Η ΜΑΝΝΑ ΕΛΕΝΗ

Σήμερα ,21 Νοεμβρίου η Κυραλένη ,η μάνα μας ,μας άφησε ,και ξεκίνησε το μεγαλο ταξίδι για την γετονιά  των   αγγέλων.
Οσο και να θέλει κανείς να περιγράψει το αίσθημα της απώλειας ,πάντα δεν θα υπαρχουν τα λόγια ,ουτε οι λέξεις γιαυτο .
Η μάνα μας γεννήθηκε κατακαλόκαιρο του 34' απο γενιά καλή ,και έζησε μεχρι τα δεκαεπτά της στα πούπουλα , έχασε το πατέρα της πολυ νέο ,είχε την μάνα της κερβερο να την προστατεύει , αλλά και να τις επιβάλει τις απόψεις της ,μια δεσποτική ,δυναμική ,ανδρογυναίκα ..

Σημερα εβδομήντα οκτώ χρόνια μετά ,μας άφησε ξαφνικά ,μας κορόιδεψε  και μας  αφησε   μονους,να  μετράμε με πόνο την αποφασή της ,να μην μας επιβαρύνει ,να φυγει μια νύχτα που έβρεχε ασταμάτητα και να δραπευτεύσει μέσα απο ριπές βροχής και αέρα ...
Πάντα έλεγε οτι, πρεπει να ξέρουμε πότε θα πρεπει να φύγουμε ,πριν αρχίσουμε να γινόμαστε βάρος σε κανένα ,το ίδιο έκανε και η μάνα της ,το ίδιο ήθελε, και έκανε τελικα και η ίδια .

Δεν θα πω, οτι ηταν η καλλιτερη μάνα στο κόσμο ,ποιός  εχει το μέτρο για να το κανει ; Για μένα πάντως ήταν ,οπως είναι καθε μάνα, για το καθένα.Ισχυε πάντα , και θα είναι έτσι στο μέλλον .

Μπορω να πω μόνο ενα πράγμα ,οτι ηταν η συνείδηση μου ,ήταν εκει ,με την γκρίνια της ,με τις συμβουλές της ,με τα παράπονα της ,με την αγάπη της πάνω απο όλα ,με μια μοναξιά που είχε επιλέξει ,με μια αξιοπρέπεια να μην επιβαρύνει κανένα .

Το πρωι της Πέμπτης, είχε ραντεβού ,πρωί πρωί για προλάβει την κίνηση ,να βρει καλη θέση στην βάρκα ,να τσακωθεί με τον βαρκαρη ,να βγει πρώτη στην αντίπερα όχθη ..
Οσο θα κρατήσει αυτη η βαρκαδα ,αυτη η πορεία απο την μια όχθη στην άλλη ,απο την ζωή στην αιωνιότητα και στην ληθη ,το πνεύμα της γεμάτο ηλεκτρισμό θα ειναι κάπου εδω γύρω ,να μας παρακολουθει ,να χαίρεται ,με τις χαρές μας ,να σουφρώνει τα χείλη διαφωνώντας ,να μας προστατεύει .

Δεν πρόλαβες Ελένη μου ,να δεις το δισέγγονο σου ,απο τον αγαπημένο σου εγγονό ,που θάρθει σε τρεις μήνες και προχθές μούκανες κήρυγμα για το όνομα ,να ειναι ελληνικό ,να ειναι απο μας ,να ειναι μια δικη μας συνέχεια ,σάμπως και είχε αυτο καμμια σημασία ...
Δεν πρόλαβες ,δεν πειράζει καλη μου ,τους φτάνει οτι ,και απο  εκει θα περιμένεις το μωρακι το πρώτο του κλάμα ,να παει η ζωή παρακάτω ,να παει το όνομα παρακάτω ,να μοιραστείς την χαρά μας ..

Μπορω να γράφω ατελείωτα για σένα ,δεν μπορω όμως να σε συγχωρήσω για το κενό που μου αφήνεις ,και μου στερείς το σημείο αναφοράς μου ..

Σε ευχαριστώ  ομως ,για οτι έκανες για όλους μας .....Ακόμη και με το τρόπο που πέθανες ,έδειξες το μεγαλείο και την ιεροτητά τσου ..

Ο γιός σου

ΑΚΙΝΗΤΟΙ ,ΑΒΟΥΛΟΙ ,ΜΟΙΡΑΙΟΙ

Να γράψω ,να μην γράψω ,να πω κάτι ; Ακούει κανείς ;
Μπα ,κανείς .Oμως .. ας το κάνω και σήμερα .

Τυφλοί απο τα αυτιά και κουφοί απο μάτια ,μια κοινωνία που πάει στο αγύριστο  ,άνθρωποι σαν αλευρωμένες σαρδέλες έτοιμοι για το τηγάνι ,μάτια  γυάλινα ,αισθήσεις που σταμάτησαν στο χρόνο του χθες ,απολιθώματα μιας εποχής που χάνεται μέσα σε κουρνιαχτό, μέσα σε βρισιές και σε κραυγές ,μια κοινωνία που δεν αντέχει ,άτομα που δεν εχουν ,δεν θέλουν ,δεν μπορούν ,παγωμένα όλα.
Παγωμένο μυαλό ,παγωμένα βλέμματα ,παγωμένα χέρια ,παντού μια κρούστα απο πάγο .
Η κοινωνία έμενε ακίνητη σαν στήλη άλατος ,σαν την γυναίκα του Λωτ που κοίταξε πίσω της ..

Φτώχεια, ανεργία ,χαμένα όνειρα ,ελπίδα πουθενά ,χέρσα χωράφια ,ατρύγητα αμπέλια ,ελιές που σαπίζουν πάνω στα δέντρα ,ακριβή ζέστη ,γεμάτες καφετέριες ,νέοι που φεύγουν και χάνονται ,πέτρες πολλές πίσω τους ,αρμακάδες απο πέτρες ,τζίτζηκες παντού ,μυρμήγκια πουθενά .

Μίσος και κραυγές .σπρωξίματα ,φασισμός κόκκινος, δεξιός και αριστερός μαζί ,τάγματα εφόδου ,Σύριζα απο την μιά ,χρυσή αυγή  απο την άλλη και στην μέση ο Μανώλης ''λαός'' ..

Απλυτη αμορφωσιά ,βρώμικοι τοίχοι πανεπιστημίων ,τσιγάρο και αναπνοές σαν απόπατος,κουκούλες για να τα σπάνε ,είτε απο κονομημένα  αριστερά κωλόπαιδα, είτε απο μπρατσωμένα φασιστοειδή ..

Μια χώρα και ένα έθνος που ζει τον απόλυτο διχασμό ,θέλει πολύ, τρελαίνεται να ειναι στην Ανατολή ,να φαντασιώνεται οτι ειναι σημαντικός λαός ,όλα χύμα ,όλα δικά σου και δικά μου ,ανάλογα την μέρα ,σουβλάκι με γύρο και μπόλικο τζατζίκι.
Ολοι ανήκουν κάπου, στο κράτος ,στην φυλή στην οικογένεια ,καμήλες με δυο καμπούρες ,σκόνη και βρώμικα νερά ,αρχηγοί ,αφέντες ,δουλική υπακοή ,παρελάσεις και φλάμπουρα ,όλοι με όλους ,όλα δικά μας και όλα ξένα ,σημερα ετσι ,αύριο αλλιώς ,τσιγάρο και  ναργιλές ,καφενείο και πρέφα ,καφές βαρύς και ουίσκι για τα ντέρτια, και ζάρια,  και ντόρτια και εξάρες, και ασόδυο ,πλακωτό και φεύγα ,καφετέρια και κινητό ,μηνύματα και ξαπλα ,αραχτοί και λάιτ .

Το κράτος ειναι λάφυρο ,μια για σένα ,μια για μένα ,η οικογένεια ειναι ο φασισμός της ιδιοτέλειας, και όλα λίγο ,λίγο απο μόρφωση ,λίγο απο δουλειά ,λίγο απο δω ,λίγο απο εκει ,ήσυχα ,μην τους κύκλους τάρατε ,ήλιος θάλασσα και το αγόρι μου

Και απο τη άλλη δύση ,λιτότητα ,μέτρα ,σύστημα ,μόνος σου παντού ,ατέλειωτη μοναξιά ,πειθαρχία ,λίγα λόγια ,πολύ σκοτεινιά ,βρέχει ,ατέλειωτες ουρές ,πολυ δουλειά σκλαβιά πες την καλλίτερα .
Πανεπιστήμια που δεν εχουν ανοιχτές πόρτες ,σπίτια απλά ,ξύλινα ,προσάναμμα για φωτιά ,έλεγχος παντού ,μάτια να σε παρακολουθούν ,παιδιά που δουλεύουν απο τα δεκαπέντε τους, και μανάδες άσπλαχνες που δεν ταΐζουν τον γιο στο στόμα ,άλλη γλώσσα ,πολλα σύμφωνα ,
Ασε το χρώμα ,κόκκινη τρίχα ,άσπροι κώλοι ,μια αηδία δηλαδη ..

Α ρε έλληνα αθάνατε,εσυ που έδωσες τα φώτα στους βαρβάρους ,εσυ που τους έκανες ανθρώπους, σημερα σε εχουν οδηγησει σκαρφαλωμένο πάνω στο δέντρο της αυλής σου .

Είμαστε στο τέλος της ιστορίας ,Ακίνητοι ,άβουλοι ,μοιραίοι ..
Ζούμε το τέλος της εποχής μας ,χωρίς εμάς.

Αύριο θα είμαστε κάτι άλλο ,καλό, κακό, ποιος ξέρει ; Ομως κανείς δεν θα μας ρωτήσει, αν θέλαμε να είμαστε αυτο το κάτι άλλο .

Πάμε ευθεία ,σε ένα δρόμο γεμάτο στροφές ,με ενα αυτοκίνητο που δεν έχει τιμόνι ..

ΔΕΛΦΙΝΟΔΗΜΟΣ