.. ΛΙΓΗ ΕΛΠΙΔΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ

Το χθές χάθηκε, μαζί με το σκοτάδι της νύχτας ,και ενας λαμπερός ήλιος φάνηκε να σηκώνεται με χάρη απο το κονάκι του. Ξύπνησα και κατάλαβα οτι ακόμη μια ημέρα ξεκίνησε ,που θάναι μοναδική ,όπως η κάθε μέρα στην ζωη μας .Εχετε καταλάβει οτι καμμιά μέρα δεν είναι ίδια με καμμιά άλλή στην ζωή μας, αλλα και καμμιά μέρα δεν είναι ίδια με κανενός ανθρώπου στο σύμπαν.

Αρα ,σήμερα ξεκίνησε η δική μου, καταδική μου ημέρα ,και αφού δεν θα μοιάζει ούτε με την δική μου χθεσινή ούτε με κανενός άλλου, σήμερα πρέπει να νοιώθω ευτυχής , οτι μόνο γιαυτό το λόγο είμαι μοναδικός, και ως εκτούτου οφείλω να ευχαριστήσω αυτόν που μου την χάρισε και συνεχίζει να το κάνει αδιάλλειπτα πολλά χρόνια τώρα ...

Σήμερα δεν μέτρησα τα υπαρχοντά μου ,δεν υπελόγισα πόσα έχω, και πόσα μου λείπουν ,αλλα ένοιωσα εντονα την ευχαρίστηση γιαυτά που έχω ,έψαξα το σώμα μου ,το βρήκα ακέραιο ,ανατωτήθηκα αν πονούσα κάπου ,ούτε αυτό συνέβαινε ,είχα νερό να πιώ και κάτι λίγο να φάω ,και πριν ξεμυτίσω απο την πόρτα ενας πανέμορφος Ιβαν μου κουνούσε επιδοκιμαστικά την ουρά του ,αυτός ήταν πιο ολιγαρκής απο μένα, του έφτανε εκείνη την στιγμη μια βόλτα στο δάσος .

Ηθελα να σκεφτώ κάτι πολύπλοκο, κάτι σύνθετο, και δύσκολο, έτσι μόνο και μόνο να μην παραδεχτώ οτι δεν μπορεί να είσαι ευχαριστημένος με τόσα λίγα ,κάποιες φωνές κραυγές μέσα μου προκαλούσαν ,δεν εχείς αυτό που είχες ,δεν σε ακούνε πια όπως πριν ,δεν σε θέλουν τόσο πολύ ,που είναι οι απαιτήσεις σου για ''ομορφα πράγματα '', για δόξα ,δύναμη, και επιρροή ,σήμερα όμως η μάχη για όλα αυτά είχε χαθεί ,είχε κερδίσει η ευγνομοσύνη για το γεγονος οτι ήθελα να δω ενα λαμπερό ήλιο και τον είχα .

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε κάνουμε ασυναίσθητα το απολογισμό της ημέρας ,συνήθως ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με ότι πετύχαμε ,και συγχρόνως κάνουμε σκονάκι γιαυτά που θέλουμε για αύριο ,και κάθε μέρα μας λείπει και κάτι, και κάθε μέρα συσσωρεύονται πολλά υπόλοιπα, και στο τέλος προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τα αποδιαλόγια αυτών που δεν κάναμε, και δεν μας χρόνος να ζητήσουμε κάτι για την επόμενη μέρα, και εαν το κάνουμε δειλά ,με φόβο ,δεν το θέλουμε πολύ , φυσικά δεν γίνεται πια εύκολα, και στην συνέχεια έρχονται τα επακόλουθα ,απογοήτευση ,ανασφάλεια ,αβεβαιότητα ,και τελικά αδιαφορία στο κόσμο του ''δεν βαριέσαι ''

Οταν περπάτησα τα πρώτα βήματα ,είχα την διάθεση να κοιτάξω τον ουρανό ,να δώ τα δέντρα που ξεγυμνονώνταν για το χειμώνα ,και αναρωτήθηκα τι όμορφος που είναι ο κόσμος ,μέχρι και Θεό θα επικαλεσθώ για επιβεβαίωση .

Αφησα τον ευαυτό μου να νοιώθει ,και ένα πράγμα μπορώ να σας διαβεβαιώσω, οτι όλα όσα είχα θελήσει τά πέτυχα ,έτσι απλά έτσι εύκολα .

Εχω διαπιστώσει πρόσφατα, οτι μπορούμε να ζούμε, και να λειτουργούμε σε ενα περιβάλλον και σε ένα πλαίσιο θεωρώντας οτι αυτά είναι δεδομένα και απαραίτητα, στην ουσία όμως πρόκειται για μια ουτοπία και μία προκάτ κατάσταση,

Φυσικά ,δεν μπορώ να μην παραδεχτώ οτι όλα αυτά δεν γίνονται εύκολα και κάθε μέρα ,όμως ας αποφασίσουμε τα πρώτα βασικά ,κάθε μέρα είναι μια μοναδική δική μας μέρα, και ας ευχαριστούμε γιαυτή την μοναδικότητα που μας παρέχεται.

Μαζί με την επανάσταση των σκεφτόμενων, και την επανάσταση απέναντι στο βόλεμα, πάνω απο όλα όμως να προετοιμασθούμε να δούμε και να διεκδικήσουμε την επόμενη μεγάλη αλλαγή.

Κάποιοι έχουν πεί και έχουν γράψει, οτι δανειστήκαμε ,ξοδεψαμε ,σπαταλήσαμε και το λογαρισμό το χρεώσαμε στην πιστωτική κάρτα των παιδιών μας , ας προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι έστω και τώρα γιαυτά τα παιδιά, που έρχονται και έχουν χαθεί πριν ξεκινήσουν, και κανείς δεν νοιάζεται σοβαρά.

ΙΑΝΟΣ