ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ

Κάθε μέρα που περνάει ,είναι πιά ένα βάσανο ,κάθε μέρα αφαιρεί ελπίδα και προσθέτει αδιαφορία .
Οι άνθρωποι κιοτεύουν όλο και περισσότερο ,κοντένουν ,μαραζώνουν και ελπίζουν να είναι τόσοι μικροί που να χωρούν παντού ,να μην τους βλέπει κάνεις ,να μην φαίνονται πουθενά .

Οι άνθρωποι έγιναν ζόμπυ ,δεν έχουν αίμα μέσα τους ,είναι σαν να τους έχει γίνει ένα εμβόλιο ανοσίας  στην ελπίδα ,ένα φάρμακο που επιδρά σιγα σιγα μέσα τους ,...να τελειώνουν ..
Παρακμή ,φτώχεια ,φόβος ,μετριότητα ,βλακεία ,μικρότητα και πονηριά ,μοναξιά και απομόνωση .

Σήμερα κανείς δεν βλέπει ένα λουλούδι που ανθίζει ,κανείς δεν ακούει ένα πουλί που κελαηδάει ,κανείς δεν θέλει να απλώσει το κουλό του και να χαϊδεψει το ζώο, που έχει δίπλα του, η μέσα του .

Κάποιοι γενετιστές επιμένουν οτι, εαν ένα σύστημα όντων φτάσει στο επίπεδο βρασμού  ,τότε δυο πράγματα πρέπει να συμβούν για υπάρξει λύτρωση :μια φυσική καταστροφή ,επιδημία ,λιμός είτε μια βίαιη μείωση του συνολικού αριθμού τους..έτσι ώστε οι υπόλοιποι να είναι σε καλλιτερη μοίρα (sic).

Εαν όμως είμαστε ανθρωπιστές ,και όχι πραγματιστές  τότε μας λείπει κάτι άλλο ,για να πάμε παρακάτω ...  Οραμα και ηγέτες .
Όμως σε ποιούς ανθρώπους θα μιλήσεις για όραμα, και απο ποιούς θα περιμένεις να αναδειχτεί ο νέος Μεσιας;

Στους σημερινούς πενηντάρηδες και άνω, που κολλημένοι στο χθες ,κοντά η και καβάλα στην εξουσία ,απομυζούν το κάτι τις τους,  και ενω ψιλόβολεύονται ,έχουν μπλοκάρει όλο το σύστημα και είναι οι βασικοί υπεύθυνοι του σημερινού δράματος;
Φοροδιαφεύγουν ασύστολα ,συνεχίζουν να έχουν βασικό τους προσόν την κουτοπονηριά ..
Είναι παντού ,πολιτικοί ,δικαστές ,δημοσιογράφοι ,καθηγηταριό ,και οι περίφημοι δημόσιοι υπάλληλοι ..
Γιαυτούς τους τελευταίους αξίζει να αναφερθεί κανείς ..
Ηλικία πενήντα και άνω ,συνήθως αμόρφωτοι και άξεστοι ,οι άνδρες με ανοιχτά πουκάμισα για να φαίνονται οι τρίχες του ευρύστερνου ,χρυσό σταυρουδάκι απο την βάπτιση ,φάτσες αγριεμένες,αξύριστες, με μυρωδιά  λίπους να τους στεφανώνει ..
Σε κοιτούν βαριεστημένα, εαν είναι εκει ,και εαν δεν μιλούν φωναχτά.
Ανάσες γεμάτες βρώμικα τσιγάρα και αναπνοές σε διάσταση .
Μπήκαν κάπως ,μισούν την εξέλιξη ,την επιμόρφωση ,θέλουν να έχουν φακέλους, σκισμένους στην άκρη, απο τα πολλά χέρια, και τη σκόνη ,αλλά εκεί γύρω -γύρω ,αταξία και χάος ...
Γυναίκες ,με επιδερμίδες σαν πλισέδες ,νύχια που έχασαν την μάχη με το νεροχύτη ,μάτια κουρασμένα ,αργά κτυπήματα στον υπολογιστή, ένα τώρα ,ένα σε λίγο, και το τρίτο σε αναμονή ..
Περιμένει ,να ανοίξει μια οθόνη που είναι κατάμαυρη ,σαν την ψυχή της ,περιμένεις και εσυ ,να σου πει κάτι ,αλλά εκείνη αμίλητη πεισματικά σε βασανίζει με την αναμονή ,περίμενε σου λέει μαλάκα ,όπως εγώ περίμενα να μπώ εδώ, και τώρα μου δίνουν αυτα τα ψίχουλα για να ζήσω....
Πενήντα και άνω λοιπον ...τι  θα κάνουμε με αυτούς ;
Τι μπορούμε δηλαδη να κάνουμε ; Τι κάνετε συνήθως, όταν κάτι έχει σαπίσει ,βρωμίσει ,και είναι άρρωστο ;
Το κόβετε, το πετάτε ,το σκοτώνετε ; Αυτό λοιπόν πρέπει να γίνει με όλους αυτούς..
Φωτιά και τσεκούρι ,θάνατος και λήθη ,οριστικό τελείωμα των λογαριασμών ..τέλος

Σαράντα και άνω (απο τριάντα πέντε και άνω ) ..
Αυτοί ειναι οι κολλήγοι και κολλητοί των παραπάνω ,μούρη ,δήθεν ,άκοπη επίδειξη ανύπαρκτων προσόντων ,κρύβονται πίσω απο τους μεγαλύτερους και περιμένουν την σειρά τους στο τραπέζι .Κάποιος ξέχασε να τους ειδοποιήσει οτι το φαγητό τελείωσε, και το πάρτι δεν θα αρχίσει καν .
Μόρφωση καλή ,μιλάμε για πτυχία τώρα ,γιατί απο κοινωνική μόρφωση άστα ,οι καλοί ειναι υπάλληλοι κυρίως ιδιωτικοί ,κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες ,οι δημόσιοι υπάλληλοι ειναι όλοι σχεδόν του σοσιαλισμού και του φιλευθερισμού ,φοριαδιαφεύγουν με μέτρο, και γενικώς κρύβονται .
Μια γενιά χαμένη ,κολημένοι  με την επετηρίδα ,ιδανικοί στο γλύψιμο ,στο διάδρομο, και στην λογικη ''κάνε τα λιγώτερα ,μην δίνεις στόχο ,απλώς περίμενε την ευκαιρία ..''
Μέσα σε αυτή την κατηγορία υπάρχουν σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι, κυρίως άνδρες ,που όμως εχουν χαθεί στην γενικώτερη μιζέρια και έχουν αλλοτριωθει ..
Οι γυναίκες σε αυτήν την ηλικία ,εχουν αγαμίες ,εαν δεν παλεύουν την μοναξιά τους ,και την  ικανοποίηση μιας ματαιοδοξίας και ενος κενού που ξεκινά απο την ανυπαρξία,  καταλήγει στην λύσσα και εκτονώνεται στα πλακάκια του μπάνιου της .
Αυτοί όλοι θα μπορούσαν να ήταν μια επιλογή για να βασιστούμε πάνω τους ,για να αλλάξουν τον κόσμο ,αλλα δυστυχώς έχουν χαθεί σε όνειρα ξένα, και στην αναμονή  ,στο στασίδι περιμένοντας τους άλλους να τους δώσουν θέση, και όχι μονο ..
Μπορούμε να περιμένουμε απο αυτούς, κάτι σημαντικό ; οχι  βέβαια, είναι μια χαμένη γενιά ακόμη . 
Τι θα τους κάνουμε όλους αυτους ,οι οποίοι έχουν και μικρά παιδια ;
Να τους εξοντώσουμε όπως τους άλλους δεν μπορούμε, και δεν μας παίρνει η ηθική μας.
Μπορεί να είναι χρήσιμοι κάπου; ας πούμε να βρούμε ενα αρχηγό εκεί αναμεσά τους ; μπα,απίθανο ,αν μάλιστα πάρουμε και το παράδειγμα του Τσίπρα ,τότε το τοπίο σκοτεινιάζει και γίνεται μουντός ουρανός ..απελπισία εώς θανάτου ..
Αρα, ας τους κάνουμε υπηρέτες της σημαντικής γενιάς ,σκλάβους ,κατι σαν τους περίοικους στην Αρχαία Αθήνα ,η τους απευλεύθερους στην Αρχαία Ρώμη .

Πάμε στην επόμενη γενιά ,των τριάντα και άνω (απο είκοσι πέντε και άνω )
Αυτη είναι πραγματικά η πιο αδικημένη γενιά ,δεν έχουν φταίξει σε τίποτε ,σπούδασαν σε τρώγλες πανεπιστήμια ,αυτά τους δώσαμε ,αυτά με μανία θέλουν να καταστρέψουν
Είναι η γενιά των καλόπαιδων -κωλόπαιδων των βόρειων προαστίων που καταστρέφουν οτιδήποτε άλλο ,αντί να καταστρέψουν τον πατέρα και την μάνα τους ,που θέλουν κρέμασμα στην πλατεία Συντάγματος .
Τα παιδιά που έφυγαν και πήγαν στο εξωτερικό ,τα παιδιά που κάνουν ντελίβερυ και τους καταπατά κάθε στιγμή την αξιοπρέπεια τους , ενας κοιλαράς προιστάμενος, που χαίρετια να τους υποβαθμίζει ..
Μια γενιά που είναι στην ανεργία , στην ουσία δεν ενδιαφέρεται κανείς για αυτήν ,που καποιοι την σπρώχνουν στο φασισμό και στην αναρχία ,που εξαργυρώνεται με το μικρό πια χαρτζηλίκι -ρεζιλίκι του πατέρα τους..
Αγόρια κα κορίτσια χωρίς μέλλον ,χωρίς αύριο
Αυτή η γενιά είναι που αξίζει και αυτή η γενιά θα πρέπει να καταστρέψει οτι σάπιο υπάρχει ,αυτοί πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την ευθύνη της καταστροφής του παλιού .
Σε αυτήν την γενιά υπάρχουν οι νέοι ηγέτες ,τους βλέπεις ,αν θέλεις να ξεστραβωθείς .
Σπρώξτε αυτή την γενιά να καταστρέψει οτι υπάρχει σήμερα ,ούτως η αλλως ,θα το κάνουν μόνοι τους τελικά .
Αυτοί πρέπει να βάλουν φωτιά στο σύστημα και να το κάψουν ,μήπως και βγεί κάτι καινούργιο, που θα δώσει ελπίδα σε όλους, κυρίως στις επόμενες γενιές ..

Μην σας φοβίζει η καταστροφή ..είναι εξέλιξη ,είναι απαραίτητη και επιτακτική αναγκη
Θα υπάρξουν  θύματα ,μπορεί και αδικίες ,όμως μόνο έτσι θα υπάρξει φώς και μέλλον
Διώξτε ,σκοτώστε ,οτι σάπιο υπάρχει ,πυροβολήστε την αδιαφορία στα μάτια ,μην αφήσετε όρθιο τίποτε εκτός απο την ελπίδα ,ισοπεδώστε οτι είναι εμπόδιο..

Το όπλο του ''παραπόδα'' ,ειναι υποκρισία ,το όπλο εαν το έχεις ,δεν το έχεις για να σου στηρίζει τον φράχτη στον κήπο ,αλλά για  ανοίγει κεφάλια ..

Κανένα έλεος

ΙΑΝΟΣ

JAMES ANTON ,μια ακόμη γενιά

Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Ελλάδα ο James Anton ..
Ποιός ειναι αυτός θα μου πείτε ; Καταρχήν είναι ο νέος σημαντικός άνθρωπος που ήρθε στην ζωή μας πρόσφατα, και πέρα απο την χαρά για την  έλευση και παρουσία του ,μας έβαλε ακόμη ένα διαχωριστικό .

Πριν απο μερικούς μήνες υπήρχε ένα άλλο διαχωριστικό, πέρα απο μένα ,η κα Ελένη ..
..Εφυγε, και το διαχωριστικό πάει, χάθηκε ,για λίγο όμως, αφού ένα  καινούργιο έφερε η παρουσία του James .
Διαχωριστικό γενεών και απόστασης χρονου, διαχωριστικό εισαγωγής αναμενόμενων καινούργιων πραγμάτων, και διαχωριστικό που η νιότη του ,κάνει το παλιό να φαίνεται σκονισμένο ,ταλαιπωρημένο και σιγα σιγά παρατημένο.

Αναρωτιέμαι λοιπόν μετά απο τρία διαχωριστικά που έχουν μεσολαβήσει πως καταφέραμε και επιβιώσαμε ,η πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν όσοι γεννήθηκαν μετά απο αυτό το σημείο ,της τρίτης γενιάς που ήρθε να κυριαρχήσει στην ζωή ,τα επόμενα χρόνια .

Ο χρόνος αυτός ο αδυσώπητος τιμωρός  ,αυτός που νοιώθουμε την αξία του οταν χάνεται ,αυτός που σκουριάζει το μάνταλο της εξώπορτας μας ,αυτός που διατρέχει απο τελευταίο διαχωριστικο του James στο δικό μου τελευταίο ασθμαίνοντας ,ειναι η έννοια της αρχής μας ,του τέλους μας της αιωνιότητας, μέσα απο την εξέλιξη και αναπαραγωγή ..

Ας πάρουμε λίγο τις δυο άκρες του νήματος ,μετρώντας χρόνια ,διαχωριστικά,σκαλοπάτια και μονοπάτια ,στροφές και ευθείες ,όπου το τοπίο σε αυτήν την διαδρομή αλλάζει σταδιακά ,μέχρι να φθάσει στο τελευταίο σημείο που ειναι το ξεκίνημα ..

Εμείς, η γενιά του εβδομήντα ,είμασταν μια γενιά που περίμενε ,γεννηθήκαμε και περιμέναμε ,είμαστε παιδιά και περιμέναμε ,ακόμη σημερα περιμένουμε ..
Επρεπε να περιμένουμε την Κυριακή να πάμε εκκλησία οπωσδήποτε,νηστικοί μερικές φορές για να μεταλάβουμε  ,να περιμένουμε δυο ώρες μετα το φαγητό να κολυμπήσουμε ,περιμέναμε κλαίγοντας μέσα σε άβολα και σκληρά ρούχα όταν είμαστε βρέφη ,κατουρημένοι συχνά ,να μπουσουλάμε σε βρώμικα πατωματα απο μωσαϊκό ,να πίνουμε νερό απο την βρύση ,γλύφοντας την .
Να μην ξέρουμε τίποτε για το  κόσμο ,ο δικός μας ο κόσμος ηταν τεράστιος ,είχε την γειτονιά ,άντε και την πόλη ,ποιος νοιαζόταν για τους άλλους μακρυά  ,είμαστε λίγοι ,γνώριζε ο ενας τον άλλο ,είμαστε λίγοι αλλα στα μάτια μας, σημαντικοί ..

Παιχνίδια άγρια ,παίζαμε πετροπόλεμο και σπάγαμε τα κεφάλια μας ,ανοιχτά κόκκινα παράσημα στα μαύρα κοντοκουρεμένα μαλλιά μας ,είχαμε σφενδόνες και βάζαμε σημάδια τα πουλιά ,και θέλαμε να κυριαρχήσουμε στο άγριο αγώνα επιβίωσης που είχαμε μεταξυ μας.
Είχαμε αυτοσχέδιες μπάλες απο κάλτσες ,στραβοχυμένες, όπου κάθε κλωτσιά ηταν μια περιπέτεια ,χανόμαστε στα στενά και στα γύρω βουνά ,χωρις προφύλαξη ,χωρις φόβο ,χωρίς κινητό ,χωρις αποστειρωμενα μπιμπερό ..
Ανοιγε κεφάλι ,λίγο ιώδιο ,και πάμε ξανά στο πετροπόλεμο που κόπαζε  μόνο  για μια στιγμή ..
Χωρίς αυτοκίνητα ,χωρίς αερόσακους ,αλλα και χωρίς κοιλιές και χοντρομπαλάδες ..ενω σήμερα, και χοντρά παιδιά, και κοιλιές και αερόσακους ,μια κοινωνία ασφαλής μεν ,αποστειρωμένη δε .

Σήμερα, ''μη το παιδί'' ,μην το ακουμπήσεις, χωρίς να έχεις πλένει τα χέρια με αντισηπτικό ,να έχεις σε κάθε σημείο ένα σύστημα ενδοεπικοινωνίας ,να μην κλάψει λίγο παραπάνω ,να τρώει γάλα απο το κουτί τελευταίας τεχνολογίας ,να προσέχουμε, να προσέχουμε, να προσέχουμε ..

Σήμερα ο δεύτερη γενιά ψάχνει την επιβεβαίωση μεσα σε ένα περιβάλλον που ο ανταγωνιστής σου, οχι μόνο δεν είναι απο την ίδια γειτονιά ,αλλα έχει και άλλο χρώμα ,μιλάει μια περίεργη γλώσσα, και τρώει απίθανα φαγητά ..
Αυτή η γενιά θέλει χρήματα ,και γιαυτό το λόγο ,σπουδάζει ,διαβάζει ,κάνει φροντιστήρια ,κάνει μεταπτυχιακά ,μαθαίνει γλώσσες ,πρέπει να πάρει την δουλειά που του διεκδικεί, ο κίτρινος, η μαύρος, ο μουσουλμάνος, η βραχμάνος και μαθαίνει, μαθαίνει άχρηστες γνώσεις, και χάνεται στην μετάφραση αυτού που θέλει, και αυτού που κάνει τελικά .
Αυτη η γενιά είναι μια γενιά, του ενδιάμεσου ,η γενιά του περίπου ,η γενιά που πλήρωσε τα λάθη ,της δική μας γενιάς ,αλλα επειδή δεν υπάρχει αναμάρτητη γενιά ,είναι η γενιά που βολεύτηκε στις πιστωτικές των προηγούμενων ,πέρασε απο την εποχή της ευκολίας, στην εποχή της απαξίωσης και αυτο δεν το συγχώρεσε στους άλλους ,τους παλιούς, άσχετα αν το βόλεμα, παρέμεινε βόλεμα .

Ομως αναρωτιέμαι, πως καταφέραμε να επιβιώσουμε τόσα χρόνια χωρίς αντηλιακό με δείκτη προστασίας 30 ,χωρίς να ξέρουμε τι είναι το γκολφ ,ούτε και το τέννις ,χωρίς να έχουμε απο δύο κινητά ο καθένας ,χωρίς chat rooms και κοινωνικά δίκτυα .
Εγω  θυμάμαι οτι, κυνηγούσαμε τα κορίτσια να τους βάλουμε χέρι ,τα στριμώχναμε στις σκοτεινές γωνιές ,αλλα κάναμε και αδέξιες και φάλτσες καντάδες εκεί γύρω απο την δεξαμενή.

Πως επιβιώσαμε χωρίς κανάλια, και τηλεόραση ,χωρίς τα πρωινάδικα και πόσο αυτό εβλαψε τον χαρακτήρα μας και την μορφωσή μας ,είναι πράγματι ένα θέμα..
Πως μεγαλώσαμε, χωρίς σούσι και μπρίκ ,αντί για ελιές, ξερό κρεμμύδι και φακές, και ύστερα αναρωτιόμαστε πως γίναν όλα αυτά.
Η επόμενη γενιά τα βρήκε όλα αυτά μπροστά της ,και άρχισε να τα χρησιμοποιεί ,να καταναλώνει άτελειωτα ντενεκεδάκια απο κόκες και δυναμωτικά ,απο παγωτά με χρώματα και γεύσεις ,και θέλαμε ενα αυτοκίνητο για το καθένα ,που όμως δεν θα χωρούσε στην πυλωτή γιατι έτσι μονο θα φαινόταν οτι ήταν πολύ  μεγάλο στο γείτονα, απο την Αμαλιάδα .

Ποιοί μεγάλωσαν σαν πραγματικά παιδιά, και ποιά δεν πέρασαν απο αυτήν την ηλικία καθόλου; Eμείς ,είχαμε ολη την αίσθηση της ελευθερίας απο την αλάνα, είχαμε την επιτυχία και την αποτυχία και κλαίγαμε για ασήμαντα πράγματα που ήταν για μας μοναδικά ,μάθαμε ωριμάσαμε ,δεν το μεταφέραμε στην επόμενη γενιά ,περιμέναμε όμως και στην γωνιά, να τους κάνουμε μάθημα ..
Ομως αυτή η γενιά, η ενδιάμεση, η περίπου, η κάπως κι' έτσι ,έφερε με την σειρα της μια άλλη γενιά, την γενιά του James, των παιδιών της δεκαετίας του τριάντα (2030) ..

Θάναι μια καλή γενιά ,για ενα και μόνο λόγο, μπορεί ,θα ξεκινήσει απο χαμηλά και δεν θα ξερει για τα ψηλα που υπήρχαν ,όμως κινδυνευει να είναι μια γενιά εργαστηρίου ,αποστειρωμένη ,χωρίς υπερβολές και ρίσκα ..
Θα μοιράζει τον πλούτο της, με βάσει ενα μοντέλο που κάποιο κομπιούτερ θα αποφασίζει, και θα τρώει υγιεινά ,δηλαδη άνοστα και νευρόβραστα ,θα ζει πιο πολλά χρόνια, θα ερωτεύεται πιο δύσκολα  και θα πηδάει πιο σπάνια , κατα παραγγελία, επίσης...

Δεν υπάρχει καλή, και πιο κακή γενιά ,υπάρχει μια γραμμή χρόνου ,που πάνω της καθόμαστε όλοι ,μέχρι να κουνηθεί το σύρμα και να πέσουμε ..

Εμείς, όμως για την δική μας γενιά, θα λέμε οτι επιβιώσαμε και μεγαλώσαμε ,άρα έχουμε το τεκμήριο της απόδειξης ,αφορά όμως  μόνο εμάς, και κάνει καλό μόνο σε μας ..


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ