Kοιτώντας απο το παράθυρο της μνήμης,στο χρόνο που αργοκυλιόταν,
μνήμες απο χαρτί ανακάλυψε ο Ιανός,σε μια απο εκείνες τις συνηθισμένες,παλινδρομήσεις του,στο χθες που τόκανε παρόν,
στο παρόν που τόσπρωχνε μπροστά, και το μέλλον που του ρχόταν κατακέφαλα και με ορμή προς τα πίσω.
Ο Ιανός ήταν απο κείνους τους τύπους,που δεν του άρεσαν οι σταθερές,
δεν άντεχε το δεδομένο,έννοια ακατανόητη γιαυτόν.
Τι σήμαινε δεδομένο και σίγουρο,αναρωτιόταν μόνος του,
και με την καυγαδίζουσα συμπεριφορά του,
προσπαθούσε να επιβάλει στους άλλους την άποψη του,
πάντα όμως με το ίδιο αποτέλεσμα,ένα τίποτα και ένα μηδέν.
Να απογοητεύεται γρήγορα,να βρίσκει τοίχους απέναντι,
και ταμπέλες του''περίεργου και ιδιότροπου'' τύπου.
Μέσα στην πορεία του στο χρόνο,κατάλαβε οτι,το ίδιο γεγονός,
ήταν διαφορετικό για τον ίδιο,εξαρτώμενο απο την εποχή που το κοίταζε,
την εκάστοτε διάθεση του,μην μπορώντας να διαπιστώσει,
ποιά εκτίμηση ήταν,πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Οταν ζούσε μια εποχή,τότε,που την ζούσε,ενεργούσε μηχανικά και δεχόταν παθητικά τις επιρροές απο το περιβάλλον του,δεν μπορούσε η δεν ήθελε,
να αξιολογήσει την κάθε του ενέργεια,όταν αυτή συνέβαινε,
και στοίβαζε καταστάσεις προς αξιολόγηση στο μέλλον.
Ομως παρόλα αυτά ήξερε οτι,με την στάση του τότε,είχε βάλει μια ετικέτα στο κάθε σωρό που μάζευε.Αργότερα,όταν ασχολιόταν την πρώτη φορά με το συγκεκριμένο σωρό,άλλαζε την ετικέτα,και την προσάρμοζε στις ανάγκες της εποχής που έγινε η πρώτη αξιολόγηση.Αυτό συνεχίστηκε και την επόμενη και όλες τις επόμενες,
και διαπίστωσε οτι,είχε μαζέψει τόσες πολλές ετικέτες και τόσες πολλές εκδοχές για το ίδιο γεγονός.
Ο Ιανός χανόταν πάντα στην αδυναμία του να κατανοήσει τις έννοιες,
αληθινό,φανταστικό,πραγματικό.Τις ανακάτευε όπως νόμιζε οτι,
τον βόλευαν κάθε φορά,νόμιζε οτι,το καινούργιο μείγμα ήταν η απόδειξη της ιδανικής εικόνας που απαιτούσε να έχει το περιβάλλον του,για κείνον.
Ολο αυτό,σκόπιμη επιδίωξη,βασανιστική όμως διαδικασία για τον ίδιον,
κατέληγε να μην μπορεί να κατανοήσει ούτε ο ίδιος,από πού είχε αρχίσει,
τι ήθελε να κάνει τελικά,και πάντα νάχει την στύφα οτι,
κάτι τούλειψε,κάτι του περίσεψε,και το αποτέλεσμα δεν του άρεσε καθόλου.
Ο Ιανός έγραφε πάντα,μακροσκελή γράμματα,δεν μπορούσε να μαζέψει σε λίγες γραμμές αυτό που ήθελε να πεί,έπρεπε να γράφει με μεγάλες προτάσεις και πολύπλοκες έννοιες,σαν να έγραφε γράμματα που τάστελνε στον εαυτόν μόνο.Φαντάσου τον αποστολέα,ο ίδιος,να τα στέλνει,και να τρέχει σαν τρελός να προλάβει να τα παραλάβει ο ίδιος πάλι.
Πίστευε πάντα οτι,μόνο ο ευατός του μπορούσε να τον καταλάβει καλλίτερα,
γιαυτό και γινόταν αυτόματα,και αποστολέας και παραλήπτης συγχρόνως .
Ο Ιανός σκόπιμα θαρρώ,είχε μπερδέψει στο μυαλό του,ετερόκλητα θέματα,οικογενειακά,οικονομικά,επαγγελματικά,ιδεολογικά,
τα ανακάτευε με πείσμα να γίνουν ένα,και ύστερα βασανιζόταν,
να τα ξεδιαλύνει,και να τα βάλει σε κουτάκια τακτοποιημένα.
Ομως έκανε ένα λάθος,που το ήξερε,στο κάθε κουτάκι είχε βάλει κομμάτια από όλα. Ποτέ,κανένα κουτάκι δεν είχε ένα μόνο θέμα,του άρεσε να είναι όλα περιπλεγμένα, αλλά σε κουτάκια τακτοποιημένα.Τραγικό ναι,του Ιανού δε,όμως .
Είχε δημιουργήσει ένα ιστό απο περιόδους,απο κύκλους,
απο μεγάλες ιδέες,ολόκληρες γωνίες από μικρές και κακότροπες απόψεις,
μεγάλα απωθημένα,όλα ήταν πάνω σε αυτό το ιστό της αράχνης,
που επιμελώς είχε κεντήσει ο Ιανός στην πορεία του,
τοποθετημένο σε ένα δωμάτιο γεμάτο όνειρα και φαντασία,
μισοσκότεινο και ανήλιαγο,με μόνο ένα φεγγίτη να επιτρέπει μια ακτίνα ελπίδας .
Ελεγε:''Ξέρεις,τι θέλω να γίνω,όταν θα μεγαλώσω;''
''Αξιωματικός'',για να φορά στολή,
να παίρνει αποφάσεις για μάχες και πολέμους,
μετά το προσάρμοσε σε Δεσπότη,να ευλογεί το ποίμνιο του,
όμως ούτε αυτό έγινε,αλλά ούτε αυτό που ήθελε,έγινε.
Αφού δεν ήξερε τι ήθελε να γίνει,πως δεν έγινε αυτό που ήθελε;
Ελα ντε,εδώ σε θέλω μάστορα.
Ο Ιανός,πίστευε πάντα οτι ,κάθε άνθρωπος ταυτίζεται με κάτι άλλο,
ένα ζώο ας πούμε,μια εικόνα της φύσης επίσης,μια ιδέα ακόμη,
και έψαχνε εναγωνίως να βρεί ταυτοπροσωπίες,
συμμαχίες και συμφωνίες,και ότι,το αντιπροσώπευε.
Ηταν αετός;έτσι που άπλωνε τα χέρια του,εκεί στις νότες της Ευδοκίας,
η ήταν η ίδια η Ευδοκία,ήταν άνεμος βοριάς αντρίκιος,
έτσι που ξυρίζει το χειμώνα,η ο ίδιος ο χειμώνας,
ήταν η πνευματική ανύψωση ή μήπως ή επίδειξη της ματαιοδοξίας;
Ο Ιανός όπως μου είχε πεί πρόσφατα,αγόταν από τα πάθη του,
παρασυρόταν απο τις φαντασιώσεις του,
αδυνατούσε να καταλάβει απλές έννοιες,και να χαρεί μικρές χαρές.
Εψαχνε δήθεν στην επιδίωξη των μεγάλων,απογοητευόταν,τα παρατούσε,και πάλευε μέσα του,να δικαιολογήσει τον εαυτόν του,για τις αποτυχίες του αυτές.
Ηθελε να μετριέται με μεγάλα μπόγια,νάναι ο ίσκιος του απάτητος,
και η περπατησιά του ανεξίτηλη,όμως δεν έπαιρνε βοήθεια απο κανένα,
δεν έπαιρνε βοήθεια από το κοινό,τους υποτιμούσε και τον απέφευγαν,
τους λοιδωρούσε και τον αντιπαθούσαν,και ποτέ δεν θέλησε να καταλάβει οτι,
μόνος στον παράδεισο δεν γίνεσαι θεός,
θέλεις και βοήθεια,θέλεις και υποστήριξη,άρα θέλει και πολιτική,
θέλει και προσαρμογή,θέλει και υποταγή τελικά,για να πετύχεις ένα στόχο .
Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα μαζί του,τον ρώτησα ευθέως,
-''Ποιά γνώμη έχεις,φίλε μου καλέ,για τις έννοιες της δικαιοσύνης,
ισότητας,ελευθερίας,και όλο το υλικό της δυτικής διαφώτισης,
η ακόμη,για την θρησκεία,την υποταγή,την πίστη,την αλήθεια και το θάνατο;''
-''Ακου''μου είπε,
-''Υπάρχουν δύο τρόποι σκέψης,που με βασανίζουν το ίδιο,
για όλα αυτά που μου ανέφερες.
-''Ο πρώτος,είναι ο δικός σου''μου είπε.
-''Παίρνουμε λίγο απ'όλα,τα βάζουμε σε ένα σακί,
και μετά βάζουμε και μια γάτα μέσα.Μετά απο λίγο,
η γάτα κάνοντας σαν τρελή για να βγεί από το σακί,
θα ξεσκίσει,στην προσπάθεια της,όλες τις αξίες,
θα τις κάνει κομμάτια και ρετάλια,και όσο την αφήνεις εκεί μέσα,
θα τα κάνει ακόμη μικρότερα,
έτσι που,όταν έχει βγεί πια η γάτα,
θα ξέρεις τι έβαλες,αλλά δεν θα ξέρεις τι έβγαλες..''
-''Για πές μου'',με ρώτησε,''κατάλαβες ;''
-''Ψιλοκατάλαβα''είπα.
-''Μπράβο σου'',μου αντιγύρισε μισόβαρα και αδιόρατα ειρωνικά.
-''Ο δεύτερος τρόπος ειναι ο Ιανικός''μου είπε.
-''Παίρνουμε μιά απο αυτές τις αξίες,την προσέχουμε σαν τα μάτια μας,
την γυαλίζουμε,την φροντίζουμε να μην κακοπέσει,
και μετά την αφήνουμε σε μια γωνιά,μετά παίρνουμε κάποια άλλη,
όσο έχουμε κουράγιο και επιθυμία να τις κανακέψουμε όλες.''
-''Υπάρχει ένα θέμα θα μου πείς'',συνέχισε με γλαρό ύφος ο Ιανός.
-''Μέχρι να έχουμε τελειώσει με την τελευταία,η πρώτη θάχει μαραθεί,
θάχει ζαρώσει,θα νοιώθει παραμελημένη και άχρηστη.''
-''Και γιατί να μην ασχολείσαι με όλες μαζί;''ρώτησα αφελώς.
-''Γιατί δεν μπορείς αγαπητέ μου,νάχεις χίλια μάτια και οκτακόσια χέρια,
δεν μπορεις να τις χαιδέψεις όλες μαζί,και νάναι όλες ευχαριστημένες..''
-''Αρα,δεν υπάρχει λύση..'' Αντέτεινα.
-''Υπάρχει'',μου είπε,''
-''Βάλτες,να παίζουν κρυφτό μαζί σου,η μία να τα φυλάει,
και οι άλλες να τρέχουν να κρυφτούν..''
-''Απο ποιόν; ''ρώτησα.
-''Aπο σένα βέβαια,όπως και εσύ ήσουνα στο σακί με την γάτα'',κόμπασε.
Αυτός ειναι ο Ιανός,ένας υψιπετής καταχθόνιος τύπος,
που αρέσκεται να παίζει ζάρια με το μυαλό μας,
να φτιάχνει αλμυρές λίμνες και ανάλατες θάλασες,βουνά απο πιλάφια,
λόφους απο κόκκινη λάβα χιονιού,ένα μηδέν εδώ,ένα άπειρο εγώ απο εκεί,
μια εικόνα που στολίζει ένα παλάτι εικονομάχων βασιλιάδων,
ένα γεράκι που ταξιδεύει πάνω από μια έρημο απο αμμοθίνες ονείρων,
που,σήμερα είναι εδώ,και αύριο,ο άνεμος τα πάει,ποιός ξέρει,που.
Είμασταν μαζί με τον Ιανό σε όλες τις φάσεις και περιόδους της ζωής του,
αυτός μέσα,και εγώ έξω απο τα τείχη της Ρώμης,
αυτός Χριστός και εγώ Καιάφας,αυτός Αλέξανδρος και εγώ Δαρείος,
αυτός Σωκράτης και εγώ Πλάτωνας,
αυτός Οδυσσέας και εγώ Αγαμέμνονας,αυτός Πρίαμος και εγώ Κασάνδρα,
αυτός Πλούτωνας και εγώ Περσεφόνη.
Συναντιόμαστε συχνά,σίγουρα κάθε πρωί,ανταλάσουμε σκέψεις κοροιδεύουμε τον κόσμο,λοιδωρούμε τον ευατόν μας,πως κατάντησες έτσι,και τα σχετικά,
και μετά,ο καθένας τρέχει να προλάβει ..
Γλυκέ μου Ιανέ,είσαι υπέροχος,σκέφτηκα ,η μήπως όχι
Μπά,δεν βαριέσαι,οτι και νάσαι,ας είσαι...
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
