ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ .....

Κάνοντας ένα διάλειμμα απο σκαλοπάτια,μονοπάτια,δρόμους,
διαδρόμους,σταυροδρόμια και στάσεις των ηρώων μας,
Ιανού,Δελφινόσημου,ανέτρεξα λίγο στα κείμενα,
που έχουν γραφεί πριν από χρόνια,μέχρι να ετοιμαστεί το καινούργιο επεισόδιο της σειράς,που παίζει εδώ,φέτος .

Το πρώτο κείμενο γράφτηκε στο blog,στις 10 Νοεμβρίου 2010,
και είναι ένα ποίημα που δημοσιεύτηκε τότε απο τον Ιανό,
είναι δικό του,και νομίζω οτι,αξίζει να ξαναθυμίσω .

''Οταν αύριο,θάρθει μια καινούργια μέρα,
σκέψου,πόσα λεφτά έχασες,περιμένοντας την.
Μια μικρή ρυτίδα,γύρω απο την άκρη των χειλιών σου,
έφτασε να κάνει την ζωή όμορφη.
Η χαρά σου μεγάλη,η καρδιά σου ζεστή,
η ομορφιά που κρύβεις μέσα σου,πλήρης,καθαρή,
ευανάγνωστη γραφή,σαν Αλεξανδρινό βιβλίο με χοντρά φύλλα,
μετάφραση του καλλίτερου Ελληνοπλάστη της γής ..
Μην χάσεις,την γλυκειά αίσθηση της όμορφης μέρας,
που σου δίνει την δύναμη να ζείς,να αγαπάς,
να νοιώθεις άνθρωπος,και μη ξεχάσεις οτι,
την καρδιά σου,που κρύβεις επιμελώς,
στην αριστερή άκρη του κορμιού σου,
την έχεις για να αγαπά,να είναι αντίγραφο αυτού,
που εσύ ηθελες να ζήσεις,και όχι,αυτού,
που σου είπαν συνομωτικά ''κάποιοι ''στο δρόμο ..."


Το δεύτερο κείμενο,είναι γραμμμένο στο blog,
στις 26 Φεβρουαρίου 2011,
με τίτλο:''Την άνοιξη,αν δεν την βρείς,την φτιάχνεις''
Εκεί,υπάρχει ενα απόσπασμα από ένα ποίημα του Κώστα Καριωτάκη 
με τίτλο:''Κι'αν έσβυσε ο ίσκιος ''
που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1919 στον Νουμά.

''Κι'αν έσβυσε σαν ίσκιος τ'ονειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα την χαρά,
κι αν σέρνομαι στ'ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι,με σπασμένα φτερά

κι άν έχει,πριν ανοίξει το λουλούδι,
στον κήπο της καρδιάς μου,μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι άν ξέρω,πως ποτέ,δε θα ειπωθεί.

κι αν έθαψα την ίδια την ζωή μου,
βαθιά μέσα στο πόνο που πονώ,
καθάρια πως,ταράζεται η ψυχή μου,
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό.

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι
μου λέει για κάποια,που έζησα,ζωή ..''

Δεν υπάρχει φυσικά καμμιά σύγκριση μεταξύ τους,
και του μεγάλου Καριωτάκη ,
Είναι όμως,μια κατάθεση με άλλο τρόπο,
κάποιων δικών μου σκέψεων,απο την μια τρυφερών,
και απο την άλλη,γλυκόπικρων,σκοτεινών και απαισιόδοξων.

Απο την μιά το φώς,το λακκάκι που μεγάλωνε,
με το γέλιο,και έγινε ρυτίδα.
Η χαρά και η ομορφιά των άδολων σκέψεων,
που όμως χάνονται σε κυκεώνα ψευδαισθήσεων,
σκοτεινών μονοπατιών θλίψης,για ένα κόσμο,
που δεν μας αντέχει,έτσι όπως είμαστε .

Υπάρχει Ελπίδα για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα,
υπάρχει ελπίδα να ορθώσουμε το ανάστημα μας,
ίσαμε τρείς οργιές απο την γή,
υπάρχει ελπίδα,να σηκώσουμε πιότερο ψηλά τα μάτια,
απο αυτό που κάνουμε σήμερα,να τρυπάμε με το βλέμμα την γή,
υπάρχει ελπίδα,να πετάξουμε με λειωμένα φτερά του Ικαρου,
και όχι με τις σιγουράτζες,υπάρχει χώρος για φαντασία και όνειρο,
η μόνο λάσπη και σπασμένα γυαλιά,και λειωμένα κύταρα;
Υπαρχεί ελπίδα να κοιτάμε με βλέμματα καρδιάς,
και όχι με βλέμματα οίκτου,φθόνου,απελπισίας και συμπόνοιας;

Yπάρχει τίποτε;Aκούει κανείς;

Mάλλον υπάρχει,κάποιος που ακούει εκεί ψηλά,
στο αστερισμό του Σείριου,
εκεί,υπάρχουν οι άνθρωποι μας,που μιλούν την ίδια γλώσσα ..

Και πάλι,από το ίδιο κείμενο μου,για κλείσιμο.
Ενα μικρό απόσπασμα από τον Ελύτη,στα ''Μικρά Εψιλλον''

''Μέσα στην θλίψη της απέραντης μετριότητας,
που μας πνίγει απο παντού,παρηγοριέμαι,οτι,κάπου,
σε κάποιο καμαράκι,κάποιοι πεισματάρηδες,
αγωνίζονται να εξουδετερώσουν την φθορά ..''


ΔΕΛΦΙΝΟΣΗΜΟΣ