Γράφει ο Αντώνης Λεβισιανός
Σήμερα ,έφυγε για την παραπάνω γειτονιά ,ένας σημαντικός άνθρωπος ,ένας άνθρωπος που χωρούσε και με το παραπάνω, να ζει ακόμη, στην γειτονιά των ζωντανών ,ο Δημήτρης Σακελλαρόπουλος .
Ένας άλλος πολυ πιο σημαντικός άνθρωπος που έφυγε χθες ,είχε πει :´´ο θάνατος είναι κατα πάσα πιθανότητα η καλλιτερη εφεύρεση της ζωής ..´´ Το σημειώνω για ένα και μόνο λόγο ,και αυτός είναι ο εξής :Λένε οτι τις πρώτες ώρες με το θάνατο κάποιου, η ψυχή του τριγυρνά εδω κοντά μας, και μας παρακολουθει ,κυρίως καταλαβαίνει τι πραγματικα νοιώθουμε ,συγχρόνως ακούει ,διαβάζει ,και θάθελα να πω στον Δημήτρη που με ακούει οτι ,ο Στηβ Τζομπς έχει δίκιο , και να νοιώθει καλα ,εκτός και εαν συναντώντας τον στην πορεία για πάνω ,του ζητήσει το λόγο γιαυτό .
Ποτέ δεν πίστεψα ,ούτε τώρα το πιστεύω σε όλα αυτα τα θρησκευτικά και μεταφυσικά ,θεωρω οτι όλα τελειώνουν την ώρα που σβήνει το καντήλι του καθενός ,όμως ακράδαντα πιστεύω οτι μένει, και υπάρχει είναι η μαγνητική δύναμη και αύρα που ο καθένας είχε ,ενόσω ζούσε .Αυτη είναι η δύναμη που δημιουργεί την θυμηση την ανάμνηση ,την ιστορία ,την παρακαταθήκη .
Ο Δημήτρης έφυγε σήμερα μόνος του ,όπως μόνος είχε έρθει στην ζωη πριν απο όχι πολλα χρόνια,
και όσο κράτησε η πασουσια του στο περβολι της ζωής ,άφησε τα χνάρια και τον ντορό του .
Με τον Δημήτρη βρεθήκαμε μαζι επαγγελματικά για πάνω απο επτά χρόνια στο ξεκίνημα μια δουλειάς ,απο το 1985 μέχρι το 1992 .Ποτε δεν είμαστε, αυτο που λένε ,φίλοι ,και είναι αλήθεια οτι είχαμε ,χωρίς ποτε να τσακωθουμε, πολλές επαγγελματικές διαφορές Είχαμε και οι δύο τα ίδια χαρακτηριστικά ,εγωισμό, επιμονή στην άποψη ,ξεροκεφαλια ,όμως εγω τουλάχιστον πάντα εκτιμούσα παρα πολυ την εξυπνάδα του ,το ρίσκο που έπαιρνε ,τις ιδέες που έφερνε κάθε μέρα ,την γνώση της ελληνικής αγοράς αυτοκινήτου .
Ο Δημήτρης παθιαζόταν ,πολεμούσε για την κάθε ιδέα του,την θεωρούσε μοναδική ,και ήθελε τους άλλους να την ακολοθούν ,ήταν σίγουρος για τον εαυτόν και δεν χαριζοταν σε κανένα .
Έκαμε μια εξαιρετική καριέρα στο χώρο του ,και έφτιαξε όλα όσα φαντάστηκε.
Δυστυχώς ,τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα με τις περιπέτειες με την υγεία του και δεν μπόρεσε να νικήσει αυτη την φορα ,τον μεγάλο αντίπαλο .
Το πρόβλημα είναι οτι, αυτός ο κόσμος φτωχαινει απελπιστικά ,προφανώς και ο χώρος ,και οτι μένει ,είναι για κλάματα κυριολεκτικά .Μικρόψυχοι ,φοβισμένοι και λίγοι ,μοιραιοι και άβουλοι ,είναι αυτο που κάθε μέρα περισσεύει όλο και πιο πολυ .
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά σήμερα με τότε ,πρώτον σε επίπεδο δουλειάς ,τότε οι δουλειές γίνονταν μεγάλες απο την τρέλλα ,το πείσμα ,το ρίσκο ,και την εξυπνάδα ,σήμερα αν γίνονται μεγάλες ,γίνονται απο την διαπλοκή ,τις σχέσεις ,την αλληλοεξαρτηση ,και την ραντιέρικη λογικη .
Μετα σε επίπεδο ανθρώπων ,τότε οι άνθρωποι ανταγωνίζονται ποιος θα φέρει την καλλιτερη πρόταση ,ποιος αποδειχθεί οτι είναι ποιο έξυπνος και πιο μάγκας ,σήμερα όλοι κρύβονται ,γλυφουν και γλυφονται ,κάνουν αυλές και περιμένουν να διεπεραιωσουν την μιζέρια τους ,την αδυναμία τους και τον φόβο τους .
Ο Δημήτρης άφησε παρακαταθήκη ,άφησε και έργο ,άφησε πράγματα ,δεν του χαρίστηκε κανείς και δεν κληρονόμησε τίποτε ,έκαμε την ανάγκη επιτυχία ,και την εξυπνάδα τέχνη .
Έχω να θυμάμαι πολλα πράγματα σημαντικά και όχι ,αλλα δεν μπορει κανείς να αρνηθεί οτι το πείραμα που ξεκινήσαμε τότε ,ήταν απο τα πιο πετυχημένα ,ίσως το μοναδικό στον χώρο ..
Ένας έξυπνος επιχειρηματίας ,άφησε δύο ανθρώπους να κάνουν ένα πείραμα .Το ρίσκο πέτυχε ,και το
αποτέλεσμα εξέπληξε .Απο το τίποτε, εγινε τον πρώτο χρόνο κιόλας το θαύμα ,απο το μηδέν στην πρώτη θέση πωλήσεων με 10,5% μερίδιο αγοράς το 1986 ,χωρίς να υπολογίσουμε τα κέρδη που ήταν εξωπραγματικά τότε ,και όλα αυτα ,με υποτίμηση δραχμής ,με περιωθωρια εισαγωγών(40%) ,χωρίς πολλα κεφάλαια ,μια χούφτα άνθρωποι ...αλλα με ένα μάτι που γυάλιζε και πείσμα που τσακιζε κόκκαλα.
Ο Δημήτρης έφυγε για την γειτονιά των ´´αλλων ´´ όπου όλα αυτα δεν έχουν καμμια αξία ,έχουν όμως τεράστια σημασία για τους δικούς του ανθρώπους ,την γυναίκα του ,τα παιδια του ,τα εγγόνια του ,όλους τους ανθρώπους που τον ήξεραν..
Εφυγε πολυ νωρίς ,είναι στην όχθη και περιμένει τον βαρκαρη ,για να τον περάσει απέναντι ,και κρατάει σφιχτά στη χούφτα του το πεντολιρο για το αγώγι ,αν και είμαι σίγουρος οτι τελικά θα τον πείσει τον βαρκαρη να τον περάσει τζάμπα ,όχι γιατί έχουν αξία τα χρήματα ,αλλα ακόμη και τώρα να αποδείξει οτι μπορει να πείσει ,να αποδείξει οτι μπορει να κάνει το ακατόρθωτο .
Για εμάς ,που δεν είμαστε οι δικοί του άνθρωποι ,δεν υπάρχει χώρος για κλάματα,εμείς όλοι ας αναλογιστούμε την παρακαταθηκη που αφήνουν πίσω σημαντικοί άνθρωποι ,και ας φοβηθούμε να είμαστε μαζι με τόσους πολλούς επικίνδυνους ,υποκριτές,κυρίως όμως ανθρώπους με ασθενή μνήμη .
Καλο ταξίδι ........
Σε ευχαριστούμε
Αντώνης Εμμ.Λεβισιανος
Σήμερα ,έφυγε για την παραπάνω γειτονιά ,ένας σημαντικός άνθρωπος ,ένας άνθρωπος που χωρούσε και με το παραπάνω, να ζει ακόμη, στην γειτονιά των ζωντανών ,ο Δημήτρης Σακελλαρόπουλος .
Ένας άλλος πολυ πιο σημαντικός άνθρωπος που έφυγε χθες ,είχε πει :´´ο θάνατος είναι κατα πάσα πιθανότητα η καλλιτερη εφεύρεση της ζωής ..´´ Το σημειώνω για ένα και μόνο λόγο ,και αυτός είναι ο εξής :Λένε οτι τις πρώτες ώρες με το θάνατο κάποιου, η ψυχή του τριγυρνά εδω κοντά μας, και μας παρακολουθει ,κυρίως καταλαβαίνει τι πραγματικα νοιώθουμε ,συγχρόνως ακούει ,διαβάζει ,και θάθελα να πω στον Δημήτρη που με ακούει οτι ,ο Στηβ Τζομπς έχει δίκιο , και να νοιώθει καλα ,εκτός και εαν συναντώντας τον στην πορεία για πάνω ,του ζητήσει το λόγο γιαυτό .
Ποτέ δεν πίστεψα ,ούτε τώρα το πιστεύω σε όλα αυτα τα θρησκευτικά και μεταφυσικά ,θεωρω οτι όλα τελειώνουν την ώρα που σβήνει το καντήλι του καθενός ,όμως ακράδαντα πιστεύω οτι μένει, και υπάρχει είναι η μαγνητική δύναμη και αύρα που ο καθένας είχε ,ενόσω ζούσε .Αυτη είναι η δύναμη που δημιουργεί την θυμηση την ανάμνηση ,την ιστορία ,την παρακαταθήκη .
Ο Δημήτρης έφυγε σήμερα μόνος του ,όπως μόνος είχε έρθει στην ζωη πριν απο όχι πολλα χρόνια,
και όσο κράτησε η πασουσια του στο περβολι της ζωής ,άφησε τα χνάρια και τον ντορό του .
Με τον Δημήτρη βρεθήκαμε μαζι επαγγελματικά για πάνω απο επτά χρόνια στο ξεκίνημα μια δουλειάς ,απο το 1985 μέχρι το 1992 .Ποτε δεν είμαστε, αυτο που λένε ,φίλοι ,και είναι αλήθεια οτι είχαμε ,χωρίς ποτε να τσακωθουμε, πολλές επαγγελματικές διαφορές Είχαμε και οι δύο τα ίδια χαρακτηριστικά ,εγωισμό, επιμονή στην άποψη ,ξεροκεφαλια ,όμως εγω τουλάχιστον πάντα εκτιμούσα παρα πολυ την εξυπνάδα του ,το ρίσκο που έπαιρνε ,τις ιδέες που έφερνε κάθε μέρα ,την γνώση της ελληνικής αγοράς αυτοκινήτου .
Ο Δημήτρης παθιαζόταν ,πολεμούσε για την κάθε ιδέα του,την θεωρούσε μοναδική ,και ήθελε τους άλλους να την ακολοθούν ,ήταν σίγουρος για τον εαυτόν και δεν χαριζοταν σε κανένα .
Έκαμε μια εξαιρετική καριέρα στο χώρο του ,και έφτιαξε όλα όσα φαντάστηκε.
Δυστυχώς ,τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα με τις περιπέτειες με την υγεία του και δεν μπόρεσε να νικήσει αυτη την φορα ,τον μεγάλο αντίπαλο .
Το πρόβλημα είναι οτι, αυτός ο κόσμος φτωχαινει απελπιστικά ,προφανώς και ο χώρος ,και οτι μένει ,είναι για κλάματα κυριολεκτικά .Μικρόψυχοι ,φοβισμένοι και λίγοι ,μοιραιοι και άβουλοι ,είναι αυτο που κάθε μέρα περισσεύει όλο και πιο πολυ .
Ξέρετε ποια είναι η διαφορά σήμερα με τότε ,πρώτον σε επίπεδο δουλειάς ,τότε οι δουλειές γίνονταν μεγάλες απο την τρέλλα ,το πείσμα ,το ρίσκο ,και την εξυπνάδα ,σήμερα αν γίνονται μεγάλες ,γίνονται απο την διαπλοκή ,τις σχέσεις ,την αλληλοεξαρτηση ,και την ραντιέρικη λογικη .
Μετα σε επίπεδο ανθρώπων ,τότε οι άνθρωποι ανταγωνίζονται ποιος θα φέρει την καλλιτερη πρόταση ,ποιος αποδειχθεί οτι είναι ποιο έξυπνος και πιο μάγκας ,σήμερα όλοι κρύβονται ,γλυφουν και γλυφονται ,κάνουν αυλές και περιμένουν να διεπεραιωσουν την μιζέρια τους ,την αδυναμία τους και τον φόβο τους .
Ο Δημήτρης άφησε παρακαταθήκη ,άφησε και έργο ,άφησε πράγματα ,δεν του χαρίστηκε κανείς και δεν κληρονόμησε τίποτε ,έκαμε την ανάγκη επιτυχία ,και την εξυπνάδα τέχνη .
Έχω να θυμάμαι πολλα πράγματα σημαντικά και όχι ,αλλα δεν μπορει κανείς να αρνηθεί οτι το πείραμα που ξεκινήσαμε τότε ,ήταν απο τα πιο πετυχημένα ,ίσως το μοναδικό στον χώρο ..
Ένας έξυπνος επιχειρηματίας ,άφησε δύο ανθρώπους να κάνουν ένα πείραμα .Το ρίσκο πέτυχε ,και το
αποτέλεσμα εξέπληξε .Απο το τίποτε, εγινε τον πρώτο χρόνο κιόλας το θαύμα ,απο το μηδέν στην πρώτη θέση πωλήσεων με 10,5% μερίδιο αγοράς το 1986 ,χωρίς να υπολογίσουμε τα κέρδη που ήταν εξωπραγματικά τότε ,και όλα αυτα ,με υποτίμηση δραχμής ,με περιωθωρια εισαγωγών(40%) ,χωρίς πολλα κεφάλαια ,μια χούφτα άνθρωποι ...αλλα με ένα μάτι που γυάλιζε και πείσμα που τσακιζε κόκκαλα.
Ο Δημήτρης έφυγε για την γειτονιά των ´´αλλων ´´ όπου όλα αυτα δεν έχουν καμμια αξία ,έχουν όμως τεράστια σημασία για τους δικούς του ανθρώπους ,την γυναίκα του ,τα παιδια του ,τα εγγόνια του ,όλους τους ανθρώπους που τον ήξεραν..
Εφυγε πολυ νωρίς ,είναι στην όχθη και περιμένει τον βαρκαρη ,για να τον περάσει απέναντι ,και κρατάει σφιχτά στη χούφτα του το πεντολιρο για το αγώγι ,αν και είμαι σίγουρος οτι τελικά θα τον πείσει τον βαρκαρη να τον περάσει τζάμπα ,όχι γιατί έχουν αξία τα χρήματα ,αλλα ακόμη και τώρα να αποδείξει οτι μπορει να πείσει ,να αποδείξει οτι μπορει να κάνει το ακατόρθωτο .
Για εμάς ,που δεν είμαστε οι δικοί του άνθρωποι ,δεν υπάρχει χώρος για κλάματα,εμείς όλοι ας αναλογιστούμε την παρακαταθηκη που αφήνουν πίσω σημαντικοί άνθρωποι ,και ας φοβηθούμε να είμαστε μαζι με τόσους πολλούς επικίνδυνους ,υποκριτές,κυρίως όμως ανθρώπους με ασθενή μνήμη .
Καλο ταξίδι ........
Σε ευχαριστούμε
Αντώνης Εμμ.Λεβισιανος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου