Νάμαστε λοιπόν φίλε μου καλέ,στο σημαντικό έτος 1981,
η 5741 σύμφωνα με την Εβραική αρίθμηση .
Πριν ακόμη κοπεί ο ομφάλιος λώρος του νεογνού χρόνου,με γεμάτα αίματα πρόσωπο,βρεθήκαμε μέλος κανονικό στην Ευρωπαική ένωση ΕΟΚ τότε,
Ελα/Οχι/Κάτσε(ΕΟΚ).
Ολοι την θέλανε την ένωση με την Ευρώπη,σαν ξέπλυμα απο το πατροπατορικό αμάρτημα,σαν το ενοχικό σύνδρομο,του,σε θέλω πολύ,γιατί δεν είσαι μόνο ωραία, αλλά έχεις και παράδες .
Μας βάλανε στην Ευρωπιακή ένωση,εμείς θέλαμε τα χρήματα πούχε η γερμανίδα κολόγρια στο στρώμμα της,και αυτοί για να ξεπεράσουν τα απωθημένα των ενοχών τους,για την Αρχαία Ελλάδα .
Την ίδια εκείνη χρονιά βαλμένοι πιά στα σαλόνια της Ευρωπαικής Πρωσίας,
πέθανε και η βασιλομήτωρ Φρειδερίκω,μητέρα του αλήστου μνήμης βλακός
υιού της Κωνσταντίνου,η οποία είχε χαμουρευτεί τον άλλο Κωσταντίνο τον Καραμανλή ντε,τον εθνάρχη,των εκ Σερρών ορμώμενο δικηγόρο,αλλά επειδή δεν τούκατσε,τον ξαπόστειλε στα Παρίσια.
Αυτή ήταν μια βολική εξήγηση της εν κρυπτώ και με άλλο όνομα φυγής,
του εδραιωτή της Καραμανλικής κοσμοθεωρίας(σιγά τα λάχανα και την σημασία αυτής).
Ομως εκείνη την χρονιά συνέβησαν δύο δραματικά γεγονότα που αξίζει να αναφερθούμε.
Το ένα,ήταν η κατάρρευση της θύρας 7 στο Καραισκάκη,με 21 νεκρούς,θύματα,
στην σπονδή του ποδοσφαιρικού μίσους ανάμεσα σε αυτούς και στους άλλους.
Οπου αυτοί,ποιός ξέρει ποιοί είναι,και οι άλλοι,ποιός νοιάζεται τι κάνουν.
Το άλλο,πιο σημαντικό γεγονός την ίδια εκείνη χρονιά,ήταν ο μεγάλος σεισμός
στις Αλκυωνίδες νήσους.Που είναι αυτές;Θα πεί κάποιος σύγχρονος αβελτηριακός και επιλήσμων τυπάκος.Είναι στο Κορινθιακό κόλπο.
Τώρα που είναι αυτός ο Κορινθιακός κόλπος,τρέχα γύρευε.
Ο Εγκέλαδος,ο αρχηγός των γιγάντων στην περιβόητη γιγαντομαχία,
γιός του Τάρταρου και της Γης,και ο οποίος σκοτώθηκε απο την Αθηνά,
όταν η ανέραστη εκείνη θεά,του πέταξε στο κεφάλι την Αίτνα και την Σικελία μαζί,
και τον καταπλάκωσε,και όταν ο τύπος καταπλακωμένος έτσι όπως ήταν,
αναστέναζε απο τον καημό του,προκαλούνταν σεισμοί και γινόταν ο τόπος λαμπόγυαλο.
Εκείνη την χρονιά λοιπόν,ο λεβέντης Εγκέλαδος τρυγυρνούσε στο Κορινθιακό,
και σκεπτόμενος την αδικία,αναστέναξε βαθειά και έγινε η Αθήνα πίστα,
σπασμένη με σωρούς γύψινων πιάτων,μια πίστα απο φώσφορο.
Ομως,όλα αυτά ήταν ασήμαντα μπροστά στο μέγα γεγονός,που συντάραξε
τον τόπο και την χώρα συθέμελα.Ερχόταν με βουητό η αλλαγή,ερχόταν ο μεσίας Ανδρέας,όλα έμειναν ακίνητα,περιμένοντας την μέρα την μεγάλη,του Οκτώβρη,
τη μέρα,όπου το φως θα νικούσε το σκότος,όπου η αλλαγή σαν λέξη,
θα δικαιωνόταν στο αιώνα των αιώνων,όπου οι πεθαμένοι θα αναστένονταν,
και θα περίμεναν στην σειρά την οριστική δικαίωση τους.
Καλλίτερα,και απο δεύτερη παρουσία,και όπου,μόνο οι εξ'ευωνύμων,
θα αναγνωριζόταν στην συνέχεια,γιατί η εκ δεξιών θέσεις του καλού ληστή
έμπαιναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Εδώ ανοίγει η αυλαία,και νάσου έρχεται με στύλ,και ύφος ο Ιανός Λελές..
Οι φριχτές αναμνήσεις του στρατιωτικού είχαν μείνει πίσω,
είχε προλάβει την ίδια χρονιά που απολύθηκε,να παντρευτεί,
μη και χάσει,και δεν προλάβει να αφήσει τίποτε όρθιο διπλα του .
Οι φάσεις του Ιανού δούλευαν ακατάπαυστα μέσα του,γύρω του,
και αλλοίμονο σε όποιον συναντούσε,ποιός μπορούσε να τον καταλάβει,
σε ποιά φάση βρισκόταν κάθε στιγμή,απο το πολύ καλό,στο πολύ κακό,
χωρίς καμμια ενδιάμεση στάση,μια στο μηδέν,και μια στο άπειρο.
Η σκοτεινή περίδος της ζωής του,ήταν ακόμη πιο μακρυά,
και γέμιζε την κοιλιά του σάπια και άχρηστα,και φούσκωνε απο περηφάνεια,
έλεγε την μία αηδία μετά την άλλη.
Απο τότε,και όλα τα επόμενα χρόνια,πάλευε ανάμεσα σε καθυστηκυίες αντιλήψεις περι του δέον πράτειν,και του ασίγαστου εσωτερικού εχθρού του,
που όλα τα πολέμαγε με λύσσα και πείσμα.
Πάλευε για το προφανές,και εξωτερικά ήθελε,να είναι αρεστός,και σύμφωνα με τα κοινωνικώς αποδεκτά γυρω του,άλλωστε για τα ίδια πράγματα πυροβολούσε τον ευατό του,για τα ψέμματα που του έλεγε,για να τον μεταπείσει,σε μια αέναη μάχη μεταξύ του ένός και του μηδενός,του μηδέν και του άπειρου .
Κοίταζε τον ουρανό,με το ένα μάτι και έβλεπε τον εαυτόν του,να κάνει μονόζυγο με τα σύννεφα,να σκαρφαλώνει σύνεφο- συνεφάκι ψηλά κοντά στο ήλιο,να καεί σαν άλλος Ικαρος,και με το άλλο,κοίταζε και έβλεπε βουνά απο σαλάμια και μπριζόλες με μπόλικο κρασί,μια δήθεν επιβεβαίωση λογικής και καθωπρεπισμού
στο πιο βουλημικό όμως,εξού και τα πολλά κιλά που σιγομάζευε γύρω
απο την κοιλιά του,σωσίβιο για τις επιλογές του,και απόδειξη της διχοτόμου λογικής του.
Είχαν ξεθωριάσει και τα αριστερά του σύνδρομα,περί της ανωτερότητας της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ανίκητης Ρωσίας,είχε ήδη προσγειωθεί ανώμαλα απο την ουτοπία,που η αριστερή ιδεολογία του πρόσφερε,με μια βροντερή διαγραφή. Είχε τολμήσει να αμφισβητήσει την επιλογή της ηγεσίας του κόμματος,
για ένα πρόσωπο,που ίσως ήταν,και η μοναδική φορά,που το κόμμα απεδείχθει οτι είχε δίκιο,έστω και εκ των υστέρων .
Ομως ο Ιανός Λέλες ήθελε να φύγει και απο εκεί,τόβλεπε,τον στένευε σαν ανδρικός κορσές,έχοντας ήδη,πολλές φορές απογοητευτεί πολιτικά και ιδεολογικά,
και έκαμε ένα βήμα πιο δεξιά και βρέθηκε στην αγκαλιά του νέου που ερχόταν με φόρα,του ΠΑΣΟΚ.
Ολοι οι πρώην σύντροφοι είχαν καπαρώσει τις θέσεις,στα στασίδια,και περίμεναν την μεγάλη μέρα.Βιδωμένοι στα στασίδια με κόλλα και καρφιά,ξέχναγαν να φάνε,
και γιαυτό μόλις η Εδέμ άνοιξε τις πόρτες της στους εκλεκτούς,έπεσαν σαν τα τσακάλια και κατασπάραξαν τα πάντα .
Πίστευε λοιπόν ο Ιανός Λέλες στην νέα ουτοπία,πιο ρεαλιστική αυτή την φορά,
πιο κοντά του ηλικιακά,πιο σύγχρονη,κυρίως όμως,του έδινε μια πιο ισορροπημένη εκτίμηση οτι,αυτή την φορά η ιδεολογική του επιλογή,ήταν σωστή.
Ο Ανδρέας,αυτή η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα,ένας δεινόσαυρος και αρουραίος μαζί,ένας Ελπήνωρ,ένας Οιδίποδας και ένας Αλκιβιάδης.
Χαρισματικός και γοητευτικός,ρήτωρ,και ψεύτης,μορφωμένος καθηγητής στο δεξιό Μπέρκλευ,και αριστερός τροτσικιστής,ενοχικός,και καταδειναστευμένος γιός
απο τον γεροΠαπανδρέου,γυναικάς,και καταθλιπτικός,εργασιομανής και πότης,
όλα μαζί και τίποτε.
Τεράστιος την μιά,αλλά επικίνδυνος την άλλη,αυτοκαταστροφικός,
και πάνω απο όλα Υδροχόος,όπως καλή ώρα,ήταν και ο Ιανος Λέλες.
Ιανός Λέλες,πάντα Ιανός,και πάντα χαρακτηριστικός Υδροχόος,
του αέρα,και του τίποτα,του νερού και του άπειρου,μια στα σύννεφα,μια στα τάρταρα.
Κρυμμένος στις ασπρισμένες γειτονιές τους,την μιά στην γή βαθειά να ψάχνει,
να βρεί νερό,και στην άλλη φωτιά στο ήλιο έβρισκε,και λάβα φωτιάς στην γή
τελικά συναντούσε .
Το ένα όνομα Ιανός,το άλλο Λελές.Πίστευε,και είχε βαλθεί να πείσει και τους άλλους οτι,το όνομα του,κάτι έλεγε,για τον χαρακτήρα του,την καταγωγή του,και την σκούφια του .
Αλλοτε πίστευε οτι,το ΛΕ ήταν τίτλος τιμής, απο κάποιους Γάλλους,σε μιά από τις τόσες σταυροφορίες που πέρασαν απο την Μικρά Ασία,και κάποιος ευγενής την άραξε εκεί,και νάσου η ευγενική καταγωγή.
Το διπλό όμως Λελέ,μπέρδευε τα πράγματα,ακόμη μια ψευδαίσθηση.
Αν και,αναρωτιόταν συχνά σε στιγμές έκρηξης μεγαλείου,ματαιοδοξίας και μεγαλοπρέπειας μήπως πράγματι κάτι σημαντικό σήμαινε.
Ομως η δεύτερη συλλαβή του ονόματος του (ΛΕΣ),προερχόταν απλά,
απο το γεγονός οτι,πάντα έλεγε,''Λες,Λες'',και έτσι προέκυψε το ΛΕΛΕΣ .
Ο Ιανός Λέλες,την εποχή εκείνη ήταν Πασόκ,θαυμαστής και οπαδός του μεγάλου Ανδρέα,με την καλοκύθα της αλλαγής στο κεφάλι,σαν σαρίκι,
και τον καινούργιο κόσμο που θα ερχόταν στην χώρα και στον ίδιο προσωπικά. Κάνοντας πιρρουέτες κάθε μέρα,μεταξύ του ενός και του άλλου,
μεταξύ φθοράς και αλλαγής,μεταξύ ιδεολογίας και ανάγκης επιβίωσης,
τούκατσε τελικά,να παρατήσει την πολιτική σαν ενασχόληση σοβαρή,
και να γίνει ένας καλός επαγγελματίας.
Είχε αλλάξει ήδη κάποιες δουλειές,βρέθηκε να δουλεύει σε πολύ μικρή ηλικία σαν προιστάμενος μεγάλης εταιρείας λιανικού εμπορίου,και αμέσως μετά,
κάνοντας άλμα,και παίρνοντας πάλι ρίσκο στην αγκαλιά της GMH (GENERAL MOTOR HELLAS ) .
Η αποθέωση της ειρωνείας και η πλήρης εφαρμογή της θεωρίας της τυχαιότητας. Πριν απο μερικά χρόνια,μισούσε κάθε τι αμερικάνικο,και βρέθηκε να δουλεύει με την πιο αντιπροσοπευτική εταιρεία αμερικανιάς.
Ο μπάρμπαΔίας,κρυφογελούσε,πίσω απο τα μουστάκια του,και η Κίρκη ένοιωθε δικαιωμένη,πούχε και αυτή την φορά κερδίσει.
Απο το ''Εξω φονιάδες των λαών Αμερικάνοι'',και τις πέτρες που βροχή
πέταγε τότε στην πρεσβεία,βρέθηκε μεμιάς,μέσα στο άντρο του καπιταλισμού,
να μαζεύει τις πέτρες σε ένα κοφίνι που τούχαν κρεμάσει στο λαιμό .
Νίκησε ο λαός τον Οκτώβρη και μαζί με τους χιλιάδες οπαδούς του νέου σωτήρα βγήκε και ο Ιανός Λέλες στις πλατείες,βράχνιασε να φωνάζει,
προκαλούσε να τσακωθεί με όλους,να επικρατήσει το δίκιο του αγώνα,
να αποδειχθεί πως τα όνειρα επιτέλους βρήκαν δικαίωση,
και τα χρυσά κουτάλια,μαζί με τα ουρί του παραδείσου,τους περίμεναν όλους,
χωρίς καμμιά διάκριση.
Μπορεί αργότερα,να κατάλαβε οτι,και αυτή,ήταν,μια ακόμη ουτοπία,
ένα ψεύτικο όνειρο,μια πλάνη,και όταν κατακάθησε ο κουρνιαχτός,
έμεινε ενας γέρος και ανήμπορος Ανδρέας,ηττημένος,και παραδομένος
στην δίνη που ο ίδιος δημιούργησε,στο τερατούργημα που το τάιζε στο στόμα,
και στο τέλος τον δάγκωσε.Ομως δεν ήταν το δάγκωμα που τον πόνεσε,
ήταν το φτύσιμο απο το τέρας,που ο ίδιος είχε δημιουργήσει .
Ο Ιανός Λέλες όμως τότε,δεν σκεφτόταν με όρους μέλλοντος,
πάχυνε κιάλλο,για να βρεί η αλλαγή δικαίωση
και στην περίμετρο της μέσης, και δούλευε για να πετύχει το στόχο του.
Ενα στόχο προφανή εξωτερικά,που λεγόταν επιτυχία,χρήματα,εξουσία,
αλλά δυσλειτουργικό και δυσκολοερμήνευτο,όταν έπρεπε,
να αντιμετωπίσει τους πραγματικούς συνομιλητές του,που ήταν,
εκείνη η πλευρά του ευατού του,που τον αντιμετώπιζετότε,με ειρωνεία και μάλλον απέχθεια,τις πιο πολλές φορές.
Εκείνη την χρονιά ο Ιανός Λέλες,έκανε και το πρώτο του παιδί,μετά το σεισμό,
και πριν την αλλαγή,γεννήθηκε ο πρωτότοκος που δεν τον έβγαλε Ησαύ,
αλλά Ιακώβ,λίγο απο φόβο,να μην ξανασυμβει οτι έγινε στην Παλαιά Διαθήκη,
λίγο απο ματαιοδοξία,σαν Πατριάρχης των Εβραίων που ήταν ο Ιακώβ.
Συνδυαζόταν δε,με την αδιόρατη εντύπωση οτι,το γένος των Λελέδων,
έλκει την καταγωγή απο την Ιουδαία,ήταν δηλαδή κρυπτοΕβραίοι,
και τόκρυβαν επιμελώς,φοβούμενοι λες,την επανάκαμψη των στρατοπέδων συγκέντρωσης .
Γύρναγε ο κόσμος,και μαζί του,άλλοτε συμφωνούσε και γύρναγε και ο φίλος μας,
και άλλοτε στήλωνε τα πόδια και αντιστεκόταν,μόνο που αυτό κρατούσε λίγο,
και δεν τόπαιρνε κανείς είδηση .
Τα πόδια στην γή,το μυαλό στα σύνεφα να κάνει καντάδες στην πανσέληνο,
το μωρό που έκλαιγε,ο Ανδρέας πούβγαλε το ζιβάγκο και φόρεσε ζουρλομανδύα
σε όλους τους Ελληνες,η δουλειά που γινόταν σκλαβιά απο την μια,
και το πουγκί να γεμίζει,.ομως.
Ο ίδιος να μαθαίνει σιγά σιγά οτι,έχεις γρόσια έχεις γλώσσα .
Ετσι σε μια αδιάκοπη περιδιήνηση μιας εποχής που ήταν για όλους σημαδιακή,
όπου ακόμη δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τους καλούς απο τους κακούς,
το όμορφο ήταν όμορφο αν ήταν δικό μας,και το άσχημο ξεχώριζε,αφού ήταν των άλλων πάντα.
Συνελόντι ειπείν,ζούσε ο Ιανός Λέλες,σε μια εποχή που το παρόν ήταν αδιάφορο,
το μέλλον ουρανομήκες,και το παρελθόν ξεχασμένο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Τα χρήματα στην εποχή εκείνη,είχαν πιο μεγάλη πέραση απο πριν,
οι υποσχέσεις τους έδιναν βάρος και αξία,και ο Ιανός Λέλες το εκμεταλεύτηκε.
Αρχιζε να βάζει τις βάσεις,να ξεπαράσει τις προσδοκιές του,
να ξεχάσει το νησί του Αιγαίου,να μην θυμάται την περίοδο της δικτατορίας,
και την σκοτεινή περίοδο που έζησε στα εφηβικά του χρόνια,
να τα βρεί με το πατέρα του,να τα σπάει πιο εύκολα με την μητέρα του,
να προσγειώνεται στην συζυγική ζωή,στο μικρό Ιακώβ,
και να ονειρεύεται την αλλαγή που θάρθει στην γή,όπως την είχε σχεδιάσει στο ουρανό του.
Ενας ουρανός απέραντος,επίπεδος,να μην χάνεται,και να μην κουράζει το μάτι,
και στο κέντρο,ο ήλιος.Στο δικό του κόσμο,ο ήλιος ήταν διπλός,πολύ φωτεινός στο κέντρο,και με φωτοστέφανο λευκό στις άκρες,βουτηγμένος στο βαθύ μπλέ,
μια ζωγραφιά που δεν εκτέθηκε ποτέ σε μουσείο.
Πάντα η παρακμή οδηγεί τους ανθρώπους στην δημιουργία εσωτερικών αντιστάσεων,εχθρών της καθημερινότητας,και της συνηθισμένης πεζογραφίας.
Ο Ιανός Λέλες,βυθιζόταν στην αποχαύνωση,της επιδίωξης,
και της αναγνώρισης με τα ανάλογα πάντα τιμήματα.
Νόμιζε οτι,κορόιδευε τους εσωτερικούς του αντιπάλους,
τους έταζε λαγούς με πετραχήλια,με αλλαγή,και την Ελλάδα στους Ελληνες,
και αμφότεροι αλληλοκοροιδευμόνοι πορεύονταν παρακάτω.
Ολα τα φεγγάρια της χρονιάς εκείνης,και της δεκαετίας που ξεκινούσε,
ήταν χλωμά,είχαν ένα ασθενικό φώς,σαν τον άρρωστο που αχνοβλέπει την επόμενη μέρα σαν την τελευταία,αλλά συγχρόνως ελπίζει οτι,
πάλι ενα θαύμα θα συμβεί,και θα ξαναρχίσει να μετρά απο την αρχή.
Η ψευδαίσθηση μαζί με την ελπίδα παρέα.
Αρχιζε μια δεκαετία,και όλα πήγαν καλά για λίγους,και άσχημα για τους περισσότερους.
Οσοι πούλησαν σε τιμή ευκαιρίας ευνοήθηκαν,όσοι περίμεναν έχασαν,
και τον παράδεισο που τους έταξαν,και την ζωή τους που ισοπεδώθηκε
χωρίς να το πάρουν είδηση.
Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια μετά,για να καταλάβουν όλοι οτι,
τζάμπα αρμενίζαμε,η στην καλλίτερη,πολύ νέκταρ είπιαμε,και μεθυσμένοι και άκοντες χάθήκαμε .
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
ΥΓ ΕΠΟΜΕΝΟ:ΣΚΑΛΙ 4 1969 ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΚΡΥΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου