Σκούντησε ο ήλιος την νύχτα ,αυτή ξύπνησε και μέχρι να το καταλάβει είχε ξημερώσει για τα καλά .
Τελευταία μέρα της άνοιξης ,αλλά η φύση αντιστέκεται σθεναρά ,τα χορτάρια πήραν μπόι κιάλλλο ,αφού βρόχινες ριπές κάθε μέρα ποτίζουν την αγκαλιά της και της δίνουν περισσότερη ζωή ,περισσότερο χρώμα ,αυτό το πράσινο βαθύ στα χαμηλά, και λίγο πιο ξανθό πράσινο στα ψηλά .
Η γή συνεχίζει κάθε μέρα, κάθε πρωινό, νάναι νοτισμένη και υγρή ,σαν το κόλπο της κόρης που ποτέ δεν σταματάει να θέλει χαρά ,αλλά και σαν κιαυτόν της μεσήλικης μάννας ,που νοιώθει την πηγή να μην στέρεψε .Αφού ο φόβος της έλλειψης δεν επιβεβαιώθηκε ,τότε κάθε σταγόνα αυτού του μικρού ποταμού είναι η απόδειξη οτι τίποτε δεν τελείωσε ,ότι η ελπίδα για όλους υπάρχει ..
Ξεκίνησα να περπατώ ,απο το μικρό κήπο με τα φυτά που έχουν γίνει θεόρατα σαν γίγαντες που το μεγεθός τους προστασία μου δίνουν ,και κοντοστάθηκα παρατηρώντας χωρίς να κοιτώ κάτι συγκεκριμένο ,ήθελα να δοκιμάσω τις αισθήσεις μου στην πιο έντονη εικόνα που θα μου τραβούσε την προσοχή .Το περιβάλλον το ίδιο ,μεγάλος φράχτης με ψηλα καταπρασινα φτυτά ,πάνω απο πέντε οργιές ύψος ,και εκεί μπροστά του ξαπλωμένα πρασινονοκίτρινα ντροπιασμένα φύλλα ,είχαν καλύψει την γη, σαν κουβέρτα με μπόλικα μπαλώματα ,και περίτεχνα ψηφιδωτά .
Στον διάδρομο ,με τις μεγάλες γλάστρες σαν σκηνικό επικής ταινίας .οπου η ώχρα θύμιζε τείχη ,και τα φυτά μέσα σε αυτές έδιναν μια όψη υπερβολικού ,και μόνο τα κατακκόνινα άνθη τους ,μου έστελνα μηνύματα στοργής ,το μάτι δεν ξεκινούσε απο χαμηλά ,έμενε μόνο ψηλά ,εκεί που το κόκκινο και άλικο χρώμα,το αίμα τους ,σαν μαγνήτης με τραβούσε .
Εστριψα στην γωνιά του σπιτιού μέσα στο κήπο και βρέθηκα αντιμέτωπος με την συνοικία των πλούσιων ,όπου καμαρωτά ακριβά φυτά προκαλούσαν μέσα απο ακριβά κοστούμια ,τις στρογγυλές με διπλό στριφτό τελείωμα στο πάνω μέρος ,γλάστρες .Ομως πιο κεί ,δύο φυτά αγωνιούσαν και τόβλεπες, πονούσαν στο σφιχτό κορσέ που τους είχα φορέσει .Αυτό μου φάνηκε στην αρχή και για μια στιγμή τα λυπήθηκα ,όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που απο μιζέρια τα δύο αγαπημένα μου φυτά υπέφεραν ,ήταν οτι τους έλειπε η θαλπωρή και η ζεστασιά ,ακτίνες ήλιου τους είχα στερήσει .
Πιο δίπλα, μια ελιά ,μέσα σε μια τεράστια γλάστρα ,παράταιρο σκηνικό και επίδειξη νεοπλουτισμού αποδύκνειε .Δεν μπορείς να βάζεις την εύμορφη ελιά μαντρωμένη με τείχη ,δεν μπορείς να την έχεις μόνη της, παντέρμη, χωρίς συντροφή απο άλλες κόρες .Η ελιά πρέπει να κατρακυλά στίς άνυδρες πλαγιές ,δίπλα με άλλες πολλές ,μέσα σε φρύγανα και πεζούλες ,παρέα με τις αιωνόβιες γιαγιάδες με μεγάλους κοντόχοντρους κορμούς και στρογυλλές κουφάλες .
Την είχα εξορίσει την ελιά ,και την είχα τιμωρήσει να μην γίνει ποτέ γυναίκα ,μόνο μια μυξοπαρθένα ήταν, και δεν έφταιγε αυτή .
Στο μικρό κήπο με το χώμα ,βρεγμένο, καφέ, απο την χθεσινή βροχή ,λάσπη και γλίτσα και ξύλα γύρω- γύρω για να μην λερωθούν τα ευαίσθητα πόδια του πολιτισμένου αφέντη .
Στο φράχτη ,τεράστια φυτά είχαν περάσει πάνω απο την σκεπή και οι γκριζοπράσινες άκρες τους, λυγούσαν ,λικνίζονταν ,ακουμπούσαν τα κεραμίδα και έμοιαζε σαν αργός χορός ,με καββαλιέρο το αέρα που περνώντας αναμεσα στα κλωνάρια ,ερωτικά σκιρτήματα τους έκανε, να νοιώθουν .
Στο κέντρο του μικρού κήπου μια μεγάλη τριανταφυλιά ,αγωνιούσε να βγάλει την κορμοστασιά της και να αντικρίσει το ήλιο που προκλητικά τα μεγάλα αφεντικά,δένδρα του φράχτη την εμπόδιζαν να κάνει .Είχε δεκαπέντε τριαντάφυλλα σε όλες τις αποχρώσεις του βαθύ κόκκινου ,άλλα σφιχτα, και άλλα ανοιχτά ,απλωμένα θαρρείς ,έτοιμα να πέσουν και να στολίσουν με σημάδια κόκκινα το σκουρόχρωμο έδαφος ,σαν στίγματα ανεμοβλογιάς .Ενα κλωνάρι είχε ξεστρατίσει και πήγαινε μόνο του πρός το σπίτι ,ένοιωθες οτι έψαχνε απεγνωσμένα ,να βρεί αποκούμπι να στηριχθεί και να ξαποστάσει , και ένα άλλο ψιλόλιγνο τις ακτίνες του ήλιου , μέσα απο τις φυλλωσιές του φράχτη αναζητούσε ζεστασιά, και ζεστά υγρά να γεμίσει .
Στην απέναντι πλευρά του μικρού κήπου ,δυο αναριχώμενες τριανταφυλιές είχαν ξεκινήσει την αγωνιώδη προσπαθειά τους ,να αποδείξουν, οτι δίκαια της είχα εμπιστευθεί .
Η μια είχε είκοσι τριαντάφυλλα ,σε ένα χρώμα απροσδιόριστο ,κιτρινο απαλό με λεπτές λευκές αποχρώσεις ,αλλά και με λίγο απαλό ροδοκόκκινο, σαν σάλι τα λεπτά εσωτερικά φύλλα κάλυπτε .
Αυτή είχε ήδη ανέβει και είχε απλωθεί στην βεράντα του πάνω ορόφου ,κάνοντας πιρουέτες ανάμεσα στα σίδερα και στα κάγκελα .Κουνώντας συγκαταβατικά τα φύλλα και τα λουλούδια της ,σου περνούσε το μήνυμα οτι άργησε, αλλά τα κατάφερε .Μόνο για μια στιγμή τα λουλούδια σκέφτηκα να κόψω ,αλλά αμέσως δάγκωσα την σκέψη μου ,αφού αυτή η έπαρση της ,ήταν η απόδειξη της ύπαρξης της .
Δίπλα της ήταν η άλλη αναριχώμενη ,πιο αδύνατη ,πιο ασθενική και με μόνο δύο τριαντάφυλλα ανθισμένα ,όμως εδώ το χρώμα ήταν τίμιο ,ξεκάθαρο ,λευκό κατάλευκο ,με μικρούς μίσχους .
Απεγνωσμένα προσπαθούσε να ανέβει προς τα πάνω ,τόβλεπες ήταν μια προσπάθεια δύσκολη, μερικές φορές απέλπιδα ,όμως τόχε καταφέρει, και είχε ακουμπήσει στο περβάζι ,μια μικρή ακόμη προσπάθεια και θάμπαινε στην σιγουριά του στριφογυριστοιύ κάγκελου ..
Μου πήρε αιώνες θαρρείς να φθάσω στην εξώπορτα ,η μυρουδιά της βρεγμένης γης , η πανδαισία των χρωματων ,τα φυτά που την αίσθηση των ματιών μου μάγευαν , όμως ήξερα οτι η άνοιξη ήταν εκεί ,με καθυστέρηση σαν αναμενόμενη εγκυμοσύνη ίσως,αλλά και σαν την ελπίδα που θεριεύει μέσα μας, οταν την δώσουμε τροφή .
Μπορεί ημερολογικά σήμερα να τελειώνει η άνοιξη ,μπορεί το καλοκαίρι να διώξει το πράσινο και να στερέψει τους χυμούς ,όμως για κάθε εποχή που περνάει ας κρατήσουμε αυτό, που την ελπίδα θεριεύει..
Κάντε μου μια χάρη ,γελάστε μαζί μου είτε γιατι αυτά που γράφω είναι για γέλια ,είτε γιατί το γέλιο χαρίζει ζωή .Σε σένα το λέω κυρίως Γιώργη ,που έτσι όπως πας, θα πατήσεις τα μούτρα σου ..
Ελα Γιωργάκη ,σκάσε μου ένα χαμόγελο ...,Μπράβο
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Τελευταία μέρα της άνοιξης ,αλλά η φύση αντιστέκεται σθεναρά ,τα χορτάρια πήραν μπόι κιάλλλο ,αφού βρόχινες ριπές κάθε μέρα ποτίζουν την αγκαλιά της και της δίνουν περισσότερη ζωή ,περισσότερο χρώμα ,αυτό το πράσινο βαθύ στα χαμηλά, και λίγο πιο ξανθό πράσινο στα ψηλά .
Η γή συνεχίζει κάθε μέρα, κάθε πρωινό, νάναι νοτισμένη και υγρή ,σαν το κόλπο της κόρης που ποτέ δεν σταματάει να θέλει χαρά ,αλλά και σαν κιαυτόν της μεσήλικης μάννας ,που νοιώθει την πηγή να μην στέρεψε .Αφού ο φόβος της έλλειψης δεν επιβεβαιώθηκε ,τότε κάθε σταγόνα αυτού του μικρού ποταμού είναι η απόδειξη οτι τίποτε δεν τελείωσε ,ότι η ελπίδα για όλους υπάρχει ..
Ξεκίνησα να περπατώ ,απο το μικρό κήπο με τα φυτά που έχουν γίνει θεόρατα σαν γίγαντες που το μεγεθός τους προστασία μου δίνουν ,και κοντοστάθηκα παρατηρώντας χωρίς να κοιτώ κάτι συγκεκριμένο ,ήθελα να δοκιμάσω τις αισθήσεις μου στην πιο έντονη εικόνα που θα μου τραβούσε την προσοχή .Το περιβάλλον το ίδιο ,μεγάλος φράχτης με ψηλα καταπρασινα φτυτά ,πάνω απο πέντε οργιές ύψος ,και εκεί μπροστά του ξαπλωμένα πρασινονοκίτρινα ντροπιασμένα φύλλα ,είχαν καλύψει την γη, σαν κουβέρτα με μπόλικα μπαλώματα ,και περίτεχνα ψηφιδωτά .
Στον διάδρομο ,με τις μεγάλες γλάστρες σαν σκηνικό επικής ταινίας .οπου η ώχρα θύμιζε τείχη ,και τα φυτά μέσα σε αυτές έδιναν μια όψη υπερβολικού ,και μόνο τα κατακκόνινα άνθη τους ,μου έστελνα μηνύματα στοργής ,το μάτι δεν ξεκινούσε απο χαμηλά ,έμενε μόνο ψηλά ,εκεί που το κόκκινο και άλικο χρώμα,το αίμα τους ,σαν μαγνήτης με τραβούσε .
Εστριψα στην γωνιά του σπιτιού μέσα στο κήπο και βρέθηκα αντιμέτωπος με την συνοικία των πλούσιων ,όπου καμαρωτά ακριβά φυτά προκαλούσαν μέσα απο ακριβά κοστούμια ,τις στρογγυλές με διπλό στριφτό τελείωμα στο πάνω μέρος ,γλάστρες .Ομως πιο κεί ,δύο φυτά αγωνιούσαν και τόβλεπες, πονούσαν στο σφιχτό κορσέ που τους είχα φορέσει .Αυτό μου φάνηκε στην αρχή και για μια στιγμή τα λυπήθηκα ,όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που απο μιζέρια τα δύο αγαπημένα μου φυτά υπέφεραν ,ήταν οτι τους έλειπε η θαλπωρή και η ζεστασιά ,ακτίνες ήλιου τους είχα στερήσει .
Πιο δίπλα, μια ελιά ,μέσα σε μια τεράστια γλάστρα ,παράταιρο σκηνικό και επίδειξη νεοπλουτισμού αποδύκνειε .Δεν μπορείς να βάζεις την εύμορφη ελιά μαντρωμένη με τείχη ,δεν μπορείς να την έχεις μόνη της, παντέρμη, χωρίς συντροφή απο άλλες κόρες .Η ελιά πρέπει να κατρακυλά στίς άνυδρες πλαγιές ,δίπλα με άλλες πολλές ,μέσα σε φρύγανα και πεζούλες ,παρέα με τις αιωνόβιες γιαγιάδες με μεγάλους κοντόχοντρους κορμούς και στρογυλλές κουφάλες .
Την είχα εξορίσει την ελιά ,και την είχα τιμωρήσει να μην γίνει ποτέ γυναίκα ,μόνο μια μυξοπαρθένα ήταν, και δεν έφταιγε αυτή .
Στο μικρό κήπο με το χώμα ,βρεγμένο, καφέ, απο την χθεσινή βροχή ,λάσπη και γλίτσα και ξύλα γύρω- γύρω για να μην λερωθούν τα ευαίσθητα πόδια του πολιτισμένου αφέντη .
Στο φράχτη ,τεράστια φυτά είχαν περάσει πάνω απο την σκεπή και οι γκριζοπράσινες άκρες τους, λυγούσαν ,λικνίζονταν ,ακουμπούσαν τα κεραμίδα και έμοιαζε σαν αργός χορός ,με καββαλιέρο το αέρα που περνώντας αναμεσα στα κλωνάρια ,ερωτικά σκιρτήματα τους έκανε, να νοιώθουν .
Στο κέντρο του μικρού κήπου μια μεγάλη τριανταφυλιά ,αγωνιούσε να βγάλει την κορμοστασιά της και να αντικρίσει το ήλιο που προκλητικά τα μεγάλα αφεντικά,δένδρα του φράχτη την εμπόδιζαν να κάνει .Είχε δεκαπέντε τριαντάφυλλα σε όλες τις αποχρώσεις του βαθύ κόκκινου ,άλλα σφιχτα, και άλλα ανοιχτά ,απλωμένα θαρρείς ,έτοιμα να πέσουν και να στολίσουν με σημάδια κόκκινα το σκουρόχρωμο έδαφος ,σαν στίγματα ανεμοβλογιάς .Ενα κλωνάρι είχε ξεστρατίσει και πήγαινε μόνο του πρός το σπίτι ,ένοιωθες οτι έψαχνε απεγνωσμένα ,να βρεί αποκούμπι να στηριχθεί και να ξαποστάσει , και ένα άλλο ψιλόλιγνο τις ακτίνες του ήλιου , μέσα απο τις φυλλωσιές του φράχτη αναζητούσε ζεστασιά, και ζεστά υγρά να γεμίσει .
Στην απέναντι πλευρά του μικρού κήπου ,δυο αναριχώμενες τριανταφυλιές είχαν ξεκινήσει την αγωνιώδη προσπαθειά τους ,να αποδείξουν, οτι δίκαια της είχα εμπιστευθεί .
Η μια είχε είκοσι τριαντάφυλλα ,σε ένα χρώμα απροσδιόριστο ,κιτρινο απαλό με λεπτές λευκές αποχρώσεις ,αλλά και με λίγο απαλό ροδοκόκκινο, σαν σάλι τα λεπτά εσωτερικά φύλλα κάλυπτε .
Αυτή είχε ήδη ανέβει και είχε απλωθεί στην βεράντα του πάνω ορόφου ,κάνοντας πιρουέτες ανάμεσα στα σίδερα και στα κάγκελα .Κουνώντας συγκαταβατικά τα φύλλα και τα λουλούδια της ,σου περνούσε το μήνυμα οτι άργησε, αλλά τα κατάφερε .Μόνο για μια στιγμή τα λουλούδια σκέφτηκα να κόψω ,αλλά αμέσως δάγκωσα την σκέψη μου ,αφού αυτή η έπαρση της ,ήταν η απόδειξη της ύπαρξης της .
Δίπλα της ήταν η άλλη αναριχώμενη ,πιο αδύνατη ,πιο ασθενική και με μόνο δύο τριαντάφυλλα ανθισμένα ,όμως εδώ το χρώμα ήταν τίμιο ,ξεκάθαρο ,λευκό κατάλευκο ,με μικρούς μίσχους .
Απεγνωσμένα προσπαθούσε να ανέβει προς τα πάνω ,τόβλεπες ήταν μια προσπάθεια δύσκολη, μερικές φορές απέλπιδα ,όμως τόχε καταφέρει, και είχε ακουμπήσει στο περβάζι ,μια μικρή ακόμη προσπάθεια και θάμπαινε στην σιγουριά του στριφογυριστοιύ κάγκελου ..
Μου πήρε αιώνες θαρρείς να φθάσω στην εξώπορτα ,η μυρουδιά της βρεγμένης γης , η πανδαισία των χρωματων ,τα φυτά που την αίσθηση των ματιών μου μάγευαν , όμως ήξερα οτι η άνοιξη ήταν εκεί ,με καθυστέρηση σαν αναμενόμενη εγκυμοσύνη ίσως,αλλά και σαν την ελπίδα που θεριεύει μέσα μας, οταν την δώσουμε τροφή .
Μπορεί ημερολογικά σήμερα να τελειώνει η άνοιξη ,μπορεί το καλοκαίρι να διώξει το πράσινο και να στερέψει τους χυμούς ,όμως για κάθε εποχή που περνάει ας κρατήσουμε αυτό, που την ελπίδα θεριεύει..
Κάντε μου μια χάρη ,γελάστε μαζί μου είτε γιατι αυτά που γράφω είναι για γέλια ,είτε γιατί το γέλιο χαρίζει ζωή .Σε σένα το λέω κυρίως Γιώργη ,που έτσι όπως πας, θα πατήσεις τα μούτρα σου ..
Ελα Γιωργάκη ,σκάσε μου ένα χαμόγελο ...,Μπράβο
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου