Είχα πέσει για ύπνο,νωρίς σχετικά,πάντα το έκανα έτσι,από φόβο,μην και δεν τηρήσω το μέτρο,μην και χαλάσω μια ισορροπία φτιαγμένη στα μέτρα μου,γεμάτη από ψυχοκαταναγκαστικές εμμονές,και χρονολολαγνίες.
Είχα μια άποψη βολική για την κάθε επιλογή,και την σερβίριζα γλυκό βύσινο,πιατάκι στρογγυλό με ανάγλυφα κρυστάλινα κρίνα,μαζί με κρύο νερό σε ποτήρι με κόχες.Είχα την εντύπωση οτι ήθελα το νερό,και έχανα την γεύση του γλυκού στις επιλογές μου,για τις συνθήκες του ύπνου μου .
Γιατί οι άνθρωποι κάνουν πάντα τα ίδια και νοιώθουν άσχημα,αν ξεφύγουν απο αυτήν μανιέρα;Ηταν ένα ερώτημα που και μένα με ταλάνιζε,και με ταλαιπωρεί ακόμη και σήμερα.
Κοιμήθηκα σε πολλές άτοκες δόσεις,στριφογύρισα σαν το βουβάλι που γυρίζει στην σούβλα,πριν αρχίσει να το καψαλίζει η φωτιά,τελευταία ευκαρία πριν γίνει μπριζόλες,σηκώθηκα μια η δύο φορές,είχα πιεί πολύ τσάι το βράδυ δικαιολογήθηκα βολικά.Πάντα ήθελα να βρίσκω δικαιολογίες,για να μην αφήσω τον μυαλό μου να σκεφτεί επώδυνα η δύσκολα.Αναρωτήθηκα μήπως,είχα παραφάει και γιαυτό και το δερβίσικο χορευτικό,έμεινα να κοιτάω το ταβάνι στο μισόθαμπο του δωματίου κάποιες στιγμές,και μετά κουκουλώθηκα και έβαλα μπροστά την μουβιόλα της ταινίας φαντασίας που ήθελα να δώ.
Πάντα,είχα μια σκέψη να με συντροφεύει πριν ο Μορφέας με πάει στα λιβάδια του,την είχα φτιάξει σενάριο από πριν,έβαζα τους πραγματικούς ήρωες σε φανταστικές σκηνές και περίμενα να νοιώσω ικανοποίηση,που εκεί,σε κείνη την στιγμή,είχα μια ταινία με ήρωες της ζωής μου να παίζουν στον ιδιωτικό μου σινεμά,στο δικό μου σενάριο,με δική μου σκηνοθεσία.
Χθες,όπως συνήθως τώρα τελευταία,έβλεπα όνειρα σε σινεμασκόπ,έντονα βαμμένα χρώματα,εικόνες,φιγούρες αλλοπρόσαλες,σε ταμπλώ ενός ζωγράφου ανάπηρου και κουρασμένου,πρόσωπα που είχαν χαθεί,μαζί με πρόσωπα που είχαν ξεχαστεί,εικόνες βόμβες έτοιμες να πυροδοτηθούν,φόβος για έκρηξη στο μυαλό μου,που μάλαζε,και ζύμωνε,άπλωνε τραχανά,και όλα μαζί,να περιμένουν ερμηνεία.Κάποιες φορές όχι χθες,ήθελα να φύγω απο κείνα τα δύσπνοια όνειρα,να ξυπνήσω,ελπίζοντας οτι,''όνειρο ήταν μωρέ και πάει'',αλλά χθές είχα βολευτεί στον καναπέ με τα χουχούλικα μαξιλάρια και απολαύανα το όνειρο.Πάντα,και φυσικά και εδώ,ήθελα να έχω κανόνες,να θυμάμαι οτι όνειρο βόλευε,και να ξεχνώ εύκολα ο,τι,με ενοχλούσε.
Ξύπνησα λοιπόν από τον βαθύ ύπνο,κοίταξα το τελευταίας τεχνολογίας apple watch μου,και έκανα ταυτόγχρονα δύο σκέψεις,η πρώτη ήταν και ανησυχία μαζί,τι θα έγραφε το report για το ύπνο της χθεσινής μέρας.Θάταν έτσι καλά,όπως ήθελα να είναι,η πάλι θα μου χάλαγε η χθεσινή νύχτα το μέσο όρο;Και η δεύτερη ήταν,πόση ώρα είχα ακόμη διαθέσιμη για να σηκωθώ όπως έκανα πάντα κάθε μέρα.Αναρωτιόμουν:Aφού ρε φίλε, κοιμήθηκες,ξύπνησες,τι στο καλό θέλεις και το συνεχίζεις;Για να γράψεις χιλιόμετρα ύπνου,η μέσα στο δικό μου αλγόριθμο είχε μπεί ρήτρα που δεν μου επέτρεπε να κάνω οτιδήποτε άλλο απ'αυτό που έκανα κάθε μέρα και θεωρούσα αποδεκτό και δεδομένο.Μεταξύ του πρώτου ξυπνήματος και του τελικού σηκώματος,μεσολάβησε πάνω απο μια ώρα.Εχω χρόνο σκέφτηκα.Για ποιό λόγο ρώτησε κάποιος νευρώνας στην κεφάλα μου;για να μην χαλάσεις το μέτρο είπε κάποιος άλλος,για να συνεχίσεις να βλέπεις την ταινία που άφησες χθες μισή;Eρμαιο τελικά των επιλογών,που ήταν μέσα μου μπετόν αρμέ,και δεν τις κουνούσε κανείς,αυτό που λένε οι διανοητές, συνείδηση εμπειρίας.Eλλειψη καλών λόγων να σηκωθώ,τι να κάνω απο τόσο πρωί, που να πάω,ποιόν να δώ,αλλά πάλι,μήπως ήθελα νάχω μόνο εμένα,και μόνο σε σκηνές και εικόνες που έφτιαxνα εκεί,σαν αγγειοπλάστης που με τα χέρια του,πλάθει το κανάτι,ψηλό με λεπτό λαιμό,η κοντόχοντρο και με πλατύ χείλος;
Η ταινία πάντα,ξεκινούσε με τα επίκαιρα,όπως τότε,που σε μαυρόασπρο φόντο κάποιοι μίλαγαν για τα γεγονότα,απο την μια,δυστοπικό και πλύση εγκεφάλου,και από την άλλη αναγκαιά(;) εισαγωγή στην ταινία που θα ακολουθούσε.Το κάστ έτοιμο,το σενάριο βασισμένο στην χθεσινή μου ανάγκη και επιθυμία,λίγοι άνθρωποι να παίζουν για μένα,μόνο.
Ο Πλάτωνας στήριξε όλη του την φιλοσοφία στις ιδέες(μορφές) που υπάρχουν μέσα μας -ο πραγματικός κόσμος έλεγε-είναι ιδανικές και τέλειες,ενώ οι αισθήσεις μας, έβλεπαν μια ατελή εικόνα των ιδεών αυτών,και σαν τέλειες ήταν αναλλοίωτες και αιώνιες,ερχόντουσαν στο κάθε άνθρωπο,κατοικούσαν στον σώμα του,και μετά τον θανατό του πήγαιναν πάλι στο χώρο ιδεατό χώρο των ιδεών.Αυτό ακριβώς κατάλαβα οτι πάλευα και εγώ,με αυτά που φανταζόμουνα και δημιουργούσα εκεί,πριν κοιμηθώ, και πριν σηκωθώ,αλλά με μια διαφορά σημαντική,ο Πλάτωνας το έγραψε πριν από 2500 χρόνια και έμεινε,εγώ τρόμαζα να το ομολογήσω σε μένα,και γιαυτό έκανα αυτό το θέατρο σκιών,με καραγκιοζοπαίχτη και θεατή εμένα..
Εφτιαχνα ιδεατά,όλα τα μη πραγματικά μου,εκεί κουκουλωμένος με τα σκεπάσματα, μισοξύπνιος νάχω και επαφή με την λογική μου,κοιμισμένος νάχω επαφή με την φαντασία και τον όμορφο κόσμο των ιδεατών καταστάσεων.
Αλλοτε,αναζητούσα την υπερβατικότητα,μέσα απο τολμηρές αναζητήσεις,θεατής και μετέχων σε διονυσιακές καταστάσεις,σε ελευσίνια μυστήρια που η μυστικότητα ήταν η τέλεια ηδονή,και η αναζήτηση δεν είχε μορφή,αλλά στόχο.Ο κόσμος της τελεολογίας,ο κόσμος της αναζήτησης του σκοπού,χανόταν στα θυμιάματα και στην προσβολή των κοινωνικών αρχών,των ορίων και των κανόνων που είχαν επιβληθεί απο άλλους,σε όλους.Πάντα,όλα έμεναν λειψά απο αδυναμία κατανόησης των υπερβάσεων και των αναζητήσεων σε παραπέρα πράγματα.
Κάνε οτι θέλεις,σου λένε οι ψυχολόγοι,μια φράση όπως και όλες οι κλισέ και βλακώσεις εκφράσεις,που γεμίζουν τοίχους με την απύθμενη ανοησία.Για κάνω οτι θέλω,πρώτα να μου πείτε τι θέλω,η καλλίτερα να μου πείτε τι θέλετε εσείς.Λάθος πάλι:Aυτό που θέλω,αν το ξέρω,δεν έχει καμμιά σχέση με αυτά νομίζετε οτι,θέλετε εσείς για σας,και πολύ περισότερο για μένα.
Αρα τζίφος,ούτε εγώ ξέρω τι θέλω,και πολύ περισσότερο δεν ξέρετε εσείς τι σας γίνεται.Ενα πράγμα μπορώ να δεχτώ,πες μου τι θα ήθελες;Να ξεπεράσεις τα όρια;Zήτα μου να σου το κάνω εγώ,χωρίς να σε ρωτήσω γιατί,χωρίς να εξετάσω,αν είναι καλό η κακό για μένα.Απλώς να μου το ζητήσεις.Δεν μιλάω για τα συμβατικά θέλω,που και αυτά παίρνουν πολύ κουβέντα,πες μου γιαυτά που σε τρομάζουν,αλλά θάθελες να τα δοκιμάσεις,γιατί και εσύ ξέρεις οτι ένα μέρος του εαυτού σου δεν είναι δεδομένοι αλγόριθμοι,αλλά έχεις ακόμη μια πλευρά που δεν έχουν καλύψει οι κοινωνικές σου συμβάσεις.
Αυτό ήταν το σενάριο της σημερινού κοιμισμένου ενδιάμεσου χρόνου πριν την σωματική έγερση.Πήρα λίγο απο την σοφία των άλλων,λίγο από την δική μου ανησυχία για την καλλίτερη κατανόηση των άλλων,λίγο απο την έμφυτη ροπή μου σε περίπλοκα και ασύμβατα,σε χρησμούς και μυστήρια,μια Πυθία που ήταν ατομική και δική μου,χωρίς την κρίση και τον χλευασμό των εύκολων και των αποδεκτών κοινωνικών και ατομικών δεσμεύσεων.
Είχα λοιπόν δημιουργήσει ενα χωροχρόνο,να κάνω οτι θέλω,οτι περίεργο,υπερβολικό και έφτιαχνα ιστούς σε ταινίες με πρόσωπα και σκέψεις και ήταν ο μόνος κόσμος που δεν με ενοχλούσε,αφού ήμουν δημιουργός και θεατής.Μπορείς να το πείς και αδυναμία,μπορεί να το πείς και εγωκεντρισμό,σίγουρα δεν μπορείς να το απορρίψεις εύκολα και συνολικά,αφού αν το κάνεις,θα με έχεις απορρίψει διαρρήδην,και δεν σε συμφέρει,άντε και δεν θέλεις να μου το πείς και κατάμουτρα ..
Το βράδυ,πάντα έκανα απολογισμό,και σκεφτόμουν με όλους λογικής συνέχειας, άνοιγα τον έλεγχο προόδου και έβαζα βαθμό στην κάθε σελίδα,που είχε πάνω-πάνω μια επικεφαλίδα,μια ενότητα ας πούμε θεμάτων.
Παραδείγματος χάριν περί Ηθικής,έτσι όπως ορίστηκε σαν βασικός κλάδος της φιλοσοφίας απο τους αρχαίους Ελληνες,και συμπληρώθηκε στα χρόνια του διαφωτισμού με τις ιδέες του Καντ,του Ζακ Ρουσώ,του Χέγκελ και άλλων.Τα επαγγελματικά με την ευρεία και πιο στενή έννοια.Την κοινωνική συμπεριφορά,τους ανθρώπους μου και τον πιο ευρύ περίγυρο.Πριν κοιμηθώ,έπρεπε να βάλω τον ανάλογο βαθμό,και μετά που θα ήμουν στην φάση πριν παραδοθώ στον Μορφέα,να σκεφτώ για τα ίδια,για κάθε επόμενη μέρα.
Οι βαθμοί μου ήταν πάντα μέτριοι έως κακοί,μέχρι που,σκέφτηκα να τους βελτιώσω μόνος μου.Ποιός θα τους έβλεπε άλλωστε;Oμως,θα ήταν μια εμφανής κοροιδία,αλλά και τώρα που είναι κακοί,πάλι κανείς δεν τους βλέπει.Τους βλέπω όμως εγώ,και αυτό είναι πολύ χειρότερο.Αν με ρωτήσετε,αν έκανα προσπάθειες να τους βελτιώσω,θα σας απαντήσω οτι,το επεδίωξα κάποιες φορές,αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.Οι βαθμοί παρέμεναν χαμηλοί,και μάλλον αυτό ήταν από την αρχή έτσι,σαν το αποτέλεσμα που ξέρεις οτι θα συμβεί,έναντι της δικής μου θεωρίας,η οποία βασιζόταν στην εμπειρία,και στο λευκό χαρτί.
Ηταν εκεί κρυμμένα όλα,μέσα στο γονίδια απο χιλιάδων ετών απο εκείνο τον χιμπατζή προγονό μου,η ακόμη και απο την Λούσυ πριν απο 12 εκατομμύρια χρόνια.Ετσι το παραδέχτηκα και έτσι πορεύομαι μέχρι σήμερα.Μιλάμε βέβαια για βαθμούς,άλλο ένα χαζό επιχείρημα,οι δικοί μου βαθμοί,καμμιά σχέση δεν έχουν με το δικό σου μέτρο για τα ίδια πράγματα,άρα μπορεί να υπάρχει ελπίδα επιβίωσης σε αυτή την μη ιδανική κοινωνία των όντων.
Τώρα,εσείς οι περίεργοι,θα ρωτήσετε,που ήμουν σκράπας και είχα χαμηλούς βαθμούς;Παντού είναι η απάντηση,αλλά μην το παίρνετε και πάνω σας,ελάτε να σας μετρήσω και εγώ,και τότε το ξανασυζητάμε.
Το βράδυ λοιπόν,έτσι με πιο πρακτικά θέματα,και το πρωί με ταινίες με φαντάσματα, Πυθίες,μυστήρια,όργια σε σκοτεινές στοές,και ανακάτεμα,πολύ ανακάτεμα ..
Εδώ,όπως θα παρατηρήσετε,δεν υπάρχει τίποτε το θεικό,καμμιά αναφορά στο Θείο,ούτε προσευχή σε κάποιο ανώτερο όν,ούτε επίκληση της ανάγκης ύπαρξης του.Εδώ και πολύ καιρό,έχω πεισθεί οτι,ακόμη και να ήθελα την βοήθεια τους,είναι τόσο απασχολημένοι με το να πολεμάνε μεταξύ τους αδιαφορώντας για όλους εμάς, που μου προκαλεί αποστροφή.Είναι και το θέμα ποιόν να πρωτοδιαλέξεις απο τόσους, αν και υπάρχουν ορισμένες φιλοσοφίες δίκην Θεού,όπως πχ του Βούδα, που έχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία .
Αφού στριφογύρισα μιά ακόμη φορά,είδα οτι και η ώρα ήταν η πρέπουσα,πίεσα τα δαχτυλά μου και εκείνα με ένα απαίσιο τριγμό μαρτύρησαν χρόνια χαμένα,ανασηκώθηκα,έκατσα στην άκρη του κρεβατιού,και είδα τον κόσμο έτσι όπως ήταν,η όπως τον έβλεπα εγώ,η μήπως όπως τελικά ήθελε αυτός να το βλέπω εγώ .
Κάτι απο όλα αυτά ήταν,άνοιξα το συρτάρι διάλεξα σώβρακο,είχε φρακάρει και το συρτάρι,απο το πάχος σκέφτηκα,έτριψα το γένι μου,και με μισάνοιχτα μάτια και αβέβαια ακόμη βήματα,πήγα δίπλα,πέρασα μπροστά απο τα εκατοντάδες βιβλία μου,άνοιξε η ψυχή μου,χάιδεψα νοητά τις ράχες τους,ένοιωσα οτι με κοιτούσαν τρυφερά τόσες χιλιάδες σελίδες,ένα θρόισμα,ψυθιρίσματα στον αέρα,χαμογέλασα με ικανοποίηση,και πήρα την αριστερή στροφή για το μπάνιο...
''Σκέφτομαι άρα υπάρχω'' είπε ο Ντεκώ (Καρτέσιος) και εγώ όσο νοιώθω οτι μπορώ να σκέφτομαι,έχω λόγο να υπάρχω,και να μπορώ να γεμίζω με κάτι σημαντικό,αυτόν τον μικρό χώρο που μου αναλογεί ..
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
