Στο πρώτο μέρος της νουβέλας βλέπουμε τον ΙΑΝΟ και τους περί αυτόν,
είδαμε όμως ακροθιγώς τα επιφαινόμενα,που όμως,
δεν μας έδωσαν μια πλήρη και σε βάθος ανάλυση των χαρακτήρων τους.
Ομως,πριν απο την παρουσίαση των χαρακτήρων και την ανάλυση της προσωπικότητας του καθένα απο αυτούς, που θα φαίνονταισιγά σιγά στα επόμενα κεφάλαια,απαραίτητο ούτως ειπείν,είναι,να δούμε πιο αναλυτικά τον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα μας,του Ιανού.
Ποιός ήταν,και ποιός είναι,αυτός ο τύπος που τον κάναμε πρωτοσέλιδο,
σε τούτη εδώ την νουβέλλα,τον βάλαμε να παίξει ένα ρόλο πρωταγωνιστή,επηρεάζοντα και επηρεαζόμενο συνέχεια.
Ηταν το ίδιο πρόσωπο στην πορεία του χρόνου,η έγινε κάτι άλλο,
και περισσότερες απο μιά φορές,η μετασαρκώθηκε απο κάποιο ζωντανό,
που περίμενε στην σειρά να μπεί στο σώμα κάποιου,
η ακόμη μεταμψυχώθηκε το πνεύμα κάποιου που ερχόταν απο το παληό παρελθόν,είδε φώς και μπήκε στο σαρκίο του Ιανού,και τον έκανε του χεριού του;
Ο Ιανός σαν παιδί δεν ήταν μοναχικό,
όπως κατάντησε σήμερα ο σιτεμένος Ιανός,
είχε φίλους αλλά δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο παιδί.
Τον έναν φίλο του,παραλίγο να τον πνίξει σε ένα βαρέλι γεμάτο νερό,
τον άλλο ήθελε να τον πηδήξει,χωρίς να ξέρει γιατί,
και μια φίλη συμμαθήτρια του,την ήθελε σαν χαζός
και αυτή τον πούλησε με τον τύπο πούχε ένα μοτοσακό,
έσπαγε εκκλησιές,δεν είχε αφήσει τζάμια για τζάμι,καντήλια που του κατέβαζαν όλοι οι γείτονες,απο την άλλη στο σχολείο,εκθέσεις που παίρνανε βραβεία πανελλαδικά,διάβασμα στην βιβλιοθήκη της κοινότητας,κλωτσοσκούφι και ξυποληταριό,και φόβος τρομακτικός,να μην ξανασπάσει η πιατοθήκη απο νεύρα,
και να μην ακούγονται καυγάδες πια,κρυμένος μέσα σε μαξιλάρια,
με ζόρι στο πρόσωπο,να του στερούν ανάσες,να σταματήσει να σκέφτεται,
να σταματήσει να ακούει,να πνιγεί εκεί,να μην υπάρχει.
Να κάθεται κάτω απο ένα όρθιο τοίχο,και να βρέχεται ώρες,
μούσκεμα μέχρι το μεδούλι,να μουλιάσουν τα τρίσβαθα της ψυχής του,
να κλαίει,έτσι χωρίς λόγο,και να γεμίζουν τα άτριχα μαγουλά του,
αλμύρα μαζί με την γλύφα της βροχής που περόνιαζε τα σωθικά του.
Ποτέ,δεν ήταν,αυτό που λέμε,κανονικό παιδί,κανονικός έφηβος,
και αρα εσύ,τι περίμενες να γίνει και κανονικός άνδρας;
Πίστευε στην αρχή,στα μονοσήμαντα και μονόπαντα θέσφατα,
μόνο μια άποψη υπήρχε γιαυτόν,παθιαζόταν με αυτήν,
στην αρχή δεν το καταλάβαινε,αλλά στην συνέχεια ήξερε κατά βάθος οτι,
υπήρχε και άλλη,και όχι μόνο μία.
Πίστευε στην ισότητα,κάπου βρήκε την έννοια γραμμένη,
του άρεσε που κάποιοι ήρωες του πάλευαν γιαυτήν,και στο τέλος νικούσαν,
όμως απο την άλλη,έβλεπε την καθημερινή ανισότητα στην ζωή του,γύρω του,
στην κοινωνία,και μετά απο μαλιοτράβηγμα μέσα του,κατέληξε οτι,
τελικά,δεν υπάρχει τίποτε πιο άδικο,από την ίση μεταχείριση των άνισων.
Από την άλλη πίστευε οτι,κάθε μέρα ήταν μια καινούργια εμπειρία,
και πάντα κάτι καινούργιο θα γινόταν,όμως ούτε αυτό ίσχυε για τον Ιανό,
και κατέληξε να πιστεύει οτι,τα περισσότερα που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια με αυτά που έχουν γίνει .
Είχε ακούσει για ιδεολογίες,για την φτώχεια,για την αδικία,τα μάσησε όλα και τα κατάπιε,μόνο γιατί τον βόλευε να πιστεύει οτι,αυτός μπορεί να ξεφύγει απο την μάζα των πολλών,να βγεί στο ξέφωτο,και να βλέπει τις ουρές των άλλων,
που,αγκομαχώντας ακολοθούσαν,και σχετικά σύντομα κατάλαβε οτι,
η φτώχεια είναι η έλλειψη πολλών πραγμάτων,αλλά και η απληστία όλων.
Ονειρευόταν όρθιος,και έφτιαχνε ρόλους για τον εαυτόν του,
λίγο πριν κοιμηθεί,πιστεύοντας οτι,τα όνειρα του,θα γίνουν πραγματικότητα,
και το μόνο που του έλειπε,ήταν το κοστούμι του καινούργιου ρόλου.
Ηθελε,νάναι πάντα εκεί που γίνονταν τα σημαντικά γεγονότα,
κάκιαζε τον εαυτόν του, που δεν τον άφηναν οι αδυναμίες του,
οι συμβουλές των μέτριων γύρω του,
που όμως επίτηδες τους διάλεγε απο τον σωρό,
για να φαίνεται λίγο πιο ψηλός,
κυρίως όμως,να κανακεύει την ματαιοδοξία του,
και την έλλειψη εσωτερικής ισορροπίας,και ενσυναίσθησης,πολλές φορές.
Είχε διαβάσει κάτι,που το είχε σαν μότο ζωής:
Αν πρόκειται να μου συμβεί κάτι,θέλω να είμαι εκεί,
και ήταν,στις περισσότερες,σε πολλές πάντως .
Διάβαζε βιβλία για πολλούς λόγους,κύρια ομως,να καλύψει τις εσωτερικές του αντιφάσεις,να μάθει πως το κάναν οι ήρωες,να κάνει τον καμπόσο,
να βλέπει μέσα απο τις αδυναμίες των ηρώων,και να διώχνει τις μαύρες σαύρες που για πολλά χρόνια τον τυρρανούσαν όταν κοιμόταν,και παιδί ακόμη,
υπνοβατούσε και κατέβαινε σκάλες κοιμισμένος,κάνοντας την μάνα του να γεμίζει καντήλια,και τάματα στην Αγία Ζώνη.
Είχε λόξα με περίεργους ήρωες,από τον Εκτωρα μέχρι τον Γιάννη Αγιάννη,
τον Οιδίποδα,την Αντιγόνη,αλλά και την Μήδεια,τον Ικαρο αλλά και τον Καριωτάκη, τον Καβάφη,αλλά και τον Σεφέρη,τον Δομάζο αλλά και τον Κούδα,
τον Μπορζώφ αλλά και τον Τόμι Σμίθ,τον Χατζηδάκη,αλλά και τον Μητροπάνο,
τον Ανδρέα,τον μικρό ήρωα Γιώργο Θαλάση,και οχι περίεργα,όλους όσους,
μπήκαν μπροστά απο το μαχαίρι τους,και τον όπλο τους,
και τράβηξαν θηλιές γύρω απο το λαιμό τους.
Ητανε για να βάζει κανόνες,είχε μια μανία με την τάξη,αλλά στο βάθος,
τους μισούσε,δεν τους άντεχε να τους εφαρμόζει,
και ας τους είχε βάλει ο ίδιος πριν απο λίγο.
Ηθελε προφανώς κανόνες για τους άλλους,ήθελε να τους ελέγχει,
με δικούς του κανόνες και ήθελε ο ίδιος,να ξεφεύγει απο αυτούς,
με το πρόσχημα οτι εντάξει,αυτός τους έβαλε,αλλά πάμε για άλλα.
Βαριόταν εύκολα,και γινόταν ανυπόφορος με την αδιαφορία του .
Ηταν ο κ.ΑΤέλειος,μια εικόνα φτιαγμένη απο φώσφορο,
άυλη και αόρατη,πάντοτε μεταχρονολογημένη επιταγή,
σε μια κοινωνία που είχε καταργήσει την επιταγή της συνέπειας.
Εκανε πολλά λάθη,άλλα εσκεμμένα για να έχουνε να λένε,
άλλα ασυνείδητα και ακούσια,σιγά μην ασχοληθώ,και άλλα εκούσια,
πολλά με πείσμα,του,ξέρω οτι είναι λάθος,και άμα μπορείς,πιάσε με.
Είχε μια γνώμη απο μπετό,παληά μπορεί και έωλη,αργότερα κάπου στηριγμένη,
σε δικά του δοκάρια και υποστηλώματα,την μόστραρε όπου δεί,
και την άλλαζε κάθε τόσο.Δικιά του ήταν,ότι ήθελε την έκανε.
Ανακάλυψε πολύ αργότερα,πολύ βολικές επιστημονικές θεωρίες για την κβαντική θεωρία και τον παρατηρητή,την σχετικότητα και την τυχαιότητα,
το πάλευε με νύχια και με δόντια να το μάθει,μόνο και μόνο,για δικαιολογήσει ίσως την δυνατότητα να αλλάζει,να καμπυλώνει,να μηδενίζει,να βάζει αφαίρεση και διαίρεση σε κάθε του γνώμη.Να είναι κάθε φορά διαφορετική,
επιστημονικώς όμως αποδεδειγμένη .
Απο μικρός ονειρευόταν πολύ,συνέχεια,ονειρευόταν κάθε στιγμή,
ήθελε να βλέπει μόνο αυτός κάτι διαφορετικό που δεν έβλεπαν οι άλλοι,
και έφτιαχνε όνειρα απο ζάχαρη και πετιμέζι.
Οταν ήταν μικρός,έπαιρνε μέρος σε μάχες με φανταστικούς ήρωες,
κυνηγούσε φαντάσματα,ξωτικά και φυσικά νύμφες και νεράιδες.
Μια ζωή,καβάλα στα ονειρά του,πολλές φορές με δαίμονες και αερικά,
φλογοβόλα τέρατα,κόλαση με καζάνια,δίπλα σε πιλάφια και ουρί,
ερωτισμό και ηδονικές απολαύσεις,..
Οι ήρωες του,είχαν πάντα,ένα χαρακτηριστικό,ρίσκαραν,θαύμαζε τον Μέγα Αλέξανδρο και είχε δεί εκατοντάδες ταινίες και είχε διαβάσει άπειρα βιβλία για το ρίσκο που πήρε σε τόση μικρή ηλικία και τα επιτευματά του,θαυμαστά εικονίσματα όλης της ζωή του.
Ρίσκαρε και αυτός πολύ,άλλοτε κολοβά και μισούσε τον εαυτόν του για την αδυναμία του να κάνει περισσότερο,ρίσκαρε για το ρίσκο σαν πανάκεια,και όχι σαν σκοπό ζωής.Ομως τόκανε,και τόθελε,και βέβαια τις περισσότερες φορές τούβγαινε.
Τόχε έπαθλο,και το περηφανευόταν πολύ.
Δεν του άρεσε ο πολύς κόσμος,
δεν άντεχε να τον πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι,
να τον ακουμπούν,τόχε σαν ιεροσυλία,
δεν ήθελε να ακούει τους πολλούς,
που συνήθως έλεγαν τις ίδιες αφόρητες κοινοτυπίες,με τα φριχτά ελληνικά,
με τις λίγες λέξεις,τις κοινοτυπίες και τις επαναλήψεις των μαιμούδων,
που απο στόμα σε στόμα,είχαν κάνει την κοινωνία μας ζούγκλα με πιθήκους,
και ουρακουτάγκους .
Του άρεσε να δουλεύει μόνος,δεν ήταν της ομάδας,
τον ενοχλούσε η ισοπέδωση της άποψης και το κόντεμα της γνώμης,
που έπρεπε να συμβιβαστεί για νάναι αποδεκτή απο πολλούς.
Πίστευε αναγκαστικά στην δημοκρατία και στην άποψη των πολλών,
σαν κατισχύουσα,αλλα δεν την εντερνιζόταν και του ήταν μουρουνέλαιο.
Πίστευε στις Αριστοτελικές απόψεις,αλλά δεν τις πρόβαρε συχνά,
αφού κάτι τέτοιο θα τον έκανε ακόμη πιο αποσυνάγωγο .
Είχε γερά πόδια,πατούσε στην γή με βιά,που λέει και ο ποιητής,
κάθε βήμα έσκαβε λάκκο,ρίζωνε,
και γιαυτό και τα βηματά του ήταν λίγα,ένας Τάλως θαρείς.
Είχε την έννοια της πίστης ψηλά,όχι της θρησκευτικής πίστης,
και τους ολιγόμυαλους θρησκοφανατικούς.
Πίστευε στην εσωτερική δύναμη του καθενός ανθρώπου,
σαν την την μοναδική δύναμη που τον κάνει να κινεί τον ουρανό και την γή,να πετάει,να γίνεται αυτός θεός,
στην θέση των κάθε λόγής αγγέλλων,
προφητών και κατόχων της άφατης γνωσης,και εξουσίας.
Δεν ήταν ευσεβής,μάλλον ασεβής και προκλητικός με την πίστη των άλλων ήταν, εριστικός και βέβηλος στα κοινονικώς αποδεκτά στην ελληνική κοινωνία,
και του χθες,και πιο πολύ του σήμερα.
Πάνω απο όλα,σκεφτόταν με διπλό διαφορικό,έβαζε το μυαλό να δημιουργεί,
και την καρδιά του να κεντάει,και τα πλουμιστά στολίδια της καρδιάς του,
γέμαζαν τους τοίχους πολλών δωματίων και είχε να δωρίσει σε πολλούς.
Ομως,ήταν με την πανοπλία του πάντα φορεμένη μέχρι τα μπούνια,
και ότι έβγαινε απο εκεί,μεταλλικοί ήχοι ήταν,απόκοσμοι,και σχεδόν αδιάφοροι.
Κάποιο ανόητοι που τον ξέρουν,λένε οτι ήταν τυχερός.
Πάντα αναριωτόταν,τι σημαίνει τύχη και ποιός ηλίθιος την έβαλε στην ζωή του ανθρώπου.
Αλλο τύχη και άλλο τυχαιότητα,το ένα είναι μια φανατίλα για υποτακτικούς της θρησκείας,και το άλλο είναι μια ιδιότητα που υπάρχει στην φύση,
και έχει αποδειχτεί πέρα εως πέρα.
Πίστευε δε,οτι τύχη είναι,η συγκυρία που ταυτίζεται την ίδια στιγμή,
με την κατάληλη προετοιμασία και πρόβλεψη.
Γνώρισε πολλούς ανθρώπους στην μέχρι τώρα ζωή του,ποτέ δεν κατάφερε,
να κάνει και διατηρήσει κοντινούς φίλους,ήταν η φτιάξη του,τέτοια.
Γνώρισε πολλές γυναίκες,που του άφησαν παρακαταθήκες και ενθυμήματα.
Δεν μπόρεσε ποτέ να ισορροπήσει την γραμμή του,με αυτές των άλλων,
είχε μια αντίληψη που ξεκινούσε απο πολύ παληά,που επηρεάστηκε απο τα ύστερα παιδικά και εφηβικά του χρόνια,που του άφησε κατάλοιπα πίσσας,
και στην συνέχεια,όλες αυτές τις σβουνιές πούχαν συσωρευτεί μέσα του,
αντί να τις βγάλει και να καθαρίσει τον χώρο,πήγε να κάνει βιολογικό καθαρισμό,
και ανάπτυξη με νέα υλικά μαζί με τις ανακυκλωμένες κοπριές .
Πάντα ήθελε νάχει την ανεξαρτησία του σε όλα,
να σέβονται την μοναχικότητα του,
να μην γίνονται φόρτωμα στις αναζητήσεις του.
Ομως απο την άλλη ήθελε και την επιβεβαίωση,
την εκπλήρωση κάθε φιλοδοξίας,
την ικανοποίηση απωθημένων,
με έναν εγωισμό ίσαμε τον Αλφα του Κενταύρου,
και μια ματαιοδοξία,να του τριβελίζει συνέχια τα σωθικά.
Δεν δίνει ακόμη και τώρα το μήνυμα,του θέλω,βολεύεται στο μήνυμα του άσε,
και του εφησυχασμού,που μπορεί πια,να λέγεται και παράτημα.
Θάταν έγκλημα να συμβεί,αλλά η ταινία φτάνει στο τέλος της,
είναι μετά την μέση,έγινε ήδη ημίχρονο ....
Και επειδή θα το ρωτήσετε,και δεν θέλω νάχετε κενά και αναπάντητα ερωτήματα
να σας πως και ποιά είναι η θέση του Ιανού για τον Θεό.
Αν υπάρχει κλπ,αν έφτιαξε τον κόσμο,και όλα αυτά,
που σας έχουν παραχώσει στο μυαλό.
Λοιπόν,για να το ξεκαθαρίσουμε:
Δεν υπάρχει κανένας Θεός εκεί πάνω,
η όπου αλλού,ούτε και κανένα κόσμο έφτιαξε.
Ούτε φυσικά υπάρχει κανένας,να σας περιμένει στο παράδεισο,
την κόλαση,η οπουδήποτε αλλού πιστεύετε.
Μετά,τέλος,πάπαλα, 'Χουν ην,και εις χουν ...' ,
χώμα και στάχτη λοιπόν,και αφήστε τις πονηριές.
Υπάρχει όμως,μια αρχή που διέπει τα πάντα στο σύμπαν,
και αυτή είναι η αρχή του μηδενικού αποτελέσματος.
Ισχύει στο σύμπαν,ισχύει στα νετρόνια,ισχύει και στο άνθρωπο.
Το άθροισμα των θετικών και αρνητικών μας,καταλήγει πάντα στο μηδέν
είτε το ξέρουμε,είτε όχι.
Του άρεσε,να βλέπει τους θεούς του,νάναι ένα καρναβάλι πολύχρωμο,
ένα δωδεκάθεο απο τύπους πούχαν αδυναμίες,που γλεντάγαν με τα παθήματα του ανθρώπου,του άρεσε να τον βλεππουν οι θεοί του,αδύναμο και ατελή,
μεθυσμένοι και κάνοντας καμάκι ο ένας στην θεά του άλλου.
Ελεγε στον εαυτό του οτι,αξιολόγηση γιαυτόν,
ήταν το άθροισμα των απόψεων που είχαν,όλοι όσοι τον γνώρισαν,και τον γνωρίζουν ακόμη.Ομως και εδώ κορόιδευε όλους,δεν περίμενε από κανένα,
να τον αξιολογήσει,αφού ήξερε καλά οτι το μέτρο της αξιολόγησης,
τόχε ο ίδιος κρυμμένο και θαμένο βαθιά.
Πάντως το μέγα ερώτημα παραμένει,ήθελε,να γίνει κάτι άλλο και δεν του προέκυψε;
Ηταν πράγματι καλλίτερος από αυτό,που πίστευαν και πιστεύουν οι άλλοι;
H μήπως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε αν ήταν έτσι η αλλιώς,
αν είναι ένας ενδιαφέρον τύπος η ένας απαράδεκτος άνθρωπος,
που βρέθηκε στην γή,για να αφαιρεί,παρά για να συνεισφέρει;
Σίγουρα,δεν ήταν και δεν είναι,αυτό που λέμε μέσος άνθρωπος,
μια ποσότητα μετρημένη με το μέσο όρο,δεν ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας,
ο τύπος με το φανελάκι,και τις παντούφλες και τις ριγέ πυζάμες,
ο τύπος που θα σου λέει καλημέρα κάθε πρωί,
και να χαιδεύει τον σκύλο σου,λέγοντας,τι ωραίο που είναι το σκυλάκι σας,μαντάμ..
Μέχρι σήμερα παραμένει ένας άμυαλος Δον Κιχώτης,
να φαντάζεται ανεμόμυλους,για να τους κυνηγά δήθεν,
και έχει φορτωμένο τον γάιδαρο του,ακόμη,
με τα λάθη,τις προσδοκίες των άλλων,
κυρίως όμως το παρελθόν του,και τις ενοχές του.
Ομως έχει ακόμη λιγο χρόνο,να ξεπεζέψει,να αλαφρώσει το βάρος,
να τα μαζέψει όλα αυτα τα κουρέλια,λάθη,προσδοκίες,παρελθόν και ενοχές,
να τους βάλει φωτιά, παρέα με τον ήχο του Διονυσίου,
και το αντριλίκι του Κούρκουλου .
Ο Ιανός βρέθηκε εδώ,είναι ακόμη εδώ,μαζί με τους ήρωες του,
φίλους και συντρόφους,όσοι αξίζουν να αναφερθούν έστω,
αλλά καλό είναι να ξέρετε το ποιόν του ήρωα μας.
Τώρα ξέρετε,τον ξέρετε πολύ καλά, και μην ακούσω δικαιολογίες,
οτι δεν,γιατί θα τα πάρω άσχημα.
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
είδαμε όμως ακροθιγώς τα επιφαινόμενα,που όμως,
δεν μας έδωσαν μια πλήρη και σε βάθος ανάλυση των χαρακτήρων τους.
Ομως,πριν απο την παρουσίαση των χαρακτήρων και την ανάλυση της προσωπικότητας του καθένα απο αυτούς, που θα φαίνονταισιγά σιγά στα επόμενα κεφάλαια,απαραίτητο ούτως ειπείν,είναι,να δούμε πιο αναλυτικά τον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα μας,του Ιανού.
Ποιός ήταν,και ποιός είναι,αυτός ο τύπος που τον κάναμε πρωτοσέλιδο,
σε τούτη εδώ την νουβέλλα,τον βάλαμε να παίξει ένα ρόλο πρωταγωνιστή,επηρεάζοντα και επηρεαζόμενο συνέχεια.
Ηταν το ίδιο πρόσωπο στην πορεία του χρόνου,η έγινε κάτι άλλο,
και περισσότερες απο μιά φορές,η μετασαρκώθηκε απο κάποιο ζωντανό,
που περίμενε στην σειρά να μπεί στο σώμα κάποιου,
η ακόμη μεταμψυχώθηκε το πνεύμα κάποιου που ερχόταν απο το παληό παρελθόν,είδε φώς και μπήκε στο σαρκίο του Ιανού,και τον έκανε του χεριού του;
Ο Ιανός σαν παιδί δεν ήταν μοναχικό,
όπως κατάντησε σήμερα ο σιτεμένος Ιανός,
είχε φίλους αλλά δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο παιδί.
Τον έναν φίλο του,παραλίγο να τον πνίξει σε ένα βαρέλι γεμάτο νερό,
τον άλλο ήθελε να τον πηδήξει,χωρίς να ξέρει γιατί,
και μια φίλη συμμαθήτρια του,την ήθελε σαν χαζός
και αυτή τον πούλησε με τον τύπο πούχε ένα μοτοσακό,
έσπαγε εκκλησιές,δεν είχε αφήσει τζάμια για τζάμι,καντήλια που του κατέβαζαν όλοι οι γείτονες,απο την άλλη στο σχολείο,εκθέσεις που παίρνανε βραβεία πανελλαδικά,διάβασμα στην βιβλιοθήκη της κοινότητας,κλωτσοσκούφι και ξυποληταριό,και φόβος τρομακτικός,να μην ξανασπάσει η πιατοθήκη απο νεύρα,
και να μην ακούγονται καυγάδες πια,κρυμένος μέσα σε μαξιλάρια,
με ζόρι στο πρόσωπο,να του στερούν ανάσες,να σταματήσει να σκέφτεται,
να σταματήσει να ακούει,να πνιγεί εκεί,να μην υπάρχει.
Να κάθεται κάτω απο ένα όρθιο τοίχο,και να βρέχεται ώρες,
μούσκεμα μέχρι το μεδούλι,να μουλιάσουν τα τρίσβαθα της ψυχής του,
να κλαίει,έτσι χωρίς λόγο,και να γεμίζουν τα άτριχα μαγουλά του,
αλμύρα μαζί με την γλύφα της βροχής που περόνιαζε τα σωθικά του.
Ποτέ,δεν ήταν,αυτό που λέμε,κανονικό παιδί,κανονικός έφηβος,
και αρα εσύ,τι περίμενες να γίνει και κανονικός άνδρας;
Πίστευε στην αρχή,στα μονοσήμαντα και μονόπαντα θέσφατα,
μόνο μια άποψη υπήρχε γιαυτόν,παθιαζόταν με αυτήν,
στην αρχή δεν το καταλάβαινε,αλλά στην συνέχεια ήξερε κατά βάθος οτι,
υπήρχε και άλλη,και όχι μόνο μία.
Πίστευε στην ισότητα,κάπου βρήκε την έννοια γραμμένη,
του άρεσε που κάποιοι ήρωες του πάλευαν γιαυτήν,και στο τέλος νικούσαν,
όμως απο την άλλη,έβλεπε την καθημερινή ανισότητα στην ζωή του,γύρω του,
στην κοινωνία,και μετά απο μαλιοτράβηγμα μέσα του,κατέληξε οτι,
τελικά,δεν υπάρχει τίποτε πιο άδικο,από την ίση μεταχείριση των άνισων.
Από την άλλη πίστευε οτι,κάθε μέρα ήταν μια καινούργια εμπειρία,
και πάντα κάτι καινούργιο θα γινόταν,όμως ούτε αυτό ίσχυε για τον Ιανό,
και κατέληξε να πιστεύει οτι,τα περισσότερα που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια με αυτά που έχουν γίνει .
Είχε ακούσει για ιδεολογίες,για την φτώχεια,για την αδικία,τα μάσησε όλα και τα κατάπιε,μόνο γιατί τον βόλευε να πιστεύει οτι,αυτός μπορεί να ξεφύγει απο την μάζα των πολλών,να βγεί στο ξέφωτο,και να βλέπει τις ουρές των άλλων,
που,αγκομαχώντας ακολοθούσαν,και σχετικά σύντομα κατάλαβε οτι,
η φτώχεια είναι η έλλειψη πολλών πραγμάτων,αλλά και η απληστία όλων.
Ονειρευόταν όρθιος,και έφτιαχνε ρόλους για τον εαυτόν του,
λίγο πριν κοιμηθεί,πιστεύοντας οτι,τα όνειρα του,θα γίνουν πραγματικότητα,
και το μόνο που του έλειπε,ήταν το κοστούμι του καινούργιου ρόλου.
Ηθελε,νάναι πάντα εκεί που γίνονταν τα σημαντικά γεγονότα,
κάκιαζε τον εαυτόν του, που δεν τον άφηναν οι αδυναμίες του,
οι συμβουλές των μέτριων γύρω του,
που όμως επίτηδες τους διάλεγε απο τον σωρό,
για να φαίνεται λίγο πιο ψηλός,
κυρίως όμως,να κανακεύει την ματαιοδοξία του,
και την έλλειψη εσωτερικής ισορροπίας,και ενσυναίσθησης,πολλές φορές.
Είχε διαβάσει κάτι,που το είχε σαν μότο ζωής:
Αν πρόκειται να μου συμβεί κάτι,θέλω να είμαι εκεί,
και ήταν,στις περισσότερες,σε πολλές πάντως .
Διάβαζε βιβλία για πολλούς λόγους,κύρια ομως,να καλύψει τις εσωτερικές του αντιφάσεις,να μάθει πως το κάναν οι ήρωες,να κάνει τον καμπόσο,
να βλέπει μέσα απο τις αδυναμίες των ηρώων,και να διώχνει τις μαύρες σαύρες που για πολλά χρόνια τον τυρρανούσαν όταν κοιμόταν,και παιδί ακόμη,
υπνοβατούσε και κατέβαινε σκάλες κοιμισμένος,κάνοντας την μάνα του να γεμίζει καντήλια,και τάματα στην Αγία Ζώνη.
Είχε λόξα με περίεργους ήρωες,από τον Εκτωρα μέχρι τον Γιάννη Αγιάννη,
τον Οιδίποδα,την Αντιγόνη,αλλά και την Μήδεια,τον Ικαρο αλλά και τον Καριωτάκη, τον Καβάφη,αλλά και τον Σεφέρη,τον Δομάζο αλλά και τον Κούδα,
τον Μπορζώφ αλλά και τον Τόμι Σμίθ,τον Χατζηδάκη,αλλά και τον Μητροπάνο,
τον Ανδρέα,τον μικρό ήρωα Γιώργο Θαλάση,και οχι περίεργα,όλους όσους,
μπήκαν μπροστά απο το μαχαίρι τους,και τον όπλο τους,
και τράβηξαν θηλιές γύρω απο το λαιμό τους.
Ητανε για να βάζει κανόνες,είχε μια μανία με την τάξη,αλλά στο βάθος,
τους μισούσε,δεν τους άντεχε να τους εφαρμόζει,
και ας τους είχε βάλει ο ίδιος πριν απο λίγο.
Ηθελε προφανώς κανόνες για τους άλλους,ήθελε να τους ελέγχει,
με δικούς του κανόνες και ήθελε ο ίδιος,να ξεφεύγει απο αυτούς,
με το πρόσχημα οτι εντάξει,αυτός τους έβαλε,αλλά πάμε για άλλα.
Βαριόταν εύκολα,και γινόταν ανυπόφορος με την αδιαφορία του .
Ηταν ο κ.ΑΤέλειος,μια εικόνα φτιαγμένη απο φώσφορο,
άυλη και αόρατη,πάντοτε μεταχρονολογημένη επιταγή,
σε μια κοινωνία που είχε καταργήσει την επιταγή της συνέπειας.
Εκανε πολλά λάθη,άλλα εσκεμμένα για να έχουνε να λένε,
άλλα ασυνείδητα και ακούσια,σιγά μην ασχοληθώ,και άλλα εκούσια,
πολλά με πείσμα,του,ξέρω οτι είναι λάθος,και άμα μπορείς,πιάσε με.
Είχε μια γνώμη απο μπετό,παληά μπορεί και έωλη,αργότερα κάπου στηριγμένη,
σε δικά του δοκάρια και υποστηλώματα,την μόστραρε όπου δεί,
και την άλλαζε κάθε τόσο.Δικιά του ήταν,ότι ήθελε την έκανε.
Ανακάλυψε πολύ αργότερα,πολύ βολικές επιστημονικές θεωρίες για την κβαντική θεωρία και τον παρατηρητή,την σχετικότητα και την τυχαιότητα,
το πάλευε με νύχια και με δόντια να το μάθει,μόνο και μόνο,για δικαιολογήσει ίσως την δυνατότητα να αλλάζει,να καμπυλώνει,να μηδενίζει,να βάζει αφαίρεση και διαίρεση σε κάθε του γνώμη.Να είναι κάθε φορά διαφορετική,
επιστημονικώς όμως αποδεδειγμένη .
Απο μικρός ονειρευόταν πολύ,συνέχεια,ονειρευόταν κάθε στιγμή,
ήθελε να βλέπει μόνο αυτός κάτι διαφορετικό που δεν έβλεπαν οι άλλοι,
και έφτιαχνε όνειρα απο ζάχαρη και πετιμέζι.
Οταν ήταν μικρός,έπαιρνε μέρος σε μάχες με φανταστικούς ήρωες,
κυνηγούσε φαντάσματα,ξωτικά και φυσικά νύμφες και νεράιδες.
Μια ζωή,καβάλα στα ονειρά του,πολλές φορές με δαίμονες και αερικά,
φλογοβόλα τέρατα,κόλαση με καζάνια,δίπλα σε πιλάφια και ουρί,
ερωτισμό και ηδονικές απολαύσεις,..
Οι ήρωες του,είχαν πάντα,ένα χαρακτηριστικό,ρίσκαραν,θαύμαζε τον Μέγα Αλέξανδρο και είχε δεί εκατοντάδες ταινίες και είχε διαβάσει άπειρα βιβλία για το ρίσκο που πήρε σε τόση μικρή ηλικία και τα επιτευματά του,θαυμαστά εικονίσματα όλης της ζωή του.
Ρίσκαρε και αυτός πολύ,άλλοτε κολοβά και μισούσε τον εαυτόν του για την αδυναμία του να κάνει περισσότερο,ρίσκαρε για το ρίσκο σαν πανάκεια,και όχι σαν σκοπό ζωής.Ομως τόκανε,και τόθελε,και βέβαια τις περισσότερες φορές τούβγαινε.
Τόχε έπαθλο,και το περηφανευόταν πολύ.
Δεν του άρεσε ο πολύς κόσμος,
δεν άντεχε να τον πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι,
να τον ακουμπούν,τόχε σαν ιεροσυλία,
δεν ήθελε να ακούει τους πολλούς,
που συνήθως έλεγαν τις ίδιες αφόρητες κοινοτυπίες,με τα φριχτά ελληνικά,
με τις λίγες λέξεις,τις κοινοτυπίες και τις επαναλήψεις των μαιμούδων,
που απο στόμα σε στόμα,είχαν κάνει την κοινωνία μας ζούγκλα με πιθήκους,
και ουρακουτάγκους .
Του άρεσε να δουλεύει μόνος,δεν ήταν της ομάδας,
τον ενοχλούσε η ισοπέδωση της άποψης και το κόντεμα της γνώμης,
που έπρεπε να συμβιβαστεί για νάναι αποδεκτή απο πολλούς.
Πίστευε αναγκαστικά στην δημοκρατία και στην άποψη των πολλών,
σαν κατισχύουσα,αλλα δεν την εντερνιζόταν και του ήταν μουρουνέλαιο.
Πίστευε στις Αριστοτελικές απόψεις,αλλά δεν τις πρόβαρε συχνά,
αφού κάτι τέτοιο θα τον έκανε ακόμη πιο αποσυνάγωγο .
Είχε γερά πόδια,πατούσε στην γή με βιά,που λέει και ο ποιητής,
κάθε βήμα έσκαβε λάκκο,ρίζωνε,
και γιαυτό και τα βηματά του ήταν λίγα,ένας Τάλως θαρείς.
Είχε την έννοια της πίστης ψηλά,όχι της θρησκευτικής πίστης,
και τους ολιγόμυαλους θρησκοφανατικούς.
Πίστευε στην εσωτερική δύναμη του καθενός ανθρώπου,
σαν την την μοναδική δύναμη που τον κάνει να κινεί τον ουρανό και την γή,να πετάει,να γίνεται αυτός θεός,
στην θέση των κάθε λόγής αγγέλλων,
προφητών και κατόχων της άφατης γνωσης,και εξουσίας.
Δεν ήταν ευσεβής,μάλλον ασεβής και προκλητικός με την πίστη των άλλων ήταν, εριστικός και βέβηλος στα κοινονικώς αποδεκτά στην ελληνική κοινωνία,
και του χθες,και πιο πολύ του σήμερα.
Πάνω απο όλα,σκεφτόταν με διπλό διαφορικό,έβαζε το μυαλό να δημιουργεί,
και την καρδιά του να κεντάει,και τα πλουμιστά στολίδια της καρδιάς του,
γέμαζαν τους τοίχους πολλών δωματίων και είχε να δωρίσει σε πολλούς.
Ομως,ήταν με την πανοπλία του πάντα φορεμένη μέχρι τα μπούνια,
και ότι έβγαινε απο εκεί,μεταλλικοί ήχοι ήταν,απόκοσμοι,και σχεδόν αδιάφοροι.
Κάποιο ανόητοι που τον ξέρουν,λένε οτι ήταν τυχερός.
Πάντα αναριωτόταν,τι σημαίνει τύχη και ποιός ηλίθιος την έβαλε στην ζωή του ανθρώπου.
Αλλο τύχη και άλλο τυχαιότητα,το ένα είναι μια φανατίλα για υποτακτικούς της θρησκείας,και το άλλο είναι μια ιδιότητα που υπάρχει στην φύση,
και έχει αποδειχτεί πέρα εως πέρα.
Πίστευε δε,οτι τύχη είναι,η συγκυρία που ταυτίζεται την ίδια στιγμή,
με την κατάληλη προετοιμασία και πρόβλεψη.
Γνώρισε πολλούς ανθρώπους στην μέχρι τώρα ζωή του,ποτέ δεν κατάφερε,
να κάνει και διατηρήσει κοντινούς φίλους,ήταν η φτιάξη του,τέτοια.
Γνώρισε πολλές γυναίκες,που του άφησαν παρακαταθήκες και ενθυμήματα.
Δεν μπόρεσε ποτέ να ισορροπήσει την γραμμή του,με αυτές των άλλων,
είχε μια αντίληψη που ξεκινούσε απο πολύ παληά,που επηρεάστηκε απο τα ύστερα παιδικά και εφηβικά του χρόνια,που του άφησε κατάλοιπα πίσσας,
και στην συνέχεια,όλες αυτές τις σβουνιές πούχαν συσωρευτεί μέσα του,
αντί να τις βγάλει και να καθαρίσει τον χώρο,πήγε να κάνει βιολογικό καθαρισμό,
και ανάπτυξη με νέα υλικά μαζί με τις ανακυκλωμένες κοπριές .
Πάντα ήθελε νάχει την ανεξαρτησία του σε όλα,
να σέβονται την μοναχικότητα του,
να μην γίνονται φόρτωμα στις αναζητήσεις του.
Ομως απο την άλλη ήθελε και την επιβεβαίωση,
την εκπλήρωση κάθε φιλοδοξίας,
την ικανοποίηση απωθημένων,
με έναν εγωισμό ίσαμε τον Αλφα του Κενταύρου,
και μια ματαιοδοξία,να του τριβελίζει συνέχια τα σωθικά.
Δεν δίνει ακόμη και τώρα το μήνυμα,του θέλω,βολεύεται στο μήνυμα του άσε,
και του εφησυχασμού,που μπορεί πια,να λέγεται και παράτημα.
Θάταν έγκλημα να συμβεί,αλλά η ταινία φτάνει στο τέλος της,
είναι μετά την μέση,έγινε ήδη ημίχρονο ....
Και επειδή θα το ρωτήσετε,και δεν θέλω νάχετε κενά και αναπάντητα ερωτήματα
να σας πως και ποιά είναι η θέση του Ιανού για τον Θεό.
Αν υπάρχει κλπ,αν έφτιαξε τον κόσμο,και όλα αυτά,
που σας έχουν παραχώσει στο μυαλό.
Λοιπόν,για να το ξεκαθαρίσουμε:
Δεν υπάρχει κανένας Θεός εκεί πάνω,
η όπου αλλού,ούτε και κανένα κόσμο έφτιαξε.
Ούτε φυσικά υπάρχει κανένας,να σας περιμένει στο παράδεισο,
την κόλαση,η οπουδήποτε αλλού πιστεύετε.
Μετά,τέλος,πάπαλα, 'Χουν ην,και εις χουν ...' ,
χώμα και στάχτη λοιπόν,και αφήστε τις πονηριές.
Υπάρχει όμως,μια αρχή που διέπει τα πάντα στο σύμπαν,
και αυτή είναι η αρχή του μηδενικού αποτελέσματος.
Ισχύει στο σύμπαν,ισχύει στα νετρόνια,ισχύει και στο άνθρωπο.
Το άθροισμα των θετικών και αρνητικών μας,καταλήγει πάντα στο μηδέν
είτε το ξέρουμε,είτε όχι.
Του άρεσε,να βλέπει τους θεούς του,νάναι ένα καρναβάλι πολύχρωμο,
ένα δωδεκάθεο απο τύπους πούχαν αδυναμίες,που γλεντάγαν με τα παθήματα του ανθρώπου,του άρεσε να τον βλεππουν οι θεοί του,αδύναμο και ατελή,
μεθυσμένοι και κάνοντας καμάκι ο ένας στην θεά του άλλου.
Ελεγε στον εαυτό του οτι,αξιολόγηση γιαυτόν,
ήταν το άθροισμα των απόψεων που είχαν,όλοι όσοι τον γνώρισαν,και τον γνωρίζουν ακόμη.Ομως και εδώ κορόιδευε όλους,δεν περίμενε από κανένα,
να τον αξιολογήσει,αφού ήξερε καλά οτι το μέτρο της αξιολόγησης,
τόχε ο ίδιος κρυμμένο και θαμένο βαθιά.
Πάντως το μέγα ερώτημα παραμένει,ήθελε,να γίνει κάτι άλλο και δεν του προέκυψε;
Ηταν πράγματι καλλίτερος από αυτό,που πίστευαν και πιστεύουν οι άλλοι;
H μήπως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε αν ήταν έτσι η αλλιώς,
αν είναι ένας ενδιαφέρον τύπος η ένας απαράδεκτος άνθρωπος,
που βρέθηκε στην γή,για να αφαιρεί,παρά για να συνεισφέρει;
Σίγουρα,δεν ήταν και δεν είναι,αυτό που λέμε μέσος άνθρωπος,
μια ποσότητα μετρημένη με το μέσο όρο,δεν ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας,
ο τύπος με το φανελάκι,και τις παντούφλες και τις ριγέ πυζάμες,
ο τύπος που θα σου λέει καλημέρα κάθε πρωί,
και να χαιδεύει τον σκύλο σου,λέγοντας,τι ωραίο που είναι το σκυλάκι σας,μαντάμ..
Μέχρι σήμερα παραμένει ένας άμυαλος Δον Κιχώτης,
να φαντάζεται ανεμόμυλους,για να τους κυνηγά δήθεν,
και έχει φορτωμένο τον γάιδαρο του,ακόμη,
με τα λάθη,τις προσδοκίες των άλλων,
κυρίως όμως το παρελθόν του,και τις ενοχές του.
Ομως έχει ακόμη λιγο χρόνο,να ξεπεζέψει,να αλαφρώσει το βάρος,
να τα μαζέψει όλα αυτα τα κουρέλια,λάθη,προσδοκίες,παρελθόν και ενοχές,
να τους βάλει φωτιά, παρέα με τον ήχο του Διονυσίου,
και το αντριλίκι του Κούρκουλου .
Ο Ιανός βρέθηκε εδώ,είναι ακόμη εδώ,μαζί με τους ήρωες του,
φίλους και συντρόφους,όσοι αξίζουν να αναφερθούν έστω,
αλλά καλό είναι να ξέρετε το ποιόν του ήρωα μας.
Τώρα ξέρετε,τον ξέρετε πολύ καλά, και μην ακούσω δικαιολογίες,
οτι δεν,γιατί θα τα πάρω άσχημα.
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου