''Μέρα Μαγιού μου μίσεψες ,μέρα Μαγιού σε χάνω ,
άνοιξη ,γιέ,που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης ..
Bασίλεψες αστέρι μου ,βασίλεψε όλη η πλάση ,
κι ο ήλιος ,κουβάρι ολόμαυρο ,το φέγγος σου έχει μάσει ....'''
Απο την μιά έχουμε αυτούς τους στίχους του Ριτσου απο τον Επιτάφιο (1936) ,με αφορμή τον πρώτο θάνατο στην διαδήλωση της εργατικής πρωτομαγιάς στην Θεσ/νίκη τον Μάη του 36 ..
Απο την άλλη , ένας άλλος ποιητής γράφει ''' Ωραία που ήταν η συγκέντρωση στην πιο μεγάλη μας πλατεία/ ωραία τα μάρμαρα /ωραία τα μέγαρα /ωραίο και το εργατικό μας κέντρο ,οι εργάτες είχαν ήδη φύγει /να κάνουν την πρωτομαγιά στις γύρω εξοχές /με τις γυναίκες ,τα παιδιά τους και τα γεμάτα τους καλάθια/απόμεινες εσύ /απόμεινα εγώ /να κοιτάμε ενα απορημένο λάβαρο /και τα στολισμένα μπαλκόνια /με τους βραχνούς ομιλητές ...''''
Πού είσαι έρμη και παντέρμη Ελλάδα ,που βολοδέρνεις απο το έπος, απο την ανάταση της ψυχής, στην τσίκνα της κακοψημένης μπριζόλας της ταβέρνας'' Φωλιά''.Απο την μιά οι θεοί μας που μας άφησαν αυτά τα μάρμαρα, και απο την άλλη οι δαίμονες μας, που ρεύονται πάνω στο πλαστικό μανδύα της μιζέριας ..
Ψάχνω μέσα στα τρίσβαθα του μυαλού μου ,να βρώ τις απαντήσεις ,να δικαιολογήσω την υπαρξή μου ,να μπορέσω να καταλάβω γιατί όλοι μου λένε ''πές κάτι ευχάριστο ,γράψε κάτι χαριτωμένο ''
και εγώ το υπόσχομαι και την επόμενη στιγμή όταν πιάνω το μολύβι ,προσπαθώ την θλίψη μου και το πόνο μου να τιθασεύσω ,και το αποτέλεσμα είναι ενα μπάσταρδο κείμενο με εντολή αισιοδοξίας, και αποτέλεσμα θλίψης και απαισιοδοξίας ..Και αναρωτιέμαι ,δεν μπορεί ,εγώ φταίω ,έχω πρόβλημα .είμαι ζαβός ,αφού γύρω μου υπάρχει τόση χαρά και ελπίδα αλλά σε μένα δεν περισευει ούτε μια σταγόνα .Κάθε μέρα βλέπω οτι βυθίζομαι στην απογοήτευση και κάθε μέρα διαπιστώνω οτι η απόσταση που με χωρίζει απο τους ευτυχισμένους ανθρώπους μεγαλώνει ,και κάθε μέρα ψάχνω να βρώ το αντίδοτο ,το φάρμακο το δηλητήριο έστω, για να μην μείνω πίσω ,στην ευτυχία που μοιράζεται και για μένα δεν περίσεψε..
Πως να νοιώσω την ευτυχία των άλλων όταν δεν καταλαβαίνω την γλώσσα ,δεν καταλαβαίνω τα αστεία και τα σόκιν ανέκδοτα ,τις ευχές που σαν άψυχες κούκλες κουβαλιώνται στις παρέες ,την επίδειξη του επιπλέοντος πλούτου ,το μακρύ ζειμπέικο του Νίκου που γίνεται η γέφυρα μεταξύ της φέτας και της γαρδούμπας ,του λίπους που φεύγοντας απο τις κοιλιές των ζώων στην δική μας μέση κατσικώθηκε .
Κοιτώντας όλους αυτούς τους ευτυχισμένους ανθρώπους ,να κυκλοφρούν με τα αυτοκίνητα τους φορτωμένα σαν λατέρνες ,με το τραπέζει ανάποδα στην ορφή του αυτοκινήτου ,προίκα για το σπίτι της εξοχής με τις πλαστικές καρέκλες ,αναρωτιέμαι που την βρίσκουν θεέ μου τόση ευτυχία και την μπορούν να την πανε και βόλτα στην εξοχή ,ποιά δύναμη έχουν όλοι αυτοί που μπορούν και έχουν την πρόσβαση στην ευτυχία και στην αισιοδοξία ,Δεν μπορεί αναρωτιέμαι ,είναι θέμα παιδείας και μόρφωσης ,είναι θέμα σωστού τρόπου αντιμετώπισης της ζωής ,είναι θέμα δικαιοσύνης και δημοκρατίας που όλοι αυτοί σεβόμενοι έχουν πετύχει την εσωτερική τους ολοκλήρωση ..
Και εγώ απο την άλλη ,μπερδεύομαι να περάσω το σχοινί στην βελόνα ,και τελικά βρόγχος μου γίνεται, και θηλιά, και ψάχνω τον ήρωα η τον δειλό που κρύβω μέσα μου ..
Ομως φίλοι μου ,μην περιμένετε να γίνεται ήρωες όταν οι σφαίρες θα πέφτουν βροχή ,όταν θα σκοτώσετε το δικαστικό επιμελητή που θα κατάσχει το σπίτι σας ,όταν τα παιδιά σας αν δεν έχουν φύγει να πάνε μετανάστες στην Τουρκία ,θα καταντήσουν είτε γλάστρες στην καφετέρια της πλατείας
είτε πυρήνες της φωτιάς σε μια επανάσταση του κώλου .
Σας βλέπω ευτυχισμένους και άνετους ,να ξοδεύετε την ζωή σας και ειλικρινά σας ζηλεύω ,αφού δυστυχώς κάθε μέρα μένω και πιο πίσω και χάνω και την μπάλλα και το μπαλάκι .
Ακούστε ,πέρασε η νηστεία της τεσαρακοστής ,ήρθε το Πάσχα ,η ανάσταση ,ακόμη και η άνοιξη ήρθε ,αύριο έρχετε και ο Μάης με βήμα ταχύ ,δύο μήνες ακόμη ,λίγο απο τρόικα ,λίγο απο πτώχευση ,λίγο απο μέτρα για σώβρακα ,όμως Ραγιάδες έρχεται ,λίγο ακόμη και νάσου οι ζέστες
νάσου τα παγωτά ,νάσου οι ξάπλες στις καθαρές παραλίες ,οι μάσες ,και οι διακοπές και τα μπάνια του λαού .Ολα καλά ..
Ομως εγώ διάολε δεν ξέρω ,έχω μια ανησυχία να πείς μέσα μου ,αναρωτιέμαι μήπως αυτοί οι κωλογερμανοί φέτος ,δεν αφήσουν το καλοκαίρι νάρθει και το στείλουν αλλού η ακόμη χειρότερο το ακυρώσουν τελείως ,και μετά τι κάνουμε όλοι εμείς που περιμένοντας τους βαρβάρους να αποφασίσουν μείνουμε με το καλάμι στο χέρι ..Έίναι ένα θέμα , σοβαρό.
Ο φόνος ενός διαδηλωτή το 36,έγινε το έναυσμα να γραφτεί ένα τέτοιο ποίημα ,και ένα ακόμη καλλίτερο τραγούδι ,η δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε ,ο πόλεμος ,η κατοχή ,η εθνική αντίσταση ,φτώχεια και δυστυχία και πριν σηκώσει η Ρόζα κεφάλι της ήρθε μια δικτατορία και έστρωσε, και εκεί κάποιοι ''ήρωες'' βάλθηκαν να εξαργυρώσουν τον ''ηρωισμό'' τους ,με εξουσία ,με κάστες, με πλούτο, με προμήθειες, με βόλεμα ..χαμένη γενιά απο χαμένα κορμιά ..
Παρόλα αυτά ,νάτη πετιέται ,νάτη ξαναγενιέται απο τις στάχτες της ,φοίνικας δύο μέτρων,νάτη ολόρθη στα μαρμαρένια αλώνια νικάει το κακό γίγαντα, και δαφνοστεφανωμένη είναι εδώ ,νάτη η ελπίδα που θέλετε πατριώτες ,νάτη η ευτυχία που δικαιολογημένα ελπίζατε ..Σε καλή μεριά
Και μια και ξεκινήσαμε με ποιήματα να τελειώσουμε με ένα πολύ ταπεινό στίχο απο μια συλλογή του Δελφινόσημου ,(ελπίζω να την τελειώσει ..)
'''παλεύοντας με τα ονειρά μου στην αντίπερα όχθη της ζωή μου ,βρέθηκα
Μικρά κύμματα .μεγάλη δίψα μούφεραν ,
στεγνώνοντας την ψυχή μου στα βότσαλα ,απώθησα .....'''
ΙΑΝΟΣ
άνοιξη ,γιέ,που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης ..
Bασίλεψες αστέρι μου ,βασίλεψε όλη η πλάση ,
κι ο ήλιος ,κουβάρι ολόμαυρο ,το φέγγος σου έχει μάσει ....'''
Απο την μιά έχουμε αυτούς τους στίχους του Ριτσου απο τον Επιτάφιο (1936) ,με αφορμή τον πρώτο θάνατο στην διαδήλωση της εργατικής πρωτομαγιάς στην Θεσ/νίκη τον Μάη του 36 ..
Απο την άλλη , ένας άλλος ποιητής γράφει ''' Ωραία που ήταν η συγκέντρωση στην πιο μεγάλη μας πλατεία/ ωραία τα μάρμαρα /ωραία τα μέγαρα /ωραίο και το εργατικό μας κέντρο ,οι εργάτες είχαν ήδη φύγει /να κάνουν την πρωτομαγιά στις γύρω εξοχές /με τις γυναίκες ,τα παιδιά τους και τα γεμάτα τους καλάθια/απόμεινες εσύ /απόμεινα εγώ /να κοιτάμε ενα απορημένο λάβαρο /και τα στολισμένα μπαλκόνια /με τους βραχνούς ομιλητές ...''''
Πού είσαι έρμη και παντέρμη Ελλάδα ,που βολοδέρνεις απο το έπος, απο την ανάταση της ψυχής, στην τσίκνα της κακοψημένης μπριζόλας της ταβέρνας'' Φωλιά''.Απο την μιά οι θεοί μας που μας άφησαν αυτά τα μάρμαρα, και απο την άλλη οι δαίμονες μας, που ρεύονται πάνω στο πλαστικό μανδύα της μιζέριας ..
Ψάχνω μέσα στα τρίσβαθα του μυαλού μου ,να βρώ τις απαντήσεις ,να δικαιολογήσω την υπαρξή μου ,να μπορέσω να καταλάβω γιατί όλοι μου λένε ''πές κάτι ευχάριστο ,γράψε κάτι χαριτωμένο ''
και εγώ το υπόσχομαι και την επόμενη στιγμή όταν πιάνω το μολύβι ,προσπαθώ την θλίψη μου και το πόνο μου να τιθασεύσω ,και το αποτέλεσμα είναι ενα μπάσταρδο κείμενο με εντολή αισιοδοξίας, και αποτέλεσμα θλίψης και απαισιοδοξίας ..Και αναρωτιέμαι ,δεν μπορεί ,εγώ φταίω ,έχω πρόβλημα .είμαι ζαβός ,αφού γύρω μου υπάρχει τόση χαρά και ελπίδα αλλά σε μένα δεν περισευει ούτε μια σταγόνα .Κάθε μέρα βλέπω οτι βυθίζομαι στην απογοήτευση και κάθε μέρα διαπιστώνω οτι η απόσταση που με χωρίζει απο τους ευτυχισμένους ανθρώπους μεγαλώνει ,και κάθε μέρα ψάχνω να βρώ το αντίδοτο ,το φάρμακο το δηλητήριο έστω, για να μην μείνω πίσω ,στην ευτυχία που μοιράζεται και για μένα δεν περίσεψε..
Πως να νοιώσω την ευτυχία των άλλων όταν δεν καταλαβαίνω την γλώσσα ,δεν καταλαβαίνω τα αστεία και τα σόκιν ανέκδοτα ,τις ευχές που σαν άψυχες κούκλες κουβαλιώνται στις παρέες ,την επίδειξη του επιπλέοντος πλούτου ,το μακρύ ζειμπέικο του Νίκου που γίνεται η γέφυρα μεταξύ της φέτας και της γαρδούμπας ,του λίπους που φεύγοντας απο τις κοιλιές των ζώων στην δική μας μέση κατσικώθηκε .
Κοιτώντας όλους αυτούς τους ευτυχισμένους ανθρώπους ,να κυκλοφρούν με τα αυτοκίνητα τους φορτωμένα σαν λατέρνες ,με το τραπέζει ανάποδα στην ορφή του αυτοκινήτου ,προίκα για το σπίτι της εξοχής με τις πλαστικές καρέκλες ,αναρωτιέμαι που την βρίσκουν θεέ μου τόση ευτυχία και την μπορούν να την πανε και βόλτα στην εξοχή ,ποιά δύναμη έχουν όλοι αυτοί που μπορούν και έχουν την πρόσβαση στην ευτυχία και στην αισιοδοξία ,Δεν μπορεί αναρωτιέμαι ,είναι θέμα παιδείας και μόρφωσης ,είναι θέμα σωστού τρόπου αντιμετώπισης της ζωής ,είναι θέμα δικαιοσύνης και δημοκρατίας που όλοι αυτοί σεβόμενοι έχουν πετύχει την εσωτερική τους ολοκλήρωση ..
Και εγώ απο την άλλη ,μπερδεύομαι να περάσω το σχοινί στην βελόνα ,και τελικά βρόγχος μου γίνεται, και θηλιά, και ψάχνω τον ήρωα η τον δειλό που κρύβω μέσα μου ..
Ομως φίλοι μου ,μην περιμένετε να γίνεται ήρωες όταν οι σφαίρες θα πέφτουν βροχή ,όταν θα σκοτώσετε το δικαστικό επιμελητή που θα κατάσχει το σπίτι σας ,όταν τα παιδιά σας αν δεν έχουν φύγει να πάνε μετανάστες στην Τουρκία ,θα καταντήσουν είτε γλάστρες στην καφετέρια της πλατείας
είτε πυρήνες της φωτιάς σε μια επανάσταση του κώλου .
Σας βλέπω ευτυχισμένους και άνετους ,να ξοδεύετε την ζωή σας και ειλικρινά σας ζηλεύω ,αφού δυστυχώς κάθε μέρα μένω και πιο πίσω και χάνω και την μπάλλα και το μπαλάκι .
Ακούστε ,πέρασε η νηστεία της τεσαρακοστής ,ήρθε το Πάσχα ,η ανάσταση ,ακόμη και η άνοιξη ήρθε ,αύριο έρχετε και ο Μάης με βήμα ταχύ ,δύο μήνες ακόμη ,λίγο απο τρόικα ,λίγο απο πτώχευση ,λίγο απο μέτρα για σώβρακα ,όμως Ραγιάδες έρχεται ,λίγο ακόμη και νάσου οι ζέστες
νάσου τα παγωτά ,νάσου οι ξάπλες στις καθαρές παραλίες ,οι μάσες ,και οι διακοπές και τα μπάνια του λαού .Ολα καλά ..
Ομως εγώ διάολε δεν ξέρω ,έχω μια ανησυχία να πείς μέσα μου ,αναρωτιέμαι μήπως αυτοί οι κωλογερμανοί φέτος ,δεν αφήσουν το καλοκαίρι νάρθει και το στείλουν αλλού η ακόμη χειρότερο το ακυρώσουν τελείως ,και μετά τι κάνουμε όλοι εμείς που περιμένοντας τους βαρβάρους να αποφασίσουν μείνουμε με το καλάμι στο χέρι ..Έίναι ένα θέμα , σοβαρό.
Ο φόνος ενός διαδηλωτή το 36,έγινε το έναυσμα να γραφτεί ένα τέτοιο ποίημα ,και ένα ακόμη καλλίτερο τραγούδι ,η δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε ,ο πόλεμος ,η κατοχή ,η εθνική αντίσταση ,φτώχεια και δυστυχία και πριν σηκώσει η Ρόζα κεφάλι της ήρθε μια δικτατορία και έστρωσε, και εκεί κάποιοι ''ήρωες'' βάλθηκαν να εξαργυρώσουν τον ''ηρωισμό'' τους ,με εξουσία ,με κάστες, με πλούτο, με προμήθειες, με βόλεμα ..χαμένη γενιά απο χαμένα κορμιά ..
Παρόλα αυτά ,νάτη πετιέται ,νάτη ξαναγενιέται απο τις στάχτες της ,φοίνικας δύο μέτρων,νάτη ολόρθη στα μαρμαρένια αλώνια νικάει το κακό γίγαντα, και δαφνοστεφανωμένη είναι εδώ ,νάτη η ελπίδα που θέλετε πατριώτες ,νάτη η ευτυχία που δικαιολογημένα ελπίζατε ..Σε καλή μεριά
Και μια και ξεκινήσαμε με ποιήματα να τελειώσουμε με ένα πολύ ταπεινό στίχο απο μια συλλογή του Δελφινόσημου ,(ελπίζω να την τελειώσει ..)
'''παλεύοντας με τα ονειρά μου στην αντίπερα όχθη της ζωή μου ,βρέθηκα
Μικρά κύμματα .μεγάλη δίψα μούφεραν ,
στεγνώνοντας την ψυχή μου στα βότσαλα ,απώθησα .....'''
ΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου