Οταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου,όταν δυσκολεύεσαι να εκφραστείς όπως θα ήθελες,και να σιχτιρήσεις ότι σε ενοχλεί,τότε έχεις πολύ λίγες επιλογές.
Η μία είναι η σιωπή,που όμως είναι το καλλίτερο λίπασμα να γίνουν οι σκέψεις σου θεριά,να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο,να σου παίζουν παιχνίδια με το το υποσυνείδητο σου,και να καταλήγεις,να έχεις,να παλέψεις πια με σκιές.Αφού κάθε σου τέτοια σκέψη,που έμεινε κρυμμένη,μεταμορφώθηκε σε τέρας με σουβλερά δόντια και μάτια που πετάνε φωτιές,ανίκητα όντα που σου κατατρώνε τα σωθικά.Ενα βήμα πριν απο το σάλεμα της λογικής,για την οποία ήσουνα μέχρι τώρα περήφανος.
Η άλλη επιλογή είναι,να χρησιμοποιήσεις το μόνο όπλο που έχεις,την γλώσσα,να κάνεις τις σκέψεις σου,τις απόψεις σου γράμματα,στοιχισμένα σε σειρές και παραγράφους,στρατιωτάκια,να πολεμάς την αδυναμία σου, με λέξεις,και όπλα τις φράσεις,σφαίρες και βλήματα ενός όπλου που πυροβολεί για λογαριασμό σου,και να περιμένεις,κάποιος ίσως από ανία,ίσως από ενδιαφέρον,θα ακούσει τους πυροβολισμούς,και θα κάτσει να διαβάσει αυτές τις αράδες.
Αυτός είναι ο λόγος που γράφω,είναι η εγγενής αδυναμία μου,η προκλητική αδιαφορία μου,να μπορώ να δεχτώ οτι,εντάξει ρε φίλε,κοίτα γύρω σου,πόσοι άνθρωποι μιλάνε,επικοινωνούν και ζούν υποτίθεται την ζωή τους,άσε δε,που νομίζουν η ακόμη χειρότερα για σένα,πιστεύουν οτι, είναι και ευτυχισμένοι.
Και εσύ δόλιε;Γιατί παλεύεις;Αυτή ήταν πάντα η ερώτηση,και ποτέ μέχρι σήμερα δεν έδωσα μια ξεκάθαρη και τίμια απάντηση στον εαυτόν μου.Για να αποφύγω την επώδυνη κατάσταση που βίωνα,έκανα πάντα ζιγκ ζάκ,η ευθεία,μου ήταν βαρετή και ανούσια,και μερδεμένος μεταξύ του αίτιου και του αιτιατού,κούρνιαζα στις γωνίες των μικρών ευθειών,μια αμβλεία γωνία εδώ με άπλα μπόλικη,μια οξεία παρακάτω,και γρήγορα την μικρή ευθεια να διαβώ μέχρι την επόμενη γωνία.Κρυμμένος στις γωνιές,έχανα την πλήρη αίσθηση των συμβάντων,και ποτέ σχεδόν,δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με κρατούσε δεμένο,να βγώ και να πώ:Eντάξει ρε παιδιά είμαι και εγώ εδώ,παίξτε με και μένα,θα είμαι καλό παιδί,θα υπακούω στουςκανόνες σας,θα πειθαρχώ στα λόγια σας,θα ακολουθώ οτι θέλετε εσείς,θέλω να είμαι καλό παιδί και εγώ..
Αλλά,τίποτε δεν έγινε έτσι,ξεμύτισα κάποιες φορές,έκανα θελήματα και αποδέχτηκα κανόνες,που όμως κράτησε λίγο,οι άλλοι με βαρέθηκαν και έκαναν πέρα.Σιγά τον ξύπνιο,τον περίεργο,τον ανισόρροπο.άκουγα να μου λένε,και αφού δεν ήθελε κανείς έτσι,είπα,και εγώ θα γίνω χειρότερος για να δείτε.Μάλλον όμως αυτό ήθελα,και πάντα μάλλον με βόλευε η απόσταση, ήταν σκοπός,και όχι αιτία ..
Το ''Ακου ανθρωπάκο''του Ράιχ είναι για μένα το μεγάλο λάθος που συνειδητα έκανα στην ζωή μου .
''Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε,και με ποιον τρόπο,είναι μικρός.Ο ανθρωπάκος δεν γνωρίζει οτι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει.'' Μπορεί,να γράφτηκε για άλλους λόγους απο τον Ράιχ,εγώ όμως πήρα βολικά το πρώτο μέρος και το έκανα μότο της ζωής μου.Φοβάμαι οτι, ισχύει τελικά το δεύτερο για μένα.Και θα μου πείτε πάλι εσείς όλοι εκεί έξω,και τι με νοιάζει βρέ Ιανέ που κατάλαβες οτι,τελικά είσαι αυτό που ξόρκιζες.Ελα ντε,τι σας νοιάζει;Δεν σας νοιάζει,όπως και εμένα,δεν με νοιάζει που δεν σας νοιάζει.Γράφω λοιπόν,για να γίνουν οι λέξεις εργαλεία αποκρυπτογράφησης και κατάθεση δικαιολογητικών για διαβατήριο αποδοχής μου,απο όλους εσάς.Κατανοητό;
Ζούμε σε μια εποχή που η γνώση,μας στερεί χώρο να αναζητήσουμε υπερφυσικές ανοησίες,και θρησκοληπτικά στασίδια σε παραδείσους και κολάσεις.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να φοβόμαστε πιο πολύ οτι,κάποιος, κάποιοι κάθε μέρα,θα εισχωρήσουν στο μυαλό μας και στην ζωή μας,και θα κάνουμε οτι πούν αυτοί.Είναι μάταιος κόπος,κάποιων που πολεμούν με την πνευματική τους ανημπόρια,και προτιμούν αντί να συμμετέχουν,να γίνονται πρόβατα και άβουλοι μεταφορείς,οτιδήποτε βολεύει την στιγμή.Και έτσι σύντροφε,σιγά-σιγά οι περισότεροι άνθρωποι περιθωριοποιούνται,γίνονται αμέτοχα βοηθήματα και εργαλεία αυτών που υποτίθεται πολεμάνε.
Ομως ας ξαναγυρίσουμε σε μένα,να δούμε μαζί,με οδηγό τις λέξεις,τι έγινε και πήγε στραβά,η μήπως και δεν πήγε;και η μειοψηφία που αντιστέκεται είναι το σπέρμα της επόμενης επανάστασης;Μεγάλες κουβέντες.
Eύκολα μπορώ να δικαιολογήσω την αδυναμία,και να την κάνω εξαίρεση,μη κατανοτή σήμερα,αλλά που ξέρεις,αύριο μπορεί να είναι σημαντική.Παίζει;Μπα,εγωισμός είναι μάλλον.
Τι ωραία που είναι,το βράδυ να κάαααααθεσαι μπροστά στην τηλεόραση απο τις 6 το απόγευμα να πιάσειςκαλό στασίδι,να αλλάζεις κωλομέρι κάθε μια ώρα,επισκέψεις στην τουαλέτα σαν τον κλέφτη,που κατουράει και σκέφτεται,τι έκανε εκείνο το καθίκι ο Δούκας,και αμέσως,έντρομος γυρνάς.Να ακούς την σκύλα των 8,να φτύνει ειδήσεις,να σου δίνει αίμα,και πόνο,και εσύ να χαίρεσαι που δεν σε αφορά,να μασουλάς σαν την κατσίκα,να καταπίνεις τσίπς,ειδήσεις γκόμενες και αδελφές,που θέλουν να σου πούν:''μπράβο ωραίε μου τηλεθεατή,άνοιξε τα μάτια σου,δες εγώ,πόσο όμορφοςκαι ευτυχισμένος είμαι;''
''Kαλά''λες εσύ,''δεν είμαστε το ίδιο καλά''
''Μην το πάρεις και τοις μετρητοίς σου'' λέει αυτός,''Σιγά,που είμαστε ίδιοι,κακομοίρη''.
Και έτσι όλοι,είναι ευτυχσμένοι.
Ετσι δεν γίνεται,λέω εγώ,δεν μπορώ πιά να ακούω,θέλω να το πολεμάω με νύχια δόντια,να γίνομαι σκληρός,να μην επιτρέπω στον ευατόν μου,και ας γίνομαι αντιπαθής,αλλά και να χαίρομαι μέσα μου,που τα κατάφερα λίγο ακόμη,λίγο πιο έντονα,και να φτιάχνω κεφάλι που λέει ο άλλος.
''Ελα ρε,το κάνεις επίτηδες δεν μπορεί να το πιστεύεις;''
Και εσύ,να σκέφτεσαι:''Nαι ρε επίτηδες το κάνω,εσύ γιατί ζορίζεσαι;''
Και μετά το βαρύγδουπο,''Μα έμεινες μόνος σου κακομοίρη δεν το βλέπεις;'';''Nαι και λοιπόν;'' του λες και πάλι δεν σε πιστεύει.Τι θέλει να του πώ για να είναι ευχαριστημένος,εκτός ίσως μ'εκείνο το χαμηλοβλέπον υφος.''Ναι ρε γαμώτο έχεις δίκιο θα αλλάξω'''και εκείνη την στιγμή το πιστεύεις,μέχρι την επόμενη στιγμή που θα το ξεχάσεις.Αφού,δεν μπορεί κανείς να αε αλλάξει,αφού κι'οι άλλοι δεν θελουν να αλλάξεις,για να έχουν ενα διαφορετικό ζωντανό στην στάνη..
Στάνη είπα,και πράγματι:Aλλο το διαφορετικό ζωντανό στην στάνη,και άλλο διαφορετική στάνη,αυτή θέλει έξοδα επιπλέον,άρα εσύ ανέχεσαι εμένα,εγώ ανέχομαι τα άλλο ζώα,περιμένοντας νάρθει η μπόρα και η καταιγίδα και να μας πάρει και να μας σηκώσει όλους.
θα μου πείτε τώρα:''Δεν μου λες ρε φίλε,εσύ πιστεύεις οτι είσαι στην σωστή πλευρά του λόφου και εμείς στηνλάθος;''
''Είπα εγώ ποτέ,τέτοιο πράγμα;''Τi θα πεί σωστή και λάθος,αλλά ακόμη και στην σωστή να είσθε,μπράβο σας και καμάρι σας,εγώ,είμαι στην λάθος για να μπορώ,αν μην τι αλλο,να γίνω σαν και εσας,καλός και συμπαθής,η όπως εγώ το νοιώθω,να σας βγάζω την γλώσσα,και να σας πετάω πέτρες.
Πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος σου λέει ο άλλος,και εσύ του απαντάς ''Είμαι αετός χωρίς φτερά..''
Αυτός,με αυτό που είπε,που δεν σημαίνει τίποτε,νοιώθει οτι είναι ο σωστός,και εσύ όταν λες ''είμαι αετός χωρίς φτερά'' λες,κάτι λογικά ακατόρθωτο,ανέφικτο..Μπλεγμένα πράγματα δηλαδή.
Προσπαθείς να πεις οτι,περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος με ίδιο τρόπο σε άνισες καταστάσεις,και καταλαβαίνεις οτι,θα ήθελες να σου δίνονται ίδιες ευκαιρίες.Και εγώ σου λέω οτι,τίποτε δεν θα γίνει,και αυτοί που έχουν,θα το κάνουν καλλίτερα,όσες ευκαιρίες και να δώσεις στο γιό της κυρά Παναγιώτας,όσα γράμματα στα ίδια σχολεία,τύχη δεν έχει,αφού άλλοι έχουν το μαρούλι που δεν έχεί ο γιός της Παναγιώτας.
Εγω τι σου λέω;Aφού είσαι καταδικασμενος να γίνεις πτυχιούχος ντελιβεράς,ξέφυγε,βάλε λίγη ενσυναίσθηση,μέσω της γνώσης,για καταλάβεις καλλίτερα το κόσμο μόνος σου,χωρίς να αρκείσαι στα περιτρίμματα της καλοσύνης των ''ίσων ευκαιριών''.Γκέγκε;
Ομως,πρέπει να βρούμε μια γλώσσα αποδεκτή,έστω και έτσι,έστω και με αμοιβαίες παραχωρήσεις.Εσύ μην αγοράζεις ελπίδες απο το πανέρι της αποβλάκωσης που δήθεν σου παρέχονται εύκολα και άκοπα,και εγώ να παραδεχτώ οτι,καθώς λέει ο Ντοστογέφσκι:
''H ομορφιά θα σώσει το κόσμο ''.
Ελπίδα,είναι αγοροπωλησία ονείρων και υποσχέσων,αλλά αν έχετε κάνει ένα βήμα αυτογνωσίας,θα κάνω και εγώ,ένα άλμα στην αναγνώριση της ομορφιάς.Είναι αληθεια οτι,δυσκολεύομαι πολύ,να βρώ όμορφα στοιχεία στην ζωή μας,είναι λίγα,είναι μονάκριβα,και είναι για μένα πολύ δύκσλο,να προσθέσω ακόμη μερικά.
Οταν λέω ομορφιά αναφέρομαι σε μια μόνο έννοια,την ενσυναίσθηση οτι, αυτό που νομίζεις οτι βλέπεις,είναι αυτό που μιλάει μέσα σου,σε όλες τις γλώσσες όλων των προγόνων σου,σε κάθε ερέθισμα,που κάνει τους νευρώνες σου να αντιδούν με μπόλικη σεροτονίνη.Αυτό μου λείπει,και θέλω να είναι ο μεγάλος συμβιβασμός μου.Να έχω μπόλικη σεροτονίνη μέσα απο την αναγνωρίσιμη ομορφιά .
Αν υπήρχε η δυνατότητα να μπώ μέσα στους νευρώνες του μυαλού μου,να έχω υπομονή και να περιμένω να γινει μια κίνηση,φοβάμαι οτι θάβλεπα πράγματα,που θα μεκάναν να φύγω τρέχοντας.Εκεί θάβρισκες μια Μέδουσα(ακέφαλη,φοβιστική όμως),την ομορφιά ταλαιπωρημένη και σχεδόν γυμνή,τα πάθη μου,πιο κεί,παλεύουν μεταξύ τους πιο θα κυριαρχήσει,και κάπου αθέατη να κρυφογελάει η κατάθλιψη,όμωςακόμη αμέτοχη,μια αχνή παρουσία όμως,εκεί νάχει πάρει θέση..Αρα,γιαυτό θέλω να είμαι έρμαιο των παθών μου,να βοηθήσω την ομορφιά να ροδίσει το μάγουλο της,και να βάλω σε ένα σιδερόφραχτο κελί την κατάθλιψη.Οταν λοιπόν με βλεπετε να παλεύω με τα θηριά μου,αναλογιστείτε οτι,δεν είμαι ξεχωριστός,αλλά θέλω να μπορώ να φύγω τώρα για μια βόλτα στο φεγγάρι.
Ενώ εσείς όχι;Τι να το κάνω να το κοιτάω σαν τον χάνο στην πανσέληνο,θέλω να βλέπω εσάς απο κει,γιατί είμαι σίγουρος οτι,αυτό θα πεί ομορφιά απόλυτη.
Πάει την ψώνισε ο τύπος θα πείτε.Ναι,μάλλον έχετε δίκιο.Ο κόσμος μας γέμισε απο ανθρωπάκια,στρατιωτάκια μαύρα σαν φιγούρες του Γαίτη,και μείναμε εμείς τα ψώνια και τα φρικά,να κρατάμε τα μπόσικα .
Με ρωτάνε πολλοί:''Γιατί γράφεις,αφού σε διαβάζουν τρείς και ο κούκος;''Ε και ;Δεν γράφω για κανένα άλλο λόγο,παρά μόνο να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου,αλλιώς αλλοίμονο μου .
''Το πέλαγο είναι παιδί,η αγάπη μεγάλη,είναι γλυκό,μαζί-μαζί με δάκρυ,στο οριζοντα την άκρη,το πέλαγο είναι παιδί''
Κάπου μέσα μου,ραγίζει η θωριά,κάπου μέσα μου ο Χατζηδάκης κάνει πειράματα μαζί μου,και δάκρυα έρχονται,αυτή είναι ομορφιά,αυτό πρέπει να μάθω καλά.
Εσείς κάντε οτι θέλετε,εγώ δεν ζητώ ούτε την ανοχή σας,ούτε την κατανόηση σας,οτι μπορείτε δώστε στο άδοντο οργανοπαίχτη,αλλιώς αφήστε τον,να παει στο παρακάτω τραπέζι.
Φυσικά,κανείς δεν μένει ασυγκίνητος απο τις σειρήνες,όσο και νάναι δεμένα τα σχοινιά,και η αναζήτηση μου,έχει να κάνει με τα παραπάνω,που δεν έχουν όνομα,άλλα έχουν αίσθηση ανεκπλήρωτου.
Αναζητώντας τον δύσκολο δρομο,χάθηκα άπειρες φορές,και πολλά απο αυτά που κατηγορώ,τα λούστηκα με το χειρότερο τρόπο,όμως όσες φορές το σκαρί μπάταρε,κάποιος νεαροδιαβιβαστής ζυμωμένος απο αρχέτυπα πρότυπα,με έφερνε στα ίσια μου,στα στραβά μου δηλαδή,κατά τα φαινόμενα..
Κάποτε μέτραγα τα αστέρια στην Σάμο,αργότερα έμαθα να τα μετράω με τα δακρυα μου,να πονάω,απο πείσμα,να μην κλείνουν τα μάτια μου κοιτώντας εκεί μακρυά,για να βρώ και γω δεν ξέρω τι.
Ακόμη και σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτε,παλεύω με τον εαυτό μου,με νικάει,τον νικάω,και αυτό το γαιτανάκι συνεχίζεται ακόμη.Αυτή η μάχη έχει θύματα,τι να κάνουμε,έχει τίμημα,αλλά έχει και απέραντη λόξα.
Λόγο στο λόγο,ξεχαστήκαμε,
Δεν πειράζει,όποιος άντεξε,άντεξε
Εγώ,ο ΙΑΝΟΣ ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου