Είμαστε σε ένα φανταστικό κόσμο ;χρόνο;ώρο; Για πάμε πιο μέσα ,να τον δούμε αλλά και απο πάνω ,και κρυφά και φανερά .
Ενα μεγάλο δωμάτιο τεράστιο ,νομίζεις οτι δεν έχει τοίχους ,φαίνεται σαν να μην έχει τέλος ,είναι σαν ένα δάσος που λούζεται απο φώς ,με τρόπο ατέλειωτο ,απέραντο και εκτυφλωτικό .
Μέσα σε αυτό το δωμάτιο /χώρο/χρόνο ,υπάρχουν πολλά περίεργα που με φοβίζουν .
Σε μια γωνία παρατημένα αισθήματα πολυκαιρισμένα ,κουρέλια που μπορεί να είχαν φορεθεί κάποτε αλλά δεν τα λες για ρούχα ,στο διπλανό τοίχο κρεμασμένα σαν καρικατούρες πολλά θέλω ,άπνοα, αμίλητα ,τιμωρημένα απο κάποιον νόμο ,να χάσκουν και να σε περιγελούν .
Πιο πέρα στην διπλανή γωνία πολλά αρχαία αγάλματα, σαν την μούμια του φαραώ Ακενατόν, ξέρεις εσύ τώρα τον σύζυγο της Νεφερτίτης και πατέρα του Τουταγχαμών ,πολύ σκόνη ,η σκληρότητα της πέτρας και ο γύψος της ακινησίας μαζί .Ποιός τα άφησε εκεί και γιατί ,όταν ρώτησα μου είπαν οτι έμεναν εκεί απο τότε που τα φέρανε ,και όταν επίσης ρώτησα ,πως κουβαλιώνται όλα αυτά,κάποια σκιά εκεί μέσα ,δεν μου απάντησε ,μόνο κούνησε το κεφάλι σαν έλεγε ''Τι ψάνεις τώρα ,νάταν μόνο αυτά ''
Ακολουθώντας την σκιά, ακριβώς δίπλα απο τα αγάλματα μούμιες, μέσα σε ένα βαθύ σκοτάδι σκόνταψα και έπεσα σε κάτι σιδερένιο ,φαντάστηκα οτι θα ήταν, κάτι πολύ δυνατό ,όμως η σκιά που δεν είχε φύγει μου ψιθύρισε ''δεν είναι ακριβώς αυτό που σκέφτηκες ,είναι η σιδερένια θέληση που λέμε ,οταν πιστεύοντας οτι κάνουμε το σωστό ,νομίζουμε οτι κάτι έχουμε πετύχει .''
Ξαφνικά ακούστηκε ενας απαίσιος θόρυβος ,και μια πόρτα απο τις πολλές που υπήρχαν γύρω-γύρω μισοάνοιξε ,σκόνη έπεσε στο πάτωμα ,το κλειδί ούρλιαζε στη τρύπα ,όμως φως, ατέλειωτο φως, μπήκε σχεδόν παντού .Η σκιά ουρλιάζοντας εξαφανίστηκε και το δωμάτιο άλλαξε όψη και σχήμα ,δεν είχε γωνίες πιά, και κάτι σαν μελωδία ακούστηκε απο κάπου δίπλα ,Ηθελα να ρωτήσω απο που ερχόταν αυτή η μελωδία και το χερουβίμ που ήταν υπεύθυνο για την πόρτα μου είπε συνομωτικά κλείνοντας μου το μάτι ,''εσύ φταίς που μπήκες εδώ μέσα ,έβαλες το χώρο σε κίνηση και προκάλεσες ήχους πρωτόγνωρους ''.Φυσικα είπα πονηρά μέσα μου, αυτός ήταν απο την αρχή ο σκοπός μου ..
Ομως δεν ήταν τόσο απλά και εύκολα τα πράγματα ,κάποιος έσπρωχνε την πόρτα να κλείσει πάλι ,κάποιος άλλος φώναζε ''μια χαρά είσαι ,τι το ψάχνεις '' κάποιος παρακεί ούρλιαζε ''μα είναι δυνατόν να μην βλέπεις το καλό σου ,την ησυχία σου ,που πας να μπλέξεις ''Ηταν ένας χορός σαν αρχαία τραγωδία ,μα εγω δεν περίμενα τον απο μηχανής θεό να λύσει το πρόβλημα .Είπα, εδώ θα μείνω, εδώ θα πονέσω, όσο χρειαστεί ,αλλά αυτός ο χώρος θα έχει πάντα φώς ,άπλετο φώς ,και κάθε του γωνιά θα είναι καθαρή και όμορφη και στο τοίχο θα βάλω καθρέπτες να βλέπω πάντα, την ζωή που ξανάρχεται .....
ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΠΕΙΡΟ
Ενα μεγάλο δωμάτιο τεράστιο ,νομίζεις οτι δεν έχει τοίχους ,φαίνεται σαν να μην έχει τέλος ,είναι σαν ένα δάσος που λούζεται απο φώς ,με τρόπο ατέλειωτο ,απέραντο και εκτυφλωτικό .
Μέσα σε αυτό το δωμάτιο /χώρο/χρόνο ,υπάρχουν πολλά περίεργα που με φοβίζουν .
Σε μια γωνία παρατημένα αισθήματα πολυκαιρισμένα ,κουρέλια που μπορεί να είχαν φορεθεί κάποτε αλλά δεν τα λες για ρούχα ,στο διπλανό τοίχο κρεμασμένα σαν καρικατούρες πολλά θέλω ,άπνοα, αμίλητα ,τιμωρημένα απο κάποιον νόμο ,να χάσκουν και να σε περιγελούν .
Πιο πέρα στην διπλανή γωνία πολλά αρχαία αγάλματα, σαν την μούμια του φαραώ Ακενατόν, ξέρεις εσύ τώρα τον σύζυγο της Νεφερτίτης και πατέρα του Τουταγχαμών ,πολύ σκόνη ,η σκληρότητα της πέτρας και ο γύψος της ακινησίας μαζί .Ποιός τα άφησε εκεί και γιατί ,όταν ρώτησα μου είπαν οτι έμεναν εκεί απο τότε που τα φέρανε ,και όταν επίσης ρώτησα ,πως κουβαλιώνται όλα αυτά,κάποια σκιά εκεί μέσα ,δεν μου απάντησε ,μόνο κούνησε το κεφάλι σαν έλεγε ''Τι ψάνεις τώρα ,νάταν μόνο αυτά ''
Ακολουθώντας την σκιά, ακριβώς δίπλα απο τα αγάλματα μούμιες, μέσα σε ένα βαθύ σκοτάδι σκόνταψα και έπεσα σε κάτι σιδερένιο ,φαντάστηκα οτι θα ήταν, κάτι πολύ δυνατό ,όμως η σκιά που δεν είχε φύγει μου ψιθύρισε ''δεν είναι ακριβώς αυτό που σκέφτηκες ,είναι η σιδερένια θέληση που λέμε ,οταν πιστεύοντας οτι κάνουμε το σωστό ,νομίζουμε οτι κάτι έχουμε πετύχει .''
Ξαφνικά ακούστηκε ενας απαίσιος θόρυβος ,και μια πόρτα απο τις πολλές που υπήρχαν γύρω-γύρω μισοάνοιξε ,σκόνη έπεσε στο πάτωμα ,το κλειδί ούρλιαζε στη τρύπα ,όμως φως, ατέλειωτο φως, μπήκε σχεδόν παντού .Η σκιά ουρλιάζοντας εξαφανίστηκε και το δωμάτιο άλλαξε όψη και σχήμα ,δεν είχε γωνίες πιά, και κάτι σαν μελωδία ακούστηκε απο κάπου δίπλα ,Ηθελα να ρωτήσω απο που ερχόταν αυτή η μελωδία και το χερουβίμ που ήταν υπεύθυνο για την πόρτα μου είπε συνομωτικά κλείνοντας μου το μάτι ,''εσύ φταίς που μπήκες εδώ μέσα ,έβαλες το χώρο σε κίνηση και προκάλεσες ήχους πρωτόγνωρους ''.Φυσικα είπα πονηρά μέσα μου, αυτός ήταν απο την αρχή ο σκοπός μου ..
Ομως δεν ήταν τόσο απλά και εύκολα τα πράγματα ,κάποιος έσπρωχνε την πόρτα να κλείσει πάλι ,κάποιος άλλος φώναζε ''μια χαρά είσαι ,τι το ψάχνεις '' κάποιος παρακεί ούρλιαζε ''μα είναι δυνατόν να μην βλέπεις το καλό σου ,την ησυχία σου ,που πας να μπλέξεις ''Ηταν ένας χορός σαν αρχαία τραγωδία ,μα εγω δεν περίμενα τον απο μηχανής θεό να λύσει το πρόβλημα .Είπα, εδώ θα μείνω, εδώ θα πονέσω, όσο χρειαστεί ,αλλά αυτός ο χώρος θα έχει πάντα φώς ,άπλετο φώς ,και κάθε του γωνιά θα είναι καθαρή και όμορφη και στο τοίχο θα βάλω καθρέπτες να βλέπω πάντα, την ζωή που ξανάρχεται .....
ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΠΕΙΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου