ΕΦΥΓΑΝ ΟΛΟΙ

Ποιός είναι  δίπλα μου ,με ακούει κανείς ; Που πήγατε ολοι ; Γιατί τόση σιωπή ;

Αλλος φοβήθηκε την ομίχλη που του βάρυνε την ψυχή, και έφυγε ,άλλος φοβήθηκε το σκοτάδι και μην βλέποντας την σκιά του, πούχε για συντροφιά, εξαφανίστηκε,άλλος  σταμάτησε να βλέπει το φως, που νόμιζε οτι έβλεπε, και έλιωσε σαν κεράκι σε δωμάτιο χωρίς ρεύμα ..
Κάποιοι φοβήθηκαν ,το κρύο πούρθε ξαφνικά και κούρνιασαν κάτω απο γείσο του τζακιού τους που κάπνιζε ,και κάποιοι βράχηκαν και έλιωσαν σαν πηλός ,σαν αυτό που ηταν ο άνθρωπος, πριν του δώσει κάποιος πνοή ..

Ενας πύργος είναι ο άνθρωπος εδώ ,τείχη γερά τον προστατεύουν ,μην μιλήσει, μην εκτεθεί ,να φαίνεται απέξω καλός ,γερός και όμορφος ,βαριές πόρτες για να μην μπει τίποτε στο εσωτερικό ,αλλά και να μην βγεί επίσης τίποτε εύκολα έξω ..
Παράθυρα στενόμακρα και ψηλά, με τεχνότροπες σιδεριές ,να μην μπαίνει κανείς εύκολα απο κεί ,και να μην χωράει εύκολα επισης να βγει ,να πέσει ,να πετάξει, να ελευθερωθεί ..
Πύργος σιωπηλός ,ακούει τον άνεμο που γλυκοσφυρίζει ,περνώντας μεσα απο τις γρίλιες του ,κοροϊδεύοντας τον ,αφού αυτός βαρύς σαν κούτσουρο ανέχεται , θέλοντας και μη, τα καπρίτσια του..

Μέσα είναι τελείως άδειος ,ησυχία ,σκόνη εχει πλακώσει τις επιθυμίες ,το κέφι για γέλια και χαρά εχουν  μπεί υποθήκη, και σε ενα Τζούκ μπόξ στην γωνία, μια πλάκα έχει κολλήσει στο ίδιο αυλάκι....
''Είμαι καλα '',''ειμαι καλά'' ,''είμαι καλά μια χαρά, σου λέω'' ,επαναλαμβάνει συνέχεια ,μονότονα ..

Αφού φύγαν όλοι ,σε ποιόν να μιλήσεις ,σε ποιόν να πεις τι νοιώθεις ,ποιός να σ'ακούσει ,δεν υπάρχει κανείς ,εχουν  φύγει ,είναι αλλού..
Που πήγαν οι άνθρωποι ,που φύγαν απο δω ,που είναι τώρα ,και τι κάνουν εκεί που είναι ;
Βρήκαν ζεστή αγκαλιά ,βρήκαν αυτιά να τους ακούσουν ,καρδιά να τους ανοιχτεί ,αγάπη να δώσουν και να πάρουν ,να ζεσταθούν μαζί απο το ίδιο έστω μαγκάλι ,πνοή και χνώτο να ανεχτούν ,
Το βρήκαν ; Είναι καλά ;
Μπορούν να μιλάνε, χωρις να λένε λέξεις ,μπορούν  σκέφτονται οτι, θέλουν ενα γλυκό κυδώνι, και ξαφνικά ενα βάζο με γλυκό σταφύλι μεσα σε ενα ασημένιο δίσκο με κρύο νερό, και το σεμεδακι της γιαγιάς ,παρουσιάζεται ως δια μαγείας ,μπρός τους ..

Μπορούν εκει που είναι ,να σκέφτονται οτι το κρύο δεν εφευρέθηκε για να φτιάχνουμε ζεστά πραγματα ,αλλά για να έχουμε μια ζέστη αγκαλιά μόνο ..
Είναι λοιπόν όλοι αυτοί που φύγαν, στο παράδεισο ,σε ενα δρόμο με φιλύρες ,δίπλα στα σπίτια όλων των θεών, που τους έχουν πάρει υπό την προστασία τους ;

Είναι έτσι ; Ποιός μας ενημέρωσε για αυτο ;Και γιατί γύρισε πίσω να μας το πει;,αφού εκεί είναι ο παράδεισος και εδω η κόλαση ..ποιός καλός Φειδιππίδης γύρισε για να πεθάνει μαζι μας ;

Μια κόλαση εδω ,για ανθρώπους -πύργους ,μαύρο σκοτάδι ,πίσσα στα βαρέλια ,λάσπη γύρω, και παγωνιά μεσα ,σκόνη και χλωμάδα ,παρατημένα αισθήματα και τρύπια καφάσια απο θέλω ,και το μπαούλο της Πανδώρας σφαλιστό ....

Ενας παράδεισος εκεί ,φώς, πολύ φώς ,τα θέλω παραταγμένα στην σειρά να διαλέξεις ,η αγάπη που δίνεται απλόχερα ,η ευγνομοσύνη που την παρέχουν δωρεάν ,η αγκαλιά που ειναι προσφορά πακέτο με την καλοσύνη και το ενδιαφέρον ...


Αυτοί  που φύγαν απο δω ,πήγαν λοιπόν εκεί ;
Φύγαν όλοι ,δεν έμεινε κανείς ,έμεινα μόνο εγώ ;

Ωραια ..καλά έκαναν ,αφού ειναι μια χαρά ,όλοι τους ,καιρός να ξυπνήσω ...

Καλημέρα άνθρωπε .......

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

ΠΛΑΝΑ ΦΥΛΑΚΗΣ

Πλάνο της Tρίτης

Αυτή είναι η μικρή εικόνα ,είναι η πόρτα της φυλακής που άνοιξε με τριγμούς αλάδωτη όπως ήταν ,και μας επέτρεψε να μπούμε μέσα ..
Αφού μιλάμε για φυλακή ,μιλάμε για χειμώνα βαρύ ,κρύος αέρας σφύριζε και στροβίλιζε πάνω στα τείχη που μας περικύκλωναν  ,έτσι ψηλά όπως τα θωρούσαμε  και πάγωναν την καρδιά μας .
Είμαστε έξω και νοιώθαμε οτι, είμαστε οι εκλεκτοί που  είχαμε κάνει τα πάντα για να είμαστε μέσα ,και η ψυχή μας ήταν εκεί, μέσα βαθειά ,συντροφιά με όλους τους υπόλοιπους που ζούσαν φυλακισμένοι και τιμωρημένοι ..
Το σώμα έξω ,η ψυχή μέσα ,το κρύο αλύπητο και ο αέρας μαζί τιμωρούσαν όλους μας, με το γράμμα του νόμου στο ένα χέρι, και την δημοκρατία στο άλλο ..

Κάναμε μερικά δειλά βήματα μπροστά και περιμέναμε οτι κάποιος θα μας υποδεχτεί ,να μας τακτοποιήσει κάπου ,αλλά όλοι εκεί ήταν σαν φαντάσματα που κυκλοφορούσαν απο τείχος σε τοίχο .
Τους έβλεπες, να παίρνουν την ζωη τους και την δυστυχία τους ,να την κουβαλούν απο τα τείχη που τους είχαν ορίσει σαν όριο ,να ξεκινούν για  τον απέναντι τοίχο ..
Μέσα σε αυτή την διαδρομή να νοιώθουν ελεύθεροι ,μπορούσαν να διαλέξουν πως θα πανε ,ίσια, λοξά ,με ζιγκ -ζακ ,μερικοί έκαναν κύκλους για να απολαύσουν πιότερο την ελευθερία τους ,αλλά  πάντα απέναντι ο τοίχος τους περίμενε ακινήτος ,ατάραχος ,σκληρός σαν πέτρα που λένε ..

Οι πιο πολλοί αμίλητοι ,σκυφτοί και κουρασμένοι ,έκαναν αυτή την διαδρομή αγόγγυστα ,σαν να αποδεχόντουσαν την ''τιμωρία'' που τους είχε επιβληθεί ,κάποιοι άλλοι γκρινιάζαν για το σύστημα των νόμων που ίσχυε ,άλλοι είχαν επιδιώξει να είναι εκεί ,αφού τουλάχιστον είχαν ενα πιάτο φαγητό..

Ομως υπήρχαν και οι φύλακες που τηρούσαν την τάξη ,αυτούς τους έβλεπες να κάθονται μακρυά μόνοι τους ,μπροστά απο τις ασπίδες τους ,τις μάσκες και τα ρόπαλα ..αυτοί ηταν τα όργανα επιβολής της τάξης ,ήξερες επίσης  οτι, κάπου εκεί μέσα, ψηλά, υπήρχαν οι εγκέφαλοι που είχαν δημιουργήσει τους νόμους και είχαν την τελική ευθύνη.
Να δίνουν τις εντολές στα όργανα για την εφαρμογη του νόμου και τα αμούστακα παιδια των είκοσι και κάτι ,έπαιρναν τα ρόπαλα και ξεχύνονταν αλλαλάζοντες για να μην φοβούνται οι ίδιοι, και να φοβίζουν τους άλλους ,τους απέναντι..

Πλάνο  του Δεκεμβρίου

Περάσαμε στην πιο μεγάλη εικόνα της φυλακής ,ανεβήκαμε στα τείχη και το πλάτωμα που δημιουργούσαν οι κατασκευές και μπορούσαμε πια να βλέπουμε όλη την αυλή της φυλακής ,τα φυλάκια γύρω- γύρω, τις εξόδους και τις εισόδους στς ενδότερα ..
Τώρα έβλεπες πιο πολλούς, απο αυτούς του έγκλειστους εκει μέσα ,και είχες μια πιο σίγουρη εικόνα, αφου ήταν τόσοι πολλοί αυτοί  που κυκλοφορούσαν και μπαινόβγαιναν, πάντα εσωτερικά και πάντα ασφαλισμένα ..

Ηταν πιο ψηλά, είχαμε καλλίτερη θέα ,αλλά και πιο πολύ κρύο ,πιο μεγάλη απόσταση απο τους  πολλούς ανθρώπους, και μια πιο σίγουρη εκτίμηση όλων εκείνων των άθλιων, που ενγκαταβίωναν εκεί ,τώρα και μαζί μας .
Δεν άκουγες τι λέγανε ,ακουγόταν ενας ψίθυρος ,μια οχλαβοή ,δεν ήξερες και δεν ήθελες να ξέρεις τι έλεγε ,και τι ακριβώς έκανε ο καθένας εκει μέσα ,όμως είχες μια πιο πλήρη εικόνα,ενος μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού ,δηλαδη μια πιο ασφαλη δημοσκόπηση της γενικής τάσης.
Δεν σε ενδιέφερε ,πια το άτομο ,σε ενδιέφερε η συνολική αντίδραση ,πόσοι πάνε απο τοίχο σε τοίχο ίσια ,πόσοι πάνε με ελιγμούς και πόσοι κάνοντας κύκλους .
Τώρα, θα μου πεις ,οτι τους βάλαμε εδώ μέσα, ακριβώς ,για να μην έχουν ατομική άποψη και γνώμη ,αλλα να έχουν όμως  την κοινή ελευθερία να πηγαίνουν απο τον ένα τοίχο στον άλλο ,κατά ομάδες..
Τώρα, πια είχες ομάδες .ήξερες οτι μπορούν δημοκρατικά να κάνουν αυτό που θέλουν ,να αποφασίσουν τέλος πάντων με ελεύθερη βούληση ποιό δρόμο μέχρι τον απέναντι τοίχο, θάπαιρναν ..

Οι κανόνες ήταν γραμμένοι στους τοίχους ,με μεγάλα ευκρινή γράμματα ,να μην  υπάρχουν παρανοήσεις και παραξηγήσεις ..
Ακριβώς, δίπλα στις επιγραφές αυτές, υπήρχαν τα όργανα πνευματικής βοήθειας ,δηλαδή το μορφωμένο τμήμα της φυλακής ,οι δημοσιογράφοι ,οι δικαστές ,οι καθηγητές πανεπιστημίου ,και οι παπάδες, και παραδίπλα τους, ήταν κάτι άπλυτοι και αξύρισοι τύποι που φωνάζαν διαρκώς και κουνιούνταν οι χρυσές αλυσίδες στους δύστριχους λαιμούς τους ,ήταν οι λεγόμενοι και συνδικαλιστές .
Οι μεν ερμήνευαν τα γραπτά και τις γραφές ,με το περισπούδαστο ύφος του γνώστη και του κατευθυντή ,οι αλλοι οι βρωμιάρηδες ούρλιαζαν να πείσουν οτι ο καλλίτερος δρόμος απο το ενα τοίχο στον άλλο ,ήταν μέσα απο την κουζίνα ..

Πλάνο   2013

Πολύ ψηλά πια ,σαν σε αεροφωτογραφία  ,να βλέπεις τα πάντα πιάτο απο κάτω σου ,σαν  λήψη απο ελικόπτερο ,σαν ζωγραφιά ,του μικρού παιδιού που του ζήτησαν να χωρέσει σε μια σελίδα, όλη την πόλη του ..

Απο την μια οι άνθρωποι σαν μυρμήγκια ,κινούνταν κατά ομάδες ,πέρα δωθε,τα κτίρια μικρά σαν κουτάκια ,ο ήχος είχε χαθεί, και μια όμορφη ησυχία σε ανακούφιζε .

Ακριβώς δίπλα, ήταν η διοίκηση της φυλακής ,ο ανώτερος λειτουργός ,ο ανώτερος ένστολος γαλονάς ,και ενας ξανθοπίτουρας ξένος, που τον είχαν ονομάσει σύμβουλο προόδου ,και λίγο πιο πέρα κανα δυό τύποι που είχαν φτιάξει την φυλακή, και ήταν οι άρχοντες της περιοχής ..

Αν και δεν ακουγόταν τίποτε απο τα ανθρωπάκια εκεί κάτω ,οι κατασκευαστές είχαν φροντίσει να υπάρχουν διπλά τζάμια ,να μην έρχονται ενοχλητικοί θόρυβοι ,που θα ενοχλούσαν αυτούς πουμέναν εκεί και σκέπτονταν πολύ για το καλό όλων ,κυρίως όμως για το καλό όλων αυτών εκεί κάτω..

Σε μια γωνία εκεί πάνω, υπήρχαν τροχήλατοι πίνακες, ο ένας πίσω απο τον άλλο ,ανα κατηγορία θεμάτων ,που απασχολούσαν την κοινωνία των ανθρώπων εκεί κάτω .υπήρχαν καταχωρημένες οι εμπειρίες από άλλες φυλακές, στο εξωτερικό κυρίως, σε χώρες που έπρεπε να υπάρχει δημοκρατία και κοινωνία με κανόνες .
Υπήρχαν ακόμη εντολές και πλάνα για κάθε ενδεχόμενο ,πειραματικές λυσεις για κάθε περίπτωση ,πάντα στα πλαίσια της δημοκρατίας και φυσικά στο σεβασμό της ατομικότητας του καθενός, φτάνει να ήταν σε λογικά πλαίσια, και μέσα στις δυνατότητες του συστήματος..
Επίσης υπήρχαν και κάτι μεγάλες μηχανές που έκαναν αθόρυβα υπολογισμούς ,έτσι ώστε ανα πάσα στιγμή, να ξέρουμε πόσα χρωστάει ο καθένας ,πόσα πρέπει να πληρωθούν για το κοινωνικό κράτος, για όλα τα έξοδα όλων αυτών εκεί κάτω .

Πρώτα απο όλα όμως ,είχαν πάρει την εν λευκώ εξουσιοδότηση να ενεργούν για το λαό και την κοινωνία της φυλακής .
Μέσω ελεύθερων εκλογών είχαν εκλεγεί οι εκλεκτοί ,αυτοί θα αναλάμβαναν να μοιράσουν τα πάντα .
Επιπλέον αυτοί, θα διάλεγαν τους φίλους και συμμάχους ,που θα  έδιναν οτι έλειπε ,αυτοί θα έπαιρναν και θα έδιναν ,αυτοί ηταν οι εκλεκτοί,οι σωτήρες της κοιωνίας..
Είχαν κανονίσει και το δίκαιο τρόπο της κατανομής των αγαθών .
Πρώτα έπαιρναν την απόσβεση της επένδυσης οι άρχοντες ,αυτοί που είχαν κανει την επένδυση ,μετά έπαιρναν τις αμοιβές οι διοικούντες ,πληρωνόντουσαν οι τόκοι στους δανειστές μας ,και μετά με τον πιο δίκαιο τρόπο αυτό που περίσευε κάθε φορά(αν περίσευε) το μοιράζανε σε όλους αυτούς εκεί κάτω .
Επειδή όμως υπήρχε δημοκρατία ,δεν το μοιράζαν στο κουτουρού, και στα ακριβως ιδια μερίδια ,βάζαν ρήτρες ,άλλοτε τα  πτυχία ,άλλοτε το μέσον ,άλλοτε την εμπειρια ,αλλοτε την πίεση κλπ .
Δεν μπορούσε κανείς να τους κατηγορήσει οτι δεν ήταν δίκαιοι ,εκτός απο ελάχιστες περιπτωσεις ,που καποιοι αξιωματουχοι  ,δεν άφηναν τίποτε για τους υπόλοιπους και τότε αναλάμβανε η δικαιοσύνη για να τιμωρήσει τους άπληστους και ανήθικους..

Η φυλακή με τους τεράστιους τοίχους προστάτευε τους πάντες ,ήταν η ασφάλεια και η τάξη..
Εξω από την φυλακη κυκλοφορούσαν κατι βλαμμένοι τύποι ,που φώναζαν διάφορα ,τα άγρια ζώα που εκτρέφονταν για να φοβούνται οι μέσα ,αλλα και να τα τρώνε επίσης ,κάτι πουλιά που κάνανε βόλτες και οι ταχυδρόμοι που μεταφέραν τα μηνύματα απο φυλακή σε φυλακή .


Πλάνο  Ελλάδα

Πιο πάνω, πιο μαρυά ,βλέπεις πολλές ,άπειρες φυλακές και αναρωτιέσαι' πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να γίνουν όλα αυτά ;
Είναι η σημερινή εικόνα των φυλακών , αυτό που θέλαμε πάντα ,
μήπως όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση ,μήπως μας ποτίζουν φάρμακα, και μας ψεκάζουν;

Μήπως το ένα ,μήπως το αλλο ,φτάσαμε στο τέρμα ..
Μια ακόμη μιά φυλακή , σε κάθε πόλη και χωριό ;
H μήπως καλλίτερα μια διαγραφή της ζωγραφιάς απο το τετράδιο και σκίσιμο και κάψιμο της σελίδας;

Mήπως;

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

ΕΙΚΟΝΕΣ

Εικονες απο την ζωη ....

Εικόνα πρώτη .

Περιοχή Παγκράτι ,οδός Νεοπτόλεμου και Μενελάου γωνία ,στην πλατεία Αχαιων ..ονόματα δρόμων αρχαίων ημών προγόων ,Αμήν

Μια μέρα ,ενα απόγευμα συγκεκριμένα, είχα βρεθεί εκεί και είχα κάτσει στο καφενείο απέναντι , και είχα παραγγείλει μόλις, ένα ελληνικο φρέντο με ολίγη, και παρατηρούσα ένα σπίτι ,σαν ρομαντικός ντετέκτιβ που έψαχνε την προδομένη του ζωή ,που μόλις είχε μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας .
Η πολυκατοικία είχε πέντε ορόφους ,ντυμένη με ένα χρώμα σκατομπέζ ,παρμένο απο τις εξατμίσεις, και τις καπνοδόχες της περιοχής και την αδιαφορία των κατοίκων .Μικρά μπαλκόνια ,μισοσπασμένα στόρ που ξεχείλωσαν απο το ανέβα-κατέβα ,στην βεράντα ντουλάπες μισάνοιχτες με καθε λογής άχρηστα πράγματα ,άλλες έτοιμες να πέσουν   ηρωικά, και άλλες να μην θέλουν να κλείσουν πεισματικά .Σκούπες να ξέχουν ,σφουγγαρίστρες να απλώνονται σαν χταπόδια παραβρασμένα ,και δίπλα μια απλώστρα για ρούχα ,γεμάτη με πλυμένα ,να κρέμονται σαν σημαίες ηττημένων σε μάχη .

Μια χοντρή γυναίκα, με μια ροζουλί νυχτικιά ,πασούμι και μαλλί με ρόλλευ ,μπήκε στο οπτικό μου νεύρο, και το βασάνισε ..
Ο απλός καθημερινός άνθρωπος ,σκέφτηκα , όμως μια άλλη κακιά φωνή  μου σφύριξε σαν οχιά ''δεν φταίς, εσύ που δεν σου αρέσει ,οι άλλοι φταίνε που είναι τόσο χάλια '', κοίταξα αμέσως  γύρω μου, μήπως και κανείς άκουσε αυτή την κακιά  φωνή, ρατσιστική όπως ήταν ,αλλά τίποτε ..όλα καλά. 

Εικόνα δεύτερη
Πολλά πήγα τα χρόνια πίσω, και σκούξανε ,σκουρισμένες κλειδωνιές τρίξανε ,και νάμαστε..
Νοέμβρης ,αρχές της δεκαετίας των ονείρων και  χαμένων επαναστάσεων δολοφονίες και βραβεία Νόμπελ ,νεο κύμα και αποστασία ,δικτατορία και άνοιξη της Πράγας ..
Ενα μικρό σπίτι με καματούλες μια σταλιά, με μια ανεμόσκαλα εσωτερική  να ανεβοκατεβάζει την ζωή μας ,πόρτες σιδερένιες βαμένες πράσινες κάτω και γύρω γύρω, και λευκά σαν περικοκλάδες σίδερα στο κέντρο ,παράθυρα ξύλινα πράσινα και αυτά, με το μάνταλο ,..
Είτε το κοίταγες απο έξω ,είτε απο μέσα, όλα πράσινα ,γιαυτό και εγώ ήθελα τα πάντα πράσινα στην ζωή μου .

Οταν ήρθε κάποιος πολύ σοβαρός κύριος να με γράψει σε ένα  νέο κόμμα ,πολύ αργότερα φυσικά ,το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν ..
Τι χρώμα έχει το κόμμα αυτό ;πράσινο ήταν η απάντηση ,ωραία είπα ,γράψτε με ..Μετά έμαθα πως το λέγανε πασόκ..

Υγρασία βροχή και σύννεφα πάνω στον ουρανό ,δεν μπορούσαν όμως να κρύψουν την θάλασα που απλωνόταν στο βάθος ..
Ενας ολάκερος κόσμος ,μια θάλασα γύρω- γύρω ,και πέρα, στην  άκρη της απελπισιάς ,ήταν ο άλλος μεγάλος καινούργιος κόσμος .
Τότε, ήταν πολύ μακρυά ,μετανάστευση σε άλλη ήπειρο ,ήταν το διάβα του Ρουβίκωνα για μένα ..
Δεν έμεινα εκεί, να θαυμάζω τα πράσινα παραθύρια ,ούτε την ομορφιά της νιότης ,αλλά έφυγα για να γνωρίσω την όψη του καφέ , του γκρι και βρώμικου κόσμου της πόλης .
Μια γιαγιά χοντρή ,με μαύρα κατάμαυρα ρούχα ,ένα μαύρο τσεμπέρι και μια σοβαρή υποψία μαύρου μουστακιού ,περπατούσε σαν το φάντασμα στα σοκάκια ,αυτά με τις πλάκες στις άκρες ,και το ρείθρο στην μέση ,για τα νερά της βροχής , και για να μην γλυστράνε όλα  τα ζωντανά.

Εικόνα τρίτη
Κάπου στο Χαλάνδρι
Πολυκατοικία που χτίστηκε όλη με δανεικά, και πληρώθηκε με δάνεια ,τετραόροφη ,σε μια περιοχή που ειναι αυτό που λέμε μικροαστική με μεσαία απόχρωση του  μπέζ.
Δεύτερος όροφος πενήντα τετραγωνικάκια ,νάμαστε στην κουζίνα με πάσο, συνεχόμενη .
Λες και ήμουνα εκεί ,στην κουζίνα την μικρή ,μόνος μου ,παρέα με το τσιγάρο που μόλις είχα ανάψει ..
Κατέβασα το καμινέτο που είχα για να φτιάχνω καφέ -,και όχι μόνο -,και το μάτι μου πήγε ασυναίσθητα στα τρία άλλα γκαζάκια που ήταν στο βάθος του ντουλαπιού ..Ωπ ,σκέφτηκα ,εγώ είχα αγοράσει δωδεκα ,χρησιμοποίησα τα πέντε προχθές, που είναι τα αλλα; ,Εχε γούστο να τα πήρε κανείς άλλος; και κατατρόμαξα ,και ο φόβος μου πήγε στο Θεό..
Αναπτήρας ,αναπτήρας, που τον ειχα βάλει ;Είχα μονάχα έναν ,ήταν ένας λεπτός με κόκκινα γράμματα και ήθελε και λίγη δύναμη να ανάψει .
Μου τον ειχε δώσει μια όμορφη γκόμενα ,μια μέρα στην καφετέρια του Γιώργου του βλάκα ,έτσι τον λέγαν όλοι ..
Που στο κόρακα ήταν ο αναπτήρας ; δεν θυμόμουν καθόλου ,πάλι ταραχή μεγάλη, και φόβος, πολύς φόβος με κυρίευσε ,λες να το ξέρουν σκέφτηκα ,λες να με είχε δεί κανένα μάτι ;λές το ένα ,λές το άλλο, έμεινε ο καφές να μου θυμίζει την επανάσταση που πήγα να ξεκινήσω μόνος μου .
Οταν έβγαινα έξω ,πάντα κοίταγα πίσω μου ,πάντα κοίταγα στις βιτρίνες μήπως και επιβεβαιωθούν οι φόβοι μου .Σε αυτή την γειτονιά ,πάντα ήμουν παρέα με το φόβο μου, και αγκαλιά με τις ενοχές μου για κάτι που δεν έκανα ..η μήπως είχα κάνει ;

Εικόνα τέταρτη.
Αστικό περιβάλλον ,μόνο κατ' όνομα ,περιοχή Βόρεια προάστια ,μεταφορά απο τα δυτικά πριν απο μερικά χρόνια .
Ενα σπίτι μεγάλο ,πολύ μεγάλο ,δωμάτια ,πατώματα και μπάνια ,να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα ,δηλαδή χαμένοι και οι δυό ..
Σαλόνι μεγάλο με πολλές γωνίες, και πολλά πράγματα, που μεταξύ τους έχουν ένα μόνο κοινό ,το τίποτε του γούστου σε αποχρώσεις του μπέζ.
Πρωί, καθημερινή ..τσιγάρο και καφές έτοιμος στο φλυτζάνι ,αυτό με τα χρυσοποίκιλτα στολίδια πούχαν φέρει απο την Κίνα ,κάποτε.
Η τηλεόραση παίζει πάντα ,είναι ανοιχτή πάντα, και συνέχεια ,για να μην χαθεί τίποτε απο την βλακεία, και άντε μετά να την βρεις και να την ξαναμαζέψεις .
Χθες το βράδυ είδαν σε βίντεο, τα πέντε επεισόδια απο τα επόμενα ,της τουρκικής σειράς ''Πως η ανατολή πηδά την δύση '' σε σκηνοθεσία Ερντογάν, μια υπερπαραγωγή της Turcawood film production ..
Κάθεται η κυρία του σπιτιού ,μισάνοιχτη ρόμπα σχεδόν ξεκούμπτωτη ,τσιγάρο και βλέμμα νυσταγμένης κατσίκας ,και απέναντι κάτι ανόητες παρδαλομούμιες ,που όταν ανοίγουν το στόμα τους ,ανοίγουν συγχρόνως και τα μπούτια τους..
Και απο κάτω στο κουτί , περνάνε σαν φίδι ,ειδήσεις,  για μέτρα ,μνημόνια ,μνημόσυνα κατάλαβε η κυρία, εντάξει το ίδιο είναι ,δημοσιονομικά κενά , κενά κεφάλια, και δυσκολιότητα ..

Εικόνα πέμπτη
Νεκροταφείο Χολαργού ,Παπάγου
Σειρές τα μνήματα ,αναρωτιέμαι πάντα ,γιατί τους βάζουν στην σειρά όταν τους θαβουν ;
Φοβούνται μήπως φύγουν κανένα βράδυ και χαθεί το στύλ;η μήπως για να τους μετράνε πιο ευκολα ;
Τάφοι ,μικροί μεγάλοι ,φροντισμένοι και μη,απο μάρμαρο και λάσπη μπόλικη γύρω- γύρω, και κάποιοι ζωντανοί  που κυκλοφρούν στους διαδρόμους ..
Φαντάζομαι την πλάκα που θα κάνουν οι πεθαμένοι κάθε βράδυ μεταξύ τους ,να σχολιάζουν και κουτσομπολεύουν , τι βλέπουν κέθε μέρα, τα ''πεθαμένα'' ματάκια τους ..
Κόσμος έρχοται και φεύγει, άλλοι κάθονται με τις ώρες εκεί ,άλλοι έρχονται και φεύγουν σφαίρα σαν κυνηγημένοι και κάποιοι πιο ξύπνιοι πουλάνε την πραμάτια τους ,και βγάζουν το μαύρο μεροκάματο τους ..

Ακόμη και εκεί όμως, υπάρχει ρατσισμός και διακρίσεις ,απο το μέγεθος του τάφου ,για να είναι άνετα ο δικός τους, και να μην ζορίζεται ,αλλού βλέπεις ηλικία ,και αλλού την κρύβουν επιμελώς ,είμαστε τώρα να λεμε στο καθένα πόσα χρόνια ζήσαμε ;

Με τα νεκροταφεία όμως, είσαι σίγουρος για τα πάντα ,οτι θα είναι πάντα εκεί ,οτι δεν σου κάνουν πείσματα , δεν υπάρχει η περίφημη  δημοκρατία μας ,οτι λες εσύ αυτοί κάτω συμφωνούν ,πάντα..
Η ζωη εν τάφω ,μια χαρά είναι, και για τους κάτω και για τους πάνω.  

Που ενώνονται λοιπόν  οι κλωστές ; Υπάρχει Θεός;
Κοιτάς στο ουρανό και λες Θεέ μου ,αλλά καταλήγεις κάτω, να κοιτάς ανάποδα τα βλήτα

Μην τα πάρετε στα σοβαρά ,αλλοίμονο



ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ








 

ΤΣΕΠΕΣ

Αυτή την φορά θα ασχοληθούμε με το πολύ μεγάλο θέμα της τσέπης ,των τσεπών καλλίτερα (τα τσέπωσα ,τα τσέπωσες ,τα τσεπώσαμε κ.ο.κ)
Στην πορεία του χρονου. ,απο τότε που ο άνθρωπος σηκώθηκε και περπάτησε, και  έβαλε ένα κομμάτι ρούχο πάνω του ,το πρώτο που σκέφτηκε να κάνει σε αυτό ,ήταν τσέπες .
Η τσέπη ήταν λοιπόν απο τότε ανάγκη σημαντική ,πάντα όμως ήταν περισότερες απο μία.
Τσέπες μπροστά δυό,μικρές τσεπούλες μπροστά ,κωλότσεπες ,τσέπες στο σακάκι πολλές ,στα πουκάμισα ,ακόμη και στα σώβρακα ..

Γιατί λοιπόν φτιάχνονται οι τσέπες ; Για πολλούς λόγους και ανάγκες ,είναι σίγουρο.
Οσο πιό μεγάλες ήταν και είναι οι τσέπες τόσο πιό μεγάλη η ματαιοδοξία ,η απληστία ,τόσο πιο μεγάλη  η ανάγκη να κρύβονται .
Να, ας πούμε έχετε δει τους παπάδες, φοράνε κάτι μακρυά φορέματα χωρίς τσέπες εξωτερικά ,αλλά άμα δείτε τα εσωτερικά επίσης μεγάλα μεσοφόρια, έχουν κάτι τσεπάρες, να !!

Τι βάζουν στις τσέπες τους, οι άνθρωποι ;
Εξαρτάται ποιός ρωτάει, και ποιός απαντάει ,αφού αυτή η ερωτοαπάντηση αφορά μόνο αυτούς που έχουν ανάγκη απο τσέπες .
Τι να ρωτήσεις το κακομοίρη φτωχό και άνεργο, και τι να σου απαντήσει ,αφού ξέρεις πολύ καλά , οτι και τρύπιες είναι και άδειες.  ,άντε το πολύ πολύ , να τις χρησιμοποιεί να ζεσταίνει τα ξυλιασμένα απο το κρύο της ψυχής του ,χέρια του.

Βάζουν λοιπον στις τσέπες τους οι άνθρωποι,αυτά που έχουν να βάλουν ,γιατι θέλουν να τα έχουν μαζί τους, κοντά τους ,φοβούνται να τα αφήσουν σπίτι τους ,είναι ανασφαλείς για αυτά που εχουν ,και φοβούνται, φοβούνται πολύ .
Κάθε πρωί κοιτάνε, αν οι τσέπες τους ειναι σωστές ,να μην εχουν καμμια τρυπούλα και χαθεί κανένα δίφραγκο ,να είναι μεγάλες για να έχουν περιθώριο να βάλουν κι'αλλα μέσα ,κι'αλλα, πολλά .
Αφου σιγουρευτούν, οτι είναι σε καλή κατάσταση ,μετα βάζουνε στο βάθος τα βαριά και σημαντικά και πάνω-πάνω τα ελαφριά και φτηνά ,σου ζητάει ενας ζήτουλας κάτι ,να μπορείς εύκολα και με σιγουριά ,να του δώσεις οτι του αξίζει ,κάτι σε  πενταροδεκάρες .

Άλλοι τις μεγαλώνουν για να ειναι βαθιές ,να ειναι ασφαλείς ,κάτι σαν καταβόθρα που να έχει τόσο βάθος και τόση μαυρίλα, που να  βοηθάει να μην τη χτυπάει ο ήλιος, και πρέπει να δώσεις και εξηγήσεις ..
Άλλοι τις έχουν ραμμένες με ισχυρή κλωστή ,για να ειναι απολύτως σίγουροι ,οτι:
Πρώτον, δεν θα χάσουν τίποτε ,δεύτερον οτι, ακόμη και να μπούν στο πειρασμό να δώσουν κάτι θα είναι δύσκολο εώς αδύνατον, τρίτον να νοιώθουν με ασφάλεια αυτό το βάρος, που ασφαλισμένο έτσι όπως είναι, τους δίνει την ευχαρίστηση και την ηδονή της επιτυχίας..

Ομως υπάρχει και μιά άλλη διάσταση στο θέμα, και είναι ιδεολογική ,έχεις ας πούμε δύο τσέπες ,την μία την χρειάζεσαι για να βάζεις μεσα τα υλικά ,πολλά αγαθά, που σου χρειάζονται για να ζήσεις αξιοπρεπώς, με άνεση, και βόλεμα ,η άλλη σου δίνει την δυνατότητα να ειναι άδεια ,γεμάτη μεαα με όνειρα με αριστερή κλίση ,για να δείχνεις οτι και εσυ σκέφτεσαι τον άλλο τους πολλούς που δεν έχουν  ,την αναδιανομή του εισοδήματος σε όφελος των φτωχών και να βολεύεις την αριστερή, στην ουσία όπως σε κοιτάω δεξιά πλευράς του μυαλού σου ,και στην δεξιά όπως με κοιτάς πλευρά της εύκαμπτης συνείδησης σου ..
Η ακόμη καλλίτερα τις τρύπες της, κάθε πρωί ,για κάθε φορά που σε στριμώχνουν. Στρίβεις λίγο προς τα δεξιά ,και την αφού την βγάλεις έξω, την επιδεικνύεις, έτσι γεμάτη τρύπες που είναι .

Σε όλα τα πράγματα υπάρχουν και οι κίνδυνοι ,ας πούμε το ενδεχόμενο να χρειαστεί να πλύνεις τις τσέπες μαζι με το υπόλοιπο ύφασμα και να γίνουν όσα είναι μέσα , ρόζ πολτός ..
Ομως και αυτό το έχεις σκεφτεί, εσύ πονηρέ και έξυπνε δεξιέ με στις αριστερές αδεξιότητες ,και τι κανεις;
Πολύ απλά δεν τις πλένεις ποτέ ,καλλίτερα να βρωμάς πατόκορφα ,παρά να γίνουν τα υπάρχοντα σου αέρας, και μετά πως να το συγχωρήσεις στο εαυτόν του ,άσε τις πρακτικές δυσκολίες που θα έχεις, να πληρώσεις τα έξοδα διατήρησης της ακεραιότητας του χαρακτήρας σου ,και την  αξιοπρέπεια που σου έδινε η βαθιά μεγάλη γεμάτη τσέπη ...

Αυτά όμως αφορούν τους αριστερούς, αυτούς που δηλώνουν αριστεροί ,αυτοι που ειναι αριστεροί ,αυτούς που ηταν αριστεροί και αυτοι που θα γίνουν αύριο αριστεροί ..

Για φανταστείτε σκηνικό ,ένας τύπος σαν τον Τσίπρα ας πούμε, με την τεράστια μόρφωση και ατέλειωτη πολιτική γνωση ,είναι αριστερός απο κούνια ,άντε απο το δεκαπενταμελές ..
Τι κάνει ένας τύπος σαν και αυτόν ; Ο πατέρας αριστερός, με σπίτι στην Δροσια, στο καλλιτερο σημείο της Καΐρη .Ομως δεν μπορεί και να κρυφτεί πολύ ,γεμίζει την μια τσέπη με όσα έχει ,την ράβει με κλωστή και ξεχνάει πόσα έχει εκεί μέσα .Την άλλξη τσέπη την έχει τρυπημένη και στην κοινή θέα ,δηλαδή πάντα έξω, σαν ξελιγωμένη γλώσσα .
Ενα βράδυ ο τύπος ,αφού έκανε το καθήκον του ,έκανε και τα μαθήματα του στα αγγλικά ,μίλησε και  με τον Στρατούλη τον τεράστιο -,ανατριχίλα σε πιάνει που το σκέφτεσαι- ,παίρνει το δρόμο για την Κυψέλη που οδηγεί στην Δροσιά ..Εκεί ,στην Διονύσου σταματάει δεξιά ,στέλνει τους μπάτσους να του πάρουν ασπιρίνες, και αυτος δειλά- δειλά. ανοίγει την δεξιά του τσέπη, και βγάζει τα χρήματα που πρέπει να πληρώσει στο ακριβό ιδιωτικό σχολείο των παιδιών του ,βλαστημώντας και βρίζοντας σοσιαλιστικά για την ακρίβεια .Το κάνει εκεί στα κρυφτά ,μην τον δει κανένα μάτι ,ακόμη και την γυναίκα του δεν εμπιστεύεται , της έχει πεί οτι στέλνει τα παιδια εκεί, για λόγους συμπόνιας, στα παιδιά των φτωχών, που έτσι θα έχουν δύο ακόμη διαθέσιμες θέσεις στα δημόσια σχολεία ..
Τέτοιο ήθος ο μέγας ανήρ και τεράστιος πολιτικός ηγέτης ,που εχει στόχο του, να γίνει το καλό παράδειγμα για όλους τους λοιπούς έλληνες χαχόλους ..οχι πως οι άλλοι, τύπου χοντρού τεμπέλη, και βλάκα Γιώργου ειναι καλλίτεροι .

Ολοι λοιπόν έχουμε μια τσέπη, η πολλές τσέπες ,άλλοι τις έχουν γεμάτες με χρήματα, άλλοι με υψηλές αξίες ,άλλοι τις εχουν τρύπιες ,και άλλοι  τις έχουν ραμμένες με τσίγκινη κλωστή .

Μια τσέπη μπροστά δεξιά, σημαίνει κύρος και δύναμη ,μια τσέπη μπροστά και αριστερά σημαίνει αξίες, ιδεολογία και πανανθρώπινα συναισθήματα ,μια τσεπούλα μπροστά σημαίνει μια μικρή συμπληρωματική θέση αποθήκευσης για τα ψιλά και τους ζητιάνους.
Ολες οι άλλες τσέπες έχουν το ρόλο τους ,τσέπη του κώλου ,κωλότσεπη δηλαδή, εσωτερική τσέπη με κουμπί και φερμουάρ για πολυ πιο μεγαλη ασφάλεια και πάει λέγοντας ..

Εσείς δεν μου λέτε τι μοντέλο τσέπης χρησιμοποιείτε;


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ

Οταν ο Σεφέρης έγραφε ''για το περιγιάλι το μικρό και άσπρο σαν περιστέρι ....''
Οταν ο Ελύτης έγραφε ''Θεέ μου ,πόσο μπλέ ξοδεύεις για να μην σε βλέπω ....''
Οταν ο Βάρναλης έγραφε ''για την υπόγεια την Ταβέρνα μες στους καπνούς .....''
Οταν ο Καβαφης έγραφε ''για τους βαρβάρους, που αυτοι ήταν μια κάποια λύσις ....''
Οταν ο Κίπλινγκ έγραφε ''να μπορείς στην πλάση τούτη, τα πλούτη να περιφρονείς κι αν οι έπαινοι δεν σου παίρνουν τα μυαλά ..''
Οταν η Δημουλά έγραφε ''ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας οτι ζήσαμε ,είναι η απουσία μας ..''

Τότε εμείς όλοι ,είμαστε άλλοι ,άλλαλοι ,προσκυνητές στην ουράνια πέτρα που έπεσε (στο κεφάλι μας ) και μας έκανε στήλη αλατος ..
Μην κοιτάξεις πίσω ,εαν δεν θέλεις να τσατίσεις το σύμπαν ..

Τόχουμε ,το καταλαβαίνουμε ; Εαν ναί ,πάμε παρακάτω ,μαζί δίπλα ,και στο πλάι μας συντροφιά, τους μεγάλους της διανόησης και τους ανθρώπους που πέρασαν απο την γη τούτη και άφησαν βαθύ σημάδι

Εαν όχι πολύ, αλλά λίγο  ,πάλι πάμε παρακάτω ,και στο δρόμο ,να ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται απο μέσα μας, και θέλουν να μας μυήσουν στην ζωή ,στις μυρουδιές ,και στο ξύπνημα των αισθήσεων

Εαν τελικά, δεν τόχουμε τελείως  ,δεν το θέλουμε και βαριόμαστε ,ε τότε πάμε να δούμε πόσο βαθιά είναι τα νερά ,και τι πέτρα χρειαζόμαστε ..

Επειδή, στην τελευταία κατηγορία είσαστε πάρα πολλοί και δεν το γουστάρω ,γιαυτό γύρισε ρε φίλε το γλαρό σου μάτι στο πλάι, και αγάπησε λίγο, οτι δείς ..

Γιαυτό,
Θέλεις να σου γράφω καθε μέρα χαζομάρες, για να γελάς ;
Θελεις να σου γράφω τσιτάτα για να κοροιδεύεις την δήθεν γνώση μου ;
Θελεις να σου πω πόσο όμορφος είσαι ,ακόμη και εαν είσαι ξάδελφος του Κουασιμόδου ;
Θέλεις να δώσω ενα ποτήρι νερό ;
Θελεις να σου δώσω μια ευχή, που την πιστεύω πολύ ;
Θελεις να σου γράφω ποιηματάκια ,για να σε μαθαίνω τι λένε οι φευγάτοι τύποι ;
Θέλεις να σε αγγίξω στην πλάτη και να σου πω ,μην φοβάσαι ,εγώ είμαι εδώ;
Θέλεις να σου πω ψέμματα που θα σε κάνουν να νοιώσεις πολύ καλά;
Θέλεις να σου λέω για το ήλιο και την θάλασσα;
Θελεις να σου περιγράφω το φεγγάρι ,όταν κάνει βόλτες; αυτό τόχω πολύ


Τι θέλεις τελικά ,γιατί δεν μας το λές ;Εμείς, θέλουμε να σου δώσουμε οτι θέλεις ,εσυ θα δώσεις, οτι σου περισσεύει ,αν σου περισσεύει σήμερα ..

Οχι, Ελένη σε παρακαλω μην το ζουλάς άλλο, φτάνει ..

Εντάξει


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

ΙΕΡΑ ΑΠΙΑ ΟΔΟΣ

Ένα βράδυ από νωρίς ξεκίνησα ,νωρίς έφτασα ,και κάθησα και σκέφτηκα ,αφού χρόνο πολύ ,είχα .

Είχα πάρει την απόφαση να σκεφτώ μόνος μου ,χωρίς βοήθεια απο κανένα, και προπάντων χωρίς καμμιά επιρροή απο τίποτε .
Ειχα βαρεθεί να σκέφτομαι (όταν το κατάφερνα ) και  πάντα να επηρεάζομαι απο κάτι που ήθελε  να μπεί στο μαυλό μου , και να έχει λόγο στις σκέψεις μου ..

Ήμουνα ,στην αρχή της Ιεράς οδού ...
Πάντα, είχα εμμονές με δυο δρόμους, που ερχόντουσαν απο παλιά ,η μία ήταν η Απία οδός που οδηγούσε στη Ρώμη και η άλλη ήταν η Ιερά οδος που οδηγούσε στα ''Ελευσίνια μυστήρια''..

Η Απία οδός είχε στειχειώσει μέσα μου ,απο τότε που κατά μήκος της, είχαν σταυρώσει τους σκλάβους του Σπάρτακου ,μετά την νίκη του Πομπήιου και όλη αυτή η μυρουδιά απο τα καμένα κορμιά που παρέμειναν μέρες εκεί κρεμασμένα ,μούφερναν μια αναγούλα στο μαυλό, συνέχεια .
Έψαχνα πάντα, να βρώ τις αιτίες που το είχα τόσο έντονα μεσα μου ,αβάσταχτη μυρουδιά Καμμένου κρέατος ,γύπες ,μύγες και σκουλήκια, να κάνουν πάρτυ με σώματα που κρεμασμένα εκεί ψηλά ,ντροπή ένοιωθαν ,για την ήττα που φάγανε ,για την προδοσία που υπέστησαν ,για τους πολλούς γητευτές που τους οδήγησαν στην προδιεγραμμένη ήττα ..
Ηταν σκλάβοι ,ένα είδος,μία κατηγορία ανθρώπων, που δεν ηταν άνθρωποι ,αλλά ζώα ,που δεν ηταν ζώα ακριβώς αλλά και πράγματα ,κάτι σαν την χαμοκέλλα του εκατόνταρχου  στην γωνία ,καθισμένη πάνω στις λάσπες .
Αυτοί λοιπόν, κάποιος λαοπλάνος απο την Θράκη ,''Ελληνας περίπου''  ο Σπάρτακος δηλαδή ,τους ξεσήκωσε και τους οδήγησε στο θάνατο  .
Θέλανε να γίνουν ανθρωποι ; Παρασύρθηκαν απο τα μεγάλα λόγια ; Την ελπίδα οτι κάτι θα γινόταν καλλιτερο στην ζωή τους; ήταν περίεργοι ;
Δεν είχαν τι άλλο να κάνουν ; Δεν είχαν να χάσουν και τίποτε ;
Πήγανε βόρεια ,πήγαν νότια ,πήγαν δυτικά, όπου και να πήγαινανε θα είχαν το ίδιο τέλος .Αλλοι ,νεκροί στο Άδη, τον γαλανομάτη ,που τους περιμένε να του γυαλίσουν τα πλακάκια στη κόλαση, άλλοι μπήκαν σε κάτι σάπιες βάρκες και τους έπιασε η frontex της εποχής ανοιχτά στην θάλασσα , άλλοι έγιναν τροφή στα σκυλόψαρα ,άλλοι πνίγηκαν πριν πέσουν στην θάλασσα ,και κανείς δεν έφτασε πουθενά ..
Οι πιο πολλοί όμως έγιναν μοντέρνα ζωγραφιά ,κρεμασμένοι στους στύλους ,καρφωμένοι με χάλκινα καρφιά και η φωτιά να σιγοβραζει στην χύτρα απο κάτω .Κρέας ψημένο, στις κλιματσίδες

Ηταν οι πρώτοι ''σκλάβοι'' που αναφέρονται στην ιστορία οτι μαζικά εξεγέρθηκαν ,και ήταν και η πρώτη φορά στην ιστορία που η καθεστυκία τάξη, οργανωμένα, τους έκανε ενα απέραντο νεκροταφείο που κάπνιζε..
Γιατί όμως η Απία οδός ; Γιατί τους βάλανε εκεί, και όχι αλλού ;
Η ιστορία, λέγοντας ψέμματα όπως πάντα ,λέει για παραδειγματισμό .να μην τολμήσει κανείς να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Ρώμης, το Imperium ,την τάξη ,το νομό ,του θεούς ,την περιουσία των πατρικίων ,την σύγκλητο και φυσικά την.. δημοκρατία πάνω από όλα ..
Για μένα ,η εμμονή στην Απία οδό,έχει να κάνει με τον Ιανό, τον διπρόσωπο θεό, που τον είχαν βάλει πάνω στα τείχη της πόλης, και το ..καλό του πρόσωπο κοίταγε στην πόλη εσωτερικά, και το.. κακό του πρόσωπο κοίταγε προς έξω ,να φοβούνται δήθεν οι απέξω..
Τόσα χρόνια να κοιτάω προς τα έξω ,με τσατίλα και αγριάδα ,μούμεινε σαν ψυχολογικό πρόβλημα, και άντε τώρα να το ξεριζώσεις .
Γίνεται ; Με τίποτα.

Πρίν απο αυτήν,  πολλα χρονια πρίν, υπήρχε μια άλλη οδός μερικές χιλιάδες μίλια ανατολικά της Ρώμης ,στην περίκαλη Αθήνα ,των αρχαίων ,της χρυσής εποχής ,με μπόλικους και εδω σκλάβους ,με την δημοκρατία της , μητέρα και παρθένα μαζί ..
Τι είδους δημοκρατία και χρυσός αιώνας ήταν αυτός που είχαν και εδω δούλους ,σκλάβους, κατι ντεμί ανθρώπους,με  μισοελεύθερους ,απο όλα τα ειδη ..
Ομως ,ετούτοι εδώ, είχαν βρεί την λύση για την όλη κατάσταση .
Π.χ ο Πλάτωνας στους Νόμους του προσπαθούσε τότε, και αυτό εχει την σημασία του, να ορίσει την έννοια ''πόλη'' και να προσδιορίσει τα προαπαιτούμενα να είσαι πολιτης .Ας πούμε ανέφερε, ότι είναι καθήκον του πολίτη να φροντίζει (με την έννοια μετέχω ενεργά) για την πόλη του γενικά ,άρα αυτή η έγνοια δεν του επέτρεπε να δουλεύει, για νάναι απερίσκεπτος ,άρα ποιος θάκανε τις δουλιές ; οι σκλάβοι ,οι δούλοι και οι ''απελεύθεροι'' ..
Οι δούλοι δεν ήταν μέρος της δημοκρατίας(αλλοίμονο) ,υπήρχαν για να συντηρούν την δημοκρατία ..
Στην πόλη λοιπόν της Αθήνας, είχαν φτιάξει μια οδό ,που ξεκινούσε απο τον Κεραμεικό και έφτανε μέχρι το Θριάσιο πεδίο ,δηλαδή στην Ελευσίνα ..
Ο δρόμος αυτός ήταν για τους περιπατητές , τεμπέληδες δηλαδή, αλλα είχε και κατι άλλο σαν στόχο .Οδηγούσε στα ιερά των Ελευσινίων που μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει επακριβώς, τι γινόνταν εκει .
Ξεκίναγες λοιπόν, το πρωί απο τον Κεραμεικό ,και για διανύσεις τα είκοσι δυο χιλιόμετρα ήθελες κάμποσες ώρες ,να κάνεις και μια στάση για κανένα  τσίπουρο στο δρόμο ,σέπαιρνε το βράδυ .
Εκεί είχες επιλογές ,να πας στα καταγώγια του λιμανιού, να βρεις οτι γούσταρες -,αν και η ανδρική συντροφιά ήταν εύκολη στην εποχή -,όμως μερικοί προτιμούσαν  κάτι σε πιό μπρουτάλ και ζόρικο ,απο τους ναύτες που μπόλικοι υπήρχαν εκεί .
Ομως είχες και την άλλη επιλογή ,να πας στα ιερά και να μετέχεις στα δρώμενα ,μερικοί οι πιο γέροι, φαντάζομαι, τόριχναν στην φιλοσοφική συζήτηση δήθεν, κάποιοι άλλοι όμως  μετείχαν στα διονυσικά όργια, που λένε, οτι γινόταν εκεί .
Λεπτομέρειες δεν ξερω να σας πώ (αν και θα τόθελα ) γιατί  δεν έχουν διασωθεί ,όμως έφτανε που η φαντασία μου τόσα χρόνια οργίαζε, για οτι συνέβαινε εκεί.
Ακόμη και σήμερα ,όταν είσαι εκεί κοντά ,δεν μπορεί, κάτι μέσα σου, σε τραβάει ,σε φαντασιώνει ,σε φτιάχνει .

Σήμερα, βλέπεις κατά μήκος της Ιερας οδού, φώτα ,λαμπιόνια ,επιγραφές απο μαγαζιά του θεάματος ,αυτό που άφησαν παρακαταθήκη οι αρχαίοι ,την εξύμνηση του κλέους ,την αισθητική και την αρμονία,
και αναρωτιέσαι πόσο κόπο χρειάζεται, για να τα έχεις όλα αυτά σήμερα και πως διασώθηκαν,τα μεγάλια παρτέρια με λουλούδια ,την καθαριότητα και την φροντιδα ,και όσο την διασχίζεις, νοιώθεις μέσα σου ,την περηφάνια να σε κυριεύει ,επιτέλους έμεινε κάτι όρθιο τόσο χρόνια ,αναλλοίωτο και αβεβήλωτο ..

Αυτά σκεφτόμουνα ,σε μια νύχτα με τον όλο(ν) φεγγάρι ,αμάν πιά, αυτή η εμμονή μου, με το μούν της  ζωής.
Ξαστεριά παντού ,το φεγγάρι σε μια γωνιά πιο πάνω  έξυνε τα νύχια του αραγμένο στο πλάι ,σαν τον Σουλειμάν που κάθεται σε κάτι καναπέδες γυρτός και απειλητικός με κείνα τα μαύρα μούσια ,αγέραστος ο μπαγάσας ,μαύρο μαλλί κορατζίνα ,κορακίσιο μάτι και γλαρό μαζι.

Μόνο που σήμερα , πάνω απο την Ιερά οδό, ειχε κατακαθήσει ενα περίεγο σύννεφο ,σαν εκείνα τα διαστημόπλοια των εξωγήινων στις αμερικάνικες ταινίες.
Εμοιζε πολύ απειλητικό, και συγκεντρωμένο εκεί μόνο ,μιά άσπρη με γκρί αποχρώσεις συνεφιά ,ένας οιωνός, που καλό δεν σου έβγαζε ..

Τόδα, το ξανάδα ,για μια στιγμή φοβήθηκα οτι κάτι κακό θα συμβεί .
Το σύνεφο εκεί αποπάνω ,μόνο την Ιερά οδό κοίταζε ,σαν καρακόλι ,είχε απλωθεί απο την αρχή της Ιερας οδού, μεχρι την Ελευσίνα και περίμενε ..Γύρω ,απέραντη κατακάθαρη ξαστεριά, και μόνο του, αυτό εκεί, να μας περιπαίζει.

Αμέσως ο νούς ,το μυαλό δηλαδή ,παιχνίδια άρχισε και μεταβάσεις δοκίμασε ,απο εδώ στην αρχαία Αθήνα ,απο δω στην Απία οδό ,τα ιδια πάντα ..
Τότε οι σκλάβοι ήταν υποχρεωμένοι να κοιτάν τον ουρανό σαν την κότα που πίνει νερό, και είναι σίγουρο οτι το ίδιο είδαν και τότε ,μια αφορμή και μιά ώθηση να ξεσηκωθούν ..
Τότε σκλάβοι της δημοκρατίας ,τώρα σκλάβοι της δημοκρατίας του καναπέ ..

Το είδατε το σύννεφο με τις γκρί αποχρώσεις ;
Οχι ε; μόνο εγώ ένοιωθα λοιπόν σκλάβος και κοίταγα τον ουρανό, νάρθει η σωτηρία απο ψηλά ;

Καλά, δεν πειράζει, μην σας πιάσει και τίποτε σύνδρομο στέρησης,και έχουμε και άλλα προβλήματα ..

Ομως όσο ακόμη μπλέκουμε τις έννοιες ,πάντα σκόπιμα ,πάντα με ιδιοτέλεια ,πάντα θα μένουμε απο ''καύσιμα'' ,και πάντα η δημοκρατία η ελευθερία ,η σκλαβιά και η αξιοπρέπεια θα είναι  στο περίπου ,και τελικά πάντα θα υπάρχουν τα  μεγάλα ψέμματα, που κάλυψαν τις μεγάλες προσδοκίες..

Βράδυασε στην ψυχή μας ,καληνύχτα

ΙΑΝΟΣ












Ν

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ,ΜΙΑ ΤΕΤΡΑΔΑ

Ας αφήσουμε προς στιγμήν το φεγγάρι και τα ποιηματάκια  ,και ας προσγειωθούμε στην γη ..

Κάποιος, πριν απο αρκετά χρόνια είχε φύγει απο την γη ,συμμετέχοντας σε ενα πρόγραμμα για την επιβεβαίωση της θεωρίας της σχετικότητας ..Εφυγε νέος ,γύρισε ακόμη νέος ,όλα σε αυτόν παρέμειναν τα ίδια ,η φάτσα του που έλαμπε ,στιλπνή και καθαρή όπως ήταν όταν έφυγε..

Έφυγε, πήγε στο διάστημα, να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια ,οτι πράγματι η θεωρία της σχετικότητας ισχύει ,γύρισε και βρήκε ενα συρφετό απο κόσμο βουτηγμένο στην θεωρία της  α-σχετικότητας, ολοι  άσχετοι ,μοιραίοι ,άβουλοι και όλοι να ψάχνουν τις τσέπες των  αλλλων .

Οι φυλές του ελλαδοστάν ,της χώρας του ποτέ ,και της χώρας του πέρα βρέχει ,είχαν μαζευτεί γύρω απο μια φωτιά που έκαιγε ,με μια φλόγα ξελιγωμένη ,μισοξαπλωμένοι ,παραδομένοι στην αφασιακή ασχετοσύνη τους ,περίμεναν ..
Ηταν τέσαρες,αυτή την φορά , οι μαζεμένοι γύρω απο την φωτιά και τόβλεπες στα μάτια τους ,οτι περίμεναν, με αγωνία, και φόβο συνάμα ..

Ηταν ένας άνδρας γύρω στα πενήντα ,ένας γύρω στα εξήντα άνδρας και αυτός ,μια γυναίκα κοντά στα πενήντα ,τόσο έδειχνε, αλλά μάλλον ήταν μικρότερη και ενα νέος κάπου μεταξύ τριάντα και τριάντα  πέντε ...τετρακτύδα λες ;(1+2+3+4=10)
Δυο είχαν βγάλει και πανεπιστήμιο ,ένας από αυτούς είχε σπουδάσει στο εξωτερικό ,δυο είχαν τελειωσει το Λύκειο μόνο ,και ένας απο αυτούς είχε πάει σε μια σχολή ,κάτι σαν ΤΕΙ ..
Δυό ήταν παλιά ξανθοί,τώρα ο ένας ήταν καραφλός  ,η γυναίκα ηταν παλιά ,καστανή με ρίζες λευκές, και σήμερα ξανθιά , και ένας ακόμη άνδρας, ήταν μελαχροινός κάποτε ..
Σωματικά όλοι είχαν σίγουρα στενή επαφη με τα σαγόνια τους ,ένας ήταν λίγο πιο αδύνατος ,αλλά όλοι ξεχείλιζαν απο λιποσύνη ,και ένας μάλιστα είχε κάτι μάγουλα  ,σαν φραντζόλες, που είχαν σκάσει στο φούρνο ..
Οικονομικά, όλοι ήταν κάπου αλλού ,όλοι ήταν πίσω ,όλοι μέτραγαν τα τετραγωνικά τους  ,όλοι είχαν δάνεια , απο δάνειες δυνάμεις ( αυτή την παπαριά την είπε ο μεγάλος βλάκας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας ,ο Γεώργιος, ο τίποτε ) ,όλοι είχαν χρέη, και δεν ηταν ωραίοι ,μιλούσαν  για χρήματα με απελπισία ,το έβλεπες, τους έλειπε η μυρουδιά τους ,το ενοιωθες οτι είχαν στέρηση  ,όμως δήλωναν οτι είναι καλα ,οτι το παλεύουν ,άλλη ελληνική ανοησία αυτό ..
Ρωτάς κάποιον ,που τον βλέπεις οτι ,είναι έτοιμος να πάει εθελοντής στην κόλαση ,''τι κανεις ρε φίλε ;''
Σε κοιτάει με εκείνο το βλέμμα της κυνηγημένης αλεπούς, και σου λέει ..Καλά μια χαρά ,το παλεύω
Τι παλεύεις ωρε ; Πες, και σε μας ..

Ο ένας απο αυτούς ,κάποτε ήταν κάποιος ,έτσι πίστευε ,έτσι του είπαν όλοι αυτοί που του έπαιρναν τα χρήματα, που είχε δανειστεί απο άλλους ,απο την άλλη ήταν ο ιδιος που έδινε χάρες, ήταν λάρτζ , ζητούσε θέση στο μαγαζί μπροστά ,καρέκλα με θέα τον κήπο ,αυτοκίνητο με μεγάλες ρόδες, που ίσια-ίσια να χώραγε στην πυλωτή .
Αυτός είχε κάποτε όραμα ,είχε ιδέες ,ήταν έξυπνος πολύ και έκανε δουλειές ,ήταν παντρεμένος δεν είχε παιδια ,αλλά είχε βρε παιδί μου ενα αέρα ,εαν τουπέ κυριαρχίας ,τόβλεπες ,το καταλάβαινες ..Βρήκε κάτι λεφτά στο κήπο του του διπλανού του ,μπορεί να ήταν και από δουλειά που έκανε κάπου ,πήρε αυτοκίνητα ,σπίτι και εξοχικό  ,και μετά αφού  τα έφαγε τα δανεικά  ,άνοιξε μια δουλεια .
Τότε ,δεν χρειαζόσουν χρήματα για δουλειά ,είχες επαφές ,γνωριμίες ,πελάτες και γνωστούς, που όλοι είχαν κάτι να ξοδέψουν και ολοι είχανε να κολλητό στην τράπεζα, που τους έδινε  χρήματα για επενδύσεις εκδοράς μουλαριών ..

Ο φίλος μας αυτός, δεν είχε ανάγκη τίποτε ,όλα πήγαιναν μια χαρά ,εως που κάποια στιγμή ήρθε ο φίλος του και κουμπάρος λογιστής ,και τούπε με βαριά καρδιά .Ξέρεις, δεν έχουμε μία, για την δόση του δανείου και μάλλον και για την δόση του ΦΠΑ ..Ο δικός μας, ταραχή μεγάλη ένιωσε, αλλά δεν πτοήθηκε και πολύ ,σιγά τώρα ,κρίση είναι ,εποχιακό είναι το πρόβλημα ,τα σχολεία μόλις άνοιξαν, και ο καιρός που χάλασε ,φταίνε ..και συνέχισε την ζωη του ,κλείνοντας ένα τραπέζι στο μοδάτο γιαπωνέζικο, που είχε ανοίξει λίγο παρακάτω ,και είχε μάθει οτι ειναι φίσκα καθε βράδυ απο την καλη κοινωνία..

Πέρασαν,  μερικοί ακόμη μήνες ,δίπλωσε ο χρόνος και ήρθε ο επόμενος ,κουτσά στραβά το πήγαινε. Αν και είχαν αρχίσει να τον ζώνουν κάτι φίδια σαν οχιές  ,και μια ανατριχίλα του χάλαγε την όρεξη . 
Ομως για ενα πράγμα ήταν βέβαιος ,είχε κάνει οτι έπρεπε ,είχε προσπαθήσει στην ζωη του πολύ ,ξεκίνησε  απο χαμηλά και πάντα τον άκουγες να λέει ,''εγω δεν τα σπατάλησα ,μια ζωη δούλευα ,δεν μπορεί να πληρώσω εγώ για τα λάθη των άλλων, και κυρίως των ανίκανων πολιτικών'' ,και γύρναγε πλευρό ..
Σήμερα καθισμένος γύρω απο την φωτιά ,με ενα χαμένο ύφος ,και μια παρατημένη διάθεση, είχε βγάλει την ζώνη του και κοίταγε τις τρύπες της ..Για μια στιγμή νόμιζε κανείς οτι ήθελε να δει μεσα απ την τρύπα της ζώνης του ,αλλα μάλλον άλλες σκέψεις είχε στο μαυλό του .
Εκείνη την στιγμή ταυτόχρονα ,ένοιωσε το παντελόνι του ,να ειναι έτοιμο να πέσει κάτω ,δεν φορούσε και ζώνη ,και για μια στιγμη τρόμαξε και πανικοβλήθηκε  .Για φαντάσου σκέφτηκε, ρεζιλίκι ,να μου πέσει το παντελόνι και να γίνω θέαμα , δεν φορούσε και σωβρακο ,η μήπως φορούσε  και ήταν και πολλών ημερών μπαγιάτικο ,και μπορει νάταν και εκείνο που είχε δει μια  μέρα ,και είχε μια τρύπα να,στον καβάλο ...
Ήρθε ο καινούργιος νέος απο παλιά τον κοίταξε ο μεστωμένος βαθιά στα μάτια και του ρώτησε ,''δεν μου λες πόσων χρόνων είσαι ;''
Και ο νεοφερμένος του λέει, είμαι τόσο όσο θελω εγώ και όσο δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ ,πολύ νέος για μένα και πολυ γέρος για σένα ..
Το κοίταξε ηλίθια ο τύπος μας, και λέει ..καλά ,όλο θεωρίες είσαι και εσύ ,και συνέχισε να κοιτάει τις τρύπες στην ζώνη του ....

Δίπλα του ,στα αριστερά του καθόταν ένας πιο ''μεγάλος'' μεταξύ πενήντα και εξήντα ,πιο κοντά στα δεύτερα θα τον έλεγες ,αν και έδειχνε πιο μικρός απο αυτό που ήταν .
Αυτός ήταν η προσωποποίηση αυτού που λέμε, η γενιά του Πολυτεχνείου .Με καλές σπουδές και περγαμηνές ,τότε που αυτα είχαν πολύ σημαντική αξία ,σε σχέση πάντα  με τους άλλους .
Αλλο άξιζαν τότε, και άλλο σήμερα .Αυτός βέβαια και τότε, και τώρα, νόμιζε οτι ήταν ο επι γης θεός ,νόμιζε οτι όλοι του χρωστούσαν, απο σεβασμό μέχρι υποχρέωση ,νόμιζε, και εξακολουθεί να νομίζει γενικώς
Αυτός επειδή τότε η μοιρασιά των τιμαρίων τον άφησε παραπονεμένο ,προσπάθησε να εξαργυρωσει και μόνο το γεγονός οτι ήταν μέρος της περίφημης αυτής γενιάς .Ενα ανεξήγητο πράγμα ,εαν έτυχε να ζήσεις τα χρόνια εκείνα ,είχες αποκτήσεις απο χέρι και δικαιωματικά το τίτλο τιμής απο την μια, και την απαίτηση απο την άλλη ,να σε βάζουν ψηλά στο κάδρο ,να σε θεωρούν αυτοδίκαια συμμέτοχο και συνδαιτυμόνα ,σε καθε είδους τράπεζες που στηνόταν τόσα χρόνια .
Οταν γεννήθηκε, κοιμόταν σε χαμηλά στρώματα ,πήγαινε σχολείο και είχε  κωλοπετσομένη φτέρνα και κοντό με τρίχες παντελονάκι ,πήγε σχολείο ,διάβαζε γενικώς , οτι του βρισκόταν ,ειχε πάντα καλούς βαθμούς στο σχολείο και μπήκε και στο πανεπιστήμιο σε καλή σειρά .
Και καποια μέρα ,τούτυχε η ''επανάσταση'' να του χτυπήσει την πόρτα .
Εκείνος κρυμμένος πίσω απο τα σφαλιστά  μάνταλα δεν ήξερε τι να κάνει ,να ανοίξει στην ''επανάσταση'' ,η να κρυφτεί κάτω απο το  στρώμα .Πήρε θάρρος και άνοιξε την ξώπορτα ,και αμέσως καβάλησε τον ίππο της ματαιοδοξίας και ενα καλάμι μακρύ, σαν την σκελέα του Μακρυγιάννη..  
Μετά, αφού δεν ήταν σε μοιρασιά ,επειδή υπήρχαν τόσοι πολλοί φαγάνες ,και δεν άφησαν λέει και για αυτόν,πήγε και δούλεψε σε αυτό που σήμερα λέμε ,στέλεχος στο ιδιωτικό τομέα.
Εκει διέπρεψε, και κάθε χρονο ανέβαινε η εκτίμηση που είχε για τον εαυτόν του ,μικρή σημασία είχε, αν είχαν και οι άλλοι την ίδια εικόνα γιαυτόν .
Ταξίδια ,ξενοδοχεία ,και δώστου χλίδα, και μούρη αλογίσια, και να κάτι τραπέζια πίστα ,και πέρναγαν τα χρονια και καθε μέρα έβαζε την σφραγίδα του σε ένα σύστημα  που είχε ξεσαλώσει ,και όλοι δίναν λίγα και θέλαν πολλά, και αυτός μετείχε στο κοινό σκοπό ,που ήταν, πολλά χρήματα γιαυτόν, και λίγα για τους άλλους .
Αλλωστε όλοι αυτοί,ήταν η'' τιμημένη γενιά'' και μόνο  γιαυτό, να ανοίγουν δρόμο να περάσούν οι ήρωες, έπρεπε.
Πήρε σκαφος ,είχε και τρία αμάξια ,άλλαζε και λάστιχα για το χειμώνα ,αφού κάτι τέτοιο έκαναν και στην Σουηδία που είχε πάει ένα τριήμερο..
Κάθε χρόνο έπρεπε να προσκυνήσει στον Καρούζο, και πάντα είχε να λέει για τα γκάζετ που αγόραζε ,πούρα φυσικά, και καπνός απο χρυσόσκονη ..
Ομως και αυτός κάποιος μέρα ,έφυγε να πάει ταξίδι και όταν γύρισε του είπαν ''μεγάλε έχουμε κρίση, και μας είσαι περιτός, κυρίως όμως πολύ ακριβός'' ..Αμάν ,σκέφτηκε ,και τώρα πως θα πληρώνω τις συνδρομές για το δίπλωμα πιλότου και το πτυχίο εκπαίδευσης βατράχων ,που είχε μόλις ξεκινήσει .
Ενα αφόρητο ψυχοπλάκωμα ήρθε και έκατσε στους γοητευτικούς του ώμους, και μετα βίας το άντεχε.
Έκοψε τα περιττά ,και τα υπερβολικά ,όμως  το πρόβλημα δεν ήταν που δεν είχε πια την οικονομικη δυναμη να πληρώνει ετσι για πλάκα ,το ζήτημα ήταν οτι, δεν είχε κέφι για τίποτε ,άσε που οι πιο πολλοί γύρω του ,είχαν βαρεθεί να τον βλέπουν, και να τον αντέχουν .
Πήγε λοιπόν και έκατσε γύρω από την φωτιά μαζι με τους άλλους και κάποια στιγμή έβγαλε απο την δεξιά του τσέπη, ενα μεγάλο μπεγλέρι  με κατι ξανθοκίτρινες μεγάλες χάντρες και άρχιζε να το παίζει .
Μπεγλέρι ,και έξυπνο τηλεφωνο ήταν τα μόνα πράγματα που του είχαν μείνει απο τότε .
Τωρα κάτι τέτοιοι τύποι , μετράνε το μέγεθος του πουλιού τους με πιο απλά πραγματα ,οχι τότε, που έπρεπε να κάνουν πρόβα κάθε λίγο και λιγάκι για να δουν πόσο μέγεθος ήθελαν ακόμη, για να αγοράσουν  και εκείνο το ρολόι με αχάτη της γνωστής διαφήμησης ..
Kοίταξε τον νεοφερμένο με μια πλάγια ματιά και αναρωτήθηκε συνάμα ,ποιος είναι πάλι αυτός ο τύπος που φανερώθηκε έτσι ουρανοκατέβατος ; Να του μιλήσω ,η να τον αγνοήσω σκέφθηκε, και πριν προλάβει να ξανασκεφθεί, τον ρωτά ο δικός μας ''δεν μου λέτε, εσείς δεν είσθε που σας είδα στην τηλεόραση πριν απο χρόνια να μιλάτε για την πορεία της αγοράς ;'' γύρισε ο τύπος να τον καλοδεί, και μέχρι να στρίψει είχε ψηλώσει ίσαμε τρία πόδια ,και είπε με αυτό το ύφος της τσιτωμένης ματαιοδοξίας .''Με θυμάσαι ε΄; σε ποιά απ'όλες τις φορές ;''

Δίπλα του, στα δεξιά του, καθόταν μια γυναίκα , πενήντα παρά ,συν λίγο παραπάνω ,τέλος πάντων εκεί γύρω γύρω ,καλοστεκούμενη και καλοδιατηρημένη ,είχε κάμει όλα τα σέρβις στην αντιπροσωπεία ,και είχε πάει και σε εκείνους τους γιατρούς'' χωρίς όρια'' ,και είχε κάνει και μια ψιλοαναβάθμιση του πεπαλαιωμένου ιστού .
Είχε παλιά μια επιχείρηση με ρούχα, και μάλιστα ακμάζουσα(sic) ,σαν την νιότη της ,που σήμερα παράκμαζε μαζί της .
Αυτή είχε κάμει θαρρείς μια ισόβια σύμβαση με την ματιοδοξία και εμετολογία και πηγαίνανε μαζί ,στα κοκτέηλ ,στα ντεφιλέ ,στα δείπνα των καλών τε, και τιμημένων εστιατορίων ,στα βορινά προάστια και όλα τα συναφή κοιωνικά και καθωσπρέπει.
Καλλυντικά αγόραζε χονδρική ,ασορτί με το μέγεθος της ματαιοδοξίας της ,και συμπληρωματικά με την επιβεβαίωση της δύναμης που της εδινε ,το δανεικό πορτοφόλι της .Ρούχα και παπούτσια να φορέσουν η μισή φυλή των Μαορί ,και μπιχλιμπίδια να σαγηνέψουν ξανά τους ινδιανους αρχηγούς. 
Είχε και δύο παιδια ,μεγάλα πια ,είχε και γνωριμίες πολλές ,ερωτικά ήταν δραστήρια και πίστευε οτι ο νεαρός στο γυμναστηριο πολύ την έκανε κέφι ,και αυτό της ανάβαζε την λίμπιντο (,έτσι δεν το λένε αυτό;)..
Eίχε και μια αυτοπεποίθηση ,ίσαμε το Σοφικό ,που πήγαζε απο μέσα της, άλλοτε, για το φρικασέ με μανιτάρια που κοκορευόταν οτι έφτιαχνε , και άλλοτε για τις γνώσεις για τα περιοδικά υψίστης διανόησης όπως η φιλοσοφία της κίτρινης ρόμπας ,και ο βαθύς προβληματισμός  για τα πράσινα λουκάνικα που έψηνε η Μενεγάκη ..
Ομως κατά βάθος ήταν ηθικό στοιχείο ,τόβλεπες απο το στύλ ,απο τα χέρια με τα κόκκινα βαμένα νύχια με λέπια  ,απο το πάνω λεπτό  χείλος που έτρεμε απο συγκίνηση γενικώς για τα φτωχά και άπορα παιδιά, αλλά  και από το μεγαλειο της ασημένιας τσάντας με τις ασορτί  κόκκινες γόβες ..
Ηταν λίγο γεμάτη σωματικά , και κάποια στιγμη που γύρισε να δει τον νεοφερμένο, ασυνάισθητα είδαμε την γραμμή των οριζόντων, που αυλάκωνε ενα μεγαλοπρεπές στρίνγκ ..
Τόδε ο τύπος ,αυτή είναι συνομήλικη μου είπε μέσα του  ,αλλά τώρα νιός είμαι, και πολύ θα ήθελα να δοκιμάσω ,σκέφτηκε ..
Εκείνη την ίδια στιγμή, μια γλυκειά σιγανή μελωδία ακούστηκε ,ψίθυρος ,σύρσιμο απαλό ..''Πως είπαμε πως σε λενε νεαρέ ;'' ρώτησε .
''Δεν είπαμε'', απάντησε εκείνος, αλλά αμέσως μετά συμπλήρωσε ,τώρα ..θα πούμε

Ο δε, νεαρός ,τέταρτος της παρέας είχε αράξει τελείως ,χαλαρός και άνετος ,μια κοίταζε την φωτιά ,αναρωτιόταν γιατί ήταν εκεί ,μιά έστελνε μηνύματα ,και συγχρόνως ρουφούσε τον φραπέ με μπόλικη ζάχαρη που είχε αγοράσει ερχόμενος ..
Είχε ένα πατέρα και μάλλον πρέπει να είχε και μια μάνα ,μεγάλωσε στο περίπου και με δανεκά ,σπούδασε στο πανεπιστήμιο ,ψιλοαναρχία την μια Συριζα , και όταν τσατιζόταν Χρυση αυγή  ,κάτι καταλήψεις στο καθιστικό του σπιτιού του, έκανε ,είχε χτυπήσει και ενα τατουάζ στο χέρι του ψηλά ,να μην φαίνεται και πολύ, και μελετούσε στην τηλεόραση ,την επίπτωση που έχει, η εφίδρωση, στην αναπαραγωγή του κόκινου τόννου, και την  προστασία του κίτρινου γύπα στην πανίδα της ανατολικής Κίνας που κινδύνευε με εξαφάνιση .
Ξυπνούσε νωρίς νωρίς το πρωί, κατα της δέκα ,και μετά έψαχνε να βρεί φτηνή βενζίνη για να βάλει στο γκολφ ,που αδηφάγο όπως ήταν, τον περιγελούσε οταν το είχε σχεδόν μόμιμα παρκαρισμένο στην Καφε Αζαλέα ,την περίφημη καφετέρια στην πλατεία ..
Πως βρέθηκε εκεί, στην φωτιά γύρω γύρω, και τι δουλειά είχε στην σύναξη, κανεις δεν ρώτησε και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε .
Ηταν σαν να μην υπήρχε...να μην υπήρξε ποτέ
Ο νεοφερμένος νέος, αλλά στην ουσία παλιός ,μόλις είδε τον νεαρό μας φίλο ,αναστέναξε ,κοίτα πως κατάντησε η νέα γενιά σκέφτηκε ..
Πλησίασε και ρώτησε με περίσια αφέλεια ,''δεν μου λες φίλε μου ,πως τα βλέπεις τα πράγματα ;'' Ακου, ερώτηση που έκανα συλογίστηκε με μιάς ,τι ναδεί αφού είναι νύχτα και έχει σκοτάδι βαθύ ..είπαμε το φεγγάρι τέλος .
Ομως ο νεαρός της παρέας ,ανασηκώθηκε αργά ,σαν σημαία που γίνεται έπαρση το πρωί και του απάντησε αργά ..''αστα ,βράστα χέστα'' .

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, σκέφτηκαν όλοι ,και ανασηκώθηκαν να φύγουν ..
Οι μεν, για την ωραία τους ζωή, που τους περίμενε σπίτι ,ο δε νέος που ήταν παλιός στάθηκε μια στιγμή και αναρωτήθηκε ,εγώ τώρα τι είμαι και τι θέλω ,ένας νέος απο παλιά  και πως να ζήσω την ζωή τους ,η ξαναγυρνω πίσω και είμαι ένας μεσήλικας πιά ;

Το ερώτημα έμεινε αναπάντητο ,αφού εκείνη την στιγμή κάποια φωνή βροντερή ακούστηκε
''Σιγά μην έχεις και επιλογές μαλάκα ,αν ήταν έτσι, θα το έκανα και μονος μου...''

Ηθικό δίδαγμα ..
Η ζωή πάει και έρχεται ,όπως νομίζει αυτή ,εαν  θέλεις να είσαι μαζί της ,μην την αφήνεις να γυρνάει μόνη της σαν ξελογιμένη γκόμενα εδω και εκεί ..ρίχτη της ,μερικές ανάποδες και δώστης να καταλάβει ποιός είναι το αφεντικό ..

Η φωτιά συνέχιζε να καίει μέχρι το πρωί .............

H δε,θεωρία της σχετικότητας έχει επιβεβαιωθεί .Σίγουρα ;


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ


.

ΠΟΙΗΤΟΜΕΤΡΟ

....παλεύοντας με τα όνειρα μου ,στην αντίπερα όχθη της ζωής μου ,βρέθηκα
Μικρά κύματα ,μεγάλη δίψα μούφεραν ,στεγνώνοντας την ψυχή μου στα βότσαλα ,απώθησα.
Γκριζοπράσινα φύλλα ,την αιδημοσύνη έκρυψαν,
γρήγορες κοφτές ματιές ,στην ζέστα του ήλιου ,αφέθηκαν

Άφησα τ´αποτύπωμα του ποδιού μου υγρό ,στην πέτρα που ξαπόστησα
Γύρισα σ´είδα ,μου κρύφτηκες, πίσω απο την αδύνατη λυγαριά
μικρό πουλί ,που ανάδεψες αδύνατες βέργες ..

Με τρόμαξες ,η ματιά σου με κάρφωσε ,στιλπνό ατσάλι ,
φωτιά άναψε μέσα μου μεμιάς, πύρινες σφαίρες γίνανε όλα ,
και μια θαλπωρή συνάμα το λαιμό μου ,σφράγισε .........

Προσωπικά ανάλεκτα ,ποιητούμενα ,γραμμένα τον Απρίλιο κάποιου χρόνου στο παρελθόν ,


Είναι σαν ,τα τωρινά
.....Μνήμες ανακλήθηκαν  απο την εφεδρεία ,και στρατός για πόλεμο ξεκίνησε ,
όπλα με λυγισμένες άκρες ,σφαίρες απο χαρτί ,άηχα όλα ...σιωπή .

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ,Η ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ ΕΓΩ

Μπήκαμε επισήμως στό φθινόπωρο ,από τις 21,αλλά εγώ έμεινα στις 19  ,πριν δυο μέρες ακριβως, όχι εδώ, αλλά από πολύ μακρυά έβλεπα το φεγγάρι να κάνει βόλτες στον ουρανό .

Επί τρείς μέρες, αυτό το μαγικό ουράνιο σώμα, έκανε βόλτες πέρα δώθε ,όμως πάντα, κάποια στιγμή, ήταν κάπου ,πίστευε κάτι σαν να  ήθελε να πει, βρε ηλίθιε, εγώ θα σου πώ τι θα κάνεις ;
Κάθε στιγμή ,πάντα κάθε στιγμή ήταν κάπου και περίμενε .Προσπαθούσα να το δω με τα μάτια του βλάκα, πολύ συνηθισμένο ,του έξυπνου σπάνιο ,αλλά σε όλες τις περιπτώσεις κάπου την είχε αράξει και περίμενε, να το δεις ,τόβλεπες να κολοκάθεται στο ουρανό ,με τον φαρδύ κώλο του να αραζει εκεί, και να σε προκαλεί ..

Μετά βαρέθηκε, να περιμένει στο κολοκάθισμα του ,πήρε τον δίσκο του και πήγε πιο πέρα ,και μετά πιο κάτω, μέχρι που βαρέθηκε και βούτηξε στο κενό και πάει το φεγγαράκι
Το κοίταζα απο δω ,το κοίταζα απο κει, τι μου θυμίζει, λέω στον ευατόν μου ,ετσι κολοκαθισμένο που τόβλεπα ,μια φωτεινή μπάλα ,η άκρη ενος τούνελ με φως στο βάθος ; Η μήπως η άκρη του, σαν φωτισμένος δαυλός ;

Θα μου πείς ,τώρα ,εσυ ο βαρεμένος, με την κρίση στη κεφάλα σου ,τι με νοιάζει ρε συ ,με τι μοιάζει .
Μοιάζει με κάτι σαν εκείνο ,μπά σαν το άλλο ,οχι σαν εκείνο, θυμάσαι ; Τι κατάλαβες εσυ φτωχέ τυμπανιστή ; Τίποτε ,αυτό κατάλαβα, και εγω ..

Αρα ,γιατί ασχολούμεθα με το φεγγάρι ,δεν έχουμε με τίποτε πιό σοβαρό να ασχοληθούμε ; Αυτή την εποχή βρήκαμε να αναρωτηθούμε για το πως μοιάζει -έτσι που με ατέλειωτη ειρωνία και σαρκασμό μας παρατηρεί απο κεί πάνω -τέλος πάντων, πάνω, κάτω ,στην άκρη ,κάπου ..καλά

Το φεγγάρι είναι ουδέτερο ,η σελήνη είναι θηλυκό ,η θάλασσα είναι επίσης θηλυκή ,τα βράχια στην άκρη της θάλασσας είναι ουδέτερα ,οι ουρανός ειναι αρσενικός ..με προσόντα ,η γη είναι πάντα αυτή που δέχεται τα πάντα μέσα της ,σαν μια ερωμένη ξαπλωμένη και παραδομένη στα φιλιά ενος σάτυρου και ερωτύλου αρσενικού, του ουρανού εν προκειμένω, και τα βράχια να παίρνουν μάτι την όλη φάση ..
Ο ουρανός και η γη να χαμουρεύονται, και να, το μπαλαμούτιασμα ,και ολοι οι άλλοι ουδέτεροι, να παίρνουν μάτι και να θέλουν να είναι το τρίτο πρόσωπο σε μια παρτούζα που δεν ξεκίνησε ποτέ ...

Εκείνη την μέρα που το φεγγάρι, έπαιρνε την κάτω βόλτα, και ντροπιασμένο με όσα όργια έβλεπε στην γη ,εγώ είπα να ασχοληθώ με το πείνα μου .Την μιά είπα να μην φάω πολύ ,διάλεξα ψωμί ,ντομάτες και κατι ζαρωμένες ελιές, σαν κατι γριές που έβλεπα το καλοκαίρι να απλώνουν τον πλισέ τους ,στα βράχια της ζωής τους .
Την άλλη είπα, σήμερα θα φάω κρέας ,παιδάκια απο μικρό αρνί και μπριζόλα απο σιτεμένη γίδα ,η προβατίνα, θα σας γελάσω.
Στην ,μέση στο τραπέζι, όλα τα κρέατα, και γύρω -γύρω άλλα κρέατα ,μια όμορφη παρέα απο κρεατικά ,άλλα ψημένα, και άλλα κρεμασμένα ,ασυνήθιστα  χάιδεψα την φάτσα μου ,μπα ,δεν νομίζω ....

Μετά κοίταξα ψηλά ,κάποια σύννεφα, και αυτά ουδέτερα στην ολη κατάσταση ,το φεγγάρι ουδέτερο,  και θηλυκό σαν σελήνη, και ένα αεράκι να μας χαϊδεύει τα μυαλά ,τα μαλλιά ενοούσα..
Περίμενα κάποιον αετό ,να πετάξει, ετσι αυτοκρατορικά ,αρσενικά ,αλλά μάταια ,κάτι καρακαξες ,κατι κουκουβάγιες έλες κακάσχημες και κακόφωνες .

Εκει κάτω, κάποιοι  ξέσκιζαν τις σάρκες του εκτειθέμενου νεκρού ζώου ,κάτι απο σαλάτες με κόκκινες σαν αίμα ντομάτες ,λευκό σαν άσπιλη παρθένα τυρί ,και μπόλικα , με αψιά αίσθηση κρεμυδια ,να τσαλαβουτάνε σε λάδι, με  γεύση απο βρασμένο πετσί .

Ομως το φεγγάρι πάνω Θεέ μου, που έλεγε και εκείνος ο λάγνος βοσκός του πούλου γιος ,και εμείς τωρα διαφωνούμε ,κάθεται ,κολοκαθεται ;Αυτό εμποδίζει την βρώση και την τέρψη ημών των ίδιων ;

Προσωπικά ,έχω άποψη που λέει, άσε ρε μεγάλε σοφέ ,που το εγώ σου ,είναι μακρύτερο και απο Νείλο ,άντε τον Αμαζόνιο ,ποιος είναι πιο μεγάλος η πιο μακρύς ,θα σας γελάσω, αδέλφια μου .
Ομως εδω, τίθεται ένα θέμα ,τι μας ενδιαφέρει το μήκος η το πάχος, των ακτίνων του φεγγαριού ,οταν μας κοιτάει, άλλοτε λοξά και άλλοτε στα μάτια ..εγώ λέω το πάχος, εσείς τι λέτε ,φυσικά οτι τον βολεύει τον καθένα ..

Επισης, υπάρχει ενα θέμα σοβαρό ,μόνος μου ,με παρέα  μεγαλη  βλέπουμε τα τεκταινόμενα σε σχεση με το φεγγάρι ,αν ειναι φεγγάρι το βλέπω και μονος μου,αν ειναι σελήνη θέλω παρέα, και εαν ειναι μουν το θελω με κάποια ομάδα βρε αδελφέ ...μια ματιά πολλών ματιών  ειναι πολύ καλλίτερη από ένα ζευγάρι .

Εσείς για να είσθε καλυμμένοι απο τις αρνητικές επιδράσεις των ακτίνων του φεγγαριού ,βάζετε λάδι και το βράδυ ,σου λέει κάποιος  είπε στην τηλεόραση οτι οι ακτίνες εχουν ραδιενέργεια ,άσε να βάλω λίγο λάδι ,πάει στην κουζίνα και εκεί που δεν τον κοιτά κανείς αλείφεται με γνήσιο  ελαιόλαδο και ειναι πλήρως προστατευμένος .
Ωραία το λύσαμε και αυτό ..γνήσιο λαδάκι για τις ακτίνες του φεγγαριού την νύχτα ,ειδικά για τις μέρες τις δύσκολες ,της πανσέληνου καλέ ,εννοώ ...
Όσο για το υπόλοιπο της νύχτας που εχει φεγγαράκι ,υπάρχουν πολλές απόψεις και εκδοχές ,ας πούμε, αυξάνει την ερωτική διαθεση το φεγγάρι ,άντε και σελήνη πές το ,εσείς τι λέτε ;

Εγώ λέω μάλλον όχι και μάλλον ναί ,δηλαδή είσαι σε ενα εξωτερικό χώρο βλέπεις το φεγγάρι και φαντασιώσεσαι και  αναρωτιέσαι που πήγε η νιότη που έλεγε οτι θα γινόσουν άλλος ,πιο μεγάλος πιο σκληρός, αλλά εσυ λαπάς και χαλαρός κατέληξες..
Κάποιος εκεί γύρω ,είχε ενα σίδερο,και ήθελε  να το βούτηξει  στη θάλασσα και να τσιτσιρίζει , κόκκινο σίδερο βουτάει στο νερό, και το καίει ..
Αυτός ήταν εξαίρεση ,είχε όραμα,  ήταν ο θεός, και η σελήνη  τούδωσε την χαρά να ενωθεί με την θάλασσα, και απο την ένωση  αυτή βοή μεγάλη βγήκε, και κραυγή,και ενώθηκε με την χαρά και την ευτυχία .Ειναι λοιπόν σαν την χαρά που λένε στα σκέλια της, ξέρετε εσείς οι έμπειροι εραστές .

Τέλος πάντων ,το πήγαμε απο δω ,το πήγαμε απο κεί ,το φεγγάρι η σελήνη δηλαδη ,η πουτάνα της ζωής μας καλλίτερα ,μας επηρεάζει τόσο πολύ, που λέμε ..ξέρεις με επηρεάζει η πανσέληνος ,δηλαδη ο ποιητής λέει ,περίμενα τόσες μέρες νάρθει,άρα τώρα πούρθε κάτι πρέπει να κάνω ,άλλωστε είκοσι και πάνω μέρες, χωρίς ανασήκωμα του πατώματος είναι πάρα πολλές ..

Και εσυ, μαλάκα που ούτε το σήκωμα της πεσμένης σου αξιοπρέπειας δεν μπορείς να κανεις ,τι θέλεις και ασχολείσαι ,άσε τους άλλους  που λένε ,εγώ θα ,εγώ θα σε ,εγώ θα σε πλάκώσω, εγώ θα σε πλακώσω στις γρήγορες ,εγω θα σε πλάκωσω στις γρήγορες φάπες ..οχι παιδιά στοπ ,δεν εννούσα αυτο ,άλλο θελω ...

Κοιτάει ενας κομμουνιστής το φεγγάρι ,το κοιτάει, το ξανακοιτάει ,δεν μπορεί να καταλάβει ,τι στο διάολο είναι αυτό ,στη κουμούνα του πυρήνα ,κανείς δεν του είπε τι είναι αυτό ,κάποιος τους είπε να κοιτάτε το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι ,άρα το φεγγάρι δεν υπαρχει ,αρα γιατί να ασχοληθούν με αυτό;

Κοιτάει ενας σοσιαλιστής το φεγγάρι ,και αμέσως ,μεσα του λέει ,εκει επάνω ,οταν θα πάμε, στην αρχή θα είμαστε όλοι ίδιοι ,με κοινωνικές παροχές και δικαιοσύνη και μέσα πιο βαθιά του ,πώς λες  να στήσω για μίζα, στην όλη κοπιώδη προσπαθεια αυτή..

Κοιτάει ενας φιλελεύθερος το φεγγάρι ,και λέει ,ωραία ,να μιά  καινούργια αγορά για μπίζνες, και για να φτιάξω και εκείνο το αίθριο του σπιτιού στη Κηφισιά, που έχει μείνει πίσω..

Κοιτάει ένας του ΣΥΡΙΖΑ το φεγγάρι ,δηλαδή  το κοιτάει αυτός και καμμιά δεκαριά άλλοι ,και σου λέει ,όλοι αυτοί οι μαλάκες που το έχουν βάλει στο σημάδι  κάτι ξέρουν ,κάποια θέση και  μπάζα θα υπάρχουν ,άλλωστε οι διπλανοί του, πρώην σοσιαλιστές, ήξεραν ..κάτι σάλια με μπόλικη τοξίνη έτρεξαν στα χείλη του συντρόφου της πρώτης συνιστώσας ,και έμεινε ενεός ..οχι τα λάδια αγράμματε ..

Κάποια βράδυα, εκεί στην πέρα Πούντα ,όλοι οι σοβαροί άνθρωποι κοίταξαν κρυφά προς τα πάνω και τι αποφασίσαμε;Δεν υπάρχει σελήνη ,μόνο φεγγάρι ,δεν υπαρχει πανσέληνος ,όλα αυτά είναι πολύ καπιταλιστικά και αποφάσισαν, ομόφωνα ,τέρμα τα φεγγαρώματα και τα φεγγαροπρόσωπα διπλα σαγόνια ..

Δεν μου λες, φίλε μου καλέ ,τι θέλεις ,αφου το φεγγάρι εμπόδισε τους εχθρούς να μπουν στη πόλη ,που όπως λέει και ο ποιητής ( αδελφάρα ηταν μεγάλη ,αλλά μεγάλος ποιητής σίγουρα ) θα ηταν μια καποια λυσις

Ας κάνουμε τώρα λίγο παιχνίδι...
Φεγγάρι ..φέγγος της ζωής μου ,ανέσπερο
Σελήνη ..σε Ελένη μεριά, ακούμπα με
Πανσέληνος ..όχι ο αγαπημένος μου συγγραφέας .αλλα πάνω ,λινός ,πάτημα ,κρασί ,ζουμί ,μούστος
Που ήσουνα ,όταν σε ζητούσα ; Που κρυβόσουνα ; Απο ποιόν ; Απο μένα ;Oχι βέβαια, εγω σε απελευθέρωσα απο τα δεσμά σου ,εγω σε έβγαλα στο μειντάνι ..
Λοιπόν πάρε με, μαζί σου παλιατζή ,βρέχει φωτιά στην στράτα μου ,και εσύ νομίζεις οτι ο Κούρκουλος ήταν ενα φτωχός  ναυτικός ,οχι ο έτσι της Λάτση, άσε που ήταν και πρόεδρος στο εθνικό τσίρκο μας ..
Είδες ,ένας σωρός απο παλιοέπιπλα ήταν ,ενα ζεϊμπέκικο και ενας αδελφός ,και μετα χάθηκαν ολα ,και έγινε βασιλιάς ,και μετά  βούλιαζε τα πλοία του, ενώ το φεγγάρι έπαιζε άρπα ..
Η μήπως ήσουνα στον ατλαντικο ,και άκουγες την  ορχήστρα να παίζει στο τελευταίο,του Τιτανικου χορό  μαζί  με  τον Λέοναρντ και τον Κάμερον ..
Είχε  φεγγάρι τότε ; Οχι. .καλά να πάθουν ..δεν μπορούσαν να περιμένουν ,λίγες μέρες ακομη ;
Και μετά ήρθε ο Βρετανικός και το φεγγάρι και εδώ, δεν τους βοήθησε αλλά τους βύθισε ανοικτά απο την Τζιά ,Κέα την λένε τωρα ,έτσι Στέλιο ; Ειναι φίλος μου και αντιδήμαρχος εκεί ,ο πιο σπουδαίος φίλος,που έχω σε αξίωμα ενοειται.
Άλλο  να στην πέφτουν οι πάγοι στον ατλαντικό, και άλλο να πέφτεις γλυκά στο βυθό,ανοιχτά,στις Τζιάς ,και να μπορούν να σε κοιτάνε τα ψάρια απο κοντά .

Εχω, και άλλους σημαντικούς φίλους ,όμοιοι σαν τον φεγγάρι ,έρχονται στον ουρανό μου, κάθονται μερικές μέρες παίρνουν οτι θέλουν, και μετα χάνονται και τους ψάχνεις ..
Που πήγαν τόσοι φίλοι ,που πήγαν και χάθηκαν στο σκοτάδι ; Βάσκανος μοίρα τους οδηγεί ,χρήματα ,λεφτά  ,προβλήματα ,έγνοιες ,σπίτια που φύτρωσαν σαν μανιτάρια παντού ,πόσα νέα πράγματα και μέρη έμαθα μαζί τους
Μιά μέρα ,νύχτα δηλαδή με φεγγαρι ήταν , η Μελίνα ( μια είναι η μεγάλη Μελίνα ) μου είπε το εξής προφητικό ,πρόσεξε παλιομαλάκα ,μην τους αφήσεις να μπουν στα τείχη ,μην τους αφήσεις ,να ακουμπήσουν τις πλάκες που πάτησε ο Απόλλων .
Συγνώμη Μελινα ,αλλα δεν μπόρεσα ,εγώ το μόνο που θυμάμαι απο σένα είναι κάποια στιγμή, εκει στο 1973 ,στα έξω απο δώ, να μου λές :Πως είπαμε πως λένε ομορφόπαιδο ; Ιανός της λέω ,α μου λέει, σαν τον Αιμιλιανό ,ήσουνα μεθυσμένη ,δεν πειράζει ,το ίδιο ειναι ,είχε και ιανό ο τύπος αυτός ,που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ...

Λοιπόν ,φεγγαράκι  μου λαμπρό ,φέγγε μου ,να περπατώ
Κάτσε ομως κάτω, έτσι,κολοκάτσε,και άσε τους άλλους να λένε οτι θέλουν..
Εγώ έτσι σε θέλω ,να μου δίνεις χαρά, όταν σε βλέπω


Ετσι, πήγε η ζωη παρακάτω,για να μαθαίνετε

Μαζί ,οχι μόνος ,οχι μαζί ,οχι με άλλους ,καλά, με όλους ..

Εγώ το Εγώ μου, το έχω παρκάρει και δεν χωράει πουθενά ,εσείς το δικό σας, που το έχετε ξεχάσει ;

Οποιος κατάλαβε ,θα καταλάβει ,όποιος θέλει, θα ανανήψει ,και όποιος πιστός ας προσέλθει ,η Βασιλεία των ουρανών ,  και των πληρωμών, τώρα ξεκίνησε ..επιβιβαστείτε.

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ