ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ

Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να επιβιώσω,

κάνοντας όλα όσα κάνουν και οι άλλοι,τις περισσότερες φορές,

και κάποια που θέλω εγώ,τις λιγότερες, νοιώθω σαν σε αναμονή,σε μια λίστα,

που κάποιος άλλος την έγραψε και την έκρυψε,σαν σε αναμονή περιμένοντας να κόψω εισιτήριο για την χώρα του λιγότερου τίποτα,διωγμένος απο εδώ, για να πάω παρακεί.

Προσπαθώ να διαχειριστώ το τίποτα,και αναρωτιέμαι πως μπορει κάποιος να επιχειρεί να διαχειριστεί κάτι που δεν υπαρχει η μήπως αφαιρώντας λίγο-λίγο και πριν το απόλυτο μηδέν,ξύνω τον πάτο ενός σκουριασμένου βαρελιού,
βολικά πιστεύοντας οτι,μπορεί να το λέω τίποτα,αλλά έχει κάτι σάπια υπολείμματα απο πριν,μια γεύση αρχαίας σκουριάς ,μια εσάνς σάπιου κουνουπιδιού και ολίγη απο την μυρουδιές των άπλυτων ρούχων της αριστερής μου ντουλάπας .

Περικυκλωμένος απο παντού,χωρίς καμμία ελπίδα διαφυγής,
περπατάω στους δρόμους,κοιτάω δίπλα μου άλλοτε με φόβο,
τον νεαρό με την κουκούλα,και τα γένια,που μου θυμίζει τις ενοχές μου και τον φόβο μου,μαζί,σαν ιμάμ μπαϊλντί, και αλλάζω πεζοδρόμιο,και ουφ,σώθηκα και σήμερα.
Αλλοτε με αδιαφορία,για οτι συμβαίνει δίπλα μου,σιγά μην κάτσω να σκάσω για την ''βρωμιά''του μισόμαυρου μετανάστη,που κάθε μέρα τον συναντώ και με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα της υποταγμένης ικεσίας,αλλά εγώ αγέρωχος και ένδοξος απόγονος κοιτάω μακρυά ,εκεί στην άκρη του ουρανού σάμπως και βρεθεί  λύση στην απελπισία μου που παίρνει χρώματα γίνεται έγχρωμη και με απορροφά ,πάω παρακάτω εύκολα και αβίαστα, και αυτό είναι αλήθεια μου.

Ακούω καθε μέρα φωνές,κάποιος μιλάει,λέει,μιλάει στον εαυτόν του,
σε αυτόν απευθύνεται και επειδή είναι και κουφός τα λέει δυνατά,
να τα ακούς και εσύ παρεπιπτώντως,ακούς κάποιους να μιλάνε στην τηλεόραση και προσπαθούν να γεμίσουν την μίζερη ζωή τους με αυτονόητες ,
λίγες δεκάδες λέξεις ο κόσμος τους, και θέλεις,να φύγεις,να κρυφτείς.

Να φωνάξεις τον Μικη ,να σου παίξει''τα δακρυσμένα μάτια'' με τον Σαλέα, μήπως και σου φύγει ο κόμπος που θέλει να σε πνίξει,
μήπως και σώσεις λίγη απο την τσαλαπατημένη αξιοπρέπεια σου,
που αφήνεις τον καθε βάρβαρο να σου μιλάει σε πρώτο πρόσωπο 
περιγράφοντας περιχαρής το αίμα του άλλου που τρέχει μέχρι την άκρη της συσκευής σου.
Σε φτιάχνει που βλέπεις την δυστυχία του άλλου,και την συγκρίνεις 
με την δική σου μιζέρια,και βγάζεις,πάντα,το συμπέρασμα ''και μη χειρότερα''
και πας ξανά παρακάτω,στην επόμενη δεκάδα λέξεων- πούμαθαν να λένε-
και εσύ ο ''αθώος'' θεατής νιώθεις οτι είσαι κάτι σπουδαίο.
Αβάσταχτη βλακεία λέω  και εγώ,συνεχίζω όμως να βλέπω,
συνεχίζω να κάνω σαν άλογο ζώο,τον κριτή,να  φωνάζω,
να διαμαρτύρομαι μόνος μου,να βρίζω,και να κρίνω 
με απλωμένα τα πόδια στο καναπέ και την φόρμα χαλαρή στην πλαδαρή μέση μου .

Μυρίζω την μυρουδιές μου,και αναρωτιέμαι γιατί μου αρέσει αυτό,γιατί μου αρέσει και η βρώμα και η καθαριότητα μαζί,όμως δεν έχω το κουράγιο να ζητήσω πολύ βρώμα,αυτό δεν πρέπει να το αντέχω,είναι υπερβολικό για μένα λέω,και παίρνω λίγη καθε μέρα.
Οπως και την υπερβολική καθαριότητα δεν την αντέχω,γιατί,
δεν έχω τα μέσα να την έχω,γιατι θα μυρίζω σαν το νυχτολούλουδο την νύχτα απο μακρυά και θα προκαλούσα,κυρίως θα έπρεπε να το δικαιολογήσω,άσε που το πολύ είναι ανέφικτο,και το λίγο-λίγο είναι πιο αποδεκτό .

Μυρουδιές είναι μια αίσθηση,κυριολεκτικά του μυαλού,
μια ιδιότητα του μυαλού να παίζει παιχνίδια με μένα,βάζω μισό μπουκάλι κολώνια όταν θέλω να καλύψω όλη την βρωμιά του μυαλού κυρίως,και όχι του κορμιού,απο την άλλη,δεν έχω το θάρρος να το πω εύκολα,να φτιάξω γύρω μου ενα τείχος,που οταν ο άλλος το μυρίζει,θα φεύγει ,θα μένει σε απόσταση.
Βάζουμε αρώματα για να κρατήσουμε αποστάσεις ευχαρίστως ελεγχόμενες,
και βάζουμε αρώματα για καλύψουμε την βρώμα της ψυχής μας,
για να κρατήσουμε απόσταση,να μην αφήσουμε κανένα να μάθει πόσο μισάνθρωποι είμαστε.

Η όσφρηση και η γεύση ειναι τα δυο δυνατά αμυντικά μπάκ που μας κρατούν την άμυνα μας απόρθητη,και φροντίζουν να μην φάμε εύκολα γκολ ,η ματιά και η αφή ειναι τα δυο δυνατά επιθετικά φόρ, που θα βάλουν το γκόλ αφού και η ακοή θα φροντίσει να κρατήσει το κέντρο,έτσι ώστε να μην μπουκάρουν εύκολα οι άλλοι,και μας ρημάξουν στα γκολ και στις χαμένες μάχες .

Η γεύση ειναι μια αίσθηση που έχει πολύ εσωστρέφεια.Την ακούτε συχνά την λέξη,να την λένε,είναι απο αυτές τις λίγες που έχουν μάθει να λένε σήμερα. Κάθομαι και εσωστρεφόμενος, αναρωτιέμαι γιατί.
Νοιώθω αυτή την πικρή γεύση καθε μέρα, πριν να ξεκινήσω- όταν είμαι ξύπνιος- βάζω καθε μέρα στοίχημα με τον εαυτόν μου,για την γεύση της επόμενης μέρας,  και μετά κάνω σύγκριση των γεύσεων που μου άφησε η κάθε μέρα και πάντα η σύγκριση είναι στυφή .
Φταίει το σάλιο,που δεν το σβούριξα μέσα στο στόμα μου με το ίδιο τρόπο, φταίει η σύνδεση της γεύσης  με το μυαλό μου,που παιχνιδιάζοντας με κοροιδεύει για να μην βαρεθώ ίδια και τα ίδια ;

Ομως γιατί,μερικές νοιώθω,οτι η αίσθηση αυτή με κάνει να βλέπω τα πράγματα αλλιώς,να θέλω να χαθώ σε πελάγη τρυφερής και γλυκειάς ονειροπόλησης; Γεύομαι,είναι μια θετική έκφραση,σημαίνει θέλω να δοκιμάσω,αλλά μόνο όμορφα πράγματα,γεύση μπορεί να σημαίνει και το αίσθημα της αηδίας που σου προκαλει το καμμένο φαγητό και η σκληρή μπριζόλα γερασμένης αγελαδας.

Παιχνίδι με τις λέξεις,θα μου πείς,και έχεις δίκιο,όμως τι άλλο παρά παιχίδι είναι αυτή η ζωή που κάνουμε,αφού και μόνο επειδή την θεωρούμε παιχνίδι μπορούμε να ελπίζουμε οτι, μπορούμε να την ζήσουμε,και κυρίως να την απολαύσουμε ..

Μιλάμε μεταξύ μας,διαβάζουμε κυρίως οτι έχουν γράψει οι άλλοι,παίρνουμε οτι μας ενδιαφέρει,μας βολεύει,κυρίως όμως,επαναλαμβάνουμε ένα μοτίβο που είναι,ένα παιχνίδι προφοράς λέξεων που δεν ενδιαφέρουν κανένα άλλο,παρά μόνο τον ευατό μας,μιλάω,για να με ακούω,λέω γιαυτά που έκανα,που βίωσα στο παρελθόν,βάζω σάλτσα,αφού είτε δεν το θυμούνται,είτε δεν το ξέρουν,κυρίως όμως γιατί κανένα δεν τον ενδιαφέρει τι λέω .

Με σταματάς,με διακόπτεις,όχι για να μου πείς κάτι,αλλά για να μετέχεις και εσύ στο μονόλογο μου.Ποιός σήμερα,νοιάζεται για ότι λές ,κανείς,και η νίκη είναι,ποιός θα φωνάξει περισσότερο,ποιός θα πει μια εξυπνάδα,μια ατάκα ξερή,χθεσινή  προτηγανισμένη πατάτα,ποιός θα φτιάξει μια ψευδαίσθηση,
ικανή να περάσει για λίγα λεπτά στην επικαιρόητηα.
Και μετά;Τι θα πει μετά,δεν υπάρχει μετά,ο χρόνος τόσβησε,και ο χώρος καμπυλώθηκε,άστο αυτό είναι δύσκολο ,άλλωστε καλά κάνεις και δεν το καταλαβαίνεις και το απορίπτεις,αφού σε κούρασα ήδη,και σιγά που θα θέλεις να μάθεις ..  

Σε ακουμπώ,σημαίνει ενδιαφέρομαι για σένα πραγματικά,είναι η αφή η υψηλή τέχνη της επικοινωνίας και του ενδιαφέροντος,να βάλω τα χέρια μου να μιλήσουν,ακουμπώντας  και βάζοντας σε λειτουργία  εκείνο τον νευρώνα που κάνει το μυαλό σου, να θέλει να ξεχνά να εκφραστεί με λέξεις,και να μιλήσουν σαν το ένα με το μηδέν,απόλυτα,χωρίς κανένα κενό,χωρίς γυαλιά,και χωρίς λόγια,που πρέπει νάχω και καλά αυτιά να δουλεύουν σωστά .
Και δεν αφορά όλο αυτό,μόνο ένα ανθρωπο απέναντι  σε ένα άλλον μόνο,
αλλά εμένα απέναντι σε πολλούς ,εσένα απέναντι σε πολλούς άλλους,αλλά και σε μένα,όπου το κάθε ακούμπηγμα θάνε μια σιωπηρή και καταχθόνια συμμαχία για να νοιώθουμε το ίδιο για πολλά πράγματα .
Για αναρωτηθείτε,τι δεν κάνουν οι άνθρωποι σήμερα;
Δεν θέλουν,κυρίως όμως φοβούνται να αγγιχτούν,κάποιες θρησκείες το απαγορεύουν κιόλας,κάποιοι δεν επιτρέπουν ούτε κάν το χαιρετισμό.
Αλλωστε όλοι σας ξέρετε οτι,μια χαιρετούρα μιά κίνηση επαφής είναι, 
οτι καλίτερο,για να καταλάβεις,για να νοιώσεις,να εκτιμήσεις,χωρίς να θέλεις διερμηνέα για να επικοιωνήσεις.

Δεν ακουμπιώμαστε,δεν θέλουμε να γευόμαστε,να μυρίζουμε-όχι τεχνητές μυρουδιές-αλλά την μυρουδιά του μυαλού μας,δεν βλέπουμε παρά μόνο την μαύρη μας την μοίρα,και να την περιγράφουμε στους άλλους.
Ιδια μάτια,στρογγυλά,σχιστά,μαύρα,μπλέ,δεν μπορούν να συμφωνήσουν οτι αυτό είναι όμορφο και εκείνο άσχημο,αλλά το κάθε ζευγάρι ματιών βλέπει διαφορετικά,για να μην σου πώ,οτι ακόμη και δύο μάτια βλέπουν πιά, διαφορετικά πράγματα .

Ακούω,φωνές,μπορεί και νάναι ο Αγιος τίποτα,ο προφήτης απεσταλμένος της Μαριάμ,και συνοδοιπόρος της Φατίμα,η της Αισέ,

η της Αγίας Ματρώνας,δόξα του Πούτιν δηλαδή.

Ακούω μηχανές και ακούω κραυγές και ψιθύρους,

και δεν μπορώ να καταλάβω απο όλο αυτόν τον ορυμαγδό,τι συμβαίνει .

Επιλέγω να ακούσω εσένα όμως μιλάς στο ακριβό κινητό σου-που το πληρώνεις με αίμα και πολλές δόσεις- και λές, μιά από τις εκατό λέξεις,που όλες κιόλες ξέρεις,το αναγνωρίζεις αυτό το λίγο ρεπερτόριο,και μένεις εκεί .

Κάνοντας μια υπέρβαση,ξέρουμε(;)οτι πολλοί σημαντικοί άνθρωποι 

ήταν κουφάλογα, και έκαναν έργα υψηλής τέχνης ,μην ακούγοντας,

έβαλαν το μυαλό τους,έβαλαν την φαντασία τους,να κάνει ήχους,

να κάνει σονέτα και άριες,αριστουργήματα άηχα γιαυτούς,

αλλά τόσο εύηχα για μας που τα ακούμε.

Τώρα,μπορώ να σας  εξομολογηθώ κάτι,

διαβάζοντας οτιπολύ σημαντικά πνεύματα ήταν κουφοί,

αποφάσισα να το κάνω και εγώ.

Πολύ απλά,επιχείρησα όταν ήμουν μικρός να ελατώσω την ακοή μου .

Το μόνο που κατάφερα,για να καυχιέμαι σήμερα οτι είμαι και έγω στο ίδιο κλάμπ,είναι μια μερική κώφευση στο δεξί μου αυτί,

που μάλλον,προέκυψε απο μόνη της,αλλά μένα πολύ με βόλεψε να λέω οτι, 

και εγώ ακούω λίγο,αλλά κατά τα άλλα,άσε.

Βλέποντας τα ακούσματα που γεύτηκαν τα μάτια μου,

μυρίζοντας την απαλότητα των λέξεων,κράτησα πάντα την ζωή μου,

ταξιδεύοντας σε ένα κόσμο που δεν υπήρχε χρώμα,

μόνο άσπρο και μαύρο,που δεν υπάρχαν τόσοι πολλοί αριθμοί 

αλλά μόνο το μηδέν και το ένα.

Κοίταγα την σκιά μου και δεν επέτρεπα να την πατήσει άλλος,

αφού τις αισθήσεις μου τις είχα στην τσέπη μου,και όχι στην καρδιά μου,

γιαυτό και βολεύτηκα να μετέχω μαζί με όλους τους άλλους, 

κάνοντας δήθεν οτι, θέλω να ήμουν άλλος.

Οι αισθήσεις και τα πρώτα ξαδέλφια τους τα συναισθήματα είναι προαιώνιοι εχθροί,μεταξύ του πραγματικού που υποτίθεται είναι οι πρώτες,
και του πνευματικού που είναι οι δεύτερες .
Ομως αυτό το κείμενο ήθελε να αλλάξει αυτήν την αντίληψη,
αφού πιστεύω ακράδαντα οτι αισθήσεις δεν είναι μόνο μια πραγματίστικη αντίληψη για την ζωή αλλά η ερμηνεία που δίνουμε σε αυτήν ..
Θα μπορούσα να το κάνω και πιο πολύπλοκο,αφαιρώντας απο τις έννοιες την ερμηνεία τους και να τις αφήσω γυμνές ,όμως τότε έπρεπε να βρώ κάτι να τις προστατεύει και δεν τόχω βρεί ακόμη ..

Και επειδή το βόλεμα των πάντων και πασών δεν έχει όρια,και επειδή ο εξευτελισμός μας ταιριάζει,και μας πάει,γιαυτό ,

παραφράζοντας τον Σεφέρη '' πήραμε την ζωή μας λάθος ,και δεν αλλάξαμε, ζωή''

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ