Δώσε μου ψυχή να αντέξω ..δώσε μου φωτιά να κάψω πια απο την καρδιά ..βάλε μου να πιώ ,απο το ποτό το δυνατό ..Ο Μητροπάνος μου ξεσκίζει τα σωθικά ,με πάει και με φέρνει παντού χωρίς φρένα ,χωρίς αρχή και τέλος ,
και εγώ αφήνω την σκληράδα του ξερόλα ,και κατρακυλάω στα τρίσβαθα του μυαλού και προσπαθώ να βγάλω την μύτη μου στο αέρα ,που όμως χάνεται και μου μπλαβίζει το πρόσωπο ..
Οταν θα πάω στα περιβόλια του παραδείσου για χορό, κάποιος κρυμμένος είναι εκεί ,είναι ο χάρος που περίμενε, και του ζήτησα το λόγο, κι'εκείνος στοίχημα έβαλε μαζί μου ποιός θα πάρει τον άλλο στο κρασί, και το στοίχημα μπήκε ,και ο γιός μου που με κοιτούσε .στραβομουτσούνισε και είπε σοφά ..που πάς άμοιρε πατέρα ,είσαι χαμένος απο χέρι
Μοσχοβολούν οι γειτονιές του παραδείσου ασβέστη και ενα γιουκαλλίλι κρατά το ίσιο ,σαν σε κλάμα παιδιού θατόλεγες ..πίκρα και σκοτάδι γύρω και η ζωή μας
Σαββατόβραδο .
Μια κυριακή το μεσημέρι ..στο υπόγειο καπηλειό με μουσική Θεοδωράκη και στίχους του Λειβαδίτη του Τάσου ..
Δυό νύχτες ανταμώσανε ,πάνω στα δακρυά μου ..την νύχτα που σε πήρα ,την νύχτα που σ'αγκάλιασα κι'έγινε ο χρόνος σκόνη και χάθηκε στο σύμπαν ,και στα χέρια μου έμεινε μόνο η μυρουδιά σου ,και θα ήθελα να γίνω ένα μικρό τίποτα
για να μείνω εκεί φυλαγμένο μυστικό για πάντα ..στης γής την ελπίδα ,του κόσμου το νόημα είδα ..
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις τις ώρες που αγριεύει η βροχή..στην γη των Βησιγότθων αρμενίζεις ..Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου ,σού εφερα απο τους Δελφούς γλυκό νερό ..στα δύο είπες θα κοπεί η ζωή σου ,σκούριασε το κλειδί του παραδείσου ..
Το καραβάνι τρέχει μέσα στην σκόνη και την τρελή κυνηγά σκιά ..πως να ημερέψει ο νους με ένα σεντόνι ,πως να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά ,αγάπη που την λέγαν Αντιγόνη ....
Ποιά νύχτα το φως σου έχει πάρει,και σε ποιό γαλαξία να σε βρώ ..ταξιδεύοντας με την πιρόγα του Μικρούτσικου και του Αλκαίου ..
Κάνω φροντιστήριο κάθε μέρα ανελλιπώς ,μετά πάω σχολείο και πάντα προσπαθώ να κλέψω απο την κόλλα του δασκάλου μου..
Εσύ Ρόζα μου ,πούμαθες να κλέβεις με το νάζι σου ,την Ελλάδα σαν το σπίτι της Ευδοκίας της πουτάνας κατάντησες ..
Νυν και αεί ,στα χρόνια της χολέρας η αγάπη θα ανθίσει
ΔΕΛΦΙΝΗΟΣΗΜΟΣ
και εγώ αφήνω την σκληράδα του ξερόλα ,και κατρακυλάω στα τρίσβαθα του μυαλού και προσπαθώ να βγάλω την μύτη μου στο αέρα ,που όμως χάνεται και μου μπλαβίζει το πρόσωπο ..
Οταν θα πάω στα περιβόλια του παραδείσου για χορό, κάποιος κρυμμένος είναι εκεί ,είναι ο χάρος που περίμενε, και του ζήτησα το λόγο, κι'εκείνος στοίχημα έβαλε μαζί μου ποιός θα πάρει τον άλλο στο κρασί, και το στοίχημα μπήκε ,και ο γιός μου που με κοιτούσε .στραβομουτσούνισε και είπε σοφά ..που πάς άμοιρε πατέρα ,είσαι χαμένος απο χέρι
Μοσχοβολούν οι γειτονιές του παραδείσου ασβέστη και ενα γιουκαλλίλι κρατά το ίσιο ,σαν σε κλάμα παιδιού θατόλεγες ..πίκρα και σκοτάδι γύρω και η ζωή μας
Σαββατόβραδο .
Μια κυριακή το μεσημέρι ..στο υπόγειο καπηλειό με μουσική Θεοδωράκη και στίχους του Λειβαδίτη του Τάσου ..
Δυό νύχτες ανταμώσανε ,πάνω στα δακρυά μου ..την νύχτα που σε πήρα ,την νύχτα που σ'αγκάλιασα κι'έγινε ο χρόνος σκόνη και χάθηκε στο σύμπαν ,και στα χέρια μου έμεινε μόνο η μυρουδιά σου ,και θα ήθελα να γίνω ένα μικρό τίποτα
για να μείνω εκεί φυλαγμένο μυστικό για πάντα ..στης γής την ελπίδα ,του κόσμου το νόημα είδα ..
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις τις ώρες που αγριεύει η βροχή..στην γη των Βησιγότθων αρμενίζεις ..Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου ,σού εφερα απο τους Δελφούς γλυκό νερό ..στα δύο είπες θα κοπεί η ζωή σου ,σκούριασε το κλειδί του παραδείσου ..
Το καραβάνι τρέχει μέσα στην σκόνη και την τρελή κυνηγά σκιά ..πως να ημερέψει ο νους με ένα σεντόνι ,πως να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά ,αγάπη που την λέγαν Αντιγόνη ....
Ποιά νύχτα το φως σου έχει πάρει,και σε ποιό γαλαξία να σε βρώ ..ταξιδεύοντας με την πιρόγα του Μικρούτσικου και του Αλκαίου ..
Κάνω φροντιστήριο κάθε μέρα ανελλιπώς ,μετά πάω σχολείο και πάντα προσπαθώ να κλέψω απο την κόλλα του δασκάλου μου..
Εσύ Ρόζα μου ,πούμαθες να κλέβεις με το νάζι σου ,την Ελλάδα σαν το σπίτι της Ευδοκίας της πουτάνας κατάντησες ..
Νυν και αεί ,στα χρόνια της χολέρας η αγάπη θα ανθίσει
ΔΕΛΦΙΝΗΟΣΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου