Πριν,κάπου σε ένα νησί ..
Ενα ξεθωριασμένο πλαίσιο,ξεφτισμένο το ξύλο στις άκρες,κεντημένο στο χέρι απο χοντρή κλωστή,άλλοτε πιο ανοιχτό και άλλοτε πιο γκρίζο,ανάλογα πόσες ακτίνες ήλιου έμπαιναν στο δωμάτιο,η πόση αγάπη μάζευε ο τοίχος απο την παρουσία στο σπίτι,ψύχρα τις περισσότερες φορές απο το μπογάζι που ανέβαινε απο την θάλασσα σαν προιστορικό φίδι και έσφιγγε τις ψυχές τους,άλλη μια δικαιολογία,για να λακίσει η αγάπη,και να πάει αλλού.
Ενα φορτηγό έδειχνε εκείνη η ζωγραφιά του τοίχου,με τις στραβές ρόδες και τα στρογγυλά αγουροξυπνημένα φώτα μάτια,που έσκιζαν την κάμαρη,σαν σε ανηφόρα πήγαινε,σαν σε κατηφόρα έπεφτε,ανάλογα,που στεκόσουν,στην κάμαρα τρία επί δύο, με τους τοίχους γεμάτους εξογκώματα,σημάδια από την αρρώστια της λάσπης που δεν πέτυχε,και το ξύλινο πάτωμα,παραγεμισμένα κενά απο μαύρα γεμίσματα,σκουπίδια που βρήκαν φωλιά στο κενό,και το γέμισαν,ξύλα κουρασμένα,με ρυτίδες απο σχισίματα σαν τα πρόσωπα ταλαιπωρημένα από το χρόνο,την σοροκάδα,και την σκληρή δουλειά.
Εκεί λοιπόν γεννήθηκα,κάτω απ' αυτό το φορτηγό,με τις στραβές ρόδες και το στρογγυλά φανάρια που κοίταγαν λοξά και περίεργα,είπαμε,ανάλογα την θέση που τα κοιτούσες.Μόλις είδα το φώς του κόσμου,πήρα για προίκα το φορτηγό.Μου το χρεώσαν στην μερίδα μου,και απο κείνη την στιγμή τόβλεπα στα ονειρά μου,νάναι το καινούργιο μου σπίτι,και αυτό που θα με πήγαινε στη πορεία μου,στην ζωή.
Ενα φορτηγό:Σιγά-σιγά,πήρε κανονική μορφή,με την μεγάλη μουσούδα του,με την γκρί τέντα πίσω,με την ανατροπή του,με το μεγάλο στρόφαλο απο κάτω του,σαν έμβολο διείσδυσης σε κόλπους γυναικών,ένας κινούμενος και στροφογυριζόμενος φαλλός.Το πήρα προίκα λοιπόν και το παρκάρισα στην ζωή μου,και μπήκε το μεγάλο ερώτημα:Το γεμίζω και μετά βγάζω λίγα λίγα μέχρι να τελείωσει το φορτίο,η βάζω λίγα-λίγα μέχρι να γεμίσει ξέχειλα.Επειδή ήμουν πάντα μια διχασμένη προσωπικότητα,είπα κακέντρεχα, θα βάζω και θα βγάζω όπως με βολεύει,ποιός θα το καταλάβει;Εξυπνο θα πείτε,αλλά κουραστικό τελικά αφού έπρεπε πάντα να κρατάω λογαριασμό,βάλε βγάλε κάποια στιγμή έχασα τον λογαριασμό,είπα,δεν πειράζει..Ξεκίνησε λοιπόν η ζωή μου με κείνο το φορτηγό άλλοτε μισογεμάτο και άλλο μισοάδειο.Τι έχει αυτό το φορτηγό μέσα;Τι άλλο;Κορίνες,κώνοι απο άφθαρτο υλικό,σκληρό και μαλακό μαζί,εύκολο στην μεταφορά,να μπαίνουν εκεί που έπρεπε,και να ορίζουν σημάδια στην ζωή μου..
Μερικές έβλεπα το φορτηγό νάρχεται απο μακρυά,μέσα σε ένα σύννεφο απο το καπνό πούβγαζε η εξάτμιση του,το ξέχώριζα απο το πράσινο χρώμα και τα περίεργα στρογγυλά φώτα του.Ερχόταν αργά και κάθε τόσο,έκοβε ταχύτητα και άφηνε μια κορίνα στο δρόμο πίσω του,άλλοτε στην άκρη του δρόμου να μην εμποδίζει και άλλοτε καταμεσής στο δρόμο να μην μπορεί να περάσει κανείς.Δεν μπορούσα να δώ,αν υπήρχε κάποιος που τις άφηνε,η υπήρχε ένας μηχανισμός που τις τοποθετούσε στο δρόμο,ούτε με ενδιέφερε,απλώς ήξερα οτι,κάθε κορίνα ήταν ένα σημάδι,μια στάση,ένα γεγονός,που έπρεπε,να μαρκαριστεί,να δείξει την παρουσία μου,να προκαλέσει την μήνι και το ενδιαφέρον.Κοίτα,εδώ είμαι σαν να έλεγε κάθε κορίνα,έτσι όπως προσπαθούσε να σταθεί όρθια.Μερικές φορές τις έβλεπα να τραμπαλίζονται,θα πέσουν θα μείνουν,είχα μια αγωνία στην αρχή να μείνουν όρθιες,να μην ξεφύγω απο την ορθή στάση,απόδειξη υπακοής,και απόδειξης καλής συμπεριφοράς.Αυτές που αφηνόταν στην άκρη ήταν οι σωστές αποφάσεις σύμφωνα με τους κανόνες του δρόμου,στην άκρη να μην εμποδίζουν την κίνηση των άλλων,και εαν οι άλλοι τις έβλεπαν,και έδιναν σημασία ήταν κάποιο κέρδος για μένα.Ομως το μεγαλύτερο κέρδος ήταν οτι,ήμουν μέρος μιας ομάδας,που κρατούσε σαν ευαγγέλιο τους κανόνες και χαιρόμουν που ήμουν και εγώ συμμετέχων,έστω και στη άκρη του δρόμου,έστω και με μικρή προσοχή από το πλήθος που διάβαινε το δρόμο.Οσες παλεύανε να μείνουν όρθιες απο το πέσιμο,ήταν αυτές που τις πετούσε με παραπάνω δύναμη το σύστημα στο δρόμο,και κάνανε πιρρουέτες να κρατηθούν όρθιες,πεταμένες άτσαλα και με δύναμη,και αν, στεκόταν όρθιες ένας στεναγμός ανακούφισης,τα καταφέραμε έλεγα,αντέξαμε την μπόρα και αυτή την φορά.Ομως αρκετές φορές,τύχαινε η κορίνα απο την δύναμη,και ένα πετραδι κάτω από τις ρόδες του φορτηγού,να πέφτουν ανάσκελα στο χωράφι,ντροπιασμένες και παραδομένες στην χλεύη των άλλων.Πόσο με πλήγωναν οι περιπτώσεις αυτές,πόνος βαθύς και απογοήτευση όταν το σύστημα όλο,σούδινε μιά, και εσύ βρισκόσουν ανάσκελα στο χώμα,αναρωτιόσουν τι έφταιξε και βρέθηκες σε αυτή την θέση,ποιά λάθη έγιναν,ποιανού είναι το φταίξιμο ,Ομως,σαν κοιτούσες απο τα κάτω τον ουρανό,σε βόλευε να τα ρίχνεις στο σύστημα των άλλων,Ετσι καταλάβαινα τις κορίνες που ξέφυγαν και έπεφταν αδιάντροπα στο χωράφι,κυρίως όμως,θλιβόμουν για την εξέλιξη τους,παρατημένες ξεχασμένες και ακίνητες,πέρναγαν στην λήθη και στην απαξία όλων πιά,άσε που,αφήναν σημάδια στην πορεία,έλειπαν,ένα κενό εδώ,ένα κενό παρακάτω,έδειχνε να χάσκει η πορεία,έδειχνε ασυνεχής,και ασυνεπής.
Ομως είχαμε και εκείνες τις περιπτώσεις,που,τις άφηνε το σύστημα στη μέση του δρόμου,να εμποδίζουν την κίνηση των άλλων,να είναι εμπόδια στην πορεία τους,να τους δυσκολεύει,να μην τους αφήνει δρόμο εύκολο να περάσουν,να αγανακτούν και να θίγονται.Είναι απρέπεια είναι προσβολή να μην σέβεσαι τα καλώς κείμενα,κάνοντας το δικό σου,έτσι έλεγαν οι άλλοι,και εσύ τώρα έπρεπε να δείς τι θά κανεις.Θα σκύψεις να τους αλλάξεις θέση υπακούοντας στην άποψη των άλλων,έτσι ώστε,να σου δώσουν βήμα και θεση στην ομάδα τους,η θα τους έστελνες στο διάολο,έτσι είναι,αι σιχτίρ ξεβολευτείτε και σε όποιον δεν αρέσει να πάει από άλλο δρόμο.Εβαζες μια,μετά ακόμη μία,και περίμενες να δείς αντιδράσεις.Στην αρχή οι περισσότεροι ήταν συγκαταβατικοί, έλεγαν,άστον είναι ιδιόρυθμος,είναι περίεργος,αλλά είναι καλό παιδί,θα στρώσει, θάρθει στα συγκαλά του,είναι ένας απο μας,δεν μπορεί να το παίζει δήθεν πάντα,δεν τον παίρνει,υποστήριζαν.Ομως,όταν οι κορίνες που μπαίναν εμπόδιο στην ομαλή πορεία των άλλων,ήταν πολλές,όταν τους δυσκόλευε κιάλλο,τότε ξεσπούσαν,και τότε είχες αποκτήσει μη φίλους,και στην συνέχεια γινόσουν αποσυνάγωγος.Ακου,να μας κλείσει το δρόμο,με αυτόν τον τρόπο,ποιός νομίζει οτι είναι,άκουγες το βουητό των αντιδράσεων,και των κραυγών των συνετών,των σωστών,και αναρωτιόσουν οτι,εντάξει,το παράκανες.
Στην Αρχή της πορείας οι κορίνες πούταν στην ''σωστή θέση''ήταν οι περισσότερες,άσε δε που,πολλές φορές που κάποιες μπαίναν στην μέση και τους εμπόδιζαν,έτρεχα να τις βάλω στην σωστή θέση,για να εισπσράξω τα επίχειρα της καλής μου συμπεριφοράς.Είδες,που το κατάλαβες,μπράβο σου,που δεν δημιουργείς πρόβλημα είδες όταν σκέφτεσαι λογικά,φωνές που τριβέλιζαν το μυαλό μου.Και εγώ;Τις περισσότερες φορές και στην αρχή,το θεωρούσα κάτι σαν υποχρέωση μου,σαν αντίδωρο στην προβληματικότητα μου,έλεγα,και δεν βαριέσαι,αφού αρέσει στους πολλούς,μάλλον θάταν και το σωστό,υπέθετα.Ομως,όσο περνούσε ο καιρός,έβλεπα οτι, πλήρωνα την επιλογή μου με υποχώρηση και ανοχή,και αυτό με ενοχλούσε πιο πολύ. Πολλές κορίνες τώρα πέφταν και κάθοταν στην μέση,όχι τυχαία,με μόνο στόχο,να εμποδίσουν,να προκαλέσουν,να κάνουν σαματά,και αργότερα,να έχω το δικαίωμα να λέω,όχι,δεν με νοιάζουν τα δίκια σας,δεν με νοιάζουν οι σωστές σας θέσεις,μια μελετημένη άρνηση,που δεν στηριζόταν σε στοιχεία,αλλά,πολλές φορές στην αντίδραση και στην ηδονή των σταβομουτσουνιασμένων και ξυνισμένων καθωσπρεπισμένων.
Ερχόταν λοιπόν το φορτηγό απο μακρυά,και πήγαινε μακρυά,γεμάτο απο κορίνες που τις αμολούσε στο δρόμο,στα χωράφια,και έβλεπες ένα φίδι απο κόκκινους τριγωνικούς κώνους,να σέρνεται ακούραστο στην πορεία του.Γέμιζε κορίνες,και άφηνε σημάδια στο δρόμο,γράφοντας χιλιόμετρα και χρόνια μαζί.Εκεί κάπου στην πορεία,σάλταρα στην καρότσα του,για να είμαί σίγουρος οτι,οι κορίνες θα μπαίνουν καλλίτερα στο δρόμο,θα είμαι εγώ μόνος υπεύθυνος,και όχι,ένα σύστημα που δούλευε αγγόγυστα μεν,αλλά χωρίς πολλές επιλογές,στηριγμένο σε εκείνο το αλγόριθμο που του έβαζα κατά καιρούς,Τώρα,έπρεπε να έχω την πλήρη ευθύνη και να φαίνομαι οτι,εγώ είμαι ο ιδιοκτήτης του φορτηγού,και να τρομάξουν όσοι βασίστηκαν στο υπάκουο σύστημα, που,άλλαζε σπάνια,και που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των άλλων κυρίως,αφού ο αλγόριθμος που έβαζα κάθε φορά,ήταν η εμπειρία των άλλων.Τώρα θα ήταν η δική μου εμπειρία,μαζί βέβαια με την ενσωματωμένη μέσα μου,εμπειρεία των γονιδίων μου.
Αλλοτε όρθιος στην καρότσα του φορτηγού με τα στρογγυλά φανάρια,κρατούσα στα χέρια μου τις κορίνες και πρόσεχα να μπούν εκεί που ήθελα,όχι σε ίσες αποστάσεις όπως πρίν,αλλά,όπως μουρχόταν η στιγμή.Και τώρα,μερικές μούπεφταν στο χωράφι,λυπόμουν για την κατάντια τους,αλλά βολευόμουν οτι,ήταν επιλογή μου,και δεν μπορεί,θα υπάρχουν και αστοχίες.Πολλές πια,δεν ήταν στην άκρη του δρόμου,τις έβλεπες να εμποδίζουν όλο και πιό πολύ,και ο δρόμος γινόταν σχεδόν αδιάβατος για τους άλλους,και τώρα πια,περίμενα το λογικό επακόλουθο,όλο και πιο λίγοι άνθρωποι διαβαίναν το δρόμο αυτό,μαζί μου,οι πιο πολλοί,βαρέθηκαν τα εμπόδια,και προτίμησαν να πάμε απ'αλλού,πιο εύκολα,πιο ανώδυνα,και μακρυά από κακές επιρροές,όπως φάνηκε,να πιστεύουν αρκετοί απ'αυτούς.
Πριν βάλω μια καινούργια κορίνα,σκέφτόμουν οτι,θα μπορούσα έστω και τώρα,να το κάνω αλλιώς,να αφήνω περισσότερο χώρο να περνούν και οι άλλοι,οι καλοί άνθρωποι, αλλά δεν μούβγαινε,ένοιωθα οτι,ήταν μια παραχώρηση που δεν την ήθελα τελικά,προτιμούσα την άποψη,απο την συμμετοχή.Ηξερα και ξέρω πως,ο πολιτισμός των ανθρώπων,εδραιώθηκε από την συνύπαρξη και την συμμετοχή,σε κοινές αντιλήψεις,όμως από την άλλη ήξερα επίσης καλά οτι,η συνύπαρξη,ήταν επίφαση μοναξιάς,και η διαφορετικότητα μας,χανόταν σε κοινότροπες αποδοχές,που δεν θέλω να τα αποδεχτώ.
Γέμιζα λοιπόν την καρότσα του φορτηγού μου,με κορίνες,άλλοτε στα φανερά και άλλοτε στα κρυφά,και τις έβαζα σημάδια ασταθή στον δρομο μου,σημάδια,που ήταν απόδειξη μιας ενέργειας,μιας σκέψης,μιάς απόφασης,και μιας μη απόφασης,ακόμη και σήμερα, σε μια πορεία που συνεχίζεται,και όσο κρατήσει.
Ο δρόμος πρέπει να μας οδηγεί σε κάθε νέο βήμα μας στην αυτογνωσία,χωρίς επιρροές απο το περιβάλλον μας,απαλαγμένοι,από τις επιθυμίες των άλλων για λογαριασμό μας.
Προσπαθώντας να βάλω όσες περισσότερες κορίνες θα μπορέσω,στο σημείο που εγώ θα επιλέξω,απαλλαγμένη αυτή μου η επιλογή,από την οδύνη των επιθυμιών δικών μου, και άλλων,ίσως με βοηθήσει,αυτό που αποδίδεται στον Λαο Τσε (Κίνα 6ος αιώνας π.χ):
''Tο να γνωρίζεις τους άλλους δείχνει ευφυία,το να γνωρίζεις τον ευατό σου,δείχνει αληθινή σοφία ''
Δέστε,εκεί πίσω,πόσες κορίνες στέκουν ακόμη όρθιες στην πορεία του δρόμου σας.Μπορεί να ξεθώριασαν,μπορεί να ζάρωσαν απο τις κακουχίες,όμως είναι εκεί, σημαδια μιας πορείας,σημάδια μιας ύπαρξης στο χρόνο και στο χώρο,και αν,σε μιά απ' αυτές,γράφει κάτι σημαντικό,τότε η μνήμη αυτής,θάναι πιο σημαντική,από την ίδια την υπαρξή μας,την ίδια την ζωή μας.
ΔΕΛΙΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
