ΕΙΚΟΝΕΣ

Εικονες απο την ζωη ....

Εικόνα πρώτη .

Περιοχή Παγκράτι ,οδός Νεοπτόλεμου και Μενελάου γωνία ,στην πλατεία Αχαιων ..ονόματα δρόμων αρχαίων ημών προγόων ,Αμήν

Μια μέρα ,ενα απόγευμα συγκεκριμένα, είχα βρεθεί εκεί και είχα κάτσει στο καφενείο απέναντι , και είχα παραγγείλει μόλις, ένα ελληνικο φρέντο με ολίγη, και παρατηρούσα ένα σπίτι ,σαν ρομαντικός ντετέκτιβ που έψαχνε την προδομένη του ζωή ,που μόλις είχε μπει στην είσοδο της πολυκατοικίας .
Η πολυκατοικία είχε πέντε ορόφους ,ντυμένη με ένα χρώμα σκατομπέζ ,παρμένο απο τις εξατμίσεις, και τις καπνοδόχες της περιοχής και την αδιαφορία των κατοίκων .Μικρά μπαλκόνια ,μισοσπασμένα στόρ που ξεχείλωσαν απο το ανέβα-κατέβα ,στην βεράντα ντουλάπες μισάνοιχτες με καθε λογής άχρηστα πράγματα ,άλλες έτοιμες να πέσουν   ηρωικά, και άλλες να μην θέλουν να κλείσουν πεισματικά .Σκούπες να ξέχουν ,σφουγγαρίστρες να απλώνονται σαν χταπόδια παραβρασμένα ,και δίπλα μια απλώστρα για ρούχα ,γεμάτη με πλυμένα ,να κρέμονται σαν σημαίες ηττημένων σε μάχη .

Μια χοντρή γυναίκα, με μια ροζουλί νυχτικιά ,πασούμι και μαλλί με ρόλλευ ,μπήκε στο οπτικό μου νεύρο, και το βασάνισε ..
Ο απλός καθημερινός άνθρωπος ,σκέφτηκα , όμως μια άλλη κακιά φωνή  μου σφύριξε σαν οχιά ''δεν φταίς, εσύ που δεν σου αρέσει ,οι άλλοι φταίνε που είναι τόσο χάλια '', κοίταξα αμέσως  γύρω μου, μήπως και κανείς άκουσε αυτή την κακιά  φωνή, ρατσιστική όπως ήταν ,αλλά τίποτε ..όλα καλά. 

Εικόνα δεύτερη
Πολλά πήγα τα χρόνια πίσω, και σκούξανε ,σκουρισμένες κλειδωνιές τρίξανε ,και νάμαστε..
Νοέμβρης ,αρχές της δεκαετίας των ονείρων και  χαμένων επαναστάσεων δολοφονίες και βραβεία Νόμπελ ,νεο κύμα και αποστασία ,δικτατορία και άνοιξη της Πράγας ..
Ενα μικρό σπίτι με καματούλες μια σταλιά, με μια ανεμόσκαλα εσωτερική  να ανεβοκατεβάζει την ζωή μας ,πόρτες σιδερένιες βαμένες πράσινες κάτω και γύρω γύρω, και λευκά σαν περικοκλάδες σίδερα στο κέντρο ,παράθυρα ξύλινα πράσινα και αυτά, με το μάνταλο ,..
Είτε το κοίταγες απο έξω ,είτε απο μέσα, όλα πράσινα ,γιαυτό και εγώ ήθελα τα πάντα πράσινα στην ζωή μου .

Οταν ήρθε κάποιος πολύ σοβαρός κύριος να με γράψει σε ένα  νέο κόμμα ,πολύ αργότερα φυσικά ,το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν ..
Τι χρώμα έχει το κόμμα αυτό ;πράσινο ήταν η απάντηση ,ωραία είπα ,γράψτε με ..Μετά έμαθα πως το λέγανε πασόκ..

Υγρασία βροχή και σύννεφα πάνω στον ουρανό ,δεν μπορούσαν όμως να κρύψουν την θάλασα που απλωνόταν στο βάθος ..
Ενας ολάκερος κόσμος ,μια θάλασα γύρω- γύρω ,και πέρα, στην  άκρη της απελπισιάς ,ήταν ο άλλος μεγάλος καινούργιος κόσμος .
Τότε, ήταν πολύ μακρυά ,μετανάστευση σε άλλη ήπειρο ,ήταν το διάβα του Ρουβίκωνα για μένα ..
Δεν έμεινα εκεί, να θαυμάζω τα πράσινα παραθύρια ,ούτε την ομορφιά της νιότης ,αλλά έφυγα για να γνωρίσω την όψη του καφέ , του γκρι και βρώμικου κόσμου της πόλης .
Μια γιαγιά χοντρή ,με μαύρα κατάμαυρα ρούχα ,ένα μαύρο τσεμπέρι και μια σοβαρή υποψία μαύρου μουστακιού ,περπατούσε σαν το φάντασμα στα σοκάκια ,αυτά με τις πλάκες στις άκρες ,και το ρείθρο στην μέση ,για τα νερά της βροχής , και για να μην γλυστράνε όλα  τα ζωντανά.

Εικόνα τρίτη
Κάπου στο Χαλάνδρι
Πολυκατοικία που χτίστηκε όλη με δανεικά, και πληρώθηκε με δάνεια ,τετραόροφη ,σε μια περιοχή που ειναι αυτό που λέμε μικροαστική με μεσαία απόχρωση του  μπέζ.
Δεύτερος όροφος πενήντα τετραγωνικάκια ,νάμαστε στην κουζίνα με πάσο, συνεχόμενη .
Λες και ήμουνα εκεί ,στην κουζίνα την μικρή ,μόνος μου ,παρέα με το τσιγάρο που μόλις είχα ανάψει ..
Κατέβασα το καμινέτο που είχα για να φτιάχνω καφέ -,και όχι μόνο -,και το μάτι μου πήγε ασυναίσθητα στα τρία άλλα γκαζάκια που ήταν στο βάθος του ντουλαπιού ..Ωπ ,σκέφτηκα ,εγώ είχα αγοράσει δωδεκα ,χρησιμοποίησα τα πέντε προχθές, που είναι τα αλλα; ,Εχε γούστο να τα πήρε κανείς άλλος; και κατατρόμαξα ,και ο φόβος μου πήγε στο Θεό..
Αναπτήρας ,αναπτήρας, που τον ειχα βάλει ;Είχα μονάχα έναν ,ήταν ένας λεπτός με κόκκινα γράμματα και ήθελε και λίγη δύναμη να ανάψει .
Μου τον ειχε δώσει μια όμορφη γκόμενα ,μια μέρα στην καφετέρια του Γιώργου του βλάκα ,έτσι τον λέγαν όλοι ..
Που στο κόρακα ήταν ο αναπτήρας ; δεν θυμόμουν καθόλου ,πάλι ταραχή μεγάλη, και φόβος, πολύς φόβος με κυρίευσε ,λες να το ξέρουν σκέφτηκα ,λες να με είχε δεί κανένα μάτι ;λές το ένα ,λές το άλλο, έμεινε ο καφές να μου θυμίζει την επανάσταση που πήγα να ξεκινήσω μόνος μου .
Οταν έβγαινα έξω ,πάντα κοίταγα πίσω μου ,πάντα κοίταγα στις βιτρίνες μήπως και επιβεβαιωθούν οι φόβοι μου .Σε αυτή την γειτονιά ,πάντα ήμουν παρέα με το φόβο μου, και αγκαλιά με τις ενοχές μου για κάτι που δεν έκανα ..η μήπως είχα κάνει ;

Εικόνα τέταρτη.
Αστικό περιβάλλον ,μόνο κατ' όνομα ,περιοχή Βόρεια προάστια ,μεταφορά απο τα δυτικά πριν απο μερικά χρόνια .
Ενα σπίτι μεγάλο ,πολύ μεγάλο ,δωμάτια ,πατώματα και μπάνια ,να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα ,δηλαδή χαμένοι και οι δυό ..
Σαλόνι μεγάλο με πολλές γωνίες, και πολλά πράγματα, που μεταξύ τους έχουν ένα μόνο κοινό ,το τίποτε του γούστου σε αποχρώσεις του μπέζ.
Πρωί, καθημερινή ..τσιγάρο και καφές έτοιμος στο φλυτζάνι ,αυτό με τα χρυσοποίκιλτα στολίδια πούχαν φέρει απο την Κίνα ,κάποτε.
Η τηλεόραση παίζει πάντα ,είναι ανοιχτή πάντα, και συνέχεια ,για να μην χαθεί τίποτε απο την βλακεία, και άντε μετά να την βρεις και να την ξαναμαζέψεις .
Χθες το βράδυ είδαν σε βίντεο, τα πέντε επεισόδια απο τα επόμενα ,της τουρκικής σειράς ''Πως η ανατολή πηδά την δύση '' σε σκηνοθεσία Ερντογάν, μια υπερπαραγωγή της Turcawood film production ..
Κάθεται η κυρία του σπιτιού ,μισάνοιχτη ρόμπα σχεδόν ξεκούμπτωτη ,τσιγάρο και βλέμμα νυσταγμένης κατσίκας ,και απέναντι κάτι ανόητες παρδαλομούμιες ,που όταν ανοίγουν το στόμα τους ,ανοίγουν συγχρόνως και τα μπούτια τους..
Και απο κάτω στο κουτί , περνάνε σαν φίδι ,ειδήσεις,  για μέτρα ,μνημόνια ,μνημόσυνα κατάλαβε η κυρία, εντάξει το ίδιο είναι ,δημοσιονομικά κενά , κενά κεφάλια, και δυσκολιότητα ..

Εικόνα πέμπτη
Νεκροταφείο Χολαργού ,Παπάγου
Σειρές τα μνήματα ,αναρωτιέμαι πάντα ,γιατί τους βάζουν στην σειρά όταν τους θαβουν ;
Φοβούνται μήπως φύγουν κανένα βράδυ και χαθεί το στύλ;η μήπως για να τους μετράνε πιο ευκολα ;
Τάφοι ,μικροί μεγάλοι ,φροντισμένοι και μη,απο μάρμαρο και λάσπη μπόλικη γύρω- γύρω, και κάποιοι ζωντανοί  που κυκλοφρούν στους διαδρόμους ..
Φαντάζομαι την πλάκα που θα κάνουν οι πεθαμένοι κάθε βράδυ μεταξύ τους ,να σχολιάζουν και κουτσομπολεύουν , τι βλέπουν κέθε μέρα, τα ''πεθαμένα'' ματάκια τους ..
Κόσμος έρχοται και φεύγει, άλλοι κάθονται με τις ώρες εκεί ,άλλοι έρχονται και φεύγουν σφαίρα σαν κυνηγημένοι και κάποιοι πιο ξύπνιοι πουλάνε την πραμάτια τους ,και βγάζουν το μαύρο μεροκάματο τους ..

Ακόμη και εκεί όμως, υπάρχει ρατσισμός και διακρίσεις ,απο το μέγεθος του τάφου ,για να είναι άνετα ο δικός τους, και να μην ζορίζεται ,αλλού βλέπεις ηλικία ,και αλλού την κρύβουν επιμελώς ,είμαστε τώρα να λεμε στο καθένα πόσα χρόνια ζήσαμε ;

Με τα νεκροταφεία όμως, είσαι σίγουρος για τα πάντα ,οτι θα είναι πάντα εκεί ,οτι δεν σου κάνουν πείσματα , δεν υπάρχει η περίφημη  δημοκρατία μας ,οτι λες εσύ αυτοί κάτω συμφωνούν ,πάντα..
Η ζωη εν τάφω ,μια χαρά είναι, και για τους κάτω και για τους πάνω.  

Που ενώνονται λοιπόν  οι κλωστές ; Υπάρχει Θεός;
Κοιτάς στο ουρανό και λες Θεέ μου ,αλλά καταλήγεις κάτω, να κοιτάς ανάποδα τα βλήτα

Μην τα πάρετε στα σοβαρά ,αλλοίμονο



ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ