ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ

Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να επιβιώσω,

κάνοντας όλα όσα κάνουν και οι άλλοι,τις περισσότερες φορές,

και κάποια που θέλω εγώ,τις λιγότερες, νοιώθω σαν σε αναμονή,σε μια λίστα,

που κάποιος άλλος την έγραψε και την έκρυψε,σαν σε αναμονή περιμένοντας να κόψω εισιτήριο για την χώρα του λιγότερου τίποτα,διωγμένος απο εδώ, για να πάω παρακεί.

Προσπαθώ να διαχειριστώ το τίποτα,και αναρωτιέμαι πως μπορει κάποιος να επιχειρεί να διαχειριστεί κάτι που δεν υπαρχει η μήπως αφαιρώντας λίγο-λίγο και πριν το απόλυτο μηδέν,ξύνω τον πάτο ενός σκουριασμένου βαρελιού,
βολικά πιστεύοντας οτι,μπορεί να το λέω τίποτα,αλλά έχει κάτι σάπια υπολείμματα απο πριν,μια γεύση αρχαίας σκουριάς ,μια εσάνς σάπιου κουνουπιδιού και ολίγη απο την μυρουδιές των άπλυτων ρούχων της αριστερής μου ντουλάπας .

Περικυκλωμένος απο παντού,χωρίς καμμία ελπίδα διαφυγής,
περπατάω στους δρόμους,κοιτάω δίπλα μου άλλοτε με φόβο,
τον νεαρό με την κουκούλα,και τα γένια,που μου θυμίζει τις ενοχές μου και τον φόβο μου,μαζί,σαν ιμάμ μπαϊλντί, και αλλάζω πεζοδρόμιο,και ουφ,σώθηκα και σήμερα.
Αλλοτε με αδιαφορία,για οτι συμβαίνει δίπλα μου,σιγά μην κάτσω να σκάσω για την ''βρωμιά''του μισόμαυρου μετανάστη,που κάθε μέρα τον συναντώ και με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα της υποταγμένης ικεσίας,αλλά εγώ αγέρωχος και ένδοξος απόγονος κοιτάω μακρυά ,εκεί στην άκρη του ουρανού σάμπως και βρεθεί  λύση στην απελπισία μου που παίρνει χρώματα γίνεται έγχρωμη και με απορροφά ,πάω παρακάτω εύκολα και αβίαστα, και αυτό είναι αλήθεια μου.

Ακούω καθε μέρα φωνές,κάποιος μιλάει,λέει,μιλάει στον εαυτόν του,
σε αυτόν απευθύνεται και επειδή είναι και κουφός τα λέει δυνατά,
να τα ακούς και εσύ παρεπιπτώντως,ακούς κάποιους να μιλάνε στην τηλεόραση και προσπαθούν να γεμίσουν την μίζερη ζωή τους με αυτονόητες ,
λίγες δεκάδες λέξεις ο κόσμος τους, και θέλεις,να φύγεις,να κρυφτείς.

Να φωνάξεις τον Μικη ,να σου παίξει''τα δακρυσμένα μάτια'' με τον Σαλέα, μήπως και σου φύγει ο κόμπος που θέλει να σε πνίξει,
μήπως και σώσεις λίγη απο την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια σου,
που αφήνεις τον καθε βάρβαρο να σου μιλάει σε πρώτο πρόσωπο 
περιγράφοντας περιχαρής το αίμα του άλλου που τρέχει μέχρι την άκρη της συσκευής σου.
Σε φτιάχνει που βλέπεις την δυστυχία του άλλου,και την συγκρίνεις 
με την δική σου μιζέρια,και βγάζεις,πάντα,το συμπέρασμα ''και μη χειρότερα''
και πας ξανά παρακάτω,στην επόμενη δεκάδα λέξεων- πούμαθαν να λένε-
και εσύ ο ''αθώος'' θεατής νιώθεις οτι είσαι κάτι σπουδαίο.
Αβάσταχτη βλακεία λέω  και εγώ,συνεχίζω όμως να βλέπω,
συνεχίζω να κάνω σαν άλογο ζώο,τον κριτή,να  φωνάζω,
να διαμαρτύρομαι μόνος μου,να βρίζω,και να κρίνω 
με απλωμένα τα πόδια στο καναπέ και την φόρμα χαλαρή στην πλαδαρή μέση μου .

Μυρίζω την μυρουδιές μου,και αναρωτιέμαι γιατί μου αρέσει αυτό,γιατί μου αρέσει και η βρώμα και η καθαριότητα μαζί,όμως δεν έχω το κουράγιο να ζητήσω πολύ βρώμα,αυτό δεν πρέπει να το αντέχω,είναι υπερβολικό για μένα λέω,και παίρνω λίγη καθε μέρα.
Οπως και την υπερβολική καθαριότητα δεν την αντέχω,γιατί,
δεν έχω τα μέσα να την έχω,γιατι θα μυρίζω σαν το νυχτολούλουδο την νύχτα απο μακρυά και θα προκαλούσα,κυρίως θα έπρεπε να το δικαιολογήσω,άσε που το πολύ είναι ανέφικτο,και το λίγο-λίγο είναι πιο αποδεκτό .

Μυρουδιές είναι μια αίσθηση,κυριολεκτικά του μυαλού,
μια ιδιότητα του μυαλού να παίζει παιχνίδια με μένα,βάζω μισό μπουκάλι κολώνια όταν θέλω να καλύψω όλη την βρωμιά του μυαλού κυρίως,και όχι του κορμιού,απο την άλλη,δεν έχω το θάρρος να το πω εύκολα,να φτιάξω γύρω μου ενα τείχος,που οταν ο άλλος το μυρίζει,θα φεύγει ,θα μένει σε απόσταση.
Βάζουμε αρώματα για να κρατήσουμε αποστάσεις ευχαρίστως ελεγχόμενες,
και βάζουμε αρώματα για καλύψουμε την βρώμα της ψυχής μας,
για να κρατήσουμε απόσταση,να μην αφήσουμε κανένα να μάθει πόσο μισάνθρωποι είμαστε.

Η όσφρηση και η γεύση ειναι τα δυο δυνατά αμυντικά μπάκ που μας κρατούν την άμυνα μας απόρθητη,και φροντίζουν να μην φάμε εύκολα γκολ ,η ματιά και η αφή ειναι τα δυο δυνατά επιθετικά φόρ, που θα βάλουν το γκόλ αφού και η ακοή θα φροντίσει να κρατήσει το κέντρο,έτσι ώστε να μην μπουκάρουν εύκολα οι άλλοι,και μας ρημάξουν στα γκολ και στις χαμένες μάχες .

Η γεύση ειναι μια αίσθηση που έχει πολύ εσωστρέφεια.Την ακούτε συχνά την λέξη,να την λένε,είναι απο αυτές τις λίγες που έχουν μάθει να λένε σήμερα. Κάθομαι και εσωστρεφόμενος, αναρωτιέμαι γιατί.
Νοιώθω αυτή την πικρή γεύση καθε μέρα, πριν να ξεκινήσω- όταν είμαι ξύπνιος- βάζω καθε μέρα στοίχημα με τον εαυτόν μου,για την γεύση της επόμενης μέρας,  και μετά κάνω σύγκριση των γεύσεων που μου άφησε η κάθε μέρα και πάντα η σύγκριση είναι στυφή .
Φταίει το σάλιο,που δεν το σβούριξα μέσα στο στόμα μου με το ίδιο τρόπο, φταίει η σύνδεση της γεύσης  με το μυαλό μου,που παιχνιδιάζοντας με κοροιδεύει για να μην βαρεθώ ίδια και τα ίδια ;

Ομως γιατί,μερικές νοιώθω,οτι η αίσθηση αυτή με κάνει να βλέπω τα πράγματα αλλιώς,να θέλω να χαθώ σε πελάγη τρυφερής και γλυκειάς ονειροπόλησης; Γεύομαι,είναι μια θετική έκφραση,σημαίνει θέλω να δοκιμάσω,αλλά μόνο όμορφα πράγματα,γεύση μπορεί να σημαίνει και το αίσθημα της αηδίας που σου προκαλει το καμμένο φαγητό και η σκληρή μπριζόλα γερασμένης αγελαδας.

Παιχνίδι με τις λέξεις,θα μου πείς,και έχεις δίκιο,όμως τι άλλο παρά παιχίδι είναι αυτή η ζωή που κάνουμε,αφού και μόνο επειδή την θεωρούμε παιχνίδι μπορούμε να ελπίζουμε οτι, μπορούμε να την ζήσουμε,και κυρίως να την απολαύσουμε ..

Μιλάμε μεταξύ μας,διαβάζουμε κυρίως οτι έχουν γράψει οι άλλοι,παίρνουμε οτι μας ενδιαφέρει,μας βολεύει,κυρίως όμως,επαναλαμβάνουμε ένα μοτίβο που είναι,ένα παιχνίδι προφοράς λέξεων που δεν ενδιαφέρουν κανένα άλλο,παρά μόνο τον ευατό μας,μιλάω,για να με ακούω,λέω γιαυτά που έκανα,που βίωσα στο παρελθόν,βάζω σάλτσα,αφού είτε δεν το θυμούνται,είτε δεν το ξέρουν,κυρίως όμως γιατί κανένα δεν τον ενδιαφέρει τι λέω .

Με σταματάς,με διακόπτεις,όχι για να μου πείς κάτι,αλλά για να μετέχεις και εσύ στο μονόλογο μου.Ποιός σήμερα,νοιάζεται για ότι λές ,κανείς,και η νίκη είναι,ποιός θα φωνάξει περισσότερο,ποιός θα πει μια εξυπνάδα,μια ατάκα ξερή,χθεσινή  προτηγανισμένη πατάτα,ποιός θα φτιάξει μια ψευδαίσθηση,
ικανή να περάσει για λίγα λεπτά στην επικαιρόητηα.
Και μετά;Τι θα πει μετά,δεν υπάρχει μετά,ο χρόνος τόσβησε,και ο χώρος καμπυλώθηκε,άστο αυτό είναι δύσκολο ,άλλωστε καλά κάνεις και δεν το καταλαβαίνεις και το απορίπτεις,αφού σε κούρασα ήδη,και σιγά που θα θέλεις να μάθεις ..  

Σε ακουμπώ,σημαίνει ενδιαφέρομαι για σένα πραγματικά,είναι η αφή η υψηλή τέχνη της επικοινωνίας και του ενδιαφέροντος,να βάλω τα χέρια μου να μιλήσουν,ακουμπώντας  και βάζοντας σε λειτουργία  εκείνο τον νευρώνα που κάνει το μυαλό σου, να θέλει να ξεχνά να εκφραστεί με λέξεις,και να μιλήσουν σαν το ένα με το μηδέν,απόλυτα,χωρίς κανένα κενό,χωρίς γυαλιά,και χωρίς λόγια,που πρέπει νάχω και καλά αυτιά να δουλεύουν σωστά .
Και δεν αφορά όλο αυτό,μόνο ένα ανθρωπο απέναντι  σε ένα άλλον μόνο,
αλλά εμένα απέναντι σε πολλούς ,εσένα απέναντι σε πολλούς άλλους,αλλά και σε μένα,όπου το κάθε ακούμπηγμα θάνε μια σιωπηρή και καταχθόνια συμμαχία για να νοιώθουμε το ίδιο για πολλά πράγματα .
Για αναρωτηθείτε,τι δεν κάνουν οι άνθρωποι σήμερα;
Δεν θέλουν,κυρίως όμως φοβούνται να αγγιχτούν,κάποιες θρησκείες το απαγορεύουν κιόλας,κάποιοι δεν επιτρέπουν ούτε κάν το χαιρετισμό.
Αλλωστε όλοι σας ξέρετε οτι,μια χαιρετούρα μιά κίνηση επαφής είναι, 
οτι καλίτερο,για να καταλάβεις,για να νοιώσεις,να εκτιμήσεις,χωρίς να θέλεις διερμηνέα για να επικοιωνήσεις.

Δεν ακουμπιώμαστε,δεν θέλουμε να γευόμαστε,να μυρίζουμε-όχι τεχνητές μυρουδιές-αλλά την μυρουδιά του μυαλού μας,δεν βλέπουμε παρά μόνο την μαύρη μας την μοίρα,και να την περιγράφουμε στους άλλους.
Ιδια μάτια,στρογγυλά,σχιστά,μαύρα,μπλέ,δεν μπορούν να συμφωνήσουν οτι αυτό είναι όμορφο και εκείνο άσχημο,αλλά το κάθε ζευγάρι ματιών βλέπει διαφορετικά,για να μην σου πώ,οτι ακόμη και δύο μάτια βλέπουν πιά, διαφορετικά πράγματα .

Ακούω,φωνές,μπορεί και νάναι ο Αγιος τίποτα,ο προφήτης απεσταλμένος της Μαριάμ,και συνοδοιπόρος της Φατίμα,η της Αισέ,

η της Αγίας Ματρώνας,δόξα του Πούτιν δηλαδή.

Ακούω μηχανές και ακούω κραυγές και ψιθύρους,

και δεν μπορώ να καταλάβω απο όλο αυτόν τον ορυμαγδό,τι συμβαίνει .

Επιλέγω να ακούσω εσένα όμως μιλάς στο ακριβό κινητό σου-που το πληρώνεις με αίμα και πολλές δόσεις- και λές, μιά από τις εκατό λέξεις,που όλες κιόλες ξέρεις,το αναγνωρίζεις αυτό το λίγο ρεπερτόριο,και μένεις εκεί .

Κάνοντας μια υπέρβαση,ξέρουμε(;)οτι πολλοί σημαντικοί άνθρωποι 

ήταν κουφάλογα, και έκαναν έργα υψηλής τέχνης ,μην ακούγοντας,

έβαλαν το μυαλό τους,έβαλαν την φαντασία τους,να κάνει ήχους,

να κάνει σονέτα και άριες,αριστουργήματα άηχα γιαυτούς,

αλλά τόσο εύηχα για μας που τα ακούμε.

Τώρα,μπορώ να σας  εξομολογηθώ κάτι,

διαβάζοντας οτιπολύ σημαντικά πνεύματα ήταν κουφοί,

αποφάσισα να το κάνω και εγώ.

Πολύ απλά,επιχείρησα όταν ήμουν μικρός να ελατώσω την ακοή μου .

Το μόνο που κατάφερα,για να καυχιέμαι σήμερα οτι είμαι και έγω στο ίδιο κλάμπ,είναι μια μερική κώφευση στο δεξί μου αυτί,

που μάλλον,προέκυψε απο μόνη της,αλλά μένα πολύ με βόλεψε να λέω οτι, 

και εγώ ακούω λίγο,αλλά κατά τα άλλα,άσε.

Βλέποντας τα ακούσματα που γεύτηκαν τα μάτια μου,

μυρίζοντας την απαλότητα των λέξεων,κράτησα πάντα την ζωή μου,

ταξιδεύοντας σε ένα κόσμο που δεν υπήρχε χρώμα,

μόνο άσπρο και μαύρο,που δεν υπάρχαν τόσοι πολλοί αριθμοί 

αλλά μόνο το μηδέν και το ένα.

Κοίταγα την σκιά μου και δεν επέτρεπα να την πατήσει άλλος,

αφού τις αισθήσεις μου τις είχα στην τσέπη μου,και όχι στην καρδιά μου,

γιαυτό και βολεύτηκα να μετέχω μαζί με όλους τους άλλους, 

κάνοντας δήθεν οτι, θέλω να ήμουν άλλος.

Οι αισθήσεις και τα πρώτα ξαδέλφια τους τα συναισθήματα είναι προαιώνιοι εχθροί,μεταξύ του πραγματικού που υποτίθεται είναι οι πρώτες,
και του πνευματικού που είναι οι δεύτερες .
Ομως αυτό το κείμενο ήθελε να αλλάξει αυτήν την αντίληψη,
αφού πιστεύω ακράδαντα οτι αισθήσεις δεν είναι μόνο μια πραγματίστικη αντίληψη για την ζωή αλλά η ερμηνεία που δίνουμε σε αυτήν ..
Θα μπορούσα να το κάνω και πιο πολύπλοκο,αφαιρώντας απο τις έννοιες την ερμηνεία τους και να τις αφήσω γυμνές ,όμως τότε έπρεπε να βρώ κάτι να τις προστατεύει και δεν τόχω βρεί ακόμη ..

Και επειδή το βόλεμα των πάντων και πασών δεν έχει όρια,και επειδή ο εξευτελισμός μας ταιριάζει,και μας πάει,γιαυτό ,

παραφράζοντας τον Σεφέρη '' πήραμε την ζωή μας λάθος ,και δεν αλλάξαμε, ζωή''

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ



 

ΟΤΑΝ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Το καλοκαίρι πέρασε,πάντα βιαστικά,πάντα γρήγορα,απο την ζωή μας,αν και,τα καλοκαίρια τα θυμόμαστε πιο εύκολα  και αυτά αναπολούμε συνήθως με νοσταλγία.Ασε που,έχω την εντύπωση οτι,κάθε καλοκαίρι που φεύγει,μας αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό,κυρίως γιατί ''μετράει'' στην ζωή μας διπλά και τριπλά.
Χωρίς τα καλοκαίρια λέμε,μετρώντας τα χρόνια μας.

Πάντα αναρωτιόμουν αν,ο χρόνος όπως διαπερνά την ζωή μας οριζόντια και κάθετα,προέρχεται απο κάποιο σύστημα,σε επίπεδο ατόμου-ατομικό και σε επίπεδο κοινωνίας- συνολικό,εννοώντας βέβαια την επιρροή του χρόνου στην ζωή μας.
Υπάρχει ένα σύστημα που καθορίζει τα πάντα γύρω μας,και μέσα απο την παρουσία του χρόνου,μας οδηγεί,μας κατευθύνει να κάνουμε αυτό,η το άλλο,να πιστεύουμε σήμερα έτσι,αύριο αλλιώς ;Eίναι ο χρόνος,η βασική αιτία που,η επιρροή του πανω μας,καθορίζει το τρόπο συμπεριφοράς μας;H μήπως ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση,μια εικονική πραγματικότητα ,όπως τόσες και τόσες που ,καθόρισαν την πορεία μας ατομικά και συνολικά ,η ακόμη χειρότερα,ο χρόνος είναι η ίδια η έννοια  της ουτοπίας,και τελικά δεν υπήρξε ποτέ; 

Θα μου πείς τώρα,πως σούρθε να μπείς σε τόσο βαθιά νερά,για την αναζήτηση του ρόλου του χρόνου και ποιόν τελικά ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα την σήμερον ημέρα ;
Η απάντηση είναι προφανής και βεβαία,δηλαδή,κανένα,ακόμη και αυτούς που τους θεωρείς δικούς σου,και τους ρωτήσεις  ,''πως σου φάνηκε,αυτό πούγραψα για το χρόνο'' στην καλλίτερη να σου πούν,''άσε ρε φίλε,δεν έχεις κάτι καλλίτερο να κάνεις ''

Oμως εγώ θα επιμείνω,σε αυτή την αναζήτηση και θα προσπαθήσω να το πάω λίγο παρακάτω,βαζοντας τον ευατόν μου ,και στην θέση του παρατηρητή,και στην θέση του παρατηρούμενου.
Δυστυχώς,μέχρι σήμερα,δεν υπάρχουν εργαλεία,που να μπορούν να παρατηρήσουν την επιρροή του χρόνου πάνω μας,χωρίς να τον χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλειο μελέτης του ,δηλαδή ερευνούμε τον χρόνο χρησιμοποιώντας πάλι τον χρόνο.
Επίσης,είναι βέβαιο οτι,μετρώντας τον χρόνο,με τις βασικές μονάδες μέτρησης του,δεν σημαίνει οτι αντιλαμβανόμαστε το ίδιο,είναι βέβαιο οτι,τα αποτελέσματα και οι επιρροές που δεχόμαστε είναι διαφορετικές ακόμη και για την ίδια χρονική στιγμή(άλλη μια τεράστια ουτοπία και ενα ψέμμα που μας έχει ''επιβληθεί'' ) .

Πως,όμως πάς κόντρα στην λογική που λέει,μεγαλώνω,γερνάω,πως μπορείς να ξεπεράσεις την έννοια του χρόνου,όταν βλέπεις την φθορά να επηρεάζει εσένα το ίδιο;
Ας βάλουμε τα θηρία να παλέψουν,περιβάλλον απέναντι στο χρόνο με διαιτητή την κληρομονικότητα (ατομική,εθνική κοινωνική πολιτισμική κλπ )..
Αρένα ας είναι η Ελλάδα των τελευταίων πενήντα χρόνων,και υποψήφιο θύμα,εγώ.

Στην δεκαετία του 60,ήταν η χρονική στιγμή που καθόριζε την μετέπειτα πορεία μου,η μήπως ήταν το περιβαλλον που υπήρχε τότε,και με διαμόρφωνε χωρίς την δική μου συμμετοχή; 
Σίγουρα όμως,για να το ξκαθαρίσουμε,η τύχη δεν υπήρχε στην εξίσωση,ατομικά τουλάχιστον,όμως να δεχτώ οτι ένα μέρος της παγκόσμιας εντροπίας με επηρέαζε,όπως και πολλούς άλλους σαν και μένα,αλλά λίγο,και όχι καθοριστικά .
Δημοτικό και γυμνάσιο στο νησί,μετακόμιση -εσωτερική μετανάστευση - στην Αθήνα,ερχόταν με φόρα η δικτατορία,που τότε μου ήταν αδιάφορη,στην αρχή τουλάχιστον,πρώτο σπίτι στο Σταυρό της Αγ.Παρασκευής μετά αλλού,στο Θησείο για μια βδομάδα,και μετά αλλού,και μετά πάλι αλλού .
Απο πρώτος των πρώτων στο νησί σε όλα,τελευταίος σχεδόν σε όλα στην Αθήνα,άριστος μαθητής πρίν,πολύ μέτριος μετά,και αυτό το κλωτσοσκούφι συνεχιζόταν χωρίς καμμια συνοχή ,και εύκολη εξήγηση τότε .
Εαν μετά,προσπαθησα να βρώ τις αιτίες,κατέληξα σε βολικά για μένα συμπεράσματα, που όμως τα ξανάλλαξα στην συνεχεια,και συνεχίζω να το κάνω .
Αρα,μπορώ να πω κάτι σήμερα με βεβαιόητητα.Πότε,υπήρχε η πραγματική κατάσταση;Tότε,μετά,η πολύ αργότeρα η ακόμη και σήμερα; Απάντηση,ποτέ,δεν υπήρξε κάτι ,που θα περιγραφόταν σαν πραγματικό.
Και η ερώτηση που τίθεται :Η χρονική στιγμή καθόριζε την ζωή μου τότε,η το περιβάλλον,η και τα δύο μαζί,η μήπως τίποτε απο τα δύο,δηλαδή με πιο απλα λόγια,εαν ήταν άλλη εποχή,η άλλο περιβάλλον θα ήμουν ένας άλλος,θα έκανα άλλα πράγματα,και θα γινόμουν τελικά κάτι άλλο;.
Για μένα είναι λάθος η ερώτηση πιά ,μήπως η αναζήτηση της πραγματικότητας,είναι μια φενάκη του του χρόνου, για πιάσουμε το χρόνο;Mπερδεμένο θα μου πείς και έχεις και δίκιο.

Και εαν στην δεκαετία του 60, διαμορφωνόμουν περισσότερο εν αγνοία μου,ο χρόνος κυλούσε πολύ πιο γρήγορα,εξ'αιτίας της επιθυμίας μου να μεγαλώσω γρήγορα, για να ξεφύγω απο την μιζέρια μου ,στις επόμενες δεκαετίες ήθελα άλλοτε να τρέξω ακόμη πιο γρήγορα, με αντίπαλο,τότε, την ματαιοδοξία μου και την τροφοδοδία ενος αδηφάγου υπερεγώ,και άλλοτε να σταματήσω εκεί που ένοιωθα οτι,είχα αρκετά βολευτεί,και δεν θάθελα,κανείς να βγάλει απο την νιρβάνα μου .
Εφτιαχνα στο μυαλό μου καταστάσεις,νόμιζα οτι της έκανα πραγματικότητα,και  σταματούσα να ξαποστάσω,όταν γύρω μου τα πράγματα άλλαζαν,και εγώ αδυνατούσα να ανταποκριθώ.

Στην δεκαετία του 80,μεγάλωνα τον χρόνο,κάθε μέρα ήταν πιο μεγάλη πιά,οι ώρες πολλές,και θωρούσα οτι η κατανάλωση τόσου χρόνου,θα αρκούσε για την επιτυχία. Ποιά επιτυχία,και ποιό χρόνο;Οσο δούλευα τόσο χανόμουν στο χρόνο,ακόμη και σήμερα,προσπαθώ να θυμηθώ -έστω και με σημερινά κριτήρια -τι έκανα τότε, με περισσότερες λεπτομέρειες,και δεν μπορώ .
Εδώ τί είχε συμβεί;Μεγαλώνοντας τον καθημερινό χρόνο,αδιαφορούσα για το περιβάλον,η καλλίτερα το περιβάλλον αδιαφορούσε για μένα,και όσο ο χρόνος ήταν η δικαιολογία για την αναζητηση της επιτυχίας,τόσο ο χρόνος στην συνέχεια με πρόδωσε,και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε .

Στις επόμενες δυο δεκαετίες του 90,και του 00,όλα ήταν ακόμη μια φορά διαφορετικά .
Ο χρόνος άρχισε να είναι λιγότερος σημαντικός και να έχει μεγιστοποιηθεί η επιρροή του περιβάλοντος,κυρίως όμως,η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας,στην οποία κυριρχούσαν πρότυπα,ψεύτικα εικονίσματα,και έδινα μεγάλη σημασία στο τοπίο που είχα εγώ διαμορφώσει σαν πρότυπο,η άλλαζα το δικό μου τοπίο με τις επιταγές αυτού του επιθυμητού πρότυπου .
Εδώ,τότε δηλαδή,ο χρόνος κυλούσε εν αγνοία μου,και μάλιστα θάλεγα- σήμερα και όχι τότε βέβαια- ότι μάλλον τον σταματούσα κιόλλας .

Λέμε,''σπατάλησα τον χρόνο μου μαζί σου'';Οσο,και εαν η φράση έχει και μεταφορική σημασία,αντιπροσωπεύει την ουσία .
Λέμε,''θέλω χρόνο'' δηλαδή είναι σαν να ομολογούμε οτι ο χρόνος δεν υπάρχει απο μόνος του,αλλά υπάρχει κάπου διαθέσιμος,να τον δανειστούμε,να τον αγοράσουμε η να τον εξαγοράσουμε ακόμη.

Ο χρόνος είναι κάτι αυτόνομο που συμβαίνει απο μόνο του,ανεξάρτητα απο το περιβάλλον και την κληρονομικότητα;Η απάντηση είναι όχι ,δεν είναι ,απο την άλλη εαν δεν συνδυάζεται με τα άλλα δεν θα υπάρχει,δεν θα συνεχίσει να μετράει;
Εφόσον είναι ανεξάρτητος απο όλα τα άλλα,τότε μπορεί και να μην είναι γραμμικός, αλλά να μικραίνει,μεγαλώνει, και γιατί όχι,και να μην υπάρχει .

Οταν ήμουν μικρός,κοίταζα στο παρελθόν και θυμόμουνα κάποια πράγματα ,κυρίως όμως κοίταζε μπροστά και έφτιαχνα πράγματα στο μυαλό μου,που θάθελα να συμβούν,όχι τίποτε σημαντικά,άλλωστε στο νησί το μόνο που εύκολα έβλεπες ήταν θάλασσα και την περιέργεια πέραν αυτής .

Οταν μεγάλωσα πιο πολύ,και ήρθα και στην Αθήνα δεν κοιτούσα πίσω μου, γιατi δεν με ενδιέφερε,κοιτούσα μπροστά για να δώ,εαν σε αυτό τον καινούργιο μεγάλο χώρο είχε θέση και για μένα .Τότε,ο χρόνος δεν είχε για μένα καμμιά σημασία και αξία ,σημασία είχε,αν θα δάμαζα τον ταύρο,ο χρόνος ήταν απλώς το μέσο.

Οταν μεγάλωσα κιάλλο,τότε κοιτώντας πίσω,διάλεγα αυτά που θυμόμουνα και τα προσάρμοζα στις σημερινες μου εικόνες και βολευόμουνα μια χαρά.
Το μέλλον,ήταν γεμάτο όνειρα πούχαν χρώματα στις αποχρώσεις του πιο μεγάλου του πιο ακριβού,και του πιο διαφορετικού .Ασε που,οι άλλοι,ενώ ήταν δίπλα μου πριν,τώρα ξεμάκρυναν,και τους έβλεπα θαμπά,αφού το φώς της δικής μου,και χωρίς όρια ματιοδοξίας και εγωπάθειας,με εμπόδιζε να τους δώ .

Σήμερα,νοιώθω,η μάλλον προσπαθώ να καταλάβω,θάθελα νάμαι στα τελευταία μέτρα ενος δρόμου εκατό μέτρων, η στα τελευταία χίλια μέτρα ενός μαραθωνίου;
Στην πρώτη περίπτωση,μιλάμε- με όρους χρόνου-για εκατοστά του δευτερολέπτου, στην άλλη για χιλιάδες απο αυτά,όμως η αίσθηση είναι ακριβώς η ίδια.

Συμπέρασμα δεν υπάρχει,επιστημονική ανακάλυψη δεν έχουμε,όμως μήπως πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για χρόνο,αφού ακόμη δεν μπορούμε να τον αποβάλουμε αποτην ζωή μας..επισήμως;

Kαι όλα αυτά που λένε,''ο χρόνος είναι χρήμα'', '' χρόνου φείδου '',και ένα σωρό μπαλαφούρες,ισχύουν όσο εξυπηρετουν κάποιον ,η κάποιους ,η βοηθούν το σύστημα να επιβιώνει .

Ευχαριστώ για τον ...χρόνο σας 

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 
 

 

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΕΙ Η SEAT ;

Τυχαία σήμερα,διάβασα ενα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο,και θέωρησα σκόπιμο,να αναφερθώ σε αυτό,παραβιάζοντας την αρχή μου,που ήταν,να μην σχολιάζω και να ασχοληθώ σοβαρά με την εμπειρία μου τόσα χρόνια -25 όλοκληρα -στην μάρκα αυτή,και στην εταιρεία που την αντιπροσωπεύει στην Ελλάδα .

Θα είχε,πολύ μεγάλο ενδιαφέρον,να ακούσει κανείς απο πρώτο χέρι,όλα όσα συνέβησαν στα τόσα χρόνια,ενδιαφέρον όχι μόνο για την συγκεκριμένη μάρκα,αλλά και για το κοντινό και ευρύτερο περιβάλλον .Αν ποτέ το επιχειρήσω,και έχω πολλούς πια, που με στριμώχνουν να το κάνω,πολλά πράγματα θα φωτιστούν διαφορετικά,και πολλές αντιλήψεις για πρόσωπα και καταστάσεις θα αλλάξουν .

Μια μικρή ιστορική αναδρομή για την μάρκα και την εισαγωγική εταιρεία.
Η μάρκα στην Ελλάδα,υπήρχε απο την δεκαεττία του 70 θυγατρική της FIAT ,μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80,που εντάχθηκε στο γκρούπ της VW .
Διάφοροι εισαγωγείς κατά καιρούς,προσπάθησαν να βάλουν την μάρκα στην αγορά,αλλά και το περιβάλλον της αγοράς και κυρίως η αντίληψη των ανθρώπων αυτών, δεν βοήθησαν να έχει μια τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη πορεία,δηλαδή ένα μερίδιο πάνω απο 2% της αγοράς.
Μέχρι και θυγατρική της Πειραικής -Πατραικής, είχε την εισαγωγή της .

Το 1984, η Seat λανσάρισε το IBIZA ,αυτοκίνητο σταθμός για την μάρκα και την αγορά γενικώτερα,και για την σχεδίαση του,και για τους κινητήρες του,αλλά και για την τιμή του. Την ίδια εποχή,σοφά ποιώντας ο σημερινός εισαγωγέας,ανέλαβε την μάρκα για την Ελλάδα,με πολύ  μικρούς στόχους τότε,αλλά σαν επιλογή απεδείχθη στην συνέχεια οτι ήταν πολύ έξυπνη,και ''σοφή'' .
Ημουν ο πρώτος,που ασχολήθηκε με την καινούργια εταιρεία ,χωρίς στην ουσία τίποτε που να υποστηρίζει την ανάληψη αυτή,εκτός απο τις εγκαταστάσεις και γραφεία,συν την δυνατότητα να αγοράζει κάποια αυτοκίνητα,η συγγενής εταιρεία ενοικίασης .
Το 1985,έγινε υποτίμηση της δραχμής,και μπήκαν εισαγωγικά περιθώρια,δηλαδή για κάθε εισαγωγή αυτοκινήτου,ένα μεγάλο ποσό της αξίας του,δεσμευόταν για εξ μήνες άτοκα στην τράπεζα Ελλάδος.
Μια αγορά αυτοκινήτων ρηχή,αντιεπαγγελαμτική,με κάτι τύπους με τσάντες που κυκλοφορούσαν στην Συγγού και πουλούσαν αυτοκίνητα με γραμμάτια και τόκο πάνω απο 3% το μήνα !! και θυσαύριζαν πουλώντας αυτοκίνητα,αφού δεν επιτρεπόταν ούτε δανεισμός επιχειρήσεων,αλλά πολύ περισσότερο δάνεια απο τράπεζες,ούτε φυσικά  πιστωτικές κάρτες.

Το 1986,η Seaτ ήταν 2η στο πίνακα πωλήσεων πανελλαδικά,πίσω απο την Datsun(Nissan) που έφτιαχνε αυτοκίνητα στο Βόλο και είχε ειδικά προνόμια,φορολογικά και άλλα .
Τον ίδιο χρόνο,η εταιρεία που την αντιπροσώπευε έκανε ρεκόρ κερδών,πάνω απο 500 εκ δραχμές,ποσό εξωφρενικό για τα δεδομένα της εποχής,και αν αναζητήσει κανείς το ισολογισμό της χρονιάς εκείνης ,θα διαπιστώσει οτι,ο υποφαινόμενος είχε υπογράψει σε όλες τις θέσεις αφού ο ιδιοκτήτης της ,δεν ήθελε να υπογράψει ο ίδιος ,για κάποιους δικούς(;) του λόγους .
H ιστορία συνεχίστηκε με επιτυχίες,σε πωλήσεις,πρωτιές στις κατηγορίες που πουλούσε, αυτοκίνητα της χρονιάς ,αγώνες,ειδικά μοντέλα και εκδόσεις που γινόταν στην Ελλάδα, εξαιρετική διαφήμηση ,ανάπτυξη δικτύου υποδειγματική σε όλη την Ελλάδα,αλλά και υποστήριξη απο τον ιδιοκτήτη και σημερινό πρόεδρο όλων των εταιρειών του ομίλλου.
Στελέχη πρώτης γραμμής ,το καλλίτερο υλικό της αγοράς ,βραβευμένο περιβάλλον εργασίας,ήταν ο ο ιδανικός χώρος για δουλειά,συνεχείς βραβεύσεις απο την ίδια την Seat, αλλά και το γκρουπ VW.
H SEAT,δεν ήταν η μάρκα με το μεγάλο όνομα,ήταν πάντα αποπαίδι της VW ,είχε καλές -όχι πάντα τιμές -είχε όμως δημιουργήσει ενα μύθο στην Ελλάδα και τον συντηρούσε άλλοτε με καλαμάκια,και άλλοτε με ορό,αλλά τον συντηρούσε για πολλά χρόνια,και αυτό φαινόταν απο το δίκτυο της ,τις πρωτοπωριακές καμπάνιες προώθησης -ήταν η πρώτη που παρείχε η ίδια χρηματοδότηση στου πελάτες της, με το σλόγκαν ''η seat τολμά'' ,πολύ πριν απο τις τράπεζες, χρησιμοποιώντας έξυπνα εργαλεία και αναλαμβάνοντας και ρίσκα φυσικά -,συν τα πολύ καλά οικονομικά αποτελέσματα ,τις πολυ καλές αμοιβές , τα οικονομικά αποτελέσματα της,το  υγιές δίκτυο .
Απο τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μετά, η συνολική της εικόνα απογειώθηκε πιο πολύ σε πώλησεις,σε κέρδη, σε όγκο,σε εδραίωση ονόματος, στα πάντα .

Και μετα, ήρθε η παρακμή και ο αργός θάνατος .

Προσωπικά,έζησα όλη την άνοδο,και την ακμή της,και μικρό μέρος,ευτυχώς, της παρακμής της ,που συνεχίζει μέχρι σήμερα,και κατά την γνώμη μου ποτέ δεν θα ξαναγυρίσει στις μέρες εκείνες, ούτε σε ένα μικρό ποσοστό της τότε επιτυχίας .
Θα είναι μια μίζερη κάτάσταση πάντα,και ακόμη και εαν επενδυθούν πολλά χρήματα,πάλι μικρή βελτίωση θα έχει .

Τι υπήρχε,λοιπόν τότε,που έφερε την ακμή και την ανάπτυξη και τι συμβαίνει σήμερα ;
Πρώτα απ'ό λα η απόφαση του εισαγωγέα,να αναλάβει την μάρκα σε μια εποχή που διέβλεπε σωστά οτι, με το λανσάρισμα του ΙΒΙΖΑ ,υπήρχε χώρος να αναπτυχθεί στην Ελλάδα .
Δεύτερον,πάλι η απόφαση του ιδιοκτήτη,να αναθέσει την εταιρεία,σε στελέχη και να τους δώσει χώρο ,υπευθυνότητα,και κάλυψη ακόμη και σε λάθη και παραλείψεις τους.
Τρίτον,οι άνθρωποι που στελέχωσαν την εισαγωγική,ήταν οτι καλλίτερο υπήρχε στην αγορά την εποχή εκείνη ,το κυριότερο όμως είναι το γεγονός οτι,σχεδόν όλοι είχαν πειστεί οτι εκεί ήταν το σπίτι τους,τα ονειρά τους,πίστευαν στο όραμα που υπήρχε διάχυτο παντού .
Η επιλογή των ανθρώπων που πουλούσαν τα αυτοκίνητα,το δίκτυο δηλαδή,δεν γινόταν με οικονομικά κριτήρια,πόσα χρήματα,η πόσο καλές εγκαταστάσεις είχαν,γινόταν,με μόνο ένα κριτήριο,τόχω,το θέλω,θα το κάνω .
Μπορεί,να χρειάστηκε να υπάρξει οικονομική βοήθεια σε αυτούς μέσω διάφορων προγραμμάτων,πάντα όμως,ξεκινούσε απο το μότο,''θα το κάνω για σένα γιατί σε εμπιστεύομαι και πιστεύω σε αυτά που μου λές ''.Και έπρεπε να είσαι συνεπής σε αυτά, ,άμεσα,γρήγορα,ακόμη και χωρίς κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση οικονομική,που πάντα στόχο έχει,να πείσει τον πιο αδύνατο να δεχτεί τις απόψεις του δυνατού,και να βρίζει μέσα του,ο ανίσχυρος .
Είχε δημιουργηθεί ένα περιβάλλον,που οι αποφάσεις λαβάνονταν εύκολα,και χωρίς πολλές φορές την έγκριση του ιδιοκτήτη,αλλά ήταν τόση μεγάλη η αφοσίωση,και το ενδιαφέρον, που σχεδόν πάντα,είχαν καλό αποτέλεσμα .
Γιατί για μένα,αρχή ήταν,δώστου το ονερό σου,το οραμά σου,πείστον οτι έχεις δίκιο, δώστου και αυτουνού ένα κομμάτι απο την επιτυχία,και μίλα του πολύ,κάνε τον βλάκα και τον χαζό,όταν ο άλλος το καταλαβαινε με αυτό το τρόπο,ασχολήσου μαζί του .

Το πιο σημαντικό όμως,ήταν το γεγονός οτι ,ξέραμε τι πουλάγαμε,και σε ποιον τρόπο έπρεπε να απευθυνθούμε σαν υποψήφιο πελάτη. 
Ξεκινήσαμε απο τον πάτο,και φθάσαμε κάπου,προσωπικά ήμουν σίγουρος οτι,ποτέ αυτή η μάρκα δεν θα γινόταν ούτε TOYOTA η VW .Ξέραμε οτι,μπορούμε να φθάσουμε μέχρι ενός σημειου,και ξέραμε πολύ καλά και απεδείχθη επίσης,οτι κάθε προσπάθεια να πουλήσουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες θα μας οδηγούσε στο τοίχο, στην απόρριψη,απο ένα ''άλλο κοινό'' πολύ πιο συμπλεγματικό και που δεν μας  ήθελε.
Ολα αυτά που γράφουν σήμερα οι πελάτες,τα ίδια έλεγαν και τότε,έχουν κάποια σημασία αλλά δεν είναι οι βασικοί λόγοι της ανόδου αλλά και της σημερινής κατακρήμνησης της .
Οι τιμές,η ποιότητα ,η ''κακή μαμά'' VW ,πάντα ενας  Γερμανός θα φταίει για όλα,η σχεδίαση,η έλλειψη γκάμας ,η υποστήριξη ,οτι ήταν ισπανικό αυτοκίνητο,τα παράθυρα που έπεφταν, μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο,όμως, δεν ήταν οι πραγματικοί λόγοι της απότομης ανόδου,αλλά και της καταβύθισης της, στα τάρταρα σήμερα .
 Ξεκινήσαμε απο χαμηλά,και ποτέ δεν θέλαμε να ανέβουμε γραμμικά προς τα πάνω,όσον αφορά το κοινό στο οποίο έπρεπε να απευθυνθούμε .
Εξασφαλίζαμε το πελατολόγιο απο το Αιγάλεω και το Περιστέρι ,φτάσαμε να κάνουμε το αυτοκίνητο τραγούδι,βάζαμε διλήμματα στους συμπλεγματικούς που ήθελαν εμφάνιση,μια ''σκάστρα εξάτμιση'' και να τρέχαμε στα βουνά και στα λαγκάδια με τους αγώνες, η τις καινοτόμες παρουσιάσεις σε ειδικό τύπο και δίκτυο .

Δεν είχαμε,και δεν θέλαμε,τους απόφοιτους του ΜΙΤ ,να πωλήσουν αυτοκίνητα,όμως όταν προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα αυτοκίνητο η καρδιά τους φτερούγιζε και η λύπη τους ήταν ατέλειωτη ,όταν δεν έπειθαν την πασίγνωστη τραβεστί να κυκλοφορεί με ΙΒΙΖΑ ,η όταν ηθοποιοί σαν  την Ντενίση η την την Βουγιουκλάκη  διαφήμιζαν τα αυτοκινητα μας .
Θέλει αρετή,και τόλμη,θέλει νάχεις καρδιά δοσμένη,και ρίσκο να πάρεις, στο πηγαιμό για την επιτυχία ,θέλεις ακόλουθους ,που να σε πιστεύουν και πέφτουν στην φωτιά για σένα, νάχεις έμπνευση,και νάχεις και τον θεό ήλιο να σε ζεσταίνει απο την σωστή απόσταση .

Και μετά;ήρθαν τα χελιδόνια,που αντί να φέρουν την άνοιξη έφεραν τις ''καινούργιες ιδέες'' και τις καινούργιες θεωρίες ,βασικά έφεραν,και εκδήλωσαν τα ελλατώματα τους ,ήταν εύκολο,ήταν βολικό,και τους αφήσαμε να το κάνουν ,κυρίως εγώ .Οταν είδα την φθορά και την παρακμή νάρχεται ,όλα ήταν διαφορατικά πιά.
Ο ιδιοκτήτης επέλεξε νάναι σε άλλο κόσμο ,προσωπικά πιστεύω,οτι τόκανε με βαριά καρδιά, δυστυχώς έτσι του προέκυψε,αρμένιζε με άλλα καράβια και άλλα καινούργια παιχνίδια. Ηρθαν οι μετά,στην αρχή,τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλά ,όμως η αριθμολαγνεια η οικονομομέτρηση,και η συγκρισιμότητα,μπήκαν σαν άφατες αρχές και το όλο πράγμα ξεστράτισε .
Οι βασικοί παίχτες είχαν όλοι αλλάξει προ πολλού επίπεδο ,μηδενός εξαιρομένου,και ο ένας κοίταζε τον άλλον,και όλοι μαζί τον ουρανό,την τύχη,κάνοντας βουντού ο ένας στον άλλον. Αρχιζε και η ''χρυσή εποχή'' του πάρε κόσμε,δώσε και σε μένα μπάρμπα,και όλοι μας, περιμέναμε να γίνει κάτι,απο κάποιον άλλον .
Μικρόνοες άνθρωποι μπήκαν στο παιχνίδι,και η ευελιξία ήταν ένα όνειρο απατηλό,άσε που για να καταλάβουμε τι συνέβαινε,έπρεπε ,και για να στρίψουμε,να θέλουμε το Παναθηναικό στάδιο .Μικροί άννθρωποι,ανασφαλείς και συμπλεγματικοί,μπλέξαν τις γραμμές τους. ''Καταδότες'' των εγκλημάτων εσωτερικά στην εταιρεία,άρχισαν να ξεμυτίζουν δειλά-δειλά,όχι για να πάει παρακάτω η εταιρεία,αλλά για να γίνουν καλλίτερα σαλιγκάρια οι ίδιοι, για να περιμένουν ενα ακόμη Μπουρνόβα ,να μείνουν εκεί ενεοί,και γύρω τους μια νεκροφάνεια .

Σιγά -σιγά έφυγαν τα στελέχη,το δίκτυο στράβωσε απο κακία,που δεν είχε πια τα παλιά μεγαλεία,οι προσπάθειες λιγοστεψαν,η αγορά άλλαζε, και οι καινούργιοι πια, βρεθήκαν να είναι στήλες άλατος .
Μέτριοι,και οι περισσότεροι ανίκανοι,να χειριστούν δύσκολες καταστάσεις, είχαν όλοι ένα κοινό,ήταν όλοι μέλη μιας αυλής γύρω απο τον νεοΚαίσαρα ,χωρίς να θέλουν,να μπορούν, να κάνουν τα απλά,και αυτονόητα . Μοιραίοι,άβουλοι ,μικρά ανθρωπάκια στην αρχή, και τώρα άνθρωποι φοβισμένοι απο την κρίση, για τον μικρό η μεγάλο κομμάτι ψωμί, που τους δίνει, όταν τους το  δίνει πια .
Είχαν όλοι, έναν δικό τους για να μαθαίνουν,όχι την εξέλιξη της δουλειάς τους, αλλά ποιός είναι με ποιόν,τι είπε αυτός που έφυγε,και ποιά τιμωρία του πρέπει, του προδότη.

Κάπως έτσι,έφθασε στο τέλος μια πολύ ωραία ιστορία,που μέσα απο αυτή,πολλούς ανθρώπους βοήθησε,μερικούς δε,τους έκανε και  πολυ διαφορετικούς,χωρίς συναίσθημα και καρδιά.
Ολα ξεχάστηκαν στην αχλύ του χρόνου.Τύψεις; Μπάα,ποιός να ασχολείται με αηδίες, άλλωστε,όταν νοιώθεις οτι είσαι κοντα στο θεό(η και θεός),κοίτα προς τα κάτω, γιατί τα πόδια σου μπορεί να μην είναι στην γή,και εσύ να αιωρείσαι,και το ύψος σου,νάναι αυτό που πραγματικά είσαι,μικρός,όπως όλοι οι  άνθρωποι .

Είναι προφανές σίγουρο,και πέραν πάσης αμφιβολίας οτι, στην παρακμή της μάρκας αυτής,μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί,και μάλιστα σημαστικό.
Δεν το πάλεψα;Δεν το ήθελα πιά;Και φυσικά, μέσα απο αυτή την ευθύνη,μπορεί και να έβλαψα και ανθρώπους που είχαν βασιστεί πάνω μου.
Ομως ακόμη και νάχω όλη την ευθύνη για αρχόμενη παρακμή τότε,η σημερινή κατάντια της μάρκας 5 χρόνια μετά,μάλλον δείχνει το κόκορα του ρολογιού, αλλού ..

Για την μάρκα αυτή,όπως και για την Ελλάδα,βαθιά παρακμή και σκοτάδι .

Κανηνύχτα σας

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΕΒΙΣΙΑΝΌΣ 

ΥΓ .Θάθελα κάποια στιγμή,να κωδικοποιήσω αυτό που έχω αρχίσει να καταγράφω για αυτη την δουλειά και το όλο σκηνικό γύρω της,πολιτικό,οικονομικό,δολοπλοκής,και διαπλοκής, συναισθηματικό ερωτικό επίσης .Μια ωραια μυθιστορηματική επαγγελματική τοιχογραφία των ετών 1985-2010 ....

ΑΛ 
 

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΑΣ

Επιτέλους,έχουμε αποκτήσει το δικό μας βουνό,και αυτή την εποχή ήρθαμε να το παραλάβουμε και να εγκατασταθούμε σε αυτό.Το τηράγαμε απο μακρυά φαινόταν θεόρατο και απρόσιτο ..

Ωραία,σκεφτήκαμε,θάναι άνετα,θάχουμε μπόλικο χώρο και για τα σκυλιά και για τις τίγρεις που πάντα θέλαμε να είχαμε στο κτήμα μας.Αφού πέρασε το βουνό στην ιδιοκτησία μας,το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να έχουμε μπόλικες τίγρεις,αυτά τα πολύ γρήγορα και εντυπωσιακά ζώα.Που,να τρέχεις να βάλεις συστήματα ασφαλείας,ήταν πολύ ακριβά,θέλανε και συντήρηση,άσε που κάποιος έπρεπε να τα παρακολουθεί .Ενω με τα σκυλιά και τις τίγρεις,θάχαμε το κεφάλι μας ήσυχο απο θέματα ασφάλειας .Για μας,ήταν πολύ σημαντικό να νοιώθουμε ασφαλείς.

Δεν βλέπεις,τι γίνεται στο κόσμο,κάθε μέρα και πιο πολλοί μετανάστες έρχονται κατά δώθε.Στην αρχή,ήταν λίγοι.Στην συνέχεια,όλοι,και κυρίως τα μέσα ,τους κυνηγούσαν για να τους δούμε και εμείς  οι υπόλοιποι.Κάποιοι,δεν ήξεραν πως είναι οι μετανάστες φατσικά,κάποιοι πίστευαν,οτι είχαν πιο πολλά δόντια και έτσι έτρωγαν περισσότερο,κάποιοι άλλοι,οτι είχαν πιο πολλά δαχτυλα για να κλέβουν πιο γρήγορα,και κάποιοι άλλοι,οτι είχαν περισσότερα χέρια για να σκάβουν πιο βαθιά και να μην χρειάζονται τσάπες και μηχανήματα .
Τελικά,δεν ήταν και πολύ διαφορετικοί ,λίγο έως πολύ,πιο μαύροι,επειδή καθόταν στο ήλιο πολυ ώρα.Δεν είχαν εμφανείς διαφορές,εκτός απο κείνο το χαζοκακόμοιρο ύφος που σκόπιμα είχαν, για να μας γελάσουν .

Τα σοβαρά μέσα,τηλεοράσεις και sites είχαν συμφωνήσει να συγκινούνται με μέτρο,το τόνο της σάρκας.Είχαν βάλει απαλλαγή το ένα τόνο σάρκα,κάτω απο αυτόν δεν μας ενδιέφερε,όμως πάνω απο δέκα τόνους σάρκες,ήταν θέμα.
Επίσης, οι τηλεοράσεις είχαν και κανόνες εμπλοκής,να ήταν η βάρκα σκισμένη,νάχε φουρτούνα και να τους ρίχνουν στα κύματα οι δουλέμποροι,και οι κάμερες να τους παίρνουν κοντινά πλάνα για νάναι η εικόνα πούρχεται σπίτι σου καθαρή,για να χαίρεσαι,και να φοβάσαι συγχρόνως .
Την άλλη μέρα μπορούσες να πας στους χώρους συγκέντρωσης και να πάρεις μερικά κιλά κρέας ,ήταν σχεδόν τζάμπα .
Μερικοί,σκεφτόταν και πιο φιλοσοφικά,στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν μηχανήματα,είχαν αντί για αυτά σκλάβους, άρα το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα. Τζάμπα κρέας,και εσύ αραχτός να φιλοσοφείς,να οραματίζεσαι για την πλέρια δικαιοσύνη,την εμβάθυνση της δημοκρατίας, και την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος .
Επειδή λοιπόν,όπως βλέπαμε στην τηλεόραση,δεν τους έπνιγαν όλους στη θάλασσα,αλλά επιβιώνανε μπόλικοι,ήταν και οι τζιχαντιστές στο κατώφλι μας, αποφασίσαμε στο βουνό μας να βάλουμε σκυλιά και τίγρεις .
Τα σκυλιά να τους φοβίζουν,και οι τίγρεις να τους κυνηγούν,σαν τότε που ρίχνανε στα κολοσσαία και γέλαγαν οι χαχόλοι δημοκράτες ρωμαίο,έλληνες και λοιποί δημοκράτες λαοί .
Εμείς,δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοια πράγματα παρουσία κόσμου,θα το κάναμε με σεβασμό στα δικαιώματα τους,και σεβασμό στην ιδιωτική ζωή όσων πέρναγαν το όριο του βουνού.
Αν βρίσκανε τίγρεις στο δρόμο τους,εμείς δεν είχαμε καμμιά ευθύνη ,ήταν θέμα δικό τους και των τίγρεων,να βρούν μαι λύση,ένα έντιμο συμβιβασμό βρε αδελφέ.

Φθάσαμε λοιπόν στο βουνό μας,απο κοντά φαινόταν πιο απόκρημνο αν και μικρότερο.Απο την βορινή πλευρα του,έξεχαν βράχια,και καραφλά μέρη,έπεφτε ο ήλιος και νόμιζες οτι ήταν ξανθά κεφάλια που σε προκαλούσαν να κάνεις κάτι, να αναμετρηθείς,να κρυφτείς,σου δημιουργούσε η εικόνα αυτή ενα φόβο.
Πως ανεβαίνεις εκεί πάνω και πως προσεγίζεις την πλευρά αυτή του βουνού σου ..

Ηταν θέμα ..

Στην νοτινή πλευρά,τα πράγματα ήταν πολυ διαφορετικά ,πιο ήπια ,πράσινο παντού ,ψηλά δέντρα,έκαναν παχύ ίσκιο,να κάτσεις να αράξεις και να μην πας πουθενά.Το νερό κατέβαινε περίεργα απο πάνω προς τα κάτω ,ξεκίναγε απο τα αποκρημνα μέρη,αλλά δεν τόβλεπες,ήταν κάτω απο τα βράχια και κατέληγε στα εύφορα μέρη,ξαπλωμένα νερά ,χαλαρά,και άνετα,πότιζαν την επιφάνεια πούταν γεμάτα χόρτα και δέντρα .
Υπήρχε μόνο ένας δρόμος,ξεκίναγε απο τους πρόποδες και έφτανε ίσαμε την κορφή.Επίτηδεςτον είχαν κάνει έτσι,να ελέγχουν την κίνηση,ποιος ανεβαίνει ποιος κατεβαίνει ,και είχαν κάνει και την εξής ακόμη πονηριά ,στην αρχή ήταν πλατύς,χωρούσαν πολλοί άνθρωποι και αυτοκίνητα,άνετα,βολικά,όσο ανέβαινες στένευε,μέχρι που στο τέλος προς την κορυφή ίσα -ίσα που περνούσε ένα αυτοκίνητο.Επρεπε να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου,σχεδόν στο γκρεμό για περάσει ο άλλος .

Οταν ανέβαινες,σταματούσες δεξιά,μπορεί να έμπαινες και στο χαντάκι,αλλά ήσουν σίγουρος οτι δεν θα γκρεμοτσακιστείς.Αυτός που κατέβαινε πήγαινε αριστερά και μια σταβοτιμονιά μπορούσε να βρεθεί εκτός βουνοζώνης.
Αν κατέβαινες,περίμενες αυτόν που πήγαινε δεξιά ανεβαίνοντας  να είναι προσεκτικός και βασισόζουν σε αυτόν,κάθε στρίμωγμα απο τον δεξιό αναβάτη οδηγούσε στον γκρεμό.Ασε, χάλια ήταν εκεί ψηλά ..

Ομως εμείς,που θα είμαστε κάτοικοι αυτού του βουνού,έπρεπε να ξέρουμε πως να ανεβαίνουμε,πως να κατεβαίνουμε,που πήγαζε το νερό ,με λίγα λόγια να ελέγχουμε τις πηγές ζωής του βουνού,να βάλουμε κάπου τα σκυλιά,και κάπου αλλού τις τίγρεις ,μην και αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους ..

Ομως αυτό το βουνό πάντα είχε κίνηση,ήταν Μάιος,καλή ώρα,ανέβαινες στην αρχή,μια χαρά δρόμος,σε μια στροφή έπεφτες πάνω στην γεροχειμώνα που κατεβαινε με προσοχή ,ασθμαίνονοντας απο την ζέστη και την κούραση.Μόλις που προλάβαινε να κρυφτεί πριν τον λειώσει ο ζεστός ήλιος .
Στην μέση της διαδρομής,εκεί που άρχιζε να στενεύει,νάσου να κατεβαίνει η ανθοφόρα και φυλλοβόλος άνοιξη,τόχε υπολογίσει οτι, μέχρι να κατέβει, τα χόρτα απο πράσινα θα γινόταν μπέζ, και  στερημένα απο χυμούς,θάσπαγαν σαν τα φύσαγε ο εξάδελφος βοριάς που καραδοκούσε πάντα στις απόκρημνες πλαγιές.

Σε κάθε αλλαγή εποχής,υπήρχαν και στάσεις,για να ξαποστάσουν πιο πολύ,οι ανεβαίνοντες,και για λίγο,οι κατεβαίνοντες .
Είχαμε στήσει στα διάσελα και στα σκιερά μέρη ξύλινες κατασκευές και είχαμε βάλει και τηλεοράσεις να ενημερώνονται οι ανεβοκατεβαίνοντες .
Η τηλεόραση ήταν το επίσημο μέσο του βουνού μας,ακούγαμε ειδήσεις,βλέπαμε είτε τις ξερακιανές φραγκόκοτες,που λέγαν,υποτίθεται τα νέα,είτε νεαρές χαριτόβρυτες,που κάναν ρεπορτάζ,φωνάζοντας και σκούζοντας  σαν τον ξεχασμένο τους οργασμό .
Εσφαξε κάποιος το παιδί του,πω-πω συγκίνηση,άντε πάλι απο την αρχή,τύποι αρχαιόβλακες,και αριστοδήμονες,να λένε,τα μικρόφωνα να μουγγανίζουν απο την συγκίνηση και την αγανάκτηση,κρατημένα δάκρυα και ιδρωμένες παλάμες ,με τίμιο ίδρωτα ,και το μαρκούτσι που μπλέκεται στα πόδια της, με τα ψιλοτάκουνα και το βαμμένο βλέφαρο .

Ο δρόμος,ένα ατέλειωτο στροφιλίκι,πρώτη στροφή δεξιά,και αμέσως μια κλειστή αριστερά ,να θυμηθώ,να μετρήσω πόσες αριστερές και πόσες δεξιές στροφές υπήρχαν μέχρι πάνω .Ελπίζω,να μην χρειαστεί να μετρήσω τις ίδιες κατεβαίνοντας .
Ομως,ήμουν σίγουρος οτι,οι δεξιές ήταν πιο πολλές,αλλά οι αριστερές πιο απότομες ,ήθελε προσοχή σε αυτές ,μην βρεθείς ξαφνικά να μετράς τα βράχια, και τα χαλικια άσε που παραμόνευαν και οι τίγρεις .

Για ένα διαβολεμενο λόγο,που δεν ηξερα ακόμη, οι τίγρεις  δεν πάταγαν στο δρόμο,ήταν πάντα εκτός δρόμου.Τις εβλεπες να λιάζονται στο ήλιο και τις θαύμαζες,όμορφες και ριγωτές όπως ήταν .
Αλλοίμονο σου όμως,εαν ξεστράτιζες.Είχαμε μάθει απο την Βικιπαίδεια, οτι οι σκούροι άνθρωποι που ζούσαν ανατολικά,δεν περπάταγαν στους δρόμους,και προτιμούσαν να σκαρφαλωνουν στις πλαγιές .Γιαυτό,και η λύση με τις τίγρεις ,ήταν όλα μελετημένα .

Το βουνό μας,ήταν μέρος μιας οροσειράς που επεκτεινόταν σε πολλές κατευθύνσεις,δημιουργούσε συμπλέγματα,το ένα ακουμπούσε το άλλο,και όλα μαζί κάναν ενότητα απο βουνά,ακούνητα.Αλλα  ήταν πιο ψηλά,άλλα πιο χαμηλά. Τα ψηλά,έβλεπαν τα χαμηλά,απο το ύψος τους, και δεν τους ξέφυεγε τίποτε απο όσα γινόντουσαν στα πιο χαμηλά .
Ενα ακόμη περίεργο πράγμα βρε παιδί μου,χαμηλά,ήταν πιο χαλαρά ,όσο πήγαινες πιο ψηλα,γινόντουσαν πιο σφιχτόκωλα και πιο προσεκτικά και οργανωμένα .

Το βουνό,είχε σύστημα και κονόνες ,Τους τηρούσαν όλοι ,χωρίς καμμία εξαίρεη 

Τι δεν καταλαβαίνετε ;


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,ΤΟ ΤΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΕΦΙΑ ...

Ανέβηκε ψηλά,πήγε σχεδόν κοντά στον Ήλιο,ένοιωθε να τσουρουφλιέται απο τις θανατηφόρα ζεστές ακτίνες του,μεμιάς,έκανε μια μεγαλειώδη στροφή κάτι σαν την μεγαλειώδη τούμπα,εκείνου του ευέλικτου και ευλύγιστου ολυμπιονίκη της πολιτικής γυμναστικής,και άρχισε την κάθοδο του στα πιο χλιαρά τμήματα της ατμόσφαιρας ..

Είχε απλώσει τις τεράστιες φτερούγες του,που το άνογμα τους σκέπαζαν απο τόσο ψηλά την χώρα μας ,κατέβηκε κιάλο,τώρα σκέπαζε μια πιο μικρή περιοχή, ούτε κάν την  Αιγινα και εκεί πάτησε φρένο και άρχισε να ξαναανεβαίνει,πήρε μια δεξιά στροφή και εκεί ένοιωσε το πόνο να του τριβελίζει το αριστερό του φτερό,κάποιος τον είχε χτυπήσει απο την γή,όταν είχε πάρει φόρα και ανέβαινε. 

Ενα βλήμα,τον είχε βρεί στην άκρη του φτερού,και κάθε φορά που  έκανε τις πιρουέτες του,ανεβαίνοντας προς στα πάνω και δεξιά,πονούσε πολύ.
Τα νύχια του,πάντα τα είχε περιποιημένα και ακονισμένα,όταν κατέβαινε στην γή εξασκούνταν στον λιμάρισμα των νυχιών του,το έκανε όμως με τρόπο,που να μην φαίνεται,πήγαινε σε απόκρυφα μέρη και περίμενε,όλο και κάποιο άλλο πουλί η και μικρό ζώο θα έσκαγε μύτη να ξαποστάσει να πεί νερό και τότε άρχιζε το παιχνίδι εξουσίας .
 Ηταν πιά δυνατός,πάνε οι εποχές που τουρτούριζε στο κρύο με τα λίγα φτερά και πούπουλα,προσπαθώντας να επιβιώσει απο τους άλλους μεγάλους και κακούς φίλους του .Ορμούσε με ταχύτητα και ξεκάθαρο στόχο να ακονίσει και να γυαλίσει τα νύχια του,δεν τον ένοιαζε να φάει το κρέας των αδυνάτων,του αρκούσε μόνο,να του γυαλίζουν τα μεγάλα γαμψά νύχια του .

Στην αρχή,τον τρόμαζε αυτή η ανάβαση,απο κάτω προς τα πάνω,τον ζάλιζε και το ύψος,όμως σιγά -σιγά άρχισε να το συνηθίζει,να κερδίζει μέτρα ύψους,και κάθε μέρα να ανέβαινε και πιο ψηλά,έχοντας βάλει στόχο το γαλάζιο του ουρανού.
Που θα μου πάει,σύντομα θάμαι αγκαλιά μαζί του,
σκεφτόταν,και κάθε μέρα κέρδιζε ύψος αλλα και απόσταση απο την γή .
Το μόνο πρόβλημα που είχε,ήταν το γεγόνος οτι,τώρα πια,κάθε μέρα,έβλεπε και πιο μικρά τα πράγματα στην γή ,μίκραιναν και πιο πολύ, δεν ξεχώριζε τίποτε πιά, μικρά και ασήμαντα,κουκίδες και στίγματα ,όμως ότι έχανε σε μέγεθος το κέρδιζε σε έκταση,μίκραιναν τα πράγματα συνέχεια,αλλά απλωνόταν,απλωνόταν.
Τι σημασία είχε οτι,δεν ξεχώριζε τίποτε πιά ,σημασία είχε,που έβλεπε και έλεγχε πιο πολύ χώρο .Επρεπε να μεγαλώσει τον ζωτικό του χώρο,τις διαστάσεις του μήκους και του πλάτους ,μεγάλωνε και το ύψος απο την γή, έχανε σε αναγώριση τόξερε,μικρό το κακό,σκεφτόταν .

Είχε όμως πολλά θέματα να λύσει,χαμηλά δεν ήθελε να είναι συχνά,εκτός απο φαγητό και την περιποίηση των νυχιών και των φτερών του,άσε που κινδύνευε απο τα σχόλια των άλλων πουλιών συντρόφων του.
Πολύ ψηλά έκανε πολύ ζέστη ,το γαλάζιο συνέχεια του απομακρυνόταν,το μόνο που τον διασκεδαζε ήταν να παίζει με τα σύννεφα,να ψάχνει το Θεό και τον διάβολο ,να παίζει μαζί τους τα γνωστά παιχνίδια εξουσίας .

Οταν ήταν μικρός και ασήμαντος,μαζί με όλους τους άλλους,κοίταγαν ψηλά και αναζητούσαν με αγωνία τον Θεό,που υποτίθεται σκαρφαλωμένος σε μια αγλαντζιά,μας παρακολουθούσε όλους,και μας έλεγχε,αν κάναμε τα θεληματά του .
Εκανε πως γυρνούσε πλευρό ο Θεός,νάσου τα προβλήματα,στεναχώριες και βάσανα ένα σωρό,λαγοκοιμόταν,το ίδιο,είτε ασχολούνταν με την παρακάτω γειτονειά,ανάλογα με το λιβάνισμα,τα φράγκα στο παγκάρι,τις προσευχές,και άντε πάλι απο την αρχή .
Ολα αυτά,τον είχαν προβληματίσει και απο τότε,άρχισε να πιστεύει οτι,δεν υπάρχε θεός,και όλα αυτα ήταν δημιουργήματα της κοινωνίας που ήθελε πάντα να έχει ένα προστάτη,ένα νταβαντζή, ας πούμε.

Ωσπου ήρθε μια μέρα και όλα αυτά τελείωσαν,ο Θεός υπήρχε,για πολλούς λόγους και για ένα παραπάνω.Του είχε προκύψει ήδη επαφή με τον Σατανά,τον από παληά,ξάδελφο του Θεού,που τσακώθηκαν άγρια στα μαρμαρένια αλώνια των ουρανών,και ο ένας πήρε το πάνω οικόπεδο,και ο άλλος το κάτω,τα μοίρασαν μια χαρά,αλλά δεν ξανάμιλησαν απο τότε ποτέ,Θεός και Σατανάς .
Ο Θεός,είχε πάντα άσπρα μακρυά γένεια,φορούσε μακρυά φορέματα,χοντρός με κοιλιά,είχε και κοτσίδα τα μαλλιά του,δεν τα πήγαινε καλά με το πλύσιμο ,ενώ ο άλλος ο Σατανάς ήταν πάντα λεπτός, με μαύρα εφαρμοστά ρούχα υπογένειο,ξυρισμένος κόντρα,μύριζε όμορφα,μεθυστικά .

Τώρα τελευταία,ανέβαινε,ψάχνοντας το μπλε της σημαίας που πάντα τούφευγε, σε μια απότομη δεξιά,πάλι,στροφή,νάσου μπροστά ο Θεός,να τον παρακολουθεί απο μακρυά αμίλητος .Τον πλησιάζει ακόμη κιάλλο,και σκύβοντας ελαφρά σε ένδειξη σεβασμού του λέει με σεντορια φωνή:
Θεέ μου,υπάρχεις πράγματι,ψέματα μου λέγανε όλοι,και κάνοντας ακόμη μια πιρουέτα στέκεται δίπλα στο Θεό του πιά ..
Τάπανε,μιλήσανε,σαν καλοί φίλοι,συμφωνήσανε,και για τα οικόπεδα του ουρaνού που ήταν αυθαίρετα ακόμη,μιλήσανε να μειωθούνε οι τιμές στο λιβάνι και στα θυμιατά και άλλα πολλά και σημαντικα θέματα που απασχολούσαν και τους δύο .

Ομως,πριν συναντήσει τον Θεό εκεί ψηλά,είχε την πιο σημαντική του εμπειρεία απο τότε που άρχισε να ανεβοσκαλώματα .
Εκανε δοκιμές,για να δεί,πόσο αντέχουν τα φτερά του στις απότομες στροφές, στα ξαφνικά κατεβάσματα,στα βίαια ανεβάσματα,δοκίμαζε την ικανότητα του σε κάθε μανούβρα και κάθε ξαφνική αλλαγή κατεύθυνσης.Εκανε μόνος του,ένα test drive ,να είναι σίγουρος οτι μπορεί στα δύσκολα .

Είχε ανεβεί πάλι ψηλά,ήταν και μόνος του,και ένοιωθε οτι όλος ο χώρος του ανήκε.
Εκεί λοιπόν που έκανε μια πολύ αριστερή ανοδοκαθοδική στροφή πατημένη με τέρμα τα γκάζια,παίρνει το μάτι του,μια σκιά να τον παρακολουθεί απο σχετικά κοντινή απόσταση και να του κάνει τσαλίμια,να του κρύβεται στα σύνεφα,να τον κοροιδεύει όταν ήταν απο πάνω του,και να γελάει όταν τον είχε απο κάτω του.
Ποιός είναι ετούτος,σκέφτηκε,και πως έχει καταφέρει να ανέβει μαζί μου τόσο ψηλά;Επειδή όμως ήταν εξασκημένος στην επικοινωνία,με κάθε τι πετούμενο αποφάσισε να δεί,ποιός ήταν ο τύπος που έπαιζε μαζί του .
Γιαυτό,σε μια απότομη στροφή,ξαφνικά φρενάρισε απότομα βάζοντας σε δοκιμασία την άντωση των φτερών του,και έπεσε μούρη με μούρη με τον τύπο με την περίεργη φάτσα ..
Δεν μου λες σύντροφε,ποιός είσαι του λόγου σου,και γιατί παίζεις μαζί μου,τον ρώτησε με απότομο τρόπο .Ο άλλος χαμογέλασε σατανικά,και φάνηκαν τα κάτασπρα δόντια του που έκαναν αντίθεση με το χλωμό και σκούρο δέρμα του προσώπου του και αμέσως, αποκρίθηκε:
Ξέρεις,εγώ είμαι ο έξω απο δώ,τώρα πώς να σου το περιγράψω,να,ποιός είναι ο χειρότερος εφιάλτης σου,που όμως σε κρατάει ζωντανό ,ε,αυτός είμαι .
Κούνησε ο άλλος τα φτερά του,όπως κάνουν οι πιλότοι στις αερομαχίες σαν να κατάλαβε,και τούπε .Α,εσύ ..Ναι εγώ.
Αυτό ήταν,έκατσαν εκεί κοντά,σε ένα σύννεφο και τάπαν σαν καλοί φίλοι .
Ο ένας ήθελε την ψυχή του,ο διάβολος,και ο ίδιος  ήθελε την βοήθεια του σε τόσα προβλήματα πούχε πιά επωμιστεί στις φτερούγες του.

Τότε ο αετός κατάλαβε οτι,αφού υπήρχε ο Διάβολος,θα υπήρχε και ο Θεός και μετά την συνάντηση αυτή,άρχισε να ξανασκέφτεται τα θρησκευτικά,και έτσι προέκυψε η συνάντηση με τον Θεό ,όπως περιγράψαμε παραπάνω .

Ετούτοι οι δύο Θεός και Διάβολος,ήταν περίεργα τρένα,ο ένας ο καλός υποτίθεται,του ζητούσε πάντα υλικά αγαθά,μεροκάματα,οικόπεδα,εκκλησιές λιβάνια και θυμιατά , ο άλλος ο κακός, τούδινε όσα υλικά ήθελε,φτάνει να του εκχωρούσε την ψυχή του,και αυτό βόλευε τον δικό μας ,που μπορούσε να τάχει καλά με τους άρχοντες του ουρανού και του ερέβους ..

Κοίταζε,απο ψηλά,και χόρταινε το μάτι του,όλα αυτά ήταν δικά του πιά,όλες αυτές οι κουκίδες,όλα αυτά τα μυρμήγκια δούλευαν γιαυτόν,δηλαδή περίμεναν απο αυτόν,να τους μοιράσει μικρά ψίχουλα για νάχουν τα μυρμήγκια λόγο να πηγαινοέρχονται στην γή.και στα λαγούμια τους .
Ηθελε, μιά μέρα που θάχε χρόνο,να κατέβει στην γή και να μιλήσει με ένα μυρμηγκι ,να δεί πως σκέφεται,να δεί τα προβληματά του,να ακούσει απο πρώτο χέρι τα επισυμβαίνοντα ..
Καλή ιδέα,να μιλάς με τα μικρά ζωντανά του βασιλείου σου,ε,εντάξει,όχι του βασιλείου,θύμιζε άλλες εποχές,του λαού σου,αυτό ακουγόταν καλλίτερα και αυτό υιοθέτησε για να τους αποκαλεί στην συνέχεια..
Επέλεξε,λοιπόν δύο κατηγορίες υπηκόων μελών του λαού,τα μυρμήγκια και τα σκουλήκια,ζήτησε απο τις συνελεύσεις τους να του στείλουν απο ένα αντιπρόσωπο, και παίρνοτας λίγη φόρα απο ψηλά άρχισε να κατεβαίνει με ορμή. Τον είδαν,οι δύο αντιπροσωποι,και χάσαν το χρώμα τους απο τον φόβο,πάει,μας έφαγε λάχανο ο τύπος.
Το μυρμηγκι,κρύφτηκε στη πρώτη τρύπα,κάτω απο μιά πλάκα, και το σκουλήκι χώθηκε στον πρώτο σάπιο μήλο που βρήκε μπροστά του ..
Ετσι η πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας απο κοντά,δεν ευδοκίμησε,αφού κανένα απο τα δύο μέλη της αντιπροσωπείας δεν τολμούσε να ξεμυτίσει απο την κρυψώνα του ..
 
Το μυρμήγκι,έμεινε εκεί να φυλάει τα υπάρχοντα του,πούχε αποκτήσει με τόσο κόπο,πόσους δρόμους πήρε,και πόση κούραση,για να μεταφέρει στην πλάτη του τα λίγα,πολύ λίγα ψίχουλα,που όμως ήταν αρκετά,να φάνε όλοι ο μέρμηγκας,η μερμηγκίνα και το μερμηγκάκι,να μην έχουν ανάγκη κανένα,αλλά και να φοβούνται,να τρέμει η ψυχή τους δηλαδή,κάθε φορά που βγαίναν έξω,στην αέναια προσπάθεια τους,να μαζέψουν,νάχουν στις δύσκολες στιγμές.
Απο την άλλη το σκουλήκι,δεν ήθελε και πολλά πολλά με κανένα,τα τελευταία χρόνια οι δουλειές πήγαιναν καλά,είχε πάντα τροφή ,μιά τα σάπια μήλα,τα σάπια φρούτα,τα σάπια κρέατα,αλλά και τα νεκρά σώματα,του πρόσφεραν μπόλικη δουλειά,και μπόλικη τροφή.Εμπαινε μέσα στο σάπιο κρέας και ένοιωθε την απόλυτη ευχαρίστηση ,παντού σαπίλα πλούσια εδέσματα,να μην χορταίνει να τρώει.Δεν καταλάβαινε,τι είχε συμβεί και αυξήθηκε η σαπίλα ,αλλά δεν τον ένοιζε και πολύ .Σιγα,μην ψάξει να ρωτήσει,μια χαρά ήταν,αρα έσκαγε απο το φαγητό και έβγαζε και τον σκασμό ..

Δεν έγινε η συνάντηση των αντιπροσώπων με τον αετό,θα γινόταν κάποια στιγμή στο άμεσο μάλλον διεμήνυσε,πήρε ξανά φόρα,και ανελήφθη στους ουρανούς ..

Κάποιος ζητιάνος,ένας όμορφος και βρώμικος άστεγος,γύρισε πλευρό και ξύπνησε απο την κόρνα ενός αυτοκινήτου που πέρασε ξυστά απο το παγκάκι που κοιμόταν ,βλαστήμισε που του κόψαν το όνειρο στην μέση ,ανασηκώθηκε και κοιτώντας ψηλά ,είπε :
Ρε, άει στο διαβολο ..

Τον άκουσαν όλοι,εκεί πάνω,και όλοι νοιώθαν ευτυχείς .
Ο Θεός τον άκουσε,γύρισε απο την άλλη,μπα,δεν με αφορά το θέμα ,ο Διάβολος ξυριζόταν,χαμογέλασε,ωραία, μου στέλνει χαιρετίσματα ,άρα με έχει ανάγκη, και ο δικό μας αετός ,ρε,λες,να εννοεί εμένα;Μπα,αποκλειεται,και πήρε ακόμη μια απότομη στροφή δεξιά όπως τον έβλεπε ο θεός,αριστερά όπως τον τηρούσε ο διάβολος..

ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ



 


 
  

ΞΥΠΝΗΣΤΕ, ΡΕ

Σήμερα,κανονικά θάπρεπε,να μιλάμε για την άνοιξη,και τον ωραίο καιρό,την αναμονή για το Πάσχα και όλα όσα θα έδιναν στην ζωή μας,χαρά και ελπίδα .
Αντί αυτού,βροχή,ένας μουντός απειλητικός ουρανός,καταχνιά,βαρύ καταχείμωνο πλάκωσε πάνω μας σαν καλιακούδα ..
Δεν ξέρω,πώς μπορώ να εκφράσω,αυτό που βλέπω εδώ και καιρό νάρχεται καταπάνω μας,με αμείωτη ταχύτητα,και οι περισσότεροι εξ υμών περί άλλων να τυρβάζουν ..των οικιών ημών επιπραμένων,υμείς άδετε,κυριολεκτικά πιά .

Τι μας έχει πιάσει σαν λαό,και δεν βλέπουμε,δεν νοιώθουμε,δεν καταλαβαίνουμε τι έρχεται να πέσει πάνω στο κεφάλι μας .Τόση αναισθησία,τόση αδιαφορία ,σαν το λαό στα Σόδομα και Γόμορα,σαν το τέλος της Πομπηίας,σαν τόσα και τόσα μυθολογικά και ιστορικά αντίστοιχα .

Ας μιλήσουμε για την αριστερά που υποτίθεται οτι,σήμερα μας κυβερνάει,και που με πλήρη πιά ενσυναίσθηση,μας οδηγεί στην καταστροφή,στην δημιουργία μίας χώρας μπανανίας τύπου Βολιβίας,Βενεζουέλας,μιας καχέκτυπης  σοβιετίας στα Βαλκάνια .
Απο τι απαρτίζεται αυτός ο αχταρμάς,αριστερών δήθεν,επαναστατών της τρύπιας δεκάρας,συνδικαλιστών,καμμένων και ψεκασμένων,βολεμένων, συνταξιούχων,εμμονικών καθηγητών και απο πάνω το δίδυμο Τσίπρας Παππάς συν τον τεράστιο μέγεθος Καμμένος .
Ποιός απο όλους αυτούς,ξέρει τι σημαίνει αριστερά,ποιός απο όλους αυτούς έχει υποφέρει πραγματικά απο τα δεινά των δεξιών νικητών,ποιός απο όλους αυτούς ξέρει οτι,αριστερά σημαίνει αγώνες για μια καλλίτερη μέρα για όλους τους ανθρώπους ,για κοινωνική δικαιοσύνη και πραγματική προσωπική θυσία .
Ποιός γνωρίζει πραγματικά τι σήμαινε ΕΑΜ,ποιός έχει ξεστραβωθεί να διαβάσει λίγο μαρξιστική ανάλυση,ποιός ξέρει να ξεχωρίσει τα μηνύματα του διαφωτισμού,αλλα και την διάκριση τους,με την ιστορία,και τα ζητούμενα της μαρξιστικής θεωρίας.

Ποιοί είναι αυτοί,που μας κυβερνάν και τι θέλουν;Eχουν κάποιο σχέδιο εμφανές, αφανές,λειτουργούν απο το ένστικτο της εξουσίας ,η μήπως είναι καθοδηγούμενα;
(ακόμη και εν αγνοία τους)

Για δείτε τους ..
Πρώτο χαρακτηριστικό τους ..είναι όλοι μα όλοι βολεμένοι οικονομικά,έχουν γονείς, που πουλώντας έγκαιρα τις ενοχές της χαμένης αριστεροσύνης,την εξαργύρωσαν απο την άπληστη δεξιά,που σκόπιμα και φρονίμως ποιούσα,τους παρέσχε το περιβάλλον να βολευτούν μια χαρά οικονομικά .
Αλλοι,πρώην Ηρακλειδείς του συστήματος κυρίως του χειρότερου Πασόκ,σημερινοί νεόκοποι αριστεροί,καθηγητές που οι περισσότεροι πήραν το καθηγητηλίκι με συναλλαγές με τα φοιτητικά γκρουπόσκυλλα,με αμφιβόλου αξίας έρευνες, και διδακτορικά σε πανεπιστήμια του κώλου,μερικοί δεν έχουν πατήσει εκεί να δουν που είναι,πατέρες και μάνες που άφησαν τα παιδιά τους να γίνουν επαναστάτες της κατσαρόλας με κουκούλες απο επώνυμα μαγαζιά και επώνυμα ρούχα.

Μια χαρά ήρωας είναι ο Γλέζος,και θάπρεπε να μείνει στο κάδρο της ιστορίας σαν τέτοιος,τι θέλει ένας ξεκούτης στην διαμόρφωση πολιτικής,αφού για να καταλάβει,όχι αγγλικά,αλλά ελληνικά θέλει τρία σετ ακουστικά ,η μήπως ο άλλος,ο τεράστιος πράγματι συνθέτης και μεγάλος μόνο γιαυτό Ελληνας,μπορεί να έχει άποψη για τα πολιτικά πράγματα,αυτός που η περιουσία του θα μπορούσε να λύσει απο μόνη της τους μισθούς των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων -με τόσα χρήματα στο εξωτερικό κρυμμένα καλά - η ακόμη και για την πολιτική του ιστορία με τον Καραμανλή,κλπ .
Τόση κοντή μνήμη,τόση αμετροέπεια πιά,πότε είχε δίκιο τότε η τώρα;
Ο κάθε πικραμένος,γίνεται σημερινός αριστερός,και καθάρισε,και θέλει και νάναι διαμορφωτής των πραγμάτων,για μιά περίοδο που ο ίδιος θα βλέπει τα ραπανάκια ανάποδα .

Ολα αυτά,δεν σημαίνουν οτι,όλοι αυτοί είναι άχρηστοι η κακοί,μια χαρά καπιτάλες είναι,μην μας πουλάν αριστεροσύνη,όνειρα και ελπίδες,γιατί το Γουδί δεν είναι πολύ μακρυά απο το ΄Συνταγμα.
Ομως εγώ δεν θέλω Γουδί για κανένα,θέλω να μην κατεβάσουμε κιάλο αυτήν την χώρα,να μην γίνει η επόμενη Συρία,Λιβύη,όπου οι καινούργιοι αφέντες της ανατολής τζιχαντιστές,θα τσακώνονται στην χώρα,ποιοί θα πάνε στην Γερμανία,και ποιοί θα περιμένουν εδώ σε αναμονή .

Μην ακούσω καμμιά μαλακία,οτι φταίνε όλοι οι προηγούμενοι τόσες δεκάδες χρόνια πρίν,για την διαπλοκη την διαφθορα και όλα τα γνωστά κλισέ .
Πράγματι ισχύουν, και πράγματι είναι υπόλογοι,για πάρα πολλά δεινά,όμως η Ελλάδα είναι Ευρώπη,ήταν πάντα Εύρωπη,αυτή την ονόμασε,αυτή την δίδαξε, και δεν μπορεί κανείς σήμερα να θέλει να φύγει,να μας δίωξει απο αυτήν .
Ο γερο Καραμανλής είχε όραμα γιαυτό - το μόνο καλό που είχε και έκανε - ξέροντας οτι η Ελλάδα ποτέ δεν θα γινόταν κανονικό κράτος.
Σήμερα κάποιοι,με εντολή ενός χαχόλου και χαμένου λαού θέλουν να κάνουν ακριβώς ,τί.
Να δεχτούμε ότι,είναι φυσιολογικό απο τις καταλήψεις και τα δεκαπενταμελή,μπορεί κάποιος να γίνει και πρωθυπουργός,άλλωστε αποτυχημένοι ηθοποιοί έγιναν πρόεδροι στην Αμερική ,όμως στην συνέχεια να μπορεί κυβερνήσει την χώρα, και όχι να διαχειριζόμαστε την επικοινωνία,σαν μέσο άσκησης εθνικής πολιτικής,το στυλάκι, τις ενδυματολογικές ακροβασίες -ειλικρινά όλο αυτό το ενδυματολογικό καραγκιοζιλίκι είναι απόδειξη αριστεροσύνης;-,τις εσκεμμένες ασαφείς γελειότητες, το πούλημα ελπίδων και  ονείρων στο λαουτζίκο,που θέλει να ξεφύγει απο τις ευθύνες του, και ακούει,και καταπίνει το κουτόχορτο .

Μήπως υπάρχουν στην παγκόσμια και ελληνική ιστορία,ανάλογα φαινόμενα που μέτριοι και ''λίγοι'' ηγέτες οδήγησαν τους λαούς τους στην καταστροφή;Μήπως υπάρχουν και στην ελληνική ιστορία ανάλογες περιπτώσεις ;
Ποιόν ηγέτη,έχει σαν πρότυπο και ποιά χώρα,έτσι ώστε να καταλάβουμε και εμείς που μας πάει ..
Την Αργεντινή του Περόν,και των επιγόνων του,του Τσάβες,του Μαδούρου, ευρωπαίου σίγουρα όχι,μήπως φαντάζεται οτι,έχει τις κοχόνες του Κάστρο ;
Η μήπως του Αλία της Αλβανίας,και όλων των σκελετών της κουμουνιστικής νομενκλατούρας,ιερά εικονίσματα της αριστερής πλατφόρμας.
Ενα περιθωρικό κόμμα,όπως ήταν ο Σύριζα,εξελίχθηκε μέσα απο τις ίδιες της παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε μεγάλο κόμμα,χωρίς εσωτερική δομή και οργάνωση,χωρίς αντίστοιχα μέλη και πρόσβαση στην κοινωνία και στα επαγγέλματα και ήρθε να κυβερνήσει ...
Ενας συρφετός απόψεων,που όλες διαπερνούν το κόμμα,τις συνιστώσες,όχι μόνο οριζόντια αλλά και κάθετα.Οι τόσες πολλές διαφορετικές γνώμες αντί να περιορίζονται μέχρι ένα σημείο,φτάνουν μέχρι την κορυφή,και δημιουργούν ασφυξία και τελικά ακυβερνησία.
Εχουν περάσει τόσες μέρες και ακόμη δεν έχουν κάνει τίποτε,ενώ αντιθέτως με όσα λένε,έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στην καταστροφή .Κανείς δεν πληρώνει,όλοι περιμένουν να τους χαρίσουν τα πάντα,δεν εξάγεται τίποτε,δεν παραγεται τίποτε ,τα χρήματα φεύγουν έξω,και περιμένουμε όλο αυτό να σωθεί .

Πάμε να δημιουργήσουμε άλλοθι,πάμε να δημιουργήσουμε εχθρούς φανταστικούς, και να μεγιστοποιήσουμε τους ήδη υπάρχοντες,πάμε να δημιουργήσουμε νέους φίλους και συσχετισμούς σε ένα περιβάλλον που επιφανειακά  και κυρίως επικοιωνιακά μας βολεύει,και αυτό το λέμε εξωτερική πολιτική.
Δεν κάνουμε τίποτε πραγματικό,μόνιμη έγνοια η παρουσία στις τηλεοράσεις και στα παράθυρα .Γελοίοι οι προηγούμενοι,επικίνδυνα γελείοι οι σημερινοί ,τα ίδια σκατά σε ρόζ περιτύλιγμα .
Και μιά και μιλάμε για ΜΜΕ,είναι τόσο εμετικοί όλοι αυτοί,που γλύφουν την νέα κατάσταση,κάνουν ανόητες και ακίνδυνες ερωτήσεις θέλουν να τα έχουν καλά με την εξουσία,και προτιμούν να γλύφουν εκει που έφτυναν.Αλλωστε το ίδιο δεν έκανε και ο Τσίπρας όταν προεκλογικά πήγαινε στα κρυφά βραδυνά δείπνα με όλη την διαπλοκή στα βόρεια προάστια και στην Φιλοθέη .Τι έκανε εκεί;
Δοκίμαζε τις ικανότητες του στην Μπιρίμπα ;
 
Πρόθυμοι εχθροί όλοι οι ευρωπαίοι,κυρίως όμως οι Γερμανοί που και αυτοί στηριγμένοι στις δικές τους ιδεοληψίες,θέλουν να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη ,με ένα σύνδρομο ρεβανσισμού .
Ποτέ η Γερμανική κυρίαρχη τάξη πραγμάτων,δεν χώνεψε τις πολεμικές ήττες,πάντα ήθελαν,και θέλουν να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη .
Ομως από αυτό το σημείο,και μέχρι το γεγονός οτι δημιουργούμε εμείς,εχθρούς τους Γερμανούς,και αλέθουμε στο ίδιο μύλο διαφορετικές ανάγκες και ιδεοληψίες,είναι μακρυά,κυρίως όμως,είναι επικίνδυνο για μας .

Φαντάζομαι,την κοντινή μέρα,που θα καλέσει τον κόσμο στις πλατείες και θα καταγγείλει τους εχθρούς της χώρας,που θέλουν την καταστροφή της,και όλοι αυτοί που θάναι πολλοί,θα ζητήσουν πόλεμο έδώ και τώρα,να φύγουν οι Γερμανοί απο την Ελλάδα,να κάψουμε και γερμανικές σημαίες,το ίδρυμα Γκαίτε,και την γερμανική πρεσβεία,και όλα θα πάρουν το δρόμο τους ..
Εχει καταφέρει ο Τσίπρας να φέρει όλους τους Ευρωπαίους απέναντι,είτε γιατί πιστεύει οτι θα ξεκινήσει την επανάσταση και όλοι αυτοί είναι εν δυνάμει εχθροί του, είτε γιατί θέλει να βρεί  αφορμή για όσα έχει κατά νού και τα κρατάει μυστικά ,είτε ακόμη,είναι τόσο βλάκας (που δεν είναι). 

Είναι απο άγνοια κινδύνου;Είναι βασισμένα σε ένα σχέδιο ;Η μήπως γίνονται επίτηδες και υπάρχει ενα πλάνο που μας οδηγεί στα σίγουρα κάπου ;

Τα ερωτήματα  λοιπόν,είναι ποιές επιλογές τελικά έχουμε ;
Η πρώτη,είναι αυτή που ζήσαμε τόσα χρόνια,δάνεια,διαφθορά,και εξάρτηση, διασωλήνωση και σταδιακή ελεγχόμενη ανάνηψη.
Πέρσυ,μέχρι το καλοκαίρι,υπήρχαν κάποια σημάδια ανάνηψης και σταθεροποίησης.Δεν χρειάζονταν πολλά πράγματα να γίνουν,να φτιαχθεί κράτος, να παταχθεί η φοροδιαφυγή,η διαπλοκή,και να περιοριστούν τα προνόμια των πάσης φύσεως καταπατητών της εξουσίας,συνδικαλιστών κρατικοδίαιτων κλπ .
Χωρίς να υπολογίσουμε,όλα όσα θετικά συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο,η μείωση των τιμών του πετρελαίου,τα χαμηλά επιτόκια,η ποσοτική χαλάρωση,η ύπαρξη τεράστιας ρευστότητας,η ενίσχυση του δολλαρίου και εμείς μακρυά και απόκληροι .
Ευκαιρίες που χάνονται για όλους τους Ελληνες ..
Δυστυχώς όμως,τα τελευταία χρόνια,είχαμε την ατυχία να υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες μικροί και ασήμαντοι.Ο κωστάκης,ο γιωργάκης,ο αντωνάκης ,μικροί και μοιραίοι ,ανάλογοι και αντάξιοι ενός λαού που θέλει ψέμματα, χάρτινα όνειρα και πάνω απ΄ολα βόλεμα .
Και ήρθε ο σωτήρας ο Αλέξης,είπε ψέμματα σε κάθε που μιλούσε ελληνικά,αν ήξερε τότε και καλά αγγλικά θα τόκανε και σε αυτούς,πούλησε αισιοδοξία,ελπίδα, προοπτική,υποσχέθηκε κράτος,αλλά ξέχασε να μας πεί πώς θα γίνουν όλα αυτά,η τι είχε κατά νου για το ''μυστικό'' πλάνο Β η Γ.

Μπορεί λοιπόν,έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση να είναι μια έστω καλλίτερη συνέχεια με την προηγούμενη;Αν το πίστευαν,θα έκαναν ότι απαιτούνταν γιαυτό,θα δούλευαν πολύ περισσότερο και θα έδιναν δέιγματα γραφής και στο κόσμο.
Αντί όλων αυτών,μιλάνε πολύ,λένε συνήθως μαλακίες,και παπαριές και πετάνε την μπάλα στην εξέδρα ..
Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση,έτσι όπως διαμορφώνεται κάθε μέρα; 
Σε καμμιά περίπτωση,θέλει τόσο μεγάλες θυσίες,από τόσους πολλούς που δεν μπορούν να υπάρξουν μέσα απο την σημερινή μας δημοκρατία.
Τι μένει λοιπόν,και ποιά είναι η επιλογή και το σχέδιο του κυβερνητικού συρφετού των ΣΥΡΑΝΕΛ.
Εδώ,κολλάνε διάφορες εναλλακτικές,ενα light αριστερό κόμμα με  αρχηγό τον Αλέξη συν πρόθυμους δεξιά αριστερά και χωρίς τον Καμμένο,μια κυβέρνηση εθνικής ενότητος με όλους ,χωρίς Λαφαζάνη και Καμμένο .
Καμμιά απο αυτές,δεν θα γλυτώσει τα νέα αφόρητα μέτρα,και με τον φόβο της εμφύλιας διαμάχης να είναι πιθανή. 

Και ερχόμαστε στο σχέδιο,επίδειξη μαγκιάς και ''λεβεντιάς''στους έξω,για να τρώνε οι μέσα,εχθροί που φταίνε,και επίσημη ανακοίνωση της αναμενόμενης χρεοκωπίας .
Δεν θα πληρώσει μισθούς και συνταξεις για δύο μήνες,το καλλιεργεί ήδη, φταίει η ΕΚΤ που δεν δίνει δανεικά .Θα εξαγριώσει το πόπολο,και τους πελάτες/ψηφοφόρους, θα πάρει την όμαδα και φύγει στα αποδυτήρια.
Θα κάνει και ένα δημοψήφισμα,που θα έχει ασαφές ερώτημα,αλλά ξεκάθαρο οτι φταίνε οι Γερμανοί,και μετά θα αρχίσει να δίνει κωλόχαρτα έναντι νομίσματος (τα περίφημα IOU'S),θα κυκλοφορούν παράλληλα δύο νομίσματα,και κάποια στιγμή μέσα σε εξ μήνες θα ξαναδούμε,να επανέρχεται μετα βαίων και κλάδων η δραχμή.

Αυτό θέλουν οι νεόκοποι και άκαπνοι νεοκουμουνιστές,μια Ελλάδα με πληθωρισμό μεγάλων ιδεών και λόγων,μια Ελλάδα που οι φτωχοι θα γίνουν πιο φτωχοί,αλλα τί είχανε τι χάσανε,μια Ελλάδα στα μέτρα του Λαφαζάνη εσωτερικά,και του Κοτζιά εξωτερικά,όπου όταν πια,θα πηγαίνει στο Πούτιν για βοήθεια, μπορεί να την παίρνει, μπορεί όχι αλλά οι πίπες που θα του κάνει θα του μείνουν εθνική κληρονομιά .

Προσωπικά,δεν θα τόθελα να συμβεί ποτέ,όμως δεν μπορώ σήμερα να κάνω παρά μονάχα ένα,να προσπαθήσω να αφυπνίσω να ταρακουνήσω .
Δεν θέλω την Ελλαδα,Ιφιγένεια για να σωθεί η Ευρώπη,ούτε θέλω να γίνει Κούγκι η χωρα μου,για κάνουν χάζι οι ξένοι,-και μερικοί σαν τον χοντρό που τόπε- από την Ελβετία .
Η Ευρώπη είναι ο ζωτικός χώρος μας,είναι η ευρύτερη πατρίδα μας,είναι οι αξίες οι δικές μας,είναι η δημοκρατία,δική μας και αυτή .Ειναι δύσκολη και επώδυνη συγκατοίκηση,είναι ακόμη πιο δύσκολη,γιατί αφήσαμε τον ευατόν μας να γίνουμε επαίτες τους,όμως αυτοί,είναι η οικογένεια μας .
Ας αφήσουμε μακρυά τους Τούρκους σουλτάνους,τους εξ ανατολής ερχόμενους με βία φανατικούς,τους αδίστακτους και κομπλεξικούς,δηθεν ηγεμόνες,τύπου Πούτιν, και ας ξεχάσουμε και λόγω απόστασης νοτιοαμερικάνους διαφθαρμένους δικτατορίσκους. 

Ερχονται πολύ δύσκολες μέρες και μήνες,ο ελληνικός λαός θα κληθεί να επιλέξει,και αυτό που θα επιλέξει,θα είναι το χειρότερο γιαυτόν .
Αν επιλέξουν άλλοι,βολικά γιαυτόν,ας ετοιμαστούν κρεμάλες,και δικαστήρια απο τον ''περήφανο'' ελληνικό λαό.

Υπάρχει περίπτωση,να ξυπνήσουμε και να αλλάξουμε την μοίρα μας ;
Αν υπάρχει έστω,και μια μικρή πιθανότητα,να το κάνουμε τώρα .

ΙΑΝΟΣ 
 












    

ΗΡΘΕ Η ΑΝΟΙΞΗ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!!

Ακούστε με, ο χειμώνας μόλις πριν απο λίγο, έστριψε στην γωνιά του χρόνου,κοίταξε πίσω δειλά και φοβισμένα,και απομακρύνθηκε σεμνά και ταπεινά .Μαζί του έσερνε,με δυσκολία,την  σακούλα με τα απομεινάρια της παρουσίας του.
Μέσα στην πλαστική σακκούλα κουβαλούσε ότι περίσεψε,ότι δεν ολoκληρώθηκε,και ότι δεν μπόρεσε να ξεκινήσει ,φθαρμένα ρούχα,μπαλωμένες κάλτσες,δίπλα σε όνειρα ξεχειλωμένα,σκισμένες κατάστικτες ελπίδες,ξεροκόμματα που δεν τα ήθελε κανείς και περίσεψαν στο σακκούλι,σκονισμένα χιλιάρικα δραχμών που πάχε φέρει μαζί του μήπως και χρειαστούν,και μια βουλιαγμένη θήκη που μέσα της έκρυβε το τζίνι που δεν βγήκε,σαν το κουτί της Πανδώρας.
Ολα μαζί ανάκατα και μπερδεμένα,τάσερνε ο μπαρμπαχειμώνας στην επιστροφή του στο τσαρδάκι της λήθης,για ένα χρόνο ακόμη .
Αθάνατος όπως ήταν,είχε όμως ένα κουσούρι,κανείς δεν τον θυμόταν νέο,όλοι το ήξεραν γέρο,καμπούρη,με άσπρα γένια,και πολλές βαθιές ρυτίδες .
Ζούσε μόνος στο φτωχικό του,χωρίς να έχει πολλά-πολλά με τους άλλους τρείς της γειτονιάς των εποχών,ούτε και οι άλλοι του μιλούσαν,μην και ταυτιστούν μαζί του,αυτός γέρος,η άλλη φρέσκα και ζουμπουρλού άνοιξη,το παιδί της, ηλιοκαμένο καλοκαίρι και το εγγόνι της λίγο πιο μεγάλο και γκρίζο φθινόπωρο,ο καθένας ερχόταν για λίγο ,και μετα βούλιαζε την λήθη μέχρι να τον ξανακαλέσουν να ξανάρθει,και πάλι απο την αρχή .

Φέτος,η κοινωνία των ανθρώπων,συνήλθε σε σύσκεψη,και αποφάσισε οτι θάβαζε πιο σφιχτούς κανόνες στον γεροχειμώνα,νόμιζε η συνέλευση της κοινωνίας,οτι γέρος ήταν,ανήμπορος ήταν,θα τον κορόιδευε πιο εύκολα .
Μαζεύτηκαν λοιπόν οι άνθρωποι,για να αποφασίσουν τι θέλουν,να  κάνουν με αυτή την ομάδα των εποχών,που τους καταδυνάστευε .
Κάποιοι,ζήτησαν να μην τον αφήσουν νάρθει ,να στήσουν οδοφράγματα,πάνοπλοι αστυνομικοί και ιερείς θα ήταν οι μπροστάρηδες στο αγώνα αυτό.
Ομως πολλοί διαφώνησαν έντονα,δεν είναι δημοκρατικό είπαν,δεν γίνεται να παραβιαστούν οι κανόνες του αναμενόμενου,οι παλιοί που έβλεπαν το μέλλον φοβισμένοι,οτι θάχαναν τα οφίτσια,ξεσηκώθηκαν διαφωνώντας με τους άλλους,τους δημοκρατικούς.
Αυτοί που καθόταν αριστερά,τους έλεγαν αριστερούς,και τους άλλους που καθόταν δεξιά τους έλεγαν και δεξιούς,στο κέντρο φέτος δεν υπήρχαν πολλοί,κάτι ομάδες των λίγων,που φωνασκούσαν και τσακωνότουσαν μεταξύ τους για τις θέσεις,που θα κάθονταν.
Οποιος διαφωνούσε,πήγαινε στην άλλη ομάδα και τελικά κατέληγε να κάτσει στα αριστερά,αφού εκεί είχαν μαζευτεί και οι πιο πολλοί.
Ομως δεν κατέληγαν πουθενά,και ο καλός μπάρμπας είχε ήδη ξεκινήσει νάρχεται ,έπρεπε να πάρουν μια κοινή θέση,να βγάλουν κάποιους να πάνε να διαπραγμευτούν με τον αναμενόμενο ..
Δεν ξέρω τελικά,πως εξελίχτηκε μετά όλο αυτό,το μόνο που ξέρω είναι οτι ο χειμώνας ήρθε ,έκατσε μαζί μας όσο έπρεπε για μην διαταραχτεί η τάξη και η αρμονία του σύμπαντος και τώρα έφυγε .

Εφυγε λοιπόν ο χειμώνας,και όλοι περιμέναμε την γλυκειά και τρυφερή άνοιξη,πάντα κάθε χρόνο,ερχόταν πιο μπροστά απο την επίσημη πρώτη της,για την οποία η μέρα με την νύχτα συμφώνησαν μετά απο  ένα μεθύσι οτι κανείς δεν κέρδισε,και θάτανε ισοπαλία .

Επρεπε,ο γίγαντας που ήταν επιφορτισμένος με την κίνηση του κόσμου να τον γυρίσει λίγο στα αριστερά, έτσι ώστε,νάναι η μέρα μεγαλύτερη και η νύχτα να κρύβεται γρηγορότερα ,να το πάρει είδηση και η χυμώδης άνοιξη και να μας αριβάρει κατά δώθε ..
Οπως έσκυψε η γή,για περάσει το φώς του ήλιου και να πλημυρίσει ο κόσμος,ξεσήκωσε και τους ανθρώπους,που υπομονετικά περίμεναν νάρθει η άγια μέρα που τα πουλιά θα κελαηδούν πιο πολύ,πιο γλυκά ,όσα έφυγαν θα πάρουν μήνυμα να ξαναγυρίσουν,οι χυμοί στα δέντρα δεν θα κρύβονται κάτω απο σκούρο φλοιό,θα φουσκώνουν απο περηφάνεια, έτοιμοι να εκτιναχθούν όσο γίνεται πιο μακρυά,τα λουλούδια που ντροπαλά ακόμη και με αιδώ παρέμειναν κλειδωμένα στο κοτσάνι τους ,αποφάσισαν και αυτά να ξεμπουκάρουν,τα δέντρα άρχισαν να νοιώθουν την ανάγκη οτι μπορούν άφοβα να μεγαλώσουν ,να εχουν όνειρα και βλέπουν τον κάμπο με πιότερη αισιοδοξία πιά .

Εκείνος,πούταν δύσπιστος ήταν ο αγέρας,ήξερε βέβαια οτι,θαρχόταν η ξαδέλφη του η άνοιξη,αλλά φέτος κάτι τον ξένιζε,συντηρητικούρα οπως ήταν,δεν μπόρεσε να το πιάσει απο την αρχή,κρατούσε μια στάση αναμονής,τον είχαν και συκοφαντήσει οτι τάλαζε κάθε λίγο,σου λέει,άσε να δούμε που πάει η φάση να εκδηλωθώ τελικά .
Ομως πονηρός και εμπειρος όπως ήταν,άφησε ενα βαθύ στεναγμό και καθώς αυτός έβγαινε απο τα φύλλα της καρδιάς του,ζέστανε την κατάσταση κιάλλο,αυτός ο ζεστός αναστεναγμός ήταν η συμφωνία του σύμπαντος που ζούσε την ευτυχία με τον δεξιό αγέρα για το μοίρασμα των εξουσιών .
Ο αγέρας,ποτέ δεν θάφηνε εν λευκώ στην συγγένισα του να έχει τον πρώτο λόγο,απο την άλλη δεν ήθελε και να την κακοκαρδίσει έτσι χαρούμενη που την έβλεπε .

Ολη η πλάση ζούσε το όνειρο,για το οποίο πάλεψαν οι παληοί,ακόμη και οι Μεγάλοι του σύμπαντος κρατούσαν μια στάση μάλλον θετική.
Ο παππούς-ουρανός ,η γιαγια-γη,οι γονείς η μάνα-μέρα και πατέρας- φόβος,τα αδέλφια και οι λοιποί συγγενείς,όλοι χάρηκαν γιαυτό το κύμα αισιοδοξίας και ελπίδας πούφερε φέτος η εγγονή άνοιξη και εύχονταν να κρατήσει .
Ακόμη και ο γρουσούζης ο Θάνατος,προβληματίστηκε σοβαρά, μίλησε με τους λοιπούς δαίμονες και συμφώνησαν οτι για όσο κρατήσει η άνοιξη θα είναι πιο ελαστικοί και χαλαροί στους αγώνες με τους ανθρώπους .
Μεχρι σήμερα,όταν βγαίνανε για πάλη μαζί τους,πάντα χαμένοι έβγαιναν οι θνητοί,μερικές φορές για να σπάνε πλάκα τους άφηναν να ελπίζουν για μερικούς γύρους ,αλλα πάντα ήτανε νικητές .
Μέχρι σήμερα,μόνο κάτι ήρωες ,είχαν τον θάρρος να ζητούν νέους κανόνες μονομαχίας,και οι μαύροι δαίμονες το δεχόντουσαν για να αποκτούν περισσότερερες εμπειρίες.
Ομως τώρα,συμφώνησαν να βοηθήσουν,να μην είναι τόσο απόλυτοι,και απαιτητικοί ..

Φώναξαν λοιπόν την ξαδέλφη,και ανηψιά τους,άνοιξη ,και κάναν μια συμφωνία,κάτσαν κάτω απο την πρώτη γέφυρα της κόλασης,όπως μπαίνεις στην κόλαση την πρώτη γέφυρα αριστερά,την μεγάλη,γιαυτό την ονόμασαν και συμφωνία της γέφυρας ,η γέφυρα της συμφωνίας ,θα σας γελάσω.
Απλωσαν τα χαρτιά,και ξεκίνησε η συζήτηση ,στην αρχή ήρεμα μετά ομως αγρίεψαν τα πράγματα,και κάποια στιγμή σηκώθηκε ο γερο-Θάνατος,βρόντηξε τα χέρια στο τραπέζι και με μάτια που έβγαζαν φωτιές,είπε στην τρομαγμένη παρθένο-άνοιξη.
''Ακου να σου πώ ,της λέει ,μην λες άλλες μπαρούφες,τα θέλεις όλα δικά σου,δεν μπορώ να αρνηθώ το ρόλο μου,αυτό που ζητάς πάει κόντρα στις αποφάσεις του συμβουλίου των θεών, του άνω και κάτω κόσμου''.

Φοβήθηκε η ευειδής άνοιξη,σου λέει,δεν με παίρνει και πολύ,οπότε γυρνάει και λέει στον θείο της τον μαύρο Θάνατο.
''Καλά,σου ζητώ συγνώμη για τις μπαρουφίτσες,αλλά δώσμου κάτι να πάω πάνω να τους δώσω,κάτι να ελπίζουν,άλλωστε ξέρεις,εγώ θα φύγω σε λίγους μήνες. Μην με εκθέσεις σε παρακαλώ ρε μπάρμπα,εσύ πούσαι κούκλος με τα μαύρα και το σινιέ δρεπάνι ''.
Το σκέφτηκε ο Θάνατος,τόφερε στο μυαλό του αποδώ,τόφερε απο κεί, και κουνούντας το χέρι με τα γαμψά νύχια,της λέει ..
''Ακου τι θα κάνουμε.Οταν θα παλεύω με τους ανθρώπους,για όσο διάστημα είσαι εσύ στα πράγματα,θα πέφτω κάτω και θα κάνω τον ''πεθαμένο'' ,έτσι οι άνθρωποι θα νομίζουν οτι κέρδισαν,εσύ θα κερδίσεις χρόνο,και εγω θα περιμένω την επόμενη φορά ..''

Σύμφωνοι;σύμφωνοι.Ετσι όλοι ήταν ευτυχείς,και χαρούμενοι ,και γλένταγαν στις πλατείες και στους δρόμους, μέχρι και την ανοχή του γεροδιάβολου είχανε,τι άλλο λοιπόν θέλανε ;
 Απολύτως τίποτε,η φύση γιόρταζε,τα πάντα φούσκωναν απο χαρά,και αισιοδοξία,κάποια στιγμή σκέφτηκαν να χτυπούν και τις καμπάνες κάθε πρωί και βράδυ για να γιορτάζουν όλοι μαζί και συντονισμένα,αλλά το απέριψαν αφού πολλοί εκείνη την ώρα θα κοιμόντουσαν ευτυχείς,και ήθελαν να τους χαλάσουν τα ευτυχισμένα όνειρα πούβλεπαν . 
Επειδή δεν είχαν και τι να κάνουν όλοι μέρα,πνιγμένοι στην ευτυχία και με γεμάτες τις τσέπες,αισιοδοξία,γράφαν στους τοίχους ποιήματα ολόκληρα κατεβατά απο ύμνους,όποιος τολμούσε να μην είναι ευτυχής και χαρούμενος τον τιμωρούσαν με διάφορους τρόπους.
Δεν έπρεπε,κανείς με την συμπεριφορά του να διαταράξει την ομοψυχία,σε κάποιους μάλιστα,έδιναν και χάπια ειδικά σχεδιασμένα για την περίπτωση,εαν έπαιρνες,για δέκα μερες,ένα πρωί και ένα βράδυ,τότε είχες αυτόματα θεραπευθεί ,γινόσουν μέλος της ουράνιας συμφωνίας του καλού ...

Οποιοι θέλαν να δουλέψουν,λίγοι θα μου πείς,κατάλοιπα της παλιάς λογικής,είχαν δύο επιλογές,μία να προσφέρουν έργο υποστήριξης με όλα τα μέσα για την υπόθεση της κοινωνικής σωτηρίας.
Αφηνόταν στο καθένα,να επιλέξει τον τρόπο που θα τόκανε .
Η άλλη επιλογη ήταν,να περιμένουν να τους φωνάξουν να δουλέψουν στις εγκαταστάσεις που θα χτιζόταν απο το κράτος,για όλους εμάς .

Η φύση μεθυσμένη απο τις μυρουδιές,η μέρα ζαλισμένη απο την απόφαση να πάρει παράταση η ζωή της και να μεγαλώσει ξαφνικά,τα άνθη,τα φυτά,οι χυμοί,ο αέρας που σιγοντάριζε,ακόμη και  ο θάνατος που δεν επέμενε, και περίμενε ,ήτανε μέρος της συμφωνίας της ευτυχίας.

Πόσα χρόνια περίμεναν τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση,πόσα όνειρα θάφτηκαν και χρησίμευσαν σαν λίπασμα για νάρθουν οι φωτεινές και χαρούμενες μέρες .Πόσοι άνθρωποι πέθαναν αναίτια,πόσοι εκτελέσθηκαν στον εμφύλιο του δάσους. 
Πούσε ρε Αρη,να ξαναγενηθείς, να νοιώσεις ότι δεν σ'έφαγαν άδικα τα σκυλιά ,πούσε Μπελογιάννη νάσαι δώ μαζί μας,να μυρίσεις ατέλειωτα   τριανταφυλα και γαρίφαλα που σου τα στέρησαν οι δολοφόνοι σου ..

Ο κόσμος γελάει,χαίρεται ,μαζί με την φύση ,όλα είναι με το μέρος μας.

Θεέ μου,γιατί σπαταλάς το χρόνο σου βάφοντας μπλέ τον ουρανό,και δεν έρχεσαι να γλεντησεις και εσύ μαζί μας ,η μήπως, μας την φυλάς ,όταν θάχει φύγει η άνοιξη;

 

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ