό και σε επίπεδο κοινωνίας- συνολικό,εννοώντας βέβαια την επιρροή του χρόνου στην ζωή μας.
Υπάρχει ένα σύστημα που καθορίζει τα πάντα γύρω μας,και μέσα απο την παρουσία του χρόνου,μας οδηγεί,μας κατευθύνει να κάνουμε αυτό,η το άλλο,να πιστεύουμε σήμερα έτσι,αύριο αλλιώς ;Eίναι ο χρόνος,η βασική αιτία που,η επιρροή του πανω μας,καθορίζει το τρόπο συμπεριφοράς μας;H μήπως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση,μια εικονική πραγματικότητα ,όπως τόσες και τόσες που ,καθόρισαν την πορεία μας ατομικά και συνολικά ,η ακόμη χειρότερα,ο χρόνος είναι η ίδια η έννοια της ουτοπίας,και τελικά δεν υπήρξε ποτέ;
Θα μου πείς τώρα,πως σούρθε να μπείς σε τόσο βαθιά νερά,για την αναζήτηση του ρόλου του χρόνου και ποιόν τελικά ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα την σήμερον ημέρα ;
Η απάντηση είναι προφανής και βεβαία,δηλαδή,κανένα,ακόμη και αυτούς που τους θεωρείς δικούς σου,και τους ρωτήσεις ,''πως σου φάνηκε,αυτό πούγραψα για το χρόνο'' στην καλλίτερη να σου πούν,''άσε ρε φίλε,δεν έχεις κάτι καλλίτερο να κάνεις ''
Oμως εγώ θα επιμείνω,σε αυτή την αναζήτηση και θα προσπαθήσω να το πάω λίγο παρακάτω,βαζοντας τον ευατόν μου ,και στην θέση του παρατηρητή,και στην θέση του παρατηρούμενου.
Δυστυχώς,μέχρι σήμερα,δεν υπάρχουν εργαλεία,που να μπορούν να παρατηρήσουν την επιρροή του χρόνου πάνω μας,χωρίς να τον χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλειο μελέτης του ,δηλαδή ερευνούμε τον χρόνο χρησιμοποιώντας πάλι τον χρόνο.
Επίσης,είναι βέβαιο οτι,μετρώντας τον χρόνο,με τις βασικές μονάδες μέτρησης του,δεν σημαίνει οτι αντιλαμβανόμαστε το ίδιο,είναι βέβαιο οτι,τα αποτελέσματα και οι επιρροές που δεχόμαστε είναι διαφορετικές ακόμη και για την ίδια χρονική στιγμή(άλλη μια τεράστια ουτοπία και ενα ψέμμα που μας έχει ''επιβληθεί'' ) .
Πως,όμως πάς κόντρα στην λογική που λέει,μεγαλώνω,γερνάω,πως μπορείς να ξεπεράσεις την έννοια του χρόνου,όταν βλέπεις την φθορά να επηρεάζει εσένα το ίδιο;
Ας βάλουμε τα θηρία να παλέψουν,περιβάλλον απέναντι στο χρόνο με διαιτητή την κληρομονικότητα (ατομική,εθνική κοινωνική πολιτισμική κλπ )..
Αρένα ας είναι η Ελλάδα των τελευταίων πενήντα χρόνων,και υποψήφιο θύμα,εγώ.
Στην δεκαετία του 60,ήταν η χρονική στιγμή που καθόριζε την μετέπειτα πορεία μου,η μήπως ήταν το περιβαλλον που υπήρχε τότε,και με διαμόρφωνε χωρίς την δική μου συμμετοχή;
Σίγουρα όμως,για να το ξκαθαρίσουμε,η τύχη δεν υπήρχε στην εξίσωση,ατομικά τουλάχιστον,όμως να δεχτώ οτι ένα μέρος της παγκόσμιας εντροπίας με επηρέαζε,όπως και πολλούς άλλους σαν και μένα,αλλά λίγο,και όχι καθοριστικά .
Δημοτικό και γυμνάσιο στο νησί,μετακόμιση -εσωτερική μετανάστευση - στην Αθήνα,ερχόταν με φόρα η δικτατορία,που τότε μου ήταν αδιάφορη,στην αρχή τουλάχιστον,πρώτο σπίτι στο Σταυρό της Αγ.Παρασκευής μετά αλλού,στο Θησείο για μια βδομάδα,και μετά αλλού,και μετά πάλι αλλού .
Απο πρώτος των πρώτων στο νησί σε όλα,τελευταίος σχεδόν σε όλα στην Αθήνα,άριστος μαθητής πρίν,πολύ μέτριος μετά,και αυτό το κλωτσοσκούφι συνεχιζόταν χωρίς καμμια συνοχή ,και εύκολη εξήγηση τότε .
Εαν μετά,προσπαθησα να βρώ τις αιτίες,κατέληξα σε βολικά για μένα συμπεράσματα, που όμως τα ξανάλλαξα στην συνεχεια,και συνεχίζω να το κάνω .
Αρα,μπορώ να πω κάτι σήμερα με βεβαιόητητα.Πότε,υπήρχε η πραγματική κατάσταση;Tότε,μετά,η πολύ αργότeρα η ακόμη και σήμερα; Απάντηση,ποτέ,δεν υπήρξε κάτι ,που θα περιγραφόταν σαν πραγματικό.
Και η ερώτηση που τίθεται :Η χρονική στιγμή καθόριζε την ζωή μου τότε,η το περιβάλλον,η και τα δύο μαζί,η μήπως τίποτε απο τα δύο,δηλαδή με πιο απλα λόγια,εαν ήταν άλλη εποχή,η άλλο περιβάλλον θα ήμουν ένας άλλος,θα έκανα άλλα πράγματα,και θα γινόμουν τελικά κάτι άλλο;.
Για μένα είναι λάθος η ερώτηση πιά ,μήπως η αναζήτηση της πραγματικότητας,είναι μια φενάκη του του χρόνου, για πιάσουμε το χρόνο;Mπερδεμένο θα μου πείς και έχεις και δίκιο.
Και εαν στην δεκαετία του 60, διαμορφωνόμουν περισσότερο εν αγνοία μου,ο χρόνος κυλούσε πολύ πιο γρήγορα,εξ'αιτίας της επιθυμίας μου να μεγαλώσω γρήγορα, για να ξεφύγω απο την μιζέρια μου ,στις επόμενες δεκαετίες ήθελα άλλοτε να τρέξω ακόμη πιο γρήγορα, με αντίπαλο,τότε, την ματαιοδοξία μου και την τροφοδοδία ενος αδηφάγου υπερεγώ,και άλλοτε να σταματήσω εκεί που ένοιωθα οτι,είχα αρκετά βολευτεί,και δεν θάθελα,κανείς να βγάλει απο την νιρβάνα μου .
Εφτιαχνα στο μυαλό μου καταστάσεις,νόμιζα οτι της έκανα πραγματικότητα,και σταματούσα να ξαποστάσω,όταν γύρω μου τα πράγματα άλλαζαν,και εγώ αδυνατούσα να ανταποκριθώ.
Στην δεκαετία του 80,μεγάλωνα τον χρόνο,κάθε μέρα ήταν πιο μεγάλη πιά,οι ώρες πολλές,και θωρούσα οτι η κατανάλωση τόσου χρόνου,θα αρκούσε για την επιτυχία. Ποιά επιτυχία,και ποιό χρόνο;Οσο δούλευα τόσο χανόμουν στο χρόνο,ακόμη και σήμερα,προσπαθώ να θυμηθώ -έστω και με σημερινά κριτήρια -τι έκανα τότε, με περισσότερες λεπτομέρειες,και δεν μπορώ .
Εδώ τί είχε συμβεί;Μεγαλώνοντας τον καθημερινό χρόνο,αδιαφορούσα για το περιβάλον,η καλλίτερα το περιβάλλον αδιαφορούσε για μένα,και όσο ο χρόνος ήταν η δικαιολογία για την αναζητηση της επιτυχίας,τόσο ο χρόνος στην συνέχεια με πρόδωσε,και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε .
Στις επόμενες δυο δεκαετίες του 90,και του 00,όλα ήταν ακόμη μια φορά διαφορετικά .
Ο χρόνος άρχισε να είναι λιγότερος σημαντικός και να έχει μεγιστοποιηθεί η επιρροή του περιβάλοντος,κυρίως όμως,η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας,στην οποία κυριρχούσαν πρότυπα,ψεύτικα εικονίσματα,και έδινα μεγάλη σημασία στο τοπίο που είχα εγώ διαμορφώσει σαν πρότυπο,η άλλαζα το δικό μου τοπίο με τις επιταγές αυτού του επιθυμητού πρότυπου .
Εδώ,τότε δηλαδή,ο χρόνος κυλούσε εν αγνοία μου,και μάλιστα θάλεγα- σήμερα και όχι τότε βέβαια- ότι μάλλον τον σταματούσα κιόλλας .
Λέμε,''σπατάλησα τον χρόνο μου μαζί σου'';Οσο,και εαν η φράση έχει και μεταφορική σημασία,αντιπροσωπεύει την ουσία .
Λέμε,''θέλω χρόνο'' δηλαδή είναι σαν να ομολογούμε οτι ο χρόνος δεν υπάρχει απο μόνος του,αλλά υπάρχει κάπου διαθέσιμος,να τον δανειστούμε,να τον αγοράσουμε η να τον εξαγοράσουμε ακόμη.
Ο χρόνος είναι κάτι αυτόνομο που συμβαίνει απο μόνο του,ανεξάρτητα απο το περιβάλλον και την κληρονομικότητα;Η απάντηση είναι όχι ,δεν είναι ,απο την άλλη εαν δεν συνδυάζεται με τα άλλα δεν θα υπάρχει,δεν θα συνεχίσει να μετράει;
Εφόσον είναι ανεξάρτητος απο όλα τα άλλα,τότε μπορεί και να μην είναι γραμμικός, αλλά να μικραίνει,μεγαλώνει, και γιατί όχι,και να μην υπάρχει .
Οταν ήμουν μικρός,κοίταζα στο παρελθόν και θυμόμουνα κάποια πράγματα ,κυρίως όμως κοίταζε μπροστά και έφτιαχνα πράγματα στο μυαλό μου,που θάθελα να συμβούν,όχι τίποτε σημαντικά,άλλωστε στο νησί το μόνο που εύκολα έβλεπες ήταν θάλασσα και την περιέργεια πέραν αυτής .
Οταν μεγάλωσα πιο πολύ,και ήρθα και στην Αθήνα δεν κοιτούσα πίσω μου, γιατi δεν με ενδιέφερε,κοιτούσα μπροστά για να δώ,εαν σε αυτό τον καινούργιο μεγάλο χώρο είχε θέση και για μένα .Τότε,ο χρόνος δεν είχε για μένα καμμιά σημασία και αξία ,σημασία είχε,αν θα δάμαζα τον ταύρο,ο χρόνος ήταν απλώς το μέσο.
Οταν μεγάλωσα κιάλλο,τότε κοιτώντας πίσω,διάλεγα αυτά που θυμόμουνα και τα προσάρμοζα στις σημερινες μου εικόνες και βολευόμουνα μια χαρά.
Το μέλλον,ήταν γεμάτο όνειρα πούχαν χρώματα στις αποχρώσεις του πιο μεγάλου του πιο ακριβού,και του πιο διαφορετικού .Ασε που,οι άλλοι,ενώ ήταν δίπλα μου πριν,τώρα ξεμάκρυναν,και τους έβλεπα θαμπά,αφού το φώς της δικής μου,και χωρίς όρια ματιοδοξίας και εγωπάθειας,με εμπόδιζε να τους δώ .
Σήμερα,νοιώθω,η μάλλον προσπαθώ να καταλάβω,θάθελα νάμαι στα τελευταία μέτρα ενος δρόμου εκατό μέτρων, η στα τελευταία χίλια μέτρα ενός μαραθωνίου;
Στην πρώτη περίπτωση,μιλάμε- με όρους χρόνου-για εκατοστά του δευτερολέπτου, στην άλλη για χιλιάδες απο αυτά,όμως η αίσθηση είναι ακριβώς η ίδια.
Συμπέρασμα δεν υπάρχει,επιστημονική ανακάλυψη δεν έχουμε,όμως μήπως πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για χρόνο,αφού ακόμη δεν μπορούμε να τον αποβάλουμε αποτην ζωή μας..επισήμως;
Kαι όλα αυτά που λένε,''ο χρόνος είναι χρήμα'', '' χρόνου φείδου '',και ένα σωρό μπαλαφούρες,ισχύουν όσο εξυπηρετουν κάποιον ,η κάποιους ,η βοηθούν το σύστημα να επιβιώνει .
Ευχαριστώ για τον ...χρόνο σας
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Χωρίς τα καλοκαίρια λέμε,μετρώντας τα χρόνια μας.
Πάντα αναρωτιόμουν αν,ο χρόνος όπως διαπερνά την ζωή μας οριζόντια και κάθετα,προέρχεται απο κάποιο σύστημα,σε επίπεδο ατόμου-ατομικό και σε επίπεδο κοινωνίας- συνολικό,εννοώντας βέβαια την επιρροή του χρόνου στην ζωή μας.
Υπάρχει ένα σύστημα που καθορίζει τα πάντα γύρω μας,και μέσα απο την παρουσία του χρόνου,μας οδηγεί,μας κατευθύνει να κάνουμε αυτό,η το άλλο,να πιστεύουμε σήμερα έτσι,αύριο αλλιώς ;Eίναι ο χρόνος,η βασική αιτία που,η επιρροή του πανω μας,καθορίζει το τρόπο συμπεριφοράς μας;H μήπως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση,μια εικονική πραγματικότητα ,όπως τόσες και τόσες που ,καθόρισαν την πορεία μας ατομικά και συνολικά ,η ακόμη χειρότερα,ο χρόνος είναι η ίδια η έννοια της ουτοπίας,και τελικά δεν υπήρξε ποτέ;
Θα μου πείς τώρα,πως σούρθε να μπείς σε τόσο βαθιά νερά,για την αναζήτηση του ρόλου του χρόνου και ποιόν τελικά ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα την σήμερον ημέρα ;
Η απάντηση είναι προφανής και βεβαία,δηλαδή,κανένα,ακόμη και αυτούς που τους θεωρείς δικούς σου,και τους ρωτήσεις ,''πως σου φάνηκε,αυτό πούγραψα για το χρόνο'' στην καλλίτερη να σου πούν,''άσε ρε φίλε,δεν έχεις κάτι καλλίτερο να κάνεις ''
Oμως εγώ θα επιμείνω,σε αυτή την αναζήτηση και θα προσπαθήσω να το πάω λίγο παρακάτω,βαζοντας τον ευατόν μου ,και στην θέση του παρατηρητή,και στην θέση του παρατηρούμενου.
Δυστυχώς,μέχρι σήμερα,δεν υπάρχουν εργαλεία,που να μπορούν να παρατηρήσουν την επιρροή του χρόνου πάνω μας,χωρίς να τον χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλειο μελέτης του ,δηλαδή ερευνούμε τον χρόνο χρησιμοποιώντας πάλι τον χρόνο.
Επίσης,είναι βέβαιο οτι,μετρώντας τον χρόνο,με τις βασικές μονάδες μέτρησης του,δεν σημαίνει οτι αντιλαμβανόμαστε το ίδιο,είναι βέβαιο οτι,τα αποτελέσματα και οι επιρροές που δεχόμαστε είναι διαφορετικές ακόμη και για την ίδια χρονική στιγμή(άλλη μια τεράστια ουτοπία και ενα ψέμμα που μας έχει ''επιβληθεί'' ) .
Πως,όμως πάς κόντρα στην λογική που λέει,μεγαλώνω,γερνάω,πως μπορείς να ξεπεράσεις την έννοια του χρόνου,όταν βλέπεις την φθορά να επηρεάζει εσένα το ίδιο;
Ας βάλουμε τα θηρία να παλέψουν,περιβάλλον απέναντι στο χρόνο με διαιτητή την κληρομονικότητα (ατομική,εθνική κοινωνική πολιτισμική κλπ )..
Αρένα ας είναι η Ελλάδα των τελευταίων πενήντα χρόνων,και υποψήφιο θύμα,εγώ.
Στην δεκαετία του 60,ήταν η χρονική στιγμή που καθόριζε την μετέπειτα πορεία μου,η μήπως ήταν το περιβαλλον που υπήρχε τότε,και με διαμόρφωνε χωρίς την δική μου συμμετοχή;
Σίγουρα όμως,για να το ξκαθαρίσουμε,η τύχη δεν υπήρχε στην εξίσωση,ατομικά τουλάχιστον,όμως να δεχτώ οτι ένα μέρος της παγκόσμιας εντροπίας με επηρέαζε,όπως και πολλούς άλλους σαν και μένα,αλλά λίγο,και όχι καθοριστικά .
Δημοτικό και γυμνάσιο στο νησί,μετακόμιση -εσωτερική μετανάστευση - στην Αθήνα,ερχόταν με φόρα η δικτατορία,που τότε μου ήταν αδιάφορη,στην αρχή τουλάχιστον,πρώτο σπίτι στο Σταυρό της Αγ.Παρασκευής μετά αλλού,στο Θησείο για μια βδομάδα,και μετά αλλού,και μετά πάλι αλλού .
Απο πρώτος των πρώτων στο νησί σε όλα,τελευταίος σχεδόν σε όλα στην Αθήνα,άριστος μαθητής πρίν,πολύ μέτριος μετά,και αυτό το κλωτσοσκούφι συνεχιζόταν χωρίς καμμια συνοχή ,και εύκολη εξήγηση τότε .
Εαν μετά,προσπαθησα να βρώ τις αιτίες,κατέληξα σε βολικά για μένα συμπεράσματα, που όμως τα ξανάλλαξα στην συνεχεια,και συνεχίζω να το κάνω .
Αρα,μπορώ να πω κάτι σήμερα με βεβαιόητητα.Πότε,υπήρχε η πραγματική κατάσταση;Tότε,μετά,η πολύ αργότeρα η ακόμη και σήμερα; Απάντηση,ποτέ,δεν υπήρξε κάτι ,που θα περιγραφόταν σαν πραγματικό.
Και η ερώτηση που τίθεται :Η χρονική στιγμή καθόριζε την ζωή μου τότε,η το περιβάλλον,η και τα δύο μαζί,η μήπως τίποτε απο τα δύο,δηλαδή με πιο απλα λόγια,εαν ήταν άλλη εποχή,η άλλο περιβάλλον θα ήμουν ένας άλλος,θα έκανα άλλα πράγματα,και θα γινόμουν τελικά κάτι άλλο;.
Για μένα είναι λάθος η ερώτηση πιά ,μήπως η αναζήτηση της πραγματικότητας,είναι μια φενάκη του του χρόνου, για πιάσουμε το χρόνο;Mπερδεμένο θα μου πείς και έχεις και δίκιο.
Και εαν στην δεκαετία του 60, διαμορφωνόμουν περισσότερο εν αγνοία μου,ο χρόνος κυλούσε πολύ πιο γρήγορα,εξ'αιτίας της επιθυμίας μου να μεγαλώσω γρήγορα, για να ξεφύγω απο την μιζέρια μου ,στις επόμενες δεκαετίες ήθελα άλλοτε να τρέξω ακόμη πιο γρήγορα, με αντίπαλο,τότε, την ματαιοδοξία μου και την τροφοδοδία ενος αδηφάγου υπερεγώ,και άλλοτε να σταματήσω εκεί που ένοιωθα οτι,είχα αρκετά βολευτεί,και δεν θάθελα,κανείς να βγάλει απο την νιρβάνα μου .
Εφτιαχνα στο μυαλό μου καταστάσεις,νόμιζα οτι της έκανα πραγματικότητα,και σταματούσα να ξαποστάσω,όταν γύρω μου τα πράγματα άλλαζαν,και εγώ αδυνατούσα να ανταποκριθώ.
Στην δεκαετία του 80,μεγάλωνα τον χρόνο,κάθε μέρα ήταν πιο μεγάλη πιά,οι ώρες πολλές,και θωρούσα οτι η κατανάλωση τόσου χρόνου,θα αρκούσε για την επιτυχία. Ποιά επιτυχία,και ποιό χρόνο;Οσο δούλευα τόσο χανόμουν στο χρόνο,ακόμη και σήμερα,προσπαθώ να θυμηθώ -έστω και με σημερινά κριτήρια -τι έκανα τότε, με περισσότερες λεπτομέρειες,και δεν μπορώ .
Εδώ τί είχε συμβεί;Μεγαλώνοντας τον καθημερινό χρόνο,αδιαφορούσα για το περιβάλον,η καλλίτερα το περιβάλλον αδιαφορούσε για μένα,και όσο ο χρόνος ήταν η δικαιολογία για την αναζητηση της επιτυχίας,τόσο ο χρόνος στην συνέχεια με πρόδωσε,και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε .
Στις επόμενες δυο δεκαετίες του 90,και του 00,όλα ήταν ακόμη μια φορά διαφορετικά .
Ο χρόνος άρχισε να είναι λιγότερος σημαντικός και να έχει μεγιστοποιηθεί η επιρροή του περιβάλοντος,κυρίως όμως,η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας,στην οποία κυριρχούσαν πρότυπα,ψεύτικα εικονίσματα,και έδινα μεγάλη σημασία στο τοπίο που είχα εγώ διαμορφώσει σαν πρότυπο,η άλλαζα το δικό μου τοπίο με τις επιταγές αυτού του επιθυμητού πρότυπου .
Εδώ,τότε δηλαδή,ο χρόνος κυλούσε εν αγνοία μου,και μάλιστα θάλεγα- σήμερα και όχι τότε βέβαια- ότι μάλλον τον σταματούσα κιόλλας .
Λέμε,''σπατάλησα τον χρόνο μου μαζί σου'';Οσο,και εαν η φράση έχει και μεταφορική σημασία,αντιπροσωπεύει την ουσία .
Λέμε,''θέλω χρόνο'' δηλαδή είναι σαν να ομολογούμε οτι ο χρόνος δεν υπάρχει απο μόνος του,αλλά υπάρχει κάπου διαθέσιμος,να τον δανειστούμε,να τον αγοράσουμε η να τον εξαγοράσουμε ακόμη.
Ο χρόνος είναι κάτι αυτόνομο που συμβαίνει απο μόνο του,ανεξάρτητα απο το περιβάλλον και την κληρονομικότητα;Η απάντηση είναι όχι ,δεν είναι ,απο την άλλη εαν δεν συνδυάζεται με τα άλλα δεν θα υπάρχει,δεν θα συνεχίσει να μετράει;
Εφόσον είναι ανεξάρτητος απο όλα τα άλλα,τότε μπορεί και να μην είναι γραμμικός, αλλά να μικραίνει,μεγαλώνει, και γιατί όχι,και να μην υπάρχει .
Οταν ήμουν μικρός,κοίταζα στο παρελθόν και θυμόμουνα κάποια πράγματα ,κυρίως όμως κοίταζε μπροστά και έφτιαχνα πράγματα στο μυαλό μου,που θάθελα να συμβούν,όχι τίποτε σημαντικά,άλλωστε στο νησί το μόνο που εύκολα έβλεπες ήταν θάλασσα και την περιέργεια πέραν αυτής .
Οταν μεγάλωσα πιο πολύ,και ήρθα και στην Αθήνα δεν κοιτούσα πίσω μου, γιατi δεν με ενδιέφερε,κοιτούσα μπροστά για να δώ,εαν σε αυτό τον καινούργιο μεγάλο χώρο είχε θέση και για μένα .Τότε,ο χρόνος δεν είχε για μένα καμμιά σημασία και αξία ,σημασία είχε,αν θα δάμαζα τον ταύρο,ο χρόνος ήταν απλώς το μέσο.
Οταν μεγάλωσα κιάλλο,τότε κοιτώντας πίσω,διάλεγα αυτά που θυμόμουνα και τα προσάρμοζα στις σημερινες μου εικόνες και βολευόμουνα μια χαρά.
Το μέλλον,ήταν γεμάτο όνειρα πούχαν χρώματα στις αποχρώσεις του πιο μεγάλου του πιο ακριβού,και του πιο διαφορετικού .Ασε που,οι άλλοι,ενώ ήταν δίπλα μου πριν,τώρα ξεμάκρυναν,και τους έβλεπα θαμπά,αφού το φώς της δικής μου,και χωρίς όρια ματιοδοξίας και εγωπάθειας,με εμπόδιζε να τους δώ .
Σήμερα,νοιώθω,η μάλλον προσπαθώ να καταλάβω,θάθελα νάμαι στα τελευταία μέτρα ενος δρόμου εκατό μέτρων, η στα τελευταία χίλια μέτρα ενός μαραθωνίου;
Στην πρώτη περίπτωση,μιλάμε- με όρους χρόνου-για εκατοστά του δευτερολέπτου, στην άλλη για χιλιάδες απο αυτά,όμως η αίσθηση είναι ακριβώς η ίδια.
Συμπέρασμα δεν υπάρχει,επιστημονική ανακάλυψη δεν έχουμε,όμως μήπως πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για χρόνο,αφού ακόμη δεν μπορούμε να τον αποβάλουμε αποτην ζωή μας..επισήμως;
Kαι όλα αυτά που λένε,''ο χρόνος είναι χρήμα'', '' χρόνου φείδου '',και ένα σωρό μπαλαφούρες,ισχύουν όσο εξυπηρετουν κάποιον ,η κάποιους ,η βοηθούν το σύστημα να επιβιώνει .
Ευχαριστώ για τον ...χρόνο σας
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
