Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ

Εχω καιρό να πολιτικολογήσω για τεκταινόμενα στην πολτική μας ζωή,κυρίως γιατί πίστευα όλο αυτό που ζούμε ήταν κάτι σαν κακό όνειρο και ξυπνώντας θα είχε διαλυθεί αυτός ο εφιάλτης.
Αναζητώντας την ιστορία αλλά και απο την εμπειρία τόσων ετών στη μεταπολιτευτική Ελλάδα,δεν βρήκα ούτε μια μέρα,ούτε μια περίοδο που η χώρα μας συνολικά,να είναι σε χειρότερη κατάσταση.
Κρίση δομική,παρακμή παντού,κατάπτωση ηθικών αξιών και κανόνων,φτώχεια και ψέμματα,ξεπούλημα της χώρας,των ασημικών,αλλά και των κατσαρολικών της, βρώμα,απλυσιά σωματική και ψυχική,μια ατέλειωτη χώρα,στο έλεος μιας σπείρας καιροσκόπων και αριβιστών.
Αντίσταση καμμιά,αντίδραση απο πουθενά,κούραση και φτώχεια μαζί,απελπισία και μίσος αντάμα.

Ποιός,είναι λοιπόν ο εσμός αυτός που μας κυβερνάει σήμερα ;
Ποιοί είναι αυτοί οι τύποι που ανέλαβαν την εργολαβία να καταστρέψουν την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα,και ποιοί είναι αυτοί που τους ακολουθούν ακόμη,υποστηρίζοντας τους;

Eίναι σίγουρο οτι,η κρίση δεν προέκυψε απο την παρουσία στην πολιτική,του Σύριζα,είναι αποτέλεσμα όλων των πολιτικών και μεθόδων που ακολουθήθηκαν τα χρόνια απο την επανάσταση του 21 μέχρι σήμερα.
Απο τον κοτζαμπασισμό και τον ραγαδιασμό,την διαρκή υποτέλεια όλων ανεξαιρέτως, απο τους μύθους του κρυφού σχολειού,τα λάβαρα της Λαύρας και τα λάβαρα του Χριστόδουλου,απο τον τριτοκοσμικό εναγκαλισμό της εκκλησίας με το κράτος,απο την ληστεία του κράτους απο τους μεγαλόσχημους ευεργέτες τύπου Συγρρού,μέχρι τους σημερινές  πλαδαρές και αποκρουστικές σιδερωμένες σκατόφατσες των κυριών των κυρίων,απο την φοροδιαφυγή των νυν μεγάλων και σοβαρών,απο όλα αυτά που έγιναν όλα αυτα τα χρόνια.

Ομως ακόμη και έτσι,υπήρχε μια εξέλιξη,μιά ανάγκη ας πούμε,για να φτιαχθεί ένα κράτος δυτικού τύπου,και μια έστω αργή προσαρμογή  έγιναν πράγματα,με πολλά δανεικά,και με μίζες και λαφυραγώγηση .Ολοι έστω και με αναπηρία,πρόσθεσαν κάτι, απο τον Πλαστήρα μέχρι τον ''Εθνάρχη'' Καραμανλή ,τον Ανδρέα ,ακόμη και με τους μισή μερίδα πολτικούς Κώστα και Γιωργάκη.

Απο την άλλη η ήττα στον εμφυλιο της αριστεράς,ήταν η αφορμή να αποκτήσει το φωτοστέφανο του αδικημένου,του προοδευτικού,της απο καθέδρας γνώσης,του ακτιβισμού για τα δίκαια των φτωχών και των μη εχόντων,την πνευματική και τελικά ανάπηρη αριστερή διανόηση και ιντελιγκέντσια.
Μια ψεύτικη εικόνα,μια ψευδαίσθηση,μια ουτοπία,που το μόνο που έκανε είναι,να δημιουργεί αριστερές μεγάλες τσέπες μέσα απο τις επιδοτήσεις,τα προγράμματα των πανεπιστημίων,το συνδικαλισμό,αλλά και τον εκβιασμό σε μια κοινωνία που ένοιωθε ένοχη για το γεγονός οτι η αριστερά ηττήθηκε στο εμφύλιο.
Ψέμματα και μισές αλήθεια,και για τότε,αλλά και τώρα .

Η κοινωνία,όταν πιά,δεν είχε ελπίδα να περιμένει αύξηση στο μισθό,νέα δάνεια, επιδοτήσεις για όλους,κλειστά επαγγέλματα,συντεχνίες,σωματεία και συνδικάτα,βγήκε στα κάγκελλα και αναζήτησε το νέο Μεσσία .
Και τότε ήρθε στην επιφάνεια όλη η σκαρταδούρα,όλη η πλέμπα που μέχρι τότε κρυβόταν πίσω απο αριστερές και αριστερίστικες ιδεοληψίες,και μας προέκυψε αυτό το συνοθύλευμμα απο αριβίστες,ψεύτες,αμοραλιστές,βρωμιάρηδες,με μπόλικα χρήματα όλοι,απο τους μπαμπάδες της γενιάς του πολυτεχνείου που απομύζησαν το κράτος,απο τα έργα,απο τις προμήθειες,απο τα ξακρίσματα που έπαιρνε η αριστερή θολούρα για να μην μιλάει η να σηκώσει κεφάλι.Ομως το τέρας ξύπνησε,ζήτησε το λόγο,πήρε την εξουσία,και κάθησε στο σβέρκο μιας χώρας στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας της.

Κοιτάξτε τους,και κάντε μια φιλότιμη προσπάθεια να βρείτε έναν,κυριολεκτικά έναν, που να αξίζει.
Λέγαμε για τους άχρηστους και ανίκανους της Ν.Δ,αλλά ετούτοι εδώ,είναι πεινασμένα όρνια,είναι σκυλιά που θα σε δαγκώσουν,εαν δεν συμφωνήσεις μαζί τους.
Αναρχοκουμουνιστές,καταληψίες,ιδεοληπτικοί καθηγητές που σπούδασαν στα καλλίτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού,με άνεση,απο ψιλοβρώμικα χρήματα του μπαμπά τους,τώρα διαπρύσιοι κήρυκες της αριστερής ιδέας,με παιδιά που είναι στα όρια της νομιμότητας των εξαρτήσεων,και των ουσιών.
Εχει γούστο,να μιλάμε για μια οικογένεια όπου ο γιός κάνει αλλοτριώσεις,είναι κοινός κλέφτης δηλαδή,και η κόρη είναι μέσα στην μαστούρα,και ο μπαμπάς υποτίθεται οτι, είναι αμόλυντος και απείραχτος απο όλα αυτά,και μπορέι να πάει την εξουσία στο αριστερό παράδεισο.
Απλυτοι,με μαλλιά που έχουν να δούν νερό από πέρσυ με το δημοψήφισμα,κάτι κυράτσες που τις βλέπεις και σε πιάνει απελπισία για την φάτσα που κουβαλούν,τέρατα απο λίπος και ξύγκια πολλά.

Ολο αυτό το τσίρκο είναι η πρώτη φορά αριστερά,είναι η κυβέρνηση,είναι το νέο σύστημα εξουσίας που επικαλείται την δημοκρατία,όταν είνα σύμφωνη με τα γούστα της,που μισεί τον διάλογο και την άλλη άποψη,που θέλει να βγάζει απωθημένα,μίσος και κόμπλεξ σε κάθε ενέργεια  τους.

Ποιός τους επέτρεψε όλους αυτούς τους γελείους,αλλά κυρίως επικίνδυνους για την χώρας,να κάτσουν στο σβέρκο μας ;
Οχι οι κακοί ξένοι,όχι τα νεφελίμ,όχι οι εξωγήνιοι,όχι τα τάνκς,αλλά ο ''κυρίαρχος λαός''.Ομως υπεύθυνοι κατά βάση είναι όλη η αστική τάξη,που την ανιπροσώπευαν στην εξουσία,κάτι τύποι σαν τον Σαμαρά και όλη αυτή την πλέμπα της λαικής δήθεν δεξιάς.
Τι διάολο σημαίνει λαική δεξιά;Αν κοιτάξεις ποιοί είναι όλοι αυτοί οι ντενεκέδες, διαφθαρμένοι και γελείοι τύποι,θα δείς στην άλλη όψη,τους σημερινούς τσαρλατάνους πεινασμένους Συριζαίους 
Η διαφορα είναι οτι,η λαική δεξιά είναι ενα κομμάτι, ενώ οι σημερινοί είναι όλοι .

Ποιοί  υποστηρίζουν σήμερα αυτό το τσίρκο;
Να δεχτώ οτι,μια μεγάλη μάζα Ελλήνων πίστεψε ηθελημένα η και αθέλητα,στην ελπίδα,στην καλλίτερη ζωή σε μια νέα ηθική,σε ένα δρόμο με αρχές,και ψήφισε το κόμμα αυτό έστω και στις δύο εκλογές,δίνοντας τους μια ακόμη ευκαιρία.

Σήμερα;Ποιοί τους ακολουθούν ακόμη;
Αυτοί που είναι καλεσμένοι στο πάρτυ,και στο μοίρασμα των ιματίων,σωστό.
Οι παρατρεχάμενοι που θέλουν να γλύφουν κόκκαλα,και νάναι δίπλα στην εξουσία,σωστό.
Αυτοί που ευνοήθηκαν απο τους καινούργιους αφέντες,με οποιοδήποτε τρόπο,η έχουν οικονομικό συμφέρον,σωστό.
Ολοι οι άλλοι ;
Oι δημόσιοι υπάλληλοι που τους ψηφίζουν μονοκούκι,γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε,δενθέλουν να κάνουν τίποτε,να μείνουν τα πράγμαα ακίνητα,παγωμένα, ακούνε αξιολόγηση και παθαίνουν σύγκριο,πολλοί δεν ξέρουν να γράψουν το ονομά τους στο υπολογιστή,νάναι μπόλικοι,νάναι αντιπαραγωγικοί,να δουλεύουν λίγο, νάχουν σχεδόν διπλάσιους μισθούς απο τον ιδιωτικό τομέα με τα μισά προσόντα Αυτοί είναι μια πελατεία,είναι η εικόνα του Συριζα στην κοινωνία,απισθοδρομική, αναχρονιστικη,φοβική,και βολεμένοι όλοι.

Υπάρχει κάποιος πέραν των παραπάνω,που μπορεί να έχει πέντε δράμια μυαλό,και να πιστεύει οτι μπορεί αυτή η ρημάδα χώρα να πάει έστω λίγο παρακάτω,με όλο αυτό το συρφετό,που αν ήταν μόνο ανίκανοι,θάλεγες,ανίκανοι ήταν και πολλοί προηγούμενοι,όμως αυτοί είναι επικίνδυνοι για τον καθένα χωριστά,και τρομακτικά επικίνδυνοι για την χώρα και για το έθνος .

Μπορεί να περιμένουμε,να πέσουν μόνοι τους,και να παρασύρουν τα πάντα στο πεσιμό τους.
Δεν πρέπει,όλοι εμείς που έχουμε μια άλλη άποψη,να κάνουμε κάτι;

Περιμένουμε την πιο μεγάλη καταστροφή για να ξυπνήσουμε απο το κώμα μας; 
Aλλά τότε,είτε θάναι αργά πολύ,είτε θα στηθούν δικαστήρια και Γουδιά,που και λάθος είναι,και δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα.

Ας σκεφτούμε λίγο βρε γαμώτο,τόσο δύσκολο,είναι τελικά ;


ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ 








 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΤΕ,ΑΡΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ

Είμαστε ήδη,βαθειά μέσα στο Φθινόπωρο αγαπημένη μου εποχή,εδώ και αιώνες,από τότε που μου είπαν,κάτσε μικρέ μαθητή,και γράψε μας,πως πέρασες το καλοκαίρι και εγώ σε μια έκθεση ποταμός έγραφα για φύλλα που άρχιζαν να ντρέπονται,για την βροχή που έπεφτε στο κόρφο της διψασμένης και αναμαλιασμένης κοπελούδας γής,για αέρηδες που φύσαγαν μιά απο τον Νοτιά,γλυκερή και υγρή αίσθηση ανάμεσα στις μασχάλες,μιά απο τον Βοριά,με αυτή την αψάδα του δήθεν άγριου αρσενικού που δεν τον συγκρατεί τίποτε όταν θέλει να μπεί κατάβαθα .

Τότε αυτά έγραφα περίπου,τα διάβασε η κυραΚατίνα η δασκάλα στην τρίτη δημοτικού,και την επόμενη το πρωί,ήρθε απο πάνω μου στο θρανίο που καθόμουν.
Πάντα μου άρεσε η μυρουδιά της,μιά ευωδιά απο λεμόνι,φρεσκοκομένο και τριμμένο με λεμονανθό,με λίγωνε και με ταξίδευε στην θάλασσα πούβλεπα απο το παραθύρι της τάξης,χανόμουν μέσα στις μυρουδιές του κορμιού της και στην πλάνη του μπλέ που με εμπόδιζε να δώ το Θεό.

Εσκυψε από πάνω μου,είχε μακρυά μαλλιά μαύρα σαν κορατζίνα,έπεφταν και με ακουμπούσαν σαν βελόνες,τρύπαγαν το κεφάλι μου,και με κείνο το περιπαιχτικό ύφος της αποκαθέδρας δασκάλας μούπε:
''Δεν μου λές,Γανουτζή,τι είπαμε οτι ήταν το θέμα της έκθεσης; 
Kαι εγώ ατάραχα,και με αναίδεια,για να κρύψω την αναστάτωση που μούφερνε η μυρουδιά του λεμονιού και οι βελόνες που με ακουμπούσαν, της αποκρίθηκα :
''Για το καλοκαίρι Κυρία,αυτό δεν ήταν το θέμα;''συμπλήρωσα κρατώντας και μια πισινή .Απο τότε έμαθα να κρατάω πισινή,αφού κατάλαβα στην συνέχεια,οτι ζούσα κυριολεκτικά σε μια κοινωνία πισινών.
Με έλεγε Γανουτζή,που ήταν το παρατσούκλι του πατέρα μου,από τον πατέρα του,δηλαδή περιφερόμενος αργυροχόος μαχαιριών και κουταλιών ένας ξυπόλητος πρίγκηπας του επίπλαστου ασημιού..
Ποτέ δεν με φώναζε με το ονομά μου,εκτός μόνον,από τις λίγες φορές που πήγαινα στο σπίτι της,κάτω απο το σχολείο,ένα περβόλι φυτών και ψυχών μια όαση ηρεμίας,μια μετανάστευση απο την εποχή,σε ένα κόσμο περιτυλιγμένο με λεμονιές και ροδιές και αγιόκλημα.

''Και αφού το θέμα ήταν για το καλοκαίρι,εσύ γιατί μούγραψες δέκα σελίδες για το φθινόπωρο ;Με ρώτησε αυστηρά με ένα μάτι που γυάλιζε, το άλλο δεν το πρόσεξα είναι η αλήθεια,αλλά φαντάζομαι οτι το άλλο θα γέλαγε.
''Κυρία δεν μου αρέσει το καλοκαίρι,αλλά το φθινόπωρο την αποστόμωσα,πάντα νόμιζα οτι,έπρεπε να λέω κάτι έξυπνο όταν ζοριζόμουν,και μούμεινε κουσούρι αγιάτρευτο.
''Ωραία,τότε θα σε βάλω να στέκεσαι όρθιος στην γωνία τιμωρία,για να καταλάβεις οτι όταν λέμε κάτι,δεν εννούμε κάτι άλλο,κατάλαβες; 
Και αυτές τις δέκα σελίδες για το φθινόπωρο,θα τις πετάξω από το παράθυρο να τις πάρει ο αέρας ..
Σήκωσα τα μάτια μου,την κοίταξα,με περιφρόνηση ανάμικτη με επιθυμία και της είπα:
''Eντάξει κυρία,να κάτσω όρθιος όλες τις ώρες και σήμερα και αύριο και για δέκα μέρες όσες και οι σελιδες.''
Με κοίταξε με τα δυο της μάτια ανοιχτά,κρυφογέλασε,και είπε:
''Eντάξει,θα σκεφτώ άλλη τιμωρία για σένα.''
Και με τιμώρησε σκληρά..


Φθινόπωρο σήμερα.Αναρωτιέμαι,αν άλλαξαν οι εποχές,ο καιρός στο στερέωμα,αν εγώ ξέχασα τις αισθήσεις μου στο ντουλάπι του χρόνου,
αν η μύτη μου μεγάλωσε και στράβωσε και έκλεισε,και οι μυρουδιές δεν μπαίνουν με φόρα,αλλά περνούν απο έλεγχο,και πάλι έλεγχο,όπου από τους πολλούς ελέγχους χάθηκε και η μυρουδιά και έγινε μπόχα .
Σήμερα η βροχή δεν πέφτει για να ξεδιψάσει την γή,την γδέρνει,
την βιάζει με μίσος,σε λίγα λεπτά γίνεται ποτάμι,που θέλει να καταστρέψει τα πάντα,σαν θεία νέμμεση που θέλει να τιμωρήσει όσα έγιναν με ψέμματα,με δόλιο και καταφερτζίδικο τρόπο.
Το ποτάμι της οργής,μας τιμωρεί για κάθε τι που κάναμε,η ύβρις που υπηρετήσαμε υπάκουα.

Σήμερα,δεν έχω να σας πω για μια δασκάλα,που ζήταγε να γράψουμε για το καλοκαίρι και έπαιρνε για το φθινόπωρο,σήμερα έχουμε μια αρένα ρωμαικού θεάτρου και αλλοίμονο,εαν είσαι στην αρένα και όχι στις κερκίδες.
Βλέπεις οτι,κάθε μέρα το πλήθος που κυλιέται στην χωμάτινη αρένα, μέσα στην λάσπη της δυνατής βροχής,έχουν αφήσει τα νύχια των χεριών και των ποδιών τους να μεγαλώσουν,για να μπορούν εύκολα να ξεσκίσουν,να ματώσουν τον διπλανό τους,που και κείνος με την σειρά του,έβαλε μασέλες με σίδερα,για να δαγκώνει χωρίς να πονά,και να κάνει βαθειές πληγές για να τρέχει πιο πολύ,βαθύ καθαρό κόκκινο αίμα .
Κάθε μέρα και πιο πολλοί,πεθαίνουν,από τα τραύματα και τις πληγές,απο την ανημπόρια,αλλά τόσο και πιο πολλοί νέοι ''πελάτες'' μπαίνουν στο στίβο. 
Δεν μπορούν ούτε να απλώσουν τα χέρια τους,δούλοι και υποταγμένοι,πρώην απελεύθεροι,όλοι οι πρώην εδώ,κανένας επόμενος, μισούν για να υπάρχουν,και φωνάζουν για αδικία για να μην ξεχάσουν την φωνή τους.
Είναι οι σημερινοί αδύνατοι,είναι οι σημερινοί ανήμποροι φτωχοί, 
και πένητες,είναι αυτοί που είχαν πάρει κάτι,που θεωρούσαν δικό τους και τους το πήραν μετά με την βία,είναι ο λαός φίλε μου,
δηλαδή η μάζα που μετακινείται πέρα δώθε,είναι ο χυλός, και είναι και οι αυτοψεκασμένοι με σπρέυ αποβλάκωσης.

Και βλέπεις,και όσους είναι στα διαζώματα,πολλοί πιο λίγοι πιά,
παντού κενά στις σειρές,λιγοστεύουν..
Οταν βρέχει,πάνε στα σκέπαστρα,ανοίγουν και ομπρέλλες,φορούν και αδιάβροχα,πολύχρωμα,σινιέ,και γαλότζες,και μποτάκια,μην καμμιά στάλα της βροχής περάσει στο λαιμό τους και στην πλάτη τους και νοιώσουν σύγκρυο,αλλοίμονο .

Υπάρχει και το θεωρείο,προστατευμένο από παντού,εκεί κάθεται η εξουσία,η σημερινή,ας πούμε. 
Οτι χειρότερο έχει υπάρξει,πατερναλισμός,διαχειριστές του ευτελούς και το μικρού,αμοραλισμός και μικροπρέπεια,μικρόνοες και φτωχοί που ξέφυγαν απο τους στάβλους των μονομάχων και γίναν τα καινούργια αφεντικά.
Οι μεν θέλουν τις καρεκλες των δε,και οι κατέχοντες τις καρέκλες τους, τις έχουν στεριώσει στους χοντρούς πισινούς τους,με τσιρίζι με κόλλα που δεν χαλάει με τίποτε.
Και οι μεν και οι δε,κοιτάν τον λαό στην αρένα,και χαίρονται που έχουν τόσο φτωχούς και αδύνατους ανθρώπους να τους υποστηρίζον σε οτι τους λένε .
Κρυφοχαίρονται με την κατάντια τους και νοιώθουν ηδονή όταν μέσα στην μάζα βλέπουν και κάποιον δικό τους,καλά να πάθει,σιγά τον βλάκα .
Η εξουσία των μικρών και χοντρών πισινών κάθεται στα έδρανα της εξουσίας και πουλάνε ψεμματα μπερδεύοντας τα πάντα,πουλάνε συμπόνοια και παρηγοριά,αλλά άλλο,να βοηθάς τον αδύνατο και άλλο να στηρίζεσαι σε αυτόν.

Απο την έκθεση για το καλοκαίρι που ήταν τελικά για το φθινόπωρο, φθάσαμε σήμερα να μην υπάρχει κάν η εποχή,να μην υπάρχει καμμιά μυρουδιά που να μας συγκινεί,η φύση να μας εκδικείται,σε ένα θέατρο με σκλάβους που θέλουν νάναι σκλάβοι,με άλλους που γίναν απο επιλογή άλλων,με θεατές στην εξέδρα,όπου οτι καιρό και να κάνει,
δεν τους νοιάζει,έχουν γίνει τόσο χονδρόπετσοι που δεν χρειάζονται ούτε ομπρέλλες ούτε αδιάβροχα,και δίπλα μιά εξέδρα εξουσίας που κάθονται οι χειρότεροι πισινοί, και πουλάνε την ελπίδα,ρίχνοντας την,στους χαχόλους,στο λαό τέλος πάντων,και αυτοί παίρνουν την ελπίδα μαζί με το ψέμμα και γίνονται πιο καλός λαός .


Δεν είμαι στην αρένα σίγουρα,δεν είμαι στην εξουσία σίγουρα,
είμαι κάπου εκεί σε ένα διάζωμα,ένοχος όσο χρειάζεται,και ανήμπορος να πάρω το όπλο μου και να καθαρίσω οτι χρειάζεται καθάρισμα.
Κάθομαι και κάνω οτι και οι άλλοι .
Αντιστέκομαι μόνο στην  βλακεία που παραμένει αήτητη,

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ