Οταν σκεφτόμουνα,έξω απο το συμπαντικό μου πεπρωμένο,προσπαθούσα να βρώ,ένα πιο πρακτικό τρόπο,
να περιγράψω τισ διάφορες φάσεις της ζωή μου.
Και βρήκα οτι,ο κύκλος μου ταιριάζει καλλίτερα.
Κύκλοι,πάντα ομόκεντροι,αλλά όχι ίδιοι,η ίσιοι,
με μεγάλη ταλάντωση,για να χωράνε οι οπισθοδρομήσεις μου,
οι αλλαγές πορείας,και οι οβιδιακές μεταμορφώσεις μου.
Κέντρο του,ήταν η στιγμή του μηδενός+,όπου βρέθηκα στην γη.
Αυτό ήταν το πλανητικό κέντρο και η αρχή,
σιγά-σιγά προστέθηκαν κύκλοι,μεγάλοι,μικροί,
ταξιδεύοντας απο το μηδέν στο άπειρον,
με ενδιάμεσες στάσεις,προς το φυσικό τέλος.
Τους κύκλους της ζωή μου,τους μαστόρευα,
τους έφτιαχνα από στεφάνια μαγιού,μέχρι πετυλίγματα δαχτύλων,
και τους έδινα μια κάποια αξία.
Μετά τα παρατούσα στην άκρη,συνήθως αφρόντιστα,και τις περισσότερες φορές παραμελημένα,μέχρι που,μετά,κάποια άλλη στιγμή,τα ένωνα όλα αυτά,και τους έβαζα μια ταμπέλα.
Αυτός είναι ο κύκλος με τις μεγάλες ιδέες,ο άλλος είναι ο κύκλος με τις ματαιοδοξίες,ο κύκλος της νιότης,των σπουδών,της επανάστασης,της αυταπάτης,της ουτοπίας.
Περνώντας τα χρόνια προσπαθούσα να τους βάλω σε μια σειρά,
ας πούμε χρονολογικά,μετά έλεγα όχι,καλλίτερα είναι θεματολογικά,
και άλλοτε σύμφωνα με τα επισυμβαίνοντα στο κόσμο.
Ομως ποτέ,δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα,να έχω ένα ίδιο μέτρο αξιολόγησης,αφού πάντα με βόλευε,να δίνω διαφορετική ερμηνεία και εξήγηση σε όλα,σαν τον παρατηρητή που αλλάζοντας θέση αλλάζει και η φύση του πειράματος και το αποτέλεσμα .
Σήμερα οι κύκλοι έχουν μπεί απο μόνοι τους κάπου,
και έχουν πάρει θέση χωρίς να ρωτήσουν κανένα,και κυρίως εμένα.
Οι κύκλοι μου,μεγάλωναν και θέριευαν,όσο πιο μεγάλη ήταν η πέτρα που πέταγα με δύναμη στην λίμνη των συναισθημάτων μου και των αξιών μου.
Οι κύκλοι μαράζωναν γρήγορα όταν το χέρι αδύναμο και καρδιά στενάχωρη ήταν.Το αψηλό παλικάρι έριχνε την πέτρα μακρυά με δύναμη,χανόταν στην ομίχλη της λίμνης και μετά έβλεπα τις κυκλικές ρυτίδες που φτάνανε μέχρι τα πόδια μου.
Αυτό ήταν ρίξιμο,και αυτό ήταν ο μεγάλος κύκλος της νιότης,
και της αρχής .
Αναρωτιέμαι πάντα και με προβληματίζει,αν τελικά,
υπάρχει αυτό που λέμε ''η ζωή κύκλους κάνει'',αν δηλαδή,
μας συμβαίνουν πράγματα που τα έχουμε ξαναζήσει με άλλο τρόπο,
αλλά στην ουσία είναι τα ίδια.
Δηλαδή,δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το ίδιο μας τον εαυτόν,
και η ύπαρξή μας έχει προδιαγραφεί ντετερμινιστικά,
η απλώς είμαστε ασήμαντοι σαν παρουσία ζωής,
αφού τα λίγα χρόνια που ζούμε,είναι σχεδόν μηδέν,
στην πορεία του σύμπαντος.
Ομως ένα πράγμα,ήταν για μένα,σίγουρο.
Οταν ζούσα τον κάθε κύκλο πίστευα οτι,τον διαμόρφωνα ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό,και ήθελα να ενσωματώσω σε κάθε ένα από αυτούς οτι, σημαντικό θεωρούσα την κάθε στιγμή.
Ομως ακόμη και τότε ήξερα,λιγώτερα καθαρά απο σήμερα οτι,
πολύ λίγο τελικά επηρέαζα την ίδια μου την ζωή.
Σήμερα που βλέπω τους κύκλους σαν παρατηρητής,
καταλαβαίνω οτι,τον ίδιο κύκλο τον βλέπω διαφορετικά,
αν σταθώ λίγο πιο πέρα,αν σταθώ λίγο πιο πάνω,
αν αλλάξω την σύνθεση των λαδιών του μυαλού μου.
Ολα είναι τελείως διαφορετικά,και μπορώ να σας περιγράψω τον ίδιο κύκλο με διαφορετικό τρόπο,και να είναι η κάθε μια διαφορετική περγραφή,αληθινή.
Πέρναγε η ζωή μου,χωρίς να έχω την ανάγκη να βάζω όρια,
κυρίως όμως,δεν ήθελα και δεν μπορούσα να βάλω διαχωριστικές πέτρες για να φτιάξω κύκλους και κυκλάκια.
Βολικά μετά,έλεγα,αυτός ο κύκλος έκλεισε,δεν τον είχα όμως τότε χαράξει και δεν είχα βάλει σε αυτόν συγκεκριμένα πράγματα.
Μόνα τους στην συνέχεια, βρήκαν την θέση τους,
και γίναν κύκλοι και περίοδοι αναφοράς .
Τους κύκλους της ζωή μου,τους έχω χωρίσει αυθαίρετα,
σε δύο κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία,είναι ο κύκλος των ιδεών.
και η δεύτερη κατηγορία,είναι ο κύκλος των γεγονότων.
Ο κύκλος των ιδεών,στο οποίο βάζουμε όλη την γνώση του ανθρώπινου πνεύματος,την αναζήτηση ανώτερων μορφών ολοκλήρωσης,
τα φιλοσοφικά θέματα και οι πνευματικές αναζητήσεις,
οι ένοιες της δημοκρατίας,της δικαιοσύνης,της λογικής,
της ηθικής,ακόμη και της ισότητας,της αγάπης,και της ειρήνης και πολλών άλλων.
Η δεύτερη κατηγορία,αφορά κυρίως ανάγκες επιβίωσης,
μέσα,πράγματα και υλικά αγαθά,τοπία και φύση,
αστέρια και φεγάρια,οτι υποτίθεται,
μπορούμε αβίαστα όλοι χωρίς εξαίρεση,
να αντιληφθούμε με το ίδιο τρόπο.
Απο το μηδέν μου,εκείνη την βροχερή Δευτέρα,πολλά χρόνια πριν,
σε κείνο το στενό δρομάκι με τις γλυστερές πλάκες,και το σπίτι με το μικρό χαγιάτι,σ'εκείνο τον σοφά που ήταν στο ισόγειο,άνοιξα τα μάτια μου και είπα;''Εδώ είμαι,ήρθα ..''
Η πρώτη αναπνοή,και η παρουσία μου πια,όρισε το κέντρο μου,
και γύρω απ'αυτό άρχισαν να σχηματίζονται οι δικοί μου κύκλοι.
Ετυχε,μέσα από το παγκόσμιο νόμο της τυχαιότητος που προήλθαν όλα, να προκύψω και εγώ,ασήμαντο μόριο,που ξεκινούσε την πορεία του,
απο το μηδέν για το άπειρο .
Πόσες φορές,αυτή η δημιουργία κύκλων εμποδίστηκε,
η και κινδύνευσε να σταματήσει,και να είχε χάσει η ανθρωπότητα,
ένα τόσο σημαντικο μόριο,πόσο φτωχή θα ήταν η πορεία του ανθρώπινου είδους,εαν οι θεοί δεν επενέβαιναν,
να προστατεύσουν τον εκλεκτόν τους.
Η μήπως,λέω υπερβολές,και κανένας θεός δεν ασχολήθηκε μαζί μου,
και κάπως έτσι,άλλα έγιναν,και κάποια άλλα δεν έγιναν;
Eνα βράδυ στο ύπνο μου,είδα λέει,τον Απόλλωνα που φορώντας την λευκή του χλαμύδα,με το κόκκινο σειρίτι στην κάτω άκρη,
και γύρω απο το λαιμό-σημάδι εξουσιοδότησης και δύναμης- ψιθυρίζοντας ίσα-ίσα που ακουγόταν,μου είπε.
''Είσαι εκλεκτός,μην ασχοληθείς ποτέ με μικρά και ασήμαντα,
ασχολήσου με υψιπητείς έννοιες και όργωσε το μυαλό σου,
βάλε φτερά στην φαντασία σου,και φρόντισε να μην ξεχάσεις ποτέ τις συμβουλές μου'',είπε ο Θεός .
Παρά την τρομάρα μου,να συζητάω με κοτζάμ Θεό,
πρόλαβα να κάνω μια ερώτηση μόνο,
χαζή μου φάνηκε και τότε,χαζότερη και τώρα που το ξανασκέφτομαι.
''Δεν μου λες Θεέ μου,ούτε ένα αυγό να φτιάχνω μόνος μου;''
Πήρε μια έκφραση αηδίας και αποστροφής,και δεν καταδέχτηκε,
ούτε να μου απαντήσει,σαν να του είχα θίξει τον Δία,
και χάθηκε μέσα σε σύννεφα.
Τότε κατάλαβα το μέγεθος της απρέπειας μου,
και έβαλα σκοπό της ζωής μου να μην τον απογοητεύσω στην συνέχεια ποτέ.
Οι κύκλοι της ζωής μου,είχαν πάντα ένα θεό για επιβλέποντα,
στα επισυμβαινόμενα,νάχουμε και την θεική παρουσία καβάτζα.
Είχα φτιάξει,η μου είχαν δώσει πρόθυμα άλλοι,είδωλα και ειδώλια,
που τα προσκυνούσα και τάχα τρελάνει στο θυματιό.
Μέσα σε αυτούς τους τόσους κύκλους,χώρεσαν,απο μόνοι τους,
μπήκαν η εγώ τους έβαλα,πολλοί άνθρωποι,που εκείνη την εποχή του συγκεκριμένου κύκλου με επηρέασαν,άλλοι με βοήθησαν,
να γίνω σαν και αυτούς,και άλλοι λιγώτεροι με βοήθησαν,
να μείνω σε αυτό που πίστευα εγώ ότι είμαι,
και όχι σε αυτό,που οι άλλοι ήθελαν να βλέπουν σε μένα .
Τα γεγονότα του κάθε κύκλου προέκυψαν,άλλα απο μόνα τους,
σαν απόρροια των δικών μου ενεργειών,άλλα από την επιρροή που ασκούσαν οι τρίτοι,και με αυτό το τρόπο τροφοδοτούσαν τα γεγονότα που με αφορύσαν,πολλές φορές χωρίς την δική μου συμμετοχή,
και σε αρκετές άλλες,χωρίς κανένας,
να ενδιαφέρεται για τα δικά μου θέλω.
Ημουνα τόσο άβουλος θα μου πείτε,εσείς που τα ξέρετε όλα.
Μπορεί και να έχετε δίκιο,αφού ρωτάτε με τόση επιμονή.
Η επιρροή των άλλων,ήταν επίσης αδυναμία που άλλοτε προερχόταν από δική μου αδιαφορία για πάρα πολλά πράγματα,και άλλες φορές απο συγκατάβαση και συμβιβασμό.
Τι κάνουν οι άλλοι,τι είναι στατιστικά το ορθόν,σάμπως και εάν μια πλειοψηφία έχει μια συγκεκριμένη γνώμη,
αυτό σημαίνει οτι είναι ο μοναδικός νόμος.
Από την άλλη,αυτό επίσης σήμαινε,οτι αυτό,που στο έναν κύκλο,
εγώ θεωρούσα πρέπον και σωστό και το έκανα,στο αμέσως επόμενο έκανα το ακριβώς αντίθετο,και μάλιστα πίστευα οτι,
και τις δύο περιπτώσεις ήμουνα στη σωστή πλευρα του λόφου.
Με το πέρασμα των χρόνων και την συσώρευση πολλών κύκλων για το ίδιο πράγμα μπορεί και να είχα εφεύρει,δεν ξέρω και εγώ πόσες διαφορετικές ερμηνείες και στάσεις.
Κάθε κύκλος είχε ένα σημείο που τον όριζε,ήταν το ταμπελάκι στην ούγια,που προσδιόριζε τον κύκλο εκείνο ..π.χ. σημαντικός κύκλος για μένα ήταν οι ιδεολογικές μου αναζητήσεις,είχα κολήσει στην θεωρία του σοσιαλισμού που θα γίνει τέλειος κουμουνισμός,
και το πάλευα στην αρχή με πάθος,αλλά και αργότερα,
μέχρι να τον δώ να γίνεται χίλια κομμάτια,σε όλα τα επίπεδα.
Εβαλα λοιπόν το ταμπελάκι,που έγραφε :Ο κύκλος της ουτοπίας.
Χαμένα όνειρα και ελπίδες,χαμένοι αγώνες και φωνές σε αμφιθέατρα,
σε πορείες,όρισαν μια περίοδο της ζωής μου,έναν κύκλο,
και μετά όλα χάθηκαν γκρεμίστηκαν με πάταγο γύρω,
κυρίως όμως,μέσα μου .
Δεν έχω να σας πώ για κάποιον κύκλο,που με είχαν κυριεύσει πάθη και καταχρήσεις σε μεγάλο βαθμό και σε συγκεκριμένη εποχή.
Μπορώ όμως,να σας εξομολογηθώ οτι,πολλά απο αυτά τα έχω διασπείρει σε όλους τους κύκλους της ζωής μου.
Δεν μου άρεσε αυτή η προσέγγιση,πίστευα στους ανθρώπους που είχαν αξεπέραστα και καταστροφικά πάθη,αλλά εγώ δεν τα πήγα τόσο μακρυά όσο θα ήθελα.
Μια μικροαστική και βολική αντίληψη θα μου πείτε και έχετε δίκιο.
Τα πάθη τα ζείς στον μέγιστον βαθμό τους,και στην μέγιστη εξαθλίωση σου,όλα τα άλλα είναι απλά καθωσπρεπισμός,με λίγες σταγόνες ακραίων εκλάψεων,των παθών μας.
Και όπου,σε αυτή την περίπτωση,παραμονεύει η γελειοποίηση των ''σοβαρών'' ανθρώπων,λέμε τώρα.
Σημαντικοί κύκλοι στην ζωή μου,ήταν αυτοί που είχαν μέσα τους την δημιουργία,και που δεν μπορούν να αξιολογηθούν με υποκειμενικό τρόπο,π.χ. γέννηση παιδιών.
Δεν αξίζει επίσης,να μιλάμε για κύκλους που έχουν μέσα τους θέματα δουλειάς,η απόκτησης αγαθών,αφού όλα αυτά είναι μονόπλευρα,
τελείως απροσδιόριστα,και το τίμημα τους,ήταν πάντα,πολύ μεγάλο.
Ούτε μπορώ σήμερα με την τωρινή μου αξιολόγηση,
να βάλω μια σειρά αξιολόγησης,να αθροίσω όλα αυτά,
και να βγάλω ένα ρεζουμέ,
και να αναφωνήσω :Εύρηκα
Δεν εύρηκα απολύτως τίποτε,όμως μπορώ πια,
με πιο καθαρό μυαλό,και πολύ μεγάλη εμπειρία,
και απόσταση απο το κέντρο μου,
και εαν ντέ και καλά πρέπει να κάνω μια αξιολόγηση,
θα έλεγα οτι,υπήρξαν περίοδοι-κύκλοι γεμάτοι,
άλλοι λιγώτερο σημαντικοί,και άλλοι τελείως αδιάφοροι.
Επειδή όμως,δεν πρέπει να αψηφούμε το σύμπαν,και τους εσωτερικούς θεούς μας,οφείλω να παραδεχτώ οτι,
πήγα τα βήματα μου μακρύτερα και το μυαλό μου,ψηλότερα....
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
.
