Επιτέλους,έχουμε αποκτήσει το δικό μας βουνό,και αυτή την εποχή ήρθαμε να το παραλάβουμε και να εγκατασταθούμε σε αυτό.Το τηράγαμε απο μακρυά φαινόταν θεόρατο και απρόσιτο ..
Ωραία,σκεφτήκαμε,θάναι άνετα,θάχουμε μπόλικο χώρο και για τα σκυλιά και για τις τίγρεις που πάντα θέλαμε να είχαμε στο κτήμα μας.Αφού πέρασε το βουνό στην ιδιοκτησία μας,το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να έχουμε μπόλικες τίγρεις,αυτά τα πολύ γρήγορα και εντυπωσιακά ζώα.Που,να τρέχεις να βάλεις συστήματα ασφαλείας,ήταν πολύ ακριβά,θέλανε και συντήρηση,άσε που κάποιος έπρεπε να τα παρακολουθεί .Ενω με τα σκυλιά και τις τίγρεις,θάχαμε το κεφάλι μας ήσυχο απο θέματα ασφάλειας .Για μας,ήταν πολύ σημαντικό να νοιώθουμε ασφαλείς.
Δεν βλέπεις,τι γίνεται στο κόσμο,κάθε μέρα και πιο πολλοί μετανάστες έρχονται κατά δώθε.Στην αρχή,ήταν λίγοι.Στην συνέχεια,όλοι,και κυρίως τα μέσα ,τους κυνηγούσαν για να τους δούμε και εμείς οι υπόλοιποι.Κάποιοι,δεν ήξεραν πως είναι οι μετανάστες φατσικά,κάποιοι πίστευαν,οτι είχαν πιο πολλά δόντια και έτσι έτρωγαν περισσότερο,κάποιοι άλλοι,οτι είχαν πιο πολλά δαχτυλα για να κλέβουν πιο γρήγορα,και κάποιοι άλλοι,οτι είχαν περισσότερα χέρια για να σκάβουν πιο βαθιά και να μην χρειάζονται τσάπες και μηχανήματα .
Τελικά,δεν ήταν και πολύ διαφορετικοί ,λίγο έως πολύ,πιο μαύροι,επειδή καθόταν στο ήλιο πολυ ώρα.Δεν είχαν εμφανείς διαφορές,εκτός απο κείνο το χαζοκακόμοιρο ύφος που σκόπιμα είχαν, για να μας γελάσουν .
Τα σοβαρά μέσα,τηλεοράσεις και sites είχαν συμφωνήσει να συγκινούνται με μέτρο,το τόνο της σάρκας.Είχαν βάλει απαλλαγή το ένα τόνο σάρκα,κάτω απο αυτόν δεν μας ενδιέφερε,όμως πάνω απο δέκα τόνους σάρκες,ήταν θέμα.
Επίσης, οι τηλεοράσεις είχαν και κανόνες εμπλοκής,να ήταν η βάρκα σκισμένη,νάχε φουρτούνα και να τους ρίχνουν στα κύματα οι δουλέμποροι,και οι κάμερες να τους παίρνουν κοντινά πλάνα για νάναι η εικόνα πούρχεται σπίτι σου καθαρή,για να χαίρεσαι,και να φοβάσαι συγχρόνως .
Την άλλη μέρα μπορούσες να πας στους χώρους συγκέντρωσης και να πάρεις μερικά κιλά κρέας ,ήταν σχεδόν τζάμπα .
Μερικοί,σκεφτόταν και πιο φιλοσοφικά,στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν μηχανήματα,είχαν αντί για αυτά σκλάβους, άρα το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα. Τζάμπα κρέας,και εσύ αραχτός να φιλοσοφείς,να οραματίζεσαι για την πλέρια δικαιοσύνη,την εμβάθυνση της δημοκρατίας, και την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος .
Επειδή λοιπόν,όπως βλέπαμε στην τηλεόραση,δεν τους έπνιγαν όλους στη θάλασσα,αλλά επιβιώνανε μπόλικοι,ήταν και οι τζιχαντιστές στο κατώφλι μας, αποφασίσαμε στο βουνό μας να βάλουμε σκυλιά και τίγρεις .
Τα σκυλιά να τους φοβίζουν,και οι τίγρεις να τους κυνηγούν,σαν τότε που ρίχνανε στα κολοσσαία και γέλαγαν οι χαχόλοι δημοκράτες ρωμαίο,έλληνες και λοιποί δημοκράτες λαοί .
Εμείς,δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοια πράγματα παρουσία κόσμου,θα το κάναμε με σεβασμό στα δικαιώματα τους,και σεβασμό στην ιδιωτική ζωή όσων πέρναγαν το όριο του βουνού.
Αν βρίσκανε τίγρεις στο δρόμο τους,εμείς δεν είχαμε καμμιά ευθύνη ,ήταν θέμα δικό τους και των τίγρεων,να βρούν μαι λύση,ένα έντιμο συμβιβασμό βρε αδελφέ.
Φθάσαμε λοιπόν στο βουνό μας,απο κοντά φαινόταν πιο απόκρημνο αν και μικρότερο.Απο την βορινή πλευρα του,έξεχαν βράχια,και καραφλά μέρη,έπεφτε ο ήλιος και νόμιζες οτι ήταν ξανθά κεφάλια που σε προκαλούσαν να κάνεις κάτι, να αναμετρηθείς,να κρυφτείς,σου δημιουργούσε η εικόνα αυτή ενα φόβο.
Πως ανεβαίνεις εκεί πάνω και πως προσεγίζεις την πλευρά αυτή του βουνού σου ..
Ηταν θέμα ..
Στην νοτινή πλευρά,τα πράγματα ήταν πολυ διαφορετικά ,πιο ήπια ,πράσινο παντού ,ψηλά δέντρα,έκαναν παχύ ίσκιο,να κάτσεις να αράξεις και να μην πας πουθενά.Το νερό κατέβαινε περίεργα απο πάνω προς τα κάτω ,ξεκίναγε απο τα αποκρημνα μέρη,αλλά δεν τόβλεπες,ήταν κάτω απο τα βράχια και κατέληγε στα εύφορα μέρη,ξαπλωμένα νερά ,χαλαρά,και άνετα,πότιζαν την επιφάνεια πούταν γεμάτα χόρτα και δέντρα .
Υπήρχε μόνο ένας δρόμος,ξεκίναγε απο τους πρόποδες και έφτανε ίσαμε την κορφή.Επίτηδεςτον είχαν κάνει έτσι,να ελέγχουν την κίνηση,ποιος ανεβαίνει ποιος κατεβαίνει ,και είχαν κάνει και την εξής ακόμη πονηριά ,στην αρχή ήταν πλατύς,χωρούσαν πολλοί άνθρωποι και αυτοκίνητα,άνετα,βολικά,όσο ανέβαινες στένευε,μέχρι που στο τέλος προς την κορυφή ίσα -ίσα που περνούσε ένα αυτοκίνητο.Επρεπε να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου,σχεδόν στο γκρεμό για περάσει ο άλλος .
Οταν ανέβαινες,σταματούσες δεξιά,μπορεί να έμπαινες και στο χαντάκι,αλλά ήσουν σίγουρος οτι δεν θα γκρεμοτσακιστείς.Αυτός που κατέβαινε πήγαινε αριστερά και μια σταβοτιμονιά μπορούσε να βρεθεί εκτός βουνοζώνης.
Αν κατέβαινες,περίμενες αυτόν που πήγαινε δεξιά ανεβαίνοντας να είναι προσεκτικός και βασισόζουν σε αυτόν,κάθε στρίμωγμα απο τον δεξιό αναβάτη οδηγούσε στον γκρεμό.Ασε, χάλια ήταν εκεί ψηλά ..
Ομως εμείς,που θα είμαστε κάτοικοι αυτού του βουνού,έπρεπε να ξέρουμε πως να ανεβαίνουμε,πως να κατεβαίνουμε,που πήγαζε το νερό ,με λίγα λόγια να ελέγχουμε τις πηγές ζωής του βουνού,να βάλουμε κάπου τα σκυλιά,και κάπου αλλού τις τίγρεις ,μην και αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους ..
Ομως αυτό το βουνό πάντα είχε κίνηση,ήταν Μάιος,καλή ώρα,ανέβαινες στην αρχή,μια χαρά δρόμος,σε μια στροφή έπεφτες πάνω στην γεροχειμώνα που κατεβαινε με προσοχή ,ασθμαίνονοντας απο την ζέστη και την κούραση.Μόλις που προλάβαινε να κρυφτεί πριν τον λειώσει ο ζεστός ήλιος .
Στην μέση της διαδρομής,εκεί που άρχιζε να στενεύει,νάσου να κατεβαίνει η ανθοφόρα και φυλλοβόλος άνοιξη,τόχε υπολογίσει οτι, μέχρι να κατέβει, τα χόρτα απο πράσινα θα γινόταν μπέζ, και στερημένα απο χυμούς,θάσπαγαν σαν τα φύσαγε ο εξάδελφος βοριάς που καραδοκούσε πάντα στις απόκρημνες πλαγιές.
Σε κάθε αλλαγή εποχής,υπήρχαν και στάσεις,για να ξαποστάσουν πιο πολύ,οι ανεβαίνοντες,και για λίγο,οι κατεβαίνοντες .
Είχαμε στήσει στα διάσελα και στα σκιερά μέρη ξύλινες κατασκευές και είχαμε βάλει και τηλεοράσεις να ενημερώνονται οι ανεβοκατεβαίνοντες .
Η τηλεόραση ήταν το επίσημο μέσο του βουνού μας,ακούγαμε ειδήσεις,βλέπαμε είτε τις ξερακιανές φραγκόκοτες,που λέγαν,υποτίθεται τα νέα,είτε νεαρές χαριτόβρυτες,που κάναν ρεπορτάζ,φωνάζοντας και σκούζοντας σαν τον ξεχασμένο τους οργασμό .
Εσφαξε κάποιος το παιδί του,πω-πω συγκίνηση,άντε πάλι απο την αρχή,τύποι αρχαιόβλακες,και αριστοδήμονες,να λένε,τα μικρόφωνα να μουγγανίζουν απο την συγκίνηση και την αγανάκτηση,κρατημένα δάκρυα και ιδρωμένες παλάμες ,με τίμιο ίδρωτα ,και το μαρκούτσι που μπλέκεται στα πόδια της, με τα ψιλοτάκουνα και το βαμμένο βλέφαρο .
Ο δρόμος,ένα ατέλειωτο στροφιλίκι,πρώτη στροφή δεξιά,και αμέσως μια κλειστή αριστερά ,να θυμηθώ,να μετρήσω πόσες αριστερές και πόσες δεξιές στροφές υπήρχαν μέχρι πάνω .Ελπίζω,να μην χρειαστεί να μετρήσω τις ίδιες κατεβαίνοντας .
Ομως,ήμουν σίγουρος οτι,οι δεξιές ήταν πιο πολλές,αλλά οι αριστερές πιο απότομες ,ήθελε προσοχή σε αυτές ,μην βρεθείς ξαφνικά να μετράς τα βράχια, και τα χαλικια άσε που παραμόνευαν και οι τίγρεις .
Για ένα διαβολεμενο λόγο,που δεν ηξερα ακόμη, οι τίγρεις δεν πάταγαν στο δρόμο,ήταν πάντα εκτός δρόμου.Τις εβλεπες να λιάζονται στο ήλιο και τις θαύμαζες,όμορφες και ριγωτές όπως ήταν .
Αλλοίμονο σου όμως,εαν ξεστράτιζες.Είχαμε μάθει απο την Βικιπαίδεια, οτι οι σκούροι άνθρωποι που ζούσαν ανατολικά,δεν περπάταγαν στους δρόμους,και προτιμούσαν να σκαρφαλωνουν στις πλαγιές .Γιαυτό,και η λύση με τις τίγρεις ,ήταν όλα μελετημένα .
Το βουνό μας,ήταν μέρος μιας οροσειράς που επεκτεινόταν σε πολλές κατευθύνσεις,δημιουργούσε συμπλέγματα,το ένα ακουμπούσε το άλλο,και όλα μαζί κάναν ενότητα απο βουνά,ακούνητα.Αλλα ήταν πιο ψηλά,άλλα πιο χαμηλά. Τα ψηλά,έβλεπαν τα χαμηλά,απο το ύψος τους, και δεν τους ξέφυεγε τίποτε απο όσα γινόντουσαν στα πιο χαμηλά .
Ενα ακόμη περίεργο πράγμα βρε παιδί μου,χαμηλά,ήταν πιο χαλαρά ,όσο πήγαινες πιο ψηλα,γινόντουσαν πιο σφιχτόκωλα και πιο προσεκτικά και οργανωμένα .
Το βουνό,είχε σύστημα και κονόνες ,Τους τηρούσαν όλοι ,χωρίς καμμία εξαίρεη
Τι δεν καταλαβαίνετε ;
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Ωραία,σκεφτήκαμε,θάναι άνετα,θάχουμε μπόλικο χώρο και για τα σκυλιά και για τις τίγρεις που πάντα θέλαμε να είχαμε στο κτήμα μας.Αφού πέρασε το βουνό στην ιδιοκτησία μας,το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να έχουμε μπόλικες τίγρεις,αυτά τα πολύ γρήγορα και εντυπωσιακά ζώα.Που,να τρέχεις να βάλεις συστήματα ασφαλείας,ήταν πολύ ακριβά,θέλανε και συντήρηση,άσε που κάποιος έπρεπε να τα παρακολουθεί .Ενω με τα σκυλιά και τις τίγρεις,θάχαμε το κεφάλι μας ήσυχο απο θέματα ασφάλειας .Για μας,ήταν πολύ σημαντικό να νοιώθουμε ασφαλείς.
Δεν βλέπεις,τι γίνεται στο κόσμο,κάθε μέρα και πιο πολλοί μετανάστες έρχονται κατά δώθε.Στην αρχή,ήταν λίγοι.Στην συνέχεια,όλοι,και κυρίως τα μέσα ,τους κυνηγούσαν για να τους δούμε και εμείς οι υπόλοιποι.Κάποιοι,δεν ήξεραν πως είναι οι μετανάστες φατσικά,κάποιοι πίστευαν,οτι είχαν πιο πολλά δόντια και έτσι έτρωγαν περισσότερο,κάποιοι άλλοι,οτι είχαν πιο πολλά δαχτυλα για να κλέβουν πιο γρήγορα,και κάποιοι άλλοι,οτι είχαν περισσότερα χέρια για να σκάβουν πιο βαθιά και να μην χρειάζονται τσάπες και μηχανήματα .
Τελικά,δεν ήταν και πολύ διαφορετικοί ,λίγο έως πολύ,πιο μαύροι,επειδή καθόταν στο ήλιο πολυ ώρα.Δεν είχαν εμφανείς διαφορές,εκτός απο κείνο το χαζοκακόμοιρο ύφος που σκόπιμα είχαν, για να μας γελάσουν .
Τα σοβαρά μέσα,τηλεοράσεις και sites είχαν συμφωνήσει να συγκινούνται με μέτρο,το τόνο της σάρκας.Είχαν βάλει απαλλαγή το ένα τόνο σάρκα,κάτω απο αυτόν δεν μας ενδιέφερε,όμως πάνω απο δέκα τόνους σάρκες,ήταν θέμα.
Επίσης, οι τηλεοράσεις είχαν και κανόνες εμπλοκής,να ήταν η βάρκα σκισμένη,νάχε φουρτούνα και να τους ρίχνουν στα κύματα οι δουλέμποροι,και οι κάμερες να τους παίρνουν κοντινά πλάνα για νάναι η εικόνα πούρχεται σπίτι σου καθαρή,για να χαίρεσαι,και να φοβάσαι συγχρόνως .
Την άλλη μέρα μπορούσες να πας στους χώρους συγκέντρωσης και να πάρεις μερικά κιλά κρέας ,ήταν σχεδόν τζάμπα .
Μερικοί,σκεφτόταν και πιο φιλοσοφικά,στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν μηχανήματα,είχαν αντί για αυτά σκλάβους, άρα το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα. Τζάμπα κρέας,και εσύ αραχτός να φιλοσοφείς,να οραματίζεσαι για την πλέρια δικαιοσύνη,την εμβάθυνση της δημοκρατίας, και την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος .
Επειδή λοιπόν,όπως βλέπαμε στην τηλεόραση,δεν τους έπνιγαν όλους στη θάλασσα,αλλά επιβιώνανε μπόλικοι,ήταν και οι τζιχαντιστές στο κατώφλι μας, αποφασίσαμε στο βουνό μας να βάλουμε σκυλιά και τίγρεις .
Τα σκυλιά να τους φοβίζουν,και οι τίγρεις να τους κυνηγούν,σαν τότε που ρίχνανε στα κολοσσαία και γέλαγαν οι χαχόλοι δημοκράτες ρωμαίο,έλληνες και λοιποί δημοκράτες λαοί .
Εμείς,δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοια πράγματα παρουσία κόσμου,θα το κάναμε με σεβασμό στα δικαιώματα τους,και σεβασμό στην ιδιωτική ζωή όσων πέρναγαν το όριο του βουνού.
Αν βρίσκανε τίγρεις στο δρόμο τους,εμείς δεν είχαμε καμμιά ευθύνη ,ήταν θέμα δικό τους και των τίγρεων,να βρούν μαι λύση,ένα έντιμο συμβιβασμό βρε αδελφέ.
Φθάσαμε λοιπόν στο βουνό μας,απο κοντά φαινόταν πιο απόκρημνο αν και μικρότερο.Απο την βορινή πλευρα του,έξεχαν βράχια,και καραφλά μέρη,έπεφτε ο ήλιος και νόμιζες οτι ήταν ξανθά κεφάλια που σε προκαλούσαν να κάνεις κάτι, να αναμετρηθείς,να κρυφτείς,σου δημιουργούσε η εικόνα αυτή ενα φόβο.
Πως ανεβαίνεις εκεί πάνω και πως προσεγίζεις την πλευρά αυτή του βουνού σου ..
Ηταν θέμα ..
Στην νοτινή πλευρά,τα πράγματα ήταν πολυ διαφορετικά ,πιο ήπια ,πράσινο παντού ,ψηλά δέντρα,έκαναν παχύ ίσκιο,να κάτσεις να αράξεις και να μην πας πουθενά.Το νερό κατέβαινε περίεργα απο πάνω προς τα κάτω ,ξεκίναγε απο τα αποκρημνα μέρη,αλλά δεν τόβλεπες,ήταν κάτω απο τα βράχια και κατέληγε στα εύφορα μέρη,ξαπλωμένα νερά ,χαλαρά,και άνετα,πότιζαν την επιφάνεια πούταν γεμάτα χόρτα και δέντρα .
Υπήρχε μόνο ένας δρόμος,ξεκίναγε απο τους πρόποδες και έφτανε ίσαμε την κορφή.Επίτηδεςτον είχαν κάνει έτσι,να ελέγχουν την κίνηση,ποιος ανεβαίνει ποιος κατεβαίνει ,και είχαν κάνει και την εξής ακόμη πονηριά ,στην αρχή ήταν πλατύς,χωρούσαν πολλοί άνθρωποι και αυτοκίνητα,άνετα,βολικά,όσο ανέβαινες στένευε,μέχρι που στο τέλος προς την κορυφή ίσα -ίσα που περνούσε ένα αυτοκίνητο.Επρεπε να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου,σχεδόν στο γκρεμό για περάσει ο άλλος .
Οταν ανέβαινες,σταματούσες δεξιά,μπορεί να έμπαινες και στο χαντάκι,αλλά ήσουν σίγουρος οτι δεν θα γκρεμοτσακιστείς.Αυτός που κατέβαινε πήγαινε αριστερά και μια σταβοτιμονιά μπορούσε να βρεθεί εκτός βουνοζώνης.
Αν κατέβαινες,περίμενες αυτόν που πήγαινε δεξιά ανεβαίνοντας να είναι προσεκτικός και βασισόζουν σε αυτόν,κάθε στρίμωγμα απο τον δεξιό αναβάτη οδηγούσε στον γκρεμό.Ασε, χάλια ήταν εκεί ψηλά ..
Ομως εμείς,που θα είμαστε κάτοικοι αυτού του βουνού,έπρεπε να ξέρουμε πως να ανεβαίνουμε,πως να κατεβαίνουμε,που πήγαζε το νερό ,με λίγα λόγια να ελέγχουμε τις πηγές ζωής του βουνού,να βάλουμε κάπου τα σκυλιά,και κάπου αλλού τις τίγρεις ,μην και αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους ..
Ομως αυτό το βουνό πάντα είχε κίνηση,ήταν Μάιος,καλή ώρα,ανέβαινες στην αρχή,μια χαρά δρόμος,σε μια στροφή έπεφτες πάνω στην γεροχειμώνα που κατεβαινε με προσοχή ,ασθμαίνονοντας απο την ζέστη και την κούραση.Μόλις που προλάβαινε να κρυφτεί πριν τον λειώσει ο ζεστός ήλιος .
Στην μέση της διαδρομής,εκεί που άρχιζε να στενεύει,νάσου να κατεβαίνει η ανθοφόρα και φυλλοβόλος άνοιξη,τόχε υπολογίσει οτι, μέχρι να κατέβει, τα χόρτα απο πράσινα θα γινόταν μπέζ, και στερημένα απο χυμούς,θάσπαγαν σαν τα φύσαγε ο εξάδελφος βοριάς που καραδοκούσε πάντα στις απόκρημνες πλαγιές.
Σε κάθε αλλαγή εποχής,υπήρχαν και στάσεις,για να ξαποστάσουν πιο πολύ,οι ανεβαίνοντες,και για λίγο,οι κατεβαίνοντες .
Είχαμε στήσει στα διάσελα και στα σκιερά μέρη ξύλινες κατασκευές και είχαμε βάλει και τηλεοράσεις να ενημερώνονται οι ανεβοκατεβαίνοντες .
Η τηλεόραση ήταν το επίσημο μέσο του βουνού μας,ακούγαμε ειδήσεις,βλέπαμε είτε τις ξερακιανές φραγκόκοτες,που λέγαν,υποτίθεται τα νέα,είτε νεαρές χαριτόβρυτες,που κάναν ρεπορτάζ,φωνάζοντας και σκούζοντας σαν τον ξεχασμένο τους οργασμό .
Εσφαξε κάποιος το παιδί του,πω-πω συγκίνηση,άντε πάλι απο την αρχή,τύποι αρχαιόβλακες,και αριστοδήμονες,να λένε,τα μικρόφωνα να μουγγανίζουν απο την συγκίνηση και την αγανάκτηση,κρατημένα δάκρυα και ιδρωμένες παλάμες ,με τίμιο ίδρωτα ,και το μαρκούτσι που μπλέκεται στα πόδια της, με τα ψιλοτάκουνα και το βαμμένο βλέφαρο .
Ο δρόμος,ένα ατέλειωτο στροφιλίκι,πρώτη στροφή δεξιά,και αμέσως μια κλειστή αριστερά ,να θυμηθώ,να μετρήσω πόσες αριστερές και πόσες δεξιές στροφές υπήρχαν μέχρι πάνω .Ελπίζω,να μην χρειαστεί να μετρήσω τις ίδιες κατεβαίνοντας .
Ομως,ήμουν σίγουρος οτι,οι δεξιές ήταν πιο πολλές,αλλά οι αριστερές πιο απότομες ,ήθελε προσοχή σε αυτές ,μην βρεθείς ξαφνικά να μετράς τα βράχια, και τα χαλικια άσε που παραμόνευαν και οι τίγρεις .
Για ένα διαβολεμενο λόγο,που δεν ηξερα ακόμη, οι τίγρεις δεν πάταγαν στο δρόμο,ήταν πάντα εκτός δρόμου.Τις εβλεπες να λιάζονται στο ήλιο και τις θαύμαζες,όμορφες και ριγωτές όπως ήταν .
Αλλοίμονο σου όμως,εαν ξεστράτιζες.Είχαμε μάθει απο την Βικιπαίδεια, οτι οι σκούροι άνθρωποι που ζούσαν ανατολικά,δεν περπάταγαν στους δρόμους,και προτιμούσαν να σκαρφαλωνουν στις πλαγιές .Γιαυτό,και η λύση με τις τίγρεις ,ήταν όλα μελετημένα .
Το βουνό μας,ήταν μέρος μιας οροσειράς που επεκτεινόταν σε πολλές κατευθύνσεις,δημιουργούσε συμπλέγματα,το ένα ακουμπούσε το άλλο,και όλα μαζί κάναν ενότητα απο βουνά,ακούνητα.Αλλα ήταν πιο ψηλά,άλλα πιο χαμηλά. Τα ψηλά,έβλεπαν τα χαμηλά,απο το ύψος τους, και δεν τους ξέφυεγε τίποτε απο όσα γινόντουσαν στα πιο χαμηλά .
Ενα ακόμη περίεργο πράγμα βρε παιδί μου,χαμηλά,ήταν πιο χαλαρά ,όσο πήγαινες πιο ψηλα,γινόντουσαν πιο σφιχτόκωλα και πιο προσεκτικά και οργανωμένα .
Το βουνό,είχε σύστημα και κονόνες ,Τους τηρούσαν όλοι ,χωρίς καμμία εξαίρεη
Τι δεν καταλαβαίνετε ;
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου