ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ;

Η φρικτή περίοδος που περνάει ο μέσος Ελληνας αυτήν την στιγμή και εδώ και δέκα χρόνια,μας φέρνει στο δίλημμα μεταξύ της Aρετής και της Kακίας .
Ο δρόμος της κακίας,είναι η εύκολη διέξοδος:κάνουμε αρκετές μεταρρυθμίσεις για να πειστούν οι πιστωτές μας,να εγκρίνουν τις εκταμιεύσεις,και συνεχίζουμε όπως πρίν,αλλά με μειωμένο εισόδημα κατά25%.Επιστρέφουμε ουσιαστικά στα επίπεδα του 1990 και στην αντίστοιχη ποιότητα ζωής .
Ο δημόσιος τομέας θα παραμείνει υπερφυής,και διεφθαρμένος,
τα παιδιά μας θα ταλανίζονται σε ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα,
οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι,θα υφίστανται ιατρική περίθαλψη τρίτου κόσμου,και οι νέοι δεν θα βρίσκουν εργασία.
Ολα αυτά είναι δυστυχώς εύκολα να φανταστούμε,καθώς και το ότι, 
η χώρα θα εξακολουθεί να είναι υπο τον ζυγό ενός,σε μεγάλο βαθμό, διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου και τω ομάδων συμφερόντων που εξυπηρετεί.Για αυτούς που επιθυμούν κάτι καλλίτερο,υπάρχουν οι λύσεις της υποταγής,της αφομίωσης,η της μετανάστευσης .

Ο δρόμος της αρετής,είναι η δύσκολη επιλογή της απόρριψης οργανωμένων συμφερόντων και πολιτικών δυναστειών,
της ενίσχυσης όλων,που επιθυμούν διακαώς,να σπουδάζουν,
να εργάζονται,και να παράγουν δημιουργώντας πλούτο,
για τον εαυτόν τους,και την κοινωνία,και ζώντας αξιοπρεπώς .

Η επιλογή είναι δύσκολη,διότι όλοι( άτομα ,επιχειρήσεις ,κυβερνήσεις) πρέπει τελικά να δουλέψουν πιο σκληρά,και να μάθουν να συμπεριφέρονται σαν να ζούν σε μια διαφορετική κοινωνία,
ας πούμε σαν αυτήν της Κύπρου,της Φιλανδίας ,της Γερμανίας .
Η επιλογή είναι ακόμη πιο δύσκολη,διότι τα οργανωμένα συμφέροντα δεν θα ενδώσουν,χωρίς προηγουμένως να αντισταθούν σε πλατείες, δρόμους,λιμάνια,χωρίς συσκοτισμούς,καταλήψεις,σπασμένα τζάμια, πυρπολήσεις αυτοκινήτων,και απεργειακά κύματα.

Υπεράνω όλων,αρετή σημαίνει,να εξασφαλίσουμε για τα παιδιά μας,
ένα μέλλον στην χώρα τους .
Εχει απομείνει άραγε αρκετή αρετή στην Ελλάδα ;


Η Ελλάδα  είναι μια πανέμορφη χώρα,με ιστορία χιλιάδων χρόνων,
με πολιτισμό αρκετών μεγατόνων σε σχέση με τις περισσότερες χώρες, κοιτίδα των βασικών εννοιών σε παναθρώπινο επίπεδο.
Αξιοπρέπεια του ατόμου,δημοκρατία και φώς,να κοιτάς τον Ναό του Ποσειδώνα λουσμένο στο ατέλειωτο και μαγευτικό φώς, 
απο την μία πλευρά,και,απο την άλλη,
να κινούμαστε στην ΛΕΑ,με μαγκιά,το χέρι έξω απο το παράθυρο κρεμασμένο σαν σπσμένο,με το τσιγάρο,που θα πετάξει λίγο πιο κάτω στο δρόμο,με όλους να καπνίζουν παντού,αδιαφορώντας για τα παιδιά που έχουν δίπλα τους,αραχτοί στην καφετέρια με τις ώρες πίνοντας ένα καφέ με δόσεις,δημόσιοι υπάλληλοι που ανάθεμα,αν ξέρουν να γράψουν το όνομα τους σε ένα πληκτρολόγιο,και τόσα άλλα...

Δομικές αντιφάσεις,επιλογές ετών,καταθύθισμα στο χειρότερο και χαμηλότερο επίπεδο κάθε χρόνο.
Φταίνε πολλά,φταίμε όλοι,περισσότεροι οι ηγέτες σε κάθε επίπεδο. 

Ομως όλοι εμείς,πρέπει να πούμε φτάνει:,μπορώ να σκεφτώ 
μόνος μου βρέ αδελφέ,μπορώ να πω όχι,μπορώ και επιβάλλεται να αλλάξω την μοίρα μου και την ζωή των παιδιών μου,
το οφείλω κυρίως,σε αυτά.

Μια μικρή επανάσταση,ένα πολύ μικρό βήμα κάθε μέρα,
λίγη περισσότερη συνέπεια,λίγη παραπάνω πειθαρχεία,
λίγη αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό .
Μακρυά απο τις θεωρίες συνομωσίας,την εύκολη και αμάσητη αποδοχή του καθενός,που πάντα έχει στόχο την δικιά του πάρτη, 
και σίγουρα,όχι την δικιά σου.

Τα μικρά σημερινά δικά μας βήματα,θα γίνουν μεγαλύτερα απο τα παιδιά μας,και πολύ πιο μεγάλα,απο τα παιδιά,των παιδιών μας.

Χρειάζεται αγάπη και σεβασμός στο μεγαλείο της χώρας,
αυτή πρέπει να προστατεύουμε.
Οχι στην μισαλοδοξία,οχι  στην υποταγή στο θρησκευτικό σκοταδισμό και στα μυστικά,που δήθεν ξέρουν,όλοι οι επιτήδειοι.


Ολα είναι σχετικά,και όπως είπε ο μεγάλος Αλβέρτος:
''Ο καθένας είναι μεγαλοφυία,αλλά,αν κρίνεις ένα ψάρι, 
απο την ικανότητα του να σκαρφαλώνει σε ένα δένδρo,
θα περάσει όλη του την ζωή,πιστεύοντας οτι είναι ηλίθιο ..''

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 







 

ΘΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

Χθες,πέθανε ενας πολύ σημαντικός άνθρωπος και για μένα, 
και για όλη την Ελλάδα.Ο Θόδωρος Βασιλάκης.
Είμαστε μαζί,πάνω απο 25 χρόνια απο το 1985 μέχρι και το 2010,
και τον έζησα στις πιο σημαντικές φάσεις της ζωής του,
απο τον τύπο με το μουστάκι και την μηχανή στις συναντήσεις της GENERAL MOTORS HELLAS,μέχρι και το μεγαλοστό σημαντικό παράγοντα της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Θόδωρος Βασιλάκης,είχε την μοναδική ικανόητητα,
να βλέπει πέραν απο όλους μας,ακόμη και πέρα απο τις επιθυμίες 
των δικών του ανθρώπων .Αυτό,το πολύ σημαντικό χάρισμα, 
και πλεονέκτημα,τον χαρακτήριζε πάντα μέχρι και τον θανατό του .

Σήμερα,μπορεί όλοι,να θεωρούν δεδομένα και αυτονόητα όλα, 
όσα πέτυχε στην ζωή του,όμως μπορώ να διαβεβαιώσω οτι,
ούτε εύκολο ήταν,ούτε την πολύ μεγάλη βοήθεια είχε απο οποιονδήποτε τρίτο είχε.

Συνήθως,οι νεκρολογίες,έχουν μόνο καλά και συμπαθητικά λόγια συνήθως μηχανικά και εύκολα ξεχασμένα .
Ο Θόδωρος Βασιλάκης όμως ήταν,πραγματικά,όσα καλά ακουστούν γιαυτόν σήμερα.

Ηταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και για την ελληνική οικονομία, επέμενε ελληνικά,και επένδυε ακόμη και στα χρόνια της κρίσης,
έδωσε δουλειά σε άπειρους ανθρώπους και εταιρείες, 
και πάνω απο όλα είχε μέσα του ,μεράκι και ποιότητα .

Δυστυχώς,σιγά-σιγά εκλείπουν άνθρωποι σαν τον Θόδωρο 
και όλοι μας νοιώθουμε πολύ φτωχοί,και κάπως μόνοι,σήμερα.

Θέλω να πιστεύω οτι,θα μείνει στην μνήμη όλων, 
και όχι μόνον στους δικούς του και σε όσους τον ήξεραν,
αλλά σε πάρα πολλούς περισσότερους Ελληνες .

Το πιο σημαντικό πράγμα σήμερα,δεν είναι οι εύκολες πλαστικέςσυνήθως ευχές,και τα μεγάλα λόγια.
Το πιο σημαντικό είναι,να κρατηθεί η μνήμη του ζωντανή, 
και μεγάλη ευθύνη έχουν τα παιδιά του,και τα παιδιά των παιδιών του .

Ηταν πολύ σημαντική τιμή για μένα ,που τον γνώρισα στην ζωή μου.

Αντίο Θόδωρε 

Αιώνια η μνήμη σου,νάναι 


ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΕΒΙΣΙΑΝΟΣ 


 

ΔΗΘΕΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΚΛΑΡΙΝΟΓΑΜΠΡΟΙ

Μάλλον,έχω χάσει  την μπάλλα,και αναρωτιέμαι μήπως είμαι 
σε άλλο σύμπαν,πάντα όμως,είτε λόγω αδυναμιών,
είτε λόγω συνήθειας,κωλοτρίβομαι σε αυτό.
Θέλω,να βρώ μια άκρη,και να κατανοήσω,
πραγματικά όμως,ποιός είναι ο σημερινός Ελληνας του 2018,
τι νοιώθει,τι νομίζει οτι θέλει κάνοντας άλλα,
και τι κάνει νομίζοντας οτι κάνει,αυτό που θέλει.
Και πως αυτό το υπαρκτό όν,υπάρχει εδώ γύρω μας,
και τι θέλουμε εμείς απο αυτό,και εκείνο,απο εμάς.

Κάποιος εξυπνάκιας θα αναρωτηθεί,γιατί κάνω αυτόν 
τον διαχωρισμό εγώ/εμείς,με το ελληνόμορφο όν. 
Ομως μόνο έτσι εξ αντιδιατολής,θα μπορέσουμε να βρούμε μια άκρη,
δοθέντος πάντα,οτι,δεν ψάχνουμε τον κακό και τον καλό,
και ποιοί είναι ''αυτοί'',και ποιοί ''εμείς''.
Βέβαια,βάζοντας την έννοια ''πραγματικά όμως''αναιρώ την ίδια την σύγκριση θεωρώντας,το πραγματικό,δεδομένο,
ενώ είναι πολύ πιθανό να βρισκόμαστε σε άλλη φάση,
σε άλλη διάσταση,και όπου το υπερβατικό, και το μεταφυσικό 
μπορεί να είναι η ίδια η έννοια του ''πραγματικού''και ''αληθινού''.

Το ανθρώπινο όν,αναπτύχθηκε σημαντικά στους αιώνες, 
γιατί μπήκαν στην ζωή του,έννοιες όπως αγάπη,
το ενδιαφέρον για τον διπλανό ,η έννοια του δικαίου,
όσο κουτσά και εαν εφαρμόστηκε, την έννοια της λογικής,
όσο και εαν ποτέ,να μην έφθασε στα επιθυμητά επίπεδα,
η φροντίδα για τον αδυνατο κοντινό μας, 
Η και ακόμη η έννοια της ίδιας της έγνοιας με την Σωκρατική ερμηνεία,ακόμη και εαν και αυτή,ήταν λειψή,και ιδιοτελής.
Ομως όλα τα παραπάνω,τα μπερδεύαμε με την χαρά,και την λύπη,
τον φόβο,επιφανειακά συναισθήματα,που μάλλον ατομισμό προδίδουν, και καλή διακαιολογία δίνουν,σε όσους δεν έχουν τα παραπάνω.

Αφορμή για επανεξέταση,είναι πάντα η δυσκολία,η ανημποριά, 
κυρίως όμως,είναι ο θάνατος .
Αυτός είναι ο δανειστής των αναγκαστικών προσαρμογών 
στις έννοιες αυτές,αφού η άγνοια και ο φόβος,μας κάνει ευάλωτους, 
και με λιγώτερο ατομισμό για κείνη την στιγμή, 
που σε βρίσκει μικρό και έρμαιο των μεταφυσικών μας αναζητήσεων .

Ας κάτσουμε λοιπόν γύρω απο το τραπέζι με τους ανθρώπους που ξέρουμε,όσοι πολλοί και νάναι χωράνε,και περιμένουμε να αδειάσει χώρος  για νάμαστε λίγο πιο άνετα.
Ομως αυτό δεν θα συμβεί,είναι μια ακόμη ψευδαίσθηση της στιγμής,
που είναι,όταν ένας που καθόταν δίπλα μας,πήρε την βαρκα και πήγε απέναντι,περνώντας απο το σκοτεινό τούνελ,για τόπους χλοερούς, 
ένθα απέδρα η λύπη και στεναγμός,κατά την ευαγγελική ρήση .

Σήμερα στην Ελλάδα του 2018,όλοι κρύβονται,πίσω απο πολύ μεγάλες και ακούνητες πέτρες,των δήθεν συναισθημάτων,και των ''αναγκών τους'',όπως τις έραψαν κατάσαρκα πάνω τους.
Κλαρινογαμπροί και δηθενάδες,ενεργούν με βάσει μόνο την πάρτη τους,
δηλώνουν την λύπη τους,και την χαρά τους,με λόγια φτωχά,
κενά αέρος,γράφουν τις παπαρίτσες τους στα κοινωνικά δίκτυα, 
και όλα αυτά ένα σκοπό και στόχο έχουν.
Να δηλώσουν κατ΄αρχήν παρουσία,είμαι και εδώ,συμμετέχω βρέ,
να δείξουν την καλή τους πρόθεση και καρδιά,
να είναι και αυτοί μέρος της κοινωνίας που συμπαθεί και συμμετέχει βρέ αδελφέ.
Ομως κατά βάθος είναι μια ακόμη επίδειξη ψεύτικης και επίπλαστης γυαλιστερής και κούφιας επίδειξης,που απευθύνεται στο εγώ μας,
είμαι και εγώ εδώ,και αφού είμαι και αφού συμμετέχω λέγοντας παπάντζες,είμαι και κάτι τέλος πάντων.

Σε όλες τις στιγμές,κυρίως όμως,στις πιο δύσκολες,
φαίνεται η γενικευμένη αδιαφορία,μέσα απο την πιπίλα των γλυκερών λέξεων,άχρωμων,ψεύτικων και υπερβολικών.

Ολοι μετερχόμεθα αυτού του παιχνιδιού εντυπώσεων,
απογυμνωμένο απο ουσία,απο μεδούλι ενδιαφέροντος πραγματικού,
γιατί αν ήταν έστω και κατ'ελάχιστον πραγματικό,
θα σηκωνόσουν απο την καρέκλα βρέ μοναχικό ζόμπι,
και θα πήγαινες εκεί που γίνεται το γεγονός.
Δουλειές δήθεν,μια ατέλιωτη βαρεμάρα και ξεπέτα,
σε όλα, χαριτωμενιές και ανοησίες στο FΒ,όπου το γελείο,
και η έλλειψη αυτoσεβασμού κυριαρχεί,σε σκύλους,πουλιά,
σοφίες και αναρτήσεις απο ωραίες ζωγραφιές άλλων .
Πιο πολύ αξία φαίνεται να δίνουμε σε αυτά,παρά στους''δικούς μας ανθρώπους'',να τους καταλάβουμε,να τους φροντίσουμε,
να ενδιαφερθούμε,αν έχουν να φάνε σήμερα,
αν νοιώθουν μοναξιά και θέλουν μιά καλή κουβέντα.
Οχι,εμείς ακιζόμαστε,με εκείνο το ξελιγωμένο ύφος,
με πλαστική φωτογραφία παραποιημένη και αυτή,
όπως τα συναισθήματα μας .
Ψεύτικα όλα,που να βρείς χρόνο μωρή να ασχοληθείς με τον άνθρωπο δίπλα σου,πιο πέρα, λιγάκι.Ασχολήσου βρε καταθλιπτικέ,
με τον παιδί,που δεν έχει να φάει,και κλάψε ειλικρινά όμως,
για αυτόν που ήξερες,και έχασες .

Δεν είμαστε εμείς,και οι άλλοι,οι καλοί και οι κακοί .
Δεν υπάρχουν τέτοιες συγκρίσεις και διαφορές,
αυτά είναι επινοήματα για βολικές απαντήσεις.
Σημασία έχει το γεγονός οτι,η κοινωνική μας συνείδηση χάθηκε,εξαφανίστηκε,και αυτό έχει αντανάκλαση σε όλα τα θέματα της ζωής μας,κοινωνικά,οικονομικά,εθνικά,μπορεί ακόμη και οικογενειακά. Αλλες κοινωνίες που θέλουμε να μισούμε,κρατούν αυτό που λέγεται κοινωνική ενσυναίσθηση,και συνασθηματική νοημοσύνη.

Γιατι αλήθεια,δεν νοιώθουμε τίποτε πιά,και για κανένα;
Ο πολιτισμός,τα μέσα,η οικονομική κρίση,και η κρίση αξιών, 
''βοήθησαν'' να φτάσουμε σε αυτή την θλιβερή κατάσταση.
Επίσης,η γνώση γύρω απο την μεταφυσική και την ουτοπία, 
αθέλητα μας έσπρωξαν σε πιο αφασιακές καταστάσεις,
έτσι ώστε,τελικά να χάσουμε οτιδήποτε λίγο η πολύ,
είχαμε μέσα μας, από συναισθήματα για τους άλλους .
Για την πάρτη μας,έχουμε κρατήσει τα πάντα,
νοιώθουμε τα πάντα για μας,εκτιμούμε το τομάρι μας στο υπερμέγιστο βαθμό,τυφλοί,ενεοί,και στήλες άλατος για οτιδήποτε έξω απο αυτό .

Πως,σε ακούνε σήμερα οι άνθρωποι; 
Ποιοί είναι εκείνοι οι λόγοι και οι κανόνες που πρέπει να χρησιμοποιήσεις για να σε προσέξει ο άλλος;
Mόνο,οτι επιδεικνύεις,μόνο,οτι έχει συμφέρον,μόνο,οτι έχει ιδιοτέλεια και προοπτική προσωπικής κονόμας.

Παρατηρώ κάποιους τύπους,που θα πουλούσαν την μάνα τους,
το πουλί τους,και το δεξί μάτι τους,για να είναι υπηρέτες στο σύστημα.
Τι,και εάν είναι λίγο βρώμικο,τι,και αν είναι λίγο ψιλοπαράνομο .
Σημασία έχει,να ανεβαίνει το γράδο της αυτοεκτίμησης τους,
μέσα απο την συμμετοχή στα ''μεγάλα'',να γεμίζει η μεγάλη δεξιά τσέπη, να αδειάζει η φτωχή αριστερή της ιδεολογίας και του ενδιαφέροντος για τους άλλους.

Ο γράφων,δεν είναι ο τέλειος,αγνός,και αμόλυντος καλός ήρωας, 
του παραμυθιού.
Μπόρεσε,όμως μέσα απο την φάση του τύπου που αναφέρθηκε παραπάνω,στα χρόνια που πέρασαν,και η γνώση που αυτά του επαδαψίλευσαν,και τον οδήγησαν,να μπορεί να λέει αυτό που σκέφτεται,
να αυτοσαρκάζεται,να προσπαθεί λίγο κάθε φορά, 
να νοιώθει οτι,κάπου εκεί δίπλα του,υπάρχουν άνθρωποι 
που χρειάζονται μια καλημέρα ειλικρινή,και μια βοήθεια,μικρή,με εξαγορά ενός παιδικού χαμόγελου και μιας αγκαλιάς του Γρηγόρη .

Είμαι σίγουρος όμως οτι,τίποτε δεν σας(μας)σταματάει,
οτι,κάτι,θα αλλάξει.

Ετσι ήταν,και έτσι θα είναι,
και όπως λέει και ο γνωστός καραγκιόζης,
''ήταν δίκαιο και έγινε πράξη''

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ 













 
 .