Η ΕΛΛΑΔΑ,Η ΡΟΖΑ ,Η ΕΥΔΟΚΙΑ,ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Η Ελλάδα,που στροβιλίζεται σε ενα ζειμπέκικο,αργό θανατερό,ο αέρας βαθιά μες στα πνευμόνια πατημένος,μην βγεί και χαλάσει η γυροβολιά,η επίκληση του Θεού απροσχημάτιστη,λες και ο καλός μπάρμπας μας ο Θειούλης,μας έχει υποσχεθεί οτι θα ασχολείται μόνο μαζί μας .

Ενα βήμα εδώ,στο σινιάλο του τύμπανου,ενα βήμα εκεί,στο παραπάτημα της χρόνιας πνευματικής σου οσφυαλγίας,και νάσου η φιγούρα του Ζειμπέκη που γυρνά ακανόνιστα,αργά βαριανασαίνοντας σαν την ανάπτυξη που έρχεται,και τις ελπίδες με κόκκινη σαντιγύ του Τσίπρα .

Κάποτε ενα ζειμπέκικο είχε ουσία,νόημα χόρευες για το ψωμί του Δία (εξήγηση,Ζευς  σημαίνει πνεύμα,και μπέκος που σημαίνει άρτος ,το σώμα ), άντε και λέγοντας ψέμματα οτι επικοινωνούσες με τον ιδιωτικό Θεό σου,η ακόμη κάποιες χονδροκώλες κεφάτες γκόμενες που βγάζαν στην απλώστρα,τα λίπη που ξεχείλιζαν,και χοροπηδώντας νόμιζαν οτι τάκαιγαν .

Σήμερα,η Ελλάδα,ατόφια η Ρόζα η ναζιάρα με τα πεσμένα βυζιά και τους ατέλεωτους σε φάρδος κώλους,χορεύει και ολοφύρεται για τον κακό που την βρήκε,για τα χαμένα όνειρα που πνίγηκαν σε καντάρια όνειρα,και αναρωτιέται,ποιά βάσκανος μοίρα την μάρανε και λιμπίστηκαν τα κάλη της και την μάτιασαν,και γυρνοβολάει σε ένα χορό,που κάθε στροφή,την κάνει να λυπάται και πιο πολύ,κάθε στροφή και πιο βαριά, πιο βαριές αναπνοές,ζητάει,κάποιος να της πεί,να σταματήσει να χορεύει,έλεος πιά, σε κανένα δεν αρέρει ο χορός μου,σκέφτεται,κανένας δεν λυπάται,δεν βαρέθηκαν να βλέπουν κρέατα να κάνουν πασαρέλα,αφήστε με να ξαποστάσω,σκέφτεται,και συνεχίζει να χορεύει το χορό της .

Η Ελλάδα,μια Ρόζα,μια όχι χαρούμενη πουτάνα της ζωής μας πιά,μια Ευδοκία που νόμισε,που παραμυθιάστηκε,οτι θα ξεφύγει απο το πεζοδρόμιο,καπνίζει για νοιώθει οτι κάνει κάτι,μιλάει μια γλώσσα που είναι ενας συνδυασμός,μιας συνταγής που βλέπει στην τηλεόραση,και μιας αποφοράς που κάνει το λόγο να μυρίζει σαν χαλασμένο αυγό.
Οταν μιλάει,νομίζεις οτι περνάει το τραίνο που αγκομαχάει στην ανηφόρα,ψάχνει μόνιμα στο καλάθι του μαυλού της να βρεί,να πεί κάτι,να γεμίσει το χρόνο,να φαντασιωθεί οτι κάποιος την ακούει,και το κυριότερο οτι,κάποιος την υπολογίζει σε αυτά που λέει .
Οταν σιωπαίνει,το κάνει με πείσμα,με γινάτι,αφού λέει, δεν θέτε να ακούτε η δεν σας αρέσουν αυτά που λέω,θα καταπιώ τον αέρα και θα σκάσω για να δείτε ..

Η Ελλάδα, η Ρόζα,η Ευδοκία,η Μαντάμ Σοσσού,η Ντίνα,η Καίτη,η Μαρία,η Κατερίνα ,η Φιλιώ η Μαργαρώ απο την μιά,και το ερμαφρόδιτο τους,αρσενικό απο την άλλη, νομίζουν οτι,κάπου,κάποτε ήταν καλά,σε ένα κουκούλι που τους προστάτευε.
Ομως τι ψέμα και αυτό,γιατί τη Ρόζα την θυμάμαι και τότε να λέει,πόσο δυσκολά ήταν, και πώς κανείς δεν της έδινε και τότε σημασία,και τότε έλεγε,πόσο δύσκολα θάταν τα επόμενα,και όταν ήρθαν και ήταν πιο ζόρικα  απο τα ανανόμενα,τότε όλα γίναν βουνά και αδιάβατοι ποταμοί και φορτούνα μεγάλη γέμισε το μυαλό της .
Γιατί πάντα ήθελε ένα προστάτη,ενα νταβατζή,ένα τρίτο να της μαζεύει τις εισπράξεις και να τις δίνει αυτό που εκείνος ήθελε ,και να του κάνει και μια πίπα,και να το φχαριστιόταν κιόλας .

Ετσι δήθεν ανέμελα γυρνούσε και πουλούσε γιτιές και μαγκιές,τσιγάρο και πάθος, ψεύτικο πόθο,και βρώμικες ανάσες ,περνούσε πάντα κάτω απο γεφύρια για να νοιώθει οτι κάτι έχει στο κεφάλι της,έκανε νηστεία και πήγαινε στην εκκλησία για να της συγχωρεθούν οι αμαρτίες,και κάθε φόρα συγχωρούσε τις πάνω πάνω,τις βολικές και άφηνε τις άλλες να γίνονται σωρός,βουνό,ένας κόπρος,που ήθελε εναν Ηρακλή να τις ξεβρωμίσει,αλλά που τέτοια τύχη .

Ομως η Ελλάδα-Ρόζα,δεν ήταν πάντα μια πουτάνα,γενήθηκε σε μέρα λαμπερή,παρέα με ένα Ηλιο,ηλιάτορα,να τις χαιδεύει τις μικρές καστανές μπούκλες (το ξανθό,και όλες τις σκατά αποχρώσεις τις απόκτησε μετά),γεμάτη υγεία,και ένα γλυκό κοκινάδι στο πρόσωπο απο την τρυφεράδα του ήλιου,είτε κοντά σε καθαρό αέρα που ορμητικός κατέβαινε απο το διπλανό βουνό ,η ακόμη απο την δροσάδα της θάλασσας που στόλιζαν το χνούδι το πρώτο,στο άφαντο χείλη,μια γλυκειά παρθένα στο μυαλό,στην σκέψη και στο κορμί,μεγάλωσε παρέα με φλόγες που τσουρούφλιαζαν και έκαιγαν,τόσα πολλά που την μέστωσαν,πριν έρθει ο πολιτισμός,οι πρωινές μαλακίες, τα περιοδικά,τα σχολεία,τα πρότυπα,οι κρετίνοι που της έμαθαν να μιλάει σαν πίθηκος,να μασάει σαν πιράνχας.
Δάνεια απο παντού,δάνεια ψυχής,δάνεια συμπεριφοράς,δάνεια αγάπης,δάνεια απο όλους,και δάνεια σε όλους.


Σταμάτα Ρόζα να χορεύεις,κάτσε,ξαπόστασε,ηρέμησε,μην σπαταλιέσαι άλλο,δεν σε βλέπει και σε ακούει κανείς ,μην σε νοιάζει πιά η γνώμη των άλλων,μην χορεύεις για τους άλλους,άλλωστε δεν μετράς τίποτε γιαυτούς,είσαι μεγάλη,κρέμονται τα κάλη σου σαν μπαγιάτικα ψαχνά,μην παραμυθιάζεσαι απο υποσχέσεις, που μόνο σκοπό έχουν, αυτό το λίγο,πούχεις .
Πέτα τα φτιασίδια,δες μέσα σου,δες την καρδιά σου.Εχεις λίγο χώρο;Εχεις. 
Σφραγισέ τον,βάλε βουλοκέρι με τον όνομα σου πάνω,και αυτό το λίγο,πάρτο,και κάντο όνειρο,δικό σου όνειρο,μήπως και σώσουμε τα λίγα κομμάτια μας .

Η Ελλάδα,η μεγάλη πουτάνα μας,η ίδια μας η ζωή,χορεύει και κινδυνεύει,να καεί,σαν την Ζαν'ντΆρκ στην μεγάλη φωτιά της ιεράς εξέτασης, αλλά η γή θα συνεχίσει να  γυρνάει και τσάμπα θα πάει ...

Δεν υπάρχει ανάσταση απο θάνατο,υπάρχει μόνο ανάληψη απο  ζωή,γιαυτό 
χόρεψε αργά για την πάρτη σου,και πάρε και εμάς μαζί σου,σε αυτό το ρυθμό τον βαρύ ,
Είμαστε όλοι Ζειμπέκηδες ...μαζί σου,Ρόζα.

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

Η ΝΕΑ ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ ΦΟΒΟΣ

Απο την στιγμή που προκηρύχθηκαν εκλογές,μπαίνω στο πειρασμό να γράψω κάτι,και αμέσως βγαίνω τρέχοντας,αφού είναι σχεδόν απίθανο κάποιος να με διαβάσει,μετά τις πρώτες αράδες .

Η ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει στην ουσία,η βάση της έχει σκορπιστεί,σαν στάχτη ενός πεθαμένου που τον έκαψαν,όχι απο επιλογή του δύσμοιρου νεκρού,αλλά απο την μυρουδιά που έβγαζε παρατημένος και σαπισμένος έτσι όπως κειτόταν καταγής .
Και αφού κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει,προτίμησαν όλοι,να βάλουν φωτιά,να καούν τα τόπια,να χαθούν και τα ίχνη .

Η κοινωνία μας,μοιάζει με ένα πάρκο,όπου στην μια πλευρά υπάρχουν ευαγή ιδρύματα,όπως νοσοκομεία,το άσυλο ανιάτων πιο πέρα,το Δαφνί,το Δρομοκαίτειο,μια λέσχη για αυτιστικούς και μια άλλη για κατόχους σύνδρομου down,και στην άλλη πλευρα ορφανοτροφεία θηλέων και αρρένων,φυλακές ανηλίκων,και ιδρύματα για πελάτες,που τα αποκαλούν υψίστης ασφαλείας. .
Ο περίφημος και περήφανος λαός κυκλοφορεί απο την μια πλευρά του πάρκου στην άλλη,μπαίνει στα διάφορα ιδρύματα,πτέρυγες,βλέπει,παρατηρεί,ενίοτε μένει και κανένα βράδυ για να μπεί στο πετσί του ρόλου,και δώστου γύρω -γύρω όλοι,ένα κομφούζιο απο ελεύθερους πολιορκημένους.
Την μιά τους λένε να πάνε απο δώ,τρέχουν όλοι να καταλάβουν την νέα Βαστίλη,δώστου γιούργια στο ταβλά με τα κουλούρια, την άλλη,τους λένε να πάνε απο κεί,στο χορό του Ζαλόγγου,να πέσουν να σκοτωθούν να λυτρωθούν και αυτοί,και οι άλλοι .
Υπάρχει ενα αδιόρατο σύστημα προώθησης και παρακίνησης,αυτοί που δίνουν τις εντολές είναι λες αόρατοι,μόνο φωνές στα μεγάφωνα,πούχουν στεριώσει στα δέντρα και ψηλά στους τοίχους,νάναι η φωνή του οδηγητή καθαρή σαν καμπάνα,και να μην μπορεί και κανείς να κάνει  ζημιά στα μηχανήματα που τόσα χρήματα στοίχισαν στους αόρατους εντολείς .

Στην μέση του πάρκου,εκεί που κάποτε ήταν μια λιμνούλα,τώρα τόχουν μπαζώσει και χωρίσει με κάτι κόντρα πλακέ της κακιάς ώρας,απο την μια οι μέν,απο την άλλη οι δε(ν),υπάρχουν και κάποιοι που σκαρφαλωμένοι στις σανίδες,κοιτάνε μια απο την  μια πλευρά,μιά απο την άλλη .
Εχουν στήσει πάγκους και πουλάνε και οι αποδώ και οι αποκεί,ενώ οι άλλοι οι σκαρφαλωμένοι εναερίτες περιμένουν να δούν τι θα περισέψει,τι θα πεταχτεί για  να πάρουν και αυτοί το μερίδιο τους.

Οι αποδώ πουλάνε κάτι μπαγιάτικες ελπίδες,μαζεμένες απο πολύ καιρό τώρα,μαραμένες απο χέρια μεσήλικων κοντραμπάσηδων που πέρασαν τα σύνορα και ήρθαν απο παλιά,φωνάζουν όμως πολύ και πείθουν τους πιο πολλούς,οτι μπορεί σήμερα,νάναι μαραμένα τα γιούλα και οι βιόλες,όμως αύριο, θα ξαναζωντανέψουν μεμιάς,απο την άνοιξη που θάρθει .
Τέρμα οι χαμένες ευκαιρίες,ήρθε η ώρα,αυτή η ώρα που θα γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα,θα φύγει το όπλο απο το παραπόδα και θα γίνει ευρυουλκός να ξεράσει μολύβι να φύγει η ομίχλη.
Περίμεναν χρόνια,ζούσαν με την αίγλη του χαμένου παράδεισου,και ζωγράφιζαν μήλα και ρόδια για όταν θάρθει η μεγάλη ώρα,που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση .
Ετσι τους έλεγαν,έτσι βολικά πείστηκαν και οι ίδιοι,δωροδόκησαν και τους φρουρούς των απέναντι και τώρα νάτοι,οι νέοι εκκολαπτόμενοι πρωταθλητές 

Οι αποκεί έχουν κάτι τρύπιους πάγκους, και για να μην φαίνονται οι τρύπες έχουν στρώσει κάτι καραβόπανα,να κρύψουν την ασχήμια τους .
Ετούτοι,πουλάνε φόβο και τρόμο,γαβγίζουν σαν σκυλιά στα πρόθυρα της λύσσας,χαλασμένα δόντια,πύον,και μασέλες.
Ηταν νικητές κάποτε,σε ένα πόλεμο που τον κέρδισαν με μπαμπεσιά,νικητές τόσα χρόνια,στα χρόνια της δόξας,πούτανε χρόνια χολέρας,και χαμένων προσδοκιών .
Πουλάνε πιο ευκολα στους κατοίκους του πάρκου,αφού αυτό το κοινό θέλανε να έχουνε τόσα χρόνια, αυτό τους χειροκροτούσε,αυτοί τους βόλευαν.
Πρόσεξε,μικρέ ασήμαντε άνθρωπε,μην ακουμπάς εκεί,καίει ,μην ζητάς τίποτε άλλο πέραν απο αυτό που έγω απλόχερα θέλω να σου δώσω,αλλά δεν θα το κάνω γιατί εσύ μικρέ δεν ξέρεις να διαχειριστείς τα πολλά,σου φτάνουν λίγα,φυλαγμένα σωστά απο μένα ..
Σε αυτή την πλευρά,βλέπεις μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση των κατοίκων του πάρκου,πιο πολύ σκούρα,πιο επίσημη,και αναρωτιέσαι ,αυτή η σκουράντζα είναι θέμα επιλογής των αόρατων οδηγητών τους,η φαίνεται στα μάτια μας σαν λυπητερή πένθιμη κουστωδία.

Είναι και οι άλλοι,οι εναερίτες,αυτοί που σκαρφάλωσαν για νάχουν καλή θέση και θέα και προπάντων επιλογές,να τους ρωτήσουν,είτε οι μέν, είτε οι δε(ν),να τους βοηθήσουν στην νέα αρχή,να μην σταμπαριστούν όμως,νάχουν στο καλάθι τους λίγα μαραμένα,έστω,μαρουνόφυλλα ελπίδας, αλλα και την σιγουριά,και το  φόβο που κάνει τα πάντα να ησυχάζουν ,

 Ολοι ζούσαν σε αυτό το πάρκο,που ήταν μόνο νοσοκομεία,ιδρύματα,φυλακές,και αναμορφωτήρια.
Φωνές και γέλια εδώ,κλαυσίγελοι και οιμωγές πιο κάτω,επιχειρήματα- κραυγές να τους προτιμήσουν,να έχουν την μεγάλη ευθύνη να σώσουν τους τρελούς και φυλακισμένους .
Ομως οι τρελοί, είναι πάντα τρελοί,και οι φυλακισμένοι που να πάνε δηλαδή,αρα προς τι ο σπαραγμός και ο καυγάς ;

Η Ελλάδα χάνει αίμα,αιμμοραγεί,δεν το βλέπετε,είναι σε κώμα ,αργοπεθαίνει ,
Οι τρελοί του πάρκου το διασκεδάζουν,γιαυτό είναι και τρελοί άλλωστε,οι φυλακισμένοι το χαίρονται,σιγά τι έχουν να χάσουν,οι αυτιστικοί δεν καταλαβαίνουν ούτως η άλλως τίποτε,και όσοι είναι στα αναμορφωτήρια έχουν το μυαλό τους στο καινούργιο κόλπο πούμαθαν εκεί μέσα,και θα το χρειαστούν την επόμενη μέρα .

Η ''ελπίδα'',που θα είναι η νέα κάλπικη λίρα,και ο φόβος που τις καρδιές των ανθρώπων σφίγει σαν μέγγενη,είναι ο επικήδειοι απο δύο αντιπροσώπους των,θα μιλάνε,θα μιλάνε,για άλλα,για παλιά,για καινούργια,και θάχουν μπροστα τους,μέσα μια όμορφη κάσα την Ελλάδα ανάσκελα,ακίνητη,και τελείως νεκρή ..

Αλληλούια 

ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ