ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ;

Η φρικτή περίοδος που περνάει ο μέσος Ελληνας αυτήν την στιγμή και εδώ και δέκα χρόνια,μας φέρνει στο δίλημμα μεταξύ της Aρετής και της Kακίας .
Ο δρόμος της κακίας,είναι η εύκολη διέξοδος:κάνουμε αρκετές μεταρρυθμίσεις για να πειστούν οι πιστωτές μας,να εγκρίνουν τις εκταμιεύσεις,και συνεχίζουμε όπως πρίν,αλλά με μειωμένο εισόδημα κατά25%.Επιστρέφουμε ουσιαστικά στα επίπεδα του 1990 και στην αντίστοιχη ποιότητα ζωής .
Ο δημόσιος τομέας θα παραμείνει υπερφυής,και διεφθαρμένος,
τα παιδιά μας θα ταλανίζονται σε ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα,
οι ασθενείς και οι ηλικιωμένοι,θα υφίστανται ιατρική περίθαλψη τρίτου κόσμου,και οι νέοι δεν θα βρίσκουν εργασία.
Ολα αυτά είναι δυστυχώς εύκολα να φανταστούμε,καθώς και το ότι, 
η χώρα θα εξακολουθεί να είναι υπο τον ζυγό ενός,σε μεγάλο βαθμό, διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου και τω ομάδων συμφερόντων που εξυπηρετεί.Για αυτούς που επιθυμούν κάτι καλλίτερο,υπάρχουν οι λύσεις της υποταγής,της αφομίωσης,η της μετανάστευσης .

Ο δρόμος της αρετής,είναι η δύσκολη επιλογή της απόρριψης οργανωμένων συμφερόντων και πολιτικών δυναστειών,
της ενίσχυσης όλων,που επιθυμούν διακαώς,να σπουδάζουν,
να εργάζονται,και να παράγουν δημιουργώντας πλούτο,
για τον εαυτόν τους,και την κοινωνία,και ζώντας αξιοπρεπώς .

Η επιλογή είναι δύσκολη,διότι όλοι( άτομα ,επιχειρήσεις ,κυβερνήσεις) πρέπει τελικά να δουλέψουν πιο σκληρά,και να μάθουν να συμπεριφέρονται σαν να ζούν σε μια διαφορετική κοινωνία,
ας πούμε σαν αυτήν της Κύπρου,της Φιλανδίας ,της Γερμανίας .
Η επιλογή είναι ακόμη πιο δύσκολη,διότι τα οργανωμένα συμφέροντα δεν θα ενδώσουν,χωρίς προηγουμένως να αντισταθούν σε πλατείες, δρόμους,λιμάνια,χωρίς συσκοτισμούς,καταλήψεις,σπασμένα τζάμια, πυρπολήσεις αυτοκινήτων,και απεργειακά κύματα.

Υπεράνω όλων,αρετή σημαίνει,να εξασφαλίσουμε για τα παιδιά μας,
ένα μέλλον στην χώρα τους .
Εχει απομείνει άραγε αρκετή αρετή στην Ελλάδα ;


Η Ελλάδα  είναι μια πανέμορφη χώρα,με ιστορία χιλιάδων χρόνων,
με πολιτισμό αρκετών μεγατόνων σε σχέση με τις περισσότερες χώρες, κοιτίδα των βασικών εννοιών σε παναθρώπινο επίπεδο.
Αξιοπρέπεια του ατόμου,δημοκρατία και φώς,να κοιτάς τον Ναό του Ποσειδώνα λουσμένο στο ατέλειωτο και μαγευτικό φώς, 
απο την μία πλευρά,και,απο την άλλη,
να κινούμαστε στην ΛΕΑ,με μαγκιά,το χέρι έξω απο το παράθυρο κρεμασμένο σαν σπσμένο,με το τσιγάρο,που θα πετάξει λίγο πιο κάτω στο δρόμο,με όλους να καπνίζουν παντού,αδιαφορώντας για τα παιδιά που έχουν δίπλα τους,αραχτοί στην καφετέρια με τις ώρες πίνοντας ένα καφέ με δόσεις,δημόσιοι υπάλληλοι που ανάθεμα,αν ξέρουν να γράψουν το όνομα τους σε ένα πληκτρολόγιο,και τόσα άλλα...

Δομικές αντιφάσεις,επιλογές ετών,καταθύθισμα στο χειρότερο και χαμηλότερο επίπεδο κάθε χρόνο.
Φταίνε πολλά,φταίμε όλοι,περισσότεροι οι ηγέτες σε κάθε επίπεδο. 

Ομως όλοι εμείς,πρέπει να πούμε φτάνει:,μπορώ να σκεφτώ 
μόνος μου βρέ αδελφέ,μπορώ να πω όχι,μπορώ και επιβάλλεται να αλλάξω την μοίρα μου και την ζωή των παιδιών μου,
το οφείλω κυρίως,σε αυτά.

Μια μικρή επανάσταση,ένα πολύ μικρό βήμα κάθε μέρα,
λίγη περισσότερη συνέπεια,λίγη παραπάνω πειθαρχεία,
λίγη αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό .
Μακρυά απο τις θεωρίες συνομωσίας,την εύκολη και αμάσητη αποδοχή του καθενός,που πάντα έχει στόχο την δικιά του πάρτη, 
και σίγουρα,όχι την δικιά σου.

Τα μικρά σημερινά δικά μας βήματα,θα γίνουν μεγαλύτερα απο τα παιδιά μας,και πολύ πιο μεγάλα,απο τα παιδιά,των παιδιών μας.

Χρειάζεται αγάπη και σεβασμός στο μεγαλείο της χώρας,
αυτή πρέπει να προστατεύουμε.
Οχι στην μισαλοδοξία,οχι  στην υποταγή στο θρησκευτικό σκοταδισμό και στα μυστικά,που δήθεν ξέρουν,όλοι οι επιτήδειοι.


Ολα είναι σχετικά,και όπως είπε ο μεγάλος Αλβέρτος:
''Ο καθένας είναι μεγαλοφυία,αλλά,αν κρίνεις ένα ψάρι, 
απο την ικανότητα του να σκαρφαλώνει σε ένα δένδρo,
θα περάσει όλη του την ζωή,πιστεύοντας οτι είναι ηλίθιο ..''

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ