ΑΝΑΛΕΚΤΑ Α'

Ηταν Γενάρης ,είχε καβαντζάρει τον κάβο της φετεινής του διαδρομής ,στο σημείο που οι ναυτικοί θάλεγαν νόστιμο ήμαρ.Αυτή η εποχή με μελαγχολούσε και με νευρίαζε ,το πρώτο γιατί κοντά στα τελευταία αυτού του περίεργου μήνα ,είχα λέει ,γενέθλια ..αφού ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι γιορτάζουν αυτή την μέρα ,σαν μνημόσυνο μου φαντάζει ,εκτός και εάν είναι η περιτή αφορμή ,να σου πούν με σφιχτά χείλη χρόνια πολλά λέει ..και το δεύτερο ,γιατί ακόμη για ένα χρόνο θα ήμουν σε αυτή την διάσταση που δεν ανήκα ,και δεν μου έκανε ...
Οι μέρες ήταν όμορφες ,κρύες και είχε μια μελαγχολία ,γλυκιά ,σαν την γεύση ενός φιλιού που δόθηκε και δεν κράτησε πιο πολύ ,αλλού έβρεχε ,και αλλού λέγανε οι ειδικοί χιόνιζε ,εγώ πάντως δεν πιστεύω αυτά που λένε οι ειδικοί ..
Στο δρόμο ,άνθρωποι ,αυτοκίνητα εκνευρισμός ,βιασύνη -άραγε αυτοί έχουν γενέθλια ;και βιάζονται να τελειώνουν- κάπου γνωστά πήγαινα ..
Ηταν πρωί ,ήταν βράδυ ,δεν είχε καμμιά σημασία ,και τι ειρωνικό αλήθεια  ,κάθε φορά που έβγαζα φλάς αριστερά ,να πηγαίνω δεξιά .
Σε ένα χώρο κλειστό ,γραφείο θαρρείς το λένε ,περίμενα ,με οξυμένες όλες μου τις αισθήσεις ,μα περισσότερο απο όλες ,εκείνη την μοναδική στιγμή ,την ακοή ,την αίσθηση που στιγμιαία μετατρέπει το όνειρο σε πραγματικότητα ,και χτυπούσε στο μυαλό μου ο ήχος ,σαν σήμαντρο σε μοναστήρι που ζητούσε να ακουσθεί η φωνή του στην απέραντη πλαγιά ,επιβεβαίωση της δόξας του θεού του Θεού μου .Πάντα η ακοή μαζί με την γεύση δουλεύουν σαν προπομποί της είδησης ,της πραγμάτωσης ,της ελπίδας ,της λύτρωσης .
Γιατί σήμερα αυτοί οι ήχοι είναι διαφορετικοί ;γιατί τα βήματα είναι πιο βαριά;
κάτι σημβαίνει ,κάτι βάρυνε το μυαλό και έκαμε το κορμί να ζυγίζει περισσότερο ,και πως ακούγεται Θεέ μου έτσι ,και θεωρούσα τον ευατό μου υπεύθυνο γιαυτό 
το βάρος ,γιαυτό τον πιο αργό και πιο βαρύ ήχο .Ομως όσο το μυαλό μπορεί να περιμένει το φώς που έρχεται ,η καρδιά βιάζεται και κραυγάζει ουρανομήκη ζήτω .Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα χρώματα ,παρ'ολα αυτά μου αρέσουν ,με θαμπώνουν ,όμως εκεί κοντά δίπλα στο φως υπάρχει θλίψη ,πολύ θλίψη ,και ενα πέπλο,απειλητικό σύννεφο τα σκιάζει .
Θεέ μου ,πόσο όμορφα είναι αυτά τα μάτια ,που κρύβονται απο το φως ,που κρύβονται απο την ζωή ,που θέλουν να περάσουν την ζωή και την αγάπη μαζί ,μέσα σπο την στενή τρύπα της βελόνας .
Εκεί ήταν ,που το σχίσμα του νού άνοιξε  διάπλατα το δρόμο που χρόνια τώρα περπατούσα με προσοχή και περίσκεψη ,και τα μάτια έγιναν οδηγοί ,έγιναν τα μέσα ,έγιναν οι λέξεις που δεν είχαν ειπωθεί ,λέξεις χωρίς ήχο ,και η αγάπη ξεχείλισε ,γέμισε χώρους ,κενά, κάθε μικρή η μεγάλη επιφάνεια ,κάθε σημείο που υπήρχε στο σύμπαν .
Και ήταν μέρα και ήταν χειμώνας ,και ήταν κατακαλόκαιρο ,και ήταν άνοιξη ,και ήταν νύχτα με ένα ολόγεμο φεγγάρι, και ήταν αρχή, και τέλος και ήταν όλα μαζί και τίποτε ,και κάθε στιγμή εκμηδενιζόταν και γινόταν άπειρο και ήταν χθες, και σήμερα, και αύριο .
Το χαμόγελο και η χαρά ,η μικρή στιγμή της ευτυχίας δεν στοιχίζει τίποτε ,δεν είναι ακριβό τίποτε που να τα χαρίζει ,μέσα απο αυτή την συνομωσία του σύμπαντος μου ,και ένα υπόσχομαι απόλυτα ,ατέλειωτα ,να παλέψω να αλλάξω αυτό που λέει ο Ελύτης ''Θεέ μου ,πόσο μπλέ ξοδεύεις ,για να μην σε βλέπω''
Κάθε δάκρυ που θα ξεκινήσει απο τα βάθη της καρδιάς φυλαξέ το ,σαν βαρύτιμο φυλαχτό ,που να ξορκίζει την ανθρώπινη μιζέρια και μικρότητα ,βάλτο σε τράπεζα κατάθεση ακριβή και πολύτιμη ,θα χρειασθεί σε αυτό το κόσμο που κάθε μέρα γίνεται όχι χειρότερος ,αλλά αδιάφορος ,χωρίς αέρα ,χωρίς ευωδιές ,χωρίς φως ..
Οτι πιο ακριβό ,πιο μονάκριβο ,αυτή η αίσθηση του Θεού  με την μαγική μεγάλη αγκαλιά ,και μετά η έκρηξη του μυαλού που συνθλίβεται ,αυτή η αίσθηση του χάους ,του μεγαλείου της ζωής 
Οι Θεοί συνομότησαν ,άλλωστε είναι η μόνη οικογένεια που βοηθάει ο ένας τον άλλον ..

ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΠΕΙΡΟΝ