Η Ελλάδα,που στροβιλίζεται σε ενα ζειμπέκικο,αργό θανατερό,ο αέρας βαθιά μες στα πνευμόνια πατημένος,μην βγεί και χαλάσει η γυροβολιά,η επίκληση του Θεού απροσχημάτιστη,λες και ο καλός μπάρμπας μας ο Θειούλης,μας έχει υποσχεθεί οτι θα ασχολείται μόνο μαζί μας .
Ενα βήμα εδώ,στο σινιάλο του τύμπανου,ενα βήμα εκεί,στο παραπάτημα της χρόνιας πνευματικής σου οσφυαλγίας,και νάσου η φιγούρα του Ζειμπέκη που γυρνά ακανόνιστα,αργά βαριανασαίνοντας σαν την ανάπτυξη που έρχεται,και τις ελπίδες με κόκκινη σαντιγύ του Τσίπρα .
Κάποτε ενα ζειμπέκικο είχε ουσία,νόημα χόρευες για το ψωμί του Δία (εξήγηση,Ζευς σημαίνει πνεύμα,και μπέκος που σημαίνει άρτος ,το σώμα ), άντε και λέγοντας ψέμματα οτι επικοινωνούσες με τον ιδιωτικό Θεό σου,η ακόμη κάποιες χονδροκώλες κεφάτες γκόμενες που βγάζαν στην απλώστρα,τα λίπη που ξεχείλιζαν,και χοροπηδώντας νόμιζαν οτι τάκαιγαν .
Σήμερα,η Ελλάδα,ατόφια η Ρόζα η ναζιάρα με τα πεσμένα βυζιά και τους ατέλεωτους σε φάρδος κώλους,χορεύει και ολοφύρεται για τον κακό που την βρήκε,για τα χαμένα όνειρα που πνίγηκαν σε καντάρια όνειρα,και αναρωτιέται,ποιά βάσκανος μοίρα την μάρανε και λιμπίστηκαν τα κάλη της και την μάτιασαν,και γυρνοβολάει σε ένα χορό,που κάθε στροφή,την κάνει να λυπάται και πιο πολύ,κάθε στροφή και πιο βαριά, πιο βαριές αναπνοές,ζητάει,κάποιος να της πεί,να σταματήσει να χορεύει,έλεος πιά, σε κανένα δεν αρέρει ο χορός μου,σκέφτεται,κανένας δεν λυπάται,δεν βαρέθηκαν να βλέπουν κρέατα να κάνουν πασαρέλα,αφήστε με να ξαποστάσω,σκέφτεται,και συνεχίζει να χορεύει το χορό της .
Η Ελλάδα,μια Ρόζα,μια όχι χαρούμενη πουτάνα της ζωής μας πιά,μια Ευδοκία που νόμισε,που παραμυθιάστηκε,οτι θα ξεφύγει απο το πεζοδρόμιο,καπνίζει για νοιώθει οτι κάνει κάτι,μιλάει μια γλώσσα που είναι ενας συνδυασμός,μιας συνταγής που βλέπει στην τηλεόραση,και μιας αποφοράς που κάνει το λόγο να μυρίζει σαν χαλασμένο αυγό.
Οταν μιλάει,νομίζεις οτι περνάει το τραίνο που αγκομαχάει στην ανηφόρα,ψάχνει μόνιμα στο καλάθι του μαυλού της να βρεί,να πεί κάτι,να γεμίσει το χρόνο,να φαντασιωθεί οτι κάποιος την ακούει,και το κυριότερο οτι,κάποιος την υπολογίζει σε αυτά που λέει .
Οταν σιωπαίνει,το κάνει με πείσμα,με γινάτι,αφού λέει, δεν θέτε να ακούτε η δεν σας αρέσουν αυτά που λέω,θα καταπιώ τον αέρα και θα σκάσω για να δείτε ..
Η Ελλάδα, η Ρόζα,η Ευδοκία,η Μαντάμ Σοσσού,η Ντίνα,η Καίτη,η Μαρία,η Κατερίνα ,η Φιλιώ η Μαργαρώ απο την μιά,και το ερμαφρόδιτο τους,αρσενικό απο την άλλη, νομίζουν οτι,κάπου,κάποτε ήταν καλά,σε ένα κουκούλι που τους προστάτευε.
Ομως τι ψέμα και αυτό,γιατί τη Ρόζα την θυμάμαι και τότε να λέει,πόσο δυσκολά ήταν, και πώς κανείς δεν της έδινε και τότε σημασία,και τότε έλεγε,πόσο δύσκολα θάταν τα επόμενα,και όταν ήρθαν και ήταν πιο ζόρικα απο τα ανανόμενα,τότε όλα γίναν βουνά και αδιάβατοι ποταμοί και φορτούνα μεγάλη γέμισε το μυαλό της .
Γιατί πάντα ήθελε ένα προστάτη,ενα νταβατζή,ένα τρίτο να της μαζεύει τις εισπράξεις και να τις δίνει αυτό που εκείνος ήθελε ,και να του κάνει και μια πίπα,και να το φχαριστιόταν κιόλας .
Ετσι δήθεν ανέμελα γυρνούσε και πουλούσε γιτιές και μαγκιές,τσιγάρο και πάθος, ψεύτικο πόθο,και βρώμικες ανάσες ,περνούσε πάντα κάτω απο γεφύρια για να νοιώθει οτι κάτι έχει στο κεφάλι της,έκανε νηστεία και πήγαινε στην εκκλησία για να της συγχωρεθούν οι αμαρτίες,και κάθε φόρα συγχωρούσε τις πάνω πάνω,τις βολικές και άφηνε τις άλλες να γίνονται σωρός,βουνό,ένας κόπρος,που ήθελε εναν Ηρακλή να τις ξεβρωμίσει,αλλά που τέτοια τύχη .
Ομως η Ελλάδα-Ρόζα,δεν ήταν πάντα μια πουτάνα,γενήθηκε σε μέρα λαμπερή,παρέα με ένα Ηλιο,ηλιάτορα,να τις χαιδεύει τις μικρές καστανές μπούκλες (το ξανθό,και όλες τις σκατά αποχρώσεις τις απόκτησε μετά),γεμάτη υγεία,και ένα γλυκό κοκινάδι στο πρόσωπο απο την τρυφεράδα του ήλιου,είτε κοντά σε καθαρό αέρα που ορμητικός κατέβαινε απο το διπλανό βουνό ,η ακόμη απο την δροσάδα της θάλασσας που στόλιζαν το χνούδι το πρώτο,στο άφαντο χείλη,μια γλυκειά παρθένα στο μυαλό,στην σκέψη και στο κορμί,μεγάλωσε παρέα με φλόγες που τσουρούφλιαζαν και έκαιγαν,τόσα πολλά που την μέστωσαν,πριν έρθει ο πολιτισμός,οι πρωινές μαλακίες, τα περιοδικά,τα σχολεία,τα πρότυπα,οι κρετίνοι που της έμαθαν να μιλάει σαν πίθηκος,να μασάει σαν πιράνχας.
Δάνεια απο παντού,δάνεια ψυχής,δάνεια συμπεριφοράς,δάνεια αγάπης,δάνεια απο όλους,και δάνεια σε όλους.
Σταμάτα Ρόζα να χορεύεις,κάτσε,ξαπόστασε,ηρέμησε,μην σπαταλιέσαι άλλο,δεν σε βλέπει και σε ακούει κανείς ,μην σε νοιάζει πιά η γνώμη των άλλων,μην χορεύεις για τους άλλους,άλλωστε δεν μετράς τίποτε γιαυτούς,είσαι μεγάλη,κρέμονται τα κάλη σου σαν μπαγιάτικα ψαχνά,μην παραμυθιάζεσαι απο υποσχέσεις, που μόνο σκοπό έχουν, αυτό το λίγο,πούχεις .
Πέτα τα φτιασίδια,δες μέσα σου,δες την καρδιά σου.Εχεις λίγο χώρο;Εχεις.
Σφραγισέ τον,βάλε βουλοκέρι με τον όνομα σου πάνω,και αυτό το λίγο,πάρτο,και κάντο όνειρο,δικό σου όνειρο,μήπως και σώσουμε τα λίγα κομμάτια μας .
Η Ελλάδα,η μεγάλη πουτάνα μας,η ίδια μας η ζωή,χορεύει και κινδυνεύει,να καεί,σαν την Ζαν'ντΆρκ στην μεγάλη φωτιά της ιεράς εξέτασης, αλλά η γή θα συνεχίσει να γυρνάει και τσάμπα θα πάει ...
Δεν υπάρχει ανάσταση απο θάνατο,υπάρχει μόνο ανάληψη απο ζωή,γιαυτό
χόρεψε αργά για την πάρτη σου,και πάρε και εμάς μαζί σου,σε αυτό το ρυθμό τον βαρύ ,
Είμαστε όλοι Ζειμπέκηδες ...μαζί σου,Ρόζα.
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Ενα βήμα εδώ,στο σινιάλο του τύμπανου,ενα βήμα εκεί,στο παραπάτημα της χρόνιας πνευματικής σου οσφυαλγίας,και νάσου η φιγούρα του Ζειμπέκη που γυρνά ακανόνιστα,αργά βαριανασαίνοντας σαν την ανάπτυξη που έρχεται,και τις ελπίδες με κόκκινη σαντιγύ του Τσίπρα .
Κάποτε ενα ζειμπέκικο είχε ουσία,νόημα χόρευες για το ψωμί του Δία (εξήγηση,Ζευς σημαίνει πνεύμα,και μπέκος που σημαίνει άρτος ,το σώμα ), άντε και λέγοντας ψέμματα οτι επικοινωνούσες με τον ιδιωτικό Θεό σου,η ακόμη κάποιες χονδροκώλες κεφάτες γκόμενες που βγάζαν στην απλώστρα,τα λίπη που ξεχείλιζαν,και χοροπηδώντας νόμιζαν οτι τάκαιγαν .
Σήμερα,η Ελλάδα,ατόφια η Ρόζα η ναζιάρα με τα πεσμένα βυζιά και τους ατέλεωτους σε φάρδος κώλους,χορεύει και ολοφύρεται για τον κακό που την βρήκε,για τα χαμένα όνειρα που πνίγηκαν σε καντάρια όνειρα,και αναρωτιέται,ποιά βάσκανος μοίρα την μάρανε και λιμπίστηκαν τα κάλη της και την μάτιασαν,και γυρνοβολάει σε ένα χορό,που κάθε στροφή,την κάνει να λυπάται και πιο πολύ,κάθε στροφή και πιο βαριά, πιο βαριές αναπνοές,ζητάει,κάποιος να της πεί,να σταματήσει να χορεύει,έλεος πιά, σε κανένα δεν αρέρει ο χορός μου,σκέφτεται,κανένας δεν λυπάται,δεν βαρέθηκαν να βλέπουν κρέατα να κάνουν πασαρέλα,αφήστε με να ξαποστάσω,σκέφτεται,και συνεχίζει να χορεύει το χορό της .
Η Ελλάδα,μια Ρόζα,μια όχι χαρούμενη πουτάνα της ζωής μας πιά,μια Ευδοκία που νόμισε,που παραμυθιάστηκε,οτι θα ξεφύγει απο το πεζοδρόμιο,καπνίζει για νοιώθει οτι κάνει κάτι,μιλάει μια γλώσσα που είναι ενας συνδυασμός,μιας συνταγής που βλέπει στην τηλεόραση,και μιας αποφοράς που κάνει το λόγο να μυρίζει σαν χαλασμένο αυγό.
Οταν μιλάει,νομίζεις οτι περνάει το τραίνο που αγκομαχάει στην ανηφόρα,ψάχνει μόνιμα στο καλάθι του μαυλού της να βρεί,να πεί κάτι,να γεμίσει το χρόνο,να φαντασιωθεί οτι κάποιος την ακούει,και το κυριότερο οτι,κάποιος την υπολογίζει σε αυτά που λέει .
Οταν σιωπαίνει,το κάνει με πείσμα,με γινάτι,αφού λέει, δεν θέτε να ακούτε η δεν σας αρέσουν αυτά που λέω,θα καταπιώ τον αέρα και θα σκάσω για να δείτε ..
Η Ελλάδα, η Ρόζα,η Ευδοκία,η Μαντάμ Σοσσού,η Ντίνα,η Καίτη,η Μαρία,η Κατερίνα ,η Φιλιώ η Μαργαρώ απο την μιά,και το ερμαφρόδιτο τους,αρσενικό απο την άλλη, νομίζουν οτι,κάπου,κάποτε ήταν καλά,σε ένα κουκούλι που τους προστάτευε.
Ομως τι ψέμα και αυτό,γιατί τη Ρόζα την θυμάμαι και τότε να λέει,πόσο δυσκολά ήταν, και πώς κανείς δεν της έδινε και τότε σημασία,και τότε έλεγε,πόσο δύσκολα θάταν τα επόμενα,και όταν ήρθαν και ήταν πιο ζόρικα απο τα ανανόμενα,τότε όλα γίναν βουνά και αδιάβατοι ποταμοί και φορτούνα μεγάλη γέμισε το μυαλό της .
Γιατί πάντα ήθελε ένα προστάτη,ενα νταβατζή,ένα τρίτο να της μαζεύει τις εισπράξεις και να τις δίνει αυτό που εκείνος ήθελε ,και να του κάνει και μια πίπα,και να το φχαριστιόταν κιόλας .
Ετσι δήθεν ανέμελα γυρνούσε και πουλούσε γιτιές και μαγκιές,τσιγάρο και πάθος, ψεύτικο πόθο,και βρώμικες ανάσες ,περνούσε πάντα κάτω απο γεφύρια για να νοιώθει οτι κάτι έχει στο κεφάλι της,έκανε νηστεία και πήγαινε στην εκκλησία για να της συγχωρεθούν οι αμαρτίες,και κάθε φόρα συγχωρούσε τις πάνω πάνω,τις βολικές και άφηνε τις άλλες να γίνονται σωρός,βουνό,ένας κόπρος,που ήθελε εναν Ηρακλή να τις ξεβρωμίσει,αλλά που τέτοια τύχη .
Ομως η Ελλάδα-Ρόζα,δεν ήταν πάντα μια πουτάνα,γενήθηκε σε μέρα λαμπερή,παρέα με ένα Ηλιο,ηλιάτορα,να τις χαιδεύει τις μικρές καστανές μπούκλες (το ξανθό,και όλες τις σκατά αποχρώσεις τις απόκτησε μετά),γεμάτη υγεία,και ένα γλυκό κοκινάδι στο πρόσωπο απο την τρυφεράδα του ήλιου,είτε κοντά σε καθαρό αέρα που ορμητικός κατέβαινε απο το διπλανό βουνό ,η ακόμη απο την δροσάδα της θάλασσας που στόλιζαν το χνούδι το πρώτο,στο άφαντο χείλη,μια γλυκειά παρθένα στο μυαλό,στην σκέψη και στο κορμί,μεγάλωσε παρέα με φλόγες που τσουρούφλιαζαν και έκαιγαν,τόσα πολλά που την μέστωσαν,πριν έρθει ο πολιτισμός,οι πρωινές μαλακίες, τα περιοδικά,τα σχολεία,τα πρότυπα,οι κρετίνοι που της έμαθαν να μιλάει σαν πίθηκος,να μασάει σαν πιράνχας.
Δάνεια απο παντού,δάνεια ψυχής,δάνεια συμπεριφοράς,δάνεια αγάπης,δάνεια απο όλους,και δάνεια σε όλους.
Σταμάτα Ρόζα να χορεύεις,κάτσε,ξαπόστασε,ηρέμησε,μην σπαταλιέσαι άλλο,δεν σε βλέπει και σε ακούει κανείς ,μην σε νοιάζει πιά η γνώμη των άλλων,μην χορεύεις για τους άλλους,άλλωστε δεν μετράς τίποτε γιαυτούς,είσαι μεγάλη,κρέμονται τα κάλη σου σαν μπαγιάτικα ψαχνά,μην παραμυθιάζεσαι απο υποσχέσεις, που μόνο σκοπό έχουν, αυτό το λίγο,πούχεις .
Πέτα τα φτιασίδια,δες μέσα σου,δες την καρδιά σου.Εχεις λίγο χώρο;Εχεις.
Σφραγισέ τον,βάλε βουλοκέρι με τον όνομα σου πάνω,και αυτό το λίγο,πάρτο,και κάντο όνειρο,δικό σου όνειρο,μήπως και σώσουμε τα λίγα κομμάτια μας .
Η Ελλάδα,η μεγάλη πουτάνα μας,η ίδια μας η ζωή,χορεύει και κινδυνεύει,να καεί,σαν την Ζαν'ντΆρκ στην μεγάλη φωτιά της ιεράς εξέτασης, αλλά η γή θα συνεχίσει να γυρνάει και τσάμπα θα πάει ...
Δεν υπάρχει ανάσταση απο θάνατο,υπάρχει μόνο ανάληψη απο ζωή,γιαυτό
χόρεψε αργά για την πάρτη σου,και πάρε και εμάς μαζί σου,σε αυτό το ρυθμό τον βαρύ ,
Είμαστε όλοι Ζειμπέκηδες ...μαζί σου,Ρόζα.
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου