Κάθε μέρα μέχρι τώρα,απο το αιώνιο χθες,στο απέραντο μέλλον,
έψαχνα εναγωνίως να μετρήσω την απόσταση στο νήμα την ζωής μου, που την μια του άκρη κρατώντας εγώ,την άλλη,μια ύπαρξη,
γυναίκα μάλλον,κρατούσε ..
Πόσες εικόνες μπορούν να χωρέσουν σε ένα κεφάλι,όσο μεγάλο και νάναι,πόσες στιγμές μπορούν να αιχμαλωτιστούν στο πάνω συνειδητό,
η αόρατες στο κάτω ασυνείδητο,πόσες γλυκιές αναμνήσεις μένουν κολλημένες στην φαντασία,που θέλει να ξεφύγει,να καλπάσει,
να σε παρασύρει σε μια δίνη,να σε στροβιλίσει και να σε εξοντώσει, τρυπώντας την καρδιά σου με μυτερό σπαθί,άλυκες χονδρές σταγόνες
να στάζουν το αίμα σου στην γή,θυσία στο αιώνιο θήλυ,
στην αναζήτηση της ανεκπλήρωτης ένωσης μαζί της ..
Ηταν θαρρείς μια μυστική συμφωνία με το Θεό,για νάχω άλλοθι,
για οτι έκανα κάθε φορά.Και κάθε φορά ήταν η μελοποίηση μιας ραψωδίας απο κωφούς τραγουδιστάδες,απο πλανόδιους παραμυθάδες χωρίς όνομα,γιατί,πως μπορεί νάχει όνομα ο μελωδός,όταν έχει όνομα η πλάση,η μορφή,η γυναίκα,το κορίτσι,το αιώνιο αντίπαλο δέος σου...
Για ένα περίεγο λόγο,πάντα,ένοιωθα οτι,πριν μπείς ακόμη στην ζωή μου,είχες ζήσει μέσα στα όνειρα μου,όταν άλλαζαν οι μέρες μορφή,
και γινόταν πιο μεγάλες,και το ονομά σου ήταν πάντα το ίδιο,
με άλλα γράμματα πολλές φορές,αλλά το σημάδι πούχες για μένα σταμπάρει στο μετωπό σου,έλεγε το ίδιο.
Αιώνια γυναίκα,αιώνιος αγώνας επικράτησης του αρσενικού με το θηλυκό.
Αλλοτε σαν μάνα,άλλοτε σαν γιαγιά,άλλοτε σαν φίλη,
άλλοτε σαν γυναίκα με ένωση δεμένη,μα πάντα,
η ίδια σχέση,του άνδρα,του έφηβου,
απέναντι στο ιερό αντίπαλο και ομοούσιο δέος .
Μπλεγμένες και αξεδιάλυτες οι επιθυμίες,κρυφές και ανομολόγητες οι σκέψεις,κατέτρεχαν το μυαλό και την καρδιά,αλλά πάντα ήθελα,
να φωνάζω δυνατά για να μην ξανακοιμηθούν τα όνειρα μου,
και καμμιά ελπίδα μου,να μην πεθάνει .
Κάθε φορά το ίδιο,θεέ μου συγχώραμε,που ζούσα πριν σε γνωρίσω,
και έλεγα,πως μισούσα τα μάτια μου,που δεν γινόταν καθρέπτης για το χαμογελό σου,γλυκειά μου,μάνα,γλυκειά μου Ελένη,Μαρία,Αννα,Αντιγόνη,Ισμήνη,γλυκειά μου δύσμοιρη Ιοκάστη .
Εφτιαχνα μια φανταστική σκηνή,να μ'έβρουν νεκρό στα σκαλοπάτια σου ένα βράδυ,σφαγμένο απο τα μαχαίρια των φιλιών σου,
που ονειρεύτηκα για σένα.
Γυναίκα,έρωτας,ερωτευόμαστε απέραντα όπως λέει και ο Ρίτσος,
''πέρα απο τον χρόνο,κι απο το θάνατο πέρα,σε μια τρυφερή παγκόσμια ένωση ..''
Πεινάω,διψάω,κρυώνω,πονάω,λυπάμαι ,
όμως για μένα καμμιά σημασία δεν έχουν όλα αυτά.
Εαν δεν βάλεις την σωστή έννοια,σε διψάω,σε πονάω,σε φοβάμαι,
σε θέλω,σε λυπάμαι,σε χρειάζομαι,το ένα μαζί με το άλλο,
το σε,μαζί με το θέλω,είναι άλλο πράγμα,απο το απλώς,
θέλω,πεινάω,διψάω,κρυώνω ..
Και όταν ο καθρέπτης μούδειχνε οτι,η αγάπη λιγόστευε,
ακόμη και τότε,έψαχνα στις γωνιές του,να δώ μια κίνηση,
μια ένδειξη οτι αυτό το λίγο που έβλεπα δεν ήταν όλο,
δεν ήταν αυτό πούχα δεί προχθές,μιά ολόγιωμη μορφή,
με το ειρωνικό χαμόγελο της Τζοκόντας .
Ηθελα να με κοροιδεύεις,μισούσα να σε βλέπω λίγη,
να χάνεσαι λίγο-λίγο,και εγώ να φτιάχνω όμορφα ψέμματα,
να τα λέω φωναχτά μέσα μου.
Ενας πόνος που γινόταν μεγάλος κάθε μέρα,και όταν είχες φύγει, ξεθύμαινε και καταλάγιαζε,φωτιά με λίγες σπίθες και γκρίζα στάχτη ..
Γινόταν πέτρα ο πόνος,και αποκούμπι να ξαποστάσω,μια στάση εδώ,
μια στάση εκεί,μια αλυσίδα απο πέτρες και στασίδια ήταν η ζωή μου..
Πάντα η ύπαρξη μου,μαζί σου,ήταν χρόνος ενεστώτας,
χωρίς παρατατικούς,και σιχαινόμουν τις απαιτήσεις σου,
για αόριστους και παρακείμενους,και πάντα ξεχνούσες,
να μιλάς για μέλλοντες και υπερσυντέλικους.
Νάσαι έργο,ανεκπλήρωτο,πάντα να προσπαθείς,και πάντα να μην τελειώνεις,ένας Προμηθέας,ένας Σίσυφος,και νάχει χρώμα κατακόκινο,
η επιθυμία μου,να μην χλωμιάζει απο την αίσθηση του τελειωμένου σου έργου.Να είσαι πάντα ένα βήμα πριν,ένα μέτρο πριν,ενα εκατοστό πριν.
Θέλω να σου γράψω ένα γράμμα,να το διαβάσεις μόνη σου,
με χαμηλά φώτα,ναναι οι σκιές γύρω σου,εικόνες απο μένα,
θολές για να μην σε φοβίζουν,νάναι χειμώνας και να βρέχει,
να νοιώθεις οτι η παρουσία μου σε ζεσταίνει από το κρύο,
που έχει αράξει έξω απο το σκαλοπάτι σου,επίμονο και ξεροκέφαλο .
Θέλω να σου στείλω ενα περιστέρι μαζί με ένα γεράκι,
να σου φέρουν το ίδιο μήνυμα,νάναι άνοιξη,η καλλίτερα καλοκαίρι,
η μήπως φθινόπωρο,τι σημασία έχει η εποχή.
Περίμενε το πουλί,το ένα θάρθει,ήρεμα,υποτακτικά,λευκό,τίμιο,
και καθαρό,δική σου επιλογή,ενώ εγώ,προτιμώ το γεράκι,
με τις πιρουέτες στο αέρα,το κόρδωμα του στήθους,
και την μεγάλη μύτη με τα σπινθηροβόλα μάτια ..
Αυτός είμαι εγώ,όλο φιγούρα,όπως τότε,θυμάσαι,που σούκανα κόρτε,
και ήθελα να σε εντυπωσιάσω.
Αυτός είμαι εγώ,με την μεγάλη μύτη και τα κοφτερά δόντια,
που δοκίμαζαν την αντοχή σου.
Η γυναίκα,η μία,η μοναδική έννοια,το αντίπαλο δέος του άνδρα,
μια αιώνια πάλη του αρσενικού με το θηλυκό,μια μάχη πάντα σχεδόν ισοπαλία,πάντα χωρίς νικητές και ηττημένους,αλλά πάντα και μαζί,
το ίδιο και το αυτό ..
Οι γυναίκες τώρα,που έδεσαν τις χάντρες του δικού μου κομπολογιού,ήταν όλες όμορφες,ήταν όλες έξυπνες,
ήταν όλες γλυκιές,και τρυφερές,ήταν όλες θεές,
η μήπως δεν ήταν,και φαντασιώνομαι άλλα αν'τάλλων ;
Ποιός είμαι εγώ,που θα απαντήσει σε αυτό το ερώτημα .
Ας το απαντήσετε εσείς,που ξέρετε καλλίτερα ...
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
