Ελλάδα,ξημέρωσε Δευτέρα με πολύ κρύο,και ενα βοριά ανηλέητο,ένα αέρα που τα πάντα ξυρίζει σύριζα,και παγώνει το αίμα και τις καρδιές των ανθρώπων .Σε λίγη ώρα,αναμένουμε την επέλαση της λευκής νύχτας για να ολοκληρωθεί το σκηνικό της παγωνιάς .
Ομως σήμερα,οι ψυχές των ανθρώπων είναι ζεστές,από τα λόγια τις υποσχέσεις,τα καλυμένα δάκρυα,τα μεγάλα λόγια,τις ουρανομήκεις φωνές,την ανάταση και ανάσταση του έθνους,που παραδομένο στην ιστορική στιγμή ,νοιώθουν όλοι,οτι πήραν τα όνειρα εκδίκηση ..
Ποιός θα τολμήσει να αντιδράσει,ποιός έχει το θάρρος να πεί μια άλλη λέξη,πέρα απο τον Αλέξη,ποιος θα τολμήσει να σηκώσει έστω δειλά το χεράκι του και να μείνει σηκωμένο έστω για μερικά δευτερόλεπτα .
Ποιός τολμάει να πεί,έστω ενα αμήχανο όχι;κανείς απόλυτα .
Η Ελλάδα ζεί το ονειρό της και τον εκπλήρωση του μύθου της,ζεί το Μεσολόγγι,ζεί το Κούγκι,περιμένει να χορέψει στα αλώνια του Ζαλόγγου,μαζί ολοι,πάμε όπως τότε ..
Μια τεράστια αντίφαση όλα αυτά,όμως,τι σημασία έχει η παγωνιά,τι μπορεί να μας κάνει η παγωνιά,όταν οι καρδιές είναι τόσο ζεστές ;
Ξαπλωμένοι όλοι στις φλοκάτες μας,παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα σαν σε παράλληλα σύμπαντα,χαμένοι στην μετάφραση των όσων θέλουμε,καταλαβαίνουμε,και περιμένουμε .
Ελλάδα σήμερα,
Ενα οικόπεδο,μια σκηνή με καραβόπανα,αλλού γκρί,και αλλού μπλέ,με τεράστιες ραφές να ενώνουν τα κομμάτια,κάποια φύλλα,να είναι έτοιμα να ξεκολήσουν και πλακώσουν την μάζα που καθόταν,χαμουρευόταν και περίμενε να δεί το θέαμα .
Τρία,ήταν τα κυρίαρχα πρόσωπα ενδιαφέροντος,και αυτά που ξεσήκωναν το πλήθος,απο το οποίο,το μισό ήταν σε καταστολή,κατάθλιψη,και το άλλο μισό σε υπερδιέργερση,απο τα χάπια της αφασίας οι πρώτοι,και τα χάπια για την ονειρική εθνοσύνη οι δεύτεροι .
Ηταν εκεί,ο εθνικός μας ήρωας καραγκιόζης,πιο πέρα η ταπεινή εθνική μας πουτάνα Ρόζα,και στο βάθος,στα σκοτεινά,ο εθνικός μας μονόφθαλμος κύκλωπας .
Ο καραγκιόζης,η βάση του εθνικού μας υποσυνείδητου,ο καταφερτζής μπαγαπόντης και ρακένδυτος επισκέπτης του σαραγιού.
Με την μαγκούρα του,εθνικό σύμβολο της αντίστασης,για να απωθεί τις επιθέσεις του ξένου χατζηαβάτη,ποτισμένη με αίμα και ιδρώτα,τόσα χρόνια να πολεμάει τον ισχυρό .
Ο καραγκιόζης Ελλην,με την κουτοπονηριά του,που την θεωρεί εξυπνάδα και ευφυία,με την καμπούρα αποθήκη για όλες τις μπαγαποντιές του, σκυφτός,υποτακτικός όταν χρειάζεται,για πετύχει τα ρουσφέτια,να ρίξει, όχι τον πασά γιατί τον φοβάται,αλλά τον αντιπρόσωπό του.
Με αυτούς τους απεσταλμένους πάντα τα βρίσκει,μεταξύ,μιας κουμπαριάς,ενός τσίπουρου,και το απαραίτητο πάντα μπαξίσι που κανείς δεν έλεγε όχι .
Λέει ναι,σε όλα,όταν τα βρίσκει βολικά,και λέει όχι σε όλα πάλι,όταν τα βρίσκει άβολα .
Ακούει λίγο,δεν διαβάζει καθόλου,είναι αμόρφωτος αλλά έχει μαθητεύσει στα θρανία της ζωής,καπνίζει,κρύβει τα ευρώ στο μπαούλο και συγχρόνως κατακευρανώνει τους δεξιούς χατζηαβάτηδες που δεν πληρώνουν φόρους,βρίζει,μύτη γαμψή με κόκκινα στίγματα,και κεφάλα με το σαρίκι,η με το φέσι,ανάλογα.
Η Ρόζα,η εθνική μας ηθική,η πουτανιά που έχει αναχθεί σε μαγκιά,βαμμένα κόκκινα μαλλιά,βαμμένα κόκκινα νύχια στα χέρια και στα πόδια,ρούχα στενά με τα λίπη και τα πάχητα να ξεχειλίζουν,φούστα απο δέρμα σκύλου,που ζορίζεται όταν σκύβει,τρίζει σαν το καράβι στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,παπούτσια που στραβοπάτησαν και έγειραν, ζώνη καφέ που οι παλιές τρύπες έχασκαν ξεχειλωμένες απο την χρήση όταν η μέση ήταν μέση, και όχι ντουλάπα .
Μια μπλούζα μπλέ στενή να φαίνονται τα κάλλη,βυζιά που στέρεψαν,να φαίνονται όμως αρκετά,τόσο όσο,η πρόκληση θα αντάμωνε τα πεινασμένα βλέμματα .
Βαμένα χείλη έντονα,κόκινα συνήθως,και έλεγες,τί ωραία μηχανή για να σταμπάρισμα γενικώς .
Η Ρόζα ήταν πάντα όρθια,πάντα την θυμάμαι να μιλάει,να φωνάζει,να χορεύει,άλλοτε ενα βαρύ ζειμπέκικο,άλλοτε ενα τσιφτετέλι ,και πάντα το κεφάλι ψηλά και πάντα το κορμί λυγισμένο στο πλάι,σαν το δέντρο που μπορεί να λυγάει,αλλά ποτέ δεν πέφτει .
Είχε πολλά χιλιόμετρα γράψει,μια ένας,μια ο άλλος,ήρθαν και πέρασαν απο πάνω της,κατά τα βάθος αυτό ήθελε πάντα.
Μια κοινόχρηστη λεκάνη για τ'άπλυτα του κόσμου όλου,μια τρύπα για να κρύβει την αξιοπρέπεια της,όση,της έμεινε,τέλος πάντων .
Και στο βάθος ο Κύκλωψ.Ο κύκλωπας,ο μονόθφαλμος.
Ο τεράστιος,που ξαπλωμένος νωχελικά σε είκοσι φλοκάτες περιμένει, νάρθουν να τον κοροιδέψουν,οι άλλοι,οι ξύπνιοι .
Γιατί λες,τον έκανε ο θεός μονόφθαλμο;Για να έχει την εύκολη δικαιολογία,ότι με ένα μάτι τι να πρωτοπρολάβει να δεί και τι να καταλάβει .
Ο τύπος του αιώνιου βλάκα,που η φύση τον προίκισε,να έχει ένα μάτι, αφού βαριέται και κουράζεται να κοιτάει με δύο,που όρεξη να κοιτάς με δύο μάτια,συν άλλα δυό που σε κοιτάνε,τουλάχιστον τέσσερα.
Περνάνε μπροστά του,όλοι,λίγο απο μακρυά όμως,μην τον ξυπνήσουν,του ψιθυρίζουν τον όνομα τους και φεύγουν μακρυά .Ολοι το ίδιο όνομα..κανένας.
Ξαπλωμένος,αραχτός και άνετος,πίνει τον φραπέ του,και παρακολουθεί με το ένα γκαβό μάτι γύρω του,έχει αποφασίσει οτι,δεν τον νοιάζει τίποτε ,και έτσι περνάει η μέρα,κάθε μέρα .
Ο πατέρας του,τον είχε προειδοποιήσει,οτι θάρθει μια μέρα,κάποιος,που θα τον κοροιδέψει,κάποιος που θα του κάνει κακό,τουτόπε μιά, τουτόπε άπειρες φορές,ήξερε ο πατέρας του ότι,έτσι βλάκας και ευκολόπιστος που ήτανε,κάποιος πολύ εύκολα θα τον έφερνε βόλτα .
Και ήρθε,ο κάποιος,νάτος,μπήκε στην σκηνή ,έριξε μια λοξή ματιά στην γερο-Ρόζα,την χαιρέτησε με μια κίνηση,να μην φανεί οτι την ήξερε απο πριν,και βρέθηκε στο θέατρο σκιών δίπλα στο καραγκιόζη,εκεί σταμάτησε να πάρει δύναμη,να μάθει τα κόλπα.
Ο καραγκιόζης τον πήρε πρέφα-είναι αλήθεια οτι δεν τον πολυχώνευε- αλλα τούπε,''πρόσεξε'' ,έχεις μόνο μια ευκαιρία ..
Βάλτο το παλούκι βαθιά,να πονέσει,και μην γυρίσεις να κοιτάξεις ποτέ πίσω.
Αν τον τυφλώσεις με την μια,καλώς,αν όχι,τότε αλλοιμονό μας
Τι έγινε,τελικά δεν ξέρω ..
Ακουσα όμως οτι,έπεσε η τέντα και τους πλάκωσε όλους
Οι μόνοι που επέζησαν,ήταν ο Καραγκιόζης με κάτι σπασμένα πλευρά ,η Ρόζα με μια ελαφριά διάσειση,και ο κύκλωπας με ένα μάτι λιγώτερο ..
Αθάνατη φυλή,θα μου πείς ..
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Προφητεία Ησαία,το ανάγνωσμα.
Αδελφοί,ετοιμασθείτε,να ζήσετε την ενάρετη ζωή με το λιτό βίο,τα λίγα, πολύ λίγα,μέσα σε ένα εθνικό παραλήρημα,μέσα απο την αναγένηση της φυλής,και του έθνους.
Αύριο,τα λίγα ευρώ που θα ξερνούν τα μηχανήματα του διαβόλου,δεν θα είναι,παρά η τιμωρία,και η αυτοκάθαρση για το παράδεισο των ατέλειωτων δραχμών.
Η σωτηρία της ψυχής μας είναι μεγάλο πράγμα,και η σωτηρία του έθνους είναι ιερό καθήκον αδελφοί.
Γιαυτό,όλοι μαζί,ας αναφωνήσουμε με βροντερή φωνή ,
αποθανέτω η ψυχή μου,μετά των αλλοφύλλων ευρώ.
Δεν χρειαζόμαστε κανένα,είμαστε ο περιούσιος λαός και είμαστε στο παράδεισο...
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ
Ομως σήμερα,οι ψυχές των ανθρώπων είναι ζεστές,από τα λόγια τις υποσχέσεις,τα καλυμένα δάκρυα,τα μεγάλα λόγια,τις ουρανομήκεις φωνές,την ανάταση και ανάσταση του έθνους,που παραδομένο στην ιστορική στιγμή ,νοιώθουν όλοι,οτι πήραν τα όνειρα εκδίκηση ..
Ποιός θα τολμήσει να αντιδράσει,ποιός έχει το θάρρος να πεί μια άλλη λέξη,πέρα απο τον Αλέξη,ποιος θα τολμήσει να σηκώσει έστω δειλά το χεράκι του και να μείνει σηκωμένο έστω για μερικά δευτερόλεπτα .
Ποιός τολμάει να πεί,έστω ενα αμήχανο όχι;κανείς απόλυτα .
Η Ελλάδα ζεί το ονειρό της και τον εκπλήρωση του μύθου της,ζεί το Μεσολόγγι,ζεί το Κούγκι,περιμένει να χορέψει στα αλώνια του Ζαλόγγου,μαζί ολοι,πάμε όπως τότε ..
Μια τεράστια αντίφαση όλα αυτά,όμως,τι σημασία έχει η παγωνιά,τι μπορεί να μας κάνει η παγωνιά,όταν οι καρδιές είναι τόσο ζεστές ;
Ξαπλωμένοι όλοι στις φλοκάτες μας,παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα σαν σε παράλληλα σύμπαντα,χαμένοι στην μετάφραση των όσων θέλουμε,καταλαβαίνουμε,και περιμένουμε .
Ελλάδα σήμερα,
Ενα οικόπεδο,μια σκηνή με καραβόπανα,αλλού γκρί,και αλλού μπλέ,με τεράστιες ραφές να ενώνουν τα κομμάτια,κάποια φύλλα,να είναι έτοιμα να ξεκολήσουν και πλακώσουν την μάζα που καθόταν,χαμουρευόταν και περίμενε να δεί το θέαμα .
Τρία,ήταν τα κυρίαρχα πρόσωπα ενδιαφέροντος,και αυτά που ξεσήκωναν το πλήθος,απο το οποίο,το μισό ήταν σε καταστολή,κατάθλιψη,και το άλλο μισό σε υπερδιέργερση,απο τα χάπια της αφασίας οι πρώτοι,και τα χάπια για την ονειρική εθνοσύνη οι δεύτεροι .
Ηταν εκεί,ο εθνικός μας ήρωας καραγκιόζης,πιο πέρα η ταπεινή εθνική μας πουτάνα Ρόζα,και στο βάθος,στα σκοτεινά,ο εθνικός μας μονόφθαλμος κύκλωπας .
Ο καραγκιόζης,η βάση του εθνικού μας υποσυνείδητου,ο καταφερτζής μπαγαπόντης και ρακένδυτος επισκέπτης του σαραγιού.
Με την μαγκούρα του,εθνικό σύμβολο της αντίστασης,για να απωθεί τις επιθέσεις του ξένου χατζηαβάτη,ποτισμένη με αίμα και ιδρώτα,τόσα χρόνια να πολεμάει τον ισχυρό .
Ο καραγκιόζης Ελλην,με την κουτοπονηριά του,που την θεωρεί εξυπνάδα και ευφυία,με την καμπούρα αποθήκη για όλες τις μπαγαποντιές του, σκυφτός,υποτακτικός όταν χρειάζεται,για πετύχει τα ρουσφέτια,να ρίξει, όχι τον πασά γιατί τον φοβάται,αλλά τον αντιπρόσωπό του.
Με αυτούς τους απεσταλμένους πάντα τα βρίσκει,μεταξύ,μιας κουμπαριάς,ενός τσίπουρου,και το απαραίτητο πάντα μπαξίσι που κανείς δεν έλεγε όχι .
Λέει ναι,σε όλα,όταν τα βρίσκει βολικά,και λέει όχι σε όλα πάλι,όταν τα βρίσκει άβολα .
Ακούει λίγο,δεν διαβάζει καθόλου,είναι αμόρφωτος αλλά έχει μαθητεύσει στα θρανία της ζωής,καπνίζει,κρύβει τα ευρώ στο μπαούλο και συγχρόνως κατακευρανώνει τους δεξιούς χατζηαβάτηδες που δεν πληρώνουν φόρους,βρίζει,μύτη γαμψή με κόκκινα στίγματα,και κεφάλα με το σαρίκι,η με το φέσι,ανάλογα.
Η Ρόζα,η εθνική μας ηθική,η πουτανιά που έχει αναχθεί σε μαγκιά,βαμμένα κόκκινα μαλλιά,βαμμένα κόκκινα νύχια στα χέρια και στα πόδια,ρούχα στενά με τα λίπη και τα πάχητα να ξεχειλίζουν,φούστα απο δέρμα σκύλου,που ζορίζεται όταν σκύβει,τρίζει σαν το καράβι στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,παπούτσια που στραβοπάτησαν και έγειραν, ζώνη καφέ που οι παλιές τρύπες έχασκαν ξεχειλωμένες απο την χρήση όταν η μέση ήταν μέση, και όχι ντουλάπα .
Μια μπλούζα μπλέ στενή να φαίνονται τα κάλλη,βυζιά που στέρεψαν,να φαίνονται όμως αρκετά,τόσο όσο,η πρόκληση θα αντάμωνε τα πεινασμένα βλέμματα .
Βαμένα χείλη έντονα,κόκινα συνήθως,και έλεγες,τί ωραία μηχανή για να σταμπάρισμα γενικώς .
Η Ρόζα ήταν πάντα όρθια,πάντα την θυμάμαι να μιλάει,να φωνάζει,να χορεύει,άλλοτε ενα βαρύ ζειμπέκικο,άλλοτε ενα τσιφτετέλι ,και πάντα το κεφάλι ψηλά και πάντα το κορμί λυγισμένο στο πλάι,σαν το δέντρο που μπορεί να λυγάει,αλλά ποτέ δεν πέφτει .
Είχε πολλά χιλιόμετρα γράψει,μια ένας,μια ο άλλος,ήρθαν και πέρασαν απο πάνω της,κατά τα βάθος αυτό ήθελε πάντα.
Μια κοινόχρηστη λεκάνη για τ'άπλυτα του κόσμου όλου,μια τρύπα για να κρύβει την αξιοπρέπεια της,όση,της έμεινε,τέλος πάντων .
Και στο βάθος ο Κύκλωψ.Ο κύκλωπας,ο μονόθφαλμος.
Ο τεράστιος,που ξαπλωμένος νωχελικά σε είκοσι φλοκάτες περιμένει, νάρθουν να τον κοροιδέψουν,οι άλλοι,οι ξύπνιοι .
Γιατί λες,τον έκανε ο θεός μονόφθαλμο;Για να έχει την εύκολη δικαιολογία,ότι με ένα μάτι τι να πρωτοπρολάβει να δεί και τι να καταλάβει .
Ο τύπος του αιώνιου βλάκα,που η φύση τον προίκισε,να έχει ένα μάτι, αφού βαριέται και κουράζεται να κοιτάει με δύο,που όρεξη να κοιτάς με δύο μάτια,συν άλλα δυό που σε κοιτάνε,τουλάχιστον τέσσερα.
Περνάνε μπροστά του,όλοι,λίγο απο μακρυά όμως,μην τον ξυπνήσουν,του ψιθυρίζουν τον όνομα τους και φεύγουν μακρυά .Ολοι το ίδιο όνομα..κανένας.
Ξαπλωμένος,αραχτός και άνετος,πίνει τον φραπέ του,και παρακολουθεί με το ένα γκαβό μάτι γύρω του,έχει αποφασίσει οτι,δεν τον νοιάζει τίποτε ,και έτσι περνάει η μέρα,κάθε μέρα .
Ο πατέρας του,τον είχε προειδοποιήσει,οτι θάρθει μια μέρα,κάποιος,που θα τον κοροιδέψει,κάποιος που θα του κάνει κακό,τουτόπε μιά, τουτόπε άπειρες φορές,ήξερε ο πατέρας του ότι,έτσι βλάκας και ευκολόπιστος που ήτανε,κάποιος πολύ εύκολα θα τον έφερνε βόλτα .
Και ήρθε,ο κάποιος,νάτος,μπήκε στην σκηνή ,έριξε μια λοξή ματιά στην γερο-Ρόζα,την χαιρέτησε με μια κίνηση,να μην φανεί οτι την ήξερε απο πριν,και βρέθηκε στο θέατρο σκιών δίπλα στο καραγκιόζη,εκεί σταμάτησε να πάρει δύναμη,να μάθει τα κόλπα.
Ο καραγκιόζης τον πήρε πρέφα-είναι αλήθεια οτι δεν τον πολυχώνευε- αλλα τούπε,''πρόσεξε'' ,έχεις μόνο μια ευκαιρία ..
Βάλτο το παλούκι βαθιά,να πονέσει,και μην γυρίσεις να κοιτάξεις ποτέ πίσω.
Αν τον τυφλώσεις με την μια,καλώς,αν όχι,τότε αλλοιμονό μας
Τι έγινε,τελικά δεν ξέρω ..
Ακουσα όμως οτι,έπεσε η τέντα και τους πλάκωσε όλους
Οι μόνοι που επέζησαν,ήταν ο Καραγκιόζης με κάτι σπασμένα πλευρά ,η Ρόζα με μια ελαφριά διάσειση,και ο κύκλωπας με ένα μάτι λιγώτερο ..
Αθάνατη φυλή,θα μου πείς ..
ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ
Προφητεία Ησαία,το ανάγνωσμα.
Αδελφοί,ετοιμασθείτε,να ζήσετε την ενάρετη ζωή με το λιτό βίο,τα λίγα, πολύ λίγα,μέσα σε ένα εθνικό παραλήρημα,μέσα απο την αναγένηση της φυλής,και του έθνους.
Αύριο,τα λίγα ευρώ που θα ξερνούν τα μηχανήματα του διαβόλου,δεν θα είναι,παρά η τιμωρία,και η αυτοκάθαρση για το παράδεισο των ατέλειωτων δραχμών.
Η σωτηρία της ψυχής μας είναι μεγάλο πράγμα,και η σωτηρία του έθνους είναι ιερό καθήκον αδελφοί.
Γιαυτό,όλοι μαζί,ας αναφωνήσουμε με βροντερή φωνή ,
αποθανέτω η ψυχή μου,μετά των αλλοφύλλων ευρώ.
Δεν χρειαζόμαστε κανένα,είμαστε ο περιούσιος λαός και είμαστε στο παράδεισο...
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου