ΧΕΙΜΩΝΑΣ -ΣΧΟΛΕΙΟ- ΤΙΜΩΡΙΑ

Η νύχτα ζοριζόταν πολύ να τελειώσει ,ενας στριφνός νοτιάς ξύριζε τις χαμηλές στέγες των σπιτιών στο χωριό μας .Στον αποπάνω δρόμο ,ενας γάιδαρος και ενας κουκουλομένος, άνδρας θάταν ,πήγαιναν τοίχο ,μέχρι να φτάσουν στο ύψωμα ,Βράχο τον έλεγαν οι παληοί ,ίσως γιατί εκεί υπήρχαν μεγάλα βράχια ψηλά, που εξείχαν απο τα κεραμμίδια των σπιτιών, κάτι σαν κυπαρίσσια ,ίδια μαύρα ,ίδια απειλητικά .Μπορεί ομως, να οφείλει την ονομασία του στο ''πόλεμο των βράχων'' ,που συχνά- πυκνα ακόμη και τότε, ξεσπούσε με τους κατοίκους του πιο πάνω χωριού .Εμείς και οι άλλοι ,πετροβολούσαμε οι μεν τους δε ,ανηλέητα, σαν να θέλαμε να επικρατήσουμε σε αυτό το πόλεμο γοήτρου πιο πολύ και απο τους Τουρκους που τους είχαμε επισήμως σαν κανονικούς εχθρούς ..

Στο μικρό σπίτι με τα δύο μικρά δωμάτια πάνω, και ενα πιο μεγάλο κάτω ,παληά ήταν στάβλος ,αλλά ο πατέρας μου ,όταν το πήρε προίκα απο την μάνα μου απεφάνθη με αυτό το πολύ σοβαρό ύφος του αφέντη ..'' Θα το κάνουμε κουζίνα '' και τελικά η μάννα μου το έκαμε κουζίνα, και καθιστικό, και ένα  μπάνιο  ,μέχρι να το καταλάβει ο πατέρας μου ,είχε τελείωσει ..
Ετσι γινόταν πάντα ,ο πατέρας μου είχε μια άποψη ,την έλεγε ,νόμιζε που έτσι θα γινόταν ,αλλά η μάνα μου έκανε τα δικά της , ο πατέρας μου το έπαιρνε χαμπάρι πολύ αργότερα ,φώναζε για την σπάταλη γυναάικα, και καμάρωνε ,όταν το σόι του ερχόταν βίζιτα ,είχαν και αυτή την διαφορά των δεκαοκτώ χρόνων ,άσε την καταγωγή ...

Εκείνη το βραδυά του Φεβράρη , με το κρύο να περουνιάζει τους τοίχους και τα ζωντανά ,δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου ,άσε που όλα αυτά τα χράμια και τα κιλίμια που κουβαλούσα όλη την νύχτα με είχαν ταλαιπωρήσει ,αφού η σόμπα κατ'εντολή του αφέντη είχε σβήσει νωρίς -για την υγεία μας λέει ,έτσι τούπε κάποιος αριστερός εξόριστος ,μπα δικαιολογία ήταν , απο τσιγκουνιά τόκανε.
Την προγούμενη μέρα ,πάλι δεν είχα διαβάσει καθόλου, και όχι μόνο αυτό ,είχα κάμει κακά πράγματα ,πολύ κακά πράγματα .

Το απόγευμα στο σχολείο ,σε εκείνη την τεράστια αυλή παίζαμε μπάλλα ,αλλά επειδή τα τσουράπια, που ήταν το συνηθισμένο τόπι είχαν ξεκοιλιασθεί ,είχαμε, δηλαδή είχα, την φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσουμε σαν τόπι ,ενα πλαστικό μικρό ανδριάντα του Παλαιών πατρών Γερμανού -τότε όλα αυτά τα βάζανε στο ΚΛΙΝ (μην μου πείτε οτι δεν ξέρετε το διάσημο απορυπαντικό της εποχής;)
O παπάς στα πόδια μας ,έστω και πλαστικός ,έστω και μικρός, έστω και στο κλίν ,η ύψιστη προσβολή στα ιερά και ατα όσια της φυλής ..
Και φυσικά ,κάποιος το σφύριξε στο πατέρα μου και την δασκάλα που ζήτησε απολογίες και εξεταστικές ..
Και δεν έφτανε μόνο αυτό ,μετά το μάθημα ,πηγαίναμε για μπάλλα πάλι, στο προαύλιο μιας εκκλησιάς του Σταυρού, που ήταν στην απέναντι πλευρά απο το σπίτι ,και έτσι όπως εκτελούσα ενα μονοκόμματο ευθύβολο σούτ ,για να πετύχω τα δύο δένδρα ,πέτυχα το τζάμι ,και επειδή ο διάβολος καιροφυλακτούσε ,μπαινει η μπάλλα μέσα στο ιερό, και νάσου κάτω καντήλια και πάει και το άσβεστο φώς της Ορθοδοξίας ..
Και φυσικά, πάλι κάποιος το σφύριξε και αυτό στο πατέρα μου. Απο τότε κατάλαβα, οτι δεν πρέπει να κάνεις τίποτε, αφού μαθαίνετε πριν τελειώσει ..
Τότε κατάλαβα την αξία του προδότη ,αφού χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε ιστορία ,και δεν θα είχαμε ήρωες και αποδοπομπαίους τράγους ..

Τέλος πάντων ,πως σηκώνεται κανείς απο το κρεββάτι με τέτοια προοπτική ,έκανα το κοιμισμένο ,μέχρι που ροχάλιζα  να φανταστείτε, ελπίζοντας να το ξεχάσει ο πατέρας μου, η να μεσολαβήσει η ειρηνευτική δύναμη - η μάνα μου δηλαδή - .Πού όμως τέτοια τύχη ,τους μικρούς και τους ανήμπορους κανείς δεν τους βοηθάει και η τύχη είναι με την εξουσία ..

Με παίρνει σχεδόν απο το αυτί ,σχεδόν σέρνοντας ,και δρόμο και δρομάκι στο πραιτώριο του σχολείου ..
Εκανε ενα διαβολόκρυο ,τα χέρια μου είχαν ξυλιάσει ,τα πόδια μου εκτειθεμένα στο κρύο -α! ξέχασα να σας πώ, οτι ακόμη και τότε φοράγαμε κοντά παντελόνια, με κάτι τριχάρες να ξέχουν -.
Ο πατέρας μου, είχε αυτό το ύφος το σοβαρό ,γιατι τα εγκλήματα που είχα κάμει ήταν πολύ σοβαρά ,κάποια στιγμή περπατώντας και σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον ,σε ένα καντούνι πέσαμε σε ένα θειό μου απο την πλευρά την μάνας μου ,''Τί έγινε ρε Γιάννη,τί εκανε πάλι ο μικρός'' -αυτός ήμουν εγώ - ,και απευθυνόμενος σε μένα μου είπε με ύφος σοβαρό σαν απόφαση δικαστηρίου, ''να σ'είχα εγώ, και να δείς τι θα σούκανα ''' και ας μην ήξερε γιατι με κατηγορούσαν ..Αργότερα κατάλαβα οτι καλώς τον είχα αντιπαθήσει αυτόν τον θείο -άσε πού ήταν και καραδεξιός-,Μαης δηλαδή ..

Φτάσαμε στο σχολείο ,μπήκαμε στην αυλή, και μετά στην είσοδο του σχολείου ,μια μεγάλη είσοδο ,και κατάφατσα η περίφημη σκάλα που οδηγουσε στις πάνω αίθουσες διδασκαλίες ,της Πέμπτης και Εκτης ..
Μπαίνοντας δεξιά ήταν τα γραφεία των δασκάλων ,και σε μια γωνία καθόταν η δική μου, Κυρία Κατίνα την έλεγαν ..Ο πατέρας μου μπροστα στην εξουσία της γνώσης ,είχε σταματήσει να με σέρνει, και ήμουν κάνα δύο βήματα πιο πίσω ..
Α !καλώς τους είπε η κα Κατίνα ,Ξέρω -Ξέρω λέει στο πατέρα μου ..Μην ανησυχείς Γιάννη, άστον σε μένα θα τον τιμωρήσω ...παραδειγματικά ..

Μπήκαμε στην αίθουσα για μάθημα ,εγώ ήμουν όρθιος, στα δεξιά απο την έδρα ,κοντά στο πίνακα ,λοξοκοιτούσα την βίτσα απο λυγαριά που είχε η δασκάλα ,καινούργια, σχεδόν ενα μέτρο μακρυά ..
Λέει λοιπόν η δασκάλα ''ποιοί παίζαν μπάλλα με τον φίλο μας χθές '' παγίδα ερώτηση αφού σχεδόν όλα τα αγόρια ήταν συνεργοί στο έγκλημα ..
Σηκώθηκαν όλα τα χεράκια ,μέχρι και ένα κορίτσι σήκωσε το χέρι της απο την τρομαρα της ,και λέει ο δικαστής ,όλοι εσεις θα πάτε στην γωνιά της αίθουσας, όπου ήταν η περιοχή των βασανιστηρίων ,βίτσα ,βότσαλα -όχι φάλαγγα δεν μας έκαναν τότε -.Τι να κάνουν οι τρομοκράτες, πάνε στην γωνιά του πόνου ..

Εγώ καθόμουν και κόιταζα σαν χαμένος ,άλλος έφταιγε, και άλλος θα πληρώσει ,εκτός και εάν εμένα με πετούσε απο το παράθυρο .Λες;
Γυρίζει λοιπόν η θεία νέμεσις και μου λέει '''εσύ θα πείς μάθημα και αλλοίμονο αν δεν το ξέρεις '''
Είχαμε για το τηλέφωνο ,ποιός το εφεύρε και τα σχετικά .
Εγώ, για να πούμε την αλήθεια δεν διάβαζα και πολύ ,αλλά παρακολουθούσα το μάθημα απο το πρώτο θρανίο και αναγκαστικά το μάθαινα ..
Μούρθε νταμπλάς ,λέω εδώ υπάρχει σχέδιο συκοφάντησης -έτσι τόδα τότε -αλλά κάνοντας ενα βήμα πιο αριστερά, στάθηκα μπροστά στην έδρα, και τόπα νεράκι .
Αφού λοιπόν τέλειωσα με τον Μπέλ ,με κοιτάει με ορθανοιχτα μάτια η δασκάλα ,και μου λέει ''μπραβο αγόρι μου '' και μετά άρχισε να βγάζει ενα λογύδριο στα άλλα παιδιά που όρθια στην γωνια τους περίμεναν τον δήμιο ..

Ημουνα τυχερός ,ήμουνα καλός ,η μήπως  έτσι είναι το σύστημα ,έτσι ήταν πάντα ,διαλέγετε και παίρνετε ..

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ