Απο την στιγμή που προκηρύχθηκαν εκλογές,μπαίνω στο πειρασμό να γράψω κάτι,και αμέσως βγαίνω τρέχοντας,αφού είναι σχεδόν απίθανο κάποιος να με διαβάσει,μετά τις πρώτες αράδες .
Η ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει στην ουσία,η βάση της έχει σκορπιστεί,σαν στάχτη ενός πεθαμένου που τον έκαψαν,όχι απο επιλογή του δύσμοιρου νεκρού,αλλά απο την μυρουδιά που έβγαζε παρατημένος και σαπισμένος έτσι όπως κειτόταν καταγής .
Και αφού κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει,προτίμησαν όλοι,να βάλουν φωτιά,να καούν τα τόπια,να χαθούν και τα ίχνη .
Η κοινωνία μας,μοιάζει με ένα πάρκο,όπου στην μια πλευρά υπάρχουν ευαγή ιδρύματα,όπως νοσοκομεία,το άσυλο ανιάτων πιο πέρα,το Δαφνί,το Δρομοκαίτειο,μια λέσχη για αυτιστικούς και μια άλλη για κατόχους σύνδρομου down,και στην άλλη πλευρα ορφανοτροφεία θηλέων και αρρένων,φυλακές ανηλίκων,και ιδρύματα για πελάτες,που τα αποκαλούν υψίστης ασφαλείας. .
Ο περίφημος και περήφανος λαός κυκλοφορεί απο την μια πλευρά του πάρκου στην άλλη,μπαίνει στα διάφορα ιδρύματα,πτέρυγες,βλέπει,παρατηρεί,ενίοτε μένει και κανένα βράδυ για να μπεί στο πετσί του ρόλου,και δώστου γύρω -γύρω όλοι,ένα κομφούζιο απο ελεύθερους πολιορκημένους.
Την μιά τους λένε να πάνε απο δώ,τρέχουν όλοι να καταλάβουν την νέα Βαστίλη,δώστου γιούργια στο ταβλά με τα κουλούρια, την άλλη,τους λένε να πάνε απο κεί,στο χορό του Ζαλόγγου,να πέσουν να σκοτωθούν να λυτρωθούν και αυτοί,και οι άλλοι .
Υπάρχει ενα αδιόρατο σύστημα προώθησης και παρακίνησης,αυτοί που δίνουν τις εντολές είναι λες αόρατοι,μόνο φωνές στα μεγάφωνα,πούχουν στεριώσει στα δέντρα και ψηλά στους τοίχους,νάναι η φωνή του οδηγητή καθαρή σαν καμπάνα,και να μην μπορεί και κανείς να κάνει ζημιά στα μηχανήματα που τόσα χρήματα στοίχισαν στους αόρατους εντολείς .
Στην μέση του πάρκου,εκεί που κάποτε ήταν μια λιμνούλα,τώρα τόχουν μπαζώσει και χωρίσει με κάτι κόντρα πλακέ της κακιάς ώρας,απο την μια οι μέν,απο την άλλη οι δε(ν),υπάρχουν και κάποιοι που σκαρφαλωμένοι στις σανίδες,κοιτάνε μια απο την μια πλευρά,μιά απο την άλλη .
Εχουν στήσει πάγκους και πουλάνε και οι αποδώ και οι αποκεί,ενώ οι άλλοι οι σκαρφαλωμένοι εναερίτες περιμένουν να δούν τι θα περισέψει,τι θα πεταχτεί για να πάρουν και αυτοί το μερίδιο τους.
Οι αποδώ πουλάνε κάτι μπαγιάτικες ελπίδες,μαζεμένες απο πολύ καιρό τώρα,μαραμένες απο χέρια μεσήλικων κοντραμπάσηδων που πέρασαν τα σύνορα και ήρθαν απο παλιά,φωνάζουν όμως πολύ και πείθουν τους πιο πολλούς,οτι μπορεί σήμερα,νάναι μαραμένα τα γιούλα και οι βιόλες,όμως αύριο, θα ξαναζωντανέψουν μεμιάς,απο την άνοιξη που θάρθει .
Τέρμα οι χαμένες ευκαιρίες,ήρθε η ώρα,αυτή η ώρα που θα γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα,θα φύγει το όπλο απο το παραπόδα και θα γίνει ευρυουλκός να ξεράσει μολύβι να φύγει η ομίχλη.
Περίμεναν χρόνια,ζούσαν με την αίγλη του χαμένου παράδεισου,και ζωγράφιζαν μήλα και ρόδια για όταν θάρθει η μεγάλη ώρα,που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση .
Ετσι τους έλεγαν,έτσι βολικά πείστηκαν και οι ίδιοι,δωροδόκησαν και τους φρουρούς των απέναντι και τώρα νάτοι,οι νέοι εκκολαπτόμενοι πρωταθλητές
Οι αποκεί έχουν κάτι τρύπιους πάγκους, και για να μην φαίνονται οι τρύπες έχουν στρώσει κάτι καραβόπανα,να κρύψουν την ασχήμια τους .
Ετούτοι,πουλάνε φόβο και τρόμο,γαβγίζουν σαν σκυλιά στα πρόθυρα της λύσσας,χαλασμένα δόντια,πύον,και μασέλες.
Ηταν νικητές κάποτε,σε ένα πόλεμο που τον κέρδισαν με μπαμπεσιά,νικητές τόσα χρόνια,στα χρόνια της δόξας,πούτανε χρόνια χολέρας,και χαμένων προσδοκιών .
Πουλάνε πιο ευκολα στους κατοίκους του πάρκου,αφού αυτό το κοινό θέλανε να έχουνε τόσα χρόνια, αυτό τους χειροκροτούσε,αυτοί τους βόλευαν.
Πρόσεξε,μικρέ ασήμαντε άνθρωπε,μην ακουμπάς εκεί,καίει ,μην ζητάς τίποτε άλλο πέραν απο αυτό που έγω απλόχερα θέλω να σου δώσω,αλλά δεν θα το κάνω γιατί εσύ μικρέ δεν ξέρεις να διαχειριστείς τα πολλά,σου φτάνουν λίγα,φυλαγμένα σωστά απο μένα ..
Σε αυτή την πλευρά,βλέπεις μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση των κατοίκων του πάρκου,πιο πολύ σκούρα,πιο επίσημη,και αναρωτιέσαι ,αυτή η σκουράντζα είναι θέμα επιλογής των αόρατων οδηγητών τους,η φαίνεται στα μάτια μας σαν λυπητερή πένθιμη κουστωδία.
Είναι και οι άλλοι,οι εναερίτες,αυτοί που σκαρφάλωσαν για νάχουν καλή θέση και θέα και προπάντων επιλογές,να τους ρωτήσουν,είτε οι μέν, είτε οι δε(ν),να τους βοηθήσουν στην νέα αρχή,να μην σταμπαριστούν όμως,νάχουν στο καλάθι τους λίγα μαραμένα,έστω,μαρουνόφυλλα ελπίδας, αλλα και την σιγουριά,και το φόβο που κάνει τα πάντα να ησυχάζουν ,
Ολοι ζούσαν σε αυτό το πάρκο,που ήταν μόνο νοσοκομεία,ιδρύματα,φυλακές,και αναμορφωτήρια.
Φωνές και γέλια εδώ,κλαυσίγελοι και οιμωγές πιο κάτω,επιχειρήματα- κραυγές να τους προτιμήσουν,να έχουν την μεγάλη ευθύνη να σώσουν τους τρελούς και φυλακισμένους .
Ομως οι τρελοί, είναι πάντα τρελοί,και οι φυλακισμένοι που να πάνε δηλαδή,αρα προς τι ο σπαραγμός και ο καυγάς ;
Η Ελλάδα χάνει αίμα,αιμμοραγεί,δεν το βλέπετε,είναι σε κώμα ,αργοπεθαίνει ,
Οι τρελοί του πάρκου το διασκεδάζουν,γιαυτό είναι και τρελοί άλλωστε,οι φυλακισμένοι το χαίρονται,σιγά τι έχουν να χάσουν,οι αυτιστικοί δεν καταλαβαίνουν ούτως η άλλως τίποτε,και όσοι είναι στα αναμορφωτήρια έχουν το μυαλό τους στο καινούργιο κόλπο πούμαθαν εκεί μέσα,και θα το χρειαστούν την επόμενη μέρα .
Η ''ελπίδα'',που θα είναι η νέα κάλπικη λίρα,και ο φόβος που τις καρδιές των ανθρώπων σφίγει σαν μέγγενη,είναι ο επικήδειοι απο δύο αντιπροσώπους των,θα μιλάνε,θα μιλάνε,για άλλα,για παλιά,για καινούργια,και θάχουν μπροστα τους,μέσα μια όμορφη κάσα την Ελλάδα ανάσκελα,ακίνητη,και τελείως νεκρή ..
Αλληλούια
ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Η ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει στην ουσία,η βάση της έχει σκορπιστεί,σαν στάχτη ενός πεθαμένου που τον έκαψαν,όχι απο επιλογή του δύσμοιρου νεκρού,αλλά απο την μυρουδιά που έβγαζε παρατημένος και σαπισμένος έτσι όπως κειτόταν καταγής .
Και αφού κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει,προτίμησαν όλοι,να βάλουν φωτιά,να καούν τα τόπια,να χαθούν και τα ίχνη .
Η κοινωνία μας,μοιάζει με ένα πάρκο,όπου στην μια πλευρά υπάρχουν ευαγή ιδρύματα,όπως νοσοκομεία,το άσυλο ανιάτων πιο πέρα,το Δαφνί,το Δρομοκαίτειο,μια λέσχη για αυτιστικούς και μια άλλη για κατόχους σύνδρομου down,και στην άλλη πλευρα ορφανοτροφεία θηλέων και αρρένων,φυλακές ανηλίκων,και ιδρύματα για πελάτες,που τα αποκαλούν υψίστης ασφαλείας. .
Ο περίφημος και περήφανος λαός κυκλοφορεί απο την μια πλευρά του πάρκου στην άλλη,μπαίνει στα διάφορα ιδρύματα,πτέρυγες,βλέπει,παρατηρεί,ενίοτε μένει και κανένα βράδυ για να μπεί στο πετσί του ρόλου,και δώστου γύρω -γύρω όλοι,ένα κομφούζιο απο ελεύθερους πολιορκημένους.
Την μιά τους λένε να πάνε απο δώ,τρέχουν όλοι να καταλάβουν την νέα Βαστίλη,δώστου γιούργια στο ταβλά με τα κουλούρια, την άλλη,τους λένε να πάνε απο κεί,στο χορό του Ζαλόγγου,να πέσουν να σκοτωθούν να λυτρωθούν και αυτοί,και οι άλλοι .
Υπάρχει ενα αδιόρατο σύστημα προώθησης και παρακίνησης,αυτοί που δίνουν τις εντολές είναι λες αόρατοι,μόνο φωνές στα μεγάφωνα,πούχουν στεριώσει στα δέντρα και ψηλά στους τοίχους,νάναι η φωνή του οδηγητή καθαρή σαν καμπάνα,και να μην μπορεί και κανείς να κάνει ζημιά στα μηχανήματα που τόσα χρήματα στοίχισαν στους αόρατους εντολείς .
Στην μέση του πάρκου,εκεί που κάποτε ήταν μια λιμνούλα,τώρα τόχουν μπαζώσει και χωρίσει με κάτι κόντρα πλακέ της κακιάς ώρας,απο την μια οι μέν,απο την άλλη οι δε(ν),υπάρχουν και κάποιοι που σκαρφαλωμένοι στις σανίδες,κοιτάνε μια απο την μια πλευρά,μιά απο την άλλη .
Εχουν στήσει πάγκους και πουλάνε και οι αποδώ και οι αποκεί,ενώ οι άλλοι οι σκαρφαλωμένοι εναερίτες περιμένουν να δούν τι θα περισέψει,τι θα πεταχτεί για να πάρουν και αυτοί το μερίδιο τους.
Οι αποδώ πουλάνε κάτι μπαγιάτικες ελπίδες,μαζεμένες απο πολύ καιρό τώρα,μαραμένες απο χέρια μεσήλικων κοντραμπάσηδων που πέρασαν τα σύνορα και ήρθαν απο παλιά,φωνάζουν όμως πολύ και πείθουν τους πιο πολλούς,οτι μπορεί σήμερα,νάναι μαραμένα τα γιούλα και οι βιόλες,όμως αύριο, θα ξαναζωντανέψουν μεμιάς,απο την άνοιξη που θάρθει .
Τέρμα οι χαμένες ευκαιρίες,ήρθε η ώρα,αυτή η ώρα που θα γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα,θα φύγει το όπλο απο το παραπόδα και θα γίνει ευρυουλκός να ξεράσει μολύβι να φύγει η ομίχλη.
Περίμεναν χρόνια,ζούσαν με την αίγλη του χαμένου παράδεισου,και ζωγράφιζαν μήλα και ρόδια για όταν θάρθει η μεγάλη ώρα,που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση .
Ετσι τους έλεγαν,έτσι βολικά πείστηκαν και οι ίδιοι,δωροδόκησαν και τους φρουρούς των απέναντι και τώρα νάτοι,οι νέοι εκκολαπτόμενοι πρωταθλητές
Οι αποκεί έχουν κάτι τρύπιους πάγκους, και για να μην φαίνονται οι τρύπες έχουν στρώσει κάτι καραβόπανα,να κρύψουν την ασχήμια τους .
Ετούτοι,πουλάνε φόβο και τρόμο,γαβγίζουν σαν σκυλιά στα πρόθυρα της λύσσας,χαλασμένα δόντια,πύον,και μασέλες.
Ηταν νικητές κάποτε,σε ένα πόλεμο που τον κέρδισαν με μπαμπεσιά,νικητές τόσα χρόνια,στα χρόνια της δόξας,πούτανε χρόνια χολέρας,και χαμένων προσδοκιών .
Πουλάνε πιο ευκολα στους κατοίκους του πάρκου,αφού αυτό το κοινό θέλανε να έχουνε τόσα χρόνια, αυτό τους χειροκροτούσε,αυτοί τους βόλευαν.
Πρόσεξε,μικρέ ασήμαντε άνθρωπε,μην ακουμπάς εκεί,καίει ,μην ζητάς τίποτε άλλο πέραν απο αυτό που έγω απλόχερα θέλω να σου δώσω,αλλά δεν θα το κάνω γιατί εσύ μικρέ δεν ξέρεις να διαχειριστείς τα πολλά,σου φτάνουν λίγα,φυλαγμένα σωστά απο μένα ..
Σε αυτή την πλευρά,βλέπεις μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση των κατοίκων του πάρκου,πιο πολύ σκούρα,πιο επίσημη,και αναρωτιέσαι ,αυτή η σκουράντζα είναι θέμα επιλογής των αόρατων οδηγητών τους,η φαίνεται στα μάτια μας σαν λυπητερή πένθιμη κουστωδία.
Είναι και οι άλλοι,οι εναερίτες,αυτοί που σκαρφάλωσαν για νάχουν καλή θέση και θέα και προπάντων επιλογές,να τους ρωτήσουν,είτε οι μέν, είτε οι δε(ν),να τους βοηθήσουν στην νέα αρχή,να μην σταμπαριστούν όμως,νάχουν στο καλάθι τους λίγα μαραμένα,έστω,μαρουνόφυλλα ελπίδας, αλλα και την σιγουριά,και το φόβο που κάνει τα πάντα να ησυχάζουν ,
Ολοι ζούσαν σε αυτό το πάρκο,που ήταν μόνο νοσοκομεία,ιδρύματα,φυλακές,και αναμορφωτήρια.
Φωνές και γέλια εδώ,κλαυσίγελοι και οιμωγές πιο κάτω,επιχειρήματα- κραυγές να τους προτιμήσουν,να έχουν την μεγάλη ευθύνη να σώσουν τους τρελούς και φυλακισμένους .
Ομως οι τρελοί, είναι πάντα τρελοί,και οι φυλακισμένοι που να πάνε δηλαδή,αρα προς τι ο σπαραγμός και ο καυγάς ;
Η Ελλάδα χάνει αίμα,αιμμοραγεί,δεν το βλέπετε,είναι σε κώμα ,αργοπεθαίνει ,
Οι τρελοί του πάρκου το διασκεδάζουν,γιαυτό είναι και τρελοί άλλωστε,οι φυλακισμένοι το χαίρονται,σιγά τι έχουν να χάσουν,οι αυτιστικοί δεν καταλαβαίνουν ούτως η άλλως τίποτε,και όσοι είναι στα αναμορφωτήρια έχουν το μυαλό τους στο καινούργιο κόλπο πούμαθαν εκεί μέσα,και θα το χρειαστούν την επόμενη μέρα .
Η ''ελπίδα'',που θα είναι η νέα κάλπικη λίρα,και ο φόβος που τις καρδιές των ανθρώπων σφίγει σαν μέγγενη,είναι ο επικήδειοι απο δύο αντιπροσώπους των,θα μιλάνε,θα μιλάνε,για άλλα,για παλιά,για καινούργια,και θάχουν μπροστα τους,μέσα μια όμορφη κάσα την Ελλάδα ανάσκελα,ακίνητη,και τελείως νεκρή ..
Αλληλούια
ΒΑΡΔΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου