Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ

Εχω καιρό να πολιτικολογήσω για τεκταινόμενα στην πολτική μας ζωή,κυρίως γιατί πίστευα όλο αυτό που ζούμε ήταν κάτι σαν κακό όνειρο και ξυπνώντας θα είχε διαλυθεί αυτός ο εφιάλτης.
Αναζητώντας την ιστορία αλλά και απο την εμπειρία τόσων ετών στη μεταπολιτευτική Ελλάδα,δεν βρήκα ούτε μια μέρα,ούτε μια περίοδο που η χώρα μας συνολικά,να είναι σε χειρότερη κατάσταση.
Κρίση δομική,παρακμή παντού,κατάπτωση ηθικών αξιών και κανόνων,φτώχεια και ψέμματα,ξεπούλημα της χώρας,των ασημικών,αλλά και των κατσαρολικών της, βρώμα,απλυσιά σωματική και ψυχική,μια ατέλειωτη χώρα,στο έλεος μιας σπείρας καιροσκόπων και αριβιστών.
Αντίσταση καμμιά,αντίδραση απο πουθενά,κούραση και φτώχεια μαζί,απελπισία και μίσος αντάμα.

Ποιός,είναι λοιπόν ο εσμός αυτός που μας κυβερνάει σήμερα ;
Ποιοί είναι αυτοί οι τύποι που ανέλαβαν την εργολαβία να καταστρέψουν την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα,και ποιοί είναι αυτοί που τους ακολουθούν ακόμη,υποστηρίζοντας τους;

Eίναι σίγουρο οτι,η κρίση δεν προέκυψε απο την παρουσία στην πολιτική,του Σύριζα,είναι αποτέλεσμα όλων των πολιτικών και μεθόδων που ακολουθήθηκαν τα χρόνια απο την επανάσταση του 21 μέχρι σήμερα.
Απο τον κοτζαμπασισμό και τον ραγαδιασμό,την διαρκή υποτέλεια όλων ανεξαιρέτως, απο τους μύθους του κρυφού σχολειού,τα λάβαρα της Λαύρας και τα λάβαρα του Χριστόδουλου,απο τον τριτοκοσμικό εναγκαλισμό της εκκλησίας με το κράτος,απο την ληστεία του κράτους απο τους μεγαλόσχημους ευεργέτες τύπου Συγρρού,μέχρι τους σημερινές  πλαδαρές και αποκρουστικές σιδερωμένες σκατόφατσες των κυριών των κυρίων,απο την φοροδιαφυγή των νυν μεγάλων και σοβαρών,απο όλα αυτά που έγιναν όλα αυτα τα χρόνια.

Ομως ακόμη και έτσι,υπήρχε μια εξέλιξη,μιά ανάγκη ας πούμε,για να φτιαχθεί ένα κράτος δυτικού τύπου,και μια έστω αργή προσαρμογή  έγιναν πράγματα,με πολλά δανεικά,και με μίζες και λαφυραγώγηση .Ολοι έστω και με αναπηρία,πρόσθεσαν κάτι, απο τον Πλαστήρα μέχρι τον ''Εθνάρχη'' Καραμανλή ,τον Ανδρέα ,ακόμη και με τους μισή μερίδα πολτικούς Κώστα και Γιωργάκη.

Απο την άλλη η ήττα στον εμφυλιο της αριστεράς,ήταν η αφορμή να αποκτήσει το φωτοστέφανο του αδικημένου,του προοδευτικού,της απο καθέδρας γνώσης,του ακτιβισμού για τα δίκαια των φτωχών και των μη εχόντων,την πνευματική και τελικά ανάπηρη αριστερή διανόηση και ιντελιγκέντσια.
Μια ψεύτικη εικόνα,μια ψευδαίσθηση,μια ουτοπία,που το μόνο που έκανε είναι,να δημιουργεί αριστερές μεγάλες τσέπες μέσα απο τις επιδοτήσεις,τα προγράμματα των πανεπιστημίων,το συνδικαλισμό,αλλά και τον εκβιασμό σε μια κοινωνία που ένοιωθε ένοχη για το γεγονός οτι η αριστερά ηττήθηκε στο εμφύλιο.
Ψέμματα και μισές αλήθεια,και για τότε,αλλά και τώρα .

Η κοινωνία,όταν πιά,δεν είχε ελπίδα να περιμένει αύξηση στο μισθό,νέα δάνεια, επιδοτήσεις για όλους,κλειστά επαγγέλματα,συντεχνίες,σωματεία και συνδικάτα,βγήκε στα κάγκελλα και αναζήτησε το νέο Μεσσία .
Και τότε ήρθε στην επιφάνεια όλη η σκαρταδούρα,όλη η πλέμπα που μέχρι τότε κρυβόταν πίσω απο αριστερές και αριστερίστικες ιδεοληψίες,και μας προέκυψε αυτό το συνοθύλευμμα απο αριβίστες,ψεύτες,αμοραλιστές,βρωμιάρηδες,με μπόλικα χρήματα όλοι,απο τους μπαμπάδες της γενιάς του πολυτεχνείου που απομύζησαν το κράτος,απο τα έργα,απο τις προμήθειες,απο τα ξακρίσματα που έπαιρνε η αριστερή θολούρα για να μην μιλάει η να σηκώσει κεφάλι.Ομως το τέρας ξύπνησε,ζήτησε το λόγο,πήρε την εξουσία,και κάθησε στο σβέρκο μιας χώρας στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας της.

Κοιτάξτε τους,και κάντε μια φιλότιμη προσπάθεια να βρείτε έναν,κυριολεκτικά έναν, που να αξίζει.
Λέγαμε για τους άχρηστους και ανίκανους της Ν.Δ,αλλά ετούτοι εδώ,είναι πεινασμένα όρνια,είναι σκυλιά που θα σε δαγκώσουν,εαν δεν συμφωνήσεις μαζί τους.
Αναρχοκουμουνιστές,καταληψίες,ιδεοληπτικοί καθηγητές που σπούδασαν στα καλλίτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού,με άνεση,απο ψιλοβρώμικα χρήματα του μπαμπά τους,τώρα διαπρύσιοι κήρυκες της αριστερής ιδέας,με παιδιά που είναι στα όρια της νομιμότητας των εξαρτήσεων,και των ουσιών.
Εχει γούστο,να μιλάμε για μια οικογένεια όπου ο γιός κάνει αλλοτριώσεις,είναι κοινός κλέφτης δηλαδή,και η κόρη είναι μέσα στην μαστούρα,και ο μπαμπάς υποτίθεται οτι, είναι αμόλυντος και απείραχτος απο όλα αυτά,και μπορέι να πάει την εξουσία στο αριστερό παράδεισο.
Απλυτοι,με μαλλιά που έχουν να δούν νερό από πέρσυ με το δημοψήφισμα,κάτι κυράτσες που τις βλέπεις και σε πιάνει απελπισία για την φάτσα που κουβαλούν,τέρατα απο λίπος και ξύγκια πολλά.

Ολο αυτό το τσίρκο είναι η πρώτη φορά αριστερά,είναι η κυβέρνηση,είναι το νέο σύστημα εξουσίας που επικαλείται την δημοκρατία,όταν είνα σύμφωνη με τα γούστα της,που μισεί τον διάλογο και την άλλη άποψη,που θέλει να βγάζει απωθημένα,μίσος και κόμπλεξ σε κάθε ενέργεια  τους.

Ποιός τους επέτρεψε όλους αυτούς τους γελείους,αλλά κυρίως επικίνδυνους για την χώρας,να κάτσουν στο σβέρκο μας ;
Οχι οι κακοί ξένοι,όχι τα νεφελίμ,όχι οι εξωγήνιοι,όχι τα τάνκς,αλλά ο ''κυρίαρχος λαός''.Ομως υπεύθυνοι κατά βάση είναι όλη η αστική τάξη,που την ανιπροσώπευαν στην εξουσία,κάτι τύποι σαν τον Σαμαρά και όλη αυτή την πλέμπα της λαικής δήθεν δεξιάς.
Τι διάολο σημαίνει λαική δεξιά;Αν κοιτάξεις ποιοί είναι όλοι αυτοί οι ντενεκέδες, διαφθαρμένοι και γελείοι τύποι,θα δείς στην άλλη όψη,τους σημερινούς τσαρλατάνους πεινασμένους Συριζαίους 
Η διαφορα είναι οτι,η λαική δεξιά είναι ενα κομμάτι, ενώ οι σημερινοί είναι όλοι .

Ποιοί  υποστηρίζουν σήμερα αυτό το τσίρκο;
Να δεχτώ οτι,μια μεγάλη μάζα Ελλήνων πίστεψε ηθελημένα η και αθέλητα,στην ελπίδα,στην καλλίτερη ζωή σε μια νέα ηθική,σε ένα δρόμο με αρχές,και ψήφισε το κόμμα αυτό έστω και στις δύο εκλογές,δίνοντας τους μια ακόμη ευκαιρία.

Σήμερα;Ποιοί τους ακολουθούν ακόμη;
Αυτοί που είναι καλεσμένοι στο πάρτυ,και στο μοίρασμα των ιματίων,σωστό.
Οι παρατρεχάμενοι που θέλουν να γλύφουν κόκκαλα,και νάναι δίπλα στην εξουσία,σωστό.
Αυτοί που ευνοήθηκαν απο τους καινούργιους αφέντες,με οποιοδήποτε τρόπο,η έχουν οικονομικό συμφέρον,σωστό.
Ολοι οι άλλοι ;
Oι δημόσιοι υπάλληλοι που τους ψηφίζουν μονοκούκι,γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε,δενθέλουν να κάνουν τίποτε,να μείνουν τα πράγμαα ακίνητα,παγωμένα, ακούνε αξιολόγηση και παθαίνουν σύγκριο,πολλοί δεν ξέρουν να γράψουν το ονομά τους στο υπολογιστή,νάναι μπόλικοι,νάναι αντιπαραγωγικοί,να δουλεύουν λίγο, νάχουν σχεδόν διπλάσιους μισθούς απο τον ιδιωτικό τομέα με τα μισά προσόντα Αυτοί είναι μια πελατεία,είναι η εικόνα του Συριζα στην κοινωνία,απισθοδρομική, αναχρονιστικη,φοβική,και βολεμένοι όλοι.

Υπάρχει κάποιος πέραν των παραπάνω,που μπορεί να έχει πέντε δράμια μυαλό,και να πιστεύει οτι μπορεί αυτή η ρημάδα χώρα να πάει έστω λίγο παρακάτω,με όλο αυτό το συρφετό,που αν ήταν μόνο ανίκανοι,θάλεγες,ανίκανοι ήταν και πολλοί προηγούμενοι,όμως αυτοί είναι επικίνδυνοι για τον καθένα χωριστά,και τρομακτικά επικίνδυνοι για την χώρα και για το έθνος .

Μπορεί να περιμένουμε,να πέσουν μόνοι τους,και να παρασύρουν τα πάντα στο πεσιμό τους.
Δεν πρέπει,όλοι εμείς που έχουμε μια άλλη άποψη,να κάνουμε κάτι;

Περιμένουμε την πιο μεγάλη καταστροφή για να ξυπνήσουμε απο το κώμα μας; 
Aλλά τότε,είτε θάναι αργά πολύ,είτε θα στηθούν δικαστήρια και Γουδιά,που και λάθος είναι,και δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα.

Ας σκεφτούμε λίγο βρε γαμώτο,τόσο δύσκολο,είναι τελικά ;


ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ 








 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΤΕ,ΑΡΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ

Είμαστε ήδη,βαθειά μέσα στο Φθινόπωρο αγαπημένη μου εποχή,εδώ και αιώνες,από τότε που μου είπαν,κάτσε μικρέ μαθητή,και γράψε μας,πως πέρασες το καλοκαίρι και εγώ σε μια έκθεση ποταμός έγραφα για φύλλα που άρχιζαν να ντρέπονται,για την βροχή που έπεφτε στο κόρφο της διψασμένης και αναμαλιασμένης κοπελούδας γής,για αέρηδες που φύσαγαν μιά απο τον Νοτιά,γλυκερή και υγρή αίσθηση ανάμεσα στις μασχάλες,μιά απο τον Βοριά,με αυτή την αψάδα του δήθεν άγριου αρσενικού που δεν τον συγκρατεί τίποτε όταν θέλει να μπεί κατάβαθα .

Τότε αυτά έγραφα περίπου,τα διάβασε η κυραΚατίνα η δασκάλα στην τρίτη δημοτικού,και την επόμενη το πρωί,ήρθε απο πάνω μου στο θρανίο που καθόμουν.
Πάντα μου άρεσε η μυρουδιά της,μιά ευωδιά απο λεμόνι,φρεσκοκομένο και τριμμένο με λεμονανθό,με λίγωνε και με ταξίδευε στην θάλασσα πούβλεπα απο το παραθύρι της τάξης,χανόμουν μέσα στις μυρουδιές του κορμιού της και στην πλάνη του μπλέ που με εμπόδιζε να δώ το Θεό.

Εσκυψε από πάνω μου,είχε μακρυά μαλλιά μαύρα σαν κορατζίνα,έπεφταν και με ακουμπούσαν σαν βελόνες,τρύπαγαν το κεφάλι μου,και με κείνο το περιπαιχτικό ύφος της αποκαθέδρας δασκάλας μούπε:
''Δεν μου λές,Γανουτζή,τι είπαμε οτι ήταν το θέμα της έκθεσης; 
Kαι εγώ ατάραχα,και με αναίδεια,για να κρύψω την αναστάτωση που μούφερνε η μυρουδιά του λεμονιού και οι βελόνες που με ακουμπούσαν, της αποκρίθηκα :
''Για το καλοκαίρι Κυρία,αυτό δεν ήταν το θέμα;''συμπλήρωσα κρατώντας και μια πισινή .Απο τότε έμαθα να κρατάω πισινή,αφού κατάλαβα στην συνέχεια,οτι ζούσα κυριολεκτικά σε μια κοινωνία πισινών.
Με έλεγε Γανουτζή,που ήταν το παρατσούκλι του πατέρα μου,από τον πατέρα του,δηλαδή περιφερόμενος αργυροχόος μαχαιριών και κουταλιών ένας ξυπόλητος πρίγκηπας του επίπλαστου ασημιού..
Ποτέ δεν με φώναζε με το ονομά μου,εκτός μόνον,από τις λίγες φορές που πήγαινα στο σπίτι της,κάτω απο το σχολείο,ένα περβόλι φυτών και ψυχών μια όαση ηρεμίας,μια μετανάστευση απο την εποχή,σε ένα κόσμο περιτυλιγμένο με λεμονιές και ροδιές και αγιόκλημα.

''Και αφού το θέμα ήταν για το καλοκαίρι,εσύ γιατί μούγραψες δέκα σελίδες για το φθινόπωρο ;Με ρώτησε αυστηρά με ένα μάτι που γυάλιζε, το άλλο δεν το πρόσεξα είναι η αλήθεια,αλλά φαντάζομαι οτι το άλλο θα γέλαγε.
''Κυρία δεν μου αρέσει το καλοκαίρι,αλλά το φθινόπωρο την αποστόμωσα,πάντα νόμιζα οτι,έπρεπε να λέω κάτι έξυπνο όταν ζοριζόμουν,και μούμεινε κουσούρι αγιάτρευτο.
''Ωραία,τότε θα σε βάλω να στέκεσαι όρθιος στην γωνία τιμωρία,για να καταλάβεις οτι όταν λέμε κάτι,δεν εννούμε κάτι άλλο,κατάλαβες; 
Και αυτές τις δέκα σελίδες για το φθινόπωρο,θα τις πετάξω από το παράθυρο να τις πάρει ο αέρας ..
Σήκωσα τα μάτια μου,την κοίταξα,με περιφρόνηση ανάμικτη με επιθυμία και της είπα:
''Eντάξει κυρία,να κάτσω όρθιος όλες τις ώρες και σήμερα και αύριο και για δέκα μέρες όσες και οι σελιδες.''
Με κοίταξε με τα δυο της μάτια ανοιχτά,κρυφογέλασε,και είπε:
''Eντάξει,θα σκεφτώ άλλη τιμωρία για σένα.''
Και με τιμώρησε σκληρά..


Φθινόπωρο σήμερα.Αναρωτιέμαι,αν άλλαξαν οι εποχές,ο καιρός στο στερέωμα,αν εγώ ξέχασα τις αισθήσεις μου στο ντουλάπι του χρόνου,
αν η μύτη μου μεγάλωσε και στράβωσε και έκλεισε,και οι μυρουδιές δεν μπαίνουν με φόρα,αλλά περνούν απο έλεγχο,και πάλι έλεγχο,όπου από τους πολλούς ελέγχους χάθηκε και η μυρουδιά και έγινε μπόχα .
Σήμερα η βροχή δεν πέφτει για να ξεδιψάσει την γή,την γδέρνει,
την βιάζει με μίσος,σε λίγα λεπτά γίνεται ποτάμι,που θέλει να καταστρέψει τα πάντα,σαν θεία νέμμεση που θέλει να τιμωρήσει όσα έγιναν με ψέμματα,με δόλιο και καταφερτζίδικο τρόπο.
Το ποτάμι της οργής,μας τιμωρεί για κάθε τι που κάναμε,η ύβρις που υπηρετήσαμε υπάκουα.

Σήμερα,δεν έχω να σας πω για μια δασκάλα,που ζήταγε να γράψουμε για το καλοκαίρι και έπαιρνε για το φθινόπωρο,σήμερα έχουμε μια αρένα ρωμαικού θεάτρου και αλλοίμονο,εαν είσαι στην αρένα και όχι στις κερκίδες.
Βλέπεις οτι,κάθε μέρα το πλήθος που κυλιέται στην χωμάτινη αρένα, μέσα στην λάσπη της δυνατής βροχής,έχουν αφήσει τα νύχια των χεριών και των ποδιών τους να μεγαλώσουν,για να μπορούν εύκολα να ξεσκίσουν,να ματώσουν τον διπλανό τους,που και κείνος με την σειρά του,έβαλε μασέλες με σίδερα,για να δαγκώνει χωρίς να πονά,και να κάνει βαθειές πληγές για να τρέχει πιο πολύ,βαθύ καθαρό κόκκινο αίμα .
Κάθε μέρα και πιο πολλοί,πεθαίνουν,από τα τραύματα και τις πληγές,απο την ανημπόρια,αλλά τόσο και πιο πολλοί νέοι ''πελάτες'' μπαίνουν στο στίβο. 
Δεν μπορούν ούτε να απλώσουν τα χέρια τους,δούλοι και υποταγμένοι,πρώην απελεύθεροι,όλοι οι πρώην εδώ,κανένας επόμενος, μισούν για να υπάρχουν,και φωνάζουν για αδικία για να μην ξεχάσουν την φωνή τους.
Είναι οι σημερινοί αδύνατοι,είναι οι σημερινοί ανήμποροι φτωχοί, 
και πένητες,είναι αυτοί που είχαν πάρει κάτι,που θεωρούσαν δικό τους και τους το πήραν μετά με την βία,είναι ο λαός φίλε μου,
δηλαδή η μάζα που μετακινείται πέρα δώθε,είναι ο χυλός, και είναι και οι αυτοψεκασμένοι με σπρέυ αποβλάκωσης.

Και βλέπεις,και όσους είναι στα διαζώματα,πολλοί πιο λίγοι πιά,
παντού κενά στις σειρές,λιγοστεύουν..
Οταν βρέχει,πάνε στα σκέπαστρα,ανοίγουν και ομπρέλλες,φορούν και αδιάβροχα,πολύχρωμα,σινιέ,και γαλότζες,και μποτάκια,μην καμμιά στάλα της βροχής περάσει στο λαιμό τους και στην πλάτη τους και νοιώσουν σύγκρυο,αλλοίμονο .

Υπάρχει και το θεωρείο,προστατευμένο από παντού,εκεί κάθεται η εξουσία,η σημερινή,ας πούμε. 
Οτι χειρότερο έχει υπάρξει,πατερναλισμός,διαχειριστές του ευτελούς και το μικρού,αμοραλισμός και μικροπρέπεια,μικρόνοες και φτωχοί που ξέφυγαν απο τους στάβλους των μονομάχων και γίναν τα καινούργια αφεντικά.
Οι μεν θέλουν τις καρεκλες των δε,και οι κατέχοντες τις καρέκλες τους, τις έχουν στεριώσει στους χοντρούς πισινούς τους,με τσιρίζι με κόλλα που δεν χαλάει με τίποτε.
Και οι μεν και οι δε,κοιτάν τον λαό στην αρένα,και χαίρονται που έχουν τόσο φτωχούς και αδύνατους ανθρώπους να τους υποστηρίζον σε οτι τους λένε .
Κρυφοχαίρονται με την κατάντια τους και νοιώθουν ηδονή όταν μέσα στην μάζα βλέπουν και κάποιον δικό τους,καλά να πάθει,σιγά τον βλάκα .
Η εξουσία των μικρών και χοντρών πισινών κάθεται στα έδρανα της εξουσίας και πουλάνε ψεμματα μπερδεύοντας τα πάντα,πουλάνε συμπόνοια και παρηγοριά,αλλά άλλο,να βοηθάς τον αδύνατο και άλλο να στηρίζεσαι σε αυτόν.

Απο την έκθεση για το καλοκαίρι που ήταν τελικά για το φθινόπωρο, φθάσαμε σήμερα να μην υπάρχει κάν η εποχή,να μην υπάρχει καμμιά μυρουδιά που να μας συγκινεί,η φύση να μας εκδικείται,σε ένα θέατρο με σκλάβους που θέλουν νάναι σκλάβοι,με άλλους που γίναν απο επιλογή άλλων,με θεατές στην εξέδρα,όπου οτι καιρό και να κάνει,
δεν τους νοιάζει,έχουν γίνει τόσο χονδρόπετσοι που δεν χρειάζονται ούτε ομπρέλλες ούτε αδιάβροχα,και δίπλα μιά εξέδρα εξουσίας που κάθονται οι χειρότεροι πισινοί, και πουλάνε την ελπίδα,ρίχνοντας την,στους χαχόλους,στο λαό τέλος πάντων,και αυτοί παίρνουν την ελπίδα μαζί με το ψέμμα και γίνονται πιο καλός λαός .


Δεν είμαι στην αρένα σίγουρα,δεν είμαι στην εξουσία σίγουρα,
είμαι κάπου εκεί σε ένα διάζωμα,ένοχος όσο χρειάζεται,και ανήμπορος να πάρω το όπλο μου και να καθαρίσω οτι χρειάζεται καθάρισμα.
Κάθομαι και κάνω οτι και οι άλλοι .
Αντιστέκομαι μόνο στην  βλακεία που παραμένει αήτητη,

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 








 













 
 

ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Σεπτέμβριος

Ο έβδομος μήνας,κατά το ρωμαικό ημερολόγιο,ο ''Μαύρος Σεπτέμβρης''αραβική φονταμελιστική οργάνωση που αιματοκύλησε τους ολυμπιακούς του Μονάχου,τα Σεπτεμβριανά,τα γεγονότα που έγιναν στην Πόλη το Σεπτέμβριο,που και ήταν η αιτία να φύγουν απο κεί οι περισσότεροι Ελληνες,ένα τέτοιο μήνα παντρεύτηκα κάποτε,ένα τέτοιο μήνα ιδρύθηκε το πασόκ,έγινε η επανάσταση που ανάγκασε τον Οθωνα να δώσει σύνταγμα στους χαχόλους,γενήθηκε ένα τέτοιο μήνα η Ειρήνη Παππά και ένα τέτοιο μήνα πέθανε η μεγάλη Ελλη Λαμπέτη .

Είναι σημαντικός για όλα αυτά,και αξιζει να του δίνουμε σημασία,είναι διαφορετικός απο τους άλλους μήνους;
Οχι,καμμιά,ένας ακόμη ορισμός μια εποχής είναι,και το μόνο που ξεχωρίζει στα καθημάς γεωγραφικά μονοπάτια είναι οτι,τελειώνει το καλοκαίρι,και αρχιζει μια νέα εποχή,το φθινόπωρο και μετά ο χειμώνας.
Το ερώτημα μου καλοί μου άνθρωποι είναι: Oι εποχές περνάν και εμείς τις παρακολουθούμε ανήμποροι να αλλάξουμε την πορεία τους και την σειρά τους,η εμείς κινούμαστε και κινούμενοι βρίσκουμε μπροστά μας,άλλες εικόνες στο οπτικό μας πεδίο;

Oι περισσότεροι άνθρωποι,κυρίως στο δυτικό κόσμο,αναζητούν την χρυσή τομή,το μέτρο,το σύστημα,την τάξη,την οργάνωση των κοινωνιών,την υποταγή σε κανόνες και δόγματα.
Ομως το σύμπαν γύρω μας είναι σε πλήρη αναρχία,η αρχή της απροσδιοριστίας κατά τον μεγάλο Ελληνα Νανόπουλο,όπου υπάρχουν πολλαπλά σύμπαντα και άπειρες διαστάσεις,όπου δεν υπάρχει η έννοια της αρχής και της τάξης.
Και από την άλλη,όλα,μας είναι δοσμένα με κάποιο τρόπο,βαθειά μέσα μας έχουμε την αναρχία,την έννοια του " κακού'' κυρίως του ''απαγορευμένου λωτού''.
Ολα,μας έχουν δοθεί και τα έχουμε εκεί,μέσα μας,όμως έχουμε επιλέξει να λειτουργούμε ακριβώς αντίθετα απο την λειτουργία της απροσδιοριστίας και του συμπαντικού χάους.
Εχουμε βολευτεί με την ''γήινη'' θεωρία του χάους,δηλαδή απλοικά οτι, είναι να γίνει,θα γίνει,αλλά σε προσδιορισμένα εξ αρχής αποτελέσματα.Το νερό που ξεκινάει απο το βουνό,μπορεί να επιλέξει να βρεί δρόμους,χωρίςσύστημα και τάξη να φτάσει στην θάλασα, αλλά τελικά θα φτάσει σε αυτή,όπως και νάναι.

Αλλάζουν λοιπόν οι εποχές;Η αλλάζουμε εμείς θέση,στο πως βλέπουμε το περιβάλλον;

Mε απλά λόγια ,καθόμαστε και περιμένουμε να έρθει ο Σεπτεμβιος για να αρχίσουμε να δουλεύουμε ξανά,να πηγαίνουμε σχολείο ,να περιμένουμε να κρυώσει ο καιρός,να μαζευτούμε κάπου,να αρχίσουμε μια βολική και πετυχημένη επανάσταση,
η κινούμαστε αενάως και βρίσκουμε μπροστά μας εικόνες που νομίζουμε οτι είναι διαφορετικές απο τις προηγούμενες,η και,ακόμη με την κίνηση μας αυτή,εμείς οι ίδιοι προκαλούμε τα αποτελέσματα που εμείς θέλουμε;

Πάντα σε όλες αυτές τις αναζητήσεις του μυαλού,στην άνυδρη εποχή μας,τίθεται το δραματικό ερώτημα.
Ωραία,όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες ''εμένα προσωπικά'',ναι,εσένα που με κοιτάζεις με αυτό το γλαρό και ηλίθιο ύφος ,''γιατί να με νοιάζουν'';
''Eμένα με νοιάζει,να είμαι καλά,να λέω πρωί- μεσημέρι- βράδυ,Δόξασοι ο Θεός,να βλέπω τους διπλανούς μου,νάναι χειρότερα για νάμαι ακόμη καλλίτερα,να έχω και αυτά που μου χρωστάνε οι άλλοι,και τα άλλα όλα,είναι για κάτι περίεργους τύπους,που δεν έχουν τι να κάνουν στην ζωή τους,και ασχολούνται με την αρχή της απροσδιοριστίας''.

Ακου τώρα,μαλάκα μου,αρχή της απροσδιοριστίας σου λέει ο τύπος,και τώρα εγώ,είτε πρέπει να κάνω πως καταλαβαίνω,η στην καλλίτερη,να αλλάξω κανάλι .

Η απάντηση γιατί γράφονται αυτές οι ''παπαριές'',δεν υπάρχει,από την στιγμή που δεν υπάρχει ενδιαφέρον να ρωτήσει κάποιος,άρα,πως να απαντησει κάποιος όταν δεν υπάρχει ερώτηση;
Ισως,έχετε ακούσει την κβαντική θεωρία,όπου πάλι με απλά λόγια,το αποτέλεσμα μια διαδικασίας,εξαρτάται απο το που βρίσκεται ο παρατηρητής της διαδικασίας αυτής.
Εχει δε,αποδειχθεί οτι,δύο μικροσκοπικοί οργανισμοί σε ένα κουτί με δύο τρύπες αντιδρούν διαφορετικά όταν υπο παρατήρηση,τότε ο ένας έβγαινε απο την μιά τρύπα και ο άλλος από την άλλη,όταν ήταν χωρίς,ήθελαν και οι δύο να περάσουν απι την ίδια τρύπα 

Γιατί λοιπόν αυτή η συζήτηση,οι τόσες γραμμένες λέξεις,όταν μάλιστα το πόπολο δεν ενδιαφέρεται για ολα αυτά;
Η απάντηση είναι πολύ απλή,και θα την περιγράψω όσο γίνεται σχηματικά και κατανοητά.
Οσο λιγώτεροι άνθρωποι είναι παρατηρητές,και καταντούν ζώα αμέτοχα,τόσο οι ανισότητες σε αυτόν τον κόσμο θα μεγαλώνουν,όσο λιγώτεροι άνθρωποι ασχολούνται με το πνεύμα, τον πολιτισμό,τόσο λιγώτερες ιδέες θα διακινούνται,τόσες λιγώτερες ελπίδες θα υπάρχουν για όλους,όσο δεν βγάζουμε μεγάλους ποιητές,συγγραφείς,τόσο θα γινόμαστε εξαρτήματα μιας μηχανής,που σε λίγο,δεν θα ξέρουμε που είναι η μίζα και πως σταματάει .
Οσο η μηχανή του μέτρου και της τάξης κατισχύει,τόσο και οι άνθρωποι θα είναι κουπόνια και εξαρτήματα,όσο η αναζήτηση της απροσδιοριστίας μαζί με μπόλικη τρέλα και φαντασίωση,τόσο μεγαλώνει ο δρόμος και αργεί το νερό να φτάσει απο την κορυφή στην θάλασα.
Δεν μπορεί ακόμη κανείς,να αλλάξει αυτήν την διαδικασία,γιατί κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί στοιχίζονται στην αδιαφορία,και στο ''δεν βαριέσαι'' και τόσο πιο πολλοί θα γίνονται πιόνια, και θάχουν λιγώτερη,δική τους ζωή .

Μας αρέσει,να μιλάμε για τους αρχαίους ημών προγόνους να είμαστε περήφανοι για τους για τους τραγωδούς,για τους ιστορικούς,και επιστήμονες ακόμη για τους μεγάλους ποιητές μας και τους μεγάλους συνθέτες Ολοι αυτοί βρήκαν χώρο και άφησαν λίπασμα άπλωσαν τα ονειρά τους,και άφησαν την παρακαταθήκη τους στους επόμενους 

Και εμείς σήμερα τι; 
Μπορεί κανείς,να μου πεί ενα μεγάλο Ελληνα ποιητή,συγγραφέα,δάσκαλο ιδεών,κομιστή ακομη και δύσκολων ελπίδων;
Δεν υπάρχει,συμφωνούμε ..

Λοιπόν,ας αντιγράψει ο καθένας απο σας,τις περισσότερες παπαριές των άλλων στο FB,ας κρυφτεί πίσω απο την ανωνυμία και την μοναξιά του,ας απαιτεί την ησυχία ττου,την βολή του,και την εγκληματική αδαφορία του,βαυκαλιζόμενος οτι κάποιος απο τον αστερισμό του Σείριου θάρθει και σαν τον Αη Γιωργη θα σκοτώσει το τέρας 

Τέρας που είσαι;Που είσαι,καλέ τέρας ;
Eδώ είμαι..

Α  ρε Μανώλη


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

 





 

''ΕΦΥΓΕ''

Προσπαθώ να αντιληφθώ με το λίγο μυαλό που κουβαλάω,την απύθμενη βλακεία,την ανίκητη,την μεγαλοπρεπή βλακεία,και συγχρόνως την εδραιωμένη αντίληψη οτι εαν δεν είσαι βλάκας δεν επιβιώνεις,και αναρωτιέσαι,αν όλοι αυτοί το κάνουν επίτηδες,η έπαθαν μόνιμη και ανήκεστη βλάβη.
Οπου το αυτονόητο καταντά αντικείμενο ενδελεχούς έρευνας,και σοβαροφανούς ενασχόλησης,όλων μας πιά.Σάμπως,και δεν υπάρχει πια καμμιά ελπίδα,χάθηκε με αφορμή την  κρίση(;) και εξαφανίστηκε απο παντού και για πάντα.

Τέλος πάντων,σήμερα λέω,να ασχοληθώ με κάτι που το βλέπω πολύ συχνά τελευταία και έχει γίνει πια κατεστημένη έκφραση απο όλους.
''Εφυγε'',λέει ο καθείς πικραμένος και πανύβλαξ,και εννοεί απλά οτι κάποιος πέθανε.
Απο πότε η λέξη πέθανε αντικαταστάθηκε απο την λέξη''έφυγε'';
Eίναι ένα είδος χαριτωμένης μεταφοράς λόγου,που δεν μας ενοχλεί;είναι καλόηχη; και φέρνει τύχη μήπως;
''Εφυγε'',και που πήγε ωρέ βλακοέλληνες;Πήγε παρακάτω,και θα γυρίσει,να περιμένουμε να μην φάμε,έφυγε αλλά θα αργήσει και να μην πέσουμε για ύπνο,
η έφυγε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και μην τον είδατε τον Παναγή;
Εννοούν''μάλλον''οτι πέθανε,τα τίναξε,τα κακάρωσε,άντε γειά,και για να μην μας κακοπέσει,λέμε,''έφυγε'',και αφήνουμε και μια χαραμάδα,που ξέρεις μπορεί και να γυρίσει στην δεύτερη τρίτη παρουσία,μετά απο χρόνια και ζαμάνια.

''Εφυγε ''και που πήγε;Aν είναι,ας πούμε γνωστός, γλυκούλης,''αδελφούλα'',καλιτέχνης,πάει λέμε στην''γειτονιά των αγγέλων''.
Ερώτηση βλακα-νικού επιπέδου:Αυτή η ρημάδα η γειτονιά,είναι μόνο για τους καλούληδεςπου άφησαν αυτόν το μάταιο κόσμο και πήγαν μόνο κατακεί; 
H μήπως είναι για όλους πιά,αφού οι νεκροί δεδικαίωνται,άρα καλοί-κακοί στην ίδια γειτονιά, αυτή των αγγέλων που λέγαμε πριν .
Είναι μακρυά αυτή η γειτονιά,γιατί έχω και μια ανησυχία,αν είναι απόσταση,πως θα την βγάζουν οι ''γλυκούληδες'' μέχρι να φτάσουν εκεί.
Πάντως πρέπει να είναι μεγαλούτσικη γειτονιά,γιατί όλοι αυτοί που πάνε εκεί,και όσοι έχουν πάει τα τελευταία μερικά εκατομμύρια χρόνια,θάναι μερικά δισεκατομύρια και άραγε πόσοι κάθε μέρα περιμένουν στην σειρά,να μπούν στην γειτονιά.
Περνούν απο κάποιο έλεγχο,διαβατήρια ας πούμε,η μπέστε σκύλοι αλέστε,και ποιός μπαίνει,η γίνεται της μουρλής και όποιος προλάβει,πρόλαβε;

Οποιος είναι γνωστός κάπως,έχει κάνει  του κόσμου τις απατεωνιές,αλλά τώρα,τέτοια ώρα τέτοια λόγια,λέμε''έφυγε''κάνουμε πως λυπούμαστε,βγάζουμε και ένα δεκάρικο λόγο για τον εκλιπόντα,και πόσο καλός άνθρωπος ήτανε -οι κακοί πριν πεθάνουν περνάνε απο το καθαρτήριο του θανάτου τους,και βγαίνουνε σένιοι -.Βάζουμε και μαύρα γυαλιά και παιρνουμε αυτό το ύφος,του κλαμμένου μ...
Και μετά πάμε στην ταβέρνα για τα συληπητήρια,και τα γέλια κοριδίας του θανάτου μας,ακούγονται σαν κακόηχα φωνήεντα.

Εκείνος ο φτωχός που πεθαίνει κάθε μέρα,ανώνυμος και αμελέτητος,εκείνος ο πιτσιρικάς που τον καταπλάκωσε το σπίτι του στην Συρία και έγινε κιμάς,εκείνη η γριά που έπεσε τανάσκελα,και παρέδωσε το πνεύμα,απλώς πέθαναν,η σιγά,μη στάξει η ουρά του γαιδάρου που θα ασχοληθούμε μαζί τους,για να τους αποκαλέσουμε με την καλλιεπή έκφραση''εφυγαν ''.
Τι είδους διαστροφή και πνευματική κατάντια είναι,να ξορκίζουμε επιλεκτικά τον θάνατο;
Δεν αντέχουμε τις λέξεις ρε πατριώτες;Αλλά,αντέχουμε,όλα τα άλλα;
Eχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευδαιμονίας που δεν θέλουμε να χαλάσουμε την νιρβάνα μας και καταφεύγουμε σε παπαριές αυτού του στύλ''έφυγε''και''Γειτονιά των αγγέλων''.

Το δε,άλλο κουλό.Λένε οι παπαρολογούντες,έτσι για επίεδειξη καλοσύνης''Καλό παράδεισο''.Και δεν φτάνει που απαιτούν,να πάει ο δικός τους στο παράδεισο,τον θέλουν και ''καλό''.
Αυτή η ελληνική διαστροφή επιλογής κούφιων εννοιών,και χρήσης ελληνικών λέξεων για να πουν μια ανοησία,είναι η επιβεβαίωση της χειρότερης μορφής έλλειψης πολιτισμού και αυτοσεβασμού.

Θα μου πείς,και εσένα τι σε νοιάζει,πως θα αποκαλεί ο καθείς ένας,το θάνατο,την γειτονιά που θα πάει,και τον παράδεισο .
Με νοιάζει,να μην υποχωρώ στην απύθμενη βλακεία τους,με την χρήση όμορφων λέξεων για να ξεφύγουν,όχι απο την πραγματικότητα του θανάτου,αλλά από την μίζερη ζωή τους,την γεμάτη με ψεύτικη μπογιά,και την επίκληση,''ζήσε,και άσε τους άλλους να πάνε να γαμηθούν''και αν πεθάνουν,αποφασίσαμε,οτι''έφυγαν''.
Είτε,για να πάνε στην παραγκούπολη της γειτονίας των αγγέλων,είτε νάχουν''Καλό παράδεισο''.Μακρυά απο μας,και εμείς όταν τα τινάξουν εδώ είμαστε,θα τους έχουμε τότε,μια καλή κουβέντα βρε αδελφέ.

Επίσης,ισχύει οτι,αυτοί που''φεύγουν''τουλάχιστον στα καθημάς χριστιανοοθόδοξα,πάνε σε κάτι περιφραγμένα οικόπεδα,όπου βασιλεύει η σιωπή,ευδοκιμεί το πλαστικό λουλούδι και η ερημιά των τάφων;
''Εφυγαν'',και πήγαν μέχρι το κοντινό νεκροταφείο,έμειναν εκεί,μάλλον,δύσκολο εως χλωμό το βλέπω να ξανασηκωθούν,και σίγουρο είναι οτι,όλοι ξέρουν πιά,που βρίσκονται.

Ασε,που με την χρήση του''Εφυγε'',μπορούν να υπάρξουν και παρανοήσεις.
''Εφυγε ο δικός σου;'' 
Τώρα,πρέπει να ρωτήσεις περισσότερα για να καταλάβεις.
Εφυγε σε τόπο χλοερό και τόπο αναπαύσεως;Eφυγε και πήγε στα ξένα μετανάστης;
Eφυγε και πήγε για μπύρες δήθεν;Eφυγε και σε άφησε στα κρύα του λουτρού και έμεινες καγκελο;Eφυγε και πήγε,αλλά θάρθει;Eφυγε αλλά θα δούμε πότε ξαναθάρθει,Eφυγε και πήγε στα τσακίδια ;Eφυγε,και ακόμη τρέχει;Eφυγε και γύρισε να πάρει το κινητό του;
Tα τρένα που φύγαν,έφυγες άπονη,και άλλα πολλά.. 



Τελικά,όλοι μας φευγάτοι είμαστε,ένα φυγά έχουμε μέσα μας και ένα φευγιό ξορκίζουμε.

Μύλος.....

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 














  

Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

Ισως φταίει η πανσέληνος η μεγάλη του Αυγούστου,ίσως φταίει η ζέστη του καλοκαιριού,πάντως σίγουρα κάτι φταίει και τάχω χαμένα.
Θα μου πείς,σιγά το νέο,όλοι το ξέρουν οτι,χρωστάς της Μιχαλούς,θα πούν κάποιοι φιλόστεργοι ακραιφνώντες φίλοι μου .

Και όταν λέμε χαμένα,μιλάμε για μεγάλη ζημιά,δηλαδή να σκεφείτε σήμερα το πρωί,ενώ είχα ξυπνήσει κανονικά,νόμιζα οτι ήμουν άλλος,
και προσπαθούσα λέει,να ξυρίσω τα πολλά γένεια μου,εγώ που ποτέ δεν άφηνα γένεια πάνω απο μια μέρα.
Κοίταζα το καθρέπτη και ρωτούσα τον τύπο που έβλεπα.
''Ποιός είσαι ρέ φίλε,τι φάτσα είναι αυτή,που την βρήκες;''
Γύρισε ο τύπος στον καθρέπτη,και μου αντιλέει:
''Και εσύ,ποιός νομίζεις οτι είσαι,έχεις δείς την φάτσα σου στο καθρέπτη τελευταία; 
Eκεί,αγαπητοί μου,τάπιαξα τελείως.Αφού δεν ήμουν εγώ στο καθρέπτη,έστω και έτσι,ποιός διάολε ήμουν;
Κοίταγε ο ένας τον άλλον,έγερνα το κέφαλι αριστερά ,ο τύπος στον καθρέπτη το κουνούσε δεξιά,γούρλωνα τα μάτια,με κοιτούσε ανέκφραστος σαν να μου έλεγε''Τι αστείος που είσαι,με αυτή την φάτσα;''
Ψιλοζορίτηκα είναι αλήθεια,ρε λες νάμαι άλλος,και να μην το ξέρω,να μην μου τόχει πεί κανένας μέχρι τώρα;
Πάλι,δεν γινόταν αυτό,αφού μέχρι να πάω στην τουαλέτα ήμουν μόνος μου,το θυμάμαι καλά,από την άλλη ο καθρέπτης με κοίταζε με αναίδεια και ήταν πέρα για πέρα πραγματικός .
Καθόμαστε λοιπόν,σαν δύο ηλίθιοι και κοιτάγαμε ο ένας τον άλλον,  κάναμε γκριμάτσες,περισότερο σαν παντομίμα τόλεγες,και παιχνίδι ποιός είναι πιό χαζός .

Γύρναγα με προσοχή προς τα πίσω,να δώ,τι θα κάνει ο τύπος στον καθρέπτη,τώρα δεν τον έβλεπα,όμως ένοιωθα στην πλάτη μου να καίει απο τις γεμάτες περιφρόνηση ματιές του,σαν μούλεγε:
''Οχι μόνο είσαι γελείος,είσαι και ανόητος,έλα γύρνα μην κάνεις σαν παδί που του πήρανε το τόπι.''
Τι να κάνω και εγώ,γύρισα,και του λέω:
''Τι θα γίνει τώρα;θα πάρει ώρα αυτό το αστείο;Εχουμε και δουλειές ;'' 
Και εκεί ακριβώς τον έπιασε ενα χοντρό ασταμάτητο γέλιο,κόντευε να πνιγεί,δάκρυα τρέχαν από τα μάτια του.
''Δουλειές;ποιές δουλειές ;Πω- πω,ρε μεγάλε,καιρό είχα να ακούσω κάτι τόσο αστείο,και να γελάσω τόσο,μπράβο ρε,είσαι απίστευτος ,''
Τον κοίταξα καλά καλά,μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι,κοίτα να δείς τον βλαμμένο,που γελάει έτσι μαζί μου.
Απο την άλλη,είπα να δώσω τόπο στην οργή και να κάνω πως δεν το κατάλαβα,ήταν και πρωί,δεν είχα διάθεση να μου χαλάσει την μέρα και τον κοίταξα με ύφος πολύ σοβαρό,ενοχλημένο πολύ,και ανασηκώνοντας τα φρύδια ,του λέω:
''Κοίτα,πρέπει να φύγω αρκετά κράτησε το αστείο''και πήγα να πάρω το πιστολάκι να ισιώσω τις περιτές τρίχες της κεφαλής μου ..
Τότε,μου είπε κάτι,με ύφος καρδιναλίου,που με συγκλόνισε.
''Γιατί το ζεσταίνεις το κεφάλι σου,οι τρίχες φύγαν μετανάστες,το μυαλό που έχεις εκεί,όσο και αν το θερμαίνεις,τσιμέντο ήταν,και τσιμέντο θα μείνει,άσε που ακόμη και να το πυροβολήσεις δεν θα γίνει τίποτε. ''Τίποτε;''ρώτησα. 
''Ναι,δεν έχεις ακούσει οτι ο καλλίτερος τρόπος για να κάνεις μια δήθεν αυτοκτονία είναι να πυροβολήσεις το κεφάλι σου,αφού δεν υπάρχει και κανένα ζωτικό όργανο εκεί ..''
Ρε αει σιχτίρ,του πέταξα,και έσκυψα να  πάρω την πετσέτα που είχε πέσει στο πάτωμα .
Ηταν ευκαιρία,να σκεφτώ τι θάκανα με τον τύπο που μου ζαλωθεί πρωί- πρωί,δεν μπορεί,κάτι έπρεπε να κάνω με είχε στριμώξει άσχημα ..
Κέρδιζα,κάποια δευτερόλεπτα,προσπαθώντας να πάρω την πράσινη πετσέτα απο το πάτωμα,πράσινη είπα;
Αυτό έπρεπε να το εξετάσω μετά,που θα τέλειωνα με τον τύπο απέναντι,και αφού δεν είχα και τίποτε έξυπνο να πω,σηκώθηκα απογοητευμένος σαν τον σουγιά πούχε μαγκώσει απο την μη συχνή χρήση.
Σηκώνομαι επιτέλους,και ο τύπος στο καθρέπτη είχε εξαφανιστεί.
Ολα ήταν πια λογικά,δεν υπήρχε κανένας εκεί,έβλεπες το βάθος χωρίς κανένα εμπόδιο ....

Βγήκα απο την τουαλέτα αρκετά ήρεμος,ένοιωθα οτι,είχα νικήσει,σε ένα αγώνα που τον νόμιζα χαμένο.Εντάξει,ήθελα να ξεχάσω οτι υπήρξε και ο τύπος στο καθρέπτη,έτσι μούρθε να ξαναπάω πίσω,να δώ,εαν ξαναγύριζε αλλά το φοβήθηκα και έκανα το κορόιδο.
Είμαστε τώρα για τέτοια,να μας αρχίσει και τίποτε άλλο,και άντε να βρίσκεις απαντήσεις σε όλα,άσε που ποιός μου εγγυάται οτι,δεν θα δώ κανένα άλλο διαφορετικό τύπο ..   

Ντύθηκα βιαστικά,έβαλα τα γυαλιά σταβωμάρας που δάγκωνα τόση ώρα στο τσέπη το πουκαμίσου μου,πήρα την τσάντα μου,και πηγαίνοντας τοίχο-τοίχο μην και ξεφυτρώσει κανείς από κάποια γωνία .
Ετσι,με την άκρη του ματιού μου,είδα την πετσέτα πάλι πεσμένη κάτω. Ηταν πάλι πράσινη,και πως διάολε ήμουν σίγουρος οτι ήταν άλλο χρώμα .
Τι χρώμα ήταν;Μάλλον καφέ σκέφτηκα,και σχεδόν τρέχοντας έφυγα.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες,σαν να μου φάνηκε οτι,κάποια σκιά με ακολουθούσε,έκανα πως δεν τούδωσα σημασία,και μπήκα στο αυτοκίνητο.
Περίμενα μήπως και φανεί η σκιά,λές σκέφτηκα; 
Δεν φάνηκε,έβαλα μπρός και όπως κάθε μέρα πήρα το δρόμο ανάποδα και όπως κάθε μέρα,ήλπιζα οτι,κάποιος που θαρχόταν κανονικά,θα μούλεγε :''Που πάς βρε ηλίθιε,δεν βλέπεις οτι απαγορεύεται;''

Δεν έγινε τίποτε τέτοιο δυστυχώς,και βγήκα στο μεγάλο δρόμο 

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1968 ,ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΙΟΛΑΣ,12 ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ

Πριν,από 12 ολυμπιάδες ακριβώς ..1968

Ολυμπιακοί αγώνες στο Μεξικό,υψωμένες γροθιές με μαύρα γάντια απο τους αμερικάνους σπρίντερς,άνοιξη της Πραγας,από την ''φιλάνθρωπη'' εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία για την επαναφορά τους στο σωστό δρόμο,άνοιξη και στο Παρίσι,με τα γεγονότα που σημάδεψαν όλη σχεδόν την ήπειρο και πολλές γενιές ακόμη,πέθανε και  ο ''γέρος της δημοκρατίας'' Παπανδρέου,και καταδικάστηκε σε θάνατο ο Παναγούλης σε μια Ελλάδα στο δεύτερο χρόνο της εθνοσωτήριας επανάστασης και δικτατορίας μαζί ...

Από τότε μέχρι σήμερα,έχτιζα τούβλο-τούβλο την ζωή μου,και πάντα είχα το φόβο μήπως και χτίσω ένα τοίχο,που θα με έκλεινε απ' έξω,κάτι σαν μια εκούσια αυτοκτονία,έχτιζα τον τοίχο και τον μέτραγα με τις ολυμπιάδες,άλλοτε 4 χρόνια,και άλλοτε σε 48 δόσεις .
Ηταν και τότε Αύγουστος,και έκανε ζέστη πολύ στην Αθήνα.
Είχα μόλις τελειώσει το γυμνάσιο στην Σάμο με βαθμό σχεδόν άριστα,είκοσι σε όλα,είχα αφήσει πίσω μου μπόλικα καντήλια εκκλησιών κατεστρεμένα,που σπάγανε όταν με βλέπανε,αλλά είχα μείνει πάντα  στο απυρόβλητο μιας ιδιότυπης ασυλίας από όλους,και μόλις πριν από δύο μήνες είχα στεφανωθεί απο τον ίδιο τον μέγα Ασλανίδη,υπουργό αθλητισμού της χούντας νικώντας στα 80 μέτρα στους πανσαμιακούς αγώνες, στην σκυταλοδρομία 4χ80,και στο μήκος των αγοριών.
Μόνο στο ακόντιο δεν τα κατάφερα,αφού αντί να το ρίξω στο γήπεδο τόστειλα να κατηφορίσει στο λιμάνι της Σαμου που ήταν από κάτω  .
Γενικά,είχα έρθει την Αθήνα τροπαιούχος,αν και,η μετανάστευση μας,στην μεγάλη πολη είχε συνοδευτεί απο οδυνηρές οικογενειακές καταστάσεις την προηγούμενη χρονιά. .
Ημουν ψηλός,για τα μέτρα της εποχής,γυμνασμένος απο το κυνηγητό στα σοκάκια και καντούνια του Ανω Βαθέος,παίζαμε με τις πέτρες και πολεμάγαμε μεταξύ μας,με σφεντόνες,αλλά και κάτω από σημαίες των κρατών που μερικά χρόνια είχαν εμπλακεί στο μεγάλο πόλεμο και στο εμφύλιο στην συνέχεια .
Εγώ,είχα επιλέξει νάχω σημαία,ένα κόκκινο πανί,χωρίς το σφυροδρέπανο,οπαδός της μεγάλης χώρας-ουτοπίας της Σοβιετικής ένωσης .Ποτέ δεν φανταζόμουνα οτι,αυτή η κόκκινη παντιέρα που τότε δεν ενοχλούσε κανένα,θα ήταν μια απο τις αιτίες που θα με χαρακτήριζαν συμπαθούντα κομμουνιστή,και θα με εξόριζαν στην Λήμνο με όλα τα κομφόρ εκεί .
Κοντό μαλλί,λόγω των επιδείξεων και της παρουσίας του υπουργού,με κάτι λίγες τρίχες μπροστά σαν κακοραμένες αφέλειες,μεγάλο κεφάλι,που μούδινε πάντα χαρακτηρισμούς,κεφάλας ,αγύριστο,μουλάρι .
Οταν ήμουν πιο μικρός,είχα και δυο παρατσούκλια,ένα του πατέρα μου,του παππού δηλαδή''ο γιός του γανουτζή''ο ας πούμε, περιφερόμενος αργυροχόος στο χωριό,κουτάλια και πηρούνια μαύρα και γαριασμένα,τα βούταγε ο παππούς στο μείγμα και γινόταν μαγικά ασημένια για καμμιά βδομάδα,και άντε πάλι απο την αρχή .
Το άλλο παρατσούκλι μου τόχαν δώσει στο δημοτικό,με φωνάζανε ''πηχτή'' ,λόγω κεφαλιού,λόγω ακατάσχετης εξυπνάδας και αυτόκλητης αρχηγοσύνης .
Πάντως,τότε,με ενοχλούσε πολύ,μάλλον για ένα λόγο,δεν μου άρεσε καθόλου η πηχτή,που είναι ο ζελές,όταν κρυώσει,και προκύπτει απο τα εντόσθια κεφαλάκια ποδαράκια και λοιπά τοιαύτα .

Ημουν,και μαύρος,μελαχροινός,Πακιστανός ατόφιο πράγμα ,ποτέ δεν κατάλαβα πώς όλο αυτό το βερνίκι στα χρόνια που πέρασαν έφυγε,και τώρα μπορώ σχετικά εύκολα  να περνιέμαι για ''Ευρωπαίος'' ..
Μόλις,είχα φορέσει και μακρυά παντελόνια εκεί στο αρχή του καλοκαιριού του 68,με αφορμή την έλευση μου στην Αθήνα, σαν επιβεβαίωση της σημαντικής αυτής άφιξης..
Ηρθα λοιπόν στην Αθήνα τέλοςΙουνίου,φορτωμένος με ατέλειωτο εγωισμό,πτυχία και βραβεία,και βγήκα στην άλλη όψη του φεγγαριού .
Επρεπε,να επιβιώσουμε,μετά από μια επιλογή ακατανόητη για πολλούς,να φύγεις απο το χωριό-κωμόπολη,που ήσουν αν όχι δήμαρχος κάτι σημαντικό,και να πας στην πόλη που δεν ήσουν ούτε καν κλητήρας.

Μέναμε σε ένα σπίτι στο Σταυρό της Αγ.Παρασκευής,σε με δύο μεγάλα δωμάτια με κεραμίδια,μια κουζίνα κολημένη με ούχου δίπλα στο σπίτι, και το ''μέρος'' μακρυά,ίσαμε τριάντα μέτρα ,αλλοίμονο και σε έπιανε κόψιμο,τάιζες με λίπασμα την αυλή .
Είχε μια τεράστια τρύπα που με φόβιζε πάρα πολύ,πήγαινα με προσοχή,άκρη- άκρη,μην πέσω μέσα,και ποιός ξέρει τι θα γινόταν,άσε που,δεν θάκουγε και κανένας.
Είχε μπροστά,για πόρτα,ένα χράμι που κάλυπτε το μισό άνοιγμα,και ένα πλαστικό πανί με χάντρες,που κάθε φορά που τόσπρωχνες κροτάλιζαν οι χάντρες και σχεδόν σου κοβόταν η όρεξη ..
Ολα καλά με το σπίτι,που δεν ήταν και τρώγλη,αλλά έπρεπε να βρούμε και χρήματα .
Ο πατέρας μου δούλευε στο εργοστάσιο του Παπαστράτου,και ήθελε κάθε μέρα,4 ώρες να πάει και να γυρίσει,και κάθε βράδυ που γύριζε,μας έτριβε στα μούτρα,εμένα και στην μάνα μου,την επιλογή μας αυτή νάρθουμε στην Αθήνα .
Είχα και ένα θείο,αδελφό της γιαγιάς μου,που ήταν εργολάβος οικοδομών.
Πήγε ενα βράδυ ο πατέρας μου στα κρυφά στον μπάρμπα,και του λέει μήπως να βρούμε καμμιά δουλειά για τον μικρό,εμένα δηλαδή,να βγάζει κανένα δίφραγκο να βοηθήσω και εγώ, τάχατες.
Ηρθε λοιπόν ο μπάρμπας αυτός μιά Κυριακή πρωί,έκατσε σε κάτι πλαστικές καινούργιες καρέκλες,που μας είχε χαρίσει ο ίδιος,και απεφάνθη.Εχουμε δύο επιλογές,είπε.
Εγώ έκανα οτι διάβαζα,είχα το περιοδικό Οικογενειακό θησαυρό,και διάβαζα σε περίληψη έργα κλασικών,τότε θυμάμαι είχα αρχίσει τον Ηλίθιο ..
Η μία επιλογή ήταν,να πουλάω εφημερίδες στην Αγία Παρασκευή,θα με πήγαινε στον αστυνόμο της περιοχής που θα έδινε το οκ,και θα πουλούσα εφημερίδες,τις σωστές,και όχι τίποτε Αυγή και ΝΕΑ .
Ο θειός μου,ήταν καραδεξιό μούτρο,από γενιά Μάυδων -κάτι σαν εσωτερική πολιτοφυλακή των δεξιών καθαρμάτων που νίκησαν στον εμφύλιο -.
Ειχε λοιπόν τα μέσα,και την είχαμε στο ''χέρι'' την άδεια,να πουλάω εφημερίδες. 
Μόνο μην ντρέπεσαι,να φωνάζεις πιο πολύ απο τους άλλους,μου σφύριξε, για κάτι τσογλάνια δεξιά υπολείμματα,που γυρνάγανε απο πόρτα σε πόρτα,και κάρφωναν τους πάντες στην ασφάλεια,του στύλ,πόσες φορές πήδαγε ο κυρ-Ανέστης απέναντι,και είχε και ένα καημό ο μπάρμπας μου,δεν μπορεί κάτι κρύβουν οι φωνές της Κατίνας,της γυναίκας του Ανέστη,κάθε φορά που της άλλαζε τις λάμπες,και έλεγε η Κατίνα το Χριστό Παναγιώτη.

Από χρήματα;Λέω εγώ,ο έμπειρος με τα οικονομικά,αφού στο μυαλό μου είχα,πόσα φράγκα θα μάζευα,να κατέβω στην Σαμο,και να περνάω όμορφα με την Ντίνα και την Μάκη τον Δημήτρη και τον Αλέκο .
Μπά,τα χρήματα δεν είναι πολλά,5 δραχμες τη μέρα είπε,και σούφρωσε τα χείλη του,ρουφώντας το καπνό απο άφιλτρο Λαμίας που κάπνιζε,και με φλόμωνε .
Και η άλλη ;Η άλλη εχει λεφτά,αλλά θέλει κότσια απεφάνθη ο Κανελόπουλος της γειτονειάς.
Δηλαδη πόσα;Είπα,εγώ,μην ρωτώντας για το είδος της δουλειάς που μου προξένευε .
Μπετά,οικοδομές,μούπε,αλλά και 70 δραχμές την μέρα για επτά ώρες δουλειά .
Πολλά χρήματα σκέφτηκα,όταν ο πατέρας μου έπαιρνε με το ζόρι 40 δραχμές μεροκάματο .
Θάρθω,είπα,θείε,ήταν και η μοναδική φορά που τον είπα θείο .
Με χάλαγε η φάτσα του,και η καραδεξιά εληά,πούχε στο κούτελο . 
Κουβέντα στην κουβέντα,συμφώνησα,σε ηλικία 15 ετών,να πάω να δουλέψω μαζι του στην οικοδομή που άνεβαζε στην Βουλιαγμένη ..

Και έτσι,αρχίζει η πορεία μου,προς το εργατικό προλεταριάτο,σε ηλικία 15 χρόνων,εγώ,ένας τύπος που καβαλούσε την Σάμο,αλλά τούτυχε να καταλάβει και τα χειμερινά ανάκτορα της εργατιάς.
Ομως,ωραία όταν τα διάβαζα,για τους αγώνες της εργατικής τάξης,που ενίοτε πάει και στον παράδεισο,και άλλο είναι να το ζεις,στα μικράτα σου κιόλας .

Ξεκίνησα λοιπόν στις 15 Ιουλίου του 68,και υπελόγιζα πόσα φράγκα θα καβάτζωνα,για να κάνω το ταξίδι στο νησί,που,με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και όχι μόνο ..
Πρόσεξε,μούπε ο μπάρμας μου,η δουλειά είναι σκληρή και πρέπει να κοιμάσαι νωρίς. .
Την επόμενη Δευτέρα θάρχιζα,και από το Σάββατο το μεσημέρι,η μάνα μου ετοίμαζε τον εαυτό της και μένα για το μεγάλο γεγονός .
Είχαμε σπίτι ένα τεράστιο ρολόι,με κάτι κοντά μεταλλικά ποδαράκια και στεκόταν μετά βίας στο κομοδίνο απο κόντρα πλακέ,πούχα δίπλα στον καναπέ- κρεβάτι μου .
Του γυάλισα και το τζάμι,μήπως και δεν ακουστεί,εάν είχε σκόνη ,ποιός ξέρει ;
Είχε στο πίσω μέρος κάτι πεταλούδες κουμπιά,και κάθε φορά,που το ρύθμιζα βογγούσαν τα ελατήρια στο εσωτερικό,φοβούμενος πάντα μήπως και το τερματίσω στο κούρδισμα και σπάσει,και μετά ποιός θα φύλαγε καραούλι να με ξυπνήσει.
Ωρα έγερσης 4 και μισή,την κοίταζα,την ξανακοίταζα,σαν μικρή μου φαινόταν,αλλά το μόνο που πέτυχα είναι να την ρυθμίσω στις 4 και 35. Ξάπλωσα σίγουρος οτι είχα κάνει την έξυπνη επιλογή,πολλά τα  φράγκα,και ξαφνικά μούρθε μια απίστευτη ανάγκη για κατούρημα .
Ωχ σκέφτηκα,αυτό μας έλειπε τώρα,να πας,να γυρίσεις,να σε κοιτάσει με μίσος η αβυσαλέα τρύπα,να χτυπάνε οι χάντρες,περιπέτεια,οπότε σηκώνομαι σιγά- σιγά βγαίνω απο το παραπόρτι της κουζίνας- στοάς, και την αμολάω στο κήπο .Σιγά,ποιός θα το πάρει είδηση ..
Αντε,στο κρεβάτι πίσω,κοιτώντας το ταβάνι,που πέφτανε τα φώτα των αυτοκινήτων απο το δρόμο,σαν σκιές απόκοσμων όντων,φοβήθηκα,και κοιμήθηκα ..
Δεν πέρασε πολύς χρόνος κσι τα ελατήρια ξαμολήθηκαν και βαράγανε το κουδούνι στο εσωτετικό του ρολογιού,σαν έμβολα μέσα στα αυτιά μου. Σηκώθηκα,σαν τον Μακρή τον μπεκρή,έριξα λίγο νερό στο προσωπό μου,φόρεσα και τα σιδερωμένα ρούχα που μούχε ετοιμάσει η μάννα μου,λες και πήγαινα να δουλέψω στο υπουργείο εξωτερικών. 
Εβαλα και μπριγιαντίνι,να στρώσω το τσουλούφι το μαυρειδερό,και κατ'ευθείαν στην στάση του λεωφορείου πεντακόσια μέτρα στην Μεσογείων,ζαλισμένος σαν το καράβι που το βρήκε φορτούνα. 
Εκεί,κάπου σκάλωσα,φοβήθηκα και δείλιασα.
Βρέ,μήπως να το αφήσω,και να πουλάω εφημερίδες,άγρια ξεκίναγε,και ακόμη δεν είχε ξημερώσει.Βαθύ σκοτάδι παντού,ο χωματοδρομος λακούβες και χοντρά χαλίκια,αλλά η απληστία του εργατικού αγώνα του νεανικού πείσματος,και τα φράγκα που τάκουγα να κουδουνάν στην τσέπη μου,με οδήγησαν στην στάση. 
Μια στάση μισογερμένη αριστερά,με μια τάβλα για κάθισμα,καθόταν μια χοντρή ''γριά'' καμμιά σαρανταριά χρονών.Που πάει τέτοια ώρα σκέφτηκα,που να φανταστώ τότε,οτι,κάποιες σκάλες πριν πατηθούν θέλαν γυάλισμα από τα χεράκια της κυρά Δέσποινας.
Τόμαθα το όνομα της,τις επόμενες μέρες,που,σαν φαντάσματα αυτή και εγώ περιμέναμε νάρθει κάθε μέρα το λεωφορείο.
Εκείνα,τα μπλέ με μουτσούνα λεωφορεία,έμπαινες απο πίσω,αριστερά και  υπεριψωμένα,σαν υπέργειος κριτής,καθόταν ο εισπράκτορας,με κείνα τα κασκέτα στολής σαν τραγιάκσες του Λένιν,σε κάτι αφίσσες που αντάμωσα αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια .
Σε κοίταγε άλλοτε με μίσος,που τον ανάγκαζες νάρθει να σε πάρει,και άλλοτε με παγερή ματιά σαν να του χρώσταγες και του τάδινες λίγα- λίγα.

Πρώτη,η κυρά -Δέσποινα,πλήρωνε τα 70 λεπτά που ήταν το εισιτήριο,και καθόταν πάντα απέναντι από τον εισπράκτορα,πλήρωνα και εγώ,και καθόμουν στις μονές,πάντα στα δεξιά,θέσεις,για να κοιτάω έξω,και για να μην αναγκάζομαι να μιλάω με κανένα,αν και ποιός είχε όρεξη στις 5 η ώρα το πρωί να μιλήσει,και τι να πεί,άλλωστε .
Ο οδηγός πάντα ο ίδιος,φορούσε και αυτός στολή και κασκέτο,κάπνιζε,και έβριζε για οτιδήποτε,ακόμη και για το αυτοκίνητο που πεντακόσια μπροστά του,έστριβε αριστερά αντί για δεξιά που ήθελε αυτός .
Πήγαινε αργά,τα τζάμια θολά,και το φώτα έξω κίτρινα,και αχνόφωντα περνούσαν απο μπροστά μου,δίπλα μου ,απέναντι του .
Μόνο,στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, υπήρχε το πουλί φωτισμένο περίλαμπρα, μεγάλο σε μια τσιμεντένια βάση.Φαντάρος και φοίνικας,και απο κάτω, Ζητω η 21 η Απριλίου. Ζήτω και πάλι ζήτω είπα και εγώ,περιμένοτας να φτάσει το λεωφορείο στο Ζάπειο, πηγαίνοντας για Συγγρού  που ήταν το τέρμα .Κοίταζα,μην χάσω και την στάση, σηκωνόμουν δυό- τρείς πιο πρίν -ακόμη και τώρα θα το έκανα αν πήγαινα με λεωφορείο -.
Στο Ζάπειο,ήταν η αφετηρία για Βουλιαγμένη και έφευγε στις 6 παρά τέταρτο,για νάμαστε εξήμισυ στο τέρμα, και επτά στην οικοδομή έτοιμοι για δουλειά ,
Τα λεωφορεία για την Βουλιαγμενη,ήταν πιο καινούργια,και πιο καθαρά,και είμαστε πάντα πέντε εξ νοματαίοι,εγώ ο πιό μικρός,νυσταλέοι,αποπαίδια μιας συνοικίας που μας ήθελε να πηγαίνουμε κρυφά να την φτιάχνουμε,και να φεύγουμε ήσυχα, για να μην ενοχλούμε τις φωνές που έβγαζαν αυτοί που Αυγουστο καιρό,πήγαιναν για μπάνιο 

Το λεωφορείο ταξίδευε στην νύχτα,μετά στο μισόφεγγο,και στο τέλος στην χαραματιά του πρωινού δίπλα στην θάλασσα,που λες και άχνιζε, απο την δροσιά που καθόταν πάνω της .
Εγώ,όμως έπρεπε και ήμουν εκεί στις 7 παρά τέταρτο,ο μπάρμπας μου ήταν απο τις 6,για να ετοιμάσει τα χαρμάνια,τα σίδερα,να παραλάβει υλικά,τούβλα,και ασβέστη. .

Ηταν ένα σπίτι διπλοκατοικία πολύ μεγάλο,πόσοι άνθρωποι θα μείνουν εδώ;Οσοι νόμιζες,πως θα μείνουν στο δικό σου,πούφτιαξες εσύ,μου απάντησε μια φωνή πολλά χρόνια αργότερα .
Είχε προχωρήσει αρκετά,ήταν στα μπετά στο δεύτερο όροφο και στα τούβλα στο πρώτο.
Μάλιστα,είπα,ωραία επιλογή έκαμες,και πριν προλάβω να καλοσκεφτώ,μου λέιει πατρικά ο θείος ''Ακου,θα τα μάθεις με την σειρά,θα φτιάχνεις χαρμάνι,τσιμέντο,ασβέστη και άμμο,θα κουβαλάς το μπετόν με τον ντενεκέ στους ώμους, και μετά άμα περισέψει χρόνος θα κουβαλήσειςκαι τούβλα στο μάστορα.Διάλειμμα στις 10 για κολατσιό και τσιγάρο,πρόχειρο φαγητό στην μία, ψωμί,τυρί,ντομάτα,και σχολάμε στις 2 και μισή .''
Τόσο απλά,τόσο εύκολα,που λες,σιγά επτά ωρίτσες είναι θα περάσουν,και έτσι άρχισε,και σιγά- σιγά έμαθα να φτιάχνω το καλλίτερο χαρμάνι,είχα επινοήσει μια δική μου τεχνική με μια βαθειά τσάπα να μην σβολώνει το τσιμέντο και να μην γίνεται και νερουλό .
Γέμιζα τον ντενεκέ,με την ξύλινη λαβή μέχρι λίγο πάνω απο τη μέση,αφού όταν τον ξεχείλιζα χυνόταν στο σβερκο μου,και γέμιζε η πλάτη μου. 
Μπετόν,σκόνη απο το τσιμέντο,και ασβέστης,που σούλειωνε τα χέρια,και λάσπη που γέμιζαν τα νύχια σου μέχρι το μεδούλι, μια χαρά ήταν .
Πόναγε ο λαιμός μου εκεί,που η ακμή του ντενεκέ με πίεζε,είχε ματώσει και παρά τις προσπάθειες της μάνας μου με κοπρέσες,κάθε μέρα η πληγή μεγάλωνε .

Ειχα όμως και τα τυχερά μου,δίπλα ακριβώς,ζούσε μια πολύ όμορφη γυναίκα με μακρυά μαλλιά,λεπτή και συνήθως φορούσε,είτε ελάχιστα,είτε προκαλούσε τους οικοδόμους επίτηδες.
Μας είχε δεί να την παίρνουμε μάτι,άσε που,στον πρώτο όροφο στο δωμάτιο που είχε καλή θέα,πάντα κυκλοφορούσαν υγρά σε παχύρευστη μορφή.
Το δεύτερο καλό ήταν,η τεχνική,πως κρατάς τον ντενεκέ,πως τον αδειάζεις στην ταράτσα,και όχι στό πόδι σου. 
Επίσης κοιτούσα,τους κτίστες με το εργαλείο με την φουσκάλα στην μέση για νάναι ίσιο το επίπεδο,η με τους σπάγγους και τους μεταλικούς κώνους για να είναι ίσιος ο τοίχος .Κοίταζα τους τοίχους,τούβλο-τούβλο,να σηκώνονται,να φτάνουν μέχρι το ταβάνι, και να σε κλείνουν,είτε μέσα,είτε απέξω .
Απο τότε,φαντάζομαι να χτίζω τοίχους με τούβλα,να μην τελειώνουν ποτέ,αλλά και άλλες φορές να παίζω το παιχνίδι,μιά απο μέσα,μιά απέξω,και ο τοίχος να σωριάζεται στο πάτωμα αφού,δεν είχα αποφασίσει τι θέλω,απο τον τοίχο μου ..  

Σχολάσαμε,μαζέψαμε όλα τα εργαλεία,πλύναμε τους ντενεκέδες με νερό,μαζέψαμε τα υλικά και μετά πήραμε το λάστιχο και πλενόμαστε,τόσος κόπος,να φύγει ένα ολόκληρο επίπεδο λάσπης και τσιμέντου πούχε δημιουργηθεί,ρίχναμε με πολύ πίεση,και χωρίς να φύγουν όλα,βάζεμε τα ρούχα της διαδρομής,και άντε πάλι στην στάση .
Τωρα πια,δεν είμασταν μόνοι μας,είχε κόσμο,νέους,και κοπέλλες που είχαν τελειώσει το μπάνιο τους,και γύρναγαν σπίτι τους κατακόκκινοι απο τον ήλιο,όμορφοι μέσα στα ψάθινα καπέλα τους,με γεμάτες τις τσάντες τους,κρέμες,και αντιηλιακά,μαγιώ και τόσα άλλα άγνωστα σε μένα.

Καθόμουν σε μιά γωνιά,και περίμενα,ήθελα να μην είμαι εκεί,ήθελα να ξεκινήσω με τα πόδια,να μην με βλέπουν,και να μην τους βλέπω,ήμουν παράταιρος,και γέμιζα τον τόπο τους,και σε αυτό που νόμιζαν,οτι τους ανήκε .
Συνηθως εύρισκα να κάτσω,γιατί οι μεγάλες παρέες,κρεμασμένες στις χειρολαβές προτιμούσαν να χαριεντίζονται μεταξύ τους,να κάνουν πλάκα.
Ακόμη και ο εισπράκτορας μισογελούσε με το θέαμα,παιδιά είναι,άστα να γλεντήσουν άλλωστε μεσημέρι είναι,κανείς τους,δεν με ξύπνησε από τα μεσάνυχτα σκεφτόταν.
Εγώ,κρυμμένος στην σιωπή,ένοιωθα μικρός και δειλός,ένοιωθα ένοχος και ασήμαντος,χωρίς να ξέρω τους λόγους για όλα αυτα,είχα ξεχάσει και τα λεφτα και την Σάμο,και τα αναμενόμενα γλέντια και την γκόμενα δίπλα,και το εγωισμό μου,και είχα παραδοθεί στην θλίψη και στα κολοσιαία ερωτηματικά.
Αει,και γαμήσου Λένιν και Μάρξ και οι συν αυτώ.Αυτά,όμως τα είπα πολύ αργότερα,όταν οι δυό τους δεν μπόρεσαν να μου εξηγήσουν,τα πιο απλά πράγματα,που τους ρωτούσα και κάθε φορά οι υπηρέτες τους στο σύστημα,μούδιναν και απο μια διαγραφή ..

Οταν τέλειωνε το μαρτύριο της διαδρομής μέχρι το Ζάπειο,ξαναρχόμουνα στα νερά μου,στο λεωφορείο για την Αγια Παρασκευή,ήταν όλα σωστά,ήρεμα,αμίλητα,κουρασμένα πρόσωπα και σώματα,εξαντλημένοι και παραδομένοι,χωρίς φωνές,χωρίς θέλω,όλα ελεγχόμενα. Κατέβαινα στην στάση,Παραδεισος,μόνος μου πιά,είχα αφήσει πίσω μου,τα πάντα,και στον ιδιο χωματόδρομο κλώτσαγα,τα ντενεκέδια απο Μπυράλ που όλοι είχαν την συνήθεια να πετούν στο δρόμο και κλωτσοπατινώντας έφτανα στην Περικλέους 20,στο σπίτι με την αυλή και τα συρματοπλεγματα,και την τουαλέτα με την τεράστια τρύπα στο κέντρο.Εμπαινα μέσα απο την κύρια είσοδο,έλεγα ένα γειά στην μάνα μου,που με κοίταγε στα μάτια,και περίμενε να της πώ κάτι ..
''Θέλεις να φας κάτι'' Οχι,ήταν πάντα,η απάντηση απο μένα,μονότονα,μονόχνωτα, απειλητικά,αλλά και ενοχικά,αφού αυτή και εγώ πήραμε την απόφαση νάρθουμε εσωτερικοί μετανάστες.
Επεφτα ξερός στο κρεβάτι- μπαούλο- καναπέ,κοίταζα με μίσος το ρολόι,και κοιμόμουν μέχρι νάρθει η μάννα μου να με ξυπνήσει 
''Ξύπνα αγόρι μου,νύχτωσε,ήρθε και ο πατέρας σου ''' Α,μάλιστα,ήρθε,έλεγα πάντα.Ποτέ,ακόμη και σήμερα δεν κατάλαβα τι εννούσα τότε.
Ολο αυτό κράτησε μέχρι 15 Σεπτεμβρίου,κάθε μέρα 6 μέρες την βδομάδα, κάθε μέρα,από τις 4 και μισή το πρωί,με σχεδόν 4 ώρες ταξίδι,με τον ντενεκέ στους  ώμους,με το μπόλικο μεροκάματο κάθε Σάβατο μεσημέρι,με το πείσμα να γίνεται θεριό,με το μίσος για την ανισότητα να είναι ναρκωτικό και αναβολικό συνάμα,να μαθαίνω την τέχνη του χαρμανιού,την τέχνη να κουβαλάς τον ντενεκέ,και πάνω από όλα τα τούβλα που χώριζαν εμένα όταν ήμουν απέξω,με μένα πάλι όταν ήμουν από μέσα. 
Εμαθα να μου αρέσουν τα ωραία γυναικεία εσώρουχα απο την γειτόνισσα στην Ηβης 25 στην Βουλιαγμένη,και είχα επινοήσει δύο δικές μου πατέντες,η μιά ήταν με τάβλες και το καρότσι με το μπετόν αντί για ντενεκέ -αυτά στο τέλος -και η άλλη επινόηση ήταν το μαντήλι για τα μαλλιά ..

Το 1968 ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά όπως είπαμε,άσε,που αυτός ο Μπήμον ο αμερικάνος άλτης ξεκίνησε στο Μεξικό να πηδάει και πέρασαν χρόνια πολλά,να καταλάβουν πόσο μακρυά έφτασε,και όταν εκείνος ο γεροΠαπανδρέου πέθανε την ίδια χρονιά,κατάλαβα οτι,δεν πήγαν άδικα τόσα χαρμάνια,και τόσα τούβλα που κουβάλησα. 
Αργότερα αναρωτιόμουν,πόσες πολυκατοικίες θάχα χτίσει αν συνέχιζα να δημιουργώ στο τομέα αυτό,
Ομως λίγο το μίσος,λίγο τα κίτρινα φώτα,λίγο ο κακότροπος ειπράκτορας,λίγο ο καμπινές  με την τεράστια τρύπα στην μέση,δεν με άφησαν να μεγαλουργήσω στο χώρο αυτό 

Εχουν περάσει 12 ολυμπιάδες απο τότε,και αναρωτιέμαι πάντα,πως εξελίσεται η πορεία εός ανθρώπου,ίσια;γραμμικά;η τεθλεσμένα; Και οι γωνίες που δημιουργούνται στις άκρες της γραμμής είναι τα θέλω μας;τα συνασθηματά μας; η είναι,ένας ατέλειωτος βάλτος που η μόνη μας έννοια,είναι να περάσουμε απέναντι,ακόμη και γεμάτοι σκατά,και μόνη σημασία έχει να τον διαβούμε να πλυθούμε,να φτιάξουμε την χωρίστρα μας και όλα καλά .

Είναι σήμερα 2016,και κανείς βέβαια,δεν μου βάζει το δίλημμα φωνακλάς εφημεριδοπώλης η τεχνίτης και αρτίστας μπετατζής .
Οι εφημεριδοπώλες χάθηκαν,οι μπετατζήδες δεν υπάρχουν πια με τον ντενεκέ,τώρα ανεβαίνουν με αναβατόρια και οι εργάτες δυσκολεύονται να τραβήξουν μαλακία με την απέναντι γκόμενα,αφού και ίδιοι βαριούνται και η γκόμενα δεν έχει γούστο πιά .
Το 1968,πάλευα στα 15 μου χρόνια,να καταλάβω,να τρυπήσω τα σύννεφα,να πονέσω στο σώμα και στο μυαλό,να ψάχνω ακόμη,να βρώ την τρύπα του τουρκικου καμπινέ .
Ομως μέσα στο λεωφορείο του πόθου μου,και στην σκατόφατσα του εισπράκτορα,έφτιαχνα τις ψευδαισθήσεις μου,πίστευα ακράδαντα οτι έξω από το λεωφορείο υπήρχαν ελπίδες,πίστευα οτι τα όνειρα ζητούσαν δικαίωση,άνοιγα τα μάτια μου και συνέχιζα να πιστεύω οτι,θα μπορούσε ο κόσμος να γίνει καλλίτερος,άσχετα,αν τελικά, τα ζητούσα μόνο για τον ευατό μου,ίσως τα ίδια που ζητώ και σήμερα .

Σήμερα όμως,έχοντας βάλει τόσο λούστρο,ξέχασα τι κρύβεται απο κάτω,βοήθησε και η μανία μου για μόρφωση και μελέτη των πάντων,και αντί να ζητάω τα όνειρα που κρύβονται στα κίτρινα γράμματα,απαιτώ απο τους άλλους να ακούν απο μένα,εγωιστικά και απόλυτα αυτά,που, δυστυχώς γιαυτούς,δεν τα ξέρουν.
Ανόητη,και ανέξοδη επίδειξη απο την μιά,αμορφωσιά και απλυσιά ψυχής απο την άλλη,και η τρέλα σε καλωσορίζει στο πάνω δεξιά διάζωμα,και τα βιολιά του Τιτανικού παίζουν για σένα,γιαυτούς,ποιός ξέρει,ποιός νοιάζεται .

Σήμερα εν έτει 2016,τίποτε σημαντικό δεν γίνεται,που να μην είναι γνωστό απο χθές,όλα είναι σε ενα πιάτο γεμάτο με σκουπίδια για φαγητό,περιτά και περιτώματα μαζί,τηλεόραση και κινητό,αγκύλωση ψυχών,αμάθεια και βλακεία στα λούκια μιας προιούσας κατάθλιψης.
Αναρωτιεμαι,τι μπορώ να κάνω,πέρα απο το να διαλέγω κάτι ξεχωριστό και ακριβό μαζί,αφού τώρα μπορώ,άσε που δεν μπορεί ο άλλος.
Σήμερα σημασία δεν έχει,τι μπορείς εσύ,αλλά τι δεν μπορεί να κάνει ο άλλος δίπλα σου.
Σήμερα,βάζεις την ψυχή σου ενέχυρο,και δεν ξέρεις τι σου δίνουν για αντάλλαγμα,και το πιο σημαντικό είναι οτι,ποτέ,δεν θα πάς να την παρεις πίσω απο τον σαράφη που την έδωσες .

Λέω,μια μέρα του σημερινού έτους.Τι άλλαξε τόσο,στα χρόνια που πέρασαν απο τότε;
Εύκολη απάντηση:Πολλά,το περιβάλον,εγώ,πέρασε ο χρόνος,και άλλα ανόητα και αυτονόητα .
Μπα,τίποτε δεν άλλαξε,απλώς μετακινήθηκε ο παρατηρητής,εγώ δηλαδή,και απο τις πίσω θέσεις που ήμουνα βρέθηκα στις μπροστινές,κάποιοι άλλοι είναι εκεί πίσω,και νομίζουν οτι αν αναποδογυρίσει ο κόσμος,μαζί και αυτοί, θα βρεθούν στην άλλη άκρη του καραβιού.Κάποιος πρέπει να βυθίσει το πλοίο,ενας ύφαλος, κρυμμενός μοχθηρός,θα φέρει τα πίσω μπρός,και τα μπρός,πιο μπρός,και θα τελειώσει εδώ η ιστορία για μας,για μένα. .

Τα γεγονότα του 68,ήταν πολύ συγκεκριμένα,είχαν μια αρχή,είχαν ξεκάθαρες εικόνες,είχαν πλαίσιο,είχαν δρόμους και λεωφορεία,είχαν και χωματόδρομους.
Σήμερα,δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο,όλα είναι θολά και αιωρούμενα,είναι τόσα πολλά πιά,που δεν έχει χώρο να τα τακτοποιήσεις κάπου σε μια θέση,ένας κυκεώνας απο κρεμασμενα γυαλιστερά κομμάτια,να αιωρούνται πέρα δώθε,ένα κουτί της Πανδώρας που το βλέπεις απο μέσα τώρα πια,σήμερα. 
Κάποτε,είχες την ελπίδα,και τον φόβο,τι να είχε το κουτί της και δεν το άνοιγες,σήμερα επειδή είσαι από μέσα και ξέρεις τι έχει, και δεν τολμάς να το ανοιξεις .

Προσπαθώντας να βρώ τις αναλογίες μεταξύ 12 ολυμπιάδων,αναγκάστηκα να υπερβώ τα εσκαμμένα,στο χώρο που ανάλωσα,και στο τρόπο που χρησιμοποίησα.
Περιγραφή,αυτό που συνέβη έξω απο μένα,αλλά με αφορούσε καίρια για το τότε, ψυχαναγκαστική περιγραφή για το σήμερα,για κατι που τελικα δεν μπορώ να επηρεάσω καθόλου πιά .

Είναι προφανές οτι,οι περιγραφές και οι καταναγκασμοί αφορούν εμένα προσωπικά,και είναι ακόμη προφανέστερο οτι κατανοώ τις αντιδράσεις,που πάντα προκύπτουν όταν παραβιάζεται η σημερινή πραγματικότητα,μια γλυκερή επίπλαστη επιδίωξη,
''να περναμε καλά,πόσα χρόνια θα ζήσουμε βρε αδελφέ,τι τα θέλεις και τα σκαλίζεις,τι σε νοιάζει για τους άλλους,να γλεντάμε,να μεθάμε'',
και να περιμένουμε να μεγαλώσει η μέρα μας,τανώντας το χρόνο για την κάθε κίνηση,ας πούμε,αντί να πιείς το καφέ σε μισή ώρα, πιές τον βρε αδελφέ σε τρείς,έτσι τον χαίρεσαι καλλίτερα λένε οι επιδερμογράφοι και καλιέποντες φίλοι,γνωστοί,και άγνωστοι και χαίρονται που έχουν το μυαλό για να το πετυχαίνουν όλο αυτό το κατόρθωμα 
Δεν μπορούν να δεχτούν το ''άχθος αρούρης'' ,άντε να το εξηγήσω και αυτό.
(Βαρος περιττό σημαίνει)

Δεν τα γράφω όλα αυτά,για να αλλάξω το κόσμο,πολύ περισσότερο για να πείσω κανένα, ούτε έχει και ιδιαίτερη σημασία τι έκανα το μακρυνό 68.
Τα γράφω,για να μιλήσω φωναχτά στον ευατόν μου,σαν ένα είδος τιμωρίας και καταναγκασμού,σαν το μαθητή που πρέπει να γράψει εκατό φορές την φράση '' τα χρόνια που φύγαν,που πήγαν ;''

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 

ΥΓ .Το παραπάνω κείμενο είναι μέρος σκόρπιων,ανάκατων κειμένων,που γράφτηκαν κατά καιρούς -αυτό ειναι πρόσφατο -πηγαίνοντας μπρος -πίσω στο χρόνο της ζωή μου .
Δέστε το,σαν εκείνη την ακτίνα φωτός,γεμάτη σκόνη σε ενα σκοτεινό δωμάτιο,που άρχισε να μυρίζει μούχλα ...

Δ




 

 

 




  ;


 

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ;ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΧΑΛΑΣΕ

Εχει περάσει αρκετός καιρός και χρόνος,από την τελευταία ανάρτηση,και κάθε μέρα σχεδόν,αναρωτιόμουν γιατί,δεν μπορούσα να γράψω ένα κείμενο,όταν το σύμπαν γύρω μας,έχει λαλήσει. .

Την μιά,έβρισκα μια δικαιολογία του στυλ,ποιός νοιάζεται τι θα γράψεις εσύ,όταν όλοι είναι χαπακωμένοι και δεν ακούν τίποτε,την άλλη,βαριόμουνα να βάλω το μυαλό μου σε λειτουργία,αφού όσες φορές το έκανα,μάλλον πάτησα τα ιερά και τα όσια των γύρω μου,τους έσπαγα τον καθωσπρεπισμό τους,τους προκαλούσα να καταλάβουν την απέραντη βλακεία τους,τους προσέβαλα,μήπως και ξυπνήσουν και με βρίσουν,να βρουν βρε αδελφέ,πέντε λέξεις να τις βάλουν την μια μετά την άλλη,κάποια άλλη  φορά το ξεκίναγα στο μυαλό μου,και ποτέ δεν έφτανε στην ολοκλήρωση του,αφού και η ολοκλήρωση θελει απόφαση.
Μόνο στην πρόωρη εκσπερμάτωση δεν θελει σκέψη,σούφυγε και μετά μάζεψε το.
Η πρόωρη εκσπερμάτωση είναι η αντεστραμμένη εικόνα της σημερινής κοινωνίας,θέλει να κάνεις κάτι,το υπογάστριο σου σε πιέζει,να πηδήξεις την κοινωνία τουλάχιστον,και τσούπ,κοιτάς γύρω σου,και χωρίς να το καταλάβεις,τα μαζεύεις απο το στρώμα. .

Δεν θα σας ζαλίσω με τα πολιτικά,ούτε με τα γεωστρατηγικά,αφού δεν έχουν ενδιαφέρον για κανένα στην ουσία τους,οι περισσότεροι,τρώτε το σανό σας καθε βράδυ,και είστε μια χαρά φαγωμένοι,κάποιοι άλλοι,δεν ξέρουν που ειναι η ταίστρα,και άλλοι, ενώ δεν θέλετε τον σανό,βοσκάτε αμέριμνοι  στην απελπισία σας .

Ειναι μια περίεργη εποχή αυτή που ζούμε,εδώ,και όχι στην Κίνα,που πετάει η πεταλούδα και στην Αμερική θα βγει ο Τραμπ-πολύ τον γουστάρω τον τύπο ,το μαλλάκι του ,την φράντζα του -.
Εδώ,που λέτε,μαζεύονται μερικοί για κάποιο λόγο,τις περισσότερες φορές τους καλείς εσύ,ας πουμε σε μια βάπτιση/γάμο,και τελικά δεν ξέρουν που είναι,νομίζουν οτι είναι σε ένα θεωρείο,όπου πιστεύουν οτι,οφείλουν να παρατηρούν τα πάντα,με εκείνο το ύφος του κριτή που τούκατσε η κότα το πρωί,και με μάτι γλαρό,και το βλέμμα της αγελάδας που ετοιμάζεται για συνάντηση με το ύψιστο,σχολιάζουν,μιλάνε,για ανείπωτες και ανόητες κοινοτυπίες, συγχρόνως,έχουν μπροστά τους ένα πιάτο,ένα βουνό απο φαγητά,σαλάτες,κρέατα,ψωμιά κόκαλα και αμέριμνοι δήθεν,εισβάλουν σε αυτά,και το κάνουν το πιάτο,να λάμπει σαν να το κτύπησε ο ήλιος το μεσημέρι .
Οι κυρίες,ειδικά οι μεγαλύτερες,φοράνε κάτι ρούχα,που παλεύουν σε ενα  αγώνα χωρίς έλεος,με τα λίπη και τις δίπλες τους,με τα βυζιά σε περίοπτη θέα,για να διαλέξεις σαπούνι οταν θάρθει η ώρα,και οι κύριοι με την κοιλιά τους,είτε να κρέμεται μετέωρη κάτω απο την λουρίδα δέρματος,είτε να προβάλει επιβλητική πάνω απο αυτήν,σαν ενα φούσκωμα ,σε ενα τάφο που βαρέθηκαν να σκάψουν βαθιά και ξέχει το χώμα επιβλητικά.
Ομως υπάρχουν και μερικοί,που παλεύουν να ''αδυνατίσουν'' τρώγοντας,μόνο για κείνη την βραδυά,στο δηλώνουν,το καταλαβαίνεις,είναι ημιαδύνατοι,είναι περήφανοι για την εμφάνιση τους,αλλά και έχουν βρε παιδί μου έναν αέρα,κοπανιστό κατά προτίμηση,και μπαγιάτικο κλειδωμένο στο μπουκάλι της ματαιοδοξίας τους. .

Και εγώ,τι ρόλο βαράω εγώ,που νομίζω οτι, βρίσκομαι αλλού,για αλλού. .
Νάχεις μέσα σου,να παλέψεις τα θηρία,που δεν σε αφήνουν στιγμή,ακόμη και όταν παλεύουν μεταξύ τους σου κάνουν την ζωή κόλαση,άσε δε,όταν αποφασίσουν να παλέψουν μαζί σου.
Πας,και έρχεσαι,φεύγεις με πράσινο που σου άναψαν κάποιοι που σε ξέραν,και γυρνάς με την όπισθεν,αφού ξαφνικά μετάνοιωσες,και είπες όχι ρε γαμώτο,δεν θα τους κάνω το χατήρι ,η ακόμη ξεκινάς με κόκκινο και περιμένεις την επόμενη στροφή τον τοίχο,η τον άλλο που τούπαν είναι πρασινο,φύγε,και αυτός ο βλάκας έφυγε, και τώρα βάζεις στοίχημα μαζί τους και εν αγνοία του
Λες,θα κάνω τον καραγκιόζη,δεν ρωτάς φυσικά κανένα,σου αρέσει αυτή η κάλτ φιγούρα και αποφασίζεις να τον μιμηθείς,έλα όμως που οι άλλοι δεν θέλουν καραγκιόζη και θέλουν να δούν ένα περίτεχνο χορό βάλς, κάτω απο όμορφους πολυέλαιους .
Λες,θα κάνω το κακό,παίρνεις αυτό το ύφος του Γουάλας στην ταινία ο καλός,ο κακός,και ο άσχημος,και περιφέρεις την πρόκληση απο τραπέζι σε τραπέζι,και λες,δεν μπορεί κάποιος θα τραβήξει πιστόλι .
Σιγά,μην γίνει τίποτε,το μόνο που επικρέμεται επάνω σου,είναι η λοιδωρία του χοιρινού,του κυρίου με το θαλασί πουκάμισο, που τόχαψε με μιά μπουκιά,κοιτώντας ένοχα αν τον κοιτάει κάποιος.

Τους βρίζεις,και σε κοιτάνε,τους λοιδωρείς,και σε μισούν να σε θαυμάζουν,που ανίκανοι έτσι όπως είναι,σκέφτονται,άστο,εγώ έχω ανατροφή λένε,και τρόπους .

Κάποιες άλλες φορές,βρίσκεσαι κάπου,και πρέπει να μετέχεις σε κάτι,που το λένε συζήτηση νομίζω,και συμβαίνουν τα εξής μαγικά,κάποιοι εντυπωσιάζονται στην αρχή,μετά βαριούνται,και ασχολούνται με το κινητό,και το ακίνητο μυαλό τους.
Κάποιοι άλλοι,κατεβάζουν την ένταση της σκέψη τους,φοβούμενοι μην χάσουν το ρυθμό της απραξίας και σβήσουν τελείως .
Προτιμούν να τείνουν προς το μηδέν,μην ζοριστούν και τους κακοχαρακτηρίσουν οτι ανέβασαν στροφές,και άντε τώρα να εξηγηγείς στον κάθε χαχόλο,οτι δεν τόκαναν επίτηδες και άλλαξαν πίστα..

Και εγώ,τι κάνω τότε,αφήνω το λουρί να πάει όσο πάει,και γίνομαι μέρος του θεάματος της ανάποδης εντροπίας τους,της συζήτησης,που κάπου,θα πρέπει να σβήσει,αλλά όχι και τελείως .Ομως και εγώ,παίζω το παιχνίδι,της ματαιοδοξίας μου,αλλά και των άλλων μαζί,ακκίζομαι για την αδιαφορία τους δήθεν,και πιέζω να γίνουν οι έξυπνοι βλάκες,και τούμπαλιν.
Στην περίπτωση αυτή,οι άνθρωποι παίρνουν τα γεγονότα όπως συμβαίνουν,βαριούνται να καταλάβουν γιατί συμβαίνουν,όταν όμως συμβαίνουν όπως δεν τα θέλουν,βάζουν μέσο να συμβούν όπως αυτοί τα θέλουν,η ακόμη χειρότερο,να νομίζουν οτι,συμβαίνουν όπως αυτοί τα θέλουν.

Τελικά,όλοι μας,θέλουμε να ανήκουμε κάπου,δεν μπορούμε να αντέξουμε το γεγονός οτι, είμαστε μόνοι μας,κυρίως όμως δεν ξέρουμε.τι να σκεφτούμε μόνοι μας,μετά πως να ενεργήσουμε,και αυτό για ένα λόγο και μόνο,δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη των ενργειών μας,θέλουμε,να έχουμε πάντα την επιλογή,να φορτώνουμε σε άλλον την αποτυχία μας.Γιαυτό,και μαζευόμαστε και θέλουμε νάμαστε με άλλους .

Οπως ξέρετε,είμαι εξαιρετικός,στο να βρίσκω καινούργιες μηχανές,όντας,εξαιρετικός φυσικός,χημικός και μαθηματικός .Εδώ και πολύ καιρό,πάνω απο μια δεκαετία,ασχολούμαι κυριώς,στην τελιοποίηση μιας συσκευής,που μετρά το ενδιαφέρον για άλλους .
Τόχω ονομάσει,ενδιαφερονσυόμετρο τύπου Γάμμα .Τα προηγούμενα δύο, Αλφα και Βήτα, δεν είχαν καλή εξελιξη και τα ακύρωσα .
Είναι μια εφεύρεση,που την ξεκίνησα με βάση την μηχανική,να φτιάξω ενα μηχάνημα,που να μετρά το ενδιαφέρον για άλλους ,αλλά την έχω τελειοποιήσει σαν χάπι .
Παίρνεις το χάπι,και αμέσως ξέρεις,σε ποιό βαθμό,ο άλλος ενδιαφέρεται για τον διπλανό του.
Ομως,ακόμη υπάρχουν πολλές επιπλοκές στην χρήση του,κυρίως όμως πολλές εξαιρέσεις.
Πιστεύω οτι,σύντομα,θα μπορώ να το βγάλω στην αγορά,και τότε αγαπητοί μου,θα ξέρουμε επιστημονικά πιά,το βαθμό ενδιαφέροντος μας,για τους άλλους.
Ομως,δεν σας κρύβω οτι,τόχω δοκιμάσει πειραματικά στο πίθηκο που κρύβω μέσα μου,και φίλοι μου καλοί,το αποτέλεσμα ήταν απογοήτευση .

Εγώ,που πίστευα οτι ενδιαφερόμουν,έκανα και δεήσεις για την σωτηρία της ψυχής μου,άναβα και κεριά στο μανουάλι της αυλής μου,προσευχόμουνα να γίνει ειρήνη στην Συρία,και να μην υπάρχει φτώχεια στο Πέραμα.
Τζίφος,το αποτέλεσμα ήταν χάλια,ίσα- ίσα που άνοιξαν δύο μπάρες -το χρησιμοποίησα στο μηχάνημα και όχι στο χάπι -σε σύνολο δέκα,
Μ' έπιασε τέτοια απογοήτευση που άρχισα,να σκέφτομαι οτι,φταίει το μηχάνημα,οι ρυθμίσεις και τα υλικά .

Τόφερα απο δώ,τόφερα από κεί,αποφάσισα οτι,ήταν πρόβλημα του κατασκευαστή και ήσυχος πιά,ότι έτσι ήταν,άλλαξα πλευρό,και αποκοιμήθηκα.
Και ξέρετε γιατί;Eπεδίωξα να κοιμηθώ,μήπως και έρθει ο ακατανόμαστος,και κάνω μια καλή συμφωνία μαζί του,ξέρετε τώρα,να γίνω νέος,και σαν αντάλαγμα να είμαι καλός,να ενδιαφέρομαι και τα σχετικά .
Ξύπνησα,και δεν είχε γίνει τίποτε,και εγώ πείσμωσα,και δεν ενδιαφέρομαι όπως όλοι εσείς,που πραγματικα ενδιαφέρεσθε .

Καλοκαίρι,Ιούλιος μήνας του Κάισαρα,και άλλος πούρχεται,του άλλου αυτοκράτορα,ένας μετά τον μήνα της Ηρας,καλοκαίρι ελληνικό,ζεστό,αλλά φτωχό και έρμο.

Ψτώχεια και απέραντη έρημος,η ζωή μας,η όαση που φαντασιώνεσαι είναι ακόμη στα όνειρα σου..., ..

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 
 
 .

ΒΑΛΤΕ,ΛΙΓΟ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ

Περνάει ο καιρός,σαν το ποτάμι που έχει βαρεθεί να περιμένει στάσιμο,και θέλει να ξεχυθεί στο κάμπο,να φύγει απο την αδράνεια και την σιωπή,και με δύναμη και φόρα να ενωθεί με την θάλασσα που το περιμένει ανυπόμονη.

Τίποτε δεν γίνεται σε αυτή την χώρα,πιά.

Ολα κινούνται με τον αυτόματο πιλότο,με καύσιμα την αδιαφορία,

την γκρίνια,και την αποδοχή της κακιάς μας μοίρας,που σκοτεινοί Αλλοι,

μας έχουν ετοιμάσει,και μας οδηγούν σε αυτήν.

Καταχνιά και μαύρη απελπισία παντού,αδύναμοι καυγάδες για το τίποτα,

αντιδικίες χωρίς ουσία,χωρίς πάθος, 

ακόμη και χωρίς μίσος,χωρίς έγνοια.

Ετσι,ανώδυνα και ειρηνικά,μέσα στην εθνική μας κατάθλιψη, 

πορευόμαστε κάθε μέρα και ''κοιμόμαστε όρθιοι'' κάθε νύχτα.

Δεν έχουμε κανένα παραμύθι να μας συγκινεί πιά,

έχουμε αποδεχτεί οτι,κάποιοι Αλλοι (για τον καθένα απο μας,διαφορετικοί) 

έχουν αποφασίσει,μερικοί σε σκοτεινά και ανήλιαγα υπόγεια,

κάποιοι άλλοι σε υπέρψηλα και φωτεινά γραφεία,ότι,

είμαστε ανίκανοι να κάνουμε οτιδήποτε μας αφορά,

και εύκολα/σκόπιμα/συνειδητά αποφασίζουν για μας,πριν απο μας .

Αφού λοιπόν το έχουμε αποδεχτεί,δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε,

απο το να περιμένουμε ενεοί τις αποφάσεις των .

Ετσι βολικά,ξεμπερδέψαμε απο τα δύσκολα,αναθέσαμε την εργολαβία σε τρίτους,

και μετά καθόμαστε και μυξοκλαίμε,έχουμε φτιάξει και τον νέο εθνικό μύθο οτι, 

για όλα φταίνε αυτοί,και φτου και απο την αρχή.

Σήμερα,η Ελλάδα,δεν είναι κράτος -όλοι την αποδέχονται σαν χρεωκοπημένη- 

δεν είναι ούτε κάν καλό οικόπεδο που περηφανώς όλοι κορδονώμασταν .

Δεν έχει ηγεσία-αυτοί που σήμερα μας κυβερνούν μας οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή,απο πείσμα,ανικανότητα ,ιδεοληψία,άγνοια,με ένα επαρχιωτισμό νεοπλουτίστικης πολιτικής αβελτηρίας,παγιδευμένοι πιά,στα αδιέξοδα που οι προηγούμενοι τους οδήγησαν,και αυτοί περιχαρείς και ζειμπεκίζοντες παγιδεύτηκαν .

Δεν έχει τίποτε να πουλήσει πιά,ούτε κάν σε επίπεδο γεωπολιτικό,που τάχατες ήταν το δυνατό μας σημείο,δεν μπορεί να ακούσει ούτε την ίδια της την φωνή,και αφήνει ακόμη και τα Σκόπια,επί παραδείγματι,να δείχνουν,και να είναι τελικά,πιο σοβαρή φωνή απο την δική μας .

Δεν υπάρχει αστική τάξη,που να αντισταθεί και να βγεί μπροστά ,

Αν δε,μιλήσουμε για την πνευματική ιντελιγκέντσια,άστο να πάει,οι δε πλούσιοι έφυγαν με τον ένα η αλλό τρόπο,και προτιμούν να δείχνουν το ξένο δαβατήριο οταν θα φτάνουν στην Μύκονο,μιλώντας Αλβανικά,παρά να αποδέχονται οτι είναι Έλληνες.

Αφού λοιπόν είμαστε στην χειρότερη φάση της νεότερης ιστορίας μας,

τι μας μένει να κάνουμε ;

Μια λύση είναι αυτό,που κάνουμε τώρα οι περισσότεροι,τίγκα στην αδιαφορία και στην μοιρολατρία,φταίνει οι άλλοι,οι άλλοι αποφασίζουν για μας ,περιμένοντας την επέλαση των βαρβάρων. 

Θα παραχωρούμε όχι μόνο εθνική κυριαρχία,αλλά και την εθνική μας ταυτότητα και θα περιμένουμε τους μετανάστες νάρθουν να πάρουν το ζωτικό χώρο,που τους αφήνουμε,να γεννούν μπόλικα παιδιά,να αποκτήσουμε ηλιοψημενο πετσί απο την μιά πλευρα,και απο την άλλη οι ευρωπαίοι να μας θεωρούν σιγά-σιγά χώρα σούργελο,χώρα παρία,που θάναι η ουδέτερη ζώνη μεταξύ του κακού,και του καλού, όπως τα εννούν αυτοί . .

Ξέρω,οτι κάποιοι ''ευγενείς και προοδευτικοί'' ανατριχιάζουν στα παραπάνω,

θα βάλουν και ένα τίτλο ρατσισμού και ξενοφοβίας και θα ξεμπερδέψουν,

γυρίζοντας πλευρό .

Φτώχεια και δυστυχία απο την μιά για τους Ελληνες αυτόχθονες,

φτώχεια και δυστυχία για τους μετανάστες και πρόσφυγες,

αναβίωση του φασισμού,βούτυρο στο ψωμί των λαικιστών τύπου Τσίπρα, μεγαλύτερη φτώχεια για όλους,που οδηγεί είτε σε φασισμό και κοινοβουλευτικές δικτατορίες,η σε πόλεμο μεταξύ των φτωχών και ακόμη πιο φτωχών ..

Εαν όμως,αυτή η παραπάνω κατάσταση συνεχιστεί,μπορεί να οδηγηθούμε στην λύτρωση που θάνε μια μεγάλη καταστροφή,εθνική,οικονομική -έξοδοςαπο το ευρώ- αναγκαστική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων όπως το 21,και δημιουργία ενός ''καινουργιου κράτους-προτεκτοράτου'' με κάποιον νέο βασιλιά η επίτροπο .

Θα είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη,και μια απο τις "καλλίτερες επιλογές" που μπορούν να περιμένουμε .

Υπάρχει ακόμη μια λύση,που είναι η πιο σωστή,

και αυτή είναι να προσαρμόσουμε τις ανάγκες με τις δυνατότητες μας .

Αυτή όμως,δεν παίζει με τίποτε,αφού κάτι τέτοιο θα προυπέθεται, 

οτι θα αποδεχόμασταν να χάσουμε κάτι που θεωρούμε δικαίωμα μας,

προτιμώντας να τα χάσουν όλοι,όλα ..

Αυτό το παραπάνω,για να είναι εφικτό,απαιτεί αποφάσεις με κόστος,

απαιτεί ηγέτες με ούμπαλα,απαιτεί αλήθειες ειπωμένες,εθνικό σχέδιο σωτηρίας.

Μείωση των δαπανών των μισθών στο δημόσιο τομέα στα πλαίσια των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων,μείωση των συντάξεων με τρόπο δίκαιο,

κατάργηση των πολλών υψηλών αμοιβών παντού στο δημόσιο .

Εφαρμογή αυστηρών νόμων για φοροδιαφυγή με άμεση φυλάκιση όσων φοροδιαφεύγουν χωρίς καμμιά εξαίρεση.Το ίδιο στο λαθρεμπόριο.

Μείωση των βουλευτων στους 200,με δύο μάξιμουμ θητείες,ασυμβίβαστο βουλευτών υπουργών,κατάργηση μετακλητών,και μόνιμοι υφυπουργοί παντού με πενταετή θητεία.

Απευθέρωση της αγοράς,όχι στο κράτος-επιχειρηματία,αλλά το κράτος- ελεγκτή παντού .

Ενίσχυση της παιδείας,ακόμη και με αύξηση του χρέους,χρήματα στην έρευνα 

και στην τεχνολογία,πλήρη μηχανογράφηση της δικαιοσύνης με σύντομες δίκες,

και ενίσχυση της δημόσιας υγείας αλλά με υπερκομματικό έλεγχο των δαπανών της .

Μείωση των αμυντικών δαπανών στο μισό,αύξηση των δημόσιων επενδύσεων,

όχι σε δρόμους μόνο,αλλά σε έργα υποδομής και προγράμματα ενίσχυσης της νεανικής επιχειρηματικότητας και star ups προγραμμάτων .

Πρέπει να γίνουν όλα τα παραπάνω ; Είναι αυτονόητα,είναι η απάντηση.

Θα γίνουν ποτέ κάποια απο αυτά;Οχι,είναι η απάντηση,αφού βγάζουμε απο τα σπλάχνα μας πολιτικούς σαν τους σημερινούς,αλλά και τους παλαιότερους,

σάρξ εκ της σαρκός μας,άρα τα ίδια σκατά σαν και μας ..Οπότε ;

Υπάρχει περίπτωση εθνικής ανάτασης και επαναπροσδιορισμού μας,στα πλαίσια των συλλογικών μας αναγκών,έστω και σταδιακά,έστω και με καθυστέρηση ;

Σήμερα δεν υπάρχει,αλλά είναι το πλέον απαραίτητο,και εαν δεν μπορούμε να το κάνουμε στα πλαίσια των ατομικών και ιδιοτελών συμφερόντων μας,

ας το κάνουμε στα πλαίσια της εθνικής μας υποχρέωσης,για την Ελλάδα,

για την χώρα, ξεκινώντας απο πάνω προς τα κάτω,και όχι απο το τομάρι μας προς τα πάνω,μπλέκοντας τα τομάρια ολωνών μας .

Θέλουμε ένα Ρήγα Φεραίο,και όχι μια Μπουμπουλίνα η έναν Παλαιών Πατρών Γερμανό.Θέλουμε να ξαναπροτάξουμε τα έθνος,πάνω απο τα μικρά μας τιμάρια ,

και εαν βρούμε το όραμα,θα βρούμε και τον αρχηγό ,αφού για να βρούμε το σημερινό Ρήγα,μας εμποδίζει η τσίμπλα και η ομίχλη που μας έχει πλακώσει απο παντού .

Δίωξτε τους ανίκανους,ιδεοληπτικούς,επικίνδυνους και άρρωστους με την καρέκλα, επιλέξτε,νέους και άφθαρτους ανθρώπους,άγνωστους,κλείστε τα αυτιά σας στο αρωστημένο και κακοφορμισμένο τηλεοπτικό γυαλί,ακούστε μουσική,δείτε μια ταινία, διαβάστε λίγη ιστορία,και τέχνη αν θέλετε,μην αποδέχεστε σαν γεγονός την άποψη του κάθε ημιμαθούς μαλάκα,που κάπου κάτι άκουσε,και προσπαθεί να κρύψει την δική του έλλειψη και ανασφάλεια .

Επίσης,μην τσιμπάτε σε τσιτάτα που περιφέρονται στο διαδίκτυο απο τον καθένα που θέλει να έχει στην δική του μοναξιά,επίφαση της δήθεν δημοσιότητος,και καταντά να  αυτογελοιοποιείται .

Πάνω απο όλα αρχίστε να σκέφτεσθε με πατριωτισμό, και Ελληνικότητα,μακρυά από ανόητους εθνικισμούς και συριζοκοκαμένες παπαριές η φασίζοντες δημοκρατισμούς. Η χώρα πρέπει να μπεί υπεράνω και εφόσον το πιστέψουμε,να αρχίσουμε και στην πράξη να βοηθάμε να σηκωθεί ψηλότερα,λίγο απο τον καθένα μας .

Μόνο τότε,θα καταλάβουμε οτι αυτό το χωράφι,αυτό το οικόπεδο είναι πράγματι δικό μας,εμείς θα είμαστε υπεύθυνοι να το περιφρουρήσουμε,να το οργώσουμε και να να πολεμήσουμε γιαυτό ..

Αν η καταστροφή είναι αναπόφευκτη,τότε ας μετρήσουμε,αν μπορούμε να την αντέξουμε.

Αν όμως ανεβάσουμε λίγο τον πατριωτισμό μας,και την καταστροφή θα αποφύγουμε, και αυτή η λίγη παραπάνω συλλογικότητα,θα βοηθήσει να έχουμε ολοι κάτι κοινό να προσβλέπουμε .

Βάλτε λίγο Ελλάδα στο μυαλό σας,και στην ζωή σας 

Λίγη στην αρχή,είναι αρκετή ..

ΙΑΝΟΣ