Ζούμε,σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα,είμαστε Ελληνες γιατί η γλώσσα και οι λέξεις που ειπώθηκαν σε αυτό το χώρο,το επιβεβαιώνουν.
Οπως όλοι γνωρίζετε,τα πάντα είναι γλώσσα,όλα ορίζονται απο τις λέξεις που μάθαμε και χρησιμοποιούμε,στην επικοινωνία μεταξύ μας.
Ζούμε,σε μια χώρα που ανήκει σε ένα πλανήτη που τον ονομάσαμε γή,
μια απειρολάχιστη τρίχα της κατσίκας που λέγεται σύμπαν,
και όπου ο μέγας Νανόπουλος προσδιόρισε οτι υπάρχουν 10 στην 506 δύναμη,
δηλαδή 506 μηδενικά με σύμπαντα .Αρα,μιλάμε για μιλιούνια κατσίκες ..
Αν δε,στην σκέψη μας,υπολογίσουμε,και το μάλλον σίγουρο δεδομένο οτι,
υπάρχουν και συνολικά δέκα γνωστές διαστάσεις,τότε δεν μιλάμε μόνο για μυριάδες κατσίκες,αλλά και άλλα τόσα πρόβατα μοσχάρια και βόιδια .
Διαβάζω τώρα τελευταία πολύ,προσπαθώντας να κατανοήσω λίγο καλλίτερα,
τις αιτίες,το χάλι,και την παρακμή μας,προσπαθώ μέσα απο τους προβληματισμούς των συγραφέων,να βρώ την άκρη μιας διαφορετικής προσέγγισης,
που θα εντοπίζει τα αίτια,κυρίως όμως θα δίνει πειστικές απαντήσεις και λύσεις,
για όλους μας,και για τον καθένα χωριστά.
Απο τον Ανδρουλάκη,και τον Χωμενίδη,και απο τον Ξανθούλη μέχρι τον Σκαμπαρδώνη,ακόμη και τον Τατσόπουλο,η και ξένους,τον Ρόθ ,τον Αλτουσέρ,
τον πολύ σημαντικό Φαουλή στα περίτεχνα γλωσικά του παιχνιδίσματα,
πιο επιστημονικά,στον Καλύβα,και στον Μαρατζίδη,
αναζητώ νάβρω,μια εξήγηση για τις αιτίες που αυτή η μικρή τρίχα,κάτσιασε,
και είναι έτοιμη να στροβιλιστεί πέφτοντας,αφήνοντας κρανίου τόπο ...
Μερικά πράγματα δείχνουν να είναι νομοτελειακά.
Δηλαδή,θα συμβούν,οτι,και να σκέφτομαι εγώ,οτι,και να θέλω,
ότι,και να κάνω .
Αρα,ξαναμπαίνει το βασανιστικό ερώτημα,υπάρχει ελπίδα;
Μπορεί να αλλάξει κάτι σημαντικά,έτσι ώστε,με την διάθεση αλλαγής,
να προκύψει αίσθηση ελπίδας,να εδραιωθεί εμπιστοσύνη,
να γίνουν τα πράγματα λίγο καλλίτερα για τον καθένα απο μας,
και για το μικρό υποσύνολο που λέγεται ελληνική κοινωνία;
Η μήπως έχουμε παραδοθεί,χωρίς όρους, στο μοιρολατρικό μας πεπρωμένο,
οτι,είναι να γίνει θα γίνει οπωσδήποτε,οτι,και να κάνω εγώ,
και μερικοί άλλοι,ονειπαρμένοι και πυροβολημένοι τύποι,σαν και ελόγου μου.
Αποτέλεσμα της παράδοσης μας αυτής,είναι οτι,όλα πηγαίνουν απο μόνα τους. Πάμε,με το ρυθμό του κέρατου που διατάσει τις λεγεώνες να βαδίζουν,
να πολεμούν,να σταματούν,να γίνονται κάβουρες,τετράγωνα,καλυμένα απο ασπίδες με τα δόρατα να ξέχουν .
Αλλοι πολεμάνε,χωρίς να ξέρουν τον λόγο,άλλοι ανήμποροι στα κελιά τους περιμένουν τους βαρβάρους,να τους ανασκολπήσουν,να τους εξανδραποδήσουν,
να τους κάνουν σκλάβους,κωπληλάτες στις σύγρονες γαλέρες με τις πλουμιστές πλώρες και τα ψεύτικα χρυσά κέρατα ζωγραφισμένα στο πλάι.
Ομως,άλλοτε και ενίοτε,οι βάρβαροι δεν έρχονται,αν και θα ήταν μια κάποια λύση που υπαινίσεται ο μεγάλος Αλεξανδινός,και δεν έρχονται,όχι γιατί δεν θέλουν,
αλλά,γιατί και κυρίως βαριούνται και αυτοί,και προτιμούν να περιμένουν.
Ολοι περιμένουν,άλλοι τους βάρβαρους,οι βάρβαροι τους άλλους,
οι κλεισμένοι στα τείχη τους ''ελευθερωτές'',και όλοι μαζί κάνουμε ένα μικρό βήμα πίσω καθε φορά.
Αν είσαι κάπου στην άκρη,πέφτεις στο κενό,αν είσαι μέσα στα τείχη
ένα ακόμη βήμα πίσω,όπου,πίσω-πίσω,γεμίσαμε με λούγκρες και πισοπερπατητές.
Αν είσαι έξω απο τα τείχη πίσω,και πιο πίσω,σε περιμένει στο άγριο δάσος
ο κοκκινογένης κύκλωπας,η στην καλλίτερη το αρπακτικό που σε μπάνισε πρώτο.
Η ανθρωπότητα άλλαζε και εξελισόταν,μόνο όταν,υπήρχαν βλαμένοι έξω απο τα καλούπια,τρελοί και ανισόρροποι,που ανάγκαζαν πολλούς απο τους υπόλοιπους
να μετακινούνται,και στο χώρο,και στο μυαλό,
τρελοί,ήρωες,χωλοί,ρέμπελοι,επαναστάτες χωρίς αιτία.
Ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας,ζούμε την αρχή του τέλους,του είδους;
Kλείνει ο κήπος των Εσπερίδων για επ΄αόριστον ανακαίνιση;
Ναι η όχι;
Θα μου πείς,απο την μιά,έχουμε την ασημαντότητα της τρίχας,
και απο την άλλη αυτή η τρίχα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο .
Κλασική αντίφαση:Δεν παίζει λες,χωρίς να σκεφτείς.
Η μήπως παίζει,και όλο αυτό,είναι το αντίσωμα που ενεργοποιείται
και μας αναγκάζει μέσα απο την γλώσσα,να κάνουμε λέξεις
να επικοινωνήσουμε και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά αυτή την φορά .
Ολα τα επιφαινόμενα δεν είναι ορατά απο όλους,συνήθως βλέπουμε αυτά που θέλουμε να δούμε,η μας επιβάλλουν οι άλλοι να δούμε,
και πάντα πίσω απο το καθένα απο αυτά,υπάρχουν τα λίγα μοναδικά,
θα έλεγα δε,οτι αυτά είναι και η ουσία.
Εδω το προφανές,δεν ειναι αυτονόητο .
Εχουμε γυάλινα μάτια και αργό μυαλό,δεν θέλουμε πεισματικά,
να μετακινηθούμε ούτε μια πιθαμή απο το σημείο,που τσαλαβουτώντας κάποια στιγμή στο παρελθόν,κολήσαμε εκεί.
Θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος,και εμείς,μένουμε ενεοί και ακίνητοι,
αγνοώντας οτι,οταν αλλάξουν οι άλλοι,με μας ακίνητους,
τότε εμείς στην πραγματικότητα θα κάνουμε συνεχώς βήματα προς τα πίσω,
αμυνόμενοι μιας θέσης που δεν υπάρχει πιά .
Ευτυχώς,και οι πολλοί άλλοι,μένουν ακίνητοι σαν και μας,
κοιτώντας πάντα προς τα πίσω,στο πισινό μας,
και το μόνο που τους νοιάζει πια,είναι,ποιός θάρθει πρώτος επίσκεψη,
ο τείχος,ο βράχος,ο γκρεμός,η τίγρης,η ήρθε η ώρα της πρώτης φοράς αριστερας του κώλου;
Είμαι σίγουρος οτι,πολλοί θα έχετε σκυλοβαρεθεί απο όλα αυτά ,
άρα,δεν θα προλάβατε,να φτάσετε μέχρι εδώ.
Είμαι σίγουρος οτι,προτιμάτε να διαβάζετε στο face book,
να αναρτάτε''σοφά''λόγια μεγάλων ανδρών''που ούτε τους ξέρετε,
ούτε τους έχετε διαβάσει ποτέ.
Σας εντυπωσιάζει η σοφία τους,και το γεγονός οτι,τα σοφά τους λόγια,
σας ''ακουμπούν'',και σας αρέσουν βρε αδελφέ .
Ομως δεν είναι αυτή η κύρια ατία.
Είναι,η ανάγκη,να δείξετε οτι, καταλαβαίνετε τις λίγες λέξεις με την σοφία που περιλαμβάνουν,και θέλετε να προλάβετε να το πείτε.
Για ποιό,όμως λόγο;
Για εκπαίδευση των''λοιπών''αδαών,για εντυπωσιασμό των χαόλων που... δεν,
για να γεμίσει την ψυχή σας που άδειασε,για να χτυπάτε κάτω τις λέξεις
σαν χταπόδι,η μήπως,επειδή νοιώθετε άδειοι και ανίκανοι να κάνετε ένα βήμα στην ζωή σας μπροστά,βολεμένοι πίσω απο δανεικές λέξεις,
με κλεμένα και αγύριστα λόγια,μια επικοινωνία με το τίποτε και το καθόλου.
Είμαι σίγουρος οτι,προτιμάτε να βλέπετε τηλεόραση,ειδήσεις,σήριαλ,
με πολύ αίμα,με πεινασμενα παιδιά,και να φρίτετε βγάζοντας κραυγούλες συμπόνοιας,αλλά όχι,και να ασχοληθείτε με τα πεινασμένα παιδιά στην Ελλάδα.
Η ακόμη και survivor,δήθεν,για να ξεκουραστείτε,να χαλαρώσετε,
να διασκεδάσετε,αλλά στην ουσία να χώσετε την μούρη σας στην κλειδαρότρυπα,
και ζηλότυπα,να βλέπετε κώλους,κορμιά με φέτες,με γλώσσα κακοποιημένη,
και μυαλό σαν τον πατσά το πρωί,μετά τα μπουζούκια στην Αθηνάς
Ολα αυτά δεν είναι θέμα κριτικής,οι κακοί απέναντι στους ημώντε καλούς,
αλλά μια ακόμη φωτογραφία,μιας κοινωνίας που αρνείται,
που σέρνεται απο το μηδέν,στο τίποτε.
Ολοι μαζί,ακίνητοι και τρομαγμένοι,δειλοί και ριψάσπιδες .
Μην νομίσετε οτι,υπάρχουν πολλοί,και σίγουρα όχι εγώ,
που είναι στην σωστή πλευρά και στηλιτεύω τα κακώς κέιμενα,των απέναντι .
Είμαι σάρξ εκ της σαρκός,αυτού του τέρατος,με τα πολλά χέρια,
το ένα πόδι,τα δέκα κεφάλια,το ένα αυτί,που χωρίς μάτια,
πορεύεται μαζί με όλους τους ομοίους ...
Τα στρατά προχωρούν,αχός μεγάλος έχει σηκωθεί,και πανικός έχει καταλάβει τους εχθρούς του έθνους,αυτά θα μας σώσουν .
Ζήτω το έθνος η Μακεδονία είναι ελληνική,σιγά μην και δεν ήτανε,
η Κύπρος είναι επίσης ελληνική;Το Αφιόν Καραχισάρ τι είναι;
πόλις,κάναβις η χασίσι μυρωδάτο;
Μετανοείτε,και προσεύχεσθε,αλλοίμονο σας (μας),
πλησιάζει η ώρα της κρίσης.
Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών,καθολικώς διαμαρτυρομένων,και μουσολμανικώς υποταγμένων,λωτοφάγοι εσείς,σούπερ στάρ.
ΑΜΗΝ
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
