ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ..

Είμαστε ήδη στο 2107,χρόνια με χιόνια πολλά κυριολεκτικά και μεταφορικά,
έχουμε αφήσει πίσω μια ακόμη χρονιά και στεκόμαστε ενεοί,να παρατηρούμε τα εκατομμύρια δευτερόλπετα του 2016,που μόλις πριν μερικές μέρες γκρεμίστηκαν με θόρυβο απο μπροστά μας,και χάθηκαν για πάντα .
Ο χρόνος είναι γνωστό πιά απο τον μέγα Αλβέρτο,οτι είναι μια ουτοπία,
ίσως η μεγαλύτερη,αλλά συγχρόνως είναι και επίμονος και ξεροκέφαλος,
έτσι ώστε και μόνο απο την επιμονή του αυτή,να φαίνεται οτι,
και υπάρχει και ορίζει τα πάντα στην ζωή μας .
Εχουμε βρεί οτι,οι διαστάσεις δεν είναι οι γνωστές τρείς συν μία (χωροχρόνος), 
αλλά δέκα,που μάλιστα οι εξι καινούργιες καμπυλώνονται λυγίζουν,
με αποτέλεσμα να μην είμαστε βέβαιοι για τίποτε πιά,που βρισκόμαστε,με ποιούς και γιατί .

Ισως επειδή πιά οι άνθρωποι ξέρουν περισσότερα,φοβούνται ακόμη πιο πολύ,
χάνουν πιο πολλά,και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα καταπατώντας 
κάθε ηθική αρχή,που μέχρι σήμερα είχαν μέσα τους.
Αυτή η καταπάτηση,ίσως νάναι το αντίβαρο απέναντι σε ένα κόσμο 
που γίνεται κάθε πιο άδικος και πιο άνισος και μεγαλώνει την απόσταση 
που χωρίζει τον καθένα απο μας,από αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε και να κατανοήσουμε μόνοι μας.
Αφού λοιπόν έχουμε χάσει την επαφή με την γνώση,και την επαφή με αυτό που χαοτικά γίνεται εν αγνοία μας,αντί να προσπαθήσουμε να καλύψουμε την απόσταση,μένουμε ακίνητοι,παθητικοί και γινόμαστε δέκτες του κόσμου 
που γυρνάει γύρω απο το κεφάλι μας με απίστευτη ταχύητα και ένταση.

Η γνώση χάνεται,και αντικαθίσταται απο την πληροφορία,που μας έρχεται σαν τον ανεμοστρόβιλο καταπάνω μας,και εμείς ανήμποροι,βάζουμε τα χέρια μας να καλύψουμε το κεφάλι μας,αλλά,οι σαν βελόνες πληροφορίες,μας τρυπάνε και μας μπολιάζουν χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτε.
Το δηλητήριο περνάει στον εγκέφαλο μας,και ως δια μαγείας,
έχουμε μάθει οτι ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί,τι εκπέμπεται στο απέραντο σκουπιδότοπο του διαδικτύου,η στην αποβλακωτική ένεση,την τηλεόραση,
που τρυπάει τα νερουλιασμένα κορμιά και μας αφαιρεί κάθε αίσθηση .
Νεκροί,αγκυλωμένα χέρια,κολλημένα στο κινητό και το τηλεκοντρόλ,
άψυχα κορμιά αγάμητων καιρών,σπαταλούν τις στιγμές,
και έχουν την ψευδαίσθηση οτι ,άντε την καβατζάραμε και σήμερα.

Η εμπιστοσύνη χάθηκε οριστικά στην εποχή μας,και αντικαστάθηκε απο την μαζική αδιαφορία και το διαρκή υπολογισμό.
Οποιος εμπιστεύεται κάποιον,και  το κάνει ειλικρινά,δεν έχει το θάρρος να το πεί,αφού πια,ακόμη και να θέλουμε να εμπιστευτούμε,δεν το λέμε,μην και εκτεθούμε.
Νοιώθεις οτι,όταν λες ''σε εμπιστεύομαι '' ο άλλος αρχίζει και κάνει υπολογισμούς,
την μετράει την λέξη,την ψάχνει,την τεμαχίζει,της αλλάζει έννοια στο μικρό και αγέλαστο μυαλό του,και στο τέλος την απορρίπτει,αφού ο ίδιος δεν είναι ικανός να εμπιστευτεί ούτε τον σκύλο του,πως να πιστέψει οτι υπάρχει κάποιος άλλος που το μπορεί.

Η αλήθεια χάθηκε επίσης οριστικά,αν και αυτή δεν ήταν ποτέ ορισμένη,
και ο καθένας πάντα είχε μια δικιά του και πορευόταν .
Εστω όμως και έτσι,υπήρχαν κάποιες αλήθειες που ήταν αποδείξιμες 
και κοινά αποδεκτές απο το ελάχιστον αριθμό των δύο.
Η αλήθεια αντικαταστάθηκε απο το συνειδητό και υπολογισμένο ψέμμα,
απο την ενσυνείδητη απόκρυψη της,αφού δεν μπορούμε να την αντέξουμε εμείς οι ίδιοι,δεν μπορούν να την αντέξουν και οι άλλοι απένταντι μας.
Αρα δεν μπορείς,δεν ξέρεις,δεν θέλεις,βαριέσαι αφόρητα,
Λες οτι,δεν σε φέρνει σε δύσκολη θέση .Και εσύ και άλλος ξερετε 
και οι δύο καλά οτι,ψέμματα ανταλλάσετε μεταξύ σας,άρα είσαστε ίδιοι,
μικρόψυχοι και ασήμαντοι κόκκοι μιας ερήμου,που κάποιοι άλλοι φρόντισαν να την αφήσουν άνυδρη και απότιστη.

Ο σεβασμός χάθηκε και αντικαστάθηκε απο την καχυποψία και την γενικευμένη απαξίωση όλων.
Σε σέβομαι,σημαίνει οτι,αναγνωρίζω σε σένα κάτι,που είναι σημαντικό και μπορεί αυτό το κάτι,να βοηθήσει και μένα και αλλους,και αυτό το κάτι,το πέτυχες με κόπο, 
με θυσίες,με προσπάθειες.
Ομως σήμερα,δεν σε σέβομαι,σε υποπτεύομαι,οτι πέτυχες τόκανες με δόλιο 
και περίεργο τρόπο,με πονηριά,με διαπλοκή,και αφού δεν τόχω πετύχει και εγώ,
αρα γιατί να σε σεβαστώ,αξίζεις δεν αξίζεις,καλλίτερα να σε υποπτέυομαι,
μου είναι πιο βολικό.Είμαι μικρός,και θέλω να μείνω μικρός .

Η αγάπη,αυτή και εαν χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα απο την ζωή μας,
αυτή πια αντικαταστάθηκε απο την συνενόηση και την συμφωνία 
και κατάντησε μια χαζοχαρούμενη διαδικασία αναταλλαγής συναισθημάτων,
όπου όμως,τάχουμε στίψει,τάχουμε σταγνώσει,και τάχουμε απλώσει στην ταράτσα, 
να τα δούν οι άλλοι .
Γιατί,δεν μας νοιάζει πιά,αν νοιώθουμε,αν είμαστε γεμάτοι,
αλλά νάχουμε μια παρέα,και την περιφέρουμε σαν τον επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής .
Αγάπη ακόμη θεωρούμε την εξάρτηση,κυρίως την οικονομική,να φτιάξουμε ένα συνεταιρισμό,να βάλουμε ο κάθενας,οτι τούχει περισσέψει,λίγο απ'όλα,
σαν ενας καφές που χύθηκε στο βράσιμο .

Αν μιλήσουμε για τον έρωτα,τότε θα πρέπει να ψάξουμε πολύ βαθειά στο χρόνο 
και μέσα μας,για να βρούμε στο λεξικό,το λήμμα,που θα μας μεταφράσει 
τι ενοούσαμε με την λέξη έρωτας.
Ερωτας μαζί με την αγάπη απο σελοφάν,έρωτας χωρίς έψιλον,
η αγάπη έγινε παρέα,συντροφιά,και ψιλικατζίδικο,και ο έρωτας έφυγε 
αφού η βρώμα της απλυσιάς των θέλω μας,τον έστειλε στα βιβλία,στις τσόντες,
στα sites αναζήτησης επίπλαστων παραδείσων με ουρί και ουρά .

Σου μιλάω,αυτές τις λίγες φορές που αποφασίζω να ανοίξω το στόμα μου,
όταν δεν μασάω τα σκουπίδια,αλλά και που το κάνω,έστω και λίγο,
έστω και έτσι ,με ακούς;
Σου λέω έχω πρόβλημα,και εσύ μου λές και εγώ,και πρίν προλάβω 
να σου πω έστω επιφυλακτικά,έστω φοβισμένα,
εσύ έχεις ανοίξει το κουτάκι σου και λες το δικό σου.
Σου λέω θέλω την γνώμη σου,και την βοήθεια σου,και εσύ αντιδράς σαν αυτιστικό παιδί,με κάνεις να νοιώθω οτι έχω σύνδρομο down,και εσύ συνεχίζεις να μιλάς,
και εγώ πρέπει να είτε να σκύψω το κεφάλι μου και να σε λυπηθώ,είτε να σε αφήσω να μου λες,να μου λες.
Σου λέω πήγα εκεί,και πριν σου πώ οτιδήποτε,αρχίζεις να μου λες και εσύ, 
που πήγες,τί έκανες,πόσο όμορφα ήταν,και εγώ να κάθομαι να σε ακούω, 
να μου περγράφεις τι έκανες εσύ,και να θέλω να ξεχάσω οτι είμαι φίλος σου και να σε στείλω στο αγύριστο.
Σου μιλάω και δεν με ακούς,δεν με νοιώθεις,αν σου πω καλά για μένα,
θα μου πείς τα δικά σου καλά και θα νοιώθω οτι σε στεναχώρησα που στο είπα.
Αν σου πώ κακά για μένα,θα εισπράξω την θλιβερή σου θλίψη, 
και λόγια παρηγοριάς,μασημένα με φύλλα δάφνης και θα νοιώθω οτι,
το ευχαριστήθηκες,όχι γιατί ήμουν εγώ,αλλά γιατί δεν ήσουν εσύ .

Σήμερα,δεν πονάμε ελικρινά,έχουμε αντικαταστήσε τον πόνο, 
σαν συναίσθημα,με την  αποδοχή της μοίρας μας,με την αποδοχή οτι πονάμε, 
γιατί το θέλουν κάποιοι άλλοι .
Σημερα,δεν χαιρόμαστε,γιατί χαρά είναι να μπορείς να δώσεις στο άλλον 
την ευκαιρία να δείτε μαζί και να συμφωνήσετε οτι η ομορφιά είναι μέσα μας .
Πως όμως να συμφωνήσουμε,όταν δεν υπάρχει τίποτε εκεί μέσα,
τάχει φάει ο σκώρος,σαπισμένα κρεμμύδια,που βρωμάνε κατάντησε η ομορφιά ,για πέταμα όλα ...

Ακόμη και η θλίψη,ένα γνήσιο συναίσθημα για την απώλεια και την δυστυχία των άλλων,έγινε μια παγωμένη γκριμάτσα σε τσιτωμένα απο το μπότοξ πρόσωπα,
που το μόνο τους μέλημα είναι πως θα γυρίσουν το mode,από την λύπη στην συνηθισμένη θέση επιλογής,που κουβαλούν για πρόσωπο.
Βλέπεις την θλίψη στα παιδιά,άδολη,την βλέπεις στον κατατρεγμένο πρόσφυγα,
και την βλέπεις επίσης,με το χειρότερο και υποκριτικό τρόπο,στις βαμμένες  καραμουτσούνες των παρουσιαστών στις ειδήσεις.
Αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους εμάς,που την περιφέρουμε δεξιά-αριστερά κάνοντας υπερβολικές προσπάθειες να μην φανούμε,να μην ξεγελαστεί η σοβαρότητα,και καταντήσει γελειότητα .

Γιατί οι άνθρωποι κατάντησαν ζόμπυ;
Φταίει η κρίση,φταίει η αδυσώπητη ανισότητα που κάνεις τις διαφορές, 
κάθε μέρα και πιο μεγάλες και τις δικαιολογίες μας ,επίσης;
Φταίει η αίσθηση οτι,ο παράδεισος μας,αυτός που μας είχαν υποσχεθει,
δεν θα τον έχουμε ποτέ,φταίει το γεγονός οτι,μάθαμε να ζούμε πιά
με τα ψέμματα των άλλων που θέλαμε νάταν αλλιώς,
φταίει που δεν έχουμε το κουράγιο να πούμε φτάνει πιά,
φταίει που όλοι προδίδουν εύκολα, αβίαστα τα πάντα,
φταίει που δεν νοιώθουμε ενοχές για οτιδήποτε,
φταίνε οι άλλοι πάντα,φταίει η επιστήμη που έκαμε την ζωή μας, 
οθόνη με πλήκτρα,και την καθημερινότητα μας,αναζήτηση ,poste ,like, 
φταίει ο καιρός που θέλει να λειώνει χιόνια στούς πόλους,και να μας κρυώνει τους κώλους μας;
Φταίνε,ουκ έστι αριθμός.

Αφού λοιπόν όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα γιατί πάμε κόντρα σε αυτήν, 
και γιατί θέλουμε την μιζέρια και την βαρυσυνεφιά,να την θυμόμαστε, 
και να μιλάμε γιαυτή;
Ποιός σου είπε ρέ μην πω,ότι θέλω να μου λες πως ζώ,θέλω την τρύπα μου,
θέλω όλα αυτά που νομίζω οτι έχω,εσύ τι ζόρι τραβάς;
(Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει)

Αφήνω τα σχόλια και την απάντηση,στους ξύπνιους,και στους άλλους καλούς και σωστούς που δεν περιγράφονται  εδώ.

Εμείς,είμαστε η γενιά του Ταρκόφσκυ,αντε και λίγο απο Γκοντάρ,
Και για όσους δεν τους ξέρουν,δεν πειράζει,δεν θα σας το ζητήσουν δα,αύριο στο FB

ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ