ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΕΙ Η SEAT ;

Τυχαία σήμερα,διάβασα ενα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο,και θέωρησα σκόπιμο,να αναφερθώ σε αυτό,παραβιάζοντας την αρχή μου,που ήταν,να μην σχολιάζω και να ασχοληθώ σοβαρά με την εμπειρία μου τόσα χρόνια -25 όλοκληρα -στην μάρκα αυτή,και στην εταιρεία που την αντιπροσωπεύει στην Ελλάδα .

Θα είχε,πολύ μεγάλο ενδιαφέρον,να ακούσει κανείς απο πρώτο χέρι,όλα όσα συνέβησαν στα τόσα χρόνια,ενδιαφέρον όχι μόνο για την συγκεκριμένη μάρκα,αλλά και για το κοντινό και ευρύτερο περιβάλλον .Αν ποτέ το επιχειρήσω,και έχω πολλούς πια, που με στριμώχνουν να το κάνω,πολλά πράγματα θα φωτιστούν διαφορετικά,και πολλές αντιλήψεις για πρόσωπα και καταστάσεις θα αλλάξουν .

Μια μικρή ιστορική αναδρομή για την μάρκα και την εισαγωγική εταιρεία.
Η μάρκα στην Ελλάδα,υπήρχε απο την δεκαεττία του 70 θυγατρική της FIAT ,μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80,που εντάχθηκε στο γκρούπ της VW .
Διάφοροι εισαγωγείς κατά καιρούς,προσπάθησαν να βάλουν την μάρκα στην αγορά,αλλά και το περιβάλλον της αγοράς και κυρίως η αντίληψη των ανθρώπων αυτών, δεν βοήθησαν να έχει μια τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη πορεία,δηλαδή ένα μερίδιο πάνω απο 2% της αγοράς.
Μέχρι και θυγατρική της Πειραικής -Πατραικής, είχε την εισαγωγή της .

Το 1984, η Seat λανσάρισε το IBIZA ,αυτοκίνητο σταθμός για την μάρκα και την αγορά γενικώτερα,και για την σχεδίαση του,και για τους κινητήρες του,αλλά και για την τιμή του. Την ίδια εποχή,σοφά ποιώντας ο σημερινός εισαγωγέας,ανέλαβε την μάρκα για την Ελλάδα,με πολύ  μικρούς στόχους τότε,αλλά σαν επιλογή απεδείχθη στην συνέχεια οτι ήταν πολύ έξυπνη,και ''σοφή'' .
Ημουν ο πρώτος,που ασχολήθηκε με την καινούργια εταιρεία ,χωρίς στην ουσία τίποτε που να υποστηρίζει την ανάληψη αυτή,εκτός απο τις εγκαταστάσεις και γραφεία,συν την δυνατότητα να αγοράζει κάποια αυτοκίνητα,η συγγενής εταιρεία ενοικίασης .
Το 1985,έγινε υποτίμηση της δραχμής,και μπήκαν εισαγωγικά περιθώρια,δηλαδή για κάθε εισαγωγή αυτοκινήτου,ένα μεγάλο ποσό της αξίας του,δεσμευόταν για εξ μήνες άτοκα στην τράπεζα Ελλάδος.
Μια αγορά αυτοκινήτων ρηχή,αντιεπαγγελαμτική,με κάτι τύπους με τσάντες που κυκλοφορούσαν στην Συγγού και πουλούσαν αυτοκίνητα με γραμμάτια και τόκο πάνω απο 3% το μήνα !! και θυσαύριζαν πουλώντας αυτοκίνητα,αφού δεν επιτρεπόταν ούτε δανεισμός επιχειρήσεων,αλλά πολύ περισσότερο δάνεια απο τράπεζες,ούτε φυσικά  πιστωτικές κάρτες.

Το 1986,η Seaτ ήταν 2η στο πίνακα πωλήσεων πανελλαδικά,πίσω απο την Datsun(Nissan) που έφτιαχνε αυτοκίνητα στο Βόλο και είχε ειδικά προνόμια,φορολογικά και άλλα .
Τον ίδιο χρόνο,η εταιρεία που την αντιπροσώπευε έκανε ρεκόρ κερδών,πάνω απο 500 εκ δραχμές,ποσό εξωφρενικό για τα δεδομένα της εποχής,και αν αναζητήσει κανείς το ισολογισμό της χρονιάς εκείνης ,θα διαπιστώσει οτι,ο υποφαινόμενος είχε υπογράψει σε όλες τις θέσεις αφού ο ιδιοκτήτης της ,δεν ήθελε να υπογράψει ο ίδιος ,για κάποιους δικούς(;) του λόγους .
H ιστορία συνεχίστηκε με επιτυχίες,σε πωλήσεις,πρωτιές στις κατηγορίες που πουλούσε, αυτοκίνητα της χρονιάς ,αγώνες,ειδικά μοντέλα και εκδόσεις που γινόταν στην Ελλάδα, εξαιρετική διαφήμηση ,ανάπτυξη δικτύου υποδειγματική σε όλη την Ελλάδα,αλλά και υποστήριξη απο τον ιδιοκτήτη και σημερινό πρόεδρο όλων των εταιρειών του ομίλλου.
Στελέχη πρώτης γραμμής ,το καλλίτερο υλικό της αγοράς ,βραβευμένο περιβάλλον εργασίας,ήταν ο ο ιδανικός χώρος για δουλειά,συνεχείς βραβεύσεις απο την ίδια την Seat, αλλά και το γκρουπ VW.
H SEAT,δεν ήταν η μάρκα με το μεγάλο όνομα,ήταν πάντα αποπαίδι της VW ,είχε καλές -όχι πάντα τιμές -είχε όμως δημιουργήσει ενα μύθο στην Ελλάδα και τον συντηρούσε άλλοτε με καλαμάκια,και άλλοτε με ορό,αλλά τον συντηρούσε για πολλά χρόνια,και αυτό φαινόταν απο το δίκτυο της ,τις πρωτοπωριακές καμπάνιες προώθησης -ήταν η πρώτη που παρείχε η ίδια χρηματοδότηση στου πελάτες της, με το σλόγκαν ''η seat τολμά'' ,πολύ πριν απο τις τράπεζες, χρησιμοποιώντας έξυπνα εργαλεία και αναλαμβάνοντας και ρίσκα φυσικά -,συν τα πολύ καλά οικονομικά αποτελέσματα ,τις πολυ καλές αμοιβές , τα οικονομικά αποτελέσματα της,το  υγιές δίκτυο .
Απο τις αρχές της δεκαετίας του 90 και μετά, η συνολική της εικόνα απογειώθηκε πιο πολύ σε πώλησεις,σε κέρδη, σε όγκο,σε εδραίωση ονόματος, στα πάντα .

Και μετα, ήρθε η παρακμή και ο αργός θάνατος .

Προσωπικά,έζησα όλη την άνοδο,και την ακμή της,και μικρό μέρος,ευτυχώς, της παρακμής της ,που συνεχίζει μέχρι σήμερα,και κατά την γνώμη μου ποτέ δεν θα ξαναγυρίσει στις μέρες εκείνες, ούτε σε ένα μικρό ποσοστό της τότε επιτυχίας .
Θα είναι μια μίζερη κάτάσταση πάντα,και ακόμη και εαν επενδυθούν πολλά χρήματα,πάλι μικρή βελτίωση θα έχει .

Τι υπήρχε,λοιπόν τότε,που έφερε την ακμή και την ανάπτυξη και τι συμβαίνει σήμερα ;
Πρώτα απ'ό λα η απόφαση του εισαγωγέα,να αναλάβει την μάρκα σε μια εποχή που διέβλεπε σωστά οτι, με το λανσάρισμα του ΙΒΙΖΑ ,υπήρχε χώρος να αναπτυχθεί στην Ελλάδα .
Δεύτερον,πάλι η απόφαση του ιδιοκτήτη,να αναθέσει την εταιρεία,σε στελέχη και να τους δώσει χώρο ,υπευθυνότητα,και κάλυψη ακόμη και σε λάθη και παραλείψεις τους.
Τρίτον,οι άνθρωποι που στελέχωσαν την εισαγωγική,ήταν οτι καλλίτερο υπήρχε στην αγορά την εποχή εκείνη ,το κυριότερο όμως είναι το γεγονός οτι,σχεδόν όλοι είχαν πειστεί οτι εκεί ήταν το σπίτι τους,τα ονειρά τους,πίστευαν στο όραμα που υπήρχε διάχυτο παντού .
Η επιλογή των ανθρώπων που πουλούσαν τα αυτοκίνητα,το δίκτυο δηλαδή,δεν γινόταν με οικονομικά κριτήρια,πόσα χρήματα,η πόσο καλές εγκαταστάσεις είχαν,γινόταν,με μόνο ένα κριτήριο,τόχω,το θέλω,θα το κάνω .
Μπορεί,να χρειάστηκε να υπάρξει οικονομική βοήθεια σε αυτούς μέσω διάφορων προγραμμάτων,πάντα όμως,ξεκινούσε απο το μότο,''θα το κάνω για σένα γιατί σε εμπιστεύομαι και πιστεύω σε αυτά που μου λές ''.Και έπρεπε να είσαι συνεπής σε αυτά, ,άμεσα,γρήγορα,ακόμη και χωρίς κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση οικονομική,που πάντα στόχο έχει,να πείσει τον πιο αδύνατο να δεχτεί τις απόψεις του δυνατού,και να βρίζει μέσα του,ο ανίσχυρος .
Είχε δημιουργηθεί ένα περιβάλλον,που οι αποφάσεις λαβάνονταν εύκολα,και χωρίς πολλές φορές την έγκριση του ιδιοκτήτη,αλλά ήταν τόση μεγάλη η αφοσίωση,και το ενδιαφέρον, που σχεδόν πάντα,είχαν καλό αποτέλεσμα .
Γιατί για μένα,αρχή ήταν,δώστου το ονερό σου,το οραμά σου,πείστον οτι έχεις δίκιο, δώστου και αυτουνού ένα κομμάτι απο την επιτυχία,και μίλα του πολύ,κάνε τον βλάκα και τον χαζό,όταν ο άλλος το καταλαβαινε με αυτό το τρόπο,ασχολήσου μαζί του .

Το πιο σημαντικό όμως,ήταν το γεγονός οτι ,ξέραμε τι πουλάγαμε,και σε ποιον τρόπο έπρεπε να απευθυνθούμε σαν υποψήφιο πελάτη. 
Ξεκινήσαμε απο τον πάτο,και φθάσαμε κάπου,προσωπικά ήμουν σίγουρος οτι,ποτέ αυτή η μάρκα δεν θα γινόταν ούτε TOYOTA η VW .Ξέραμε οτι,μπορούμε να φθάσουμε μέχρι ενός σημειου,και ξέραμε πολύ καλά και απεδείχθη επίσης,οτι κάθε προσπάθεια να πουλήσουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες θα μας οδηγούσε στο τοίχο, στην απόρριψη,απο ένα ''άλλο κοινό'' πολύ πιο συμπλεγματικό και που δεν μας  ήθελε.
Ολα αυτά που γράφουν σήμερα οι πελάτες,τα ίδια έλεγαν και τότε,έχουν κάποια σημασία αλλά δεν είναι οι βασικοί λόγοι της ανόδου αλλά και της σημερινής κατακρήμνησης της .
Οι τιμές,η ποιότητα ,η ''κακή μαμά'' VW ,πάντα ενας  Γερμανός θα φταίει για όλα,η σχεδίαση,η έλλειψη γκάμας ,η υποστήριξη ,οτι ήταν ισπανικό αυτοκίνητο,τα παράθυρα που έπεφταν, μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο,όμως, δεν ήταν οι πραγματικοί λόγοι της απότομης ανόδου,αλλά και της καταβύθισης της, στα τάρταρα σήμερα .
 Ξεκινήσαμε απο χαμηλά,και ποτέ δεν θέλαμε να ανέβουμε γραμμικά προς τα πάνω,όσον αφορά το κοινό στο οποίο έπρεπε να απευθυνθούμε .
Εξασφαλίζαμε το πελατολόγιο απο το Αιγάλεω και το Περιστέρι ,φτάσαμε να κάνουμε το αυτοκίνητο τραγούδι,βάζαμε διλήμματα στους συμπλεγματικούς που ήθελαν εμφάνιση,μια ''σκάστρα εξάτμιση'' και να τρέχαμε στα βουνά και στα λαγκάδια με τους αγώνες, η τις καινοτόμες παρουσιάσεις σε ειδικό τύπο και δίκτυο .

Δεν είχαμε,και δεν θέλαμε,τους απόφοιτους του ΜΙΤ ,να πωλήσουν αυτοκίνητα,όμως όταν προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα αυτοκίνητο η καρδιά τους φτερούγιζε και η λύπη τους ήταν ατέλειωτη ,όταν δεν έπειθαν την πασίγνωστη τραβεστί να κυκλοφορεί με ΙΒΙΖΑ ,η όταν ηθοποιοί σαν  την Ντενίση η την την Βουγιουκλάκη  διαφήμιζαν τα αυτοκινητα μας .
Θέλει αρετή,και τόλμη,θέλει νάχεις καρδιά δοσμένη,και ρίσκο να πάρεις, στο πηγαιμό για την επιτυχία ,θέλεις ακόλουθους ,που να σε πιστεύουν και πέφτουν στην φωτιά για σένα, νάχεις έμπνευση,και νάχεις και τον θεό ήλιο να σε ζεσταίνει απο την σωστή απόσταση .

Και μετά;ήρθαν τα χελιδόνια,που αντί να φέρουν την άνοιξη έφεραν τις ''καινούργιες ιδέες'' και τις καινούργιες θεωρίες ,βασικά έφεραν,και εκδήλωσαν τα ελλατώματα τους ,ήταν εύκολο,ήταν βολικό,και τους αφήσαμε να το κάνουν ,κυρίως εγώ .Οταν είδα την φθορά και την παρακμή νάρχεται ,όλα ήταν διαφορατικά πιά.
Ο ιδιοκτήτης επέλεξε νάναι σε άλλο κόσμο ,προσωπικά πιστεύω,οτι τόκανε με βαριά καρδιά, δυστυχώς έτσι του προέκυψε,αρμένιζε με άλλα καράβια και άλλα καινούργια παιχνίδια. Ηρθαν οι μετά,στην αρχή,τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλά ,όμως η αριθμολαγνεια η οικονομομέτρηση,και η συγκρισιμότητα,μπήκαν σαν άφατες αρχές και το όλο πράγμα ξεστράτισε .
Οι βασικοί παίχτες είχαν όλοι αλλάξει προ πολλού επίπεδο ,μηδενός εξαιρομένου,και ο ένας κοίταζε τον άλλον,και όλοι μαζί τον ουρανό,την τύχη,κάνοντας βουντού ο ένας στον άλλον. Αρχιζε και η ''χρυσή εποχή'' του πάρε κόσμε,δώσε και σε μένα μπάρμπα,και όλοι μας, περιμέναμε να γίνει κάτι,απο κάποιον άλλον .
Μικρόνοες άνθρωποι μπήκαν στο παιχνίδι,και η ευελιξία ήταν ένα όνειρο απατηλό,άσε που για να καταλάβουμε τι συνέβαινε,έπρεπε ,και για να στρίψουμε,να θέλουμε το Παναθηναικό στάδιο .Μικροί άννθρωποι,ανασφαλείς και συμπλεγματικοί,μπλέξαν τις γραμμές τους. ''Καταδότες'' των εγκλημάτων εσωτερικά στην εταιρεία,άρχισαν να ξεμυτίζουν δειλά-δειλά,όχι για να πάει παρακάτω η εταιρεία,αλλά για να γίνουν καλλίτερα σαλιγκάρια οι ίδιοι, για να περιμένουν ενα ακόμη Μπουρνόβα ,να μείνουν εκεί ενεοί,και γύρω τους μια νεκροφάνεια .

Σιγά -σιγά έφυγαν τα στελέχη,το δίκτυο στράβωσε απο κακία,που δεν είχε πια τα παλιά μεγαλεία,οι προσπάθειες λιγοστεψαν,η αγορά άλλαζε, και οι καινούργιοι πια, βρεθήκαν να είναι στήλες άλατος .
Μέτριοι,και οι περισσότεροι ανίκανοι,να χειριστούν δύσκολες καταστάσεις, είχαν όλοι ένα κοινό,ήταν όλοι μέλη μιας αυλής γύρω απο τον νεοΚαίσαρα ,χωρίς να θέλουν,να μπορούν, να κάνουν τα απλά,και αυτονόητα . Μοιραίοι,άβουλοι ,μικρά ανθρωπάκια στην αρχή, και τώρα άνθρωποι φοβισμένοι απο την κρίση, για τον μικρό η μεγάλο κομμάτι ψωμί, που τους δίνει, όταν τους το  δίνει πια .
Είχαν όλοι, έναν δικό τους για να μαθαίνουν,όχι την εξέλιξη της δουλειάς τους, αλλά ποιός είναι με ποιόν,τι είπε αυτός που έφυγε,και ποιά τιμωρία του πρέπει, του προδότη.

Κάπως έτσι,έφθασε στο τέλος μια πολύ ωραία ιστορία,που μέσα απο αυτή,πολλούς ανθρώπους βοήθησε,μερικούς δε,τους έκανε και  πολυ διαφορετικούς,χωρίς συναίσθημα και καρδιά.
Ολα ξεχάστηκαν στην αχλύ του χρόνου.Τύψεις; Μπάα,ποιός να ασχολείται με αηδίες, άλλωστε,όταν νοιώθεις οτι είσαι κοντα στο θεό(η και θεός),κοίτα προς τα κάτω, γιατί τα πόδια σου μπορεί να μην είναι στην γή,και εσύ να αιωρείσαι,και το ύψος σου,νάναι αυτό που πραγματικά είσαι,μικρός,όπως όλοι οι  άνθρωποι .

Είναι προφανές σίγουρο,και πέραν πάσης αμφιβολίας οτι, στην παρακμή της μάρκας αυτής,μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί,και μάλιστα σημαστικό.
Δεν το πάλεψα;Δεν το ήθελα πιά;Και φυσικά, μέσα απο αυτή την ευθύνη,μπορεί και να έβλαψα και ανθρώπους που είχαν βασιστεί πάνω μου.
Ομως ακόμη και νάχω όλη την ευθύνη για αρχόμενη παρακμή τότε,η σημερινή κατάντια της μάρκας 5 χρόνια μετά,μάλλον δείχνει το κόκορα του ρολογιού, αλλού ..

Για την μάρκα αυτή,όπως και για την Ελλάδα,βαθιά παρακμή και σκοτάδι .

Κανηνύχτα σας

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΕΒΙΣΙΑΝΌΣ 

ΥΓ .Θάθελα κάποια στιγμή,να κωδικοποιήσω αυτό που έχω αρχίσει να καταγράφω για αυτη την δουλειά και το όλο σκηνικό γύρω της,πολιτικό,οικονομικό,δολοπλοκής,και διαπλοκής, συναισθηματικό ερωτικό επίσης .Μια ωραια μυθιστορηματική επαγγελματική τοιχογραφία των ετών 1985-2010 ....

ΑΛ 
 

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΑΣ

Επιτέλους,έχουμε αποκτήσει το δικό μας βουνό,και αυτή την εποχή ήρθαμε να το παραλάβουμε και να εγκατασταθούμε σε αυτό.Το τηράγαμε απο μακρυά φαινόταν θεόρατο και απρόσιτο ..

Ωραία,σκεφτήκαμε,θάναι άνετα,θάχουμε μπόλικο χώρο και για τα σκυλιά και για τις τίγρεις που πάντα θέλαμε να είχαμε στο κτήμα μας.Αφού πέρασε το βουνό στην ιδιοκτησία μας,το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να έχουμε μπόλικες τίγρεις,αυτά τα πολύ γρήγορα και εντυπωσιακά ζώα.Που,να τρέχεις να βάλεις συστήματα ασφαλείας,ήταν πολύ ακριβά,θέλανε και συντήρηση,άσε που κάποιος έπρεπε να τα παρακολουθεί .Ενω με τα σκυλιά και τις τίγρεις,θάχαμε το κεφάλι μας ήσυχο απο θέματα ασφάλειας .Για μας,ήταν πολύ σημαντικό να νοιώθουμε ασφαλείς.

Δεν βλέπεις,τι γίνεται στο κόσμο,κάθε μέρα και πιο πολλοί μετανάστες έρχονται κατά δώθε.Στην αρχή,ήταν λίγοι.Στην συνέχεια,όλοι,και κυρίως τα μέσα ,τους κυνηγούσαν για να τους δούμε και εμείς  οι υπόλοιποι.Κάποιοι,δεν ήξεραν πως είναι οι μετανάστες φατσικά,κάποιοι πίστευαν,οτι είχαν πιο πολλά δόντια και έτσι έτρωγαν περισσότερο,κάποιοι άλλοι,οτι είχαν πιο πολλά δαχτυλα για να κλέβουν πιο γρήγορα,και κάποιοι άλλοι,οτι είχαν περισσότερα χέρια για να σκάβουν πιο βαθιά και να μην χρειάζονται τσάπες και μηχανήματα .
Τελικά,δεν ήταν και πολύ διαφορετικοί ,λίγο έως πολύ,πιο μαύροι,επειδή καθόταν στο ήλιο πολυ ώρα.Δεν είχαν εμφανείς διαφορές,εκτός απο κείνο το χαζοκακόμοιρο ύφος που σκόπιμα είχαν, για να μας γελάσουν .

Τα σοβαρά μέσα,τηλεοράσεις και sites είχαν συμφωνήσει να συγκινούνται με μέτρο,το τόνο της σάρκας.Είχαν βάλει απαλλαγή το ένα τόνο σάρκα,κάτω απο αυτόν δεν μας ενδιέφερε,όμως πάνω απο δέκα τόνους σάρκες,ήταν θέμα.
Επίσης, οι τηλεοράσεις είχαν και κανόνες εμπλοκής,να ήταν η βάρκα σκισμένη,νάχε φουρτούνα και να τους ρίχνουν στα κύματα οι δουλέμποροι,και οι κάμερες να τους παίρνουν κοντινά πλάνα για νάναι η εικόνα πούρχεται σπίτι σου καθαρή,για να χαίρεσαι,και να φοβάσαι συγχρόνως .
Την άλλη μέρα μπορούσες να πας στους χώρους συγκέντρωσης και να πάρεις μερικά κιλά κρέας ,ήταν σχεδόν τζάμπα .
Μερικοί,σκεφτόταν και πιο φιλοσοφικά,στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν μηχανήματα,είχαν αντί για αυτά σκλάβους, άρα το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα. Τζάμπα κρέας,και εσύ αραχτός να φιλοσοφείς,να οραματίζεσαι για την πλέρια δικαιοσύνη,την εμβάθυνση της δημοκρατίας, και την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος .
Επειδή λοιπόν,όπως βλέπαμε στην τηλεόραση,δεν τους έπνιγαν όλους στη θάλασσα,αλλά επιβιώνανε μπόλικοι,ήταν και οι τζιχαντιστές στο κατώφλι μας, αποφασίσαμε στο βουνό μας να βάλουμε σκυλιά και τίγρεις .
Τα σκυλιά να τους φοβίζουν,και οι τίγρεις να τους κυνηγούν,σαν τότε που ρίχνανε στα κολοσσαία και γέλαγαν οι χαχόλοι δημοκράτες ρωμαίο,έλληνες και λοιποί δημοκράτες λαοί .
Εμείς,δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοια πράγματα παρουσία κόσμου,θα το κάναμε με σεβασμό στα δικαιώματα τους,και σεβασμό στην ιδιωτική ζωή όσων πέρναγαν το όριο του βουνού.
Αν βρίσκανε τίγρεις στο δρόμο τους,εμείς δεν είχαμε καμμιά ευθύνη ,ήταν θέμα δικό τους και των τίγρεων,να βρούν μαι λύση,ένα έντιμο συμβιβασμό βρε αδελφέ.

Φθάσαμε λοιπόν στο βουνό μας,απο κοντά φαινόταν πιο απόκρημνο αν και μικρότερο.Απο την βορινή πλευρα του,έξεχαν βράχια,και καραφλά μέρη,έπεφτε ο ήλιος και νόμιζες οτι ήταν ξανθά κεφάλια που σε προκαλούσαν να κάνεις κάτι, να αναμετρηθείς,να κρυφτείς,σου δημιουργούσε η εικόνα αυτή ενα φόβο.
Πως ανεβαίνεις εκεί πάνω και πως προσεγίζεις την πλευρά αυτή του βουνού σου ..

Ηταν θέμα ..

Στην νοτινή πλευρά,τα πράγματα ήταν πολυ διαφορετικά ,πιο ήπια ,πράσινο παντού ,ψηλά δέντρα,έκαναν παχύ ίσκιο,να κάτσεις να αράξεις και να μην πας πουθενά.Το νερό κατέβαινε περίεργα απο πάνω προς τα κάτω ,ξεκίναγε απο τα αποκρημνα μέρη,αλλά δεν τόβλεπες,ήταν κάτω απο τα βράχια και κατέληγε στα εύφορα μέρη,ξαπλωμένα νερά ,χαλαρά,και άνετα,πότιζαν την επιφάνεια πούταν γεμάτα χόρτα και δέντρα .
Υπήρχε μόνο ένας δρόμος,ξεκίναγε απο τους πρόποδες και έφτανε ίσαμε την κορφή.Επίτηδεςτον είχαν κάνει έτσι,να ελέγχουν την κίνηση,ποιος ανεβαίνει ποιος κατεβαίνει ,και είχαν κάνει και την εξής ακόμη πονηριά ,στην αρχή ήταν πλατύς,χωρούσαν πολλοί άνθρωποι και αυτοκίνητα,άνετα,βολικά,όσο ανέβαινες στένευε,μέχρι που στο τέλος προς την κορυφή ίσα -ίσα που περνούσε ένα αυτοκίνητο.Επρεπε να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου,σχεδόν στο γκρεμό για περάσει ο άλλος .

Οταν ανέβαινες,σταματούσες δεξιά,μπορεί να έμπαινες και στο χαντάκι,αλλά ήσουν σίγουρος οτι δεν θα γκρεμοτσακιστείς.Αυτός που κατέβαινε πήγαινε αριστερά και μια σταβοτιμονιά μπορούσε να βρεθεί εκτός βουνοζώνης.
Αν κατέβαινες,περίμενες αυτόν που πήγαινε δεξιά ανεβαίνοντας  να είναι προσεκτικός και βασισόζουν σε αυτόν,κάθε στρίμωγμα απο τον δεξιό αναβάτη οδηγούσε στον γκρεμό.Ασε, χάλια ήταν εκεί ψηλά ..

Ομως εμείς,που θα είμαστε κάτοικοι αυτού του βουνού,έπρεπε να ξέρουμε πως να ανεβαίνουμε,πως να κατεβαίνουμε,που πήγαζε το νερό ,με λίγα λόγια να ελέγχουμε τις πηγές ζωής του βουνού,να βάλουμε κάπου τα σκυλιά,και κάπου αλλού τις τίγρεις ,μην και αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους ..

Ομως αυτό το βουνό πάντα είχε κίνηση,ήταν Μάιος,καλή ώρα,ανέβαινες στην αρχή,μια χαρά δρόμος,σε μια στροφή έπεφτες πάνω στην γεροχειμώνα που κατεβαινε με προσοχή ,ασθμαίνονοντας απο την ζέστη και την κούραση.Μόλις που προλάβαινε να κρυφτεί πριν τον λειώσει ο ζεστός ήλιος .
Στην μέση της διαδρομής,εκεί που άρχιζε να στενεύει,νάσου να κατεβαίνει η ανθοφόρα και φυλλοβόλος άνοιξη,τόχε υπολογίσει οτι, μέχρι να κατέβει, τα χόρτα απο πράσινα θα γινόταν μπέζ, και  στερημένα απο χυμούς,θάσπαγαν σαν τα φύσαγε ο εξάδελφος βοριάς που καραδοκούσε πάντα στις απόκρημνες πλαγιές.

Σε κάθε αλλαγή εποχής,υπήρχαν και στάσεις,για να ξαποστάσουν πιο πολύ,οι ανεβαίνοντες,και για λίγο,οι κατεβαίνοντες .
Είχαμε στήσει στα διάσελα και στα σκιερά μέρη ξύλινες κατασκευές και είχαμε βάλει και τηλεοράσεις να ενημερώνονται οι ανεβοκατεβαίνοντες .
Η τηλεόραση ήταν το επίσημο μέσο του βουνού μας,ακούγαμε ειδήσεις,βλέπαμε είτε τις ξερακιανές φραγκόκοτες,που λέγαν,υποτίθεται τα νέα,είτε νεαρές χαριτόβρυτες,που κάναν ρεπορτάζ,φωνάζοντας και σκούζοντας  σαν τον ξεχασμένο τους οργασμό .
Εσφαξε κάποιος το παιδί του,πω-πω συγκίνηση,άντε πάλι απο την αρχή,τύποι αρχαιόβλακες,και αριστοδήμονες,να λένε,τα μικρόφωνα να μουγγανίζουν απο την συγκίνηση και την αγανάκτηση,κρατημένα δάκρυα και ιδρωμένες παλάμες ,με τίμιο ίδρωτα ,και το μαρκούτσι που μπλέκεται στα πόδια της, με τα ψιλοτάκουνα και το βαμμένο βλέφαρο .

Ο δρόμος,ένα ατέλειωτο στροφιλίκι,πρώτη στροφή δεξιά,και αμέσως μια κλειστή αριστερά ,να θυμηθώ,να μετρήσω πόσες αριστερές και πόσες δεξιές στροφές υπήρχαν μέχρι πάνω .Ελπίζω,να μην χρειαστεί να μετρήσω τις ίδιες κατεβαίνοντας .
Ομως,ήμουν σίγουρος οτι,οι δεξιές ήταν πιο πολλές,αλλά οι αριστερές πιο απότομες ,ήθελε προσοχή σε αυτές ,μην βρεθείς ξαφνικά να μετράς τα βράχια, και τα χαλικια άσε που παραμόνευαν και οι τίγρεις .

Για ένα διαβολεμενο λόγο,που δεν ηξερα ακόμη, οι τίγρεις  δεν πάταγαν στο δρόμο,ήταν πάντα εκτός δρόμου.Τις εβλεπες να λιάζονται στο ήλιο και τις θαύμαζες,όμορφες και ριγωτές όπως ήταν .
Αλλοίμονο σου όμως,εαν ξεστράτιζες.Είχαμε μάθει απο την Βικιπαίδεια, οτι οι σκούροι άνθρωποι που ζούσαν ανατολικά,δεν περπάταγαν στους δρόμους,και προτιμούσαν να σκαρφαλωνουν στις πλαγιές .Γιαυτό,και η λύση με τις τίγρεις ,ήταν όλα μελετημένα .

Το βουνό μας,ήταν μέρος μιας οροσειράς που επεκτεινόταν σε πολλές κατευθύνσεις,δημιουργούσε συμπλέγματα,το ένα ακουμπούσε το άλλο,και όλα μαζί κάναν ενότητα απο βουνά,ακούνητα.Αλλα  ήταν πιο ψηλά,άλλα πιο χαμηλά. Τα ψηλά,έβλεπαν τα χαμηλά,απο το ύψος τους, και δεν τους ξέφυεγε τίποτε απο όσα γινόντουσαν στα πιο χαμηλά .
Ενα ακόμη περίεργο πράγμα βρε παιδί μου,χαμηλά,ήταν πιο χαλαρά ,όσο πήγαινες πιο ψηλα,γινόντουσαν πιο σφιχτόκωλα και πιο προσεκτικά και οργανωμένα .

Το βουνό,είχε σύστημα και κονόνες ,Τους τηρούσαν όλοι ,χωρίς καμμία εξαίρεη 

Τι δεν καταλαβαίνετε ;


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ