Σεπτέμβριος
Ο έβδομος μήνας,κατά το ρωμαικό ημερολόγιο,ο ''Μαύρος Σεπτέμβρης''αραβική φονταμελιστική οργάνωση που αιματοκύλησε τους ολυμπιακούς του Μονάχου,τα Σεπτεμβριανά,τα γεγονότα που έγιναν στην Πόλη το Σεπτέμβριο,που και ήταν η αιτία να φύγουν απο κεί οι περισσότεροι Ελληνες,ένα τέτοιο μήνα παντρεύτηκα κάποτε,ένα τέτοιο μήνα ιδρύθηκε το πασόκ,έγινε η επανάσταση που ανάγκασε τον Οθωνα να δώσει σύνταγμα στους χαχόλους,γενήθηκε ένα τέτοιο μήνα η Ειρήνη Παππά και ένα τέτοιο μήνα πέθανε η μεγάλη Ελλη Λαμπέτη .
Είναι σημαντικός για όλα αυτά,και αξιζει να του δίνουμε σημασία,είναι διαφορετικός απο τους άλλους μήνους;
Οχι,καμμιά,ένας ακόμη ορισμός μια εποχής είναι,και το μόνο που ξεχωρίζει στα καθημάς γεωγραφικά μονοπάτια είναι οτι,τελειώνει το καλοκαίρι,και αρχιζει μια νέα εποχή,το φθινόπωρο και μετά ο χειμώνας.
Το ερώτημα μου καλοί μου άνθρωποι είναι: Oι εποχές περνάν και εμείς τις παρακολουθούμε ανήμποροι να αλλάξουμε την πορεία τους και την σειρά τους,η εμείς κινούμαστε και κινούμενοι βρίσκουμε μπροστά μας,άλλες εικόνες στο οπτικό μας πεδίο;
Oι περισσότεροι άνθρωποι,κυρίως στο δυτικό κόσμο,αναζητούν την χρυσή τομή,το μέτρο,το σύστημα,την τάξη,την οργάνωση των κοινωνιών,την υποταγή σε κανόνες και δόγματα.
Ομως το σύμπαν γύρω μας είναι σε πλήρη αναρχία,η αρχή της απροσδιοριστίας κατά τον μεγάλο Ελληνα Νανόπουλο,όπου υπάρχουν πολλαπλά σύμπαντα και άπειρες διαστάσεις,όπου δεν υπάρχει η έννοια της αρχής και της τάξης.
Και από την άλλη,όλα,μας είναι δοσμένα με κάποιο τρόπο,βαθειά μέσα μας έχουμε την αναρχία,την έννοια του " κακού'' κυρίως του ''απαγορευμένου λωτού''.
Ολα,μας έχουν δοθεί και τα έχουμε εκεί,μέσα μας,όμως έχουμε επιλέξει να λειτουργούμε ακριβώς αντίθετα απο την λειτουργία της απροσδιοριστίας και του συμπαντικού χάους.
Εχουμε βολευτεί με την ''γήινη'' θεωρία του χάους,δηλαδή απλοικά οτι, είναι να γίνει,θα γίνει,αλλά σε προσδιορισμένα εξ αρχής αποτελέσματα.Το νερό που ξεκινάει απο το βουνό,μπορεί να επιλέξει να βρεί δρόμους,χωρίςσύστημα και τάξη να φτάσει στην θάλασα, αλλά τελικά θα φτάσει σε αυτή,όπως και νάναι.
Αλλάζουν λοιπόν οι εποχές;Η αλλάζουμε εμείς θέση,στο πως βλέπουμε το περιβάλλον;
Mε απλά λόγια ,καθόμαστε και περιμένουμε να έρθει ο Σεπτεμβιος για να αρχίσουμε να δουλεύουμε ξανά,να πηγαίνουμε σχολείο ,να περιμένουμε να κρυώσει ο καιρός,να μαζευτούμε κάπου,να αρχίσουμε μια βολική και πετυχημένη επανάσταση,
η κινούμαστε αενάως και βρίσκουμε μπροστά μας εικόνες που νομίζουμε οτι είναι διαφορετικές απο τις προηγούμενες,η και,ακόμη με την κίνηση μας αυτή,εμείς οι ίδιοι προκαλούμε τα αποτελέσματα που εμείς θέλουμε;
Πάντα σε όλες αυτές τις αναζητήσεις του μυαλού,στην άνυδρη εποχή μας,τίθεται το δραματικό ερώτημα.
Ωραία,όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες ''εμένα προσωπικά'',ναι,εσένα που με κοιτάζεις με αυτό το γλαρό και ηλίθιο ύφος ,''γιατί να με νοιάζουν'';
''Eμένα με νοιάζει,να είμαι καλά,να λέω πρωί- μεσημέρι- βράδυ,Δόξασοι ο Θεός,να βλέπω τους διπλανούς μου,νάναι χειρότερα για νάμαι ακόμη καλλίτερα,να έχω και αυτά που μου χρωστάνε οι άλλοι,και τα άλλα όλα,είναι για κάτι περίεργους τύπους,που δεν έχουν τι να κάνουν στην ζωή τους,και ασχολούνται με την αρχή της απροσδιοριστίας''.
Ακου τώρα,μαλάκα μου,αρχή της απροσδιοριστίας σου λέει ο τύπος,και τώρα εγώ,είτε πρέπει να κάνω πως καταλαβαίνω,η στην καλλίτερη,να αλλάξω κανάλι .
Η απάντηση γιατί γράφονται αυτές οι ''παπαριές'',δεν υπάρχει,από την στιγμή που δεν υπάρχει ενδιαφέρον να ρωτήσει κάποιος,άρα,πως να απαντησει κάποιος όταν δεν υπάρχει ερώτηση;
Ισως,έχετε ακούσει την κβαντική θεωρία,όπου πάλι με απλά λόγια,το αποτέλεσμα μια διαδικασίας,εξαρτάται απο το που βρίσκεται ο παρατηρητής της διαδικασίας αυτής.
Εχει δε,αποδειχθεί οτι,δύο μικροσκοπικοί οργανισμοί σε ένα κουτί με δύο τρύπες αντιδρούν διαφορετικά όταν υπο παρατήρηση,τότε ο ένας έβγαινε απο την μιά τρύπα και ο άλλος από την άλλη,όταν ήταν χωρίς,ήθελαν και οι δύο να περάσουν απι την ίδια τρύπα
Γιατί λοιπόν αυτή η συζήτηση,οι τόσες γραμμένες λέξεις,όταν μάλιστα το πόπολο δεν ενδιαφέρεται για ολα αυτά;
Η απάντηση είναι πολύ απλή,και θα την περιγράψω όσο γίνεται σχηματικά και κατανοητά.
Οσο λιγώτεροι άνθρωποι είναι παρατηρητές,και καταντούν ζώα αμέτοχα,τόσο οι ανισότητες σε αυτόν τον κόσμο θα μεγαλώνουν,όσο λιγώτεροι άνθρωποι ασχολούνται με το πνεύμα, τον πολιτισμό,τόσο λιγώτερες ιδέες θα διακινούνται,τόσες λιγώτερες ελπίδες θα υπάρχουν για όλους,όσο δεν βγάζουμε μεγάλους ποιητές,συγγραφείς,τόσο θα γινόμαστε εξαρτήματα μιας μηχανής,που σε λίγο,δεν θα ξέρουμε που είναι η μίζα και πως σταματάει .
Οσο η μηχανή του μέτρου και της τάξης κατισχύει,τόσο και οι άνθρωποι θα είναι κουπόνια και εξαρτήματα,όσο η αναζήτηση της απροσδιοριστίας μαζί με μπόλικη τρέλα και φαντασίωση,τόσο μεγαλώνει ο δρόμος και αργεί το νερό να φτάσει απο την κορυφή στην θάλασα.
Δεν μπορεί ακόμη κανείς,να αλλάξει αυτήν την διαδικασία,γιατί κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί στοιχίζονται στην αδιαφορία,και στο ''δεν βαριέσαι'' και τόσο πιο πολλοί θα γίνονται πιόνια, και θάχουν λιγώτερη,δική τους ζωή .
Μας αρέσει,να μιλάμε για τους αρχαίους ημών προγόνους να είμαστε περήφανοι για τους για τους τραγωδούς,για τους ιστορικούς,και επιστήμονες ακόμη για τους μεγάλους ποιητές μας και τους μεγάλους συνθέτες Ολοι αυτοί βρήκαν χώρο και άφησαν λίπασμα άπλωσαν τα ονειρά τους,και άφησαν την παρακαταθήκη τους στους επόμενους
Και εμείς σήμερα τι;
Μπορεί κανείς,να μου πεί ενα μεγάλο Ελληνα ποιητή,συγγραφέα,δάσκαλο ιδεών,κομιστή ακομη και δύσκολων ελπίδων;
Δεν υπάρχει,συμφωνούμε ..
Λοιπόν,ας αντιγράψει ο καθένας απο σας,τις περισσότερες παπαριές των άλλων στο FB,ας κρυφτεί πίσω απο την ανωνυμία και την μοναξιά του,ας απαιτεί την ησυχία ττου,την βολή του,και την εγκληματική αδαφορία του,βαυκαλιζόμενος οτι κάποιος απο τον αστερισμό του Σείριου θάρθει και σαν τον Αη Γιωργη θα σκοτώσει το τέρας
Τέρας που είσαι;Που είσαι,καλέ τέρας ;
Eδώ είμαι..
Α ρε Μανώλη
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Ο έβδομος μήνας,κατά το ρωμαικό ημερολόγιο,ο ''Μαύρος Σεπτέμβρης''αραβική φονταμελιστική οργάνωση που αιματοκύλησε τους ολυμπιακούς του Μονάχου,τα Σεπτεμβριανά,τα γεγονότα που έγιναν στην Πόλη το Σεπτέμβριο,που και ήταν η αιτία να φύγουν απο κεί οι περισσότεροι Ελληνες,ένα τέτοιο μήνα παντρεύτηκα κάποτε,ένα τέτοιο μήνα ιδρύθηκε το πασόκ,έγινε η επανάσταση που ανάγκασε τον Οθωνα να δώσει σύνταγμα στους χαχόλους,γενήθηκε ένα τέτοιο μήνα η Ειρήνη Παππά και ένα τέτοιο μήνα πέθανε η μεγάλη Ελλη Λαμπέτη .
Είναι σημαντικός για όλα αυτά,και αξιζει να του δίνουμε σημασία,είναι διαφορετικός απο τους άλλους μήνους;
Οχι,καμμιά,ένας ακόμη ορισμός μια εποχής είναι,και το μόνο που ξεχωρίζει στα καθημάς γεωγραφικά μονοπάτια είναι οτι,τελειώνει το καλοκαίρι,και αρχιζει μια νέα εποχή,το φθινόπωρο και μετά ο χειμώνας.
Το ερώτημα μου καλοί μου άνθρωποι είναι: Oι εποχές περνάν και εμείς τις παρακολουθούμε ανήμποροι να αλλάξουμε την πορεία τους και την σειρά τους,η εμείς κινούμαστε και κινούμενοι βρίσκουμε μπροστά μας,άλλες εικόνες στο οπτικό μας πεδίο;
Oι περισσότεροι άνθρωποι,κυρίως στο δυτικό κόσμο,αναζητούν την χρυσή τομή,το μέτρο,το σύστημα,την τάξη,την οργάνωση των κοινωνιών,την υποταγή σε κανόνες και δόγματα.
Ομως το σύμπαν γύρω μας είναι σε πλήρη αναρχία,η αρχή της απροσδιοριστίας κατά τον μεγάλο Ελληνα Νανόπουλο,όπου υπάρχουν πολλαπλά σύμπαντα και άπειρες διαστάσεις,όπου δεν υπάρχει η έννοια της αρχής και της τάξης.
Και από την άλλη,όλα,μας είναι δοσμένα με κάποιο τρόπο,βαθειά μέσα μας έχουμε την αναρχία,την έννοια του " κακού'' κυρίως του ''απαγορευμένου λωτού''.
Ολα,μας έχουν δοθεί και τα έχουμε εκεί,μέσα μας,όμως έχουμε επιλέξει να λειτουργούμε ακριβώς αντίθετα απο την λειτουργία της απροσδιοριστίας και του συμπαντικού χάους.
Εχουμε βολευτεί με την ''γήινη'' θεωρία του χάους,δηλαδή απλοικά οτι, είναι να γίνει,θα γίνει,αλλά σε προσδιορισμένα εξ αρχής αποτελέσματα.Το νερό που ξεκινάει απο το βουνό,μπορεί να επιλέξει να βρεί δρόμους,χωρίςσύστημα και τάξη να φτάσει στην θάλασα, αλλά τελικά θα φτάσει σε αυτή,όπως και νάναι.
Αλλάζουν λοιπόν οι εποχές;Η αλλάζουμε εμείς θέση,στο πως βλέπουμε το περιβάλλον;
Mε απλά λόγια ,καθόμαστε και περιμένουμε να έρθει ο Σεπτεμβιος για να αρχίσουμε να δουλεύουμε ξανά,να πηγαίνουμε σχολείο ,να περιμένουμε να κρυώσει ο καιρός,να μαζευτούμε κάπου,να αρχίσουμε μια βολική και πετυχημένη επανάσταση,
η κινούμαστε αενάως και βρίσκουμε μπροστά μας εικόνες που νομίζουμε οτι είναι διαφορετικές απο τις προηγούμενες,η και,ακόμη με την κίνηση μας αυτή,εμείς οι ίδιοι προκαλούμε τα αποτελέσματα που εμείς θέλουμε;
Πάντα σε όλες αυτές τις αναζητήσεις του μυαλού,στην άνυδρη εποχή μας,τίθεται το δραματικό ερώτημα.
Ωραία,όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες ''εμένα προσωπικά'',ναι,εσένα που με κοιτάζεις με αυτό το γλαρό και ηλίθιο ύφος ,''γιατί να με νοιάζουν'';
''Eμένα με νοιάζει,να είμαι καλά,να λέω πρωί- μεσημέρι- βράδυ,Δόξασοι ο Θεός,να βλέπω τους διπλανούς μου,νάναι χειρότερα για νάμαι ακόμη καλλίτερα,να έχω και αυτά που μου χρωστάνε οι άλλοι,και τα άλλα όλα,είναι για κάτι περίεργους τύπους,που δεν έχουν τι να κάνουν στην ζωή τους,και ασχολούνται με την αρχή της απροσδιοριστίας''.
Ακου τώρα,μαλάκα μου,αρχή της απροσδιοριστίας σου λέει ο τύπος,και τώρα εγώ,είτε πρέπει να κάνω πως καταλαβαίνω,η στην καλλίτερη,να αλλάξω κανάλι .
Η απάντηση γιατί γράφονται αυτές οι ''παπαριές'',δεν υπάρχει,από την στιγμή που δεν υπάρχει ενδιαφέρον να ρωτήσει κάποιος,άρα,πως να απαντησει κάποιος όταν δεν υπάρχει ερώτηση;
Ισως,έχετε ακούσει την κβαντική θεωρία,όπου πάλι με απλά λόγια,το αποτέλεσμα μια διαδικασίας,εξαρτάται απο το που βρίσκεται ο παρατηρητής της διαδικασίας αυτής.
Εχει δε,αποδειχθεί οτι,δύο μικροσκοπικοί οργανισμοί σε ένα κουτί με δύο τρύπες αντιδρούν διαφορετικά όταν υπο παρατήρηση,τότε ο ένας έβγαινε απο την μιά τρύπα και ο άλλος από την άλλη,όταν ήταν χωρίς,ήθελαν και οι δύο να περάσουν απι την ίδια τρύπα
Γιατί λοιπόν αυτή η συζήτηση,οι τόσες γραμμένες λέξεις,όταν μάλιστα το πόπολο δεν ενδιαφέρεται για ολα αυτά;
Η απάντηση είναι πολύ απλή,και θα την περιγράψω όσο γίνεται σχηματικά και κατανοητά.
Οσο λιγώτεροι άνθρωποι είναι παρατηρητές,και καταντούν ζώα αμέτοχα,τόσο οι ανισότητες σε αυτόν τον κόσμο θα μεγαλώνουν,όσο λιγώτεροι άνθρωποι ασχολούνται με το πνεύμα, τον πολιτισμό,τόσο λιγώτερες ιδέες θα διακινούνται,τόσες λιγώτερες ελπίδες θα υπάρχουν για όλους,όσο δεν βγάζουμε μεγάλους ποιητές,συγγραφείς,τόσο θα γινόμαστε εξαρτήματα μιας μηχανής,που σε λίγο,δεν θα ξέρουμε που είναι η μίζα και πως σταματάει .
Οσο η μηχανή του μέτρου και της τάξης κατισχύει,τόσο και οι άνθρωποι θα είναι κουπόνια και εξαρτήματα,όσο η αναζήτηση της απροσδιοριστίας μαζί με μπόλικη τρέλα και φαντασίωση,τόσο μεγαλώνει ο δρόμος και αργεί το νερό να φτάσει απο την κορυφή στην θάλασα.
Δεν μπορεί ακόμη κανείς,να αλλάξει αυτήν την διαδικασία,γιατί κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί στοιχίζονται στην αδιαφορία,και στο ''δεν βαριέσαι'' και τόσο πιο πολλοί θα γίνονται πιόνια, και θάχουν λιγώτερη,δική τους ζωή .
Μας αρέσει,να μιλάμε για τους αρχαίους ημών προγόνους να είμαστε περήφανοι για τους για τους τραγωδούς,για τους ιστορικούς,και επιστήμονες ακόμη για τους μεγάλους ποιητές μας και τους μεγάλους συνθέτες Ολοι αυτοί βρήκαν χώρο και άφησαν λίπασμα άπλωσαν τα ονειρά τους,και άφησαν την παρακαταθήκη τους στους επόμενους
Και εμείς σήμερα τι;
Μπορεί κανείς,να μου πεί ενα μεγάλο Ελληνα ποιητή,συγγραφέα,δάσκαλο ιδεών,κομιστή ακομη και δύσκολων ελπίδων;
Δεν υπάρχει,συμφωνούμε ..
Λοιπόν,ας αντιγράψει ο καθένας απο σας,τις περισσότερες παπαριές των άλλων στο FB,ας κρυφτεί πίσω απο την ανωνυμία και την μοναξιά του,ας απαιτεί την ησυχία ττου,την βολή του,και την εγκληματική αδαφορία του,βαυκαλιζόμενος οτι κάποιος απο τον αστερισμό του Σείριου θάρθει και σαν τον Αη Γιωργη θα σκοτώσει το τέρας
Τέρας που είσαι;Που είσαι,καλέ τέρας ;
Eδώ είμαι..
Α ρε Μανώλη
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
